Επιτέλους, διακοπές!

Έπειτα από σκληρή δουλειά μιας χρονιάς ήλθε η ώρα να ξεκουραστεί ο ταπεινός γραφιάς αυτού του εξίσου ταπεινού ιστολογίου. Θα λείψω για 4 ημέρες στη Ζάκυνθο. Αν με αφήσουν να γράψω από κάποιο νετ-καφέ, έχει καλώς αλλά φοβάμαι ότι δεν θα μου δοθεί η άδεια, διότι έχω επειγόντως ανάγκη παό ξεκούραση.

Τα λέμε από Δευτέρα. Φιλιά πολλά!

ΣΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙ ΟΛΟΙ ΟΙ ΛΥΚΟΙ ΕΙΝΑΙ ΓΚΡΙ, του ΓΚΟΥΝΑΡ ΣΤΟΛΕΣΕΝ

Στο μακρυνό και όμορφο Μπέργκεν ένας συνταξιούχος αστυνομικός και παλαιός αντιστασιακός, ο Χιάλμαρ Νύμαρκ, συναντά τον ιδιωτικό αστυνομικό Βάργκ Βέουμ. Σταδιακά, γνωρίζονται και ο Νύμαρκ του αποκαλύπτει ότι γνωρίζει πράγματα για κάποια πολύνεκρη έκρηξη σε ένα εργοστάσιο χρωμάτων τη δεκαετία του ’50, για την οποία κανένας δεν τιμωρήθηκε. Η υπόθεση κεντρίζει το ενδιαφέρον του Βέουμ, κυρίως όταν ο Νύμαρκ πέφτει θύμα τροχαίου ατυχήματος, από το οποίο γλυτώνει σαν από θαύμα. Ποιος είναι εκείνος, που δεν θέλει να φανεί η αλήθεια; Πώς συνδέεται η έκρηξη στο εργοστάσιο χρωμάτων με το ναζιστικό παρελθόν της Νορβηγίας και την αντίσταση; Και ο ολοένα αυξανόμενος αριθμός των θυμάτων πώς εξηγείται και ποιος τους σκότωσε;
Ο Νορβηγός μυθιστοριογράφος, με σπουδές φιλολογίας, Γκούναρ Στόλεσεν απαντά στα παραπάνω ερωτήματα στο βιβλίο του «ΣΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙ ΟΛΟΙ ΟΙ ΛΥΚΟΙ ΕΙΝΑΙ ΓΚΡΙ» των εκδόσεων «ΠΟΛΙΣ», από τις οποίες και έγινε γνωστός στη χώρα μας. Πρόκειται για ένα αστυνομικό μυθιστόρημα, στο οποίο, όμως, η έρευνα για την εξακρίβωση των αιτίων και υπαιτίων ενός ατυχήματος, που έλαβε χώρα προ 30ετίας (η πλοκή εκτυλίσσεται στις αρχές του ’80), συνυπάρχει με τους προβληματισμούς του κεντρικού ηρώα Βέουμ γύρω από τις αλλαγές, που η εκμετάλλευση του πετρελαίου έφερε στη Νορβηγία, τις οποίες δεν μπόρεσαν όλοι να ακολουθήσουν, τον αλκοολισμό, τη μοναξιά, τη διάλυση της οικογένειας, τη ραγδαία οικονομική άνοδο πολλών χωρίς την ανάλογη ηθική στάθμη αλλά και το ξεπούλημα των ιδανικών. Ο πρωταγωνιστής του εν λόγω βιβλίου είναι άνθρωπος μοναχικός, χωρισμένος με ένα παιδί, που υποφέρει το ίδιο με τους πρωταγωνιστές των υποθέσεων, που αναλαμβάνει και προβληματίζεται με τις εν κοινωνικές εξελίξεις στη χώρα του, ενώ γύρω του ξυπνούν μνήμες από την κατοχή της Νορβηγίας από τους Γερμανούς κατά το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, τη νορβηγική αντίσταση αλλά και τους Νορβηγούς, που πήγαν με το μέρος των Γερμανών (διόλου τυχαίο ότι το όνομα του κατοχικού πρωθυπουργού της Νορβηγίας Κουίσλιγκ χαρακτηρίζει από τότε τον πολιτικό, που υποτάσσεται στις δυνάμεις κατοχής της χώρας του και κυβερνά για λογαριασμό τους τη χώρα του).
Όσοι αγοράσουν το εν λόγω βιβλίο παρασυρμένοι από το γεγονός ότι διαφημίζεται ως αστυνομικό, θα νοιώσουν μια μικρή απογοήτευση, διότι αυτό είναι και αστυνομικό αλλά όχι καθαρά αστυνομικό. Τα ονειροπολήματα και οι αναμνήσεις του Βέουμ διαρκούν για αρκετές σελίδες και τούτο ίσως κουράσει τον ανυποψίαστο αναγνώστη. Αναφορικά με το αστυνομικό του σκέλος, η πλοκή κινείται με σχετικά αργούς ρυθμούς αλλά οι προβληματισμοί του πρωταγωνιστή αφήνουν τον αναγνώστη να μαντέψει την επόμενη κίνηση, πράγμα, που βάζει τον αναγνώστη στη διαδικασία να σκεφτεί, όπως ο πρωταγωνιστής, αλλά καθιστά την υπόθεση προβλέψιμη. Ο χαρακτήρας του πρωταγωνιστή δίδεται επαρκώς, η μοναξιά του σκιαγραφείται με μαεστρία από το συγγραφέα και η όλη γλώσσα αποφεύγει τις βαρύγδουπες εκφράσεις και νοήματα, ώστε να καθίσταται το όλο βιβλίο ευανάγνωστο.
Γενικά, είναι ένα ενδιαφέρον βιβλίο, που φιλοδοξεί να είναι πολυεπίπεδο και το καταφέρνει, όχι με την ίδια επιτυχία άλλων αναλόγων εγχειρημάτων, αλλά δεν κουράζει τον αναγνώστη ούτε τον απογοητεύει, αρκεί αυτός να μην το διαβάσει ως καθαυτό αστυνομικό μυθιστόρημα.

Μπας και φιλοτιμηθούν οι αρμόδιοι!

Δεν έχω κρύψει σε σχόλιά μου σε άλλα ιστολόγια ότι ο Πρόεδρος του ΣΥ.ΡΙΖ.Α., κ. Τσίπρας, δεν μου είναι ιδιαίτερα συμπαθής. Εκτιμώ το γεγονός ότι ένας άνθρωπος 34 ετών εξελέγη πρόεδρος ενός κόμματος, το οποίο όχι μόνο βρίσκεται στη Βουλή αλλά αύξησε, από την ημέρα, που ο κ. Τσίπρας ανέλαβε καθήκοντα προέδρου, τα ποσοστά του στις προτιμήσεις του εκλογικού σώματος. Δεν μου άρεσε, όμως, η υποστήριξη ή η ανοχή, που επέδειξε στις αριστερές φοιτητικές ομάδες, που μέχρι πριν από λίγο καιρό κατελάμβαναν πανεπιστημιακές σχολές ή η εκτόξευση σχολίων, τύπου «Η σκέψη του Μάο είναι διαχρονική». Εδώ και λίγο καιρό, βέβαια, έπαψε να απασχολεί την κοινή γνώμη με συμπεριφορές συζητήσιμες και αυτό είναι παρήγορο, διότι το τελευταίο πράγμα, που προσωπικά θέλω, είναι να δω ένα νέο άνθρωπο να παρασύρεται από το γεγονός ότι είναι δημοφιλής, να επιδίδεται σε άστοχα σχόλια και να κατακρημνίζεται στα Τάρταρα της συνειδήσεως του κόσμου. Βέβαια, πρόσφατα εξέφρασε την άποψή του περί της αποφυλακίσεως του τέως αόρατου δικτάτορα Ιωαννίδη και άκουσε τα σχολιανά του από πολύ κόσμο αλλά νομίζω ότι κακώς τα άκουσε.
Κατά την πρόσφατη εορτή για την αποκατάσταση της Δημοκρατίας, ο κ. Τσίπρας επέλεξε ένα αξιοπρόσεχτο τρόπο, ώστε να τραβήξει πάνω του τα βλέμματα της δημοσιότητας. Συγκεκριμένα, εισέλθε στο Προεδρικό Μέγαρο συνοδευόμενος από τη δεσποινίδα Καντίτζα Σανκό, με καταγωγή από τη Σιέρρα Λεόνε, η οποία έχει γεννηθεί στην Ελλάδα και μετά την ενηλικίωσή της ζει παράνομα στη χώρα μας, αφού αδυνατεί να βγάλει νόμιμη άδεια παραμονής. Πρόκειται για ένα πρόβλημα, που αντιμετωπίζουν, σύμφωνα με πηγές, περίπου 20.000 άτομα στη χώρα μας, παιδιά μεταναστών, που γεννήθηκαν στην Ελλάδα, πήγαν σχολείο στην Ελλάδα, έμεναν νόμιμα στην Ελλάδα ως ανήλικα τέκνα, που προστατεύονταν από την άδεια παραμονής του πατέρα τους, σπανιότερα της μητέρας τους, και όταν ενηλικιώθηκαν, δεν μπορούσαν να βγάλουν αυτοτελή άδεια παραμονής, καθόσον στερούνται πιστοποιητικού γεννήσεως, αφού η νομοθεσία μας δεν επιτρέπει τη σύνταξη τέτοιου εγγράφου παρά μόνο στους Έλληνες υπηκόους. Η συντριπτική πλειοψηφία των παιδιών, όπως η Καντίτζα Σανκό, δεν έχει γνωρίσει την πατρίδα των γονέων τους, δεν ομιλούν τη γλώσσα των γονέων τους και το πιο πιθανό είναι ότι, αν αποπειραθούν να εξέλθουν του ελληνικού εδάφους, μετά δεν θα μπορούν να επιστρέψουν, διότι θα στερούνται των απαιτούμενων δικαιολογητικών. Χώρια, που η παραμονή τους στη χώρα μας ενέχει τον κίνδυνο της απέλασης.
Η πρόθεση του κ. Τσίπρα ήταν, προφανώς, να αφυπνίσει τις συνειδήσεις όσων βρίσκονταν στο Προεδρικό Μέγαρο, ώστε να ψηφιστεί επιτέλους ο νόμος, που θα δίδει τη δυνατότητα σε αυτά τα παιδιά είτε να αποκτήσουν άδεια παραμονής στη χώρα μας είτε την ελληνική υπηκοότητα. Ο προβεβλημένος από τα Μ.Μ.Ε. Πρόεδρος του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. άκουσε ουκ ολίγα δυσμενή σχόλια για την επιλογή του αυτή. Τι Κολόμβο τον χαρακτήρισαν, που χρησιμοποίησε την παραπάνω δεσποινίδα ως Ποκαχόντας, για να τη δείξει στο βασιλιά του (και ας χωρίζουν τον Κολόμβο από την Ποκαχόντας περίπου 120 χρόνια), τι κίνηση εντυπωσιασμού χαρακτηρίστηκε, προκειμένου να τον δουν οι κάμερες της τηλεοράσεως κ.λπ. Και αυτά ήταν τα ηπιότερα σχόλια, γιατί φαντάζομαι ότι υπήρξαν και χειρότερα και εξαιρώ τα σατιρικά, που ορισμένα εξ αυτών ήταν επιτυχημένα.
Είναι μια από τις ελάχιστες εκείνες φορές, που θα χειροκροτήσω τον κ. Τσίπρα. Διότι το θέμα, που έθιξε, έστω και με αυτό τον τρόπο, αφορά τον τρόπο αντιμετώπισης κάποιων συνανθρώπων μας, που πιστεύω ότι έχουν κάθε δικαίωμα να ζητούν να καταστούν και συμπατριώτες μας. Μιλάμε για πρόσωπα, τα οποία είναι ουσιαστικά παράνομοι στη χώρα, που γεννήθηκαν, και θα έπρεπε να έχουν μια καλύτερη μεταχείριση από το νομοθέτη. Το ζήτημα δεν είναι χτεσινό και έχει θιγεί άπειρες φορές εδώ και πολλά χρόνια, πλην, όμως όσοι προβληματίζονται και ζητούν την άμεση λύση του προβλήματος αυτού, αποτελούν φωνή βοώντος εν τη ερήμω. Η δε επιμονή του ελληνικού κράτους να διατηρεί το ius sanguinis (δίκαιο του αίματος) αντί του δικαίου του εδάφους, ήτοι της δυνατότητας να αποκτήσουν την ελληνική υπηκοότητα όσα παιδιά γεννηθούν σε ελληνικό έδαφος, προφανώς με κάποιες, ακόμα, προϋποθέσεις, έχει καταστήσει αυτά τα παιδιά έρμαιο των διαθέσεων των κρατικών μηχανισμών, κυρίως των διωκτικών, που δε φημίζονται συνήθως για την αβρότητά τους στους μη Έλληνες.
Σαφώς και υπάρχει η ένσταση ότι ο κ. Τσίπρας ενήργησε έτσι και για λόγους αυτοπροβολής. Δεν έχω καμμία αντίρρηση επ’ αυτού αλλά η αυτοπροβολή αποτελεί μια από τις απαραίτητες προϋποθέσεις για να σταθεί ένας πολιτικός, ο οποίος δεν κατέχει κάποια θέση εξουσίας, ώστε να πούμε ότι θέλουμε να τον κρίνουμε από το έργο του και όχι από τα λόγια του. Και ακριβώς επειδή πρόκειται για ένα πρόσωπο, που «παίζει» πολύ στα Μ.Μ.Ε., έστω και λιγότερο απ’ ό,τι προ 6μήνου, φρονώ ότι η επιλογή του να συνοδεύεται από τη νεαρή κοπέλα ήταν εύστοχη, αφού τα συνηθισμένα στην μίζερη καθημερινή μικροπολιτική και του κουτσομπολιό Μ.Μ.Ε. θα στραφούν και λίγο στην τραγικότητα της κοπέλας αυτής αλλά και τόσων ομοίων με αυτή περιπτώσεων στη χώρα μας. Δεν πιστεύω, βέβαια, ότι ξάφνου όλοι οι Έλληνες θα ξεσηκωθούν και θα απαιτήσουν δικαιώματα για τα παιδιά αυτά αλλά όσο περισσότερο ακούγεται ένα πρόβλημα τόσο περισσότεροι το μαθαίνουν και αυξάνονται οι πιθανότητες να ασχοληθούν με αυτό οι αρμόδιοι φορείς.
Έτσι, λοιπόν, για πρώτη φορά στη ζωή μου θα υποστηρίξω τον κ. Τσίπρα για την ενέργειά του αυτή με την ευχή μου να επαναλάβει τέτοιες ενέργειες και να αποφύγει τα πυροτεχνήματα, που τον έκανα αντικείμενο καυστικών σχολίων στον έντυπο και ηλεκτρονικό τύπο. Και για πρώτη φορά δε θα υποστηρίξω τα δυσμενή σχόλια, που έγιναν για το πρόσωπό του, επειδή ενήργησε ως ανωτέρω.
Δείτε, επίσης : gazikapllani.blogspot.com/2006/10/blog-post_06.html (ένα άρθρο του Γκάζμεντ Καπλάνι για το πρόβλημα αυτό)

Ατολμία και για τους νεκρούς

Επιτέλους, με καθυστέρηση αρκετών ετών, η Πολιτεία αποφάσισε να συντάξει κάποιο νομοθέτημα για την καύση των νεκρών. Το σχετικό Προεδρικό Διάταγμα συνετάγη, εστάλη για επεξεργασία του από το Ε’ Τμήμα του Συμβουλίου της Επικρατείας και απομένει η υπογραφή του από τον/τους αρμόδιους υπουργούς και η δημοσίευσή του, ώστε να αντιμετωπιστεί ένα ζήτημα, που ταλάνισε για πολλά χρόνια την ελληνική κοινωνία και αποτελεί κατάσταση παγιωμένη στις περισσότερες χώρες της Δύσης αλλά και δικαίωμα, όσων είναι άθεοι ή αγνωστικιστές, να επιλέξουν ένα τρόπο ταφής, που να συνάδει με τις πεποιθήσεις τους.
Μια ανάγνωση, όμως, του κειμένου μου δημιουργεί ένα κάποιο σκεπτικισμό, διότι διαπιστώνω ότι ο νομοθέτης για μια, ακόμα, φορά δείχνει ιδιαίτερα διστακτικός ως προς την εφαρμογή του μέτρου αυτού.
Συγκεκριμένα, αναφέρει το συγκεκριμένο σχέδιο Π.Δ. ότι ιδρύονται Κέντρα Αποτέφρωσης Νεκρών μόνο από Δήμους και Κοινότητες και εντός της διοικητικής τους περιφέρειας. Μήπως, όμως, έτσι θεσπίζεται ένα απαράδεκτο για χώρα της Ε.Ε. μονοπώλιο υπηρεσιών; Και αν επρόκειτο για υπηρεσίες, που σχετίζονται με την ασφάλεια της χώρας, θα μπορούσα να το δεχτώ. Εδώ, όμως, τι στην ευχή συμβαίνει; Δεν θα μπορούσαν, άραγε, ιδιωτικά γραφεία τελετών να κατασκευάσουν αποτεφρωτήρια, ώστε να ικανοποιηθεί ενδεχόμενη μεγάλη ζήτηση καύσεων και πάντοτε τηρώντας τις προδιαγραφές, που θα ετίθεντο με κάποιο Π.Δ.; Τι είναι εκείνο, που έκανε το νομοθέτη να αποφύγει να συμπεριλάβει τους ιδιώτες στο εν λόγω Π.Δ.; Αν αύριο-μεθαύριο κινηθεί δικαστικά ένα ιδιωτικό γραφείο τελετών, και δεν αμφιβάλλω ότι σύντομα θα το δούμε και αυτό, κατά του Ελληνικού Δημοσίου, κατηγορώντας το λ.χ. για πρακτική αθεμίτου ανταγωνισμού, έχετε αμφιβολία ότι, αν η υπόθεση φτάσει στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο, θα κερδίσει το γραφείο αυτό; Για να μην αναφερθούμε στη γραφειοκρατία, που θα απαιτείται, προκειμένου να κινηθεί η διαδικασία αποτέφρωσης του νεκρού και δεν αναφέρομαι στα απαιτούμενα δικαιολογητικά για να γίνει δεκτή η εν λόγω αίτηση αλλά στο χρονικό διάστημα, που θα απαιτηθεί, ώστε τα χαρτιά αυτά να φτάσουν στον αρμόδιο να αποφανθεί δήμαρχο ή κοινοτάρχη.
Περαιτέρω, προβλέπεται ότι, αν υπάρχει διαφωνία των συγγενών περί της καύσεως ή μη του νεκρού και δεν υπάρχει ρητή δήλωση του θανόντα ότι επιθυμεί μετά θάνατο να αποτεφρωθεί, θα αποφαίνεται ο αρμόδιος Εισαγγελέας γι’ αυτό. Θα έχει, όμως, ενδιαφέρον να δούμε σε πόσο καιρό θα αποφαίνεται ο Εισαγγελέας γι’ αυτό το θέμα. Και αν μιλάμε για μεγάλα αστικά κέντρα, ίσως απαιτηθεί ένα σημαντικά μεγάλο για την περίσταση χρονικό διάστημα.
Το πιο κρίσιμο, όμως, σημείο του εν λόγω Π.Δ. είναι η δυνατότητα να αποφασίζεται η ταφή του τεθνεώτος με απόφαση του αρμοδίου δημάρχου ή κοινοτάρχη. Ας υποθέσουμε, όμως, ότι ο τοπικός άρχων είναι ιδιαίτερα θρήσκος ή απλά θρησκόληπτος και συμμερίζεται απόλυτα τις προ διετίας απόψεις της Εκκλησίας της Ελλάδος για το θέμα αυτό (οράτε www.in.gr/news/article.asp?lngEntityID=688569). Ποιος, άραγε, τον εμποδίζει να μη δώσει την άδεια για την καύση του νεκρού; Και δεν αναφέρομαι μόνο στην περίπτωση ρητής αρνήσεώς του αλλά στη δημιουργία προσκομμάτων, από εκείνα που τόσο εντέχνως γνωρίζει η Δημόσια Διοίκηση εν Ελλάδι, ώστε να αποθαρρύνει τους διοικουμένους. Μπορεί λ.χ. να πει ότι δεν είναι, ακόμα, έτοιμο το Κ.Α.Ν., πράγμα όχι παράδοξο για Ο.Τ.Α., ή ότι δεν υπάρχουν ειδικές τεφροδόχοι. Δεν θα καταστεί έτσι ανενεργό το εν λόγω Π.Δ.;
Εν ολίγοις, θα ήθελα ένα τολμηρότερο Π.Δ., όπου θα υπήρχε η δυνατότητα καύσεως των νεκρών και από ιδιωτικά Κ.Α.Ν. και σαφώς με λιγότερες παρεμβάσεις της Πολιτείας στη διαδικασία αυτή. Και αυτό το Π.Δ. φοβάμαι ότι δεν θα το δω, τουλάχιστον άμεσα.

