Βιβλία : "Μαύρο κορίτσι, άσπρο κορίτσι", της Τζόις Κάρολ Όουτς

Το έτος 1974, η Τζένα Μίντ, γόνος ιστορικής οικογένειας των Η.Π.Α., που πρωτοστάτησε στην αγώνα για την απελευθέρωση των μαύρων της χώρας, και μεγαλωμένη σε μια οικογένεια με πατέρα ακτιβιστή δικηγόρο, υπερασπιστή αντιρρησιών συνείδησης του πολέμου στο Βιετνάμ και λοιπών ακτιβιστών της εποχής εκείνης, πρώην χίπη και αποξενωμένο από την οικογένειά του και μητέρα συρόμενη από τις κοινωνικές και πολιτικές επιλογές του πατέρα και συνάμα εγκαταλελειμένη από αυτόν, έρχεται να σπουδάσει στο Κολλέγιο Σάιλερ, το οποίο είχε ιδρύσει κάποιος πρόγονός της, με σκοπό να σπουδάζουν σε αυτό μαύρες κοπέλες. Συγκάτοικός της είναι η Μινέτ Σουίφτ, μια υπότροφος ιδιόρρυθμη μαύρη κοπέλα. Σύντομα, μια σειρά από επεισόδια με ρατσιστική χροιά και στόχο τη Μινέτ Σουίφτ θα πλήξουν τη ζωή του κολλεγίου. Η ψύχραιμη, υπερόπτης, αδιάφορη για τον περίγυρό της και θρησκόληπτη Μινέτ Σουίφτ θα αρχίσει να καταρρέει. Και η κατάρρευσή της θα συμπαρασύρει και την Τζένα Μιντ.

Η συγγραφέας εστιάζει στην αντιπαράθεση των δύο κεντρικών χαρακτήρων. Από τη μια έχουμε τη λευκή Τζένα Μιντ, μεγαλωμένη σε μια οικογένεια, που ακολουθεί το ρεύμα της αμφισβήτησης και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, που συντάραξε τις Η.Π.Α. τη δεκαετία του '60, και μαθημένη να αισθάνεται ενοχή, που είναι λευκή και βαρύνεται με τα εγκλήματα της λευκής φυλής και πιέζεται να συμπαραστέκεται στους αδυνάτους και τις μειονότητες. Και από την άλλη έχουμε τη μαύρη Μινέτ Σουίφτ, μεγαλωμένη σε μια οικογένεια με βαθειά πίστη (η ίδια κινείται στα όρια της θρησκοληψίας), αδιάφορη για τον περίγυρό της και τον εαυτό της, ανέγγιχτη από τις κοινωνικές αλλαγές, που συνέπαιρναν τις Η.Π.Α. της εποχής εκείνης και χωρίς ιδιαίτερες σχέσεις με τις συμφοιτήτριές της, ακόμα και με την ίδια τη Τζένα Μιντ. Θα μπορούσαμε να μιλήσουμε για την αντιπαράθεση της λευκής Αμερικής, που θέλει να σκύψει πάνω από τα προβλήματα των μειονοτήτων, με τη μαύρη Αμερική, που επιθυμεί να προοδεύσει, χωρίς να αξιώνει τη βοήθεια των λευκών.

Το σύνολο, σχεδόν, του βιβλίου αναφέρεται σε όσα προηγήθηκαν του αδιευκρίνιστου θανάτου της Μινέτ Σουίφτ. Ρατσιστικό έγκλημα ή ατύχημα; Η συγγραφέας αφήνει τον αναγνώστη να απαντήσει στο ερώτημα αυτό. Με το σταδιακό ξεδίπλωμα των άψογα σκιαγραφημένων χαρακτήρων των δύο πρωταγωνιστριών η συγγραφέας αναφέρει ξεκάθαρα, ότι, ακόμα και στις πιο φιλελεύθερες γωνίες των Η.Π.Α., ο ρατσισμός καραδοκεί. Ωστόσο, ακόμα και τα υποψήφια θύματα του ρατσισμού καθίστανται και αυτά ένοχα, όταν καλλιεργούν ένα κλίμα ρατσισμού σε βάρος τους, με την επινόηση, δήθεν, φυλετικών παρενοχλήσεων. Και τότε οι υποστηρικτές τους γίνονται και αυτοί ένοχοι, επειδή υποστηρίζουν τα ανύπαρκτα ρατσιστικά περιστατικά.

"Πολλές φορές η μισαλλοδοξία δεν είναι παρά η μορφή, που δίνουμε στο μίσος, που νοιώθουμε για τον εαυτό μας", διαβάζουμε στο βιβλίο αυτό. Δε νομίζω ότι θα μπορούσε πιο εύστοχα να αποδοθεί το πνεύμα του βιβλίου αυτού.

Εν ολίγοις, ένα πολύ δυνατό και καλογραμμένο βιβλίο, που δικαιώνει όσους κατατάσσουν τη συγγραφέα του στους άξιους βράβευσης με το Βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας συγγραφείς.

Η ατιμωρησία ως κυρίαρχη αντίληψη

Αν και ο φωνακλάς κύριος είχε διαπράξει την καραμπινάτη παράβαση του Κ.Ο.Κ., παρκάροντας το αυτοκίνητό του πάνω στην κίτρινη γραμμή, εν τούτοις δεν εννοούσε να αντιληφθεί ότι του άξιζε η κλήση. "Μα εδώ το Βατοπέδι έχει κατακλέψει όλη την Ελλάδα και παραμένει ατιμώρητο, ο Βουλγαράκης έφαγε με την ψυχή του και εμένα βρήκαν να τιμωρήσουν", κραύγαζε μπροστά στους διερχόμενους πεζούς. Και δεν ήταν και λίγοι εκείνοι, που κουνούσαν συναινετικά το κεφάλι τους, μουρμουρίζοντας ότι ο άνθρωπος είχε δίκιο.

Στη θέση του φωνακλά κυρίου μπορείτε να βάλετε όποιον άλλο κύριο ή κυρία επιθυμείτε. Ως παράβαση μπορείτε να χαρακτηρίσετε τη φοροδιαφυγή, την υπέρβαση της οικοδομικής αδείας, την παράνομη υλοτομία και άλλες παραβάσεις του νόμου, συνήθεια, που έγινε έξη στη χώρα μας.

Σε μια κοινωνία πολιτισμένη, θα ήταν αναμενόμενο να κυριαρχεί ένα αίσθημα σεβασμού των νόμων ως θεμέλιο της ευνομίας και της ισονομίας. Η τήρηση όσων ορίζουν κάποιες διατάξεις τεθείσες, μεταξύ άλλων, και για την ομαλή κοινωνική συμβίωση αποτελεί τμήμα της διαπαιδαγώγησης, που θα έπρεπε να λαμβάνει κάθε παιδί. Και, βέβαια, η τιμωρία των παραβατών αυτών των νόμων θα έπρεπε να αποτελεί κοινή και αποδεκτή πρακτική.

Ωστόσο, διαπιστώνουμε ότι υπερισχύει των παραπάνω μια κατάσταση, που ελάχιστα ταυτίζεται με τα παραπάνω δέοντα. Αντί να τιμωρείται ο δράστης, συχνά ο ίδιος επιδιώκει και αξιώνει να παραμείνει ατιμώρητος με την προβολή της δικαιολογίας ότι υπάρχουν και χειρότερες παραβάσεις από αυτές, που διέπραξε. Αντί να αποδίδονται ευθύνες στον παραβάτη, κυριαρχεί μια προσπάθεια αποσεισης των όποιων ευθυνών του με την προβολή δικαιολογιών, που ελάχιστο σεβασμό προς τους νόμους προδίδουν. Χωρίς, φυσικά, να παραβλέπουμε πρόσωπα της επικαιρότητας, όπως ο μακαρίτης Αρχιεπίσκοπος Αθηνών Χριστόδουλος, που δήλωνε στις λαοσυνάξεις του πρόσφατου παρελθόντος ότι ο νόμος (αυτός για τις ταυτότητες), δεν πρέπει να εφαρμοστεί, λογική, που υιοθέτησε και ο τότε Πρόεδρος του ΣΥ.ΡΙΖ.Α., κ. Αλαβάνος, για το νόμο-πλαίσιο των ΑΕΙ. Αλλά αυτά τα στραβά και ανάποδα βλέπουν πολλοί συνέλληνες και παίρνουν θάρρος.

Αυτή η κάθε άλλο παρά υγιής αντίδραση στην επιβολή του νόμου μαρτυρεί μια επελαύνουσα αντίληψη, σύμφωνα με την οποία οι μεγαλόσχημοι πρέπει πρώτοι απ' όλους να υποστούν τις συνέπειες του νόμου. Δεν θα υπήρχε αντίλογος σε αυτή τη σκέψη, αν οι ίδιοι οι διαδίδοντες τα παραπάνω δεν υπερασπίζονταν συχνά την ατιμωρησία των μη μεγαλόσχημων. Και, κυρίως, αν αυτή η άποψη δε χρησιμοποιούνταν, ώστε να συνεχίσουν οι "ταπεινοί" να παραβαίνουν κατά κόρο το νόμο.

Η ορθή, κατά την ταπεινή μου άποψη, αντίληψη θα ήταν η εφαρμογή του νόμου σε όλες ανεξαιρέτως τις περιπτώσεις και ανεξάρτητα από τη θέση και εξουσία του παραβάτη. Δυστυχώς, όμως, φαίνεται να κερδίζει έδαφος η πεποίθηση ότι, αφού οι ανώτατοι άρχοντες της χώρας μας, πολιτικοί και οικονομικοί, παραμένουν ατιμώρητοι, θα πρέπει και εμείς οι κατώτεροι να μην τιμωρούμαστε για όσες παραβάσεις καταλαμβανόμαστε να διαπράττουμε. Και μια άλλη μορφή του συνδρόμου αυτού είναι η τιμωρία των άλλων πριν από μας, αφού και αυτοί έχουν παραβεί το νόμο.

Κατά τα άλλα, οι νόμοι δεν εφαρμόζονται στην Ελλάδα. Η πικρή αλήθεια είναι ότι οι περισσότεροι από μας δεν επιθυμούμε να εφαρμόζονται, ώστε να έχουμε και εμείς τη χαρά να παραβούμε το νόμο και να μην υποστούμε κάποια συνέπεια. Και έπειτα είναι τυχαίο ότι εξακολουθούμε να εκλέγουμε και αναδεικνύουμε τους ίδιους αναξιόπιστους και παραβάτες πολιτικούς;

Σπουδαίες προθέσεις, λειψά μέτρα

Οι αφίσες για τις Επιτροπές Κατά της Ακρίβειας εμφανίστηκαν προ ενός, περίπου, μηνός, σε μια εποχή, όπου η κατάρρευση της "Λέμαν Μπράδερς" δεν είχε, ακόμα, συμπαρασύρει όλο τον πλανήτη σε μια φρενίτιδα περί της τύχης του καπιταλισμού και των φορέων του αλλά η ακρίβεια σε πολλά βασικά καταναλωτικά αγαθά, σε συνδυασμό με τους χαμηλούς μισθούς, είχε οδηγήσει πολλούς συμπολίτες μας στην απόγνωση.

Μετά από αυτή την εμφάνιση, οι εν λόγω επιτροπές αποφάσισαν να περάσουν στη δράση. Αύριο, 28.10.2008, θα συγκεντρωθούν σε κεντρικά σημεία των Αθηνών και των ομόρων Δήμων, με πρόθεση να διαμαρτυρηθούν κατά της ακρίβειας και, ενδεχόμενα, να παρελάσουν με σκοπό να αποδοκιμάσουν τις συνεχιζόμενες ανατιμήσεις σε βασικά αγαθά, την καθήλωση των μισθών, τις παράνομες πρακτικές των τραπεζών και την εν γένει ακρίβεια.

Θα μπορούσε να είναι μια σπουδαία λύση, πραγματικά, καθώς, μέχρι σήμερα, δεν υπήρχε κάποιος οργανωμένος φορέας, που να συγκεντρώνει και συντονίζει του απογοητευμένους και πρόθυμους να αντιδράσουν πολίτες. Ωστόσο, από τις εξαγγελίες των επιτροπών αυτών απουσιάζει ένα πολύ βασικό μέσο πάταξης της ακρίβειας. Ίσως, βέβαια, να το δούμε αργότερα, καθόσον οι εν λόγω επιτροπές αρχίζουν τώρα τη δράση τους. Αλλά, επιτρέψτε μου, πρόκειται για μια παράλειψη, που προβληματίζει.

Μιλάω, φυσικά, για την παντελή απουσία, από τις εξαγγελίες των επικεφαλής των επιτροπών αυτών, κάποιας πρότασης για μποϋκοτάζ των προϊόντων, των οποίων οι τιμές έχουν ανατιμηθεί υπέρμετρα. Πρόκειται για ένα μέτρο, που έχει ήδη εφαρμοστεί σε πολλές χώρες του εξωτερικού, όπου τα καταναλωτικά κινήματα έχουν παρελθόν και βαθύτερες ρίζες, με μεγάλη επιτυχία στην καταπολέμηση της ακατάσχετης κερδοσκοπίας και συνίσταται στην αποχή για συγκεκριμένο χρονικό διάστημα, που μπορεί και να μην προσδιορίζεται, από την κατανάλωση βασικών αγαθών.

Το εύλογο ερώτημα, που μπορεί να αποτείνει κανείς στον γκρινιάρη υποφαινόμενο, είναι γιατί να παραπονιόμαστε, τη στιγμή, που οι βασικές αρχές των διαμαρτυρόμενων πολιτών για μείωση της κερδοσκοπικής βουλιμίας των τραπεζών και καταπολέμηση του καρτέλ, που ανυψώνει τις τιμές σε υψηλά επίπεδα βρίσκουν, επιτέλους, κάποια εφαρμογή; Ουδεμία αντίρρηση επ' αυτού, αλλά η καταπολέμηση της ακόρεστης διάθεσης των τραπεζών για κέρδη ανεξαρτήτως της νομιμότητας των μέσων, που χρησιμοποιούν, και των δυνάμεων, που φροντίζουν για την ανύψωση των τιμών σε δυσθεώρητα ύψη, αποτελούν ζητήματα, για τα οποία άλλο πρόσφορο μέσο, πέρα από την οργάνωση των πολιτών και παρακάμπτοντας τις χρονίζουσες διαδικασίες ενώπιον των αρμοδίων δικαστηρίων, δεν φαίνεται να υπάρχει (εξαίρεση η διαδικασία ανακοπής κατά της αναγκαστικής εκτέλεσης υπέρ τραπεζών, όταν το ποσό είναι μικρότερο των 10.000 ευρώ και προσεχώς 20.000 ευρώ συν 2-3 άλλες προϋποθέσεις αλλά γι' αυτό θα μιλήσουμε σε άλλη ανάρτηση).

Όμως, για την ακρίβεια των βασικών αγαθών το προσφορότερο μέσο είναι, κατά την ταπεινή άποψη του γράφοντα, το μποϋκοτάζ. Και τούτο, διότι η αποχή από την κατανάλωση του Χ αγαθού, οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια, τον παραγωγό αλλά και το μεσάζοντα σε μείωση της τιμής του, ώστε αυτό να καταστεί πιο προσιτό. Το ίδιο συμβάινει και με την αποχή απ' όλες εκείνες τις προσφερόμενες από τις τράπεζες υπηρεσίες. Η αποχή από αυτές θα ανάγκαζε τις τράπεζες στην απόσυρσή τους. Και επαναλαμβάνω ότι ως μέσο έχει αποδειχθεί άκρως αποτελεσματικό, πολύ πιο αποτελεσματικό από τις πορείες, που απλά μεταθέτουν το πρόβλημα της ακρίβειας στην πολιτεία, χωρίς κάποια περαιτέρω δράση των διαμαρτυρομένων πολιτών. Και αυτή η μετάθεση του προβλήματος της ακρίβειας από τους πολίτες στην πολιτεία, απλά διαιωνίζει το πρόβλημα αυτό.

Πολύ φοβάμαι ότι, παρ' όλη την καλή πρόθεση και διάθεση των προσώπων, που απαρτίζουν τις επιτροπές αυτές, το ζήτημα της ακρίβειας, ειδικά, δεν θα λυθεί, αν δεν αρχίσουμε να στερούμαστε κάποια αγαθά, τα οποία είναι επιεικώς πολύ ακριβά ή οι όροι τους είναι απλά δυσβάστακτοι. Και όσες πορείες και αν κάνουμε, χωρίς μποϋκοτάζ και αποχή οι τιμές τους θα παραμείνουν κάπου εκεί ψηλά.

Η ιδεολογική ακαμψία και οι εντεύθεν αδυναμίες

Σε μια εποχή, που τα αρχεία της πρώην Ε.Σ.Σ.Δ. έχουν ανοίξει και δεκάδες μελετητές εξετάζουν εξονυχιστικά τα πεπραγμένα του κυρίαρχου τότε Κ.Κ.Σ.Ε., η εμμονή του Κ.Κ.Ε. στη μνεία, σε βαθμό λατρείας, του Ιωσήφ Βησσαριόνοβιτς Τζουγκασβίλλι, γνωστού ως "Στάλιν", προκαλεί απορία. Διότι, αν κάποια εποχή ένα πέπλο μυστηρίου κάλυπτε όσα ελάμβαναν χώρα στην αχανή αυτή χώρα, με την εξαίρεση όσων φανερώνονταν από κείμενα αντιφρονούντων, όπως ο Σολζενίτσιν, ο Ζαχάροβ και ο Γκίνζμπουργκ, που γρήγορα καταδικάζονταν συλλήβδην ως συκοφάντες, συνοδοιπόροι του καπιταλισμού, πράκτορες του ιμπεριαλισμού και άλλα από το πλούσιο ξύλινο λεξιλόγιο των ορθοδόξων οπαδών του κομμουνισμού, τα τελευταία χρόνια η αποκάλυψη αρκετών στοιχείων από την εποχή της παντοδυναμίας του Στάλιν και του κύκλου του θα έπρεπε κανονικά να έχει στρέψει κάθε κομμουνιστικό κόμμα στην καταδίκη του σταλινισμού.

Αν και αρκετά ευρωπαϊκά κομμουνιστικά κόμματα προέβησαν σε αυτή την τακτική, το Κ.Κ.Ε. αρκέστηκε απλά να σιγήσει επί σειρά ετών, αρχής γενομένης από το 1956, όταν το Κ.Κ.Σ.Ε. κατεδίκασε το σταλινισμό και τις πρακτικές του. Η κατάρρευση της Ε.Σ.Σ.Δ. προκάλεσε μια αρχική σύγχυση στα ανά τον κόσμο κομμουνιστικά κόμματα, η οποία ξεπεράστηκε είτε με την απάλειψη του όρου "κομμουνιστικό" από την προμετωπίδα τους είτε με την αναγωγή στο πλούσιο και ιστορικό παρελθόν του κομμουνισμού, ιδίως αυτό της κοιτίδας του, της Ρωσσίας. Η ταχύτατη κατάρρευση όλων των κομμουνιστικών καθεστώτων της Ευρώπης, πέρα από τις ευφάνταστες θεωρίες που αναπτύχθηκαν, κατέδειξε την αδυναμία αυτού του πολιτικού συστήματος αλλά και τη δίψα των πολιτών των χωρών του πρώην υπαρκτού σοσιαλισμού για πολιτικές αλλαγές.

Αυτή,όμως,η πραγματικότητα ελάχιστα πτόησε ή επηρέασε τους ημεδαπούς ορθοδόξους κομμουνιστές, όπως αυτοί εκφράζονται από την πολιτική του Κ.Κ.Ε. Απόδειξη ότι, ενώ επί σειρά ετών απουσίαζε πάσα μνεία του ονόματος του Στάλιν στο κόμμα αυτό, με την κατάρρευση της Ε.Σ.Σ.Δ. όχι μόνο επανήλθε η αναφορά στο όνομα αυτό αλλά και κρίθηκε σκόπιμο να εξεταστεί η φθορά του κομμουνισμού από την εποχή της καταδίκης του σταλινισμού το 1956 και εντεύθεν. Με άλλα λόγια, κρίθηκε ότι ο Στάλιν υπήρξε ο τελευταίος επαναστάτης ηγέτης του Κ.Κ.Σ.Ε.

Και τα εγκλήματα του Στάλιν; Οι εκκαθαρίσεις μέσα στο ίδιο του το κόμμα; Οι δίκες-παρωδία της Μόσχας; Τα εκατομμύρια των εκτοπισμένων στα γκούλαγκ; Η προσωπολατρεία του Στάλιν, έννοια εντελώς ξένη με όσα πρεσβεύει ο κομμουνισμός; Απλά δεν υπάρχουν για το Κ.Κ.Ε. ή θεωρούνται αποτέλεσμα της συνυπαιτιότητας όσων υπηρετούσαν εκείνη την εποχή τον κομμουνισμό. Κοινώς κάτω τα χέρια από το Στάλιν!

Η κρίση αυτή, όσο και αν πρέπει να γίνεται σεβαστή σε ένα πολυφωνικό και, εντεύθεν, δημοκρατικό περιβάλλον, εν τούτοις προβληματίζει. Διότι είναι οικοδομημένη στην απλή άγνοια ή την παράκαμψη όσων έλαβαν χώρα επί Στάλιν και, κατά γενική ομολογία, στέρησαν από το καθεστώς τη δυνατότητα να εγκαθιδρύσει σχέσεις εμπιστοσύνης με το λαό της Ε.Σ.Σ.Δ. άλλως να δώσει τη δυνατότητα στους πολίτες του να στηρίξουν το καθεστώς αυτό. Η απόλυτη κατάρρευση του καθεστώτος στη χώρα αυτή αλλά και η απροθυμία των πολιτών τα πρώτα σκληρά μετακομμουνιστικά χρόνια να επιστρέψουν στην αγκαλιά των κομμουνιστών απλά κατέδειξε αυτή την έλλειψη πίστης προς το σύστημα αυτό.

Προβληματισμός για τη λογική του Κ.Κ.Ε.; Σαφώς, αν και σε ένα δημοκρατικό καθεστώς αυτές οι αντιλήψεις πρέπει να είναι σεβαστές. Αλλά με αυτά τα εφόδια μπορεί αυτό το κόμμα να εγγυηθεί κάποια βιώσιμη προοπτική στους τρίτους; Και ένα κόμμα, που υποκρίνεται ότι κάνει αυτοκριτική, σε τί μπορεί να διαφοροποιηθεί από τα δύο κόμματα εξουσίας, άλλως πώς μπορεί να καρπωθεί τη φθορά τους και να προτείνει χειροπιαστές λύσεις για τη χώρα ;

Διαβάστε : www.enet.gr/online/online_text/c=110,id=52017744,66061264,44127440

Ένα παιχνίδι, για να περάσει η ώρα

Είχα ορκιστεί να μην περιαυτολογήσω αλλά ο φίλτατος ιστολόγος άμμος με έβαλε σε πειρασμό, οπότε είπα να ενδώσω, διότι η πολλή εγκράτεια δεν κάνει καλό.
Έχουμε και λέμε, λοιπόν :

«Α. Διαβάστε πρώτα το «Κάτω τα χέρια από το Βασιλάκο» στης Ντίβας. Ακολουθήστε και το link για τα βιογραφικάB. Πηγαίντε στο blog σας και γράψτε αντίστοιχης μορφής βιογραφικό.Γ. Καλέστε κατά προτίμηση 5 άτομα να το κάνουν και αυτοί. (το 5 είναι συμβολικό).

Ακολουθεί βιογραφικό :

«Μπορεί να επέλεξα εγώ και όχι τρίτοι το όνομα «περιούσιος» αλλά αυτό ελάχιστα έχει να κάνει με την αντίληψη, που έχω για τον εαυτό μου, η οποία αντίληψη και καθρεφτίζεται στην παντελή απουσία προσωπικών μου στοιχείων στην εισαγωγική του ιστολογίου μου σελίδα. Ψώνιο; Ίσως αλλά προτιμώ να ασχολούμαι με το ιστολογείν παρά να τρέχω στα μπαράκια. Αφήστε, που είμαι σε μια ηλικία, που μοιάζω με τη μάνα του λόχου, όποτε εισβάλλω σε μπαράκι. Και έχει ακριβύνει και το ποτό, ρε παιδί μου.
Πάνε αρκετά χρόνια από τότε, που γεννήθηκα. Τι, να σας πω την ηλικία μου; Δεν έχετε ακούσει για τα ευαίσθητα προσωπικά δεδομένα; Μην λακίσουν και οι θαυμάστριές μου (το ψώνιο, που λέγαμε παραπάνω)! Γεννήθηκα στην Αθήνα και αυτή ήταν, μέχρι πρότινος, η μόνη μου σχέση με το κλεινόν άστυ. Διότι έζησα την υπόλοιπη ζωή μου, με μια ευχάριστη και ανανεωτική παρένθεση πέντε ετών φοιτητικής ζωής στη Θεσσαλονίκη, στην επαρχιακή πόλη μου. Εκεί διαμόρφωσα τις πρώτες φιλίες μου, έφαγα τις πρώτες σφαλιάρες μου επαγγελματικά και εκεί συνεχίζω να δημιουργώ φιλίες και να μαζεύω σφαλιάρες. Στη δουλειά μου δεν υπάρχει εργοδότης αλλά Θεός, που επιβλέπει όσα κάνω και αλλοίμονό μου, αν παραστρατήσω. Και οι σφαλιάρες του Θεού είναι οι πιο οδυνηρές και αφήνουν και σημάδι.
Ανήκω στο χώρο των ελευθέρων επαγγελματιών και φοβάμαι ότι το επάγγελμά μου, όσο και αν προσπαθώ να το κρύψω, φανερώνεται από το λεξιλόγιο, που χρησιμοποιώ. Ας είναι, αυτό, μαζί με την οικογένειά μου και τους φίλους μου, με έμαθε να είμαι σεμνός και ταπεινός πολύ πριν χρησιδανειστεί ο κ. Πρωθυπουργός αυτή την ατάκα χωρίς να με ρωτήσει. Τουλάχιστον θέλω να πιστεύω ότι εξακολουθώ να ανήκω στην κατηγορία των σεμνών και ταπεινών. Τι, το έχω ήδη ξεφτιλίσει υποδυόμενος το σεμνό και ταπεινό; Μα βιογραφικό δε μου ζητήσατε, ρε σεις; Τα βιογραφικά είναι σαν τα απομνημονεύματα, προβάλλεις και αποθεώνεις τον εαυτό σου. Τι περιμένατε, να με θάψω; Πριτς!
Η πρώτη φορά, που διάβασα κάποιο ιστολόγιο, ήταν προ διετίας, ενόσω εξασκούμην στο απαιτητικό άθλημα της ιστιοσανίδας εν τω Διαδικτύω. Το ιστολόγιο ανήκε στον κ. Νίκο Δήμου και ανεξάρτητα, αν συμφωνούσα ή όχι με αρκετές από τις απόψεις του, κόλλησα το μικρόβιο του ιστολογείν. Λέτε να είναι ανησυχητικό; Πάντως, τόλμησα να κάνω τα πρώτα μου δειλά βήματα στη χώρα του ιστολογείν προ 8 μηνών και προς το παρόν οι επισκέπτες μου, ως και η χώρα του ιστολογείν ανέχονται την ακατάσχετη φλυαρία μου και την οφθαλμοφανέστατη έπαρσή μου.
Οι γονείς μου ασκούσαν με σοβαρότητα τα καθήκοντά τους ως δημόσιοι υπάλληλοι και δε σταμάτησαν στιγμή να ανησυχούν πως θα εξελισσόταν ο κανακάρης τους αλλά και η αδελφή μου, καθόσον ήταν και είναι γονείς με «γάμμα» κεφαλαίο. Επάγγελμα και πελατεία δεν είχαν να μου κληροδοτήσουν αλλά αυτό το θεωρώ προτέρημα, διότι δε σκοτίζω τα ώτα κανενός υπομονετικού αναγνώστη μου με τις περιαυτολογίες μου.
Δεν είχα φιλοδοξίες να προεδρεύσω κανενός σωματείου, ενώσεως προσώπων ή οποιουδήποτε μορφώματος. Μια φορά προήδρευσα στη ζωή μου κάποιου μορφώματος και το μόνο καλό ήταν ότι γνώρισα και 5-6 άτομα της προκοπής από τον επαγγελματικό μου χώρο. Αφού δεν τα θαλάσσωσα εντελώς, είπα και όρκο έδωσα να μην ξαναπροεδρεύσω σε κανένα μόρφωμα, όποια μορφή και αν έχει. Το βλέπω ότι μπορώ να πατήσω τον όρκο μου, διότι είμαι καλός χριστιανός και μου αρέσει να αμαρταίνω, ώστε γονυπετής να εκλιπαρώ το Θεό (αυτόν πάνω στους ουρανούς, όχι τον εργοδότη μου) για συγχώρεση. Συγχωροχάρτι, πάντως, δεν πρόκειται να αγοράσω, είπαμε δεν έχω λεφτά για πέταμα.
Μέχρι στιγμής, κανείς δεν με παρακάλεσε να ηγηθώ του κινήματος των ιστολόγων. Τόσα ξέρετε, κυρίες και κύριοι! Εσείς θα χάσετε!»

Παραδίδω τη σκυτάλη στους exofthalmi, koprogata, rodia, ritsmas και ange-ta. Καλή έμπνευση!

Μια διαχρονική αιτία φθοράς

Είναι εκείνη η φήμη, που ακούγεται από στόμα σε στόμα και θεριεύει, χωρίς καμμία βασιμότητα. Τρυπώνει σε αυτιά και συνειδήσεις, δημιουργεί ή αλλοιώνει εντυπώσεις, προκαλεί δεινά και λειτουργεί σαν ντόμινο με τα πρόσωπα να πέφτουν στην παγίδα όσων άκουσαν και να ρίχνουν και άλλους στην παγίδα αυτή. Κανένας δεν την ελέγχει, διότι η διάδοσή της από πολλούς οδηγεί στην εντύπωση πως είναι αληθινή. Αρκετοί δεν την ψάχνουν, διότι είναι πρόθυμοι να πιστέψουν ο,τιδήποτε τους σερβίρουν.

Η πλούσια γλώσσα μας της έχει χαρίσει αρκετές ονομασίες, όπως "θάψιμο", "κουτσομπολιό", "κακές γλώσσες" και άλλες. Η πλούσια ιστορία, όχι μόνο η δική μας, έχει πολλά παραδείγματα προσώπων, που έπεσαν θύμα της, αλλά και προσώπων, που την ασπάστηκαν. Και τίποτα δεν εγγυάται ότι θα πάψει να δηλητηριάζει την καθημερινότητά μας.

Δεν εξαρτάται από το μορφωτικό επίπεδο του καθενός μας, διότι σε οποιαδήποτε στιγμή μπορεί κανείς να την ασπαστεί, επειδή δεν είχε το χρόνο να σκεφτεί καθαρά ή τη διάθεση να το ψάξει. Απαντά σε μικρά και μεγάλα μέρη, διότι η κινητήρια δύναμή της, η κακία/φθόνος, απαντούν παντού.

Λίγη ψυχραιμία χρειάζεται, ώστε να διαπιστωθεί το ανυπόστατό της. Λίγη ήρεμη σκέψη και, κυρίως, η άρνησή μας να την αποδεχθούμε, πριν, ακόμα, βάλουμε το μυαλό μας να λειτουργήσει.

Πότε, όμως, θα μάθουμε να λειτουργούμε καθαρά και, κυρίως, να σταματήσουμε να αναπαράγουμε λόγια χωρίς υπόσταση;

Περίσσευμα αλαζονείας

Επιβάλλεται, αν ένας πολιτικός επιθυμεί να διασώσει την όποια εικόνα του, να σκύβει το κεφάλι και να προβαίνει σε μια κάποια αυτοκριτική. Ακόμα περισσότερο, οφείλει να σέβεται τους θεσμούς, από τους οποίους κρίνεται και να φροντίζει να διατηρεί χαμηλούς τόνους.

Στην περίπτωση, όμως, του Υπουργού Επικρατείας, κ. Ρουσσόπουλου, τα παραπάνω αποτέλεσαν ψιλά γράμματα. Αφού, λοιπόν, παρουσίασε τον εαυτό του ως ένα αγνό αγωνιστή με 20ετή παρουσία στο χώρο της δημοσιογραφίας, προερχόμενο από ταπεινή οικογένεια και σαφώς όχι από κάποιο πολιτικό "τζάκι", όπως ο Πρόεδρος του ΠΑ.ΣΟ.Κ., χαρακτήρισε την επίθεση εναντίον του ως πολιτικό κανιβαλισμό χωρίς αποδείξεις, καταλήγοντας ότι ουδείς είναι σε θέση να αμφισβητήσει την ηθική ακεραιότητά του.

Το γεγονός ότι η νεότερη πολιτική ιστορία της Ελλάδος βρίθει παραδειγμάτων πολιτικών, που αποποιήθηκαν με ευκολία των όποιων ευθυνών τους για το έργο τους κατά τη διάρκεια της πολιτικής θητείας τους, επ' ουδενί λόγω μπορεί να αποτελέσει ελαφρυντικό για τον κ. Ρουσσόπουλο, o οποίος, όντας στενός συνεργάτης του θιασώτη του ρητού "σεμνά και ταπεινά" κ. Πρωθυπουργού, όφειλε να τηρήσει αυτή την οδηγία. Ούτε, βέβαια, αποτελεί δικαιολογία η μη επίσημη απόδοση, ακόμα, κατηγοριών προς τον κ. Ρουσσόπουλο, καθόσον, όταν κατέχεις μια δημόσια θέση, η οποία σου επιτρέπει να ασκήσεις εξουσία σε τρίτα πρόσωπα, κυριως τότε οφείλεις όχι μόνο να δείχνεις έντιμος και σωστός αλλά και να είσαι και, βέβαια, να μη δίνεις την παραμικρή αφορμή στο ίδιο σου το κόμμα.

Το χειρότερο απ' όλη αυτή την αρνητική επίδειξη έπαρσης του κ. Ρουσσόπουλου είναι ότι με την επιλογή του να χαρακτηρίσει τον Πρόεδρο του ΠΑ.ΣΟ.Κ., κ. Παπανδρέου, ως γεννηθέντα πολιτικά ισχυρό, χαρακτήρισε τοιουτοτρόπως άθελά του και τον άμεσο πολιτικό προϊστάμενο και φίλο του, κ. Πρωθυπουργό, αλλά και αρκετούς ομόσταβλους συναδέλφους του, όπως τον κ. Παπαληγούρα, τον κ. Σκανδαλάκη (3η γενιά βουλευτών, παρακαλώ!!), την κα. Καλαντζάκου και άλλους. Αλλά, δυστυχώς, όταν η αλαζονεία περισσεύει, η αμετροέπεια θεριεύει. Και αυτό δεν το διδάχθηκε στα 20 χρόνια της δημοσιογραφικής του σταδιοδρομίας ο κ. Ρουσσόπουλος.

Λόγος και αντίλογος, η κριτική του κ. Αλεξάκη προς τον Καζαντζάκη

Η προσωπική άποψη του καθενός αποτελεί μια εκτίμηση της πραγματικότητας αναφορικά με κάποια ζητήματα, ήτοι πως κάθε άνθρωπος βλέπει ή αντιμετωπίζει ένα πραγματικό γεγονός ή μια οποιαδήποτε κατάσταση. Η διαμόρφωση προσωπική άποψης αποτελεί αναπόσπαστο στοιχείο της προσωπικότητος κάθε προσώπου και, ανεξάρτητως εξάσκησης ή βαισμότητάς της δεν παύει να αποτελεί μια άποψη σεβαστή. Εξαίρεση, φυσικά, στον κανόνα αυτό ισχύει για τις απόψεις εκείνες, που προσβάλλουν ή απειλούν κάποια έννομα αγαθά τρίτων.

Τίθεται, όμως, το ερώτημα, κατά πόσο η διαφορά κάποιων αντιλήψεων αναφορικά με κάποιο ζήτημα μπορεί να αποτελέσει αιτία επικρίσεων εις βάρος του προσώπου με τη διαφορετική άποψη. Αφορμή γι' αυτό το θέμα αποτελεί η εκπεφρασμένη άρνηση του γνωστού συγγραφέως, κ. Βασίλη Αλεξάκη, να δεχθεί την άποψη του ομοτέχνου του Νίκου Καζαντζάκη για το Άγιον Όρος και η, εξ αυτού, εξαπόλυση μύδρων εις βάρος του μακαρίτη Καζαντζάκη, που δεν είδε τί πραγματικά συμβαίνει στο Άγιον Όρος. Η πολεμική αυτή του κ. Αλεξάκη εναντίον του Καζαντζάκη ξεκίνησε προ μηνών και με αφορμή την έκδοση του τελευταίου πονήματός του "Μ.Χ.", ενός σπουδαίου βιβλίου, που αφορά την αναζήτηση του αδελφού μιας ηλικιωμένης κυρίας στο Άγιον Όρος από ένα νεαρό φοιτητή. Συνέπεια αυτής της αναζήτησης είναι η αποκάλυψη μιας σειράς από πραγματικά περιστατικά, που κάθε άλλο παρά ένα πνευματικό και ειδυλλιακό κόσμο, όπως παρουσιάζεται προς τα έξω η Αθωνική Πολιτεία, προδίδουν.

Πέρα από την πεζή πραγματικότητα, που βιώνουμε τον τελευταίο καιρό με τις Μονές-αρπακτικά, τους άπληστους ηγουμένους και μοναχούς και άλλα θλιβερά, εστίασα, κατά την ανάγνωση του παραπάνω βιβλίου αλλά και αρκετές από τις συνεντεύξεις του κ. Αλεξάκη, στα πυρά, που ο εν λόγω συγγραφέας εξαπέλυσε εναντίον του Καζαντζάκη, επειδή προφανώς ο τελευταίος είδε τον πνευματικό κόσμο του Αγίου Όρους και όχι όσα ανεπίτρεπτα συμβαίνουν εκεί. Σε μερικές συνεντεύξεις του, ο κ. Αλεξάκης καταφέρεται και εναντίον δύο άλλων διάσημων επισκεπτών του "Περιβολιού της Παναγίας", του Άγγελου Σικελιανού και του Ζακ Λακαριέρ, που και αυτοί, κατά τους ισχυρισμούς του, ουδέν μεμπτόν είδαν.

Προσωπικά, θεωρώ ότι κάθε άνθρωπος επισκέπτεται κάποιο μέρος είτε για ψυχαγωγία είτε με σκοπό να βιώσει κάποιες καταστάσεις. Εν προκειμένω, ο κ. Αλεξάκης αναφέρεται σε μια σειρά από γεγονότα στην Αθωνική Πολιτεία, τα οποία, αν και συμβάινουν πραγματικά, αποτελούν και την αποκλειστικότητα στο παραπάνω βιβλίο του. Με άλλα λόγια, εκείνο, που κυριαρχεί στο εν λόγω ανάγνωσμα, είναι μια σειρά από αρνητικές καταστάσεις για το Άγιο Όρος, που παρουσιάζονται από το συγγραφέα ως η απόλυτη αλήθεια γι' αυτό.

Κάθε άποψη, όπως προανέφερα, είναι σεβαστή αλλά σε κάθε άποψη υπάρχει και ο αντίλογος. Και εδώ ο αντίλογος είναι ότι ο κ. Αλεξάκης καλλιεργεί μια άποψη για το Άγιον Όρος αποκλειστικά γεμάτη αρνητικά στερεότυπα (ίσως προς το τέλος του βιβλίου αποσυνδέεται από αυτά αλλά η αρχική εντύπωση μένει). Ναι μεν υπάρχουν, ίσως σε πολύ μεγάλο βαθμό, οι καταστάσεις, που αμαυρώνουν την εικόνα του Όρους, τις οποίες και ο κ. Αλεξάκης περιγράφει, αλλά πίσω από αυτή την πικρή πραγματικότητα υπάρχει ένας πνευματικός κόσμος, πιθανόν περιορισμένος αλλά υπαρκτός, που ο Καζαντζάκης συνάντησε, συνομίλησε μαζί του και τον περιέγραψε. Και η επιλογή του να γράψει αποκλειστικά για τον κόσμο αυτό, όσο και αν αποτελεί την άλλη όψη του νομίσματος, δεν παύει να αποτελεί μια προσωπική και γι' αυτό σεβαστή άποψη. Απλά, έχουμε από τη μια πλευρά ένα θιασώτη των ιδεωδών του Γαλλικού Διαφωτισμού και από την άλλη ένα εκφραστή της ορθόδοξης παράδοσης, ο οποίος, ωστόσο, δεν ήταν προσηλωμένος με το γράμμα των διδαχών της, με αποτέλεσμα να αφοριστεί.

Είναι κρίμα, που ένα σημαντικός συγγραφέας, όπως ο κ. Αλεξάκης επέλεξε να καταφέρεται συχνά μετά την έκδοση του εν λόγω βιβλίου του κατά του Καζαντζάκη, επειδή έτυχε ο τελευταίος να ασπάζεται διαφορετική άποψη. Θα δεχόμουν ίσως την πολεμική του, αν ο Καζαντζάκης ήταν ένας φανατικός χριστιανός, που δε δεχόταν άλλη άποψη από τη δική του. Κάτι τέτοιο, όμως, δεν ήταν. Και εκεί βρίσκεται, κατά την ταπεινή μου άποψη, το "φάουλ" του κ. Αλεξάκη.

Προχειρότητα, που τσακίζει κόκκαλα

Σε ένα οργανωμένο κράτος, που δεν αποσκοπεί στη μικροπολιτική και την ψηφοθηρία, θα εξεδίδετο μια εγκύκλιος με θέμα τη χορήγηση του οικονομικού βοηθήματος στους πληγέντες από τις περσυνές πυρκαγιές στην Ηλεία. Σε αυτή θα αναφέρονταν τα απαιτούμενα δικαιολογητικά, ώστε να λάβουν οι δικαιούχοι το βοήθημα αυτό, οι προθεσμίες, εντός των οποίων θα έπρεπε να τα προσκομίσουν, πιθανές διευκολύνσεις τους, ώστε να μη χρειαστεί να περάσουν ατελείωτες ώρες σε ουρές κ.λπ.

Δυστυχώς, το αθάνατο Ελληνικό Κράτος είδε την καταστροφή ορισμένων συμπολιτών μας στην Ηλεία ως μια ευκαιρία για καιροσκοπική πολιτική. Αφού δήλωσε ότι θα μπορούσαν να παραλάβουν το οικονομικό βοήθημα των 3.000 ευρώ χωρίς κάποια δικαιολογητικά, όσοι απλά δήλωναν ότι επλήγησαν οι οικίες τους από τις φωτιές, με αποτέλεσμα αρκετοί επιτήδειοι να κερδίσουν εύκολα χρήματα, τώρα αξιώνει την επιστροφή του ποσού αυτού, εκτός αν οι παραλαβόντες αποδείξουν ότι καλώς το παρέλαβαν. Δηλαδή, το κράτος παραδέχεται ότι μοίρασε χρήματα σε πολίτες, χωρίς προηγουμένως να ελέγξει, αν συνέτρεχαν στα πρόσωπά τους κάποιες προϋποθέσεις, τις οποίες, όμως, κατά το χρόνο παραλαβής των χρημάτων δεν είχε θέσει.

Δεν αμφιβάλλω ότι το Ελληνικό Δημόσιο δικαιούται να αξιώσει την επιστροφή των αχρεωστήτως καταβληθέντων χρημάτων. Ωστόσο, δεν θα ήταν πολύ πιο εύκολο να έχει τεθεί εξ αρχής κάποιο μέτρο στη χορήγηση του βοηθήματος των 3.000 ευρώ, ώστε να αποφευχθεί αυτή η απαράδεκτη κατάσταση; Διότι, κακά τα ψέμματα, αρκετοί εξ όσων εισέπραξαν το εν λόγω βοήθημα, είναι πρόσωπα, τα οποία όχι μόνο δεν πρόκειται ποτέ να βρεθούν αλλά και δεν υπάρχει κάποιος τρόπος, ώστε να εισπραχθούν τα χρήματα, που αυτά πήραν, εκτός αν νομίζετε ότι το Ελληνικό Δημόσιο θα προβεί σε συντάξεις αιτήσεων αποζημιώσεως με αίτημα προσωποκράτησης, ώστε να τρομοκρατήσει τους επιτήδειους να επιστρέψουν τα τριχίλιαρα.

Δεν θα μπορούσε να δυσφημίσει χειρότερα τον εαυτό του το Ελληνικό Δημόσιο. Αλλά το χειρότερο είναι ότι διαφήμισε και την κάκιστη εικόνα αυτού με τα δικά μας χρήματα.

Μια εξωπραγματική ομορφιά

Ένα δροσερό γυναικείο πρόσωπο, μια ομορφιά από εκείνες, που σπάνια συναντάς και, αν τις συναντήσεις, δεν βρίσκεις λόγια, όσο μορφωμένος και αν είσαι, να την περιγράψεις! Κάπως έτσι θα είναι τα ουρί του παραδείσου, κάπως έτσι μοιάζουν τα ωραιότερα όνειρά μας, σκέφτεσαι. Και πάλι νοιώθεις φτωχές τις λέξεις, σα να περιορίζουν την ομορφιά. Διότι η ομορφιά δεν μπορεί να ασφυκτιά ανάμεσα στις λέξεις.

Δε χορταίνεις να τη βλέπεις, δεν κουράζεσαι να την απολαμβάνεις. Εξωπραγματική ομορφιά; Ίσως, αλλά γιατί, άραγε, να πρέπει όλα στη ζωή μας να είναι πεζά;

Μου έδωσε την αφορμή ο καλός ιστολόγος zalmoxis, φίλους του ινδικού κινηματογράφου, και ιδού :

Aishwarya Rai εξ Ινδίας ορμώμενη! Την είδαμε στην μετριότατη ταινία "Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΛΕΓΕΩΝΑ" προ ενός έτους, την απολαμβάνουν οι Ινδοί συμπολίτες της στις ταινίες του Μπόλυγουντ. Έχει κερδίσει τον τίτλο "Μις Κόσμος" το 1994. Διαθέτει αξεπέραστο βλέμμα, κίνηση, χάρη και, φυσικά, ομορφιά.

Υποκλίνομαι.

Βιβλία : "Κόκκινος Απρίλης", του Σαντιάγκο Ρονκαλιόλο

Σε τί κατάσταση μπορεί να περιέλθει ένας άνθρωπος, όταν αρχίσει η κατάβασή του στην κόλαση; Και τί, ακριβώς, είναι η κόλαση; Σε αυτά τα ερωτήματα απαντάει ο Περουβιανός Σαντιάγκο Ρονκαλιόλο στο βιβλίο του "ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΑΠΡΙΛΗΣ", η υπόθεση του οποίου εκτυλίσσεται στο Αγιακούτσο του Περού, την πόλη, που θεωρούνταν η έδρα της οργάνωσης "ΦΩΤΕΙΝΟ ΜΟΝΟΠΑΤΙ". Πρωταγωνιστής είναι ο Αντιεισαγγελέας Πρωτοδικών Φέλιξ Τσακαλτάνα Σαλντίβαρ, ένας διαζευγμένος, τυπολάτρης, "στεγνός" και μοναχικός άνθρωπος, ο οποίος εργάζεται στο Αγιακούτσο, την πόλη, που θεωρούνταν έδρα του Φωτεινού Μονοπατιού. Η ανακάλυψη ενός ακρωτηριασμένου και απανθρακωμένου πτώματος θα ξυπνήσει μέσα του μνήμες από τις δεκαετίες του '80 και του '90, όταν κορυφώθηκε η δράση του Φωτεινού Μονοπατιού και όλη η χώρα βρέθηκε σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης. Οι έρευνές του για την ταυτότητα του νεκρού και τα αίτια του θανάτου του πέφτουν πάνω στην άρνηση των αρχών της πόλης να δεχθούν ότι η εν λόγω οργάνωση έχει εκ νέου δραστηριοποιηθεί, καθόσον η χώρα έχει αρχίσει να συνέρχεται από τον εμφύλιο πόλεμο και οι στρατιωτικοί να παραγκωνίζονται, προκειμένου οι πολιτικοί να αναλάβουν τις τύχες του Περού. Και ενόσω ο Τσακαλτάνα αρχίζει να ξαναζεί τον έρωτα με μια κοπέλα ινδιάνικης καταγωγής, χωρίς, όμως, να μπορέσει να ξεκολλήσει από το φάντασμα της νεκρής μητέρας του, με τις φωτογραφίες της οποίας καθημερινά συνομιλεί, η κάθοδός του στην κόλαση αρχίζει. Τα πτώματα πληθαίνουν, όλα τους έχουν κάποιο άκρο ακρωτηριασμένο και, κυρίως, όλα τους, εκτός από το πρώτο, είχαν συναντηθεί εν ζωή με τον Τσακαλτάνα κατά τη διερεύνηση της υποθέσεως. Και το σκοτεινό παρελθόν τόσο της χώρας όσο και του ίδιου του Τσακαλτάνα ξυπνούν.

Γραμμένο με ιδιαίτερο νεύρο το βιβλίο απαιτεί μια γνώση του πρόσφατου παρελθόντος του Περού. Εν έτει 1980 και ενώ η χώρα ετοιμαζόταν για τις πρώτες προεδρικές εκλογές, ύστερα από αρκετά χρόνια δικτατορίας, η οργάνωση "ΦΩΤΕΙΝΟ ΜΟΝΟΠΑΤΙ" έκανε την εμφάνισή της. Με μαοϊκές καταβολές και αρχηγό του τον Αμπιμαέλ Γκούζμαν, καθηγητή φιλοσοφίας, ξεκίνησε ως ακραία πτέρυγα του Κομμουνιστικού Κόμματος του Περού και αποσχίστηκε από αυτό την εποχή, που ξεκίνησε τη δράση του, αν και συνέχισε να εμφανίζεται ως Κομμουνιστικό Κόμμα του Περού στις προκηρύξεις ή τα όποια μηνύματά του. Η δράση του επικεντρώθηκε στις αγροτικές περιοχές, ως, επίσης, στη ζούγκλα της χώρας και αρχικά είχε κερδίσει την υποστήριξη των αγροτών με το πρόγραμμα, που υποσχόταν. Ωστόσο, η αδυναμία του να αντιμετωπίσει τον καλύτερα οργανωμένο στρατό της πολιτείας, η βαναυσότητα, με την οποία επεδίωξε να επιβληθεί στους αγροτικούς πληθυσμούς αλλά και η αποτυχία του να ανεύρει ισχυρά ερείσματα στις πόλεις του Περού, κατεδίκασε το κίνημα αυτό σε αποτυχία. Την ίδια εποχή, ο επίσημος στρατός του Περού ανέλαβε δράση ενάντια σε όποιους πίστευε ότι συνεργάζονταν ή έστω υποστήριζαν το Φωτεινό Μονοπάτι. Η δράση των δύο πλευρών είχε ως αποτέλεσμα χιλιάδες νεκρούς και αγνοουμένους πολίτες, οι περισσότεροι από τους οποίους ετάφησαν σε ομαδικούς τάφους, και κάποιες σποραδικές εμφανίσεις των υπολειμμάτων του Φωτεινού Μονοπατιού, κυρίως στις δυσπρόσιτες περιοχές του Περού.

Ο Ρονκαλιόλο παραθέτει αρκετά ιστορικά στοιχεία στο βιβλίο του, ώστε ο αναγνώστης να κατατοπιστεί επαρκώς για την πρόσφατη ιστορία του Περού. Οι χαρακτήρες του βιβλίου και η διαμάχη ανάμεσα στις ένοπλες δυνάμεις και τους πολιτικούς για τη νομή της εξουσίας δίδονται με πειστικότητα και πληρότητα από το συγγραφέα και το ίδιο συμβαίνει και με την περιγραφή της κατάστασης του μετεμφυλιακού Περού, όπου οι ένοπλες δυνάμεις παλεύουν να κρατήσουν την εξουσία στα χέρια τους, ενώ οι πολιτικοί δείχνουν μετά τη νίκη τους επί του Φωτεινού Μονοπατιού να έχουν το πάνω χέρι. Ο ρυθμός είναι ταχύς και συμπαρασύρει τον αναγνώστη στην κάθοδο του πρωταγωνιστή στην κόλαση και την καταστροφή του.

Το μυθιστόρημα επικεντρώνεται στη σύγχυση του πρωταγωνιστή, όταν διαπιστώνει ότι οι βάρβαρες μέθοδοι, με τις οποίες το "ΦΩΤΕΙΝΟ ΜΟΝΟΠΑΤΙ" βασάνιζε και εκτελούσε τους αιχμαλώτους του, ελάχιστα απείχαν από τις αντίστοιχες τακτικές του τακτικού στρατού του Περού. Η επιθυμία του να μείνει πιστός στο καθήκον τον φέρνει σε σύγκρουση αρχικά με τους επίσημους φορείς, ενώ, όταν αυτοί αργότερα τον πλησιάσουν, αυτός διστάζει να συνεργαστεί μαζί τους διαισθανόμενος ήδη τη σύγχυση που επέρχεται. Το τραγικό τέλος του ήρωα και η συνειδητοποίηση της πραγματικότητας έρχεται με τη διαπίστωση ότι ουδείς υπήρξε ειλικρινής μαζί του και όλα τα θύματα (εκτός από το πρώτο) έχασαν τη ζωή τους, επειδή ήλθαν σε επαφή μαζί του.

Ένα πραγματικά δυνατό μυθιστόρημα γραμμένο με επιδεξιότητα, που διαβάζεται απνευστί και συναρπάζει με την εναλλαγή της αγριότητας με την προσπάθεια του κεντρικού ήρωα να βρει κάποιο σκοπό στη ζωή του.

Το πείσμα δε φέρνει πάντα την ομαλή πορεία

Με το σκάνδαλο της Μονής Βατοπεδίου να συγκλονίζει την κυβέρνηση και τις μάλλον άτσαλες προσπάθειες της ανώτατης ηγεσίας της πολιτικής δικαιοσύνης της χώρας να παρεμποδίσει την αποτελεσματική διερεύνηση της υπόθεσης αυτής, θα περίμενε κανείς ότι ο κ. Πρωθυπουργός θα εξωθούσε σε παραίτηση τους υπευθύνους για την κατάσταση αυτή. Δε χωρεί αμφιβολία ότι κάθε άνθρωπος είναι αθώος, μέχρις ότου αποδειχθεί το αντίθετο δικαστικώς και αμετακλήτως, ωστόσο, όταν μιλάμε για πρόσωπα, που συμμετέχουν στη νομή της εξουσίας και επιβάλλεται να διαθέτουν την έξωθεν καλή μαρτυρία, τότε είναι φρόνιμη η απομάκρυνσή τους από το αξίωμά τους, μέχρι να αποδειχθεί η αθωότητα ή η ενοχή τους.

Δεν θα καταφύγω σε κρίσεις, τύπου "αυτά δε θα συνέβαιναν ποτέ σε μια πολιτισμένη χώρα", καθόσον τόσο στην Ιταλία όσο και στις Η.Π.Α., δύο χώρες, που με καθαρό μυαλό κανείς δεν θα χαρακτήριζε ως υπανάπτυκτες, υπάρχουν τέτοια παραδείγματα. Αισθάνομαι ,όμως, την ανάγκη να σταθώ στην εμμονή του κ. Πρωθυπουργού να κωφεύει σε όσες φωνές του επισημαίνουν τις ευθύνες των Υπουργών εκείνων, των κ.κ. Ρουσσόπουλου και Χατζηγάκη, δηλαδή, αλλά και τρίτων προσώπων, που ανήκουν στο στενό περιβάλλον του, όπως οι κ.κ. Αγγέλου και Αδριανός, για τις παραπάνω νωπές, ακόμα, ιστορίες αλλά και για άλλες παλαιότερες.

Σαφώς και κάθε πρωθυπουργός οφείλει να μη λαμβάνει αποφάσεις εν θερμώ παρά να σταθμίζει τα πραγματικά περιστατικά, που παρατίθενται και, σύμφωνα με τη γνώμη των επικριτών, στοιχειοθετούν την ευθύνη των συνεργατών του και στη συνέχεια να λαμβάνει τις αποφάσεις εκείνες, που θα ωφελήσουν τη χώρα του.

Ωστόσο, οι κατηγορίες εις βάρος των ανωτέρω προσώπων διατυπώνονται ανοικτά εδώ και αρκετούς μήνες ακόμα και από στελέχη του ίδιου του κυβερνώντος κόμματος. Δεν μπορούμε, φυσικά, να μιλήσουμε, στην παρούσα φάση, τουλάχιστον, για αποδείξεις αλλά για ενδείξεις, οι οποίες, όμως, όσο περνάει ο καιρός αποκτούν σάρκα και οστά, προδίδοντας ότι όχι μόνο υπάρχει κάτι σάπιο στο βασίλειο της Δανιμαρκίας αλλά ότι η οσμή του έχει αρχίσει ήδη να ενοχλεί πολλούς εντός του βασιλείου αυτού.

Όταν ανήλθε στην εξουσία η Νέα Δημοκρατία προ τετραετίας, υποσχέθηκε διαφάνεια, σεμνότητα και ταπεινότητα στους πολίτες, που έλπιζαν ότι, έπειτα από 20, σχεδόν, χρόνια διατάρακτης νομής της εξουσίας από το ΠΑ.ΣΟ.Κ., θα έβλεπαν μια διαφορετική αντιμετώπιση των προβλημάτων της χώρας. Δεν είναι του παρόντος να αναλύσουμε, αν τα προβλήματα αυτά έτυχαν της καταλληλης αντιμετώπισης. Η σταδιακή, όμως, φθορά του κυβερνώντος κόμματος αντί να επιβάλει την απομάκρυνση από την κυβέρνηση και το στενό πρωθυπουργικό περιβάλλον των προσώπων εκείνων, που ευθύνονται για την κάθε άλλο παρά ελκυστική εικόνα της Ν.Δ. τον τελευταίο καιρό, οδήγησε τον κ. Πρωθυπουργό στη διατήρησή τους στην εξουσία δια της μεθόδου της κωφεύσεως. Οι πρόσφατες εμφανίσεις του κ. Πρωθυπουργού κατέστησαν ξεκάθαρο ότι ουδεμία απομάκρυνση από την εξουσία των παραπάνω προσώπων πρόκειται να λάβει χώρα, χωρίς, όμως, να αιτιολογηθεί η ισχυρογνωμοσύνη αυτή. Και, κυρίως, χωρίς να ληφθεί υπόψη η ολοένα διογκούμενη δυσαρέσκεια τόσο των πολιτών όσο και της ίδιας της κοινοβουλευτικής ομάδος του κυβερνώντος κόμματος, του κατ' εξοχήν υποστηριγματός του στην άσκηση της εξουσίας.

Είναι, πραγματικά, δυσάρεστη η επιμονή σε πρόσωπα, τα οποία ομολογουμένως έχουν πλήξει σημαντικά την εικόνα του κυβερνώντος κόμματος και, κυρίως, η άρνηση της πραγματικότητας αναφορικά με τα πρόσωπα αυτά. Και αποδεικνύεται από την φθίνουσα πορεία του κόμματος αυτού αλλά και από την άνοδο στις δημοσκοπήσεις μιας αξιωματικής αντιπολίτευσης, που εξακολουθεί να αδυνατεί να αρθρώσει επαρκή και ουσιώδη πολιτικό λόγο.

Η λαγνεία των καταλήψεων και η απουσία οράματος για μια δημόσια παιδεία

Στις αρχές της δεκαετίας του '90 έλαβαν χώρα οι πρώτες μαζικές καταλήψεις σχολείων. Θυμάμαι ότι αιτία ήταν ο διαβόητος νόμος, που ο τότε Υπουργός Παιδείας, κ. Κοντογιαννόπουλος, ήθελε να εφαρμοστεί. Οι καταλήψεις υπήρξαν μαζικές σε όλη την Ελλάδα. Τελικά, ο κ. Κοντογιαννόπουλος παραιτήθηκε, ο νόμος του μπήκε στο χρονοντούλαπο των ανεφάρμοστων ιδεών και η ζωή συνεχίστηκε.

Εδώ και λίγο καιρό, μια νέα επιδημία καταλήψεων έχει ενσκήψει στη δημόσια εκπαίδευση της χώρας. Δεκάδες σχολεία, ίσως εκατοντάδες τη στιγμή, που γράφονται αυτές οι αράδες, τελούν υπό κατάληψη, με αίτημα την βελτίωση της παρεχόμενης δημόσιας παιδείας. Οι καταληψίες μαθητές, μέσω του συντονιστικού τους οργάνου, επιθυμούν ένα σχολείο, που να εξοπλίζει αντί να κοιμίζει, να μορφώνει αντί να εξοντώνει και να είναι πραγματικά δωρεάν. Επιθυμούν τα χρήματα, που δίνει ή πρόκειται να δώσει η κυβέρνηση, αυτή ή η επόμενη δεν έχει σημασία, να πάνε στη δημόσια εκπαίδευση αντί στις τράπεζες. Ζητούν να καταργηθεί ο διαχωρισμός των σχολείων, η βάση του 10 για την εισαγωγή στα ΑΕΙ και ΤΕΙ, η Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου, που ποινικοποιεί τους αγώνες τους, να μην κατατεθεί ο νόμος-πλαίσιο για τα ΑΕΙ, να μην αναθεωρηθεί το άρθρο 16 του Συντάγματος κ.λπ.

Πέρα από το γεγονός ότι η αναθεώρηση του άρθρου 16 του Συντάγματος γίνεται εντελώς αποσπασματικά, προκαλούν ιδιαίτερη απορία οι καταλήψεις ως μέθοδος για την αντιμετώπιση των παραπάνω θεμάτων. Και τούτο, διότι δε συνοδεύονται από κάποια πρόταση, που θα βοηθούσε στην αντιμετώπιση των προβλημάτων της δημόσιας εκπαίδευσης. Ήτοι, το συντονιστικό όργανο των μαθητών προβάλλει μια σειρά από επιθυμίες, με τις οποίες δύσκολα θα διαφωνούσε κανείς, και συνεχίζει με μια σειρά από αρνήσεις, που, πέρα από το αν είναι λογικές ή όχι, δε συνοδεύονται από προτάσεις για τη βελτίωση της παρεχόμενης δημόσια εκπαίδευσης.

Και κάπου εκεί αρχίζουν και οι ενστάσεις. Ναι μεν να μη διαχωρίζονται τα σχολεία, πλην, όμως, ένας μαθητής με λαμπρό μυαλό επιδόσεις, που θα μπορούσε να προοδεύσει με άλλους ρυθμούς απ' ό,τι οι λοιποί συμμαθητές του, θα αναγκαστεί να επιβραδύνει τους ρυθμούς του. Να καταργηθεί η βάση του 10 ως ορίου για την εισαγωγή στα ΑΕΙ και ΤΕΙ και να επιστρέψουμε στο ευτράπελο να εισάγονται φοιτητές και σπουδαστές σε σχολές με βάση το "3". Να δοθούν περισσότερα χρήματα για την παιδεία αλλά ουδεμία μέριμνα για την προστασία της δημόσιας περιουσίας στα σχολεία να μη λαμβάνεται, εκτός αν θεωρείτε ότι οι εκτεταμένοι βανδαλισμοί κάθε χρονιά σε υπό κατάληψη σχολεία είναι μεμονωμένα περιστατικά. Να μην ποινικοποιούνται οι μαθητικοί αγώνες αλλά την ίδια στιγμή ας καλύψουμε τους βανδάλους, που καταστρέφουν τα σχολεία. Να μην κατατεθεί ο νόμος-πλαίσιο για την ανώτατη εκπαίδευση αλλά την ίδια στιγμή αυτός, έστω τμηματικά, εφαρμόζεται. Να είναι πραγματικά δωρεάν η δημόσια εκπαίδευση αλλά ας κλείσουμε από τώρα και κάποιες ώρες σε κανένα ιδιωτικό φροντιστήριο, ως εάν να μην υπήρχε η ενισχυτική διδασκαλία στα δημόσια σχολεία.

Θα μπορούσα να δεχθώ κάποια αιτήματα ως λογικά, όπως την ανέγερση νέων σχολικών συγκροτημάτων σε πόλεις, όπως η Θεσσαλονίκη, ώστε να καταργηθεί η διπλοβάρδια. Ωστόσο, ακόμα τέτοια αιτήματα δεν θα μπορούσαν να αντιμετωπιστούν χωρίς καταλήψεις; Ή μήπως αντιλαμβάνεστε ότι οι σημερινοί μαθητές γνωρίζουν ακριβώς τους λόγους, για τους οποίους κάνουν καταλήψεις (ούτε εμείς τους γνωρίζαμε αλλά αυτό δεν αποτελεί δικαιολογία); Η, τάχα μου, οι αποφάσεις για τις καταλήψεις αυτές λαμβάνονται πάντα νομότυπα;

Φοβάμαι ότι η όλη διαδικασία των καταλήψεων έχει ευτελιστεί σε μια στείρα άρνηση των πάντων και μια προβολή επιθυμιών χωρίς κάποιο προτεινόμενο υπόβαθρο για την υλοποίησή τους. Και όσο αυτή η ακατάπαυστη λαγνεία των καταλήψεων και η υποστήριξη κομματικών οργανώσεων σε αυτές θα φανερώνεται ολοένα και πιο απροκάλυπτα και διάφορα μέλη τους θα περιφέρονται, αν και δεν είναι μαθητές, μέσα στα υπό κατάληψη σχολεία, τόσο και θα πέφτει πιο χαμηλά το επίπεδο της δημόσιας παιδείας και θα τρέχει περισσότερο νερό στο μύλο της ιδιωτικής εκπαίδευσης.

Λεπτομέρειες, που κρίνουν ένα κείμενο

Χτες, αναζητώντας πληροφορίες για την πρόσφατη ιστορία κατάδοσης, στην οποία ενεπλάκη και ο παγκοσμίως γνωστός συγγραφέας Μίλαν Κούντερα, έπεσα στην ιστοσελίδα του "ΣΚΑΪ", όπου υπήρχε το παρακάτω κείμενο με ημερομηνία ανάρτησης στις 13.10.2008 :

"Ο διάσημος συγγραφέας Μίλαν Κούντερα, δημιουργός του περίφημου έργου "Η Αβάσταχτη Ελαφρότητα του Είναι", κατέδωσε το 1959 έναν φοιτητή στην αστυνομία της Τσεχοσλοβακίας και με βάση την κατάθεσή του ένα τρίτο άτομο καταδικάστηκε σε κάθειρξη 22 χρόνων, σύμφωνα με δημοσίευμα του περιοδικού "Respekt".Το τρίτο άτομο, ονόματι Μίροσλαβ Ντβόρατσεκ, ήταν λιποτάκτης από τον στρατό, ο οποίος μετά την καταδίκη του οδηγήθηκε σε στρατόπεδο καταναγκαστικών έργων σε ορυχείο ουρανίου, όπως πολλοί άλλοι πολιτικοί κρατούμενοι εκείνη την εποχή, υποστηρίζει το δημοσίευμα.Αποφυλακίστηκε το 1963, όταν ο Μίλαν Κούντερα ήταν 21 χρόνων και μόλις είχε εκδόσει τη συλλογή διηγημάτων "Γελοίοι Έρωτες", με την οποία έκανε τα πρώτα του βήματα. Σύμφωνα με το δημοσίευμα, ο συγγραφέας δεν γνώριζε προσωπικώς τον φοιτητή που κατήγγειλε, αλλά μετέφερε στην αστυνομία πληροφορίες που είχε ακούσει από τρίτο άτομο.Ο συγγραφέας αρνήθηκε να απαντήσει στις ερωτήσεις του περιοδικού για την υπόθεση Ντβόρατσεκ. "

Από ένα σοβαρό ραδιοτηλεοπτικό σταθμό, που εμμένει σε ένα ποιοτικό πρόγραμμα, με όποιες ενστάσεις μπορεί να έχει κανείς γι' αυτό, περιμένω να γνωρίζει κάποια πράγματα για ένα συγγραφέα, ο οποίος δεν εμφανίστηκε αίφνης και από το πουθενά, ήτοι ότι ο Κούντερα κατέδωσε, όπως ελέχθη, το Μίροσλαβ Ντβόρατσεκ το 1950, όταν ήταν 21 ετών, και όχι το 1959, όταν είχε συμπληρώσει το 30 έτος της ηλικίας του, επομένως δεν θα μπορούσε να είναι 21 ετών ,όταν δημοσίευσε τους "ΓΕΛΟΙΟΥΣ ΕΡΩΤΕΣ". Και αν, τέλος πάντων, ο δημοσιογράφος, που καταδέχθηκε να ασχοληθεί με την πρόσφατη αυτή ιστορία, δεν γνώριζε κάποια πράγματα για τον Κούντερα, χάθηκε ο κόσμος να ρωτήσει και να μάθει; Άλλως δεν υπάρχει κάποιος, που να επιμελείται τις πάσης φύσεως αναρτήσεις σε ένα σταθμό, ώστε να αποφεύγονται αστοχίες, όπως οι παραπάνω;

Εκτός αν έκρινε ο ανώνυμος συντάκτης της ανωτέρω ανάρτησης ότι, εφόσον ο Κούντερα κατέδωσε κάποια πρόσωπα και, εκ του λόγου αυτού, κατεστράφη η ζωή τους, του αξίζει μια τέτοια παραποίηση!

Και ο Κούντερα στο πυρ το εξώτερον;

Μια πρόσφατη αποκάλυψη σχετικά με το παρελθόν του πασίγνωστου συγγραφέα Μίλαν Κούντερα ήλθε να ταράξει τα νερά της παγκόσμιας λογοτεχνίας, όχι, όμως, λόγω της συγγραφής ενός σπουδαιου πονήματος αλλά διότι ήλθε στην επιφάνεια ένα περιστατικό του νεανικού παρελθόντος του εν λόγω συγγραφέα.

Συγκεκριμένα, ο κ. Κούντερα κατηγορήθηκε από τον Μίροσλαβ Ντβόρατσεκ ότι εν έτει 1950, όντας νεαρό μέλος του Κομμουνιστικού Κόμματος της Τσεχοσλοβακίας, τον κατήγγειλε, κοινώς "κάρφωσε", ως πράκτορα ξένων δυνάμεων, με αποτέλεσμα ο τελευταίος να απομακρυνθεί από την πολεμική αεροπορία της χώρας του, όπου υπηρετούσε ως πιλότος, να φυλακιστεί για 22 χρόνια και να περάσει μια σειρά από ταπεινώσεις. Αν σας θυμίζει τη ζωή του Λούντβιχ, του ήρωα του Κούντερα στο σπουδαίο βιβλίο του "ΤΟ ΑΣΤΕΙΟ", ο οποίος κατεδόθη από τη φίλη του για ένα αστείο, που έθιγε το Κόμμα, και ταλαιπωρήθηκε γι' αυτό, δεν πέφτετε έξω. Θύματα αυτής της κατάδοσης του συγγραφέα υπήρξαν και άλλα δύο πρόσωπα, των οποίων η ζωή επίσης καταστράφηκε.

Ο γνωστός συγγραφέας, ο οποίος, σημειωτέον, τα τελευταία χρόνια διάγει βίο απομονωμένο, αρνήθηκε ότι προέβη ποτέ σε μια τέτοια ενέργεια, δηλώνοντας ότι δεν εγνώριζε τον. κ. Ντβόρατσεκ. Το τσεχικό περιοδικό RESPEKT, που δημοσίευσε τη δηλώση του κ. Ντβόρατσεκ, όμως, αναφέρεται σε μια αναφορά, συνταχθείσα το έτος 1950, όταν ο κ. Κούντερα ήταν 21 ετών και δεν είχε, ακόμα, αρχίσει τη συγγραφική του σταδιοδρομία, σύμφωνα με την οποία αυτός κατέδωσε τα παραπάνω πρόσωπα, βάσει μιας μαρτυρίας τρίτου προσώπου.

Δε χωρεί αμφισβήτηση ότι η ζωή των θυμάτων αυτών κατεστράφη. Μιλάμε, άλλωστε, για μια εποχή σκληρή σε μια χώρα, που κυβερνούσε ήδη από το 1948 το Κομμουνιστικό Κόμμα, το οποίο απαιτούσε την απόλυτη υποταγή όλων στις εντολές του με σκοπό την θεμελίωση του σοσιαλισμού, κατά τη θεώρηση του κόμματος αυτού, πάση θυσία.

Τίθεται, όμως, το ερώτημα, αν πρέπει να καταδικαστεί στη συνείδηση του κόσμου ένας συγγραφέας, ο οποίος αποδεδειγμένα από ένα σημείο και μετά ήλθε σε σύγκρουση με τα ορθόδοξα, κομματικά εννοείται, στελέχη του Κομμουνιστικού Κόμματος της Τσεχοσλοβακίας, έγραψε μερικά καταπληκτικά βιβλία, προωτστάτησε στην "Άνοιξη της Πράγας", διώχθηκε από το κόμμα του, του αφαιρέθηκε η τσεχοσλοβακική υπηκοότητα και, τελικά, αναγκάστηκε να εξοριστεί στη Γαλλία, όπου και ζει μέχρι σήμερα. Φυσικά, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι έστω και στην τρυφερή ηλικία των 21 ετών, όσο ήταν ο κ. Κούντερα, όταν διέπραξε όσα του προσάπτουν, σε μια εποχή, που ο ενθουσιασμός για ένα Κόμμα, που καλλιεργούσε μεγάλες προοπτικές για το μέλλον της χώρας και των κατοίκων της, μια τέτοια ενέργεια δεν μπορεί να δικαιολογηθεί εύκολα. Με την ίδια λογική θα αθωώναμε τα μέλη είτε της χιτλερικής νεολαίας, που κατέδιδαν τους αντιναζιστές γονείς τους (κάτι έχει γράψει ο Μπρεχτ γι' αυτό) είτε των Πιονιέρων της Ε.Σ.Σ.Δ., που κάρφωναν και αυτοί τους αντιδραστικούς γονείς τους (περίπτωση Πάβλικ Μοροζόφ).

Νομίζω ότι η λύση βρίσκεται κάπου στη μέση. Με σοβαρές ακόμα τις αμφιβολίες περί της βασιμότητας της κατηγορίας εις βάρος του κ. Κούντερα, νομίζω ότι ένας συγγραφέας πρέπει να κρίνεται πρωτίστως ως αξία καλλιτεχνική. Και τούτο, διότι η τέχνη του είναι εκείνη, που τον καθιστά ξεχωριστό ανάμεσα στους ανθρώπους και το έργο του είναι εκείνο, που μένει στον αιώνα και μνημονεύεται. Ο χαρακτήρας του καλλιτέχνη θα μπορούσε ενδεχομένως να συνυπολογιστεί, αν εξασφάλισε σε αυτόν την καλλιτεχνική του επιβίωση άλλως αν χρειάστηκε να καταδώσει και να καταστρέψει ζωές τρίτων προσώπων, ώστε να επιβιώσει ο ίδιος καλλιτεχνικά. Και εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα 21χρονο άνθρωπο, ο οποίος σε μια εποχή άκρατου ενθουσιασμού εξέφρασε την πίστη του προς το Κομμουνιστικό Κόμμα και την πατρίδα του με ένα τρόπο, που φαντάζει σήμερα αποτρόπαιος, όμως εκείνη την εποχή ήταν επιβεβλημένος για ένα νέο άνθρωπο, που έβλεπε το Κομμουνιστικό Κόμμα ως τη δύναμη για την πρόοδο της χώρας του .Μιλάμε, άλλωστε, για μια εποχή, όπου τα σοβιετικά τανκς δεν είχαν εισβάλει, ακόμα, στην Τσεχοσλοβακία.

Καταδίκη, λοιπόν, του κ. Κούντερα; Η προσωπική μου άποψη είναι αρνητική απέναντι σε αυτή την άποψη. Διότι η συγγραφική του επιβίωση δεν εξαρτήθηκε από την κατάδοση τρίτων. Και τα στοιχεία του άρθρου του παραπάνω περιοδικού δεν έχουν εξεταστεί ως προς τη βασιμότητά τους. Και, τέλος, όλα τα παραπάνω δεν ακυρώνουν το συγγραφικό του έργο.

Μια θερμή παράκληση

Στο πρόσφατο παρελθόν παρακολουθούσα το φαινόμενο κάποιοι σχολιαστές, ανώνυμοι, ως επί το πλείστον, να παραθέτουν τα σχόλιά τους σε υπό σχολιασμό αναρτήσεις άλλως ιστολογίων, με σκοπό να καταστήσουν γνωστές τις απόψεις τους σε θέματα επιεικώς άσχετα με τις αναρτήσεις αυτές. Οι παρεμβάσεις αυτές ποικίλουν αλλά παρατηρείται μια ιδιαίτερη ροπή σε θέματα εθνικά, όπως, τουλάχιστον, παρουσιάζονται, όπου οι ανώνυμοι σχολιαστές προβάλουν κάποιους κινδύνους, ανύπαρκτους ή εξωφρενικά διογκωμένους, που, δήθεν, διατρέχει το έθνος μας. Σχόλια για τσάμηδες και σλαβόφωνους εκπατρισθέντες από τη Δυτική Μακεδονία την εποχή του Εμφυλίου Πολέμου, που δηλώνουν στο Κτηματολόγιο της περιοχής τους τις περιουσίες τους (με τί τίτλους, άραγε;), ιστολόγια, που έθιγαν εθνικά ζητήματα, απαγορεύτηκαν από τη Λέσχη Μπίλντερμπεργκ (Κατά τόπο επιλεκτικό firewall, σα να λέμε) κ.λπ. παρελαύνουν κάτω από αναρτήσεις με εντελώς άσχετο περιεχόμενο και στέκουν σαν ακάλεστοι επισκέπτες με παράταιρο ντύσιμο.

Φυσικά, το φαινόμενο αυτό χτύπησε πρόσφατα και την πόρτα του ιστολογίου μου με σχόλια με περιεχόμενο, όπως τα παραπάνω. Και ίσως γι' αυτό ασχολήθηκα με το φαινόμενο αυτό.

Δε σκοπεύω, φυσικά, να μετριάσω το σχολιασμό των αναρτήσεων του χθαμαλού μου ιστολογίου, διότι έχει τύχει ανώνυμοι σχολιαστές να κρίνουν με πλούτο επιχειρημάτων και ευγένεια ψυχής τις απόψεις μου και θεωρώ ότι βγήκα κερδισμένος από την αντιπαράθεση απόψεων με αυτούς. Ωστόσο, οφείλω να ξεκαθαρίσω ότι η παράθεση άσχετων με τις αναρτήσεις του ιστολογίου αυτού αναρτήσεις, υπό την έννοια των ακραίων και αστήρικτων σχολίων (τα φιλικά σχόλια εξαιρούνται), δεν είναι επιθυμητή, διότι απλούστατα επιθυμία του διαχειριστή του παρόντος ιστολογίου είναι να υπάρχει μια συνέχεια στο σχολιασμό ενός άρθρου.

Ευχαριστώ!

Βιβλία : Το Κρυφό Σχολειό, χρονικό ενός μύθου, του Άλκη Αγγέλου

"Γιατί μόνο όταν οι μύθοι καθώς η αλήθεια, εξαρτώνται από αποδείξεις, τότε είμαστε ασφαλείς. Όμως οι μύθοι δεν είναι καθώς οι αλήθειες. Οι μύθοι αποτελούν το θρίαμβο της ευπιστίας πάνω στην απόδειξη". Έτσι αναφέρει σε κάποιο από τα κεφάλαια αυτής της σύντομης μονογραφίας του ο Άλκης Αγγέλου, καθηγητής Συγκριτικής Φιλολογίας στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, εκδότης και Διευθυντής του Ι.Κ.Υ., και προχωράει στην αποδόμηση ενός μύθου, που κυριαρχεί στη νεότερη Ελλάδα και, κυρίως, διδάσκεται στις δύο πρώτες βαθμίδες της εκπαίδευσης ως ένα ιστορικό γεγονός.

Αφετηρία του εγχειρήματος αυτού είναι η ανυπαρξία ιστορικών πηγών για την ύπαρξη του Κρυφού Σχολείου στα χρόνια της Τουρκοκρατίας. Πρόκειται, σύμφωνα με το συγγραφέα, για μοναδική, ίσως, περίπτωση στα χρονικά, που απουσιάζει παντελώς κάποια έγγραφη μαρτυρία για την ύπαρξη ενός θεσμού. Κανένς εκ των ουκ ολίγων αγωνιστών του '21 ή προσώπων, που έζησαν από πρώτο χέρι τον απελευθερωτικό αγώνα των Ελλήνων δεν αναφέρει στα απομνημονεύματά του την ύπαρξη τέτοιων σχολείων, ενώ αναφέρεται ότι οι Τούρκοι ουδέποτε εμπόδισαν την εκπαίδευση των υπόδουλων Ελλήνων. Μοναδική ένδειξη, αν μπορούμε, φυσικά, να τη χαρακτηρίσουμε έτσι, είναι το γνωστό δημοτικό τραγούδι "Φεγγαράκι μου λαμπρό", που η προφορική παράδοση θέλει να αποτελεί το άσμα, που τραγουδούσαν τα παιδιά των υπόδουλων Ελλήνων, όταν κατευθύνονταν τη νύχτα προς το Κρυφό Σχολείο. Ο συγγραφέας υποστηρίζει ότι το εν λόγω άσμα είναι Βυζαντινής προέλευσης, όταν και προφανώς δεν υπήρχε λόγος να κρύβονται οι μαθητές πολύ δε περισσότερο να ειναι κρυφή η εκπαίδευση. Επίσης, αναζητούνται οι απαρχές του μύθου αυτού στο συνδυασμό του παραπάνω δημοτικού τραγουδιού με το υποτιθέμενο Κρυφό Σχολειό, πράγμα, που γίνεται μετά την ανεξαρτητοποίηση της Ελλάδος. Ο χαρακτηρισμός κάποιων μοναστηριών ως τόπους, στους οποίους λειτούργησαν Κρυφά Σχολεία, συνδέει το μύθο αυτό με μια τοποθεσία, ήτοι με ένα σταθερό τόπο. Ο ρητορισμός, που καταργούσε στην πράξη την όποια έννοια ιστοριοδιφίας, και η προγονολατρεία, που είχε ως αποτέλεσμα την αναζήτηση τρόπων σύνδεσης των υπόδουλων Ελλήνων με τους ενδόξους προγόνους τους, παγιώνουν το μύθο αυτό στις συνειδήσεις των πολλών. Οι όποιες προσπάθειες αναζήτησης της αλήθειας, όπως πράττει ο εκ των πρώιμων ερευνητών της νεότερης ιστορίας μας ,Δημήτριος Καμπούρογλου και, αργότερα, ο Γιάννης Βλαχογιάννης, μοιάζουν με σταγόνα στον ωκεανό του άκρατου ρητορισμού. Ως και ξένοι επισκέπτες πέφτουν στην παγίδα του μύθου του Κρυφού Σχολειού. Και καταλήγουμε στον πασίγνωστο πίνακα του Νικολάου Γύζη "Το Κρυφό Σχολειό", που σήμερα βρίσκεται σε όλες, σχεδόν, τις σχολικές αίθουσες - τουλάχιστον εκεί ευρίσκετο την εποχή, που ο γράφων ήταν μαθητής - με τον οποίο ο μύθος αποκρυσταλλώνεται και αποτελεί μέρος της διδακτέας ύλης, όταν δεν περνάει στο υποσυνείδητο των μαθητών, που καθημερινά τον βλέπουν στις αίθουσές τους.

Η μελέτη του κ. Αγγέλου σταματάει κάπου στις αρχές του 20ου αιώνα. Δεν έχουμε, λοιπόν, μια ανάλυση των περιστάσεων, υπό τις οποίες ο μύθος αυτός συνέχισε να διαδίδεται από το επίσημο κράτος και τους φορείς και υποστηρικτές του. Ωστόσο, αντικείμενο της εν λόγω μονογραφίας είναι οι ρίζες του εν λόγω μύθου, ως και τα αίτια, που αυτός επικράτησε. Και αποτελεί, για το λόγο αυτό, ένα πολύτιμο βοήθημα για όσους αναζητούν την αιτία της ύπαρξης και διάδοσης ενός εκ των επικρατέστερων μύθων της νεότερης Ελλάδος.

Ηρεμία, ποια ηρεμία;

Κλείνοντας το γραφείο μου στις 13:30 το Σάββατο, που μας πέρασε,

1) Έπεσα πάνω σε μια κυρία, που είχε καταλάβει το στενό πεζοδρόμιο με τα τρια πιτσιρίκια της, προσπαθώντας να ισιώσει ένα στραβωμένο τσίγκινο κουβά, που το ένα από τα πιτσιρίκια είχε στραβώσει,

2) Υπέστην το μαρτύριο να ακούω τα σουξέ της Έφης Θώδη στη διαπασών από ένα αυτοκίνητο, του οποίου ο οδηγός είχε τη φαεινή έμπνευση να βασανίσει με αυτό τον ιδιαίτερο τρόπο την αισθητική και την ακοή μας,

3) Άκουσα τον τσακωμό ενός οδηγού, που προσπαθούσε να ξεπαρκάρει το αυτοκίνητό του, με την οδηγό ενός δικύκλου, που είχε κρίνει σκόπιμο όχι απλά να το παρκάρει μπροστά από το ανωτέρω αυτοκίνητο αλλά και να το βάλει κολλητά στο αυτοκίνητο αυτό,

4) Κουφάθηκα από τη μπετονιέρα, που χρησιμοποιούσε ένας εργολάβος, που έφτιαχνε το σκαμμένο πεζοδρόμιο μπροστά μου,

5) Λέκιασα τα ωραία μου πατούμενα από τις λάσπες, που είχαν σκορπίσει οι εργάτες του παραπάνω εργολάβου,

6) Περπάτησα στο δρόμο, ώστε να παρακάμψω τις ευγενέστατες κυρίες, που είχαν κρίνει σκόπιμο να πιάσουν το λακριντί καταμεσής του στενού πεζοδρομίου και δεν είχαν τη στοιχειώδη ευγένεια να μεριάσουν, ώστε να διαβαίνουν ανενόχλητοι οι διερχόμενοι,

7) Προηγούμην για 5 λεπτά μιας κυρίας, που έσερνε ένα εξαιρετικά φωνακλάδικο και γκρινιάρικο πιτσιρίκι, που είχε επιλέξει ένα εκκωφαντικό τρόπο, για να εκφράσει τη διαμαρτυρία του, που η μητέρα του δεν του είχε αγοράσει παγωτό,

8) Παρατήρησα την αγενέστατη απάντηση, που ένας νεαρός έδωσε σε ένα αστυνομικό, όταν ο τελευταίος ευγενικά του συνέστησε να φοράει τη ζώνη ασφαλείας του, όταν οδηγεί,

9) Απόλαυσα την αναισθησία μιας κυρίας, που παράτησε το αυτοκίνητό της - χωρίς αλάρμ - πάνω στη ράμπα διάβασης προσώπων με προβλήματα κινητικά και αγνόησε επιδεικτικά την παρατήρηση ενός μαγαζάτορα και

10) Έφαγα τις σκουντιές μιας βαρυφορτωμένης με τσάντες κυρίας, που μάλλον θα πρέπει μαζί με τα ρούχα, που αγόρασε, να αγοράσει και κάποιο εγχειρίδιο καλών τρόπων.

Κατά τα άλλα, είχα τελειώσει τη δουλειά μου και προσπαθούσα να ξεκουραστώ. Κλείστηκα στο σπίτι μου, έβαλα στο αθόρυβο το κινητό μου και σωριάστηκα στον καναπέ μου. Το Σαββατοκύριακο είχε ξεκινήσει.

Νόμπελ για όλα τα γούστα

Τί κοινό έχουν ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, η Αούνγκ Σαν Σούου Κίι, η Ριγκομπέρτα Μέντσου, ο Ντέσμοντ Τούτου και ο Αλβέρτος Σβάιτσερ με τους Χένρυ Κίσσινγκερ, Κόφι Ανάν και Μάρτι Αχτισαάρι; Όλοι τους έχουν τιμηθεί με το Βραβείο Νόμπελ Ειρήνης, που απονέμεται ετησίως.

Ωστόσο, όσο καλοπροαίρετος και αν είναι κάποιος, δεν θα μπορέσει να συγκρατήσει την έκπληξή του, που όλα τα παραπάνω πρόσωπα έχουν τιμηθεί με ένα βραβείο, σκοπός του οποίου είναι να τιμηθούν όσοι συνέβαλαν στην επίτευξη της ειρήνης άλλως στη μείωση των εντάσεων ου μην και των πολεμικών συρράξεων στον πλανήτη μας. Και αν για τους πέντε πρώτους εκ των ανωτέρω δεν υπάρχει κάποια αμφιβολία, τουλάχιστον δεν υπήρχει την εποχή, που τους απονεμήθηκε το εν λόγω βραβείο, ότι προσέφεραν τα μέγιστα για τον παραπάνω σκοπό, εν τούτοις γεννάται απορία πως τιμήθηκαν :

1) Ο Χένρυ Κίσσινγκερ, που, πέρα απ' όσα ευφάνταστα του καταλογίζουν οι πωλητές των θεωριών συνωμοσίας, με αποκορύφωμα τη διαβόητη για ητν πλαστότητά της "Δήλωση Κίσσινγκερ", πιστώνεται με τη συμμετοχή του στην κατάρτιση και υλοποίηση του σχεδίου "ΚΟΝΔΩΡ", το οποίο αποσκοπούσε στην ανατροπή δημοκρατικά εκλεγμένων κυβερνήσεων στη Λατινική Αμερική π.χ. κυβέρνηση Σαλβαδόρ Αλιέντε στη Χιλή, ως, επίσης, και στην τουρκική εισβολή στην Κύπρο,

2) Ο Κόφι Ανάν, που απέτυχε να εμποδίσει την εισβολή των Η.Π.Α. στο Ιράκ, επιτρέποντας, έτσι, την καταστρατήγηση του Καταστατικού Χάρτη του Ο.Η.Ε., του οποίου, μέχρι πρότινος, προΐστατο, αλλά και επέτρεψε μια σειρά από σκάνδαλα αναφορικά με τη λειτουργία του προγράμματος "Πετρέλαιο για τρόφιμα", με αποκορύφωμα την εμπλοκή του ίδιου του γιού του, Κότζο Ανάν, που εργαζόταν σε νευραλγική θέση στο πρόγραμμα αυτό, στα σκάνδαλα αυτά (ο νεποτισμός δεν αποτελεί, δυστυχώς, ιδιαιτερότητα της δημόσιας ζωής της ημεδαπής) και

3) Ο Μάρτι Αχτισαάρι, μεσολαβητής του Ο.Η.Ε. για την επίλυση της κρίσης στο Κοσσυφοπέδιο, που θεωρείται υπεύθυνος για την απόσχιση του Κοσσυφοπεδίου από τη Σερβία αλλά και την μονομερή αντιμετώπιση του όλου αυτού θέματος εις τρόπον, ώστε να δώσει ουκ ολίγες λαβές για μεροληπτική "επίλυσή" του, χωρίς να παραβλέπουμε όσα αναφέρει στο ιστολόγιό του ο φίλος zalmoxis στο zalmoxis.wordpress.com/2008/10/10/se-adistakto-diaplekomeno-kai-amerikanikotero-twn-amerikanwn-geraki-to-nobel-eirinis-antiproswpeftiko-deigma-tis-natoikis-kentroaristeras-o-oiko-egklimatias-martti-oiva-kalevi-ahtisaari/ περί συμβολής του κ. Αχτισαάρι στην οικολογική καταστροφή, που συντελέστηκε πρόσφατα στην Ινδονησία.

Φυσικά, δεν επιθυμώ να προβώ σε μια εν γένει άρνηση των Βραβείων Νόμπελ Ειρήνης, όταν με αυτά έχουν τιμηθεί πρόσωπα, όπως τα παραπάνω, πλην των ήδη σχολιασθέντων. Ωστόσο, προβληματίζει η κρίση της Επιτροπής για την απονομή του εν λόγω βραβείου σε πρόσωπα, των οποίων ο ρόλος δεν είναι απόλυτα ξεκαθαρισμένος, τουλάχιστον την εποχή της βράβευσής τους άλλως δεν θεωρείται θετικός για ορισμένα διεθνή ζητήματα.

Με άλλα λόγια, επειδή οι διεθνείς εξελίξεις επιβάλλουν να περάσει ένα σημαντικό χρονικό διάστημα, μέχρις ότου μπορεί να κριθεί αντικειμενικά ένα περιστατικό στην υφήλιο, θα ήταν ίσως επιβεβλημένο, εφόσον πιστεύει κανείς στη σημασία των βραβείων Νόμπελ, να περνάει ένα α' χρονικό διάστημα, μέχρις ότου κριθεί, αν ο υποψήφιος είναι και κατάλληλος για την απονομή του βραβείου αυτού. Αλλιώς, καταλήγουμε σε επιβραβεύσεις άνομων ή, τουλάχιστον, συζητήσιμων ενεργειών προσώπων με σκοτεινό και, πάντως, όχι ιδιαίτερα διάφανο ρόλο.

Πότε θα στοχοποιηθεί η ανοησία;

Άκουσα για πρώτη φορά να γίνεται λόγος για τον κ. Καράογλου προ ενός, περίπου, έτους, όταν ο εν λόγω βουλευτής όρμησε στον αγωνιστικό χώρο του Καυταντζογλείου και κατευθύνθηκε στο διαιτητή του αγώνα ανάμεσα στον Ηρακλή και τον Άρη, κ. Πολατιάν, επειδή ο τελευταίος είχε διακόψει τον αγώνα, λόγω των υβριστικών συνθημάτων εις βάρος της μητέρας του. Πιθανότατα να αδικώ τον εν λόγω βουλευτή, ο οποίος δεν αποκλείεται να έχει μια αξιοθαύμαστη πολιτικη καριέρα, πλην, όμως, για να παραμείνει μια καριέρα, επαγγελματική ή ο,τιδήποτε άλλο δεν έχει σημασία, αξιοθαύμαστη, θα πρέπει και το σύνολο των δημοσίων πράξεων του κάθε προσώπου να προκαλούν ευμενή σχόλια. Και η είσοδος του κ. Καράογλου στον αγωνιστικό χώρο προφανώς δεν είχε ως σκοπό να συνετίσει τον κ. διαιτητή, καθόσον και οι τηλεοπτικές κάμερες αποθανάτισαν ένα μάλλον οργισμένο κ. Καράογλου να λέει κάτι "γαλλικά" στον κ. Πολατιάν. Ε, δεν είναι και ο πλέον ενεδεδειγμένος τρόπος νουθεσίας.

Αν εφαρμοζόταν ο νόμος στην Ελλάδα, ο κ. Καράογλου θα είχε κρατηθεί προσωρινά, λόγω παράβασης του νέου αθλητικού νόμου, και θα είχε προσαχθεί στο αρμόδιο δικαστήριο με την αυτόφωρη διαδικασία. Και εκεί, επειδή, ως γνωστό, οι ποινές, που επιβάλλονται, βάσει τον εν λόγω νόμου, δεν έχουν ανασταλτικό αποτέλεσμα, ο κ. Καράογλου θα έπαιρνε την άγουσα για τις φυλακές, για να εκτίσει την εις βάρος του επιβληθείσα ποινή φυλάκισης. Ωστόσο, όχι μόνο δε συνελήφθη αλλά και έτυχε κάλυψης από την κυβέρνηση, η οποία, δια στόματος του κ. Υπουργού Τύπου και Μ.Μ.Ε. δήλωσε ότι ο κ. Καράογλου έχει μετανοιώσει για την ενέργειά του αυτή. Τώρα, αν η μετάνοια του κ. βουλευτή περιελάμβανε γονυκλισίες μπροστά από κανένα εικονοστάσι και κανένα τάμα προς τη Μεγαλόχαρη, δεν τον γνωρίζω αλλά σίγουρα η Μεγαλόχαρη θα τραβούσε τα μαλλιά της με τη δικαιολογία, που η κυβέρνηση αυτή προέβαλε.

Τώρα, ο κ. Καράογλου ξαναχτύπησε. Με ερώτηση, που υπέβαλε στη Βουλή αλλά και με σχετικές δηλώσεις του σε ραδιοφωνικό σταθμό της Θεσσαλονίκης ζήτησε την απόσυρση του βιβλίου Κοινωνιολογία της Γ' τάξεως του Λυκείου, επειδή εντός αυτού υπάρχει μια φωτογραφία, που δείχνει οπαδούς της ποδοσφαιρικής ομάδος του Άρη Θεσσαλονίκης κατά τον επεισοδιακό τελικό του Κυπέλλου Ελλάδος με αντίπαλο τον Ολυμπιακό στην Πάτρα το 2005. Κατά τον κ. Καράογλου, οι συγγραφείς του βιβλίου αυτού έχουν πλήρη άγνοια της ελληνικής πραγματικότητας και στοχοποιούν τους φίλους του Άρη Θεσσαλονίκης. Στη συνέχεια, ο κ. Καράογλου ευχήθηκε να ξεκινήσει μια μαζική αντίδραση του ενιαίου Άρη, επειδή στιγματίστηκε η ομάδα αυτή στο πανελλήνιο, και ζήτησε την απόσυρση του βιβλίου αυτού.

Προφανώς κατά τον κ. Καράογλου οι φίλοι του Άρη Θεσσαλονίκης είναι αθώοι φίλαθλοι, που κακώς στοχοποιήθηκαν, αφού οι οπαδοί του Ολυμπιακού έφταιγαν για τα επεισόδια στον αγώνα εκείνο, που αποθανατίστηκε και η σχετική φωτογραφία μπήκε στο παραπάνω βιβλίο. Σαφώς και δεν είναι καλύτεροι οι οπαδοί του Ολυμπιακού, όμως κάποιος με στοιχειώδη γνώση της πραγματικότητας γνωρίζει ότι σε τέτοια επεισόδια δεν φταίει μόνο η μια πλευρά. Οι οπαδοί και των δύο ομάδων έχουν ένα αρκετά βεβαρημένο ιστορικό πρόκλησης παρόμοιων επεισοδίων σε αρκετά γήπεδα. Ίσως έχει παρεξηγηθεί εκ μέρους τους η εκδήλωση της αγάπης προς την ομάδα αλλά αυτό, φυσικά, δεν μπορει να αποτελέσει δικαιολογία.

Αντί να νουθετήσει τους οπαδούς του Άρη, ο κ. Καράογλου προτίμησε να τους χαϊδέψει τ' αυτιά. Αντί να αρκεστεί στις όποιες αντιρρήσεις του στην κυβερνητική πολιτική, προτίμησε να προτάξει αυτή την απίστευτα λαϊκιστική δήλωση, που και μειωτική είναι για την συντακτική ομάδα του εν λόγω βιβλίου, που ο μη έχων γνώσεις κοινωνιολογίας κ. Καράογλου χαρακτήρισε ως άσχετη με την ελληνική πραγματικότητα, και μικροπολιτική νοοτροπία προδίδει. Διότι το ζητούμενο του εν λόγω βιβλίου ήταν, ενδεχομένως, η ανάλυση της ψυχολογίας των οπαδών ως κοινωνιολογικό φαινόμενο και σίγουρα δεν είχε σκοπό να μειώσει τους οπαδούς του Άρη ή οποιασδήποτε άλλης ομάδος, που, σε τελική ανάλυση, δεν έχουν ανάγκη από σχολικά εγχειρίδια, ώστε να μειώσουν τους εαυτούς τους.

Το χειρότερο απ' όλα είναι η απροκάλυπτη προτροπή του κ. Καράογλου προς τον επίσημο Άρη να αντιδράσει. Και γνωρίζετε πολύ καλά τι είδους αντιδράσεις αναμένουν όσοι προβαίνουν σε τέτοιες δηλώσεις. Εμπρηστικοί και πηχιαίοι τίτλοι στα πρωτοσέλιδα κάποιων τοπικών εφημερίδων, εκπομπές γεμάτες υβρισιτκούς χαρακτηρισμούς από αθλητικές, κυρίως, εκπομπές και, κυρίως, εκλογική πελατεία, που στο πρόσωπο του κ. Καράογλου θα βρει ένα, ακόμα, πολέμιο "του κράτους των Αθηνών", που στοχοποιεί τους φίλους του Άρη.

Πότε θα στοχοποιηθεί και η ανοησία, μήπως και ηρεμήσουμε σε αυτό τον τόπο;

Το μονοπώλιο της χριστιανικής αγάπης

Φανταζόταν κανείς ότι η Εκκλησία της Ελλάδος ή έστω κάποιοι εκπρόσωποί της θα ζητούσαν πιστοποιητικό θρησκευτικών φρονημάτων από τους πιστούς, ώστε να τελέσουν αγιασμό; Όσο και αν φαντάζει αυτό παράλογο, δυστυχώς αποτελεί πραγματικότητα.
Συγκεκριμένα, ο σύλλογος «ΦΙΛΟΠΤΩΧΟΙ ΑΔΕΛΦΟΙ-ΦΙΛΟΠΤΩΧΟ ΣΥΣΣΙΤΙΟ», ο οποίος δραστηριοποιείται εδώ και 45 χρόνια στην πόλη των Χανίων Κρήτης και έχει να επιδείξει σημαντική φιλανθρωπική δραστηριότητα, ζήτησε από τον τοπικό μητροπολίτη Κυδωνίας και Αποκορώνου Δαμασκηνό να τελέσει αγιασμό στην άρτι κατασκευασθείσα παιδική βιβλιοθήκη του συλλόγου αυτού. Η λεπτομέρεια είναι ότι ο γραμματέας και ουσιαστικά ψυχή του συλλόγου αυτού ανήκει στην Ευαγγελική Εκκλησία. Και σε μια μικρή κοινωνία, όπως αυτή των Χανίων, τέτοια πράγματα γίνονται εύκολα γνωστά και τα εμπλεκόμενα πρόσωπα μπαίνουν στο στόχαστρο των εμπαθών και μισαλλόδοξων.
Προφανώς, λοιπόν, ο τοπικός μητροπολίτης γνώριζε τις θρησκευτικές προτιμήσεις του γραμματέως του ανωτέρω συλλόγου, όταν απαντούσε ότι «Ελαβα την πρόσκλησίν σας σχετικήν με τα εγκαίνια παιδικής βιβλιοθήκης και σας ευχαριστώ. Δυστυχώς, όμως, εάν δεν δω το καταστατικόν του Συλλόγου σας και βεβαίως δεν έχω επιστολήν η οποία θα ομολογή την Ορθόδοξον διδασκαλίαν και βιοτήν, πέρα από κάθε μορφή και σχέση με προτεσταντικές Εκκλησίες, δεν ημπορώ ούτε να συμμετέχω εις την εκδήλωσιν, ούτε να επιτρέψω εις τινα κληρικόν να τελέση τον αγιασμόν. Από ό,τι έχωμεν συζητήσει και προφορικώς, νομίζω ότι έχωμεν θέσει καλές βάσεις συνεργασίας διά το μέλλον. Εάν όμως διά το κυριώτερον μέρος της ομολογίας, δεν συνταχτήτε με την Τοπικήν μας Εκκλησίαν, είναι αδύνατον να υπάρξη παρουσία Ορθοδόξου κληρικού διά τον Αγιασμόν τον οποίο ζητάτε». Με άλλα λόγια, αν δεν κάνετε δήλωση υποταγής στην Ορθόδοξη Εκκλησία (κύριε γραμματέα), δεν ερχόμαστε να τελέσουμε αγιασμό.
Πέρα από το παράλογο της επιστολής αλλά και της λογικής, που διέπει τον σεβασμιώτατο Κυδωνίας και Αποκορώνου ή όποιον, τέλος πάντων, συνέταξε την επιστολή αυτή, διαπιστώνει κανείς μια ανεπίτρεπτη για ανθρώπους, που κηρύττουν το Λόγο του Χριστού, άρνηση να υποστηρίξουν, έστω και με ένα απλό αγιασμό, τις αξιέπαινες προσπάθειες του συλλόγου αυτού άλλως να θεωρήσουν ως συνοδοιπόρο τους στον περιορισμό της φτώχειας και της ανέχειας ένα σύλλογο, που μετουσιώνει το Λόγο του Χριστού και, συγκεκριμένα, προσφέρει αγάπη και το υστέρημά του σε πρόσωπα με χαμηλό εισόδημα. Για την ακρίβεια, θα περίμενε κανείς από μια χριστιανική εκκλησία, οι λειτουργοί της οποίας διδάσκουν τη σημασία της προσφοράς του υστερήματός μας στον τρίτο άπορο και αναξιοπαθούντα συνάνθρωπό μας, να λειτουργήσουν περισσότερο ανιδιοτελώς, ήτοι χωρίς να λαμβάνουν υπόψη τη θρησκεία ή το δόγμα εκείνου, που εφαρμόζει όσα δίδαξε κάποτε ο Ιησούς Χριστός, και να συμμαχήσουν με ένα σύλλογο με σημαντική προσφορά στο συνάνθρωπο. Αντί για μια τέτοια συνετή κίνηση, όμως, η τοπική μητρόπολη αποφεύγει, προβάλλοντας μια απαράδεκτη δικαιολογία, να υποστηρίξει τον παραπάνω σύλλογο, μια ενέργεια, που θα μπορούσε να σημάνει με λίγη καλή πρόθεση και την έναρξη μιας συνεργασίας για την αντιμετώπιση της φτώχειας στην περιοχή των Χανίων.
Καθίσταται, δυστυχώς, φανερό ότι η Εκκλησία της Ελλάδος, της οποίας οι αντιλήψεις ελάχιστα διαφέρουν απ’ όσα αναγιγνώσκουμε στην παραπάνω επιστολή, θεωρεί ως αποκλειστικό προνόμιό της την υποστήριξη των πτωχών και αναξιοπαθούντων, ήτοι ως μια πρωτοβουλία, την οποία δεν οφείλει να μοιραστεί με κανένα, απολύτως, τρίτο πρόσωπο, που δεν ασπάζεται τα ιδεώδη της ορθοδοξίας. Η μόνη περίπτωση σύμπραξης, όπως διαφαίνεται και από την παραπάνω επιστολή, υπάρχει, αν το τρίτο πρόσωπο προβεί σε ομολογία πίστης σύμφωνη προς το δόγμα της Εκκλησίας της Ελλάδος αλλά απαράδεκτη και προσβάλλουσα το συνταγματικά κατοχυρωμένο δικαίωμα κάθε τρίτου να διαμορφώνει ελεύθερα τις θρησκευτικές πεποιθήσεις του και, ακόμα, προδίδει μια ανεπίτρεπτη για το χριστιανισμό αλαζονεία εκ μέρους της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Η αξίωση για ομολογία πίστης παραβλέπει την όποια προσφορά του παραπάνω συλλόγου στο κοινωνικό σύνολο, ακυρώνει την όποια προσπάθεια δημιουργίας ενός κοινού μετώπου ενάντια στη φτώχεια και προτάσσει την τυφλή πίστη σε ένα δόγμα, που ενδέχεται να μην εκφράζει στο ελάχιστο ένα τρίτο πρόσωπο.
Πριν από μερικά χρόνια, ο μακαρίτης Αρχιεπίσκοπος Αθηνών Χριστόδουλος δήλωσε ότι θα προσέφερε οικονομική βοήθεια σε όσες χριστιανικές οικογένειες της Θράκης είχαν τουλάχιστον τρία παιδιά. Επρόκειτο για μια αντιβαίνουσα στο νόημα του χριστιανισμού ενέργεια, αφού έμεναν χωρίς οικονομική ενίσχυση οι σαφώς φτωχότερες οικογένειες των Ελλήνων μουσουλμάνων κατοίκων της περιοχής αυτής. Σήμερα, η σκέψη αυτή βρίσκει εφαρμογή στην παραπάνω επιστολή του σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Κυδωνίας και Αποκορώνου. Και δε διαθέτει ούτε ένα ψήγμα χριστιανικής αγάπης.


www.enet.gr/online/online_text/c=112,id=77487920 (τι έγραψε η «ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ» στις 8.10.2008 για το θέμα αυτό).

Όταν η έδρα κάνει διακρίσεις

Διάλογος χτες στο Α' Τριμελές Πλημμελειοδικείο της πόλεώς μου :
.- Αριθμός υπόθεσης Χ, κατηγορούμενος Χ, εκφωνεί η κα. Πρόεδρος του Δικαστηρίου.
.-Απών, κυρία Πρόεδρε, είναι ασθενής, αντιμετωπίζει πρόβλημα υγείας και ζητάει αναβολή, απαντά ο συνήγορος υπεράσπισης.
.- Υπάρχει μάρτυρας γι' αυτό, ρωτάει η κα. Πρόεδρος.
.-Μάλιστα, κυρία Πρόεδρε, ο πατέρας του.
Ο μάρτυρας πλησιάζει στην έδρα του Δικαστηρίου.
.-Πώς λέγεστε, ρωτάει η κα. Πρόεδρος.
.- Χ, απαντά ο μάρτυρας.
.- Που γεννηθήκατε;
.- Στο Χ (πόλη της Αλβανίας).
.- Πώς λένε τον πατέρα σου;
.- Χ!
.- Πόσο χρονών είσαι;
.- Χ !
.- Τί έπαθε ο γιός σου;
.- Χ!
.- Είναι στο σπίτι σου, μένεις μαζί του;
.- Ναι!

Ελάχιστα με ενδιαφέρει ότι η κα. Πρόεδρος του Δικαστηρίου έδωσε την αναβολή. Περισσότερο με ενοχλεί ο απαράδεκτος ενικός αριθμός στο άκουσμα του ξένου ονοματεπώνυμου. Όταν, μάλιστα, η κα. Πρόεδρος του Δικαστηρίου απευθυνόταν σε όλους τους επόμενους μάρτυρες και κατηγορουμένους στον πληθυντικό αριθμό και όλοι τους ήταν Έλληνες υπήκοοι, τότε νομίζω ότι έχω κάθε λόγο να θλίβομαι για τις διακρίσεις, που η έδρα ενός Δικαστηρίου κάνει.

"Αν σε π...άει ο κατής, εσύ το δίκιο που να βρεις," αναρωτιόταν προ ετών η συγγραφέας Βούλα Δαμιανάκου. Και αναρωτιέμαι τί είδους δίκιο θα εύρισκε ο αλλοδαπός κατηγορούμενος, αν η υπόθεση συζητούνταν με αυτή τη σύνθεση του Δικαστηρίου.

Η ανυπομονησία ως ανασταλτικός παράγοντας στην προσέγγιση του τρίτου

Μια από τις αγαπημένες κουβέντες μιας μέσης σημερινής αντροπαρέας είναι και η διαπίστωση της δυσκολίας της κατάκτησης μιας γυναίκας τη σήμερον ημέρα. Θα ακουστούν περιπτώσεις, όπου ο επίδοξος μνηστήρας υπέστη συντριπτική ήττα, επειδή η κοπέλα ήταν "ψώνιο", "καβαλημένο καλάμι" και άλλα, που καλό είναι να μη γράφονται. Συνηθισμένο είδος της γυναίκας, η οποία απέρριψε την καλή, κατά την άποψη του υποψήφιου εραστή, πρόταση, είναι και εκείνο, που ζητούσε χρόνο, επειδή δεν αισθανόταν έτοιμη. Και αυτό κρίθηκε από τον ανυπόμονο κυνηγό ως απόρριψη και χάσιμο χρόνου, αφού "αν θέλει η κοπέλα, θα πέσει αμέσως".

Νομίζω ότι όσο περνούν τα χρόνια και οι ρυθμοί της ζωής γίνονται ολοένα και γρηγορότεροι, κυρίως στα μεγάλα αστικά κέντρα, τόσο γρηγορότερα επιθυμούμε να εκπληρώνονται οι επιθυμίες μας. Και η κυριότερη απόδειξη γι' αυτό είναι η σχεδόν ολοκληρωτική εξαφάνιση του φλερτ, εκείνης της τέχνης να προσεγγίζει κανείς τα πρόσωπα, που επιθυμείς να συνάψεις σχέση μαζί τους. Η ανυπομονησία, που έχει κυριεύσει αρκετούς από εμάς, τους σημερινούς αρσενικούς, έχει τις ρίζες της στην ταχύτητα, με την οποία λαμβάνουμε τα ποικίλα μηνύματα και αγαθά στην εποχή μας. Με ταχύτητα μπορούμε να κινηθούμε, χάρη στα γρήγορα αυτοκίνητα, που κυκλοφορούν, με ταχύτητα μπορούμε να γράψουμε ένα κείμενο, χάρη στους υπολογιστές, γρήγορα μπορούμε να δούμε μια ταινία, που μόλις κυκλοφόρησε, αφού με τον κατάλληλο υπολογιστή και την κατάλληλη σύνδεση στο Διαδίκτυο μπορούμε να την "κατεβάσουμε" και το ίδιο συμβαίνει και με τη μουσική, τα βίντεο κλιπς, γρήγορα θα επικοινωνήσουμε με τους φίλους και γνωστούς μας, χάρη στα κινητά τηλέφωνα κ.λπ.

Φυσικά, οι λόγοι της εξαφάνισης αυτού του προθάλαμου των σχέσεων δεν εξαντλούνται στην ταχύτητα της εποχής μας αλλά οφείλονται και στην εξομάλυνση της ανατροφής μας. Οπωσδήποτε, μεγαλώνουμε με περισσότερη στοργή και προσοχή απ' ό,τι τα παιδιά άλλων εποχών, δεν έχω αντίρρηση ότι μας κάνουν περισσότερα χατίρια απ' όσα έκαναν οι παλαιότεροι γονείς στα δικά τους παιδιά και αναμφίβολα έχουμε περισσότερα εφόδια και εν γένει υποστήριξη για να βγούμε στη ζωή. Όμως, η ικανοποίηση όλων, σχεδόν, των αξιώσεών μας από μια τόσο τρυφερή ηλικία σαφώς και δεν μας εξοπλίζει με την απαιτούμενη υπομονή, ώστε να μάθουμε να προσηλωνόμαστε σε ένα στόχο και να τον προσεγγίσουμε, μέχρις ότου τον κατακτήσουμε. Ήτοι, μια ζωή στα πούπουλα δε συνιστάται ως η δέουσα προετοιμασία για τις δυσκολίες της ζωής και, εν προκειμένω, για τις δυσκολίες στην προσέγγιση του αντικειμένου του πόθου μας.

Φυσικά, και η κακή επιρροή της τηλεόρασης ευθύνεται για την επιπολαιότητα στην ερωτική προσέγγιση του στόχου μας. Η συστηματική προβολή προσώπων, που φαινομενικά δεν αντιμετωπίζουν το παραμικρό πρόβλημα στην κατάκτηση των τρίτων και η υπεραπλουστευτική θεώρηση της επικράτησής τους έναντι του προσώπου, που έχουν βάλει στο μάτι έχουν καταστήσει το φλερτ στα μάτια των τρίτων ως ένα απαρχαιωμένο και, ως εκ τούτου, άχρηστο σύστημα προσέγγισης ενός ερωτικού στόχου.

Θα μπορούσα να προσθέσω και άλλους λόγους, για τους οποίους η προσέγγιση του άλλου φύλου ή του εν γένει αντικειμένου του πόθου ενός αρσενικού έχει δυσκολέψει και σίγουρα δεν αποκλείεται ένα πρόσωπο, που διαθέτει υπομονή και σύστημα να πλησιάσει το στόχο του, να καταρρακωθεί, εξαιτίας της αντίληψης, που η ποθητή ύπαρξη έχει υιοθετήσει για το φλερτ. Νομίζω, ωστόσο, ότι δεν έχει νόημα η αέναη παράθεση των λόγων της παρακμής του φλερτ και της αποτυχίας στην εν γένει ερωτική προσέγγιση των τρίτων, όταν αρκούν έστω και μερικοί από αυτούς, για να καταδείξουν ότι απαιτείται περισσότερη συγκέντρωση και προσοχή και λιγότερη βιασύνη, ώστε να προσεγγίσουμε οι άρρενες την αιτία του πάθους μας.

Παλαιά κόλπα, νέοι χρήστες

Το καθόλου σπάνιο φαινόμενο της συνωμοσιολογίας έκανε και πάλι την εμφάνισή του στην Ελλάδα. Με αφορμή την πτώση του κυβερνώντος κόμματος στη δεύτερη θέση στις προτιμήσεις των Ελλήνων ψηφοφόρων, ανεφάνη μια προσπάθεια παρουσίασης ενός ξένου δακτύλου, ο οποίος, δήθεν, ευθύνεται για την εικόνα των δημοσκοπήσεων.

Την αρχή έκανε η "ΑΥΡΙΑΝΗ", η εφημερίδα, που, αφού "γκρέμισε τον καραμανλισμό", όπως επί σειρά ετών διαβάζαμε στο πρωτοσέλιδό της, αποφάσισε να πορευτεί μαζί του, ενώ τα είχε "σπάσει" πρώτα με το ΠΑ.ΣΟ.Κ., που επί σειρά ετών στήριζε ποικιλοτρόπως. Σε μια κοινωνία πολυφωνική αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό, πλην, όμως, η υποστήριξη από την προπαγάνδα διαφέρουν ουσιωδώς. Συγκεκριμένα, η εν λόγω εφημερίδα υποστήριξε στο φύλλο της 1ης Οκτωβρίου ότι η CIA σχεδιάζει την ανατροπή της κυβέρνησης της Ν.Δ. Ο σχετικός τίτλος της "ΑΥΡΙΑΝΗΣ" συνοδεύτηκε από τους γνωστούς χαρακτηρισμούς, που την κατέστησαν σήμα κατατεθέν του κιτρινισμού ("χορηγοί", "νταβατζήδες" κ.λπ.). Απροκάλυπτα, δηλαδή, η εφημερίδα αυτή υποστηρίζει την εξωφρενική άποψη ότι τα αμερικανικά συμφέροντα στοχεύουν στην πτώση της κυβέρνησης της Ν.Δ., επειδή η τελευταία προτίμησε να συσφίξει τους διπλωματικούς δεσμούς της με τη Ρωσσία αντί των Η.Π.Α. Φυσικά, ουδέν αποδεικτικό στοιχείο προσκομίζεται. Άλλωστε, η "ΑΥΡΙΑΝΗ" ουδέποτε φημιζόταν για την τεκμηρίωση των γραφόμενών της.

Τη σκυτάλη πήρε το ιστολόγιο politis-gr.blogspot.com/2008/10/made-in-usa.html , όπου διαβάζουμε ότι το κόμμα των Οικολόγων Πρασίνων αποτελεί σύμμαχο των Η.Π.Α. στην προσπάθειά τους να πλήξουν την κυβέρνηση. Ο δε τίτλος της σχετικής ανάρτησης είναι ενδεικτικός "Μαγική ...αναρρίχηση made in USA". Προφανώς η παρουσία των Οικολόγων Πρασίνων στις δημοσκοπήσεις των τελευταίων μηνών με ποσοστά ανάμεσα στο 2% και το 4% διέφυγε της προσοχής του συνωμοσιολόγου συναδέλφου ιστολόγου. Η δε υποστήριξη των Η.Π.Α. στο εν λόγω κόμμα προκύπτει, σύμφωνα με το ιστολόγιο αυτό, από το γεγονός ότι οι τελευταίοι αντιτάχθηκαν στην κατασκευή του ρωσσικού αγωγού, που θα τροφοδοτεί την Ελλάδα με ρωσσικό πετρέλαιο. Μάλιστα, τόσο απλά, όπως είθισται με τις θεωρίες αυτές! Οι δε δημοσκοπήσεις, που ανέδειξαν τη δύναμη του κόμματος αυτού σε ποσοστό 4,5% είναι υποκινούμενες, ενώ πέπλο μυστηρίου καλύπτει τα μέλη και τη χρηματόδότησή του, σύμφωνα με την ανάρτηση αυτή. Ενώ οι δημοσκοπήσεις, που δεν περιελάμβαναν καν στο ερωτηματολόγιό τους το εν λόγω κόμμα ήταν καθαρές και μη υποκινούμενες, αν ακολουθήσουμε το σκεπτικό του εν λόγω ιστολογίου.

Δε νομίζω ότι υπάρχει αμφιβολία ότι τα παλαιά κόλπα του κυβερνώντος κάποτε ΠΑ.ΣΟ.Κ. επανέρχονται στην επιφάνεια, βοηθούσης και της προθυμίας αρκετών συνελλήνων να ασπαστούν ασμένως κάθε θεωρία συνωμοσίας, που θα βγει στην επιφάνεια. Ποιός μπορεί να ξεχάσει τις θεωρίες συνωμοσίας, που αναπτύχθηκαν το 1989 με παραπομπές σε ξένα έντυπα και με πρωτοστατούσα και τότε την φίλα προσκείμενη τότε στο ΠΑ.ΣΟ.Κ. "ΑΥΡΙΑΝΗ" , όταν το ΠΑ.ΣΟ.Κ. έχασε την εξουσία; Φαίνεται ότι η απίστευτη φθορά του, ο κυκλώνας του σκανδάλου Κοσκωτά και η συμμαχία, καλή ή κακή δεν ενδιαφέρει εδώ, Ν.Δ. και Κ.Κ.Ε. δεν έπαιξαν τον παραμικρό ρόλο στην πτώση του τότε κυβερνώντος κόμματος. Και, όμως, αυτά τα οφθαλμοφανή στοιχεία η τότε ηγεσία του ΠΑ.ΣΟ.Κ. όχι μόνο τα παρέκαμψε αλλά και προέβη σε μια άνευ προηγουμένου συνωμοσιολογία, η οποία, όμως, δεν ανέτρεψε το εις βάρος του σκηνικό.

Τώρα, με πρόμαχο ένα έντυπο, που εδώ και καιρό στηρίζει ανοιχτά την τωρινή κυβέρνηση, επιχειρείται μια προσπάθεια επίρριψης ευθυνών για την κακή εικόνα του κυβερνώντος κόμματος στα "ξένα συμφέροντα", αυτή την τόσο αφηρημένη και συνάμα βολική μορφή. Διότι φαίνεται ότι στη χώρα μας η επιστράτευση των παλαιών κόλπων για την ανατροπή του σκηνικού εξακολουθεί να έχει πέραση. Απομένει να δούμε πόσοι θα "τσιμπήσουν".

Μη σκοτίζεσαι!

Κάθεσαι και το φιλοσοφείς και σκέφτεσαι πως ό,τι και να γίνει, όποια δουλειά και να κάνεις, πάντα κάποιος ανόητος θα έρχεται και θα σου τη βγάζει ξυνή. Μπορείς να έχεις το επάγγελμα, που ποθούσες από τότε, που συνειδητοποίησες ότι δεν μπορεί να σε τρέφουν μια ζωή οι γονείς σου, ίσως κατάφερες να μείνεις και στην πόλη σου, όπου, τουλάχιστον, έχεις και 5 γνωστούς να σε στηρίξουν, αλλά δεν θα γλυτώσεις από εκείνους, που έχουν βάλει σκοπό της ζωής τους να κάνουν δυσκολότερη τη ζωή των άλλων.

Τους βλέπεις να μπαίνουν φουριόζοι στο γραφείο σου, έτοιμοι να ξεσπάσουν κατά δικαίων και αδίκων, μόνιμα σε εμπολεμη κατάσταση με όλη την κακούργα την κοινωνία, που ανεβάζει τους πάντες εκτός από τους ίδιους, λες και η κοινωνία έχει προηγούμενα με τη φάτσα τους. Φέρνουν στον επαγγελματικό σου χώρο τις σκοτούρες τους και αξιώνουν να τις κάνεις και δικές σου, διότι είσαι ο επαγγελματικός τους σύμβουλος, ό,τι και αν αυτό σημαίνει, και πρέπει να τους ακούσεις. Και αν έχεις και άλλες δουλειές σε εκκρεμότητα, αυτοί δεν νοιάζονται, αυτοί έχουν προτεραιότητα έναντι πάντων.

Φεύγοντας, σου αφήνουν ένα φούσκωμα στο στομάχι και μια καρδιά, που χτυπάει σα να έτρεξες σε μαραθώνιο. Προσπαθείς να θυμηθείς, τι έκανες, προτού οι ανεπιθύμητοι εισβολείς μπουκάρουν στο γραφείο σου αλλά εις μάτην! Το μυαλό σου έχει τις ίδιες νοητικές ικανότητες με ένα πουρέ πατάτας.

Σιγά-σιγά επανέρχεσαι αλλά η σκοτούρα παραμένει μέσα σου σαν κακομαγειρεμένο φαγητό και σε ανακατεύει. Είσαι και φιλότιμος και δέχεσαι να σε ζαλίζουν οι πελάτες εκείνοι, που άλλοι συνάδελφοί σου δε θέλουν να βλέπουν ούτε ζωγραφιστούς. Σκέφτεσαι, βλέπεις, ότι είσαι νέος και πρέπει να ανεχτείς πολλά, μέχρι να καταξιωθείς επαγγελματικά. Η αμφιβολία, αν πρέπει να δέχεσαι να σε απασχολούν πρόσωπα, που δε σε σέβονται, σε κατατρώει. Και με το σαράκι αυτό συνεχίζεις τη δουλειά σου.

Κάποια στιγμή βραδυάζει και νοιώθεις ότι πρέπει να πας να ξεκουραστείς. Έξω έχει δροσίσει. Το αεράκι σου χαϊδεύει απαλά το πρόσωπο. Αίφνης το μυαλό σου καθαρίζει. Οι σκοτούρες διαλύονται, οι φορτικοί πελάτες εξαφανίζονται και μια γαλήνη και ηρεμία σε κυριεύει. "Δεν πάτε στα κομμάτια όλοι σας", σκέφτεσαι και ξεκινάς γαλήνιος για το σπίτι σου.

Απομακρύνσεις για το θεαθήναι

Λοιπόν, η ιστορία επαναλήφθηκε. Το κυβερνόν κόμμα έμεινε και πάλι με 151 βουλευτές, έπειτα από τη διαγραφή του βουλευτού, κ. Δαϊλάκη, από την κοινοβουλευτική ομάδα του, και βρέθηκε εκ νέου με οριακή πλειοψηφία. Φυσικά, τα "ήξεις-αφήξεις" του διαγραφέντος βουλευτού αναφορικά με την ιδιότητά του ως μέλους της κοινοβουλευτικής ομάδος του κόμματός του, ως, επίσης, και η δήλωσή του ότι θα εξακολουθήσει να στηρίζει το κόμμα του με την ψήφο του, όπου χρειαστεί, δεν αφήνουν περιθώρια για σενάρια πρόωρων εκλογών, δεδομένης και της πρόθεσης της αξιωματικής αντιπολίτευσης να αποφεύγει τις προτάσεις μομφής εις βάρος της κυβέρνησης, έπειτα, μάλιστα, από τις κάπως πρόσφατες σχετικές ενέργειές της, οι οποίες και της κόστισαν αφάνταστα.

Ωστόσο, εκείνο, που διαφαίνεται, είναι η άρνηση του κ. Πρωθυπουργού να αποχωριστεί τους στενότερους συνεργάτες του. Παρά το γεγονός ότι το κλίμα είναι εις βάρος του ίδιου και του κόμματός του (ανεξάρτητα από την ορθότητα του τρόπου διενέργειας των δημοσκοπήσεων, δεν είναι αμελητέο ότι για πρώτη φορά εδώ και 4,5 χρόνια τόσο το κυβερνόν κόμμα όσο και ο ίδιος ο κ. Πρωθυπουργός βρίσκονται στη δεύτερη θέση στις προτιμήσεις των ψηφοφόρων), ο ίδιος προτίμησε μια σειρά από ενέργειες, οι οποίες υποτίθεται ότι προδίδουν πυγμή και βούληση να συμμαζέψει την παράταξή του, αλλά μια ψύχραιμη θεώρηση των ενεργειών του καταδεικνύει ότι στο όνομα μιας, δήθεν, δυναμικής παρέμβασης θυσιάστηκαν κάποια δευτεροκλασάτα στελέχη του κόμματος.

Συγκεκριμένα, τόσο ο Υπουργός Τύπου και Μ.Μ.Ε., κ. Ρουσσόπουλος όσο και οι κ.κ. Αγγέλου και Αδριανός βαρύνονται με τη συμμετοχή τους σε διάφορα σκάνδαλα με τελευταίο την πρόσφατη ιστορία με την απόκτηση εκ μέρους της Μονής Βατοπεδίου ακινήτων σε περιοχές-φιλέτα της χώρας. Φυσικά, ο ακριβής ρόλος τους δεν έχει ξεκαθαριστεί, ακόμα, ωστόσο οι φωνές, που ακούγονται ακόμα και μέσα στο κόμμα τους αλλά και οι όποιες ενδείξεις συνηγορούν υπέρ της απόψεως ότι δεν ήταν εντελώς αμέτοχοι των παραπάνω σκανδάλων.

Από την άλλη πλευρά, τόσο ο κ. Δαϊλάκης όσο και ο κ. Κεφαλογιάννης δεν αποτέλεσαν πρόσωπα με ιδιαίτερες αρμοδιότητες, όπως οι ανωτέρω του στενού κλίματος του κ. Πρωθυπουργού. Μπορεί ο δεύτερος να ήταν, μέχρι την πρόσφατη 12μηνη καταδίκη του άτυπος σύμβουλος του κ. Πρωθυπουργού, πλην, όμως, η θέση αυτή έδειχνε να είναι περισσότερο ένα τιμητικό αξίωμα ως αναγνώριση της στήριξης, που ο κ. Κεφαλογιάννης προσέφερε στον κ. Πρωθυπουργό παρά μια τοποθέτησή του σε μια θέση με βαρύνουσα σημασία. Ο δε βουλευτής κ. Δαϊλάκης έγινε περισσότερο γνωστός από τις εμφανίσεις του σε διάφορα Μ.Μ.Ε., όπου και προέβαλε τις αντιρρήσεις του για τις πρόσφατες συναλλαγές του ελληνικού Δημοσίου με τη Μονή Βατοπεδίου παρά για άλλες παρεμβάσεις του, ενώ δεν είχε τιμηθεί από τον κ. Πρωθυπουργό με κάποιο ιδιαίτερο αξίωμα, παρά το γεγονός ότι ανήκει στα πρόσωπα, που τον στήριξαν από την εποχή ,που η Ν.Δ. πάσχιζε να ανέλθει στην εξουσία.

Με λίγα λόγια, η συνταγή του κ. Πρωθυπουργού ήταν η θυσία ορισμένων ήσσονος σημασίας στελεχών, ώστε να ικανοποιηθεί το περί δικαίου αίσθημα για τα σκάνδαλα, που ταλανίζουν την κυβέρνηση, παρά η αποπομπή των στενότερων συνεργατών του, που φέρουν και τη μεγαλύτερη ευθύνη για τα σκάνδαλα αυτά. Αν προσθέσετε και τις προτροπές προς την Κοινοβουλευτική Ομάδα της Ν.Δ. για ηρεμία με την απειλή ότι σε αντίθετη περίπτωση η χώρα θα οδηγηθεί σε πρόωρες εκλογές, τότε έχετε το τελικό αποτέλεσμα, ήτοι ένα κυβερνόν κόμμα, που δείχνει να έχει απωλέσει την προτίμηση των ψηφοφόρων αλλά εξαντλεί όλα τα μέσα του, ώστε να εξαντλήσει και την τετραετία στην εξουσία, βοηθούσης και της αντιπολίτευσης, που εξακολουθεί να αδυνατεί να παραγάγει αποτελεσματικό πολιτικό λόγο και λύσεις για τα προβλήματα της χώρας.