 |
| Το κέντρο και οι ακτίνες του. Το Εν και οι εξακτινώσεις του. Σχέδιο που θυμίζει New Age. |
Το ερώτημα είναι κατά πόσο
περιλαμβάνονται εδώ φιλοσοφήματα που αφορούν το πώς και το γιατί και που
οδηγούν σε ό,τι θα πρέπει να είναι αληθινό. Θα ήθελα να αφεθώ, να παρασυρθώ από
τη ρύμη του λόγου ατελείωτα, ο Λόγος να με βγάλει ασπροπρόσωπο! Το θέμα είναι
ότι ο Λόγος με «Λ» κεφαλαίο, ως κοινωνικά αποδεκτή και επαληθεύσιμη λογική,
οφείλει να υπάρχει ανέκαθεν φωτεινός, ξεκάθαρος, κυριολεκτικός και μάλιστα απαστράπτων.
Θα ήθελα εκ των προτέρων να
μπορώ να καθορίζω τις συντεταγμένες του ταξιδιού ή τους κανόνες του. Όμως, όπως
κάθε ταξίδι έχει ουκ ολίγα απρόοπτα και περιπέτειες, έτσι και κάθε σχεδίασμα του
λόγου είναι συχνά ατελέσφορο και μας αφήνει ξεκρέμαστους.
Πώς γίνεται όμως η τάξη του
Λόγου να μην είναι τάξη, αλλά να αφήνεται, να εγκαταλείπεται τόσο συχνά στην
αταξία; Για ποιόν ανεξιχνίαστο «λόγο» δεν πετυχαίνει πάντα η οργανωτική
προσπάθεια δια του λόγου; Στην πραγματικότητα, ο λόγος δεν είναι εφικτό να
υπάρχει ξέχωρα από την πράξη. Κάθε έλλογη προσπάθεια συγκρότησης
των δομών της ύπαρξης οδηγεί στην απόφαση και στην ισχύ. Το θέμα είναι ότι
υπάρχουν στοιχεία εντός του λόγου που οδηγούν κατευθείαν στην υπονόμευσή του. Ο
παραλογισμός πηγάζει πράγματι από τα συναισθήματα, τα πάθη, τα επιμέρους όντα
κλπ. Αλλά η πηγή του λόγου, αν και ο τελευταίος εδράζει στην ψυχή, δεν είναι
στην ψυχή! Η μόνη αληθινή πηγή όλων των όντων, ακόμη και των ψυχών μας, της θεϊκής
υπόστασης της ψυχής και της ψυχής του κόσμου, είναι πάνω από αυτές.
Το Απόλυτο μας διαφεντεύει είτε
το θέλουμε είτε όχι. Η ανάγκη του λόγου δεν πηγάζει εξ αυτού του ιδίου. Η ανάγκη
της ψυχής να εκφράζεται δεν πηγάζει από την ίδια, διότι ο Λόγος ως λογική υπερβαίνει
την ψυχή. Έτσι, καθετί λογικό μας διαφεντεύει είτε το θέλουμε είτε όχι, είτε το
συνειδητοποιούμε είτε όχι. Ο Λόγος δεν είναι το απόλυτο. Ο Λόγος είναι μια δομή
που από μόνη της δεν έχει νόημα. Εμείς ως ενεργά υποκείμενα δίνουμε νόημα στη
ζωή και τον λόγο. Όμως, αν εμείς δεν συνειδητοποιήσουμε τι είμαστε, αν δεν δούμε
τον λόγο ως άψυχο σώμα, τότε δεν θα καταλάβουμε ποτέ την ψυχή.
Η ζωή δια του λόγου δεν γίνεται
να μην υπάρχει, διότι η αληθινή ύπαρξη εκλογικεύεται. Τι θέλω να πω με αυτό;
Πάντα και οπωσδήποτε πάντα, αναγόμαστε για να ζήσουμε. Η «ζωή δεν ζει», αν δεν
αναχθεί. Όμως καλούμαστε τόσο συχνά να αντιμετωπίσουμε τους παραλογισμούς ή τις
αβύσσους της ύπαρξης, το τίποτε που νομίζουμε ότι βρίσκεται τόσο συχνά εμπρός μας,
αν και δεν είμαστε σίγουροι τι είναι και προπαντός «αν είναι»!
Μολοταύτα, θέτω ένα απλό αξίωμα:
«ζούμε και υπάρχουμε, διότι ζει και υπάρχει ό,τι δεν ζει και δεν υπάρχει». Το
Απόλυτο, ως αποκορύφωμα της σκέψης και της αναφοράς στον εαυτό μας και πέραν αυτού,
«δεν είναι»… Διότι αν Εκείνο ΗΤΑΝ, δεν θα ήταν! Τι θέλω να πω με αυτή τη φαινομενική
αντίφαση, ότι το ΑΠΟΛΥΤΟ είναι λυμένο, απολελυμένο, ελεύθερο! Το εγώ μας, λοιπόν,
πού χωράει, πώς προσδιορίζεται σε έναν κόσμο ακραιφνών εγωιστικών προσδοκιών
και βιοπάλης; Το εγώ υπάρχει αληθινά μόνο εάν κατορθώσει να ταυτιστεί με Εκείνο!
Μόνο τότε υπάρχει, όταν κανένα «τότε» δεν υπάρχει, όταν προσεγγίζεται ο «αιών»
που περιφέρεται ατελείωτα γύρω από Εκείνο.
Λοιπόν, λέω αυτό το απλό: το «πάντη
απλούν» βρίσκεται στο άχωρο της συνείδησης, άρχει σε αυτήν. Ο Θεός δεν υπάρχει,
άρχει. Αλλά όταν δεν κατανοούμε ότι αυτο-προσδιορίζεται Εκείνο μέσα μας, δεν έχουμε τη δύναμη να αυτο-προσδιοριστούμε
και εμείς.
Το εμείς είναι η κατάσταση της συνειδητοποίησης του πρωτύτερα ασυνείδητου.
