Προτεραιότητες

 Αποκαλύπτει πολλά για τις προτεραιότητες αυτής της χώρας και του πολιτικού συστήματος της το γεγονός ότι διακόπτεται η λειτουργία σχολείων προκειμένου αυτά να λειτουργήσουν σαν πάρκινγκ για τη διεξαγωγή ενός ποδοσφαιρικού αγώνα. Θα έβρισκα φυσιολογικό να μην διεξαχθεί ένας ποδοσφαιρικός αγώνας, να μην λειτουργήσει ένα γήπεδο, για να λειτουργήσει ένα σχολείο. Το αντίστροφο το βρίσκω εξοργιστικό.

Είναι όμως κάτι ακόμη χειρότερο από αυτό, είναι κακή διαπαιδαγώγηση των παιδιών το να βλέπουν να μην λειτουργεί το σχολείο τους για να παιχτεί ποδόσφαιρο και να γίνεται αυτό πάρκινγκ για να παρκάρουν οι παράγοντες τα αμάξια τους στο προαύλιο. Υποθέτω ότι έτσι χάνουν τις όποιες αυταπάτες τους για το ποιες είναι οι πραγματικές ιεραρχήσεις στην κοινωνία όπου ζουν.

Οι άμεσοι περίοικοι βλέπουν στοιχειώδη δικαιώματα τους να καταπατώνται από το ίδιο το κράτος και την αστυνομία, καθώς, έστω για μία μέρα, θα χρειάζονται ειδική άδεια (διαπίστευση) για να έχουν πρόσβαση στα σπίτια τους! Οι εργαζόμενοι δυσκολεύονται, οι ηλικιωμένοι και ευάλωτοι κάτοικοι της περιοχής θα έχουν δύσκολη πρόσβαση σε ιατρικές υπηρεσίες, η ζωή των κατοίκων της πόλης θα δυσκολευθεί, η βαρβαρότητα επελαύνει, μαυρίστε τους.

Υ.Γ. εχθές κάποιοι «αγνοί» πανηγυρίζοντες φίλαθλοι πέταξαν και στη γειτονιά κροτίδες, από διερχόμενο αυτοκίνητο, τρομάζοντας τα αδέσποτα που ταΐζονταν.

Αντιαναπτυξιακός

Το απέναντι ιδιωτικό παρκάκι με την άγρια βλάστηση καταστράφηκε.
Ανακαίνιση γραφείων, πιθανώς για να γίνουν τράπεζα ή άλλη υπηρεσία. 
Δεν έμεινε ούτε ένα αγριόχορτο, μόνο τα δέντρα.
Ο χώρος γέμισε οικοδομικά υλικά και εργαλεία.
Αναρίθμητα πλάσματα που ζούσαν εκεί, μέσα στα χόρτα και τα αγριολούλουδα, έχασαν το σπίτι τους.
«Κλείνετε την πόρτα, γεμίσαμε ποντίκια.» Η ανακοίνωση στην είσοδο της πολυκατοικίας.
Τα κοτσύφια και τα άλλα πουλιά έχασαν τα έντομα.
Οι γάτες έχασαν τα ποντίκια (ευτυχώς αυτές τις ταΐζω).
Τι να έγιναν οι συμπαθητικοί γυμνοσάλιαγκες;
Ένα μικροσκοπικό οικοσύστημα καταστράφηκε.
Κάποιοι χαίρονται και καμαρώνουν.
Θα μπει μια τάξη.
Θα είναι όλα καθαρά, τσιμεντένια, ανεπτυγμένα.
Εγώ λυπάμαι, θυμώνω, πενθώ.

Το μεγάλο άλμα της συνείδησης

Δεν είσαι απλώς ένα σώμα. Δεν είσαι απλώς ένας νους. Είσαι όλα τα σώματα και κάθε νους. Είσαι ο αέρας που σε περιβάλλει. Είσαι η αράχνη στη γωνία του δωματίου. Είσαι το χώμα και το νερό. Είσαι η φάλαινα που παίζει στον ωκεανό. Είσαι κάθε πλάσμα της γης και όλα τα πλάσματα όλων των πλανητών. Είσαι ο ήλιος και η σελήνη. Είσαι η διαστρική σκόνη και τα άστρα. Είσαι ο γαλαξίας και όλοι οι γαλαξίες. Άσε τη συνείδησή σου να διαλυθεί μέσα στο κοσμικό πεδίο συνειδητότητας όπου αναδύονται όλες οι συνειδήσεις. Ενώσου με την αντικειμενικότητα όπου αναδύονται όλες οι υποκειμενικότητες. Ενώσου με τον ωκεανό όπου σαν κύματα εμφανίζονται και επιστρέφουν όλες οι μορφές. Κατάλαβε ότι είσαι το τίποτα και τα πάντα, το μεγάλο κενό και η άβυσσος. Όλα τα άλλα θα ακολουθήσουν αβίαστα.

Η καλοσύνη φτάνει και περισεύει

Κάθε πλάσμα, οπουδήποτε στο σύμπαν, δεν είναι παρά εγώ και εσύ, μια εκδοχή του εαυτού μας. Τίποτε δεν γεννιέται, τίποτε δεν πεθαίνει, μορφές μετασχηματίζονται σε άλλες μορφές. Πολλά τα κύματα, ένας ο ωκεανός. Η ατομική ύπαρξη είναι μια φενάκη. Όσο βαθύτερη αυτή η επίγνωση, τόσο μεγαλύτερη η καλοσύνη για κάθε πλάσμα, ακόμη και για ό,τι μοιάζει «άψυχο». Άλλη θρησκεία δεν χρειάζεται.