Ακόμα θυμάμαι κάποια σχόλια και άρθρα προ καιρού, τα οποία ενεφάνιζαν μια ακμαία και ευημερούσα οικονομικά Τουρκία και τη συνέκριναν με την χειμαζόμενη Ελλάδα, για να καταλήξουν στο συμπέρασμα, ότι η οικονομική ευμάρεια είναι ο καλύτερος τρόπος για την παγίωση της ειρήνης σε μια χώρα. Μέχρι και κρίσεις, ότι η Τουρκία είναι περισσότερο δημοκρατική χώρα από την Ελλάδα είχαν ακουστεί.
Ελάχιστοι ελάμβαναν υπόψη, ότι πίσω από την απαστράπτουσα εικόνα του κέντρου και των καλών συνοικιών της Κωνσταντινούπολης και των πόλεων των μικρασιατικών παραλίων υπήρχαν γειτονιές εκατομμυρίων απόκληρων στις ίδιες αυτές πόλεις αλλά και πόλεις στη μικρασιατική ενδοχώρα, τις οποίες το τουρκικό οικονομικό θαύμα δεν είχε αγγίξει. Ελάχιστοι ελάμβαναν υπόψη, ότι η κυβέρνηση Ερντογάν είναι βαθύτατα οπισθοδρομική και ελάχιστα δημοκρατική και χωρίς σεβασμό στην ελευθερία του λόγου (72 πρόσωπα απασχολούμενα σε Μ.Μ.Ε. βρίσκονταν σε τουρκικές φυλακές το 2012, σύμφωνα με τους Δημοσιογράφους χωρίς Σύνορα), που επιχειρεί να λάβει μέτρα για την ηθική τάξη, τα οποία περιλαμβάνουν ως και την απαγόρευση του φιλιού στο μετρό. Ελάχιστοι θυμούνται τη δήλωση του πρωθυπουργού, κ. Ερντογάν, ότι επιθυμεί μια θρησκευόμενη νεολαία ή την εικόνα των μαντιλοφορεμένων συζύγων τόσο του κ. Ερντογάν όσο και των υπολοίπων υπουργών του.
Δεν πιστεύω, ότι το σύνολο των διαμαρτυρομένων στην Πλατεία Ταξίμ είναι κεμαλιστές ή αντιτιθέμενοι στην ανέγερση εμπορικού κέντρου στην ίδια πλατεία και σε σημείο της, όπου υπάρχει πράσινο. Σίγουρα σε μια τέτοια ογκώδη διαδήλωση θα υπάρχουν και φτωχοί άνθρωποι, που διεκδικούν καλύτερο καταμερισμό του πλούτου ή έστω μέτρα ανακούφισης της φτώχειας τους, δημοκράτες με αίτημα για εκδημοκρατισμό της Τουρκίας, πολέμιοι του ισλαμισμού, έστω της μετριοπαθούς μορφής του, που, κατά δήλωση του κ. Ερντογάν, πρεσβεύει το ΑΚΡ, και πολλοί άλλοι. Σε ένα τέτοιο πλήθος είναι φύσει αδύνατο να υπάρξει ιδεολογική και πολιτική ομοιογένεια, ως, επίσης, είναι πολύ νωρίς, για να συμπεράνουμε, αν οι διαδηλωτές θα παραμείνουν και στη συνέχεια ενωμένοι ή θα διασπαστούν.
Δύο μόνο πράγματα είναι σίγουρα μετά τα γεγονότα στην Πλατεία Ταξίμ. Πρώτον, ότι ο Τούρκος ηγέτης είναι γυμνός και προσπάθησε να καλύψει τη γύμνια του επιστρατεύοντας την ίδια λύση, που χρησιμοποιούσαν οι προκάτοχοί του, οι ίδιοι, δηλαδή, που εφάρμοσαν εκείνη την πολιτική, την οποία αυτός δήλωνε, ότι θα ανατρέψει, δηλαδή τη βία. Και, δεύτερον, η οικονομική ευημερία δεν αφορά το μεγαλύτερο μέρος της τουρκικής κοινωνίας και, βέβαια, δεν αποτέλεσε ικανή προϋπόθεση, ώστε να κάνει ακόμα και όσους ωφελήθηκαν από αυτή, ανάμεσά τους και τους ευρισκόμενος πιο κοντά στις ευρωπαϊκές κατακτήσεις κατοίκους της Κωνσταντινούπολης και των πόλεων στα παράλια της Μικρασίας να ξεχάσουν την οπισθοδρομικότητα της κυβέρνησης Ερντογάν και την απόφασή της να καταργήσει τα ελάχιστα εκείνα θετικά στοιχεία, που άφησε ο κεμαλισμός, ήτοι το άθρησκο κράτος και την αδιαφορία για τα ήθη και έθιμα των πολιτών.