Δείτε και doncat.blogspot.com/2007/08/blog-post_21.html (μια άποψη του κ. Νίκου Δήμου για την αποτέφρωση των νεκρών).

Η Δημοκρατία δεν (πρέπει να) εκδικείται

Όταν γεννήθηκε ο γράφων, ο δικτάτορας Ιωαννίδης ήταν ήδη στη φυλακή. Όταν καταδικάστηκε από το Πενταμελές Εφετείο Αθηνών στην εσχάτη των ποινών, πολλοί θεώρησαν ότι είχε αποδοθεί δικαιοσύνη για έναν άνθρωπο, ο οποίος ουδένα σεβασμό έδειξε προς το Σύνταγμα και τη Δημοκρατία και, το χειρότερο απ’ όλα, βαρύνεται με την τουρκική εισβολή στην Κύπρο. Φυσικά, ο στοιχειώδης ανθρωπισμός επέβαλε την μετατροπή της ποινής του σε ισόβια κάθειρξη, ενώ κάθε μεταγενέστερος νόμος του ελληνικού κράτους, που προέβλεπε τη δυνατότητα ασκήσεως ενδίκων μέσων και βοηθημάτων εκ μέρους των ισοβιτών, δεν ίσχυσε για τον κ. Ιωαννίδη και τους συγκατηγορουμένους του.
Προσφάτως και, συγκεκριμένα, στις 11 Ιουνίου 2008, ο κ. Ιωαννίδης υπέβαλε αίτηση περί αναστολής εκτελέσεως της ποινής του για λόγους υγείας. Στην αίτησή του αυτή επικαλείται σωρεία λόγων υγείας, που επιβάλλουν, κατά την άποψή του, την αποφυλάκισή του, πλην, όμως, ουδόλως εμφανίζεται να έχει μετανοήσει για τις πράξεις, για τις οποίες καταδικάστηκε, αναφέρεται δε στους θανόντες της νύχτας της 17ης Νοεμβρίου 1973, λέγοντας ότι σκοτώθηκαν από αδέσποτες σφαίρες. Ο λύκος και αν εγέρασε και άσπρισε το μαλλί του!
Όσα Μ.Μ.Ε. ασχολήθηκαν με την περίπτωση του κ. Ιωαννίδη και της προσπάθειας, που για μια, ακόμα, φορά καταβάλλει, προκειμένου να αποφυλακιστεί, εστίασαν κυρίως στο γεγονός ότι ο πρώην ισχυρός άνδρας της χούντας δεν έχει μετανοήσει για όσα έκανε την περίοδο της παντοδυναμίας του. Αρκετά, μάλιστα, εξ αυτών ,ηλεκτρονικά και έντυπα, αφήνουν να εννοηθεί ότι επ’ ουδενί λόγω δεν πρέπει να γίνει δεκτή η νέα αυτή αίτηση του κ. Ιωαννίδη.
Αν διαφέρει σε κάτι η Δημοκρατία από τις λοιπές μορφές διακυβέρνησης μιας χώρας, αυτό είναι ο τρόπος αντιμετώπισης όσων την περιφρόνησαν ως μορφή διακυβέρνησης μιας χώρας. Συγκεκριμένα, τα απολυταρχικά καθεστώτα, ανεξαρτήτως ιδεολογίας, ανέκαθεν επεφύλασσαν την πιο απάνθρωπη αντιμετώπιση στους πολιτικούς τους αντιπάλους. Δεν είναι δα τόσο μακρυνή η εποχή, που τα ξερονήσια της Ελλάδος είχαν γεμίσει με πολιτικούς κρατουμένους. Στον αντίποδα, υπήρχαν τα καθεστώτα του υπαρκτού σοσιαλισμού, που εξόντωναν παντοιοτρόπως τους αντιφρονούντες. Το «ΑΡΧΙΠΕΛΑΓΟΣ ΓΚΟΥΛΑΓΚ» του Αλεξάντερ Σολτζενίτσιν αλλά και «ΤΟ ΑΣΤΕΙΟ» του Μίλαν Κούντερα καταδεικνύουν την αντιμετώπιση, που τα κομμουνιστικά καθεστώτα επεφύλασσαν για όσους θεωρούσαν επικίνδυνους (αν και ο Λούντβιχ, ήρωας του παραπάνω βιβλίου του Κούντερα, δεν υπέστη τα δεινά των προσώπων, των οποίων την τύχη περιγράφει ο Σολτζενίτσιν). Αντίθετα, η Δημοκρατία μπορεί να επιφυλάσσει βαρύτατες ποινές σε όσους την πολεμούν, πλην, όμως, ούτε τους συνθλίβει ούτε τους εξοντώνει. Ο Έρικ Χόνεκερ, για παράδειγμα, πέθανε ελεύθερος, έστω και αυτοεξόριστος.
Επίσης, η Δημοκρατία επιτρέπει και πρέπει να επιτρέπει να ακουστούν όλες οι φωνές, ακόμα και οι πιο συντηρητικές, ακόμα και οι πιο αντιδραστικές. Φυσικά, αυτό δε σημαίνει ότι θα μπορεί να επιτραπεί να ακουστεί μια φωνή, η οποία προτρέπει σε πράξεις, που στόχο έχουν την ανατροπή του παρόντος πολιτεύματος, αλλά η σωστή Δημοκρατία έχει, νομίζω, τους κατάλληλους μηχανισμούς αυτοπροστασίας. Απλά, η Δημοκρατία επιτρέπει στον καθένα από μας να εκτεθεί. Και με την έκθεση αυτή, εννοούμε τόσο την προβολή των απόψεων ενός προσώπου ή μιας ομάδος αλλά και την αρνητική έκθεση, ήτοι τη γελοιοποίηση κάποιου προσώπου, οι απόψεις του οποίου έρχονται σε ευθεία αντίθεση τόσο με την ιστορία ενός τόπου όσο και με την κοινή λογική. Αλλά αυτό είναι το υπέρτατο αγαθό της Δημοκρατίας, ότι, δηλαδή, επιτρέπει σε κάθε πρόσωπο, που την περιφρονεί, να αποκαλυφθεί και να κριθεί από κάθε τρίτο.
Στην περίπτωση του δικτάτορα Ιωαννίδη, έχουμε έναν άνθρωπο, η πολιτεία του οποίου προδίδει ένα πρόσωπο γεμάτο περιφρόνηση προς τη Δημοκρατία και τον κοινοβουλευτισμό αλλά και τις βασικές αρχές του πολιτισμού μας, όπως την υποχρέωση του σεβασμού της ζωής των τρίτων αλλά και της κοινής λογικής (γιατί πως αλλιώς ερμηνεύεται η δήλωσή του ότι οι νεκροί του Πολυτεχνείου σκοτώθηκαν από αδέσποτες σφαίρες;). Σαφώς και θεωρεί ότι έχει ξεχαστεί ο βίος του την εποχή, που ήταν ο αόρατος πλην παντοδύναμος δικτάτορας και, σε κάθε περίπτωση, επιμένει, θα πουν πολλοί, να επικαλείται τον ανθρωπισμό και την επιείκεια, αρχές, που ο ίδιος ουδέποτε σεβάστηκε.
Από την άλλη, όμως, πλευρά, τι κίνδυνο, άραγε, αποτελεί ένας άνθρωπος 86 ετών, χωρίς την παραμικρή πολιτική δύναμη; Άντε να δεχθώ ότι το 5%, που ψηφίζει το ΛΑ.Ο.Σ., θα τον υποδεχθεί με ανοικτές αγκάλες, άποψη που έχει υποστηριχτεί αλλά αμφιβάλλω λιγάκι γι’ αυτό. Και πάλι αποτελεί αυτό απειλή για τη Δημοκρατία; Ή μήπως θα ενισχυθούν τα ποσοστά του συγκεκριμένου κόμματος από την έξοδο του δικτάτορα Ιωαννίδη από τις φυλακές; Όσοι διατείνονται κάτι τέτοιο, μάλλον υπερβάλλουν. Διότι το εν λόγω αποτελεί ένα απομεινάρι μιας εποχής, που κανένας δεν έχει ξεχάσει άλλα η πορεία της Ελλάδος από τη μεταπολίτευση μέχρι τις μέρες μας αποδεικνύει ότι κανένας δεν επιθυμεί να ξαναζήσει. Με την ίδια λογική, κάθε ακροδεξιό κόμμα της Ελλάδος θα έσπευδε αν αξιοποιήσει πολιτικά τον αποφυλακισθέντα εδώ και καιρό Παττακό.
Έπειτα, στοιχειώδεις λόγοι επιείκειας, την οποία επαναλαμβάνω ότι δεν έδειξε κατά την «πολιτική» θητεία του ο κ. Ιωαννίδης, επιτάσσουν να αποφυλακιστεί ένας άνθρωπος, ο οποίος και 86 ετών είναι και, πολύ πιθανόν, αντιμετωπίζει σοβαρά προβλήματα υγείας, αν αποδειχτεί κάτι τέτοιο. Δε γνωρίζω κάποιο λόγο, που να επιβάλλει να πεθάνει κάποιος μέσα στη φυλακή. Ακόμα και ο μεγαλύτερος εγκληματίας του κόσμου κάποια στιγμή πρέπει να αποφυλακίζεται. Διότι η Δημοκρατία δεν εκδικείται αλλά οφείλει να επιδεικνύει τις αρχές, που τη συνιστούν, ακόμα και σε όσους την περιφρονούν.
Δε γνωρίζω, αν το Συμβούλιο Πλημμελειοδικών ή οποιοδήποτε άλλο αρμόδιο όργανο θα κάνει δεκτή την αίτηση αποφυλάκισης του δικτάτορα Ιωαννίδη. Δε γνωρίζω, αν συντρέχουν, πράγματι, λόγοι υγείας και κινδυνεύει από τη συνέχιση της εκτέλεσης της ποινής του να υποστεί ανήκεστο βλάβη. Σίγουρα, όμως, η Δημοκρατία στη χώρα μας δεν διατρέχει τον παραμικρό κίνδυνο από την παρουσία του κ. Ιωαννίδη ανάμεσά μας.

Το αμαρτωλό παρελθόν μιας βραβευθείσης κυρίας

Όσοι πρόλαβαν τα χρόνια του υπαρκτού σοσιαλισμού, θα θυμούνται την Ανατολική Γερμανία(Λ.Δ.Γ.), ένα κράτος γνωστό για την αφύσικη, σε σχέση με το μέγεθος και τον πληθυσμό του, υπερπληθώρα χρυσών, κυρίως, μεταλλίων στις διεθνείς αθλητικές διοργανώσεις αλλά και το βλοσυρό πρόσωπο του ηγέτη της, Έρικ Χόνεκερ. Έως το 1989, που κατέρρευσε το καθεστώς του, ο εν λόγω πολιτικός κυβέρνησε με σιδηρά πυγμή τη χώρα του, ενισχύοντας την διαβόητη Υπηρεσία Κρατικής Ασφαλείας, γνωστή και ως «ΣΤΑΖΙ» («ΣΤΑΤΖΙ» για τους γερμανομαθείς), η οποία παρακολουθούσε στενά και αδιάκοπα όλους τους υπηκόους του κράτους αυτού. Μετά την πτώση του καθεστώτος του, ο Έρικ Χόνεκερ δικάστηκε και καταδικάστηκε από δικαστήριο της ενωμένης ,πλέον, Γερμανίας για το ρόλο του, μεταξύ άλλων, στο θάνατο Ανατολικογερμανών, οι οποίοι είχαν σκοτωθεί στην προσπάθειά τους να διαφύγουν στη Δύση. Η περιοριστική της ελευθερίας του ποινή ήρθη εν έτει 1993 για λόγους υγείας, καθόσον ο πρώην απόλυτος κυρίαρχος της Λ.Δ.Γ. είχε προσβληθεί από καρκίνο. Ο ίδιος μετανάστευσε στη Χιλή, όπου και πέθανε ένα χρόνο αργότερα.
Εκείνη, που ήταν άγνωστη στο πλατύ κοινό, είναι η χήρα του. Μάργκοτ Χόνεκερ, η οποία μετά το θάνατο του συζύγου της ζει μακρυά από τα φώτα της δημοσιότητας στη Χιλή. Πρόσφατα, όμως, το όνομά της ακούστηκε ξανά, όταν ο πρόεδρος της Νικαράγουας, Ντανιέλ Ορτέγκα, την τίμησε για την προσφορά της στην καταπολέμηση του αναλφαβητισμού στη χώρα του στη δεκαετία του ’80. Η συμβολή της κρίθηκε άκρως σημαντική, δεδομένου ότι όταν ομιλούμε για τη Νικαράγουα, αναφερόμαστε σε μια εκ των φτωχότερων χωρών παγκοσμίως, όπου το ποσοστό του αναλφαβητισμού ανέρχεται σήμερα στο 30%, ενώ το 77% του πληθυσμού ζει κάτω από το όριο της φτώχειας. Τη δεκαετία του ’80 η χώρα αυτή δοκιμάστηκε σκληρά από τις μάχες ανάμεσα στους Σαντινίστας, των οποίων ηγούνταν ο σημερινός πρόεδρος της Νικαράγουας, και τους Κόντρας, παραστρατιωτικό κίνημα, το οποίο χρηματοδοτούνταν από τις Η.Π.Α. Η διαμάχη αυτή κατέστρεψε τις ήδη εύθραυστες δομές της χώρας αυτής. Νωρίτερα και για χρονικό διάστημα 40, περίπου, ετών, από το 1937 μέχρι το 1979 η χώρα κυβερνούνταν από την οικογένεια Σομόζα, την οποία υποστήριζαν οι Η.Π.Α. και η οποία ουδόλως είχε ενδιαφερθεί για την εκπαίδευση στη χώρα αυτή. Έως το 1990, οπότε οι Σαντινίστας έχασαν την εξουσία από την παράταξη, της οποίας ηγούνταν η βιολέτα Τσαμόρο, ιδρύθηκαν στη Νικαράγουα περίπου 2.000 σχολεία, γεγονός, που προδίδει σε ποια κατάσταση ευρίσκετο η εκπαίδευση στη χώρα αυτή πριν την έλευσή τους. Και σημαντική κρίθηκε, στην προσπάθεια αυτή, η συμβολή της χήρας Χόνεκερ.
Πριν, όμως, προβούμε σε επαίνους για τη συμβολή της Μάργκοτ Χόνεκερ, καλό θα ήταν να γυρίσουμε το χρόνο αρκετά πίσω και, συγκεκριμένα, στο 1963, όταν η Μάργκοτ Χόνεκερ ανεδείχθη Υπουργός Παιδείας της Λ.Δ.Γ., θέση, την οποία διατήρησε έως το 1989. Γνωστή και ως η «μωβ μάγισσα»(purple witch), λόγω του χτενίσματός της τα χρόνια της Λ.Δ.Γ. αλλά και της πυγμής, με την οποία ηγούνταν του υπουργείου της, προέβη στην ακραία πολιτικοποίηση (κομματικοποίηση θα ταίριαζε καλύτερα ως λέξη) της εκπαίδευσης στη χώρα της, το οποίο σήμαινε σε απλά ελληνικά ότι κάθε υπήκοος της τότε ανατολικής Γερμανίας μάθαινε να υποστηρίζει ένα ανελεύθερο καθεστώς μέσα από ένα σύστημα προπαγάνδας, το οποίο κατήγγειλε τη Δύση ως διεφθαρμένη, ενώ υποστήριζε ότι η Λ.Δ.Γ. είναι ένας παράδεισος. «Είδε το εκπαιδευτικό σύστημα ως μια προέκταση της δικτατορίας και πολλοί άνθρωπο επλήγησαν επαγγελματικά και πνευματικά», αναφέρει ο Χουμπέρτους Κνάμπε, ιστορικό ειδικός σε θέματα της Λ.Δ.Γ. και πρόεδρος του ιδρύματος «Μπερλίν-Χοχενσενχάουζεν» (Berlin-Hohenschönhausen), το οποίο εδρεύει σε περιοχή, στην οποία ευρίσκετο μια παλαιά φυλακή για πολιτικούς κρατουμένους επί Λ.Δ.Γ. Το 1978, εισήγαγε το μάθημα της στρατιωτικής εκπαίδευσης στην ενάτη και δεκάτη τάξη, «προκειμένου να προετοιμαστούν για τον πόλεμο ενάντια στον ταξικό εχθρό, ενάντια στη Δύση», αναφέρει ο Κνάμπε. Μετά την πτώση του καθεστώτος της Λ.Δ.Γ., η Μάργκοτ Χόνεκερ κατηγορήθηκε για τη συμμετοχή της σε υιοθεσίες τέκνων, των οποίων οι γονείς είχαν κατηγορηθεί ως αντιφρονούντες ή είχαν διαφύγει στη Δύση αλλά αθωώθηκε, ελλείψει αποδεικτικών στοιχείων.
Από τα παραπάνω, ίσως δημιουργηθεί το δίλημμα, αν μπορεί να τιμάται κάποιος για την πραγματική συνεισφορά του σε κάποιο τομέα, όταν την ίδια στιγμή προέβαινε σε απαράδεκτες ενέργειες, ενεργώντας υπό την ιδιότητά του ως δημόσιος λειτουργός. Άλλως, γεννάται το ερώτημα, αν η βράβευση της Μάργκοτ Χόνεκερ για τη συνδρομή της στην καταπολέμηση του αναλφαβητισμού συνάδει με την πολιτεία της ως Υπουργού Παιδείας στην Λ.Δ.Γ. Προσωπικά, θεωρώ ότι όταν ένα πρόσωπο κατέχει ένα σημαντικό πόστο, όπως αυτό, που η Μάργκοτ Χόνεκερ κατείχε επί Λ.Δ.Γ., τότε οφείλει να ενεργεί από το πόστο αυτό προς όφελος των συμπολιτών του. Διότι ακριβώς από τη θέση αυτή είναι σε θέση να διακρίνει τις πραγματικές ανάγκες του κόσμου και να αποφασίσει τι χρειάζεται να γίνει. Φυσικά, δεν αποκλείεται το ενδεχόμενο μιας εσφαλμένης εκτίμησης αλλά αυτό είναι εντελώς διαφορετικό ζήτημα από μια εσκεμμένη ενέργεια, η οποία είναι ελάχιστα σύμφωνη με τις αρχές της χρηστής διοίκησης. Και, δυστυχώς, στην περίπτωση της Μάργκοτ Χόνεκερ έχουμε ένα πρόσωπο, το οποίο ελάχιστα ενδιαφέρθηκε για την πραγματική εκπαίδευση στη χώρα της. Δέχομαι ότι υπήρχαν οι κατάλληλες δομές για τη λειτουργία των σχολείων και πανεπιστημίων στην πρώην Λ.Δ.Γ., τουλάχιστον εκείνες, που ανταποκρίνονταν στο σοσιαλιστικό μοντέλο, όπως το ευαγγελίζονταν οι ταγοί του υπαρκτού σοσιαλισμού, ως, επίσης, ότι παρέχονταν κάποιες γνώσεις στους μαθητές και φοιτητές της τότε ανατολικής Γερμανίας, αλλά διατηρώ πολλές επιφυλάξεις σχετικά με τη δυνατότητα αυτών των παιδιών να αναπτύξουν ομαλά και ανεμπόδιστα την προσωπικότητά τους σε ένα υπερβολικά καταπιεστικό καθεστώς, όπου η αντίθετη προς την κρατούσα κατάσταση κριτική μπορούσε να επισύρει βαρύτατες ποινές. Χωρίς να λησμονούμε ότι ακόμα και παιδιά κάτω των δέκα ετών είχαν χρησιμοποιηθεί ως καταδότες της «ΣΤΑΖΙ». Διακρίνετε ομοιότητες με τη ναζιστική Γερμανία; Αν όχι, θυμηθείτε το «Σπιούνο» το μονόπρακτο του Μπέρτχολντ Μπρεχτ, που αναφέρεται στη ναζιστική Γερμανία και στο φαινόμενο, όπου αντιφρονούντες γονείς συλλαμβάνονταν μετά από καταγγελία των ίδιων τους των παιδιών!
Συμπερασματικά, φρονώ ότι οι όποιες προσπάθειες της χήρας Χόνεκερ να βοηθήσει στην καταπολέμηση του αναλφαβητισμού στη Νικαράγουα δεν εξαγνίζουν καθόλου την πολιτεία της ως Υπουργού Παιδείας της πρώην Ανατολικής Γερμανίας. Και η βράβευσή της μπορεί να αποτελεί αναγνώριση του έργου της από την κυβέρνηση της πολύπαθης Νικαράγουας αλλά δε διαγράφει επ’ ουδενί λόγω τα πεπραγμένα της στην πρώην Λ.Δ.Γ.

