Βιβλία : "ΤΟ ΜΟΝΑΣΤΗΡΙ", του Πάνου Καρνέζη

Σε ένα γυναικείο μοναστήρι απομονωμένο από τον έξω κόσμο, η ηγουμένη Μαρία Ίνες προσπαθεί να εξιλεωθεί από μια αμαρτία της νιότης της. Ξαφνικά, μια βαλίτσα με ένα μωρό παιδί εμφανίζεται στα σκαλοπάτια του μοναστηριού. Η Μαρία Ίνες αποφασίζει να το κρατήσει και να το μεγαλώσει. Έτσι, όμως, έρχεται σε αντίθεση με τις υπόλοιπες μοναχές, πυροδοτώντας μια σειρά αντιδράσεων, που θα αλλάξουν τη ζωή της μονής αλλά και των ίδιων των μοναχών.

Αυτή είναι η υπόθεση του νέου μυθιστορήματος του Πάνου Καρνέζη "ΤΟ ΜΟΝΑΣΤΗΡΙ"(Εκδόσεις Λιβάνη). Η θρησκευτική προσήλωση της πρωταγωνίστριας ηγουμένης διαταράσσεται από την εμφάνιση του βρέφους αλλά επανέρχεται, μόλις ασπάζεται την αντίληψη, ότι το παιδί αυτό της το έστειλε ο ίδιος ο Θεός. Η πίστη της παραμένει ακλόνητη αλλά την εμποδίζει να υιοθετήσει μια λογική άποψη για την εμφάνιση του παιδιού, ωθώντας αυτή και κάποιες άλλες μοναχές σε πράξεις, που αντίκεινται στη χριστιανική διδασκαλία. Ο χριστιανισμός εμφανίζεται ταυτόχρονα ως φορέας του Καλού αλλά και πρόξενος του Κακού. Η καλοσύνη, που διδάσκει ο χριστιανισμός, εμποδίζεται μέσα από τις άκαμπτες δομές της επίσημης θρησκείας, ενώ οι εμπλεκόμενοι στην ιστορία πρωταγωνιστές, παρά την εντρύφησή τους στα του χριστιανισμού, εντούτοις εμφανίζονται ανίκανοι να καταπολεμήσουν τα πάθη τους.

Χωρίς να είναι στις προθέσεις του συγγραφέα να επιτεθεί στο χριστιανισμό, εντούτοις ο παραλογισμός, που μπορεί να γεννήσει η θρησκεία αυτή, αποτυπώνεται με εύγλωττο τρόπο, βοηθούσης και της γερής πένας του συγγραφέα, ο οποίος αναπαριστά με πειστικότητα τους χαρακτήρες του βιβλίου αλλά και την ατμόσφαιρα του μοναστηριού. Πίσω από τις θεωρίες, που πλάθουν με το νου τους οι μοναχές, υπάρχουν λογικές εξηγήσεις, τις οποίες αδυνατούν να συλλάβουν μέσα στη θρησκοληψία τους. Έτσι, η θρησκεία εμφανίζεται να συσκοτίζει το νου και, κυρίως, να αδυνατεί να βοηθήσει τους πιστούς της να ξεπεράσουν τα πάθη τους.

Παρά, όμως, τις συγγραφικές αρετές του συγγραφέα, όσοι είχαν την εμπειρία να διαβάσουν το υπέροχο πρωτόλειό του "ΜΙΚΡΕΣ ΑΤΙΜΙΕΣ", δεν θα ικανοποιηθούν ιδιαίτερα από το νέο αυτό πόνημά του. Η ιστορία απέχει από το να χαρακτηριστεί πρωτότυπη και είναι δύσκολο ο αναγνώστης να μην φανταστεί, ότι την έχει ξαναδιαβάσει με άλλους συντελεστές και γραμμένη από άλλο συγγραφέα. Περαιτέρω, της λείπει η ζωντάνια, που χαρακτήριζε τις ιστορίες του παραπάνω πρωτολείου, ίσως επειδή η ιστορία διαδραματίζεται στο εξωτερικό και όχι στην Ελλάδα, όπου οι σκηνές από τις "ΜΙΚΡΕΣ ΑΤΙΜΙΕΣ" θύμιζαν σε αρκετούς αναγνώστες μνήμες από το παρελθόν τους, ειδικά σε όσους μεγάλωσαν στην ελληνική επαρχία. Δεν σκοπεύω να ψέξω το συγγραφέα για την τοποθέτηση της πλοκής του έργου του αυτού στην αλλοδαπή αλλά δεν μπορώ να αποφύγω τις συγκρίσεις ανάμεσα σε αυτό και το παραπάνω πρώτο βιβλίο του.

Έστω και έτσι, όμως, το νέο βιβλίο του κ. Καρνέζη διαβάζεται άνετα και μαγεύει με την σπουδαία γραφή του, αποδεικνύοντας, ότι, παρά τους περιορισμούς της θρησκείας, οι ανθρώπινες αδυναμίες είναι αδύνατο να ξεπεραστούν, ίσως επειδή είναι αυτές, που ορίζουν, μεταξύ άλλων, την ανθρώπινη φύση.

Περάστε, κόσμε!

Είναι, ίσως, το έργο με τη μεγαλύτερη διάρκεια στη χώρα μας, τύφλα να έχουν κάτι θεατρικές επιτυχίες, που παίζονταν επί σειρά ετών. Είναι τζάμπα, διότι οι συντελεστές της δεν απαιτούν καμμία, απολύτως, αμοιβή. Πρωταγωνιστεί ο ελληνάρας στο ρόλο της ζωής του. Δεν υπάρχουν άλλοι συντελεστές σε αυτή την παράσταση, εκτός, ίσως, απ' όσους ταλαίπωρους βρεθούν στο διάβα του. Πρόκειται, στην ουσία, για ένα μονόλογο, όπου ο ελληνάρας κατηγορεί ως υπεύθυνους για την κατάσταση, στην οποία έχει περιέλθει η χώρα του :

.- Τους πολιτικούς, που με τις ωφελιμιστικές τακτικές τους έριξαν τη χώρα στα Τάρταρα,

.- Τους δημοσίους υπαλλήλους, οι οποίοι κοπροσκυλάνε όλη μέρα, κοστίζουν ένα σκασμό λεφτά στο κράτος και δεν παράγουν τίποτα,

.- Τους δικηγόρους, διότι αυτοί ωφελούνται πάντοτε και, κυρίως, δική τους έμπνευση είναι οι νόμοι, που κατέστρεψαν την Ελλάδα, χώρια που σπεύδουν να υπερασπιστούν τους απατεώνες, οι οποίοι ευθύνονται για τα στραβά και ανάποδα της χώρα,

.- Τους γιατρούς, οι οποίοι κατέστρεψαν το σύστημα υγείας της Ελλάδος με τα φακελλάκια και τις προμήθειές τους,

.- Τους μηχανικούς, που μπάζωσαν ρέματα, έκαψαν δάση, γέμισαν την Ελλάδα μπετόν και δεν άφησαν κοίτη ποταμού, που να μη τη σηκώσουν,

.- Την Ευρωπαϊκή Ένωση, διότι με την πολιτική της μας μετέτρεψε σε χώρα καταναλωτών, η οποία δεν παράγει τίποτα,

.- Το Δ.Ν.Τ., που ετοιμάζεται να ξεπαστρέψει τη χώρα με τα τρομερά μέτρα του,

.- Τις Η.Π.Α., που ανέκαθεν μας έβλεπαν ως αγκάθι στις εν γένει βλέψεις τους και απεργάζονταν την κατάρρευσή μας,

.- Τους Εβραιομασόνους, διότι έβλεπαν με εχθρικό μάτι τους Έλληνες και δεν ήθελαν ποτέ το καλό μας,

.- Τους μετανάστες, γιατί τόλμησαν και πήραν τις δουλειές των Ελλήνων, με αποτέλεσμα να υπάρχει τόση ανεργία. Και, τέλος πάντων, σε σχέση με τους υπόλοιπους στόχους, οι μετανάστες ειναι ο βολικότερος.

Ποιός έμεινε στην απ' έξω; Μα, φυσικά, ο ίδιος ο πρωταγωνιστής! Ποτέ του δεν φταίει, δεν φέρει καμμία ευθύνη για το χάλι της χώρας του, δεν ήξερε, ότι τον δούλευαν τόσα χρόνια και δεν περίμενε, ότι θα ερχόταν η στιγμή, που τα πάντα θα κατέρρεαν γύρω του.

Αλλά, είπαμε, αυτός (θεωρεί, ότι) δεν φταίει. Και, το χειρότερο, αναμένεται να το φάμε στη μάπα αυτό το έργο και με διαφορετική, κάθε φορά, διανομή.

Στων εθνικοφρόνων βουλευτών το μυαλό

Η επιλογή του διηγήματος "στου Κεμάλ το σπίτι" του γνωστού λογοτέχνη Γιώργου Ιωάννου για το γνωστικό αντικείμενο της νεοελληνικής λογοτεχνίας στις φετινές πανελλαδικές εξετάσεις αποτέλεσε μια μικρή έκπληξη. Και τούτο διότι αναφέρεται στην ιστορία μιας Τουρκάλας, η οποία επισκεπτόταν το σπίτι, στο οποίο έμενε η οικογένεια του συγγραφέα, πρόσφυγες από την Ανατολική Θράκη, και με αφορμή αυτή την επίσκεψη ο συγγραφέας ανατρέχει στα βάσανα των ανθρώπων, που κρίθηκαν ανταλλάξιμοι, βάσει των όρων της Συνθήκης της Λωζάννης, και αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τις εστίες τους. Έτσι, χριστιανοί και Μουσουλμάνοι έφυγαν από τα σπίτια τους και η ιστορία, που είχαν γράψει στους τόπους, που άφησαν, διεκόπη βίαια.

Το κείμενο, όμως, αυτό του Γιώργου Ιωάννου δεν έχει σκοπό μόνο να υπομνήσει στους αναγνώστες του την προσφυγιά αλλά, κυρίως, να θυμίσει, ότι τους λαούς, χριστιανούς και μουσουλμάνους, Έλληνες και Τούρκους, δεν υπάρχουν πράγματα, για να τους χωρίσουν και ότι το δράμα του ξεριζωμού είναι κοινό και στους δύο. Ο συγγραφέας ζητάει από τον αναγνώστη να κρατήσει μέσα του τις μνήμες της προσφυγιάς όχι μόνο ως στείρα ανάμνηση αλλά και ως κίνητρο για να καταπραϋνθούν οι διαφορές ανάμεσα στους δύο λαούς. Ακόμα και η οικογένεια του συγγραφέα ξεπερνάει την αρχική καχυποψία της απέναντι στην Τουρκάλα και αρχίζει να τη συμπαθεί, μόλις θυμάται τη δικιά της προσφυγιά.

Σε μια εποχή, που τα πάθη ανάμεσα στους δύο λαούς δεν έχουν, ακόμα, καταλαγιάσει, είναι χρήσιμο τέτοια κείμενα να θυμίζουν, πόσα κοινά έχουμε οι δύο λαοί. Χωρίς να παραγνωρίζω τις προκλήσεις των γειτόνων Τούρκων αλλά και ορισμένες "μαγκιές" κάποιων πολιτικών μας, φρονώ, ότι διηγήματα, όπως το παραπάνω, μπορούν να δώσουν κίνητρα για τη συμφιλίωση των δύο λαών. Και είναι χρήσιμο, που ένα υπουργείο, που δεν φημίζεται ακριβώς για την αγάπη του προς αυτό, που υποτίθεται, ότι υπηρετεί, επέλεξε το συγκεκριμένο πεζό για τις πανελλαδικές εξετάσεις. Διότι δείχνει να ξεφεύγει από το εθνοκεντρικό εκπαιδευτικό σύστημα και να προσεγγιζει μεθόδους φιλικές και προς εθνότητες, που παραδοσιακά μαθαίνουμε να βλέπουμε αρνητικά.

Απ' όλα τα παραπάνω, όμως, οι βουλευτές του ΛΑ.Ο.Σ., κ.κ. Χρυσανθακόπουλος και Πλεύρης, δεν είδαν ούτε αντελήφθησαν κάτι. Ή, μάλλον, επειδή δεν τους θεωρώ ανόητους, είδαν μόνο αυτά, που νόμισαν, ότι είδαν, ήτοι ότι ήταν απαράδεκτη η επιλογή του κειμένου αυτού στις 19.5.2010, ημέρα μνήμης της Γενοκτονίας των Ποντίων, θεωρώντας, μάλιστα, ότι αυτό δεν συμβάλλει καθόλου στη μόρφωση των μαθητών μας. Αναρωτιώνται, μάλιστα, τίνος ιδέα ήταν η επιλογή του εν λόγω κειμένου, τροφοδοτώντας, έτσι, το μύλο της συνωμοσιολογίας εν Ελλάδι.

Προφανώς για τους παραπάνω βουλευτές μας ελάχιστη σημασία έχει το γεγονός, ότι το διήγημα του Γιώργου Ιωάννου, το οποίο αμφιβάλλω, αν μπήκαν στον κόπο να διαβάσουν, αποφεύγει τις ακραίες θέσεις και τους μύδρους κατά των Τούρκων και στέκεται στην ανθρώπινη πλευρά του δράματος των προσφύγων, ανεξαρτήτως θρησκεύματος, και αυτό χωρίς συναισθηματικές εξάρσεις. Περισσότερο στάθηκαν στην αναφορά του ονόματος του Κεμάλ Ατατούρκ, προσώπου που σαφέστατα και ευθύνεται για το δράμα των Μικρασιατών και Ανατολικοθρακιωτών προσφύγων, παραβλέποντας, όμως, και τις ευθύνες των ταγών μας της εποχής εκείνης στο δράμα αυτό. Μόνο που η αναφορά αυτή γινόταν απλά για να προσδιοριστεί το σημείο, όπου ελάμβαναν χώρα τα γεγονότα, που αναφέρονται στο διήγημα αυτό. Και σε καμμία περίπτωση δεν γράφτηκε το διήγημα αυτό για να προκαλέσει τους, δήθεν, ευαίσθητους εθνικά βουλευτές μας και τους ομοϊδεάτες τους.

Σε μια εποχή, που έχει καταστεί σαφές, ότι οι αντεγκλήσεις μεταξύ Ελλάδος και Τουρκίας δεν οδηγούν πουθενά, είναι τουλάχιστον ανόητο να εφευρίσκονται αφορμές, ώστε να εντείνουν το κλίμα μιας κοινωνίας ήδη ταλαιπωρημένης από την οικονομική - και όχι μόνο αυτή - κρίση. Αλλά μάλλον αυτά αποτελούν ψιλά γράμματα για τους ανωτέρω εθνοπατέρες μας και όσους τους ακολουθούν ιδεολογικά.

Οι άνθρωποι, που τους έλεγαν λαϊκά είδωλα

Μια φορά και έναν καιρό, υπήρχαν κάποια πρόσωπα, που γεννήθηκαν στην Ελλάδα. Οι οικογένειές τους ήταν πάμφτωχες και η εξασφάλιση του επιουσίου τους όχι δεδομένη. Ζούσαν μέσα στη στέρηση και αρκετά χρόνια αργότερα παινεύονταν, ότι ο χαρακτήρας τους σμιλεύτηκε από τις καταστάσεις αυτές.

Κάποια στιγμή έδειξαν κάποια κλίση σε κάποιο τομέα. Άλλος είχε καταπληκτική φωνή, άλλος έπαιζε μπουζούκι με δεξιοτεχνία και άλλος έκλεβε την παράσταση στις θεατρικές παραστάσεις του σχολείου του. Κάπως έτσι άρχισαν να ξεχωρίζουν από το σωρό των ταλαίπωρων συμπατριωτών τους. Οι στερήσεις δεν είχαν, βέβαια, σταματήσει αλλά, τουλάχιστον, είχαν μια κάποια αναγνώριση στη μικρή κοινωνία τους.

Τότε τους είδε κάποιος, που είχε προσβάσεις στη βιομηχανία θεάματος, όπως, τέλος πάντων, αυτή είχε εκείνα τα χρόνια. Τους εκτίμησε και τους προώθησε, ανιδιοτελώς με κάποιο προσωπικό όφελος λίγη σημασία έχει. Φυσικά, το ξεκίνημά τους ήταν σκληρό και ο κόσμος του θεάματος αδυσώπητος, όπως, άλλωστε, και στις μέρες μας. Και ένας ταλαντούχος πιτσιρικάς αποτελεί το χειρότερο εχθρό του καταξιωμένου καλλιτέχνη. Όμως οι νεαροί/νεαρές είχαν μπει αποφασισμένοι να παλέψουν για να βελτιώσουν τη ζωή τους αλλά και τη ζωή της οικογένειάς τους. Τώρα ο επιούσιος εξακολουθούσε να είναι φτωχικός αλλά ήταν, τουλάχιστον, δεδομένος και η αναγνωρισιμότητα των φίλων μας ειχε αρχίσει να ξεπερνάει τα σύνορα της γειτονιάς/ενορίας/χωριού τους.

Κάποια στιγμή, τα περι ων ο λόγος η παρούσα ανάρτηση πρόσωπα ανήλθαν στις κορυφές της βιομηχανίας θεάματος. Τί σπουδαίες ερμηνείες, τί συγκλονιστικές στιγμές, τί συγκίνηση του κοινού, που έβλεπε πρόσωπα, που αποτελούσαν σάρξ εκ της σαρκός του, ανθρώπους, που, μέχρι πρότινος, στερούνταν μαζί του τα χρειώδη για την επιβίωσή τους, να μαγεύουν τα πλήθη με το ταλέντο τους και να παρασύρουν μακρυά από την κακοδαιμονία του. Τώρα ο επιούσιος όχι μόνο ήταν δεδομένος αλλά και πλουσιοπάροχος σε σχέση με τα κρατούντα τότε στην Ελλάδα μας.

Ύστερα, ήλθε η στιγμή, που οι φίλοι/φίλες μας άρχισαν να χάνουν το μέτρο. Πλέον η αναγνωρισιμότητά τους ήταν τέτοια, που είχε αρχίσει να ξεπερνάει τα σύνορα της χώρας μας. Βέβαια, και έξω από αυτή Έλληνες τους παρακολουθούσαν και θαύμαζαν αλλά αυτό μικρή σημασία έχει. Τα χρήματα έρρεαν ποτάμι από τις τσέπες τους. Και τότε το μυαλό τους άρχισε να παίρνει ανάποδες στροφές. Σκέφτηκαν, λοιπόν, ότι, αφού είχαν κερδίσει αρκετά χρήματα, θα μπορούσαν να κερδίσουν ακόμα περισσότερα. Πλέον οι ταπεινές συνθήκες ζωής αποτελούσαν παρελθόν αλλά κυριαρχούσε ο ταπεινός τρόπος σκέψης. Αυτό, όμως, έπαιζε ελάχιστο ρόλο για τους ορκισμένους φίλους τους.

Έτσι, τα πρόσωπα αυτά άρχισαν να παρανομούν ποικιλοτρόπως. Άλλος έπαυσε να δηλώνει τα εισοδήματά τους στην εφορία ή δήλωνε καταφανώς λιγότερα από αυτά, που αποκέρδαινε, άλλος έχτιζε ανερυθρίαστα το αυθαίρετό του μέσα στο δάσος ή πάνω στον αιγιαλό ή, εν πάσει περιπτώσει, εκεί, που δεν έπρεπε να το χτίσει και καθ' υπέρβασιν της οικοδομικής αδείας κ.λπ. κ.λπ. κ.λπ. Κανένας δεν ασχολούνταν με τις παρανομίες αυτές, αφού στη χώρα μας τα πρόσωπα αυτά είχαν μετατρέψει το θαυμασμό του κοινού τους σε μέσο για τη διάπραξη των ανομιών τους και άσυλο, ώστε να μένουν στο απυρόβλητο της κοινής γνώμης και του νόμου. Άλλωστε, συχνά και οι ίδιοι οι κρατικοί ελεγκτές των παρατυπιών αυτών δήλωναν θαυμαστές των εν λόγω προσώπων, οπότε τους έκαναν το χατίρι να κάνουν τα στραβά μάτια, ενίοτε με ένα γερό μπαξίσι. Και αλλοίμονο σε εκείνο τον ασεβή, που τολμούσε να τους κατακρίνει. Την άμυνα των προσώπων αυτών ανελάμβαναν οι πιστοί τους, οι οποίοι κατακεραύνωναν τουν επικριτή του θεού τους. Τον χαρακτήριζαν ως ζηλιάρη, που δεν αντέχει την επιτυχία του Χ καλλιτέχνη, ανιστόρητο και αχάριστο, που δεν βλέπει τις διακρίσεις, που αυτός ο Χ έχει χαρίσει στην Ελλάδα και άλλα συναφή φαιδρά. Κάποτε επετίθετο και ο Χ στους τιμητές του, δηλώνοντας, ότι είναι απαράδεκτο η χώρα του, που μονίμως τον κυνηγάει, να τον ψέγει για το σπίτι του, όταν σε άλλη χώρα της Μεσογείου το σπίτι μιας συναδέλφου του είχε μετατραπεί σε μουσείο, ως ελάχιστη ένδειξη τιμής προς αυτή. Η λεπτομέρεια, όμως, που ο εν λόγω διαμαρτυρόμενος κύριος είχε καταπιεί, ήταν, ότι η οικία του ενέπιπτε στη νομοθεσία περι αυθαιρέτων κτισμάτων. Είπαμε, όμως, το εν λόγω πρόσωπο ευρίσκετο στο απυρόβλητο.

