Ο απόηχος ενός Πάσχα

Δευτέρα του Πάσχα, απόγευμα. Τα διπλά τζάμια δεν εμποδίζουν το θόρυβο. Σίγουρα οι ένοικοι κάποιας γκαρσονιέρας γιορτάζουν τη δεύτερη μέρα του Πάσχα στον ακάλυπτο. Σε λίγο ο θόρυβος μεγαλώνει, αυτές δεν είναι χαρούμενες φωνές, ακολουθούν σπασίματα και βρισιές «Κ**λόπ**στρα, φεύγα από δω!». Ανοίγω την πόρτα και βγαίνω στο μπαλκόνι. Ένας άντρας έχει πέσει κάτω και βρίζει, κάποιοι άλλοι απομακρύνονται, οι γυναίκες και οι ηλικιωμένοι προσπαθούν να ηρεμήσουν τα πνεύματα. Το οικογενειακό τραπέζι πεσμένο στο πλάι, στο τσιμέντο του ακάλυπτου σκόρπια κόκκινα αυγά, γλυκά, φαγητά που ετοιμάστηκαν με φροντίδα, πιατικά, ένα θλιβερό θέαμα, από το εσωτερικό της γκαρσονιέρας ακούγονται ελαφρολαϊκά. Κάποιοι άλλοι έχουν βγει επίσης στα μπαλκόνια. Επιστρέφω στο δωμάτιο και κλείνω την πόρτα. Τουλάχιστον, τώρα έχει ησυχία, όσο για τους ανθρώπους αυτούς, σαν να μην έφτανε που τους βγήκε η γιορτή ξινή, βρέθηκα και εγώ να τους κάνω ποστ.

Είδε ο άγριος...

...τις δεισιδαιμονίες του πολιτισμένου και βαστούσε την κοιλιά του από τα γέλια.

Δεν θα ασχολιόμουν, αλλά για άλλη μια φορά όλα τα ΜΜΕ, ακόμη και τα υποτιθέμενα σοβαρά, προσπαθούν να μας πείσουν ότι το «άγιο φως» ανάβει με θεϊκή παρέμβαση. Δεν θα ασχοληθώ πολύ, σας παραπέμπω στη σχετική ανάρτηση του Δόκτορα, εδώ.

Γελάμε με έναν ενήλικο που πιστεύει στον Άγιο Βασίλη, αλλά παίρνουμε στα σοβαρά (;) έναν ενήλικο που πιστεύει στο θαυματουργό άναμμα μιας φλόγας, κάθε χρόνο, σε συγκεκριμένη ημερομηνία και ώρα, εν μέσω μάλιστα σκηνών απείρου κάλους και κλωτσομπουνιδίων μεταξύ των ιερέων διαφορετικών δογμάτων και εθνικοτήτων, και ένα κράτος που μεταφέρει με ειδική πτήση, με λεφτά όλων των φορολογουμένων, αυτή τη φλόγα και την υποδέχεται με τιμές αρχηγού κράτους.

Εύχομαι στον καθένα ό,τι θέλει και υπομονή σε όσους, σαν και εμένα, δεν αντέχουν την αισθητική της εποχής.

Ή όλα είναι ιερά ή τίποτα δεν είναι ιερό.

Πασχαλινό

Δεν με ενδιαφέρουν οι γιορτές τους, του κρέατος και της ξινίλας. Δεν με ενδιαφέρει η θρησκεία τους, και ξέρω ότι αυτή η αδιαφορία είναι που τους τρομάζει περισσότερο. Να τους βρίσεις; Ζουν για αυτό. Να τους γυρίσεις όμως την πλάτη; Τους σκοτώνει. Αυτό τρέμει κάθε θρησκεία, τους άδειους ναούς, τα απαθή βλέμματα, όχι τη βλασφημία, όχι το μίσος. Τρέφεται από αυτά.

Βλέπεις να γεμίζει η Ελλάδα από τους σουβλιστάδες. Πόσο επιδέξια καρφώνουν, δένουν, ψήνουν, με πόση μανία βυθίζουν τα δόντια τους στη σάρκα, τι ωραία που σπάνε τα κόκαλα. Τι καλοί σταυρωτήδες που θα ήταν. Αλλά, πάλι, μη δίνετε σημασία σε αυτά που λέω, εγώ δεν είμαι των ανθρώπων, για κάποιο μεγάλο έγκλημα τιμωρήθηκα να ζω στις σιχαμερές αποικίες αυτών των τεράτων, πλάι τους, με τη μορφή τους. Καταδικασμένος να νοιώθω απέναντί τους την απέχθεια που νοιώθουν οι περισσότεροι από αυτούς απέναντι στις κατσαρίδες.

