Το τέλος του κόσμου

Μαζέψαμε όπως-όπως, κάποιες φωτογραφίες για "το τέλος του κόσμου"  και τώρα περιμένουμε το κύκνειο άσμα του...

φωτογραφία του Βαρδακαστάνη Νίκου

-

φωτογραφία του Βιτσαρόπουλου Γιώργου

-

Το τέλος του κόσμου και η απεικόνισή του στο κάδρου της φωτογραφίας είναι αντίρροπες έννοιες. Η φωτογραφία προστατεύει τα θέματά της στην γυάλα του άφθαρτου. Το τέλος του κόσμου έχει ήδη παρέλθει, αφού οι λέξεις και εικόνες που τον περιγράφουν έχουν μετουσιωθεί αναζητώντας την εκ νέου νοηματοδότησή τους. Ο θρήνος της απώλειας μοιάζει μάταιος καθώς εμπεριέχει την ελπίδα για την ακολουθία των αναστάσιμων ψαλμών. Άτυχη χρονική συγκυρία καθώς μπροστά μας είναι τα Χριστούγεννα που δεν περιλαμβάνουν την ανάσταση στο ρεπερτόριο τους παρά μόνο την γέννηση. 

Η φωτογραφία απεικονίζει τον κόσμο σε ώρα που το σκοτάδι δεν έχει φύγει και το φως της αυγής δεν είναι ξεκάθαρο, είναι η ώρα που κυκλοφορούν τα τέρατα. Η φωτογραφία αναζητά την αναμνηστική της θέση επάνω στο μαρμάρινο μνήμα του αυτονόητου.

φωτογραφία και κείμενο του Ζινδριλή Γιάννη

-

φωτογραφία της Κοντοπούλου Τζένης

-

Για τους αφανείς ήρωες της "οικείας πόλης"

*Αντί εισαγωγής:

Σχεδόν κάθε σημείο που φωτογραφήθηκε ήταν μια παραπομπή σε ένα κινηματογραφικό flash-back προσωπικών βιωμάτων. Δημιουργούταν ένα αίσθημα παρόμοιο με αυτό που συναντάει κανείς στην παιδική του ηλικία όταν του ζητούσαν να περιγράψει την πόλη ή το χωριό του κ.λ.π. Αυτό επηρέασε, σε κάποιο βαθμό τον τρόπο απεικόνισης των τοπίων. Η περιγραφή, βγήκε λίγο πιο σκοτεινή από αυτή που θα έκανε κανείς στα παιδικά του χρόνια. Νυχτερινά τοπία φιλτραρισμένα από τις σύγχρονες κινηματογραφικές εικόνες και όχι από τα παραμύθια και τα παιδικά cartoon.

Δεν υπάρχει κόσμος ο οποίος βρίσκεται κάπου ή κάνει κάτι. Έτσι ίσως τονίζεται περισσότερο η αίσθηση [...] κάτι απόκοσμου. Σε άλλες περιπτώσεις τονίζεται περισσότερο, απλά το περιβάλλον μέσα στο οποίο εξελίσσεται η ζωή μας. Σε κάθε περίπτωση ο θεατής έρχεται αντιμέτωπος με μια πόλη η οποία είτε του είναι οικεία από τα δικά του βιώματα είτε του γίνεται οικεία μέσω των φωτογραφιών.

Ε.Κοντοπούλου

*Το απόσπασμα είναι από το κείμενο της πτυχιακής εργασίας "Οικεία Πόλη" που έγινε υπό την επίβλεψη του Ν.Παναγιώτοπουλου

Τζένη Κοντοπούλου

The Singer

φωτογραφίες: Νίκος Βαρδακαστάνης

http://nikosvardakastanis.com/

Πραγματικότητα

                                                  Η Μαρία Νεφέλη λέει:

Φοβηθείτε
αν θέλετε να σας ξυπνηθεί το ένστικτο του Ωραίου

ή αν όχι τότε μια που ζούμε στον αιώνα της φωτογραφίας
ακινητήσετε το: αυτό που δίπλα μας
ολοένα μ’ απίθανες χειρονομίες δρα:
το Ασύλληπτο!

α) δύο χέρια ωραία γυναίκας (ή και αντρός) που να ‘χουν
εξοικειωθεί με τ’ αγριοπερίστερα
β) ένα σύρμα που οι αναμνήσεις του όλες να ‘ναι από ρεύμα
ηλεκτρικό και ανύποπτα πουλιά
γ) μία κραυγή που να μπορεί να θεωρηθεί ότι έχει αιώνια
επικαιρότητα
δ) το παράλογο φαινόμενο της ανοιχτής θαλάσσης.

Θα ‘χετε καταλάβει βέβαια τί εννοώ.

Είμαστε το αρνητικό του ονείρου
γι’ αυτό φαινόμαστε μαύροι κι άσπροι
και ζούμε τη φθορά
πάνω σε μιαν ελάχιστη πραγματικότητα.

Οδυσσέας Ελύτης

φωτογραφίες: Γιάννης Ζινδριλής

Πρωινό

φωτογραφίες: Νίκος Βαρδακαστάνης

Ουρανοί - Skies (giati pantou oi idioi einai)

 Ουρανοί χωρίς χρησμούς και ένδοξες δάφνες, τα αστέρια προτιμούν το κρυφτό με τον Κάλχα άνεργο και την Πυθία να 'χει μουγκαθεί.

 Τ' άστρα το ρίξαν στα ζάρια, ουράνιες τρικυμίες του Ποσειδώνα και μακάρι να μην πέσει και μας πλακώσει τα κεφάλια

φωτογραφίες:Γιάννης Ζινδριλής

                                                   

Χρόνους πολλούς μετά την Αμαρτία που την είπανε Αρετή μέσα στις εκκλησίες και την ευλόγησαν.

Λείψανα παλιών άστρων και γωνιές αραχνιασμένες τ' ουρανού σαρώνοντας

η καταιγίδα που θα γεννήσει ο νους του ανθρώπου.

Και των αρχαίων Κυβερνητών τα έργα πληρώνοντας η Χτίσις, θα φρίξει.

Ταραχή θα πέσει στον Άδη, και το σανίδωμα θα υποχωρήσει από την πίεση τη μεγάλη του ήλιου.

Που πρώτα θα κρατήσει τις αχτίδες του, σημάδι ότι καιρός να λάβουνε τα όνειρα εκδίκηση.

Και μετά θα μιλήσει, να πει: εξόριστε Ποιητή, στον αιώνα σου, λέγε, τι βλέπεις;

- Βλέπω τα έθνη, άλλοτες αλαζονικά, παραδομένα στη σφήκα και στο ξινόχορτο.

- Βλέπω τα πελέκια στον αέρα σκίζοντας προτομές Αυτοκρατόρων και Στρατηγών.

- Βλέπω τους εμπόρους να εισπράττουν σκύβοντας το κέρδος των δικών τους πτωμάτων.

- Βλέπω την αλληλουχία των κρυφών νοημάτων.

ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ
ΤΑ ΠΑΘΗ 
ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ ΕΚΤΟ
ΠΡΟΦΗΤΙΚΟ

                    

                                                                                          Οδυσσέας Ελύτης

Και μετά ο χειμώνας...

φωτογραφίες: Γιάννης Ζινδριλής

Όνειρο θερινής ή ορεινής νυκτός

 

Μια φωτογραφία χωρίς χρόνο και τόπο. Μια φωτογραφία του οπουδήποτε, του οποιουδήποτε.
Με κάνει να σκέφτομαι χωρίς περιορισμούς και με απαλλάσσει από τις συμβάσεις τις πραγματικότητας.
Σε κατάσταση μετάβασης από το όνειρο στην πραγματικότητα και το αντίστροφο.
Μια παλινδρόμηση στην αναζήτηση της αλήθειας. Που είναι τα αληθινά και που σκαλίζουμε;
Μια θάλασσα από πάνω, με ένα φωτεινό νησί.
 
Ο Roland Barthes αρχίζει το "φωτεινό θάλαμο" έκπληκτος από την φωτογραφία του Ζερόμ (του αδελφού του Ναπολέοντα) λέγοντας πως είδε μέσα από την φωτογραφία τα μάτια που έβλεπαν τον στρατηγό. Πριν αρχίσει την συγγραφή του δοκιμίου κοιτώντας ψηλά είδε την φωτογραφία του ουρανού. Ο George Orwell σε μια ανάπαυλα από τις μάχες στα χαρακώματα του Ισπανικού εμφυλίου σηκώνοντας τα μάτια του είδε την ίδια φωτογραφία.
Ο Michelangelo Antonioni γύριζε το blow up, στο σημείο όπου τα γυρίσματα στο πάρκο όπου βρέθηκε το πτώμα άρχισαν να δυσκολεύουν απελπισμένος έστρεψε το βλέμμα προς τον ουρανό. Το αποτέλεσμα της όρασής του έμοιαζε με το παραπάνω. Το καλοκαίρι του 1986 στο Μεξικό, μια μέρα πριν τον τελικό του παγκοσμίου κυπέλλου, ο Diego Maradona καθότανε στο μπαλκόνι του ξενοδοχείου. Αναλογιζόταν την καταστροφή που προκάλεσαν οι Άγγλοι στα Φόκλαντς. Το έντομο αίσθημα για την απώλεια δικαιοσύνης που τον κυρίεψε τον έκανε να σηκώσει το κεφάλι του ψηλά. Όλοι ξέρουμε τι έγινε την άλλη μέρα. Το ίδιο καλοκαίρι πολύς κόσμος είχε μαζευτεί στην αυλή ενός σπιτιού στην Τήνο, περιμένοντας τον Κορνήλιο Καστοριάδη να μιλήσει για την αυτονομία. Στο δένδρο που βρισκόταν στην πίσω μεριά της αυλής είχε σκαρφαλώσει ένα παιδί. Ήταν ο μόνος που είχε ολοκάθαρη πρόσβαση στον ουρανό εκείνη την ώρα. Περιμένοντας την ομιλία έριξε μια ματιά. Ο Νίκος Καββαδίας σε μια από τις βάρδιες του λίγο έξω από το λιμάνι του Άμστερνταμ, κοιτούσε τον ουρανό περιμένοντας να ξημερώσει για να δει το φαινόμενο της διάθλασης πάνω στη θάλασσα. Την άλλη μέρα έγραψε το ποίημα Φάτα Μοργκάνα, ένα φαινόμενο ή μια τσιγγάνα;
Ένα σημείο ή ένα φεγγάρι, μια εικόνα ή μια λέξη, τρέλα ή πραγματικότητα;


Φωτογραφία / Κείμενο: Γιάννης Ζινδριλής

28-29.06.2011, Αθήνα, Πλατεία Συντάγματος

 






















28 Ιουνίου 2012.
Ένα χρόνο πριν, στις 28/29 Ιουνίου 2011 βίαιες ταραχές ενάντια στην ψήφιση του μνημονίου συγκλονίζουν το κέντρο της Αθήνας. Την ώρα που αστυνομικές δυνάμεις καταστέλλουν χιλιάδες συγκεντρωμένους διαδηλωτές που διαμαρτύρονται στους δρόμους, μέσα στο Κοινοβούλιο ψηφίζονται τα μέτρα λιτότητας της Τρόικα.

28 June 2012
A year ealrier, on 28/29 June 2011, violent riots against the memorandum burst in the centre of Athens. While police forces was repressing the thousand of demontrators in the streets, the Parliament was approving the austerity measures imposed by TROIKA.

28 de junio de 2012.
Un año antes, los días 28/29 de junio de 2012, disturbios violentos contra el memorandum estallan en el centro de Atenas. Mientras que las fuerzas policiales reprimen el pueblo griego en las calles, el Parlamento aprueba las medidas de austeridad impuestas por la TROIKA.

Φωτογραφίες: Γιώργος Βιτσαρόπουλος / www.giorgosvitsaropoulos.com

London

Φωτογραφίες: Γιάννης Ζινδριλής

Μάιος 2012