Μέχρι που κάποια στιγμή έσκασε η βόμβα με ένα από αυτά τα θαυμαστά πρόσωπα. Ο κύριος αυτός κατηγορείται για φοροδιαφυγή, ύψους καμπόσων εκατομμυρίων ευρώ, καθόσον επί 17 συναπτά έτη δεν έκρινε σωστό να υποβάλει φορολογική δήλωση. Και, δυστυχώς, δεν είναι ο μόνος, απλά έτυχε να είναι παντρεμένος με βουλευτίνα και μέλος, μέχρι πριν μερικά 24ωρα, της νυν κυβέρνησης της Ελλάδος. Και πόσα, ακόμα, από τα πρόσωπα του συναφιού του είχαν την ίδια ροπή με αυτόν, κανένας δεν ξέρει με ακρίβεια. Πάντως, ο παραπάνω καθ' έξιν φοροφυγάς δεν έπεσε από τον Άρη.

Τους ανθρώπους αυτούς τους λένε λαϊκά είδωλα. Ίσως επειδή έχουν ακριβώς τις ίδιες αδυναμίες με τους θαυμαστές τους και, μάλιστα, στη νιοστή.

Βιβλία : "ΤΟ ΚΟΡΙΤΣΙ ΣΤΗ ΦΩΛΙΑ ΤΗΣ ΣΦΗΓΚΑΣ", του Στιγκ Λάρσον

Η Λίσμπετ Σαλάντερ έχει επιζήσει της δολοφονικής απόπειρας σε βάρος της αλλά πρέπει να αντιμετωπίσει μια σειρά από κατηγορίες, που στόχο έχουν να την εξολοθρεύσουν. Οι παλιοί εχθροί της είναι αποφασισμένοι να της κλείσουν δια παντός το στόμα. Αλλά η Λίσμπετ δεν θα καθήσει με σταυρωμένα χέρια. Με τη βοήθεια του δημοσιογράφου Μίκαελ Μπλούμκβιστ θα αντεπιτεθεί.
Το τελευταιο μέρος της τριλογίας του Στιγκ Λάρσον "ΜΙΛΛΕΝΙΟΥΜ" είναι, ίσως, και το πιο συναρπαστικό. "ΤΟ ΚΟΡΙΤΣΙ ΣΤΗ ΦΩΛΙΑ ΤΗΣ ΣΦΗΓΚΑΣ" (Εκδόσεις Ψυχογιός) είναι η εκδίκηση του μοναχικού, μικροκαμωμένου, ταλαιπωρημένου και ειδικού στους υπολογιστές κοριτσιού ενάντια σε ένα απάνθρωπο σύστημα, που προσπάθησε να την καταστρέψει. Χωρίς να αποτελεί καθαυτό αστυνομικό μυθιστόρημα, όπως τα δύο προηγούμενα βιβλία της σειράς, κρατάει τον αναγνώστη σε ένταση, αφού η προετοιμασία των δύο πλευρών για την τελική μάχη δίδεται με λεπτομέρεια και πειστικότητα.
Για μια, ακόμα, φορά, ο συγγραφέας καταπιάνεται με την ανάδειξη ορισμένων θεμάτων, που αποτελούν την πίσω αυλή του σουηδικού θαύματος. Ο ρόλος των μυστικών υπηρεσιών της Σουηδίας, όπως διαμορφώθηκε από τα χρόνια του Ψυχρού Πολέμου έως και τις μέρες μας, η περιθωριοποίηση των νέων, η δυσλειτουργία της αστυνομίας και των κοινωνικών υπηρεσιών αλλά και ο ρόλος του Τύπου στη διαμόρφωση της κοινής γνώμης περνούν από το μικροσκόπιο του συγγραφέα και στηλιτεύονται.
Η Λίσμπετ Σαλάντερ αποτελεί ένα από τους πιο ενδιαφέροντες χαρακτήρες της σύγχρονης λογοτεχνίας. Από περιθωριακό, αντικοινωνικό, εχθρικό και ταλαιπωρημένο από τις υπηρεσίες, που είχαν αναλάβει την ανατροφή της, κορίτσι, η Λίσμπετ ανορθώνει το ανάστημά της κόντρα στις αντιξοότητες, που απειλούν να τη συντρίψουν, και καταδεικνύει, ότι ακόμα και ο πιο ταπεινωμένος και κυνηγημένος άνθρωπος μπορεί να ανατρέψει το πεπρωμένο του, αν πιστέψει στις δυνάμεις του. Το τέλος του βιβλίου τη βρίσκει να κάνει τη σημαντικότερη, ίσως, παραχώρηση στις αρχές της, ήτοι να ξανοίγεται περισσότερο στους ανθρώπους, πεπεισμένη, ότι δεν είναι όλος ο κόσμος κακός. Και αυτό είναι, ίσως, το σημαντικότερο μήνυμα ,που ο μακαρίτης Στιγκ Λάρσον θέλησε να περάσει στους αναγνώστες του.
Και με αυτό τον αισιόδοξο τρόπο κλείνει μια άκρως ενδιαφέρουσα τριλογία, που απέκτησε, τελικά, αρκετούς θαυμαστές και στη χώρα μας.

Η ελπίδα πεθαίνει τελευταία αλλά....

Αναζητώ κάποιους λόγους για να συνεχίσω να ελπίζω μέσα στο κλίμα κακοδαιμονίας, που έχει ενσκήψει στη χώρα μας. Χάλια η οικονομία, χάλια η κοινωνία, χάλια η πολιτική, χάλια τα πάντα! Δεν τα λέω εγώ και ελάχιστη σημασία έχει, αν, πραγματικά, τα πιστεύω. Ακούγονται από την πλειοψηφία, αν κρίνουμε, ότι η πλειοψηφία νομιμοποιεί τη μιζέρια. Ακούγονται από τα κανάλια παντός τύπου, αν πιστέψουμε, ότι έχουν, ακόμα, κάποια ψήγματα αξιοπιστίας. Τέλος πάντων, ακούγονται και επηρεάζουν τους περισσότερους. Και θέλοντας και μη τα ακούς και εσύ.

