Ο πόλεμος των δρώμενων

            Παρακολουθούσα χτες, με αφορμή την πορεία στο κέντρο της Αθήνας και την επίσκεψη της κα. Μέρκελ στην Ελλάδα, κάτι τύπους με ναζιστικές στολές και περιβραχιόνια να έχουν ξαμολυθεί άλλοι καβάλα σε τζιπάκια και άλλοι πεζοί, για να τα «χώσουν» με ναζιστικούς χαιρετισμούς στην καγκελάριο της Γερμανίας. Έβλεπα, επίσης, και κάτι άλλα «παλληκάρια», που με στρατιωτικές στολές και ανάλογο βηματισμό φώναζαν, μεταξύ άλλων, συνθήματα κατά της ανωτέρω πολιτικού. Υπήρχαν και άλλοι, πολλοί περισσότεροι, που κυκλοφορούσαν στο κέντρο της Αθήνας με εμετικά πανώ σε βάρος της κα. Μέρκελ αλλά και των πολιτικών μας ή από κάποια διαδικτυακή εφαρμογή ταύτιζαν την εν λόγω πολιτικό και όλους τους Γερμανούς με το ναζισμό και τα σύμβολά του. «Πόλεμο έχουμε», έλεγαν. Και σαν κερασάκι στην άνοστη τούρτα τους προσέθεσαν και το κάψιμο της σημαίας με τη σβάστικα. Όχι, δεν την έκαψαν σε ένδειξη διαμαρτυρίας για την είσοδο της Χ.Α. στη Βουλή.

            Περιττεύει να πω, ότι τα παραπάνω θεάματα ήταν η αποθέωση όχι μόνο του κιτς αλλά και της ηλιθιότητας. Ήταν ένα κακόγουστο πανηγυράκι, όπου οι παραπάνω συντελεστές εκτέλεσαν με περηφάνεια το «νούμερό» τους και, στη συνέχεια, ίσως πήγαν για καφεδάκι με τους φίλους τους, για να διηγηθούν το κατόρθωμά τους, ή επέστρεψαν στη θαλπωρή της οικίας τους. Και στις δύο περιπτώσεις, θα ένοιωθαν, ότι επετέλεσαν με συνέπεια το επαναστατικό τους καθήκον και πολέμησαν τον εχθρό. Άλλωστε, κατά δήλωσή τους, «πόλεμο έχουμε».

            Ας με συμπαθήσουν οι ανωτέρω επαναστάτες αλλά, όπως τα θυμάμαι από κάποιους προγόνους μου αλλά και άλλους, μη συγγενείς μου, που έζησαν πολέμους και αντιστάσεις και κάποιοι από αυτούς έδωσαν και τη ζωή τους στην υπόθεση αυτή, πόλεμος σημαίνει να ζεις αποστερημένος από κάθε βολή, κυνηγημένος από θεούς και δαίμονες. Να τρέχεις άρρωστος, πεινασμένος, ρακένδυτος, κατάκοπος και κάτω από τις πιο ακραίες καιρικές συνθήκες, για να αποφύγεις τους διώκτες σου. Να μην ξέρεις, τι θα σου ξημερώσει και αν πρέπει να εμπιστευτείς τους ανθρώπους, στους οποίους θα κονέψεις. Να μην μπορείς να δεις τους οικείους σου και τους φίλους σου και να αδυνατείς να απολαύσεις εκείνα τα απλά πράγματα, που χαιρόσουν, προτού βγεις στο κλαρί. Να περνάς μέρες ατελείωτες σε υπόγες, γιάφκες και ραχούλες και να μην μπορείς να ξεμυτίσεις από το φόβο, ότι θα σε μπουζουριάσουν και δεν θα σε ραίνουν με ροδοπέταλα εκεί, που θα κρατηθείς. Να βλέπεις να σε παρατηρούν άγνωστοι και να τρέμεις, ότι είναι σπιούνοι ή μυστικοί αστυνομικοί, που σε κατασκοπεύουν και η καρδιά σου να χορεύει κάτω από το στήθος σου. Να έχεις αποδεχθεί όλα τα παραπάνω ως ενδεχόμενα να σου συμβούν και, όμως, να προχωράς στο στόχο σου να πολεμήσεις όσους βλάπτουν εσένα και την κοινωνία, στην οποία ζεις. Να τα παίζεις όλα για όλα και να ξέρεις, ότι, αν νικήσεις, η γη, που θα παραλάβεις, δεν θα είναι απλά καμμένη αλλά κατεστραμμένη και, μέχρι να την ξανακάνεις κατάλληλη να παράγει τροφή, θα σε κόψει και σένα και όλους αυτούς, για τους οποίους πολέμησες, η μαύρη στέρηση.

            Όσοι θέλουν, λοιπόν, να πολεμήσουν όποιον θεωρούν εχθρό τους, ας αφήσουν τα εύπεπτα και κακόγουστα δρώμενα και ας επεξεργαστούν τρόπους, ώστε να πολεμήσουν ό,τι πραγματικά βλάπτει αυτό τον ταλαιπωρημένο τόπο. Τα υπόλοιπα είναι κακόγουστα δρώμενα, που δεν οδηγούν πουθενά παρά μόνο στην εκτόνωση όσων δεν έχουν τη διάθεση να αγωνιστούν πραγματικά, μήπως αλλάξει, επιτέλους, κάτι προς το καλύτερο στα μέρη μας. Απλά πράγματα!