www.larkoslarkou.org.cy/e-book%20h%20epistrofi%20tou%20Ntaniel.shtml (για τη σημερινή κατάσταση στη Νικαράγουα)
www.dw-world.de/dw/article/0,2144,2444111,00.html (περιληπτικά για το βίο και την πολιτεία της Μάργκοτ Χόνεκερ)

Λίγη υπομονή και σεβασμό, ρε παιδιά!

Είναι Κυριακή πρωί και σε ένα από τα πιο πολυσύχναστα ζαχαροπλαστεία της πόλης μας έχει πλακώσει η πελατεία από νωρίς. Κυριαρχεί ένα κλίμα βιασύνης, το οποίο συνδυασμένο με μια αγένεια, απόρροια του νεοπλουτισμού, που πηγάζει από το ύφος και τα αυτοκίνητα των πελατών του ζαχαροπλαστείου, απαιτεί να έχει ο υπάλληλος ατσάλινα νεύρα και περισσή κατανόηση. "Κάνε λίγο γρήγορα, κοπέλα μου", "Μία ώρα περιμένω" και απ' έξω να ακούγεται η κόρνα του ανυπόμονου συζύγου. Θυμίζω ότι είναι Κυριακή πρωί και όλοι οι πελάτες είναι ντυμένοι τα καθημερινά τους ρούχα ή τα ρούχα του μπάνιου, ήτοι δε φαίνονται να έχουν κάπου να πάνε, ώστε να βιάζονται.

Πραγματικά, νοιώθω ευγνώμων που δεν βρίσκομαι στη θέση των υπαλλήλων του ζαχαροπλαστείου αυτού. Μπορεί να ασκώ ελεύθερο επάγγελμα, πλην, όμως, είμαι αφεντικό του εαυτού μου και αν κάποιος πελάτης αρχίσει είτε να με πιέζει αφόρητα χωρίς να συντρέχει λόγος είτε μου μιλάει απαξιωτικά, τότε μπορώ να τον βάλω στη θέση του. Εντάξει, δεν μπορώ να αρχίσω να διώχνω πελάτες αλλά τουλάχιστον μπορώ να τους επαναφέρω στην τάξη.

Αυτές, όμως, οι ταλαίπωρες κοπέλες του ζαχαροπλαστειου είναι αναγκασμένες να υπομείνουν το καπρίτσιο της κάθε ξιππασμένης νεόπλουτης κυρίας και του κάθε νευρικού συζύγου. Ακούνε κάθε πικρό ή κακεντρεχές σχόλιο από τον ανυπόμονο πελάτη, συχνά και προσβολές, και, όμως, αναγκάζονται να κατεβάσουν τ' αυτιά τους και να υπακούσουν στιςω προσταγές του. Και το αφεντικό της επιχείρησης καραδοκεί για την περίπτωση, που κάποιος υπάλληλος απαντήσει στα σχόλια του ανυπόμονου πελάτη.

Νομίζω ότι αξίζουν καλύτερου σεβασμού αυτοί οι υπάλληλοι. Όχι διότι ανήκουν στη γενιά των 700 ευρώ, άλλωστε καθένας από μας έχει, τουλάχιστον μέχρι μια φάση της ζωής του, τη δυνατότητα να βελτιώσει την κατάστασή του και να διεκδικήσει κάτι καλύτερο, αλλά επειδή τη στιγμή, που εμείς παίρνουμε τα γλυκά μας και πηγαίνουμε στο σπίτι μας να τα ξεκοκκαλίσουμε χωρίς έγνοιες πάσης φύσεως, αυτοί οι άνθρωποι θα παραμείνουν εκεί να εξυπηρετούν ολοένα και πιο δύστροπους πελάτες μεσ' τη ζέστη και χωρίς τη δυνατότητα να νοιώσουν και αυτοί ότι επιτέλους μπήκε το καλοκαίρι. Ας τους χαρίσουμε ένα χαμόγελο και, κυρίως, την υπομονή μας, αφού το μόνο σίγουρο είναι ότι θα εξυπηρετηθούμε και δεν θα πάθουμε ανήκεστο βλάβη, αν αργήσει πέντε λεπτά η υπάλληλος να μας εξυπηρετήσει.

ΒΙΒΛΙΑ : "Μια μέρα στην Αθήνα", του Θοδωρή Καλλιφατίδη

Είναι μετανάστης χρόνια στη Σουηδία. Κάποια στιγμή, επιστρέφει για λίγο στην Ελλάδα, προκειμένου να επιληφθεί της εκταφής των οστών του πατέρα του. Η επιστροφή αυτή στην Αθήνα, όπου μεγάλωσε, θα φέρει στην επιφάνεια αναμνήσεις από τα χρόνια, πριν φύγει για τα ξένα, θα του θυμίσει στον πατέρα του και τι οφείλει σε αυτόν, θα ξυπνήσει μνήμες από τα πρώτα ερωτικά σκιρτήματα αλλά και από την τότε ζωή του εν γένει. Και, το κυριότερο απ’ όλα, θα του θυμίσει ότι είναι, πλέον, μοιρασμένος ανάμεσα στην Ελλάδα και τη Σουηδία.
Αυτή είναι η υπόθεση της νουβέλας «ΜΙΑ ΜΕΡΑ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ» του Θοδωρή Καλλιφατίδη, ο οποίος είναι ένας από τους σπουδαιότερους ξενιτεμένους Έλληνες λογοτέχνες. Από το 1964 ζει και εργάζεται στη Σουηδία, όπου έχει εργαστεί ως καθηγητής στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου της Στοκχόλμης και έχει τιμηθεί για το έργο του. η νοσταλγία για την εποχή, που ζούσε στην Αθήνα, μια εποχή, που έχει περάσει ανεπιστρεπτί, αλλά και η μοιρασιά του ανάμεσα σε δύο πατρίδες, γιατί θεωρεί πατρίδα του και τη Σουηδία, αποτυπώνονται με γλυκόπικρο τόνο στο βιβλίο αυτό, το οποίο αποτελεί περισσότερο την αφορμή να προβεί ο συγγραφέας σε μια εξομολόγηση για τα συναισθήματά του για τις δύο χώρες του και κατά δεύτερο λόγο ασχολείται με το λόγο, που τον φέρνει στην Αθήνα, ήτοι την εκταφή του πατέρα του. Ένα άλλο χαρακτηριστικό του εν λόγω βιβλίου είναι ότι ο συγγραφέας δεν ακολουθεί τη συνηθισμένη τάση αρκετών ξενιτεμένων, ιδίως αυτών, που ανήκουν σε παλαιότερες αυτού γενεές, που βυθίζονται στη νοσταλγία για την Ελλάδα χωρίς να αναφέρονται σε όσα του προσέφερε η ξένη χώρα, η οποία, στην περίπτωση του κ. Καλλιφατίδη, δεν είναι παρά μια, ακόμα, πατρίδα, την οποία τιμά και αγαπά εξίσου με την Ελλάδα.

Απλή αλλά συγκινητική η γραφή του κ. Καλλιφατίδη, μικρό και ευανάγνωστο το εν λόγω βιβλίο, συνιστάται ανεπιφύλακτα ως ενδεικτικό της γραφής του εν λόγω συγγραφέως άλλως ως μια εισαγωγή στο έργο του. Και, ακόμα, ως ένα δείγμα σκέψης ενός Έλληνα, ο οποίος έχει ριζώσει στο εξωτερικό χωρίς να ξεχάσει την πατρίδα του αλλά και χωρίς να παίρνει αποστάσεις από τη νέα/δεύτερή του πατρίδα και όσα αυτή του έχει προσφέρει.
Υ.Γ. Ίσως χρειαστείτε μεγάλη τύχη για να ανακαλύψετε την εν λόγω νουβέλα, η οποία εκδόθηκε από τον «ΚΑΚΤΟ» το 1995 και είναι λίγο δυσεύρετη.

(Αν)ισότητα ενώπιον της Δικαιοσύνης

Μάλιστα! Μερικοί άνθρωποι νομίζουν ότι είναι πιο ίσοι από τους άλλους και εκ του λόγου αυτού θα πρέπει να τυγχάνουν προνομιακής μεταχειρίσεως άλλως να μη συγχρωτίζονται με τους λοιπούς εγκληματίες. Κάπως έτσι θα πρέπει να σκέφτηκαν εκεί στην Ιερά Σύνοδο της Εκκλησίας της Ελλάδος και αποφάσισαν να συστήσουν Ειδικό Σωφρονιστήριο Κληρικών και Μοναχών. Σε απλά ελληνικά, αιτούνται την ίδρυση μιας φυλακής, στην οποία θα κρατούνται όσοι έχουν περιβληθεί το ιερατικό ή μοναχικό σχήμα. Και το κορυφαίο είναι ότι στον καταστατικό χάρτη της Εκκλησίας της Ελλάδος και, συγκεκριμένα, στο άρθρο 57 παρ. 2 του Ν. 590/1977 υπάρχει η δυνατότητα ιδρύσεως τέτοιων σωφρονιστικών ιδρυμάτων. Για την ίδρυση του εν λόγω σωφρονιστηρίου προϋποτίθεται, βάσει της 5ης παραγράφου του ίδιου άρθρου, η έκδοση Προεδρικού Διατάγματος με πρόταση των Υπουργών Δικαιοσύνης και Παιδείας και Θρησκευμάτων.
Το Ειδικό Σωφρονιστήριο Κληρικών και Μοναχών θα λειτουργεί σε μοναστήρι στην Ιερά Μονή Άνω Δίβρη; Ηλείας. Οι κρατούμενοι θα δύνανται να εξασκούν τα ιερατικά και λατρευτικά τους καθήκοντα, ενώ θα υπάρχει η δυνατότητα να κρατούνται και σε μετόχι της παραπάνω μονής. Ζητεί δε η Ιερά Σύνοδος την έκδοση σχετικού Προεδρικού Διατάγματος, ώστε να καταστεί δυνατή η λειτουργία του σωφρονιστηρίου αυτού.
Τι να πρωτοπαρατηρήσει κανείς σε αυτή την ιδέα; Κατ’ αρχάς, και μόνο ο διαχωρισμός, που επιδιώκουν οι κληρικοί και μοναχοί, από τους λαϊκούς κρατουμένους, αποτελεί μια πρωτοφανή εκδήλωση εγωισμού και περιφρόνησης, διότι καθιστά πρόσωπα χρήζοντα ειδικής μεταχείρισης τους κληρικούς και μοναχούς μόνο λόγω του σχήματός τους. Η ισότητα ενώπιον του Θεού, στο μέτρο που πιστεύει κανείς στο Θεό, πάει περίπατο, επειδή ακριβώς εκείνοι, που είναι επιφορτισμένοι με τη διάδοση του λόγου Του, περί άλλων τυρβάζουν. Μάλλον η πρόσφατη καταδίκη του μητροπολίτου πρώην Αττικής Παντελεήμονα σε ποινή κάθειρξης, η οποία τον οδήγησε στις φυλακές, θορύβησε πολλούς ιερωμένους, καθόσον πρόκειται για την πρώτη καταδίκη ανώτατου ιερωμένου σε τόσο σημαντική ποινή. Μάλλον ελάχιστα ενοχλεί τους λοιπούς μητροπολίτες ότι ένα πρόσωπο, όπως ο πρώην Αττικής, εξακολουθεί τυπικά να θεωρείται συνάδελφός τους, καθόσον υπάρχει η λογική ότι, αφού εκκρεμεί ενώπιον του Αρείου Πάγου η αίτηση αναιρέσεως της αποφάσεως του Πενταμελούς Εφετείου Αθηνών, υπάρχει η δυνατότητα ο πρώην Αττικής να απαλείψει το «πρώην» από πάνω του και να επιστρέψει δόξη και τιμή στο μητροπολιτικό του θρόνο και για το λόγο αυτό δεν έχει ,ακόμα, καθαιρεθεί. Εκείνος ο φουκαράς ο δικαστικός, που αποκάλυψε παλαιά το κύκλωμα των φυλακών του Επταπυργίου στη Θεσσαλονίκη και εξεδιώχθη από το δικαστικό σώμα προτού καν δικαστεί, ήταν, φαίνεται, λιγότερο ίσος από τον πρώην Αττικής. Στη θέση του ανωτέρω δικαστικού μπορείτε να βάλετε όποιο πρόσωπο εσείς επιθυμείτε. Υπάρχουν αρκετές περιπτώσεις σε κάθε επάγγελμα.
Περαιτέρω, αυτή η δυνατότητα του κρατουμένου ιερέως ή μοναχού να ασκεί ελεύθερα τα ιερατικά και λατρευτικά του καθήκοντα προκαλεί ιδιαίτερη εντύπωση. Δηλαδή, θα μπορεί ο ιερέας να μεταβαίνει στο ναό, όπου έχει διοριστεί, και να χοροστατεί σε μια λειτουργία, να παντρεύει κόσμο κ.ο.κ., ως εάν να μην είχε καταδικαστεί; Θα μπορεί ο μοναχός να πηγαίνει για παρακλήσεις και εσπερινούς στο μοναστήρι, όπου ανήκε; Και αν ισχύει αυτό, ποιος έγγυάται ότι οι σεπτοί αυτοί χριστιανοί θα επιστρέψουν στον τόπο κράτησής τους;
Ακόμα, αυτή η δυνατότητα να κρατείται κάποιος ιερέας ή μοναχός σε κάποιο μετόχι της εν λόγω Μονής – Σωφρονιστηρίου είναι αστεία. Μια μονή μπορεί να έχει μετόχι σε ένα πολυσύχναστο μέρος. Δε γνωρίζω, αν η εν λόγω Μονή διαθέτει μετόχια σε τουριστικά μέρη αλλά εύλογα γεννάται η απορία τι είδους κράτηση νοείται σε ένα τέτοιο μετόχι.
Επίσης, η δεύτερη παράγραφος του άρθρου 57 του Ν.590/1977 «ΚΑΤΑΣΤΑΤΙΚΟΣ ΧΑΡΤΗΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ» αναφέρει ότι «Αι εις κληρικούς ή μοναχούς επιβαλλόμεναι δι’ αποφάσεων των κοινών ποινικών δικαστηρίων στερητικαί της ελευθερίας ποιναί, εφ’ όσον η καταδίκη δεν συνεπάγεται προκειμένου περί κληρικών και την ποινήν της καθαιρέσεως, εκτίονται εν τω ειδικώ σωφρονιστηρίω των κληρικών». Προσέξτε τη διατύπωση του εν λόγω κειμένου! Θα κρατούνται στο ειδικό σωφρονιστήριο των κληρικών όσοι δεν έχουν καθαιρεθεί. Η ποινή της καθαίρεσης μπορεί να επιβληθεί από εκκλησιαστικό δικαστήριο, πλην , όμως, αν μέχρι τη στιγμή, που γράφονται οι γραμμές αυτές, δεν έχει επιβληθεί η ποινή της καθαίρεσης στον πρώην Αττικής, τότε τι διασφαλίζει ότι αυτή θα επιβληθεί στους υποπέσαντες σε παράπτωμα, που επισύρει την ποινή της καθαιρέσεως, ιερείς;
Και ας υποθέσουμε ότι τελικά ιδρύεται μια τέτοια φυλακή. Ποιος θα ελέγξει, άραγε, αν τηρούνται εκεί τα προβλεπόμενα από το Σωφρονιστικό Κώδικα; Στο παρελθόν αναφέρθηκαν κακοποιήσεις μοναχών σε διάφορες μονές της επικράτειας και παρά το γεγονός ότι μπορούσαν να αποδειχθούν οι παράνομες πράξεις, που διεπράχθησαν εντός των μονών αυτών, εν τούτοις ουδεμία έρευνα έλαβε χώρα και οι δράστες έμειναν ατιμώρητοι. Θα τολμήσει μήπως το Υπουργείο Δικαιοσύνης να ελέγξει τις συνθήκες εκτίσεως της ποινής των ιερωμένων και μοναχών, αν υποθέσουμε ότι η φυλακή αυτή μετατρέπεται αύριο μεθαύριο σε κολαστήριο, τύπου φυλακών Κορυδαλλού; Εδώ δεν το επιχειρεί για τις ήδη υφιστάμενες φυλακές της χώρας και ήδη οι νεκροί σε αυτές από το 1998 έχουν φτάσει στους 377, χωρίς να υπολογίζονται σε αυτού οι 28 κρατούμενοι που αυτοκτόνησαν ή "τους αυτοκτόνησαν".
Ειλικρινά, δεν το χωράει ο νους μου ότι ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και Πάσης Ελλάδος Ιερώνυμος επέτρεψε ακόμα και να προταθεί κάτι τέτοιο. Αναγνωρίζω ότι υπάρχει μια σχετική πρόβλεψη από τον Καταστατικό Χάρτη της Εκκλησίας της Ελλάδος, πλην, όμως, σε μια εποχή, κατά την οποία η πίστη του κόσμου στα πρόσωπα των ιερέων και αλλά και στο χριστιανισμό εν γένει έχει κλονιστεί συνεπεία της πολιτείας πολλών ιερέων αλλά και των σκανδάλων στους κόλπους της Εκκλησίας της Ελλάδος, φρονώ ότι μια προσπάθεια ιδρύσεως ξεχωριστών φυλακών για όσους έχουν περιβληθεί το ιερατικό ή μοναχικό σχήμα θα ενισχύει τον ορατό αντικληρικαλισμό πολλών συνελλήνων και θα δικαιώσει όσους θεωρούν ότι η Εκκλησία της Ελλάδος θα μένει ατιμώρητη εις τον αιώνα τον άπαντα για τα παραπτώματα των λειτουργών της.

www.romfea.gr/index.php?option=com_content&task=view&id=1471&Itemid=1 (για το σχέδιο δημιουργίας εκκλησιαστικού σωφρονιστηρίου)

www.tovimadaily.gr//Article.aspx?d=20080717&nid=9230114&sn=&spid= (για το ίδιο θέμα)

www.keli.gr/search/label/%CE%B8%CE%AC%CE%BD%CE%B1%CF%84%CE%BF%CE%B9%20%CF%83%CE%B5%20%CF%86%CF%85%CE%BB%CE%B1%CE%BA%CE%AD%CF%82%20%CE%BA%CE%B1%CE%B9%20%CE%BA%CF%81%CE%B1%CF%84%CE%B7%CF%84%CE%AE%CF%81%CE%B9%CE%B1 (για τον αριθμό των θανάτων κρατουμένων στις ελληνικές φυλακές)

Μια υπερβολική διαφήμιση και ένας υπερβολικά αδιάφορος λαός

Την προ ενός έτους διαφήμιση της “GREENPEACE” με το παιδάκι, που φορούσε κουκούλα, κοιτούσε αγριεμένο το φακό της τηλεόρασης και αναφερόταν στην υποβάθμιση του περιβάλλοντος, απειλώντας ότι έρχεται το τέλος του κόσμου και ότι, αν οι ενήλικες συνεχίσουμε έτσι, ο ομιλητής και οι συνομήλικοί του δεν θα είναι ,πλέον, τα χαριτωμένα παιδάκια, δεν την ξεχνάει κανείς εύκολα. Και μπορεί η απειλή για την κατάρρευση του κόσμου να χρησιμοποιήθηκε στο παρελθόν για να εδραιωθεί η εξουσία φανατικών, όπως ο Σαβοναρόλα, με τον οποίο παρομοίασε, όχι άστοχα, ο κ. Πάσχος Μανδραβέλης το νεαρό πρωταγωνιστή της παραπάνω διαφήμισης, και, εκ του λόγου αυτού, να κατακρίθηκε το όλο ύφος της διαφήμισης αυτής αλλά έχω την εντύπωση ότι, αν ο στόχος της “GREENPEACE» ήταν να σοκάρει ή και να προκαλέσει τους βολεμένους και αδιάφορους για το περιβάλλον ανθρώπους, τότε το πέτυχε.
Από την εν λόγω διαφήμιση προέκυπτε το συμπέρασμα ότι οι νέοι άνθρωποι κατηγορούν τους μεγάλους για την υποβάθμιση του περιβάλλοντος και ενδεχομένως συνάγεται το συμπέρασμα ότι οι σημερινοί νέοι είναι περισσότερο ευαισθητοποιημένοι για το περιβάλλον. Λογικό, θα πει κάποιος, αφού οι νέοι έχουν θεωρητικά περισσότερα χρόνια ζωής μπροστά τους, ώστε να ζήσουν τις συνέπειες από την υποβάθμιση του περιβάλλοντος και έχουν κάθε δίκιο να αισθάνονται περισσότερο προβληματισμένοι από τους μεγαλύτερους σε ηλικία ανθρώπους.
Μόνο που αυτός ο προβληματισμός δεν ισχύει, απ’ ό,τι φαίνεται στην Ελλάδα, τουλάχιστον για την πλειοψηφία του νεαρόκοσμου. Παρατηρώντας την παραλία πλησίον της οικίας μου, καθημερινά διαπιστώνω ότι υπάρχουν πεταμένα ουκ ολίγα πλαστικά μπουκάλια (τα γυάλινα τα μαζεύουν οι μαγαζάτορες και τα επιστρέφουν στον προμηθευτή) και ποτήρια, αποτσίγαρα, χαρτάκια, πεταμένα περιοδικά και εφημερίδες και άλλα σκουπίδια. Ο δε πληθυσμός, που συχνάζει στην παραλία αυτή, αποτελείται σε ποσοστό 85% από νέους κάτω των 25 ετών, οι οποίοι αφιερώνουν, απ’ όσο βλέπω, αρκετή ώρα στην ηλιοθεραπεία τους, ελάχιστη ώρα στην κολύμβηση (μπαίνουν στη θάλασσα για 5 λεπτά και μετά κάθονται στην παραλία και ξεραίνονται σαν τους μπακαλιάρους) και καμμία ώρα στο μάζεμα των απορριμμάτων. Σαφώς και υπάρχουν κάποιοι, που μαζεύουν τα σκουπίδια τους αλλά η πλειοψηφία, δυστυχώς, αδιαφορεί προκλητικά για ό,τι αφήνει πίσω της στην παραλία.
Θα πει κάποιος ότι φταίει η απουσία περιβαλλοντικής αγωγής από τα σχολεία μας. Κατ’ αρχάς, δεν έχω αντίρρηση, ενθυμούμαι ότι την εποχή, που ήμουν μαθητής, δεν υπήρχε κάποιο μάθημα σχετικό με την προστασία του περιβάλλοντος και ό,τι σχετιζόταν με αυτή διδασκόταν από βαριεστημένους καθηγητές, τη στιγμή, που εμείς είτε παίζαμε τρίλιζα είτε κοιτούσαμε το παράθυρο και περιμέναμε να χτυπήσει το κουδούνι. Μόνο που μπορεί να έχουμε το σχολείο, που έχουμε ή είχαμε, αλλά το ερώτημα είναι τι κάνουμε εμείς, ώστε να αποκτήσουμε την κατάλληλη αγωγή, ώστε να σεβόμαστε το περιβάλλον. Βλέπω μικρά παιδιά, κάτω των 5 ετών, να ξετυλίγουν το παγωτό ή το δώρο τους παρουσία των γονέων τους και, στη συνέχεια, να πετάνε κάτω το περιτύλιγμα, ενώ ο γονέας αδιαφορεί να δείξει στο παιδί του ότι αυτό δεν είναι σωστό. Και, εν πάσει περιπτώσει, με τόσα μηνύματα και εικόνες γύρω μας από την υποβάθμιση του περιβάλλοντος νομίζω ότι θα μπορούσαμε να δείξουμε λίγο περισσότερη ευαισθησία. Αλλά ποιος σκοτίζεται; Μια και μοναδική φορά πήρε την πρωτοβουλία κάποιος δάσκαλος, όταν ήμαστε στην 6η δημοτικού, να πάμε σε μια πενταβρώμικη παραλία και να μαζέψουμε τα σκουπίδια. Εμείς πρόθυμα μαζέψαμε μπόλικα σκουπίδια σε πλαστικές σακκούλες, τα πετάξαμε στον πλησιέστερο κάδο απορριμμάτων και την επομένη μέρα κάποιοι γονείς διαμαρτυρήθηκαν εντόνως στη διεύθυνση του σχολείου μας, γιατί τα βλαστάρια τους κινδύνεψαν, δήθεν, από μόλυνση και δεν έπρεπε να αφήσουν οι δάσκαλοι, που τα συνόδευαν, να εκτεθούν σε τέτοιες βρωμιές. Η αποφυγή παντός σχολιασμού αυτής της στάσεως των γονέων συνιστά την καλύτερη κριτική προς αποφυγή χονδροειδών χαρακτηρισμών προς τους γονείς αυτούς.
Γιατί επέλεξα να γκρινιάξω και να μη σκεφτώ ότι υπάρχουν και στη χώρα μας ομάδες νέων ανθρώπων, οι οποίοι πονούν το περιβάλλον και φροντίζουν, ώστε να μην το επιβαρύνουν; Διότι ναι μεν επαινώ τους ανθρώπους αυτούς αλλά περισσότερο με θλίβει ο μέσος αδιάφορος για το περιβάλλον συμπολίτης μου, που αποτελεί την πλειοψηφία και προτιμά να μην προβληματιστεί καθόλου για το φαινόμενο αυτό. Ναι, συμφωνώ ότι στο θέμα της υποβάθμισης του περιβάλλοντος υπάρχουν αρκετές υπερβολές αλλά αυτό δε σημαίνει ότι θα πρέπει να αδιαφορούμε εντελώς γι’ αυτό, τουλάχιστον για το οφθαλμοφανές της υποβάθμισης αυτής.
Πολύ φοβάμαι ότι αν ο κουκουλοφόρος νεαρός της διαφήμισης της “GREENPEACE”περνούσε από την παραπάνω παραλία, θα έτρωγε την κουκούλα του από την οργή και την απογοήτευσή του. Διότι θα ανακάλυπτε ότι κάποιοι νεαροί συμπολίτες μας σε θέματα περιβάλλοντος δεν τρώγονται με τίποτα.

Διαβάστε, επίσης, dimoutech.blogspot.com/2007/10/blog-post_14.html για ορισμένες υπερβολές σε θέματα υποβάθμισης του περιβάλλοντος.
www.medium.gr/articles/118666178599076.shtml (άρθρο του κ. Πάσχου Μανδραβέλη για το υπερβολικό της διαφημίσεως της “GREENPEACE”)

Ελευθερία της έκφρασης και καταχρήσεις

Έχει αναφερθεί πολλές φορές ότι τα ιστολόγια έφεραν μια επανάσταση στην ενημέρωση και, γενικά, στη διάδοση της γνώσης. Διότι για πρώτη φορά στην ιστορία δόθηκε η δυνατότητα σε κάθε τρίτο πρόσωπο να προβαίνει σε ανάρτηση, μέσα από το προσωπικό του ιστολόγιο, άρθρων περί παντός επιστητού και να ανταλλάσσει απόψεις για τα άρθρα αυτά, όπως, επίσης, να εισέρχεται σε άλλα ιστολόγια και να ενημερώνεται από αυτό για πάσης φύσεως θέματα. Το κυριότερο απ’ όλα είναι ότι αυτή η διαδικασία γίνεται εντελώς δωρεάν. Δηλαδή, πληρώνεις κάποιον α’ λογαριασμό στον Ο.Τ.Ε. ή σε όποια εταιρεία σταθερής τηλεφωνίας έχεις επιλέξει αλλά νομίζω ότι αυτό το κόστος είναι ελάχιστο αναλογικά με τις δυνατότητες, που προσφέρει ένα ιστολόγιο. Και, ακόμα περισσότερο, η ελευθερία της έκφρασης πραγματώνεται ακόμα πιο αποτελεσματικά μέσα από ένα ιστολόγιο κατά τρόπο, ώστε το εν λόγω αγαθό να είναι προσιτό σε όλους.
Η εξέλιξη αυτή των ιστολογίων έδωσε τη δυνατότητα σε πρόσωπα, τα οποία κινούνταν από παλαιά στο χώρο της ενημέρωσης, να συστήσουν ιστολόγια, όπου μπορεί κανείς να διαβάσει ειδήσεις, τις οποίες τα συμβατικά Μ.Μ.Ε. είτε περνούν σε δεύτερη μοίρα είτε τις «θάβουν». Βέβαια, μπορεί να διαφωνήσει κανείς με το περιεχόμενο των ιστολογίων αυτών ή το όλο ύφος τους αλλά φρονώ ότι η ελευθερία της έκφρασης πρέπει να προστατεύεται γενικά.
Η γενική, όμως, προστασία της ελευθερίας της έκφρασης μέσα από τα ιστολόγια θα πρέπει να υπόκειται σε κάποιους κανόνες. Και τούτο, διότι εκεί, που αρχίζει το δικαίωμα της προστασίας της προσωπικότητας κάθε τρίτου προσώπου, τελειώνει το δικαίωμα της ελεύθερης έκφρασης. Και το δικαίωμα της προστασίας της προσωπικότητος προστατεύεται ανεξάρτητα από το φορέα του, ο οποίος μπορεί να είναι ο μεγαλύτερος εγκληματίας, ο μεγαλύτερος απατεώνας, ο πιο αναξιόπιστος πολιτικός κ.ο.κ.
Αφορμή για το σχόλιο αυτό μου έδωσε μια ανάρτηση σε ένα από τα πιο δημοφιλή ελληνικά ιστολόγια, το οποίο στην επικεφαλίδα του αναφέρεται στη συνταγματική κατοχύρωση της ελευθερίας της γνώμης και του τύπου. Πολύ σωστή υπενθύμιση, αφού είναι γνωστές οι προσπάθειες, που γίνονται για το μετριασμό της ελευθερίας της έκφρασης μέσα από τα ιστολόγια.
Παρακάτω, όμως, διαβάζω για τη μηνυτήρια αναφορά, που υπέβαλε ο γνωστός εκδότης και δημοσιογράφος κ. Θέμος Ανασταισάδης κατά του διαχειριστή του ιστολογίου, που ακούει στο όνομα”troktiko” με την κατηγορία της συκοφαντικής δυσφήμισης και της εκβίασης σε βάρος του ανακριτή κ. Οικονόμου. Το εν λόγω ιστολόγιο ανήκει ακριβώς σε εκείνη την κατηγορία ιστολογίων, τα οποία παρουσιάζουν ειδήσεις, που συχνά αμφισβητούνται αλλά και εγείρουν ερωτήματα σχετικά με το πόσο μακρυά μπορεί να φτάνει η ελευθερία της έκφρασης αλλά αυτό είναι μάλλον ένα άλλο ζήτημα. Αυτή η μηνυτήρια αναφορά, λοιπόν, γίνεται η αφορμή να αποκαλύψει ο διαχειριστής του δημοφιλούς ιστολογίου μια σειρά από περιστατικά, που αφορούν, υποτίθεται, τη ζωή του κ. Αναστασιάδη. Έτσι, λοιπόν, μαθαίνουμε μέσα από το ιστολόγιο αυτό ότι ο εν λόγω εκδότης αυνανίστηκε για πρώτη φορά στα 14 του με μια βρώμικη κάλτσα, που βρήκε στο σπίτι του, την οποία, έκτοτε, φυλάει σε ένα κουτί, έξω από το οποίο έχει την πινακίδα «Ελενίτσα»(!). Παρακάτω, είναι από το 1995 συνδρομητής του “PLAYBOY”, το οποίο του έχει απονείμει το βραβείο της Χρυσής Παλάμης, θεωρώντας τον ως ένα εκ των πιο φανατικών συλλεκτών του (!!), όταν εκσπερματώνει, αλληθωρίζει (!!!), έχει νοσηλευθεί στο παρελθόν σε αθηναϊκό νοσοκομείο με πρόβλημα στις αιμορροΐδες (!!!!) και άλλα πολλά.
Δεν με αφήνει αδιάφορο το ποιόν του κ. Αναστασιάδη, για τον οποίο έχουν γράψει πολλοί πριν από μένα, με την κατάλληλη ενημέρωση και γνώσεις. Αν, έχει τελέσει τα αδικήματα, που του αποδίδονται αυτό τον καιρό, όπως μαθαίνουμε από τις στήλες συμβατικών και μη Μ.Μ.Ε., προφανώς δεν είμαι ο αρμόδιος να το κρίνω πολλώ δε μάλλον μπορώ να έχω γνώμη γι’ αυτό αλλά όχι και την καλύτερη γνώση. Αναρωτιέμαι, όμως, τι είδους ελευθερία του λόγου επιβάλλει και προστατεύει τη χρήση τέτοιων χαρακτηρισμών; Γι’ αυτό πολέμησαν στο παρελθόν αμέτρητοι υπέρμαχοι της ελευθερίας του λόγου στη χώρα μας και αλλού και πλήρωσαν σκληρά; Τι είδους ενημέρωση προσφέρει μια τέτοια είδηση (;;;) και τι είδους γνώμη διαμορφώνει;
Θα αντιτάξει κάποιος ότι το όπλα των αδυνάτων, που η φωνή τους δεν μπορεί να ακουστεί, είναι η ειρωνεία και η σάτιρα, στοιχεία, που ευδοκίμησαν και ευδοκιμούν στη χώρα μας από την εποχή του Αριστοφάνη μέχρι τις μέρες μας. Καμμία αντίρρηση δεν έχω επ’ αυτού. Όμως, έχοντας διαβάσει τις απολαυστικές σελίδες του Πιτσιρίκου του παρελθόντος (διότι δεν έχουν καμμία σχέση με αυτό, που παρουσιάζει αυτό τον καιρό στο ραδιόφωνο του «ΣΚΑΪ») ή έχοντας παρακολουθήσει την σπουδαία σάτιρα του Λάκη Λαζόπουλου, μπορώ να πω ότι καμμία, απολύτως, σχέση δεν έχουν με το πόνημα του διαχειριστή ή διαχειριστών του δημοφιλούς ιστολογίου. Και αν κάποιες φορές ο κ. Λαζόπουλος έχει ξεφύγει λίγο στη σάτιρά του, αυτή η παρεκτροπή φρονώ ότι αφενός δεν αποτελεί τον κανόνα αφετέρου δεν ήταν τόσο εξόφθαλμη ή προσβλητική, όπως αυτή, που διαβάσατε ανωτέρω.
Άλλος μπορεί να προβάλει το επιχείρημα ότι πρόσωπα, όπως ο κ. Αναστασιάδης, δεν αξίζουν του θαυμασμού κανενός αλλά, αντίθετα, πρέπει να τους χτυπάμε εκεί, που πονούν. Δεν μπορώ να αντιτάξω κάτι σε αυτό, αρκεί να προβάλει κάποιος ότι ο κ. Αναστασιάδης, λ.χ. φοροδιαφεύγει ή έχει τελέσει μια σειρά από σοβαρά αδικήματα, και να τεκμηριώνει αυτές τις κατηγορίες. Εδώ, όμως, έχουμε μια σειρά από, δήθεν, αποκαλύψεις του παρελθόντος του κ. Αναστασιάδη. Τι ενδιαφέρουν αυτές, αν υποθέσουμε ότι έλαβαν χώρα, που εύλογα μπορεί να κρίνει κανείς ότι δεν συνέβησαν. Μας ενδιαφέρουν οι αποκαλύψεις ή απλά θέλουμε να ξεσπάσουμε με κάθε τρόπο, που ένα ελλιπές και με προβλήματα δικαστικό σύστημα δεν μπορεί να βρει στοιχεία για τη διαπλοκή ανάμεσα στους μεγαλοδημοσιογράφους-εκδότες εφημερίδων και την εξουσία; Και εντέλει η προστασία της προσωπικότητος αφορά μόνο τους νομοταγείς πολίτες ή κάθε πρόσωπο, ανεξαρτήτως ηθικής;
Στενοχωριέμαι, όταν βλέπω ιστολόγους να ξεπέφτουν σε τέτοιους επιπέδου αρθρογραφία και αναρωτιέμαι σε τι διαφέρουν από εκείνους τους δημοσιογράφους στα συνηθισμένα Μ.Μ.Ε., οι οποίοι καταφεύγουν σε απαράδεκτους χαρακτηρισμούς σε βάρος τρίτων, αν και σπάω το κεφάλι μου να θυμηθώ παρόμοια περίπτωση αποδόσεως χαρακτηρισμών σε πρόσωπο της επικαιρότητας αλλά αδυνατώ. Και με τι πρόσωπο, άραγε, θα διαμαρτυρηθούμε ως ιστολόγοι για τους περιορισμούς στην ελευθερία της έκφρασής μας, όταν οι ίδιοι καταφεύγουμε σε απαράδεκτους χαρακτηρισμούς προς τρίτους;
Υ.Γ. Προφανώς δεν είμαι υπέρ της λογοκρισίας κανενός ιστολογίου. Προφανώς, όμως, δεν μπορώ να συμφωνήσω με τη χρήση τέτοιων χαρακτηρισμών. Και, κυρίως, θεωρώ ότι μια είδηση μπορεί να διατυπωθεί και πιο ήπια και χωρίς την προσφυγή σε τέτοιους χαρακτηρισμούς.

Το Ισλάμ στην Ευρώπη

Είναι γυναίκα, μαροκινής καταγωγής, η οποία ζει στη Γαλλία, έχει παντρευτεί Γάλλο υπήκοο, έχει φέρει στον κόσμο τρία παιδιά μαζί του, είναι πιστή μουσουλμάνα και ζήτησε να πάρει τη γαλλική υπηκοότητα.
Πλην, όμως, η γαλλική δικαιοσύνη αρνήθηκε να της χορηγήσει τη γαλλική υπηκοότητα, με το αιτιολογικό ότι ο αυστηρός ενδυματολογικός κώδικας, τον οποίο έχει επιλέξει η εν λόγω κυρία, δε συνάδει με τις θεμελιώδεις αρχές της χώρας. Σημειωτέον, ότι ο αυστηρός ενδυματολογικός κώδικας της κυρίας αυτής μεταφράζεται σε μαύρη μπούρκα, που καλύπτει όλο το σώμα της εκτός από τα μάτια.
Σίγουρα το ντύσιμο της εν λόγω κυρίας δεν είναι και το πιο καλαίσθητο αλλά αλλοίμονο αν ένα δικαστήριο αποφάσιζε με βάση την αισθητική! Ωστόσο, όμως, φαίνεται ότι υπάρχει και θρησκευτική αισθητική στον κόσμο, διότι η εν λόγω απόφαση δεν εδράζεται κάπου αλλού παρά ακριβώς στον τρόπο, με τον οποίο ασκεί τη θρησκευτική πίστη της η ανωτέρω κυρία, ο οποίος κρίθηκε ότι έρχεται σε αντίθεση με τις βασικές ελευθερίες της Γαλλίας. Δηλαδή, κανένας δεν μπορεί να καταπιέζεται, λόγω των θρησκευτικών πεποιθήσεων, που επικρατούν στο οικογενειακό ή κοινωνικό του περιβάλλον ή, τουλάχιστον.
Θα μπορούσα να δεχθώ ότι η μπούρκα ή κάθε ένδυμα, που παραπέμπει σε κάποια θρησκεία, αποτελεί ένα σύμβολο καταπίεσης, αν το πρόσωπο, που φορά το συγκεκριμένο ένδυμα, έχει εξαναγκαστεί να το φορά. Εδώ, όμως, έχουμε να κάνουμε με μια γυναίκα, η οποία από μόνη της και για θρησκευτικούς λόγους επέλεξε να τηρήσει τον αυστηρότερο ενδυματολογικό κώδικα του Ισλάμ. Αν, λοιπόν, η επιβολή συγκεκριμένης ενδυμασίας, λόγω θρησκευτικών πεποιθήσεων, συνιστά παραβίαση της ατομικής ελευθερίας ενός προσώπου, τότε η κρίση ενός δικαστηρίου περί της χορηγήσεως σε κάποιο πρόσωπο της υπηκοότητας μιας χώρας παραβιάζει εξίσου τη θρησκευτική ελευθερία ενός προσώπου, όταν βασίζεται σε λόγους, που έχουν να κάνουν με τη θρησκευτική πίστη του προσώπου αυτού.
Θα μπορούσε να πει κάποιος ότι μια γυναίκα (ή ένας άνδρας, σε αντίστοιχη περίπτωση), που αποφασίζει να ακολουθήσει ένα συγκεκριμένο θρησκευτικό κανόνα στη ζωή του, μπορεί αργότερα να αποφασίσει να επιβάλει αυτό τον κανόνα στα παιδιά και την οικογένειά του. Είναι πιθανό κάτι τέτοιο, μόνο, που με αυτή τη λογική της, δήθεν, πρόληψης η Δικαιοσύνη θα κατέληγε σε επιεικώς αυθαίρετα συμπεράσματα, αφού όσο ακραία και αν είναι η θέση κάποιου προσώπου, σε καμμία περίπτωση δε δικαιολογείται παν προληπτικό μέτρο εις βάρος του, μόνο και μόνο από το φόβο να μην τελέσει αυτό κάποιο αδίκημα, όταν η τέλεσή του δεν πιθανολογείται καν.
Προσωπική μου άποψη είναι ότι ναι μεν η μπούρκα ως ένδυμα επεβλήθη δια της βίας στις γυναίκες του Αφγανιστάν την εποχή, που κυβερνούσαν την πολύπαθη αυτή χώρα οι Ταλιμπάν, ωστόσο στη χρήση του συγκεκριμένου ενδύματος στηρίχτηκε ολόκληρη η αποστροφή του μη μουσουλμανικού κόσμου για το Ισλάμ με το σκεπτικό ότι πρόκειται για οπισθοδρομική θρησκεία και η, εντεύθεν ισλαμοφοβία, που εξαπλώνεται σε όλο τον κόσμο σε συνδυασμό με την άνοδο υπερσυντηρητικών ομάδων ισλαμιστών, που υιοθετούν την πιο ακραία ερμηνεία του Κορανίου. Ακόμα, η αύξηση του μουσουλμανικού πληθυσμού στη Γαλλία αλλά και η υποστήριξη, εκ μέρους αρκετών ευρωπαίων μουσουλμάνων, των ακραίων μέτρων, που μετέρχονται οι ισλαμιστές στη Μέση Ανατολή, όπως οι επιθέσεις αυτοκτονίας, οι απαγωγές και εκτελέσεις δυτικοευρωπαίων κ.λπ., δημιουργούν μια αντιπάθεια στους λοιπούς Ευρωπαίους, αποτέλεσμα της οποίας είναι και η παραπάνω δικαστική απόφαση.
Νομίζω ότι ο καλύτερος τρόπος, ώστε να εκλείψουν οι περιπτώσεις μουσουλμάνων, που υιοθετούν απόψεις των ακραίων άλλως φανατικών ομόθρησκών τους, είναι να παύσουν τα ευρωπαϊκά κράτη να φοβούνται το Ισλάμ και, κυρίως, να θεσπίσουν μέτρα, τα οποία θα επιτρέψουν στους μουσουλμάνους της Ευρώπης να συμμετέχουν ισότιμα με τους λοιπούς Ευρωπαίους στη λήψη αποφάσεων για το μέλλον των χωρών, στις οποίες ζουν, ως, επίσης, να απολαμβάνουν του αγαθού της εκπαίδευσης, ώστε να μπορέσουν να καταπολεμήσουν τις όποιες θρησκευτικές και κοινωνικές προκαταλήψεις τους. Το κυριότερο παράδειγμα προς αποφυγή, η Γαλλία, όπου η πρόσφατη εξέγερση στα προάστια ορισμένων μεγάλων αστικών κέντρων ξεκίνησε από την αντίδραση των νέων, που προέρχονται από μουσουλμανικές οικογένειες, οι οποίες ζουν σε αυτά ακριβώς τα προάστια, και αισθάνονται ότι βρίσκονται στο περιθώριο της γαλλικής κοινωνίας, δείχνει που μπορεί να οδηγήσει η περιθωριοποίηση των μουσουλμάνων συνανθρώπων μας, που μεταναστεύουν στην Ευρώπη για μια καλύτερη ζωή, αλλά και η συστηματοποίηση μέτρων και αποφάσεων, όπως η παραπάνω δικαστική απόφαση.
Υ.Γ. Φυσικά, να μη λησμονούμε και τη Θράκη, όπου εφαρμόζεται, ακόμα και σήμερα, η Σαρία για διαφορές οικογενειακού και κληρονομικού δικαίου, με αποτέλεσμα να θίγονται ευθέως ατομικά δικαιώματα των Ελληνίδων μουσουλμάνων. Και, δυστυχώς, δεν υπάρχει καμμία άλλη χώρα ή περιοχή της Ευρώπης, στην οποία να εφαρμόζεται ο ισλαμικός αυτός νόμος.

Διαβάστε, επίσης :
e-rooster.gr/06/2007/481 (ένα άρθρο του κ. Τάκη Μίχα για τους μουσουλμάνους των Η.Π.Α.)
www.skai.gr/master_story.php?id=52865 (για τη δυνατότητα ενσωμάτωσης των μουσουλμάνων στις δυτικοευρωπαϊκές κοινωνίες, με παραπομπές σε περιστατικά ανά την Ευρώπη με πρωταγωνιστές μουσουλμάνους).
gnomi.9.forumer.com/index.php?showtopic=833 (για την πρόσφατη απόφαση του Μονομελούς Πρωτοδικείου Ροδόπης, που αφορούσε το κληρονομικό μερίδιο μιας Ελληνίδας μουσουλμάνας σε αντίθεση με όσα ορίζει η Σαρία).
www.iospress.gr/mikro2007/mikro20070127.htm (άρθρο του Έλληνα δημοσιογράφου Αμπτνουλχαλίμ Ντεντέ αναφορικά με τη Σαρία)

Περίσσευμα υποκρισίας, έλλειμμα ανθρωπιάς

«Πόσα παιδιά ήρθαν να βρουν το αντριλίκι τους,
και σ’ ακουμπήσανε δειλά το χαρτζιλίκι τους»
(Δημήτρης Μητροπάνος, Λαδάδικα)

Αυτός, που είπε, ότι η πορνεία είναι το αρχαιότερο επάγγελμα του κόσμου, παρέλειψε να αναφέρει ότι το συγκεκριμένο επάγγελμα είναι ένα από τα πιο απαραίτητα στον κόσμο. Οι σεξουαλικές ορμές των ανδρών καταστέλλονται μεν από τη νόμιμη ή ανεπίσημη σύντροφό τους αλλά πολλοί άνδρες αναζητούν συχνά τη συντροφιά μιας γυναίκας επαγγελματία στα ερωτικά παιχνίδια. Πολλοί άνδρες, ιδίως στις παλαιότερες εποχές, άφηναν κοκκινίζοντας το χαρτζιλίκι τους στην έμπειρη επαγγελματία του έρωτα γυναίκα για να τους μυήσει αυτή στα μυστικά του έρωτα, άγνωστα τότε στους νεότερους σε μια σαφώς συντηρητικότερη εκείνη την εποχή Ελλάδα. Και, βέβαια, μια ιερόδουλος μπορεί πολλές φορές να δείχνει περισσότερη κατανόηση στον πελάτη και τα προβλήματά του απ’ ό,τι η σύντροφός του, παίζοντας γι’ αυτόν το ρόλο του ψυχολόγου και εξομολόγου.
Ο μικρόψυχος νόμος 2734/1999 ήλθε να τινάξει στον αέρα το σύστημα της πορνείας στη χώρα μας. Θα μπορούσε να είναι ένας νόμος, που απαγορεύει τη στυγνή εκμετάλλευση των πορνών, ενός κλάδου, τα μέλη του οποίου πέφτουν συχνά θύματα εκμετάλλευσης από τρίτα πρόσωπα, και που κατοχυρώνει τα δικαιώματα των γυναικών αυτών. Όλοι τότε θα σπεύδαμε να χειροκροτήσουμε το νομοθέτη. Αντί γι’ αυτό, διαβάζουμε στο δεύτερο και τρίτο εδάφιο της παραγράφου 4 του άρθρου 3 του νόμου αυτού : « Επίσης, δεν επιτρέπεται η εγκατάσταση (οίκων ανοχής, προφανώς) σε κτίρια, που απέχουν λιγότερο από 200 μέτρα από ναούς, σχολεία, νηπιαγωγεία, φροντιστήρια, παιδικούς σταθμούς, νοσηλευτικά ιδρύματα, κέντρα νεότητας, αθλητικά κέντρα, οικοτροφεία, βιβλιοθήκες και ευαγή ιδρύματα καθώς και από πλατείες και παιδικές χαρές. Με απόφαση του δημοτικού ή κοινοτικού συμβουλίου μπορεί να αυξάνονται οι προαναφερόμενες αποστάσεις και να καθορίζονται και άλλα κτίρια, στα οποία δεν επιτρέπεται η εγκατάσταση εκδιδόμενων με αμοιβή προσώπων, καθώς και οι αποστάσεις μεταξύ οικημάτων, στα οποία μπορούν να εν λόγω πρόσωπα να εγκαθίστανται».
Με άλλα λόγια, ο νόμος αυτός επιχειρεί να κλείσει τη συντριπτική πλειονότητα των οίκων ανοχής της χώρας μας. Διότι απαριθμώντας τα κτίρια, από τα οποία ένας οίκος ανοχής πρέπει να απέχει τουλάχιστον 200 μέτρα, μπορεί εύκολα να διαπιστώσει κανείς ότι πουθενά σε μια πόλη δεν μπορεί, πλέον, να εγκατασταθεί μια ιερόδουλος. Και μιλάμε για γυναίκες, πολλές εκ των οποίων είναι κάτοχοι νόμιμης άδειας ασκήσεως επαγγέλματος, οι οποίες, όμως, απλά δεν μπορούν να εργαστούν, διότι ο παραπάνω νόμος ουσιαστικά τις εξορίζει από το επάγγελμα και από κάθε πόλη. Και, φυσικά, πολλές ιερόδουλες συλλαμβάνονται και κρατούνται στα αστυνομικά τμήματα για παράβαση των ανωτέρω διατάξεων, ενώ, στη συνέχεια, δικάζονται και καταδικάζονται από το αρμόδιο δικαστήριο. Πριν δικαστούν, υφίστανται τις γνωστές λεπτές περιποιήσεις ορισμένων ανδρών των αστυνομικών τμημάτων ,όπου κρατούνται. Όσοι έχουν διαβάσει το αυτοβιογραφικό βιβλίο της πασίγνωστης τρανσέξουαλ Μπέτυς Βακαλίδου «Μπέτυ, καπετάνιος της ψυχής μου», θα έχουν πάρει μια ιδέα τι υφίστανται οι εκδιδόμενοι επ’ αμοιβή άνθρωποι στα κατά τόπους αστυνομικά τμήματα.
Έπειτα, οι ορισμοί, που δίνει ο νόμος στα κτίρια, 200 μέτρα μακρυά από τα οποία θα μπορεί να ιδρυθεί οίκος ανοχής, είναι κομματάκι αόριστοι. Τι, στην ευχή, σημαίνει «κέντρο νεότητας»; Μήπως ο συγκεκριμένος ορισμός επιδέχεται διασταλτική ερμηνεία; Και αν κάποια στιγμή θεωρηθούν τα ιδιωτικά γυμναστήρια ως αθλητικά κέντρα; Θα γεμίσουν οι κορυφές των βουνών κόκκινα φωτάκια;
Επίσης, αντιλαμβάνεται κανείς ότι σε ένα Δήμο ή μια Κοινότητα μπορεί μια ημέρα να αποκτήσουν την πλειοψηφία άνθρωποι βδελυσσόμενοι τις ασκούσες το αρχαιότερο επάγγελμα του κόσμου γυναίκες, και υπάρχουν αρκετοί τέτοιοι, και να αποφασίσουν ότι αυτές θα πρέπει να ασκούν το επάγγελμά τους στα 10 χλμ. μακρυά από καφενεία, μπαράκια, εστιατόρια και νεκροταφεία. Παράλογο; Όχι περισσότερο από τον παραπάνω νόμο!
Προσωπικά, θεωρώ ότι σε ένα επάγγελμα, όπου η κακομεταχείριση περισσεύει και αποτελεί συχνότατα τον κανόνα, ο νομοθέτης όφειλε να δείξει περισσότερη κατανόηση για πολλούς και διάφορους λόγους και να διευκολύνει την άσκηση του επαγγέλματος αυτού. Οι αποστάσεις από τα ανωτέρω κτίρια αποτελούν τον ορισμό της υποκρισίας, αφού την ίδια στιγμή επιτρέπεται η ύπαρξη μπαρ δίπλα από ένα φροντιστήριο. Και, βέβαια, έχει αποδειχθεί ότι όσο περισσότερο καταστέλλεις την καθ’ οιονδήποτε τρόπο σεξουαλική δραστηριότητα των ανθρώπων, τόσο περισσότερο αυξάνεις το ενδεχόμενο διαπράξεως σεξουαλικής φύσεως εγκλημάτων. Δεν είμαι πρόχειρος να αναφέρω κάποια έξαρση των σεξουαλικών εγκλημάτων, άλλωστε τα περισσότερα από αυτά δεν καταγγέλλονται, αλλά φοβάμαι ότι αν αυτός ο νόμος συνεχίσει να εφαρμόζεται, κάποια στιγμή θα δούμε και αυτό.
Α, και η υποκρισία της πολιτείας απέναντι στις ιερόδουλες φάνηκε κατά την πρόσφατη διαμαρτυρία τους έξω από το Υπουργείο Εσωτερικών, Δημόσιας Διοίκησης και Αποκέντρωσης. Αντί του αρμοδίου υπουργού κ. Παυλόπουλου, τους υποδέχθηκε μια νομική σύμβουλός του, η οποία, τελικά, δήλωσε αναρμόδια να ικανοποιήσει τα αιτήματά τους. Αν επρόκειτο για εκατοντάδες μαινόμενους συνδικαλιστές, που έσπαγαν την πόρτα του Υπουργείου;

Προκλητική αδυναμία στο σχολιασμό

Αν ο Μητροπολίτης Θεσσαλονίκης Άνθιμος ομιλούσε περί του ντυσίματος των γυναικών σε ένα ιερό ναό, τότε θα μπορούσα ίσως να του δώσω δίκιο. Διότι, κακά τα ψέμματα, όταν αποδέχεσαι την είσοδό σου σε ένα ναό, τότε οφείλεις να φέρεις και την ανάλογη αμφίεση. Και δεν τίθεται θέμα πίστης εδώ αλλά, κυρίως, σεβασμού ενός χώρου και του μυστηρίου, που τελείται σε αυτό.
Όμως, ο Σεβασμιώτατος προχώρησε παραπέρα και σχολίασε δυσμενώς το ντύσιμο των γυναικών κατά τους καλοκαιρινούς μήνες, το οποίο θεώρησε ως «γύμνια». Έκρινε, μάλιστα, ότι πρόκειται για προκλητική αδυναμία των γυναικών μέσης και νεαρής ηλικίας και προέβαλε εαυτόν ως παράδειγμα ανθρώπου, ο οποίος φοράει τέσσερα ρούχα και, όμως, δεν παθαίνει τίποτα (από τη ζέστη, προφανώς).
Μόνο που ο ίδιος, λόγω του σχήματος, που ελεύθερα επέλεξε, οφείλει να ενδύεται κατ’ αυτό τον τρόπο και σαφώς δεν μπορεί να παρουσιάζει τον εαυτό του ως ενδυματολογικό παράδειγμα προς μίμηση. Και, βέβαια, δεν πρόκειται για προκλητική αδυναμία των γυναικών, οι οποίες και δεν υποχρεούται, όταν κυκλοφορούν στο δρόμο ή βγαίνουν να διασκεδάσουν, να φορούν πολλά ρούχα στο κατακαλόκαιρο. Ούτε είναι υποχρεωμένη μια γυναίκα να τηρεί συγκεκριμένο ενδυματολογικό κώδικα για να μην προκαλεί, αν υιοθετήσουμε τη λογική του Μητροπολίτου Θεσσαλονίκης. Και, σε τελική ανάλυση, το προκλητικό ντύσιμο αποτελεί μόνο μια προϋπόθεση, ώστε ένας άνδρας να αισθανθεί έλξη για μια γυναίκα και όχι τη μόνη.
Αν επιθυμεί ο Μητροπολίτης Θεσσαλονίκης Άνθιμος να μην καθίσταται περίγελος στα έντυπα και ηλεκτρονικά Μ.Μ.Ε. (μια αναζήτηση στο Διαδίκτυο θα σας κάνει την καρδιά «μπαξέ») για απόψεις, που ελάχιστη σχέση έχουν με το αξίωμά του, καλό θα είναι, κατά την ταπεινή μου άποψη, να ασχολείται με την ένδυση των γυναικών μόνο όταν εισέρχονται σε μια εκκλησία και όχι με το τι φορούν έξω από αυτή. Και να μη λησμονεί τη σοφή ρήση «το ράσο δεν κάνει τον παπά», ως, επίσης, ότι προκλητική θεωρείται και η αδυναμία να μην μπορεί κάποιος να κρατήσει το στόμα του κλειστό σε θέματα, που δεν τον αφορούν.

Μια καλή ευκαιρία για πραγματικό έργο

Ο Υπουργός Παιδείας κ. Ευριπίδης Στυλιανίδης θεωρούνταν ένα από τα δυνατά χαρτιά της κυβερνήσεως του Πρωθυπουργού κ. Κωνσταντίνου Καραμανλή, ένας πολιτικός, ο οποίος έπαιρνε στα χέρια του την «καυτή πατάτα» της ανώτατης παιδείας, κληρονομώντας, έτσι, μια σειρά προβλημάτων, που η προκάτοχός του, κ. Μαριέττα Γιαννάκου δεν πρόλαβε να λύσει, με σκοπό να τα επιλύσει. Εδώ που τα λέμε, τα τελευταία χρόνια πέρασε από το Υπουργείο αυτό μια σειρά από πολιτικούς, οι οποίοι δεν μπόρεσαν, τελικά, να δώσουν λύση στα περισσότερα από τα προβλήματα, που ταλανίζουν τη δημόσια παιδεία. Και το χειρότερο απ’ όλα, αναγκάστηκαν να παραιτηθούν μέσα σε ταραγμένο κλίμα και αρκετοί εξ αυτών, μετά την παραίτησή τους, υπέστησαν πολιτικό όλεθρο στις επόμενες εκλογές. Τα παραδείγματα της κας. Γιαννάκου, του κ. Καλού και του κ. Αρσένη είναι ενδεικτικά.
Εδώ και λίγο καιρό, ο κ. Υπουργός έχει δώσει στη δημοσιότητα μια σειρά από μέτρα, τα οποία, κατά την άποψή του, θα επιλύσουν μια σειρά προβλημάτων της δημόσιας παιδείας. Εξήγγειλε, λοιπόν, την ίδρυση νέων τμημάτων Α.Τ.Ε.Ι., τη δυνατότητα ιδιωτών να χρηματοδοτούν μεταπτυχιακά προγράμματα σε Α.Ε.Ι. και Α.Τ.Ε.Ι., άφησε να πλανάται στον ορίζοντα ότι θα ανοίξουν θέσεις καθηγητών ξένων γλωσσών για δεύτερη ξένη γλώσσα στα δημοτικά σχολεία, ώστε να απορροφηθούν πτυχιούχοι των ξενόγλωσσων φιλολογιών, προέβαλε ιδέες περί «έξυπνου», ανθρωποκεντρικού και ευαισθητοποιημένου σε περιβαλλοντικά θέματα σχολείου και, γενικά, παρουσίασε μια μάλλον ωραία εικόνα της παιδείας στη χώρα μας.
Κατ’ αρχάς, είναι απόλυτα θεμιτό ένας υπουργός να επιθυμεί να αφήσει κάποιο έργο στο Υπουργείο του. Αποτελεί, άλλωστε, παγία επιθυμία των πολιτών να βλέπουν ένα υπουργό στην πολύπαθη χώρα μας να αφήνει έργο πίσω του. Τα παραδείγματα προσώπων, που πέρασαν από το Υπουργείο αυτό προ του κ. Στυλιανίδη και, συγκεκριμένα, του Γεωργίου Παπανδρέου (του παππού του σημερινού προέδρου του ΠΑ.ΣΟ.Κ.) τη δεκαετία του ’30 αλλά και του Ευαγγέλου Παπανούτσου (ως Γενικού Γραμματέα του Υπουργείου την περίοδο 1950-1963) τη δεκαετία του ’60 είναι, ακόμα, αξιομνημόνευτα. Ούτε θεωρώ απαραίτητα δυσμενή τα μέτρα περί ενίσχυσης των μεταπτυχιακών προγραμμάτων από ιδιώτες, κάτι, που αποτελεί πραγματικότητα στον ανεπτυγμένο κόσμο.
Ομολογώ, όμως, ότι μέσα μου το έργο ενός υπουργού δεν ταυτίζεται απόλυτα με τη θέσπιση κάποιου νέου μέτρου ή κάποιου νέου νόμου, από τους οποίους η χώρα μας διαθέτει ουκ ολίγους, αλλά, κυρίως, με την ενίσχυση των ήδη υπαρχουσών δομών. Συγκεκριμένα, το ολοήμερο σχολείο, μια σπουδαία λύση σε μια εποχή, που και οι δύο γονείς, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, δουλεύουν, πνέει τα λοίσθια, καθώς λείπει το εκπαιδευτικό προσωπικό, που θα μπορούσε να το ενισχύσει και, ως εκ τούτου, πολλοί γονείς δεν επιλέγουν το συγκεκριμένο σχολείο για τα παιδιά τους. Το σύστημα της ενισχυτικής διδασκαλίας, που λειτουργούσε ευεργετικά ως φροντιστήριο για παιδιά από τα κατώτερα, κυρίως, οικονομικά στρώματα της ελληνικής κοινωνίας, καρκινοβατεί, καθόσον λείπουν οι πιστώσεις για την πρόσληψη προσωπικού, ήτοι ωρομισθίων καθηγητών, των οποίων, σημειωτέον, οι αποδοχές έχουν μείνει στάσιμες εδώ και πολλά χρόνια. Οι εργασίες αποκατάστασης των σχολικών κτιρίων των περιοχών του Νομού Ηλείας, που επλήγησαν πέρσυ από τις φονικές πυρκαγιές, προχωρούν με βήμα χελώνας, με αποτέλεσμα όσα παιδιά έμειναν στις περιοχές αυτές να στρατωνίζονται, κυριολεκτικά, σε λυόμενα κτίρια. Το Ανοικτό Πανεπιστήμιο εξακολουθεί να στερείται πιστώσεων με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την εύρυθμη λειτουργία του. Τα σκάνδαλα με τη διαρροή θεμάτων στις πανελλαδικές εξετάσεις, με πρωταγωνιστές κυρίως ιδιωτικά σχολεία, δεν έχουν τελειωμό, αφήνοντας σε πολλούς την αίσθηση ότι το, δήθεν, άδικο σύστημα των δεσμών, που διατηρήθηκε επί σειρά ετών, μάλλον ήταν το δικαιότερο απ’ όσα υπήρξαν από τη Μεταπολίτευση και μετά. Τα Κέντρα Ελευθέρων Σπουδών δείχνουν να ενισχύονται από την πολιτική του κ. Υπουργού σε βαθμό, ώστε να εντείνονται οι φήμες περί «ανωτατοποίησής» τους. Τέλος, πολλά τμήματα σε μικρές επαρχιακές πόλεις, έχουν ξεμείνει από φοιτητές, με χαρακτηριστικό παράδειγμα κάποιες Τουριστικές Σχολές, οι οποίες πέρσυ δεν είχαν κανένα εισακτέο (!!!).
Και, φυσικά, από ένα Υπουργό Παιδείας περιμένω να μην πέφτει στην παγίδα των άπειρων μύθων, που κυκλοφορούν για τον ελληνικό πολιτισμό και, κυρίως, για την ελληνική γλώσσα, όπως έγινε περί τα τέλη του περασμένου Ιανουαρίου στου Δελφούς, όταν αναφέρθηκε στον περιβόητο (για την πλαστότητά του) μύθο του προγράμματος HELLENIC QUEST, το οποίο υποτίθεται ότι αφορά την εκμάθηση της ελληνικής γλώσσας από τα στελέχη των μεγάλων αμερικανικών επιχειρήσεων. Η εν λόγω ιστορία έχει αποδειχθεί ότι είναι ψεύτικη, πλην, όμως, κανένας εκ των συμβούλων του κ. Υπουργού δε σκέφτηκε να τον ενημερώσει περί αυτού.
Εν ολίγοις, δεν είναι κακό ένας υπουργός να επιθυμεί να συνδέσει τη θητεία του με κάποια ωφέλιμα νέα μέτρα. Θα ήταν προτιμότερο, όμως, ένας υπουργός να θέτει ως προτεραιότητά του τη στήριξη όσων μέτρων έχουν θεσπίσει οι προκάτοχοί του, στο μέτρο, βέβαια, που τα μέτρα αυτά αποδεικνύονται σωστά. Και, δόξα τω Θεώ, ένας σωστός σύμβουλος ενός υπουργού μπορεί να γνωρίζει, αν ένα μέτρο είναι σωστό ή όχι. Και η στήριξη ακριβώς εκείνων των μέτρων, που κρίνονται κατά γενική ομολογία ορθά, θα ήταν το καλύτερο έργο, που θα μπορούσε να προσφέρει ο κ. Στυλιανίδης, αν επιθυμεί να δει το όνομά του πλάι στα ονόματα των Γεωργίου Παπανδρέου (για τη θητεία του στο Υπουργείο Παιδείας τη δεκαετία του ’30) και του Ευαγγέλου Παπανούτσου. Α, και να αποφεύγει ιστορίες, όπως αυτή με το HELLENIC QUEST !
ΠΗΓΕΣ :
www.enet.gr/online/online_text/c=112,id=40833472 (για τις εξαγγελίες του κ. Υπουργού)
www.sarantakos.com/language/stylianidis.html (για το HELLENIC QUEST)
tovima.dolnet.gr/print_article.php?e=B&f=14694&m=A44&aa=1 (για το ολοήμερο σχολείο)
www.in.gr/news/article.asp?lngEntityID=805007 (για διαρροή θεμάτων στις πανελλαδικές)
www.enet.gr/online/online_text/c=112,id=86848012,92642188,13560268,27361100,73701324 (για τον αριθμό των εισαχθέντων στο Τ.Ε.Ι. Ηγουμενίτσας μετά τις πανελλαδικές εξετάσεις του 2007).

Μπάνιο μέσα στη βρώμα

Μακάρισε τον εαυτό του, που ζούσε σε μια παραθαλάσσια επαρχιακή πόλη, όπου η θάλασσα ευρίσκετο σε απόσταση ολίγων χιλιομέτρων από την πόλη και μπορούσε να πάει για μια βουτιά ακόμα και καθημερινή.
Λάτρεψε την προνοητικότητα των γονιών του, που είχαν αγοράσει οικόπεδο σε εκείνο το προάστιο πολύ πριν απογειωθούν οι τιμές των ακινήτων στην περιοχή εκείνη στο Θεό.
Έφτασε στην παραλία με το αυτοκίνητό του 20 λεπτά μετά τη δουλειά και αφού πρώτα είχε πετάξει από πάνω του τα ρούχα της δουλειάς και είχε φορέσει το μπανιερό του.
Παρκάρισε σε απόσταση 150 μέτρων από τη θάλασσα αλλά αυτό δεν τον ενόχλησε ιδιαίτερα, γιατί σκέφτηκε, ας κάνουμε και λίγο ποδαρόδρομο, μπας και χάσουμε κανένα κιλό.
Είδε ότι η παραλία ήταν γεμάτη κόσμο αλλά δεν ενοχλήθηκε, γιατί σκέφτηκε ότι, που ξέρεις, μπορεί να κάνουμε και καμμία γνωριμία.
Αγαλλίασε στη θέα κάποιων γνωστών του θηλυκών, τα οποία ήταν άκρως κοινωνικά και εκδηλωτικά κορίτσια, οπότε σκέφτηκε ότι θα μπορούσαν να του γνωρίσουν κάποια φίλη τους.
Άπλωσε την πετσέτα του κοντά στη μια παρέα από κοπέλες, οι οποίες απολάμβαναν το φραπέ και το τσιγάρο τους.
Σιχτίρισε αμέσως, διότι ανακάλυψε κάμποσα κακοσβησμένα αποτσίγαρα κάτω από την πετσέτα του.
Ξανασιχτίρισε, διότι όπου έβλεπε το μάτι του, υπήρχαν στην παραλία πεταμένα αποτσίγαρα, πλαστικά ποτήρια με υπολείμματα φραπέ και αναψυκτικού, καπάκια από αναψυκτικά και άδεια πακέτα τσιγάρων.
Απογοητεύτηκε, όταν είδε τις κοπέλες κοντά του να σβήνουν το τσιγάρο στις πέτρες κάτω από τις ξαπλώστρες τους, ενώ το τασάκι έλαμπε από καθαριότητα στο τραπεζάκι κοντά τους.
Σιχάθηκε, όταν είδε μια κυρία να πηγαίνει το μικρό της για "πιπί" του σε ένα αρμυρίκι δίπλα από κάτι ψάθες λουομένων.
Αηδίασε βλέποντας ένα σκύλο με περιλαίμιο να πατάει πάνω σε κάτι πετσέτες, ενώ η κορασίδα, στην οποία ανήκε, κρατούσε το λουρί τυλιγμένο στα πόδια της και ακκιζόταν στην παρέα της, αχ ο Ρίνγκο μου δεν είναι γλύκας.
Μάζεψε την πετσέτα του άρον-άρον και σηκώθηκε να πάει στο αυτοκίνητό του για να φύγει να μη βλέπει την εικόνα αυτή και
Μελαγχόλησε σκεφτόμενος σε ποια άλλη χώρα του κόσμου, άραγε, έχουν τη θάλασσα τόσο κοντά τους και δε διατηρούν καθαρή την παραλία.

Το τέλος των ιστολογίων;

Μια κουβέντα, που άνοιξε στο ιστολόγιο indictos.wordpress.com και συνεχίστηκε στο πασίγνωστο και αξιόλογο ιστολόγιο panosz.wordpress.com (γνωστό και ως "η καλύβα ψηλά στο βουνό"), σχετικά με το μέλλον των ιστολογίων αποτέλεσε την απαρχή μιας συζήτησης για το σπουδαίο αυτό επικοινωνιακό μέσο και γέννησε μια σειρά από προβληματισμούς σχετικά με την επόμενη μέρα των ιστολογίων.

Η αφορμή δόθηκε με τη διαπίστωση αρκετών ιστολόγων ότι η επισκεψιμότητα των ιστολογίων τους μειώθηκε αισθητά τους τελευταίους μήνες. Αυτό το φαινόμενο έδωσε την εντύπωση ότι ίσως τα ιστολόγια έχουν ξεπεραστεί ως μέσα επικοινωνίας και ενημέρωσης, ενώ υποστηρίχτηκε ευρέως η άποψη ότι η εφεύρεση του facebook τράβηξε πολύ κόσμο από αυτά ως μέσο περισσότερο ελκυστικό (ως περιβάλλον) αλλά και με λιγότερες πνευματικές απαιτήσεις, κοινώς περισσότερο ψυχαγωγικό ου μην και χαβαλεδιάρικο.

Αν και είμαι νέος χρήστης του ιστολογίου, μπορώ να πω ότι δεν αντιμετωπίζω με την ίδια απαισιοδοξία το φαινόμενο της πτώσης των επισκεπτών των ιστολογίων. Θεωρώ, κατ' αρχάς, ότι το facebook πήρε πολύ κόσμο από τα ιστολόγια αλλά αυτός ο κόσμος ήταν, κυρίως, πρόσωπα, τα οποία προέρχονταν από τα παλιά chatrooms, χώρους πρωτοποριακούς για την εποχή τους, όπου κυριαρχούσε ένα πνεύμα χαλαρό χωρίς προβληματισμούς. Σαφώς και υπήρχαν "ψαγμένα" chatrooms αλλά μάλλον αποτελούσαν την εξαίρεση στον κανόνα της χαλαρότητας, που χαρακτήριζε το εν λόγω μέσο. Φυσικά, κανένας δεν αποκλείει το ενδεχόμενο ένας ιστολόγος να διατηρεί λογαριασμό και στο facebook, όπως ο γράφων. Απλά, ο κανόνας είναι τα ιστολόγια να προσφέρουν κυρίως μια ενημέρωση άλλως μια πιο εμπεριστατωμένη συζήτηση, η οποία ενδεχομένως να αποθαρρύνει όσους ζητούν ένα άλλο είδος επικοινωνίας, το οποίο μπορεί να χαρακτήριζε τα chatrooms αλλά δεν χαρακτηρίζει τη μεγάλη πλειοψηφία των ιστολογίων.

Ένας άλλος λόγος, ο οποίος λειτούργησε ως παράγων μείωσης της επισκεψιμότητας σε δημοφιλή ιστολόγια, είναι και η κατακόρυφη αύξηση του αριθμού των ιστολογίων στη χώρα μας. Συγκεκριμένα, προ διετίας υπήρχαν, περίπου, 5.000 ιστολόγια στην Ελλάδα, σήμερα ανέρχονται σε 35.000. Και αυτό σε μια χώρα, η οποία παραμένει ουραγός στην Ε.Ε. στη χρήση του Διαδικτύου. Συνεπώς, ο κόσμος μοιράζεται πλέον σε αυτά τα περισσότερα ιστολόγια και είναι φυσιολογική η μείωση του αριθμού των επισκεπτών.

Αρνητικό, επίσης, ρόλο έπαιξε και η σταδιακή απόσυρση δημοφιλών ιστο λόγων από το προσκήνιο. Η περίπτωση του Νίκου Δήμου είναι η ενδεικτικότερη όλων. Μορφωμένος και με ιδιαίτερο προβληματισμό, ο Ν.Δ. ενέπνευσε πλείστους όσους ιστολόγους και τους ενεθάρρυνε, ώστε να φτιάξουν και αυτοί το δικό τους ιστολόγιο. Η αποχώρησή του στέρησε πολλούς ιστολόγους από ένα σπουδαίο συνομιλητή αλλά και από ένα σημαντικό ιστολόγιο, που λειτουργούσε επιμορφωτικά για πολλούς. Στα σπουδαία ιστολόγια, που δεν είναι πλέον ενεργά συγκαταλέγω τον πιτσιρίκο, το doctor (αν και νομίζω ότι το ιστολόγιό του είναι μόνο προσωρινά ανενεργό) και άλλους. Η έκλειψη αυτών των τόπων λειτούργησε αρνητικά για πολλούς ιστολόγους.

Περαιτέρω, δεν θα πρέπει να λησμονήσουμε ότι το ιστολογείν είναι μια ενασχόληση, η οποία ασκείται παράλληλα με το επάγγελμα του εκάστοτε ιστολόγου ή τις σπουδές του. Όταν ξεκινούμε ένα χόμπυ, δεν αποκλείεται κάποια στιγμή να το βαρεθούμε. Το ίδιο ενδέχεται να συνέβη και με τα ιστολόγια. Άλλωστε, να μην λησμονούμε ότι ένα ιστολόγιο απαιτεί πολύ χρόνο, αν επιθυμεί ο ιστολόγος να παρουσιάσει κάτι πραγματικά αξιόλογο, πολύ διάβασμα, μια καλή επιμέλεια κειμένου, για να μην ταλαιπωρηθούν τα μάτια των αναγνωστών από τους συνήθεις βαρβαρισμούς και σολοικισμούς, που συνηθίζονται στα συμβατικά Μ.Μ.Ε. Και αυτός ο κόπος συχνά αποθαρρύνει πολλούς ιστολόγους.

Φυσικά, να μην λησμονούμε τον αρνητικό ρόλο ,που έπαιξαν ενημερωτικά ιστολόγια, τα οποία κατηγορήθηκαν για παραποίηση ειδήσεων, λασπολογία και άλλα συναφή. Φυσικά, δεν επιθυμώ να υιοθετήσω τέτοιους χαρακτηρισμούς για κανένα ιστολόγιο. Όμως, σε κουβέντες, που κάνω με τρίτα πρόσωπα, τα οποία δεν έχουν γνώση του ιστολογείν και δεν επισκέπτονται ιστολόγια, η ρόλος των ενημερωτικών ιστολογίωνήταν τόσο αρνητικός, ώστε να θεωρούνται τα ιστολόγια ως ένα μέσο "για να βγαίνει ο κάθε τρελλαμένος να λέει τον πόνο του", "μέσο λασπολογίας, που ποιος ξέρει τι σκοπούς εξυπηρετεί" κ.λπ. Και έτσι αρκετοί επίδοξοι αναγνώστες ιστολογίων ή ιστολόγοι αποθαρρύνονται.

Υπάρχουν και άλλοι λόγοι, για τους οποίους παρατηρείται μια μείωση του αριθμού των επισκεπτών αρκετών ιστολογίων. Απλά, έκρινα τους παραπάνω ως εκείνους, που είναι περισσότερο σημαντικοί. Ταπεινή μου, όμως, άποψη είναι ότι πρόκειται για ένα φαινόμενο περιστασιακό, το οποίο οφείλεται ακριβώς στην παρουσία πάρα πολλών ιστολογίων σε μια χώρα, της οποίας μεγάλο μέρος των κατοίκων είναι σημαντικά τεχνοφοβικό. Θεωρώ, λοιπόν, ότι ίσως παρουσιαστεί κάποιο ξεφούσκωμα στο χώρο των ιστολογίων, πράγμα λογικό για μια μόδα, διότι μόδα είναι και το ιστολογείν, κατά το οποίο (ξεφούσκωμα) θα εκλείψουν πολλά ιστολόγια αλλά, στην ουσία, θα παραμείνουν αρκετά και καλά ιστολόγια, τα οποία και θα διατηρήσουν αρκετό κόσμο, ο οποίος θα διατηρήσει τα ιστολόγια (ελπίζω) σε ένα υψηλό επίπεδο. Διότι αυτή η μεγάλη δυνατότητα, που λέγεται ιστολογείν και έδωσε φωνή σε χιλιάδες ανθρώπους να ακουστούν, δεν έχει, ακόμα, πεθάνει.

Σπρώχνοντας περισσότερο κόσμο στις φυλακές

Όταν ψηφίστηκε ο Ν.2408/1996, σκοπός του ήταν, μεταξύ άλλων, η αποσυμφόρηση των ελληνικών φυλακών από κρατουμένους για παραβάσεις, για τις οποίες είχαν καταδικαστεί σε μικρές ποινές φυλάκισης, ήτοι σε μικρότερες των τριών ετών, στην περίπτωση, που είχαν συμπληρώσει ποινές φυλάκισης, που υπερέβαιναν του έξη μήνες. Αντί, λοιπόν, να υποχρεώνεται ο καταδικασθείς να εκτίσει μια μικρή ποινή, μπορούσε να καταβάλει ένα ποσό και να μην εκτίσει την ποινή του. Το ποσό αυτό αρχικά, δυνάμει της ΑΥΟΔικ 134423α της 8.12.1992 (Φ.Ε.Κ. Β’ 11/20.1.1993), είχε οριστεί στις χίλιες πεντακόσιες έως είκοσι χιλιάδες δραχμές για τα πλημμελήματα και στις επτακόσιες έως χίλιες πεντακόσιες δραχμές για τα πταίσματα. Με την είσοδο του ευρώ στη ζωή μας, τα ποσά αυτά μετετράπησαν σε 4,40 έως 59 ευρώ για τα πλημμελήματα και 2,10 έως 15 ευρώ για τα πταισματα. Αργότερα, τα κατώτατα όρια αναπροσαρμόστηκαν στα 5 και 3 ευρώ, αντίστοιχα.
Αίφνης, εξεδόθη η υπ’ αριθμ. ΥΑ 50492/2008 (ΦΕΚ Β΄ 1112/13.6.2008), με την οποία τα όρια απογειώθηκαν. Συγκεκριμένα, για τα πλημμελήματα το ποσό αναπροσαρμόστηκε στα 10 έως 60 ευρώ και για τα πταίσματα στα 5 έως 20 ευρώ.
Φυσικά, η διαφορά είναι οφθαλμοφανής και θα υπάρχει, πλέον σημαντική δυσκολία των καταδικασθέντων να καταβάλουν τα ποσά της εξαγοράς της ποινής τους. Φανταστείτε ότι έχουμε ένα κατηγορούμενο για μια Χ παράβαση, ο οποίος καταδικάζεται σε ποινή φυλάκισης ενός μηνός. Με το προηγούμενο καθεστώς, ο εν λόγω καταδικασθείς, αν είχε υπερβεί το όριο των έξη μηνών φυλάκισης από προηγούμενες τελεσίδικες καταδικαστικές αποφάσεις, θα κατέβαλε το ποσό των 300 ευρώ και θα ήταν ελεύθερος. Τώρα, θα κληθεί να καταβάλει το ποσό των 600 ευρώ. Και αν η ποινή φυλάκισής του είναι μεγαλύτερη, μπορείτε να φανταστείτε τι θα κληθεί να πληρώσει.
Θα πει κάποιος ότι υπάρχει και η δυνατότητα να ζητήσει τη μετατροπή της ποινής του σε παροχή κοινωφελούς εργασίας, αν δεν μπορεί να πληρώσει το ποσό της ποινής του. Ναι, αν α) βρει δημόσια υπηρεσία, κυρίως Δήμο, που να δέχεται καταδικασμένους σε παροχή κοινωφελούς εργασίας και β) δεν ανήκει στην κατηγορία των αλλοδαπών από τρίτες χώρες, ήτοι εκτός Ευρωπαϊκής Ένωσης, δηλαδή, των Ελλήνων μουσουλμάνων και των Ρομά. Αναφέρω αυτές τις περιπτώσεις γιατί αφενός οι οργανισμοί του Δημοσίου ή οι Ο.Τ.Α., που έχουν τη δυνατότητα να επιτρέψουν σε καταδίκους να εκτίσουν την ποινή τους κατά τον τρόπο αυτό, είναι ελάχιστοι, αφετέρου, αν έχετε κάποιο υπόδικο, που ανήκει στις τρεις κατηγορίες, που ανέφερα παραπάνω στη δεύτερη περίπτωση, βρείτε κάποια δημόσια υπηρεσία ή Ο.Τ.Α. και τους ρωτήσετε, αν θα δεχθούν το πρόσωπο αυτό για παροχή κοινωφελούς εργασίας, θα εισπράξετε αρνητική απάντηση. Και μην εκπλαγείτε, αν εισπράξετε αρνητική απάντηση σε περίπτωση, που ο υπόδικος δεν υπάγεται στις παραπάνω περιπτώσεις, αφού δεν υπάρχει ο κατάλληλος εποπτικός μηχανισμός για την τήρηση του σπουδαίου αυτού μέτρου.
Δεν θα ήταν σωστό να κατηγορήσω τους εμπνευστές αυτής της απόφασης για προσπάθεια να επιβάλουν ένα εισπρακτικό μέσο, διότι δεν έχω τέτοια ένδειξη. Ωστόσο, όταν βοά η επιστημονική κοινότητα και έχει αποδειχθεί στην πράξη ότι ο εγκλεισμός σε φυλακές όχι μόνο δεν βοηθάει τον κρατούμενο να παύσει να τελεί αξιόποινες πράξεις αλλά του στρώνει ουσιαστικά το δρόμο, ώστε να τελέσει εκ νέου αδικήματα και, επίσης, οι περισσότερες φυλακές της χώρας έχουν τη στιγμή αυτή περισσότερους κρατουμένους απ’ όσους χωρούν (ενδεικτική είναι η περίπτωση των φυλακών Κομοτηνής, οράτε www.xronos.gr/reportage/detail.php?ID=34474 ), μέτρα, όπως αυτό της αύξησης των ορίων εξαγοράς των ποινών, που μετατρέπονται σε χρηματικές, το μόνο, που σίγουρα επιτυγχάνουν, είναι ο εγκλεισμός περισσότερων προσώπων στις ήδη ασφυκτικά γεμάτες ελληνικές φυλακές με ό,τι δυσμενές αυτό συνεπάγεται.

Υποκριτές και μεγάλοι καλλιτέχνες

«Μην ορκίζεσαι, μην ορκίζεσαι, μάτια μου…», ακούγεται η εκφραστική και υπέροχη φωνή της Ελευθερίας Αρβανιτάκη από το ραδιόφωνο και η δισκογραφική εταιρεία, η οποία εξέδωσε το σχετικό δίσκο, συνεχίζει να προβάλλει αυτό το τραγούδι.
Μόνο που πρόκειται για καραμπινάτη διασκευή παλαιότερου, προ δεκαετίας, περίπου, ιταλικού τραγουδιού με τον τίτλο “Come Mona Liza” του καλλιτέχνη Mango, το οποίο μπορείτε να ακούσετε στο www.youtube.com/watch?v=RoFaeEGzXb0&feature=related ή στη ζωντανή εκτέλεσή του στο www.youtube.com/watch?v=dvXuPb6Okas&feature=related . Παρ’ ολ’ αυτά, το τραγούδι εξακολουθεί να παίζει στους περισσότερους ραδιοφωνικούς σταθμούς, και ως προς αυτό δεν έχω αντίρρηση, διότι η Ελευθερία Αρβανιτάκη είναι μια σπουδαία ερμηνεύτρια (δεν λέω απλά «τραγουδίστρια», διότι θεωρώ ότι είναι κάτι παραπάνω απ’ αυτό), από τις κορυφαίες, που ανέδειξε το σύγχρονο ελληνικό τραγούδι. Και, μάλιστα, όσοι σταθμοί παίζουν αυτό το κομμάτι, παραλείπουν να αναφέρουν ότι πρόκειται για διασκευή, κάτι, που δεν κάνουν, όταν ακούγονται άλλα διασκευασμένα κομμάτια.

Όμως, αναρωτιέμαι, αν ο ερμηνευτής (ή τραγουδιστής, ανάλογα με τις δυνατότητές του) ήταν κάποιος άλλος, θα παρέμενε στην αφάνεια το γεγονός ότι το εν λόγω τραγούδι είναι διασκευή; Προσοχή, δεν αμφισβητώ την αξία της Ελευθερίας Αρβανιτάκη, οφείλω να το διευκρινίσω. Απλά, με ενοχλεί λιγάκι το γεγονός ότι πολλοί καλλιτέχνες τον τελευταίο καιρό επιδίδονται σε διασκευές ξένων ή παλαιότερων ελληνικών επιτυχιών, αντί να παρουσιάζουν μια νέα δουλειά. Και με προβληματίζει το γεγονός ότι, όταν άλλοι καλλιτέχνες διασκευάζουν κάποιο κομμάτι, σχολιάζονται αρνητικά (συνήθως), στην περίπτωση της Ελευθερίας Αρβανιτάκη όχι μόνο κατάπιε ο πολύς κόσμος το γεγονός ότι το εν λόγω άσμα είναι διασκευή αλλά αυτό το γεγονός ετάφη, επιεικώς από τις ραδιοφωνικές εκπομπές, που το παίζουν.
Συγγνώμη για το λίγο γκρινιάρικο άρθρο αλλά πιστεύω ότι δεν υπάρχει λόγος να κρύβουμε μια πραγματικότητα μόνο και μόνο επειδή τη διασκευή ερμηνεύει μια σπουδαία, χωρίς αμφιβολία, καλλιτέχνης. Και οι διθυραμβικές κριτικές για το συγκεκριμένο τραγούδι είναι, τουλάχιστον, υποκριτικές, αν κρίνουμε από το «θάψιμο», που υπέστη η Άλκηστις Πρωτοψάλτη και η «Χαβάη» από μεγάλο μέρος της κριτικής. Αυτή, δηλαδή, είναι μικρή καλλιτέχνης και ερμηνεύτρια;

Όταν η ανοχή θρέφει τη βία

Πρόλαβα εποχές στο σχολείο, όπου έπεφτε χαστούκι, όταν κάποιος μαθητής αρνούνταν να καθήσει ήσυχος. Υπήρχε και μια διευθύντρια στις τρεις πρώτες τάξεις του δημοτικού, η οποία ήταν πραγματικός Κέρβερος, τα μάγουλά μου έχουν ακόμα τις δαχτυλιές από τα χαστούκια της, καθόσον δεν ήμουν και υπόδειγμα φρόνιμου μαθητή. Αυτή η γυναίκα μας είχε τρομάξει τόσο πολύ, που, όταν έμπαινε στην τάξη για να μας κάνει μάθημα, αν απουσίαζε η δασκάλα μας, όλοι καθόμαστε «σούζα». Φυσικά, δεν μπορώ να επαινέσω τη χειροδικία ως μέθοδο διαπαιδαγώγησης αλλά σε μια τάξη αρκετά άτακτη ,όπως ήταν η δική μου στο δημοτικό σχολείο, ο λόγος δεν έφτανε πάντα, τουλάχιστον εκείνα τα χρόνια.
Τα χρόνια πέρασαν, οι μέθοδοι διδασκαλίας άλλαξαν και το ρόλο του «χαστουκιστή» πήραν μαθητές, οι οποίοι έκριναν ότι έτσι θα επιβάλλονταν στους δασκάλους και τους καθηγητές τους. Και αν δεν έχουν υποπέσει στην αντίληψή μου περιπτώσεις μαθητών του δημοτικού, που χειροδίκησαν εις βάρος του δασκάλου τους, μπορώ να αναφέρω ουκ ολίγες περιπτώσεις μαθητών γυμνασίων και λυκείων, οι οποίοι δε δίστασαν να σηκώσουν χέρι στους καθηγητές του, χωρίς να αναφέρω τα περιστατικά σωματικής βίας, που λαμβάνουν χώρα τον τελευταίο καιρό στα ΑΕΙ και ΤΕΙ της Ελλάδος. Προ αρκετών ετών, μια καθηγήτρια σε κάποιο λύκειο της Μαινεμένης Θεσσαλονίκης έφαγε το «ξύλο της αρκούδας» από οξύθυμους (και με βαρύ χέρι) μαθητές, οι οποίοι, μάλιστα, τη γλύτωσαν με απλή επίπληξη. Ο κ. Αναστάσιος Μάνθος, πρύτανης του Α.Π.Θ., εδάρη από φοιτητές (;;;) του πανεπιστημίου του, οι οποίοι ουδέποτε συνελήφθησαν.
Γιατί αναφέρω αυτά τα περιστατικά; Διότι διάβαζα σε ένα άρθρο του δημοσιογράφου των «ΝΕΩΝ» και ιστολόγου κ. Μιχάλη Μητσού μια παρόμοια ιστορία, που έλαβε χώρα στη Γαλλία. Εκεί, κάποιος καθηγητής έκανε μια παρατήρηση σε κάποιο μαθητή του, ο οποίος τον αγνόησε. Ο καθηγητής επανέλαβε την παρατήρησή του και ο μαθητής επανέλαβε την ίδια αδιάφορη συμπεριφορά. Ο καθηγητής έχασε τον έλεγχο και πέταξε τα πράγματα του μαθητή κάτω (αυτό αφορούσε η παρατήρησή του, να μαζέψει ο μαθητής τα πράγματά του από το τραπέζι, όπου ο καθηγητής θα έδειχνε ένα πείραμα), ο μαθητής τον αποκάλεσε με τη γνωστή λέξη, που οι νεοέλληνες αποδίδουμε στους γύρω μας και ο καθηγητής το χαστούκισε. Χωρίς να επαινώ την απώλεια της ψυχραιμίας εκ μέρους του καθηγητή, άλλο τόσο θεωρώ απαράδεκτη τη στάση του μαθητή, ο οποίος προφανώς δεν έχει διδαχθεί από το σπίτι του σωστούς τρόπους.
Όσοι περιμένατε ότι ο καθηγητής αυτός πέρασε από πειθαρχικό και διεσύρθη από τους συνδικαλιζόμενους συναδέλφους του, πλανάσθε πλάνην οικτρά. Διότι συνέβη ακριβώς το αντίθετο, ήτοι καταδικάστηκε η στάση του μαθητή, συγκεντρώθηκαν 80.000 υπογραφές διαδικτυακά υπέρ του καθηγητή, το συνδικαλιστικό όργανο των καθηγητών υπεραμύνθηκε της ενέργειας του καθηγητή και κατήγγειλε τις συνθήκες εργασίας των εργαζομένων του κλάδου του και ένας πρώην υπουργός παιδείας υπερασπίστηκε τον καθηγητή αυτό (περισσότερα στο diastaseis.blogspot.com/ στην ανάρτηση με ημερομηνία 30.6.2008).
Δεν επαινώ, φυσικά, οποιαδήποτε μορφή βίας σε βάρος μαθητών και φοιτητών. Όμως, δεν μπορώ, διαβάζοντας το παραπάνω άρθρο, να μην κάνω τη σύγκριση ανάμεσα σε όσα συμβαίνουν στη Γαλλία με όσα λαμβάνουν χώρα εδώ. Στην Ελλάδα θα ξεσηκώνονταν και οι πέτρες κατά του θρασύτατου καθηγητή, το συνδικαλιστικό όργανο των καθηγητών θα τον έσυρε σε πειθαρχικό συμβούλιο, αν, στην καλύτερη περίπτωση, δεν τον παρατούσε ξυλάρμενο, οι μαθητές θα έκαναν κατάληψη με τη συμπαράσταση των γονέων τους, με αίτημα να απομακρυνθεί από το σχολείο ο θρασύς καθηγητής (πόσο καλύτερο θα ήταν να δίδασκαν τρόπους καλής συμπεριφοράς οι γονείς στα βλαστάρια τους). Αν το περιστατικό λάμβανε χώρα σε ΑΕΙ ή ΤΕΙ(και έχει συμβεί, απλά δεν ενθυμούμαι λεπτομέρειες), τότε θα ακούγαμε τις νεολαίες των αριστεριζουσών παρατάξεων να καταδικάζουν την αυταρχικότητα και το φασισμό των καθηγητών, ενώ οι υπόλοιπες παρατάξεις θα σφύριζαν αμέριμνα. Αν το θύμα ήταν καθηγητής, τότε οι δράστες θα απολάμβαναν μιας πρωτοφανούς συγκαλύψεως από τους κοπτόμενους, κατά τα άλλα, για την πρόοδο της ανώτατης παιδείας συμφοιτητές τους. Και το πιο πιθανό είναι ότι το ίδιο το θύμα θα δήλωνε ότι δεν επιθυμεί την ποινική δίωξη των δραστών, όπως, άλλωστε, έπραξε και ο κ. Μάνθος.
Αναρωτιέμαι, με βάση τα παραπάνω ,λοιπόν, ποιος είναι, άραγε, ο λόγος να ζητάμε την αναβάθμιση της δημόσιας εκπαίδευσης, όταν τα ήθη και έθιμα των μαθητών και φοιτητών συνεχώς υποβαθμίζονται, ενώ οι ηγέτες των μαθητών και των φοιτητών συνεχίζουν με την όλη στάση τους να επιβραβεύουν τέτοιες συμπεριφορές.

Εμπρηστές της δημοκρατίας

Την επίθεση στο βιβλιοπωλείο του βουλευτού του ΛΑ.Ο.Σ., κ. Άδωνι Γεωργιάδη την έμαθα προ ολίγων ημερών, αν και έχει περάσει κοντά ένας μήνας από τότε, που έγινε. Οι δράστες πέταξαν βόμβες μολότωφ και, στη συνέχεια, ετράπησαν σε φυγή και παραμένουν ασύλληπτοι, μέχρι σήμερα. Το δε βιβλιοπωλείο του γνωστού πρώην τηλεπαρουσιαστή βιβλίων, ιστορικού, δημοσιογράφου και ιδιοκτήτη του εκδοτικού οίκου «ΓΕΩΡΓΙΑΔΗΣ» και των περιοδικών «ΕΛΛΗΝΩΝ ΙΣΤΟΡΙΑ» και «ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΑΓΩΓΗ» μάλλον έχει σπάσει κάθε ρεκόρ καταστροφών, 11 τον αριθμό, και νομίζω ότι πολλοί στη θέση του θα είχαν απογοητευτεί και ενδεχομένως θα το είχαν κλείσει.
Δεν είναι ,όμως, για γέλια η κατάσταση αυτή. Φυσικά, δεν υποστηρίζω τις ιδέες του κ. Γεωργιάδη, ο οποίος με τις θεωρίες του δείχνει περισσότερο να επιθυμεί να ψυχαγωγήσει όποιους Έλληνες αποφασίσουν να τον παρακολουθήσουν παρά να τους ενημερώσει για τις αντιλήψεις του. Και η απόφασή του να πολιτευτεί με ένα κόμμα, του οποίου οι απόψεις προκαλούν ιδιαίτερη δυσαρέσκεια σε αρκετούς πολίτες, οι οποίοι πρόλαβαν δύσκολες για τη δημοκρατία στην Ελλάδα εποχές, σαφώς και δεν μετράει υπέρ του.
Όμως, τόσο η έκφραση των απόψεών του όσο και η επιθυμία του να πολιτευτεί με το ΛΑ.Ο.Σ. αποτελούν μια εκδήλωση του δικαιώματος στην έκφραση, όπως αυτό διαμορφώνεται μέσα σε ένα δημοκρατικό πολίτευμα. Και δημοκρατία σημαίνει, μεταξύ άλλων, και το δικαίωμα κάθε τρίτου να εκφράζει απόψεις, οι οποίες δεν είναι αρεστές σε τρίτους. Δεν θα πρέπει, άλλωστε, να ξεχνάμε ότι επί σειρά ετών η ελευθερία της άποψης στη χώρα ευρίσκετο υπό περιορισμό. Και σήμερα, ακόμα, δεν λείπουν περιπτώσεις περιορισμού της ελεύθερης έκφρασης, αν αναλογιστούμε την αποκαθήλωση του, δήθεν, βλάσφημου έργου του Βέλγου καλλιτέχνη Τιερρύ ντε Κορντιέ στην έκθεση “OUTLOOK” προ ετών ή την ποινική δίωξη σε βάρος του ηθοποιού Βασιλείου Διαμαντόπουλου και του καθηγητού Γεωργίου Ρούσση προ 13, περίπου, ετών, όταν την επομένη της καύσης της ελληνικής σημαίας από ομάδα αντιεξουσιαστών στο Πολυτεχνείο υποστήριξαν την εξέγερση των νέων εκείνων. Σαφώς και οι ενέργειες εκείνων των νέων δεν μπορούσαν να δικαιολογηθούν αλλά η άποψη των κ.κ Διαμαντόπουλου και Ρούσση ήταν και έπρεπε να είναι ελεύθερη. Τελικά, και οι δύο αθωώθηκαν πανηγυρικά από το αρμόδιο δικαστήριο και η απόφαση αυτή θεωρήθηκε και ορθά μια δικαίωση όσων θεωρούν ότι η ελευθερία του λόγου πρέπει να προστατεύεται.
Στην περίπτωσή μας, όμως, έχουμε μια καταστροφή ενός βιβλιοπωλείου, μέσω του οποίου διακινούνται κάποια βιβλία. Δεν θα μπω στη διαδικασία να κρίνω, αν τα βιβλία αυτά είναι ωφέλιμα ή προπαγανδίζουν διάφορα βλαβερά πράγματα. Καλώς ή κακώς, σε μια δημοκρατία οφείλουμε να μάθουμε να ακούμε και την άποψη εκείνη, η οποία δεν μας αρέσει. και, δόξα τω Θεώ, η δημοκρατία έχει τους μηχανισμούς αυτοπροστασίας της, ώστε να μην κινδυνεύει από τα βιβλία και τις εν γένει απόψεις του κ. Γεωργιάδη. Θα μπορούσα να υποστηρίξω την άποψη ότι η δημοκρατία βρίσκεται σε κίνδυνο, αν τα βιβλία του κ. Γεωργιάδη προέτρεπαν τον κόσμο σε πράξεις βίας αλλά κάτι τέτοιο αφενός δε συμβαίνει αφετέρου δεν είμαι εκείνος, που θα το κρίνει πολλώ δε μάλλον με τον τρόπο, που επέλεξαν όσοι πέταξαν τις βόμβες μολότωφ στο εν λόγω βιβλιοπωλείο. Για την απαγόρευση ενός βιβλίου, το οποίο προπαγανδίζει το μίσος εναντίον μια κατηγορίας ανθρώπων, υπάρχουν τα αρμόδια δικαστήρια, τα οποία αποφαίνονται για το θέμα αυτό, κατόπιν μηνυτήριας αναφοράς παντός ενδιαφερόμενου. Και εκεί, βέβαια, υπάρχει το ενδεχόμενο να εκδοθεί μια απόφαση, όπως αυτή, που εξεδόθη από το Τριμελές Εφετείο Αθηνών, με την οποία καταδικάστηκε σε ποινή φυλάκισης ο γνωστός πολιτευτής της «4ης Αυγούστου» και δικηγόρος κ. Κωνσταντίνος Πλεύρης και η ορθότητά της αμφισβητήθηκε από νομικούς αλλά αυτά υπάρχουν σε μια κοινωνία, η οποία δεν μπορεί να διεκδικήσει την τελειότητα και, εν πάσει περιπτώσει, επιθυμεί να προστατευτεί από πρόσωπα, που θεωρεί ότι ενσπείρουν μειωτικά σχόλια σε βάρος συγκεκριμένων θρησκευτικών ομάδων.
Υπάρχει, βέβαια, και η άποψη ότι κάπως έτσι εκκολάφθηκε το "αυγό του φιδιού" στη μεσοπολεμική Γερμανία. Μιλάμε για την άνοδο του ναζισμού την εποχή εκείνη. Πλην, όμως, οι συνθήκες υπό τις οποίες ανήλθε ο Χίτλερ στην εξουσία είναι σημαντικά διαφορετικές από αυτές, που επικρατούν στη σημερινή Ελλάδα. Η Γερμανία της εποχής εκείνης ήταν μια κατεστραμμένη χώρα τόσο από τον πόλεμο όσο και από τη Συνθήκη του Μπρεστ-Λιτόφσκ, η οποία την είχε καταδικάσει να πληρώσει υπέρογκες αποζημιώσεις στις δυνάμεις της Αντάντ και της είχε αφαιρέσει τη Ρηνανία (Ρούργκεμπιτ γερμανιστί ή απλά Ρουρ), όπου ευρίσκετο η βαριά βιομηχανία της (φανταστείτε μια Ελλάδα χωρίς τα Οινόφυτα, τρόπο τινά). Ο πληθωρισμός είχε φτάσει στα ύψη, μια φραντζόλα ψωμί κόστιζε εν έτει 1923, δύο δισεκατομμύρια γερμανικά μάρκα, εν έτει 1930 έξη εκατομμύρια άνεργοι Γερμανοί φυτοζωούσαν και οι πολιτικοί αδυνατούσαν να δώσουν χείρα βοηθείας στη χώρα και οι πολιτικές ταραχές είχαν βυθίσει τη χώρα στο χάος, με αποκορύφωμα τη δολοφονία του Πρωθυπουργού της χώρας, Γουσταύου Στρέζεμαν, το 1930. Μέσα σε ένα τέτοιο περιβάλλον, ο Χίτλερ εξελίχθηκε σε πρωταγωνιστή, ξεκινώντας το 1919 ως απλό μέλος του Γερμανικού Εργατικού Κόμματος, το οποίο τότε αριθμούσε μερικές εκατοντάδες οπαδούς, κερδίζοντας στις εκλογές του 1923 μερικές έδρες για να φτάσει στο θρίαμβο του 1932, όταν κέρδισε 230 από τις έδρες του γερμανικού κοινοβουλίου και στην κατάληψη της καγκελαρίας το 1933, την οποία του προσέφερε ο φον Χίντεμπουργκ. Τα υπόλοιπα είναι λίγο πολύ γνωστά σε όλο τον κόσμο. (οράτε tovima.dolnet.gr/print_article.php?e=B&f=13396&m=Y02&aa=1 ).
Ποιες είναι οι αναλογίες της μεσοπολεμικής Γερμανίας με τη σημερινή Ελλάδα; Φρονώ ότι δεν υπάρχουν. Ναι μεν η οικονομική κατάσταση της χώρας μας δεν είναι η καλύτερη δυνατή αλλά πόρρω απέχει από την κατεστραμμένη οικονομικά Γερμανία των δεκαετιών του ’20 και του ’30. Το ΛΑ.Ο.Σ. ο πιο χαρακτηριστικός εκπρόσωπος της ακροδεξιάς, έλαβε ποσοστό 3,80% και πήρε 10 έδρες. Σήμερα, οι τελευταίες δημοσκοπήσεις το φέρνουν σε ποσοστό 4%, περίπου. Συνιστά αυτό απειλή για τη δημοκρατία; Νομίζω πως όχι!
Συμπερασματικά, μπορώ να πω ότι το κάψιμο βιβλιοπωλείων, όπως αυτό του κ. Γεωργιάδη, είναι απλά ενέργειες απαράδεκτες σε μια χώρα, που θέλει να λέγεται δημοκρατική και πολύ περισσότερο καταδεικνύει την αδυναμία μερικών προσώπων να σεβαστούν μια γνώμη (προσοχή, να σεβαστούν, όχι να την ασπαστούν, υπάρχει διαφορά), η οποία μπορεί να είναι ακραία και, ενδεχομένως, ρατσιστική, αλλά σε μια δημοκρατική χώρα θα ακουστεί και θα κριθεί αναλόγως. Και η δημοκρατία, ακόμα και με τον τρόπο, που λειτουργεί στη χώρα μας, έχει ουκ ολίγα αντισώματα, ώστε να μην τρωθεί από απόψεις, όπως αυτές του κ. Γεωργιάδη.