Ο κ. αυτοκαταστροφικός

Στο ξεκίνημα της πολιτικής του σταδιοδρομίας δε νομίζω, ότι αισθανόταν και πολύ άνετα. Η καταγωγή του από έναν άνθρωπο, ο οποίος πέρασε στην ιστορία ως ένας γραφικός δικτάτορας, ο οποίος αφενός κατάφερε να σύρει την Ελλάδα στην Κοινωνία των Εθνών για την αδικαιολόγητη εισβολή στη Βουλγαρία αφετέρου άφησε εποχή με το κυνήγι της κοντής φούστας, δεν αποτελούσε και την καλύτερη παρακαταθήκη. Η συμμετοχή του στους "Λαμπράκηδες" σε μια ταραγμένη πολιτικά εποχή τον κατέστησε κόκκινο πανί για την τότε καθεστώσα τάξη. Στην πορεία, αυτά όλα έμειναν πίσω και ο κ. Θεόδωρος Πάγκαλος μπόρεσε να διαγράψει μια αξιοσημείωτη πορεια στον πολιτικό στίβο της Ελλάδος, αρχικά ως Υφυπουργός Εμπορίου στην πρώτη κυβέρνηση του ΠΑ.ΣΟ.Κ. και, μέχρι σήμερα, παραμένει ενεργός πολιτικά.

Τα πρώτα χρόνια του στην πολιτική σκηνή της χώρας θεωρούνταν ως ένα εξελίξιμο στέλεχος, το οποίο πολλοί φαντάζονταν, ότι θα μπορούσε να ηγηθεί κάποια μέρα του κόμματός του. Και δικαιολογημένα, καθόσον απολάμβανε της εμπιστοσύνης του τότε Προέδρου του ΠΑ.ΣΟ.Κ και έχαιρε της εκτίμησης των περισσοτέρων στελεχών.

Μόνο που, εκτός από το βήχα και τον έρωτα, εκείνο, που δεν κρύβεται, είναι και ο παρορμητισμός. Αν και κατά την οκταετή διακυβέρνηση της χώρας τη δεκαετία του '80 ο κ. Πάγκαλος δεν έδωσε κάποια αφορμή για δυσμενή σχόλια, με το ξεκίνημα, σχεδόν, της δεκαετίας του '90 ξεδίπλωσε τον εκρηκτικό χαρακτήρα του. Ξεκίνησε με τη διαβόητη δήλωση "Η Γερμανία είναι οικονομικός γίγαντας αλλά πολιτικός νάνος", την οποία αναγκάστηκε να ανακαλέσει, ζητώντας ταπεινά συγγνώμη, ύστερα από τις έντονες αντιδράσεις της γερμανικής κυβέρνησης. Ακολούθησε η ανάδειξη του "κ. τίποτα", κατά κόσμο Δημητρίου Αβραμόπουλου, στο αξίωμα του Δημάρχου των Αθηνών, χάρη στο δωρεάν προεκλογικό αγώνα, που διοργάνωσε για χάρη του ο συνυποψήφιός του για το παραπάνω αξίωμα κ. Πάγκαλος. Το πρωτοφανές άδειασμα, που επεφύλαξε προς τον κομματικό του σύμμαχο και πρώην Πρωθυπουργό της χώρας, κ. Σημίτη, λέγοντας ότι "μετά το 2000 καταστράφηκε η χώρα" χαρακτηρίστηκε, πέρα από τη δόση αλήθειας, που περιείχε, ως ένα, ακόμα, ατόπημα ενός πολιτικού, ο οποίος δε διακρίθηκε δα και για την αντίστασή του ενάντια σε αυτή την καταστροφή. Και, βέβαια, η εμπάθεια, με την οποία αντιμετώπισε το διάδοχό του στο Υπουργείο Εξωτερικών και νυν πρόεδρο του ΠΑ.ΣΟ.Κ., κ. Γεώργιο Παπανδρέου, μέτρησε άκρως αρνητικά γι' αυτόν. Για να μην αναφερθούμε είτε στα αγγίζοντα τα όρια του θρύλου αλλά ευρέως διαδεδομένα επεισόδια, που δημιούργησε στο εξωτερικό π.χ. με την κα. Θάτσερ (οράτε users.att.sch.gr/hdermi/Bibliocr/180.doc) , είτε στην απαράδεκτη ατάκα, που εξεστόμισε σε δημοσιογράφο το περασμένο καλοκαίρι (οράτε www.youtube.com/watch?v=LgeM59Cx1_w ).

Οι πρόσφατες δηλώσεις του περί σύνδεσης του Κ.Κ.Ε. με την εταιρεία "ΓΕΡΜΑΝΟΣ" αλλά και περί πιθανής νοσηλείας του σε ψυχιατρείο, αν το Κ.Κ.Ε. είχε κερδίσει τον Εμφύλιο Πόλεμο, προστέθηκαν στο βιογραφικό του κ. Πάγκαλου ως ένα, ακόμα, μελανό σημείο. Αν, τουλάχιστον, απεδείκνυε την εμπλοκή ενός κόμματος, το οποίο μπορεί να έχει κατηγορηθεί ως οπισθοδρομικό, μονολιθικό και ελάχιστα έως καθόλου δημοκρατικό αλλά, μέχρι σήμερα, ουδείς σκέφτηκε να το κατηγορήσει για εν γένει συμμετοχή σε οικονομικά σκάνδαλα, τότε ελάχιστοι θα είχαν να του προσάψουν κάτι κακό. Όμως κάτι τέτοιο δε συνέβη. Και ναι μεν τα κατά τόπο κυβερνήσαντα κομμουνιστικά κόμματα επεφύλαξαν μια απάνθρωπη συμπεριφορά προς τους αντιφρονούντες (Νάγκυ, Ντούμπτσεκ, Ζαχάροφ κ.λπ.), πλην, όμως, η επίθεση του κ. Πάγκαλου υπήρξε επιεικώς απρόκλητη. Εκτός αν ήθελε με τον τρόπο αυτό να καυτηριάσει την αποκατάσταση του Στάλιν από το Κ.Κ.Ε.(η οπισθοδρομικότητα, που λέγαμε). Αλλά στην περίπτωση αυτή, θα μπορούσε να παραπέμψει στην πολιτεία του "πατερούλη" Σταλιν και κανένας δεν θα του έριχνε άδικο. Και αυτό, ακριβώς, δεν έκανε.

Δεν μπορώ να προβλέψω ποια θα είναι η κατάληξη της διαμάχης ανάμεσα στον κ. Πάγκαλο και το Κ.Κ.Ε. Σίγουρα, όμως, αποδεικνύεται για μια, ακόμα, φορά, ότι ο κάποτε φέρελπις πολιτικός μπορεί να διαθέτει οξύτατο μυαλό και ευρυμάθεια αλλά δεν μπόρεσε να τα αξιοποιήσει εις τρόπον, ώστε να τιθασεύσει την αδυναμία του να λέει αυτό, που σκέφτεται και, μάλιστα, χωρίς καν να το έχει επεξεργαστεί μέσα του. Και αυτή η αμετροέπεια δεν αποτελεί προσόν για κανένα πολλώ δε μάλλον για ένα πολιτικό, που εκλήθη να διαχειριστεί νευραλγικά πόστα και σήμερα, το μόνο, που κατάφερε να θυμάται ο πολύς κόσμος, είναι οι αντεγκλήσεις του με πολιτικά (και όχι μόνο) πρόσωπα και η εν γένει αγαρμποσύνη του. Ίσως γιατί του έλειπε εκείνο το πολιτικό αισθητήριο, που βοηθάει τον όχι τόσο εύστροφο αλλά σώφρονα πολιτικό να αναδειχτεί στα υψηλά κλιμάκια αλλά και να παραμείνει εκεί. Άραγε να του περνάει από το μυαλό ο στίχος του Βάρναλη "Αχ, πού 'σαι νιότη που 'δειχνες πως θα γινόμουν άλλος";