Από κουράγιο άστα να πάνε οι περισσότεροι! Γιατί να παλέψουν, σκέφτονται, αφού το μέλλον τους είναι αβέβαιο. Με λιγότερα χρήματα και βαρύτερη φορολογία πως θα τη βγάλουμε πέρα; Και μετά από 40 χρόνια δουλειάς τί σύνταξη θα πάρουμε; Πώς θα τη βγάλουμε, όταν η αγοραστική δύναμη των χρημάτων μας μέρα με τη μέρα μειώνεται; Απαισιόδοξες σκέψεις, που δεν είναι αβάσιμες, αφού τα πράγματα αυτό δείχνουν.

Είναι μια από τις φορές εκείνες, που η αισιοδοξία πατάει φρένο και χειρόφρενο μαζί. Όσο οπτιμιστής και αν είσαι, δεν μπορείς να παραβλέψεις, ότι η κατάσταση βαίνει προς το χειρότερο. Και δεν έχεις και τους σοβαρούς κυβερνώντες, που θα μπορούσαν, τέλος πάντων, να σου εγγυηθούν, ότι κάποια στιγμή τα πράγματα θα καλυτερέψουν. Οι ίδιοι είναι στην πλειονότητά τους, που μας δούλευαν εδώ και χρόνια, γιατί τώρα να αλλάξουν μυαλά;

Είμαι θιασώτης της άποψης, ότι η ελπίδα πεθαίνει τελευταία. Αλλά αυτό τον καιρό αισθάνομαι, ότι αυτό το συναίσθημα τείνει να ξεθωριάσει.

Φασισμός είναι και η επίρριψη ευθυνών στους άλλους

Κάποιος επιστήθιος φίλος αλίευσε το βιντεάκι αυτό από το γιουτιούμπ και μου το έστειλε. Κρίνω σκόπιμο να το μοιραστώ μαζί σας, διότι φανερώνει, ότι, ύστερα από πολλά χρόνια καταπιεστικών και αντιδημοκρατικών καθεστώτων, το ανθρώπινο γένος δεν έχει παύσει να διακατέχεται από μαζοχιστικές τάσεις και να στηρίζει ή ανέχεται κυβερνήσεις, που αρέσκονται σε απάνθρωπες και φασιστικές πρακτικές.

http://www.youtube.com/watch?v=iN9VoWpeJ5U&NR=1

Με μια απαραίτητη προσθήκη : Την απόσειση των ευθυνών και την απόδοση ορισμένων κακών περιστατικών είτε σε συνυπαιτιότητα είτε σε προβοκάτσια! Αυτά με αφορμή την εντεινόμενη επιχειρηματολογία περί συνυπαιτιότητας της διοικήσεως της ΜΑΡΦΙΝ, επειδή δεν είχε σύστημα πυρασφάλειας και δεν είχε εκπαιδεύσει το προσωπικό της για περιπτώσεις πυρκαγιών. Με την ίδια λογική, θα μπορούσε να επιρρίψει κανείς ευθύνες στος Εβραίους της Μεσοπολεμικής Ευρώπης, που, ενώ έβλεπαν τον έντονο αντισημιτισμό της χιτλερικής Γερμανίας, σε συνδυασμό με τις επεκτατικές βλέψεις της, εντούτοις παρέμειναν στις εστίες τους. Ή, για να έλθουμε στα δικά μας, θα καταλόγιζε συνυπαιτιότητα στο νεκρό Αλέξη Γρηγορόπουλο, που τριγύριζε στα, δήθεν, κακόφημα Εξάρχεια το μοιραίο εκείνο βράδυ της 6ης Δεκεμβρίου του 2008.

Διότι, εντέλει, φασισμός είναι, μεταξύ άλλων, και η επίρριψη ευθυνών στους τρίτους για όσα δεινά συμβαίνουν.

Αλλιώς δεν θα σε έλεγαν ελληνική Αριστερά

Είναι βέβαιο, ότι, όταν ξεσηκώνεις τον κόσμο να βγει στους δρόμους, προσδοκώντας στα μύχια της καρδιάς σου να ανατραπεί, έτσι, το καθεστώς, υπάρχει κίνδυνος η κατάσταση να ξεφύγει από τα χέρια σου. Διότι εντείνεις μια ήδη τεταμένη κατάσταση.

Είναι δεδομένο, ότι, αφού επί σειρά ετών κατεβαίνεις στην ίδια πορεία με πρόσωπα, τα οποία, ενώ είναι πολύ πιο λίγα από σένα, καταφέρνουν να προκαλέσουν τις γνωστές φθορές σε περιουσίες τρίτων, προφανώς δεν σε καίει και ιδιαίτερα να τους συνετίσεις. Αλλιώς θα διοργάνωνες κάποιες ομάδες περιφρούρησης, στις οποίες διαθέτεις σημαντική εμπειρία, και θα απομόνωνες αυτούς τους ολίγους καταστροφολάγνους.

Είναι μοιραίο, ότι κατά βάθος γουστάρεις το μπάχαλο, αφού μια ειρηνική πορεία δεν θα απασχολήσει τα Μ.Μ.Ε. και την κοινή γνώμη για περισσότερο από μια ημέρα. Και αφού η ανατροπή αποτελεί το δεδηλωμένο σκοπό σου, όσο περισσότερος ντόρος γίνει, τόσο το καλύτερο για σένα.

Είναι φυσικό, ότι μέσα στους βανδάλους, που εισχωρούν σε τέτοιες πορείες, πάντα με δική σου ευθύνη, υπάρχουν και κάποιοι, που είναι πιο βάνδαλοι και δεν σέβονται ακόμα και την ανθρώπινη ζωή. Στο νου τους υπάρχει μόνο η ανατροπή και η καταστροφή.

Είναι λυπηρό, όμως, μετά από μια ταραχώδη διαδήλωση, στη διάρκεια της οποίας χάθηκαν 3 ζωές, αντί να αναλογιστείς τις ευθύνες, που σου αρμόζουν, να σπεύσεις ελαφρά τη καρδία να μιλήσεις για προβοκάτσια, ως εάν η παράταξή σου, είτε η μονολιθική πτέρυγά της είτε η πάλαι ποτέ ανανεωτική, να αποτελούνταν μόνο από αγιόπαιδα.

Τότε, όμως, δεν θα σε έλεγαν ελληνική Αριστερά. Και για το ότι είσαι ελληνική δεν αντιλέγω. Κατά πόσο, όμως, είσαι Αριστερά, επίτρεψέ μου να τρέφω σοβαρές αμφιβολίες!

Απονομιμοποιήστε τη βία, απ' όπου και αν προέρχεται

Πριν από αρκετά χρόνια, διοργανώθηκε μια ογκώδης πορεία στη Μαδρίτη, τα μέλη της οποίας διαμαρτυρήθηκαν ειρηνικά για τα θύματα των τρομοκρατικών επιθέσεων της ΕΤΑ. Συγκεκριμένα, η διαμαρτυρία αφορούσε όσα πρόσωπα έλαχε να βρίσκονται σε σημεία, όπου η ανωτέρω οργάνωση είχε τοποθετήσει εκρηκτικούς μηχανισμούς, και σκοτώθηκαν, χωρίς να αποτελούν στόχο της. Σε γενικές γραμμές, όμως, η εκδήλωση αυτή εξελίχθηκε σε διαμαρτυρία κατά των βίαιων επιχειρήσεων τόσο της ΕΤΑ όσο και του κρατικού μηχανισμού.

Το δίδαγμα αυτής της κινητοποίησης ήταν, χωρίς άλλο, ότι οι Ισπανοί απονομιμοποίησαν τη βία. Δεν διαχώρισαν τη βία σε δικαιολογημένη και μη, δεν νομιμοποίησαν όσους στο όνομα κάποιων ιδανικών τη χρησιμοποιούν, δεν άφησαν στο απυρόβλητο κανένα πρόσωπο μετερχόμενο αυτή. Εστράφησαν κατά της βίας ως μέσο για την επίτευξη σκοπών και στάθηκαν στα θύματά της και δη σε εκείνα, τα οποία έχασαν τη ζωή τους, επειδή συνέβαινε να βρίσκονται τυχαία στον τόπο του ξεσπάσματός της.

Πρόπερσυ το Δεκέμβριο πλήθος κόσμου πορεύτηκε στις μεγάλες πόλεις της Ελλάδος για να διαμαρτυρηθεί για το θάνατο του Αλεξίου Γρηγορόπουλου. Θεωρώ πολύ σωστή την πρωτοβουλία αυτή, ανεξάρτητα από την κατάληξη αρκετών εκ των πορειών αυτών, καθόσον έδειξαν, ότι υπάρχει πολύς κόσμος, ο οποίος αντιτάσσεται στη βία της εξουσίας. Μόνο που οι ίδιοι αντιτασσόμενοι στην κρατική βία όχι μόνο αγνόησαν, στην πλειονότητά τους, επιδεικτικά τη βία, που ασκήθηκε από διάφορα πρόσωπα κατά ξένων περιουσιών αλλά έσπευσαν να τη νομιμοποιήσουν. Χαρακτήρισαν τους βιαιοπραγούντες ως παιδιά χωρίς μέλλον, αγανακτισμένα με την αδικία, που μαστίζει τον τόπο και άλλα πολλά. Χωρίς να τρέφω αυταπάτες για τη χώρα, στην οποία μου έτυχε να ζω, δυσκολεύομαι να δεχθώ τη βία ως μέσο για την καλυτέρευση της ζωής μας, τη στιγμή, μάλιστα, που το ξέσπασμα εκείνου του Δεκεμβρίου κόπασε ευθύς μόλις μπήκαμε στις τότε γιορτές των Χριστουγέννων. Πολλώ δε μάλλον, ένοιωσα, ότι υπήρξε συγκεκριμένη κατηγορία προσώπων με ιδιαίτερο ιδεολογικό προσανατολισμό, τα οποία όχι μόνο δεν κατεδίκασαν τη βία αυτή αλλά, απεναντίας, είχαν επιδοθεί σε έναν αγώνα αναζήτησης αποδείξεων προς νομιμοποίησή της.
Χτες πέθαναν 3 συνάνθρωποί μας στα επεισόδια, που σημάδεψαν την πορεία διαμαρτυρίας για τα οικονομικά μέτρα, που επαπειλούνται. Ακόμα χειρότερα, χάθηκαν 3 συνάνθρωποί μας, οι οποίοι για κακή τους τύχη είναι αδιάφοροι για τους καθ' έξη διαδηλωτές. Δεν ανήκουν σε κάποια αριστερή παράταξη ή στον αντιεξουσιαστικό χώρο, ώστε να τους αποθεώσουν μετά θάνατον. Δεν πέθαναν από πυρά αστυνομικών. Ήταν εργαζόμενοι σε ένα επάρατο οργανισμό, ήτοι σε μια τράπεζα και σε μια ημέρα πανελλαδικής απεργίας επέλεξαν (ή αναγκάστηκαν, δεν έχει σημασία) να εργαστούν. Είχαν, δηλαδή, όλα εκείνα τα στοιχεία, για να είναι από αδιάφοροι έως ανεπιθύμητοι για τους επαγγελματίες διαδηλωτές. Και γι' αυτούς κανένας δεν πρόκειται να διαδηλώσει, κανένας δεν πρόκειται να διαμαρτυρηθεί.

Θα ήταν χρήσιμο κάποια στιγμή να ευαισθητοποιούμαστε και να διαδηλώναμε όχι μόνο κατά της κρατικής βίας αλλά κατά της βίας εν γένει, ώστε να καταδείξουμε, ότι το μόνο, που γεννά η βία, είναι δυστυχία και καταστροφές. Αλλά όταν οι νεκροί δεν προσφέρονται για πολιτική εκμετάλλευση, τότε η αδιαφορία περισσεύει. Και είναι ενδεικτική μιας κοινωνίας, που αρέσκεται να επικαλείται και να μετέρχεται τη βία, μόνο όταν κρίνει, ότι απειλούνται τα συμφέροντά της ή πρόκειται να ωφεληθεί από αυτή.

Χτες πρόθυμοι να πεθάνουν, σήμερα πρόθυμοι να σκοτώσουν

Υπήρχε μια εποχή, όπου οι άνθρωποι ήταν περήφανοι για τις ιδέες τους και εξεδήλωναν την υπερηφάνειά τους αυτή, πεθαίνοντας γι' αυτές. Οι ίδιοι άνθρωποι διακατέχονταν από υψηλά ιδανικά και πρόθυμα έδιναν και τη ζωή τους, προκειμένου να μην τα απαρνηθούν. Αρνούνταν να εφαρμόσουν τακτικές τυφλής βίας και να επιτρέψουν την υλοποίηση πρακτικών, οι οποίες θα είχαν ως αποτέλεσμα να χαθούν αθώες ζωές, αφού η ιδεολογία τους δεν ήταν αυτοσκοπός.

Αυτή η εποχή έχει παρέλθει. Σήμερα οι ιδεολόγοι, που πρόθυμα θα χάνονταν για την προάσπιση των ιδεών τους, τείνουν να γίνουν εξίσου σπάνιοι με τους τίμιους πολιτικούς. Αντ' αυτών η κοινωνία μας βρίθει από ψευδεπίγραφους ιδεολόγους, οι οποίοι κατεβαίνουν σε πορείες όχι για να διαμαρτυρηθούν για όσα άδικα και απαράδεκτα σημαδεύουν τις ζωές μας αλλά για να καταστρέψουν. Συνήθως είναι μειονότητα σε μια πορεία αλλά επιβάλλουν το δικό τους νόμο με την ανοχή αν όχι με τη συναίνεση των περισσοτέρων από τους λοιπούς διαδηλωτές. Αυτό, που αποκαλούν ιδεολογία, είναι ένα αποτυχημένο κράμα μίσους και ανεδαφικής ανατροπής, μετά την οποία δεν έχουν να προτείνουν εναλλακτική λύση διακυβέρνησης. Ασπάζονται τη λογική "ο σκοπός αγιάζει τα μέσα" και μέσα τους χαίρονται, που γίνονται επεισόδια, διότι μια πορεία ειρηνική δεν πρόκειται να κάνει "μπούγιο" στα Μ.Μ.Ε., συνεπώς κανένας δεν πρόκειται να ασχοληθεί και να συγκινηθεί με αυτή.

Με αυτή την κυνική αντίληψη, λοιπόν, χάθηκαν 3 συνάνθρωποί μας σήμερα στην Αθήνα. Ειλικρινά, καρφί δεν μου καίγεται, αν αυτοί οι άνθρωποι ήταν απεργοσπάστες, που δεν θέλησαν να τιμήσουν την πανελλαδική απεργία της 5ης Μαΐου. Ό,τι και αν ήταν και όποια ιδεολογία και αν ασπάζονταν, κανένας δεν είχε δικαίωμα να απειλήσει τη ζωή τους και εντέλει να την αφαιρέσει. Και, κυρίως, κανείς δεν είχε το δικαίωμα να τους αφήσει να κάνουν το κομμάτι τους πάλι οι γνωστοί άγνωστοι, αυτή τη φορά, όμως, με μοιραίο αποτέλεσμα για 3 πρόσωπα.

Ξέρω, έχουμε μια ανίκανη αστυνομία, η οποία δεν μπορεί να απομονώσει 50-100 καθάρματα, που βρίσκουν την ευκαιρία στις πορείες αυτές, ώστε να χαλάσουν τον κόσμο. Μήπως, όμως, ακόμα πιο ανίκανοι είναι οι διοργανωτές των πορειών αυτών; Μιλάμε για συγκεντρώσεις προσώπων, όπου είναι ζήτημα, αν το 5% έχει ροπή προς τους βανδαλισμούς. Το υπόλοιπο 95%, που ωρύεται εδώ και χρόνια για την ανικανότητα της αστυνομίας, διαθέτει την εμπειρία, ώστε να διοργανώσει τις πορείες αυτές, αλλά, κυρίως, ξέρει πολύ καλά, ποια είναι αυτά τα καλόπαιδα, που λατρεύουν το θεό του μπάχαλου και δράττονται της ευκαιρίας, για να τα σπάσουν. Δόξα τω Θεω, μικρή χώρα είμαστε, οι καταστροφείς είναι γνωστοί ακόμα και στους ειρηνικούς συνδιαδηλωτές άλλως κάνουν "μπαμ" από μίλια μακρυά, ότι πηγαίνουν για φασαρίες. Παρ' ολ' αυτά, δεν κάνει απολύτως τίποτα, για να τους αναχαιτίσει.

Κάποτε υπήρχαν άνθρωποι πρόθυμοι να πεθάνουν για τις ιδέες τους. Σήμερα, δυστυχώς, κάποιοι άνθρωποι προτιμάν να σκοτώσουν άλλους, για να διατρανώσουν τη θολούρα, που επικρατεί στο κεφάλι τους και τη θωρούν ως ιδεολογία. Οι ίδιοι κατέβηκαν να φωνάξουν το Δεκέμβριο του 2008 στη μνήμη του Αλέξη Γρηγορόπουλου. Οι ίδιοι σκότωσαν 3 συνανθρώπους μας σήμερα. Οι υπόλοιποι διαδηλωτές θα κατέβουν, άραγε, αύριο στους δρόμους, για να διαμαρτυρηθούν για τους αναίτιους αυτούς θανάτους; Ή θα αρκεστούν στα γνωστά τροπάρια περί αποκλειστικής ευθύνης της αστυνομίας για τα επεισόδια; Δεν τολμώ να σκεφτώ το δεύτερο αλλά δεν πιστεύω, ότι θα συμβεί το πρώτο.

Δεν φταίει η (δήθεν) ανυπαρξία πνευματικών ανθρώπων στην Ελλάδα

Μια κραυγή, που ακούγεται ολοένα και πιο συχνά στη χώρα μας, είναι αυτή, που ρωτάει, που είναι οι πνευματικοί άνθρωποι της χώρας αυτό τον καιρό, που η οικονομική κατάσταση της Ελλάδος πυροδοτεί ανεπιθύμητες εξελίξεις, Κόσμος αναρωτιέται, που έχει εξαφανιστεί η διανόηση της χώρας και γιατί δεν παρεμβαίνει, ώστε να ξεσηκώσει τον κόσμο και να επηρεάσει τις συνειδήσεις μας. Για πολλούς άλλους η Ελλάδα δεν έχει διανοουμένους ικανούς να ξεσηκώσουν τα πλήθη. Για άλλους δεν έχει καν διανοούμενους.

Η αλήθεια είναι, ότι η δημόσια ζωή της χώρας μας τα τελευταία χρόνια έχει καταστεί, ας μου επιτραπεί η έκφραση, αντιπνευματική. Άνθρωποι με χαμηλότατο επίπεδο καλούνται συχνά να λάβουν αποφάσεις για τη μοίρα των πολλών, ενώ άλλα πρόσωπα με εξίσου χαμηλό επίπεδο επιχειρούν να ψυχαγωγήσουν και καταλήγουν να αποκοιμίσουν όσους επιμένουν να παρακολουθούν τα υποπροϊόντα της ημεδαπής τηλοψίας. Εδώ σημαντικό ρόλο παίζει και η κατάσταση της δημόσιας εκπαίδευσης, όπου η στείρα αποθήκευση και απομνημόνευση κυριαρχούν σε βάρος της πραγματικής γνώσης και κρίσης. Το αποτέλεσμα είναι, ότι κυριαρχεί στα περισσότερα επίπεδα της καθημερινότητάς μας μια ομάδα ανθρώπων με αμφιλεγόμενη και συχνά ανύπαρκτη πνευματική κατάρτιση, οι οποίοι προφανώς δεν κρίνονται ικανοί να επηρεάσουν θετικά την πλειοψηφία της χώρας, ώστε να ξεπεραστούν κάποιες δύσκολες καταστάσεις και να ληφθούν κάποιες πραγματικά ωφέλιμες για το σύνολο αποφάσεις.

Από την άλλη, όμως, πλευρά, δύσκολα μπορεί να αντιταχθεί κανείς στην αντίληψη, ότι ως λαός δεν διαθέτουμε το απαιτούμενο επίπεδο, για να ακούσουμε, κατανοήσουμε και, κυρίως, σεβαστούμε τους όποιους διανοούμενους διαθέτει η χώρα μας. Προσωπική μου άποψη είναι, ότι η Ελλάδα δεν στερείται πνευματικών ανθρώπων, οι οποίοι και την κατάρτιση διαθέτουν και δεν διστάζουν να πουν κάποια πράγματα με τ' όνομά τους. Μπορώ, ενδεικτικά, να θυμηθώ την ιδιαίτερα σημαντική παρέμβαση της γνωστής τραγουδίστριας Χαρούλας Αλεξίου το Δεκέμβριο του 2008 σε κάποιο ιδιωτικό τηλεοπτικό σταθμό, όπου με ιδιαίτερη ψυχραιμία κατέθεσε την άποψή της, ενώ εξίσου σημαντική θεωρώ τη διαμαρτυρία των κ.κ. Δοξιάδη, Θεοδωρόπουλου και Μάρκαρη αναφορικά με τις βίαιες διακοπές θεατρικών έργων κατά το Δεκέμβριο του 2008, οι οποίες συνοδεύτηκαν από βανδαλισμούς των θεατρικών χώρων, έστω περιορισμένης εκτάσεως. Για να μη λησμονήσουμε την υπέροχη και συνάμα κόσμια διαμαρτυρία του Μάνου Χατζηδάκη κατά του φαινομένου του αυριανισμού προ 20ετίας!

Και, όμως, αυτές οι αντιδράσεις είτε πέρασαν στα ψιλά, όπως αυτή της κας. Αλεξίου, είτε οι εκφραστές τους λοιδορήθηκαν εντόνως (η παραπάνω τριάδα "στολίστηκε" δεόντως). Όσο για τη διαμαρτυρία του κ. Χατζηδάκη, δεν ήταν και λίγοι όσοι έκριναν, ότι σωστά η "ΑΥΡΙΑΝΗ" του έσουρε τα όσα πρόστυχα. Ω ναι, δυστυχώς στην Ελλάδα μας η όποια πνευματική προσφορά πέφτει συχνότατα θύμα της βαρβαρότητας των φανατικών ομοφοβικών. Και δεν λείπουν και περιπτώσεις, κατά τις οποίες ο τιμητής των πνευματικών ανθρώπων, που τολμούν να ορθώσουν το ανάστημά τους στους μύθους και τις προκαταλήψεις, που κυριαρχούν στη χώρα μας, προτιμά να καταφύγει σε ύβρεις σε βάρος τους, διότι δεν έχει το επίπεδο να αντικρούσει ή έστω να αμφισβητήσει τις απόψεις τους. Ο πασίγνωστος δημοσιογράφος, συγγραφέας και ιστολόγος κ. Νίκος Δήμου αποτελεί τον αγαπημένο στόχο των οπαδών της κενής αμφισβήτησης.

Προφανώς και δεν εντάσσω τον εαυτό μου στους αρνητές της αμφισβήτησης των απόψεων των φερομένων ως πνευματικών ανθρώπων. Αλλοίμονο, η ιδιότητα κάποιου ως διανοουμένου δεν εξασφαλίζει το αλάθητο των απόψεών του. Ούτε αμφισβητώ, ότι συχνά στο όνομα της παρέμβασης κάποια πρόσωπα καταφεύγουν σε λαϊκιστικές τοποθετήσεις, οι οποίες μόνο λύσεις δεν δίδουν στα προβλήματα του κόσμου. Με ενοχλεί, όμως, η τάση των περισσοτέρων εκ των συνελλήνων να αρκούνται σε ύβρεις σε βάρος όσων πραγματικά και με χειροπιαστά επιχειρήματα αμφισβητούν τα κακώς κείμενα της Ελλάδος ακόμα δε περισσότερο με πειράζει η αδιαφορία της πλειονότητας των συμπολιτών μας στις παρεμβάσεις όσων διανοουμένων διαθέτει η χώρα μας. Διότι αυτές οι συμπεριφορές αποδεικνύουν, ότι δεν μας αρέσει να μας υπενθυμίζουν τα στραβά και ανάποδα της χώρας μας και προτιμάμε να προτάσσουμε το γνωστό ωχαδερφισμό ή να αρκούμαστε σε αγοραίες εκφράσεις, οι οποίες και αποτελούν τη μόνη άμυνά μας στις όποιες λογικές φωνές. Και, βέβαια, καταδεικνύουν και το γενικό χαμηλό μέσο μορφωτικό επίπεδο του λαού μας.

Το πρόβλημα, λοιπόν, δεν είναι η ανυπαρξία πνευματικών ανθρώπων στη χώρα μας ή η αδυναμία ή απροθυμία τους να αρθρώσουν παρεμβατικό λόγο αλλά η απροθυμία ου μην και αδυναμία των υπολοίπων να αντιληφθούν τα λεγόμενά τους.

Στο μαγευτικό Γαλαξείδι

Μια επίσκεψη στο μαγευτικό και ρομαντικό Γαλαξείδι ήταν ένας δημοφιλής προορισμός τις μέρες αυτές της καλοκαιρίας και επ' ευκαιρία της Πρωτομαγιάς. Μια πανέμορφη κωμόπολη με υπέροχο χρώμα και πολλά παλαιά και καλοδιατηρημένα κτίρια, αποτελεί ένα τόπο, όπου μπορεί να ξεφύγει κανείς από την καθημερινότητά του και να χαλαρώσει από τους ρυθμούς της δουλειάς αλλά και να απολαύσει τις μικρές χαρές των διακοπών.

Το Γαλαξείδι, όμως, δείχνει και πως θα μπορούσε να ήταν η χώρα μας, αν δεν ενέδιδε στο δέλεαρ της αντιπαροχής και του εύκολου κέρδους. Αν και οι μπετονένιες παρεμβάσεις, που τόσο οικείες είναι σε όσους επιλέξαμε να ζήσουμε στα μεγάλα αστικά κέντρα της Ελλάδος, δεν απουσιάζουν εντελώς, το σύνολο των κτιρίων αυτής της κωμόπολης είναι χτισμένα σε μια εποχή με περισσότερο γούστο και σεβασμό στην αισθητική. Και είναι μια εικόνα, που μας γυρίζει πίσω στο παρελθόν, το οποίο μπορεί να μην είναι τόσο μαγικό, όσο επιθυμούν οι νοσταλγοί του, αλλά τουλάχιστον οι περισσότερες πόλεις παρουσίαζαν μια σαφώς πιο καλαίσθητη μορφή.

Ίσως, τελικά, να ήταν τυχερό το Γαλαξείδι, που δεν έγινε ένα μεγάλο αστικό κέντρο από αυτά, που κατά τις απαρχές της αστυφιλίας συγκέντρωσαν χιλιάδες εσωτερικούς μετανάστες, προσφέροντας, έτσι, ένα βασικό άλλοθι στους εμπνευστές της αντιπαροχής. Η παρακμή του συνετέλεσε στην εγκατάλειψή του, αφήνοντας, έτσι, αλώβητο το μεγαλύτερο μέρος του από τις γνωστές νεοελληνικές πολεοδομικές ακροβασίες. Δεν είναι τυχαίο, ότι και άλλα μέρη, που παρήκμασαν την εποχή της επέλασης του οπλισμένου σκυροδέματος και των εργολάβων, όπως το Ναύπλιο (πόσο τυχερό στάθηκε, που πολύ σύντομα έπαυσε να αποτελεί την πρωτεύουσα της Ελλάδος) ή η Κέρκυρα, διατήρησαν σε μεγάλο βαθμό ένα χρώμα, που σε φέρνει πίσω στο παρελθόν και σου δείχνει μια περισσότερο όμορφη εικόνα της χώρας μας, τότε που τα πανύψηλα και κακάσχημα, στην πλειονότητά τους, μπετονένια μεγαθήρια φάνταζαν μακρυνός εφιάλτης.