Να χαρώ για την υποτιθέμενη ανάσταση; Ανάσταση; Αθανασία; Θεός φυλάξοι!!! Γιατί; Καλύτερο φίλο μου έχω το θάνατο, που θα σημάνει τη λήξη της απάνθρωπης αυτής ποινής. Τον Χαρούλη συμπαθώ, μαζί και τα άλλα πλάσματα που είναι καταδικασμένα, όπως και εγώ, να ανέχονται αυτή τη μόλυνση, αυτόν τον καρκίνο, τον άνθρωπο. Τον άνθρωπο που έμεινε μετέωρος σε ένα λίμπο, μεταξύ αυτού που θα έπρεπε να είναι και του κτήνους που δεν έπαψε ποτέ να είναι εντελώς. Επέλεξε ο άνθρωπος τη γνώση, αλλά μόλις μισάνοιξε η πόρτα, τρόμαξε, πισωπάτησε, δεν ολοκλήρωσε ποτέ. Έχασε και την αθωότητα και τη σοφία, έμεινε στο ανάμεσο, που είναι χειρότερο και από τα δύο. Περιμένω να εμφανιστεί ο νέος άνθρωπος, ο Homo Nobilis, που θα σαρώσει από προσώπου Γης αυτή την ντροπή.

Ποιον συμπαθώ εγώ; Aυτή την εποχή, τις μικρές μύγες της άνοιξης, αυτές τις ιπτάμενες τελίτσες, μαύρες ή σε ζωηρό πράσινο, αυτές τις μικρές ζωές. Αυτές που δεν τολμάς να αγγίξεις γιατί στο παραμικρό άγγιγμα χάνουν ένα φτερό ή ένα πόδι. Αυτά τα μικρά πλάσματα που χορεύουν μιλούνια, σε ζωντανά σύννεφα κάτω από τα δέντρα. Δεν με ενδιαφέρουν οι ψαλμωδίες, οι ναοί, η κατάνυξη, η ευλάβεια, τα τσιμπούσια, τα παιδιά, οι έρωτές, η λαγνεία, τα πάθη, η ακόρεστη πείνα και η λύσσα των ανθρώπων. Για τις μικρές μύγες νοιάζομαι, σαν και αυτήν που έσωσα όταν πήγε να πνιγεί σε μια σταγόνα νερό και τρόμαξα όταν παραλίγο να χάσει το φτερό της παρά το ότι την είχα πιάσει ακουμπώντας την με την άκρη ενός χαρτομάντιλου - ευτυχώς, όταν στέγνωσε πέταξε μακριά.

Little Fly,
Thy summer's play
My thoughtless hand
Has brush'd away.

Am not I
A fly like thee?
Or art not thou
A man like me?

For I dance
And drink & sing,
Till some blind hand
Shall brush my wing.

If thought is life
And strength & breath;
And the want
Of thought is death;

Then am I
A happy fly,
If I live,
Or if I die.
..............................................................(William Blake, The Fly)

Μικρή μύγα,
Το καλοκαιρινό σου παιχνίδι
Σάρωσε με μιας
Το απερίσκεπτό μου χέρι.

Μήπως δεν είμαι και εγώ
Μια μύγα σαν εσένα;
Ή μήπως δεν είσαι εσύ,
Άνθρωπος όπως και εγώ;

Διότι χορεύω
Και πίνω και Τραγουδώ
Μέχρι κάποιο χέρι τυφλό
Να σαρώσει και το δικό μου το φτερό.

Αν η σκέψη είναι η ζωή
Μαζί με δύναμη και ανάσα
Και η απουσία
σκέψης είναι θάνατος·

Τότε,
μια χαρούμενη μύγα είμαι και εγώ,
Και αν ζήσω,
Και αν πεθάνω.

Και για να μην παρεξηγηθώ, ούτε καλός ούτε ψυχοπονιάρης είμαι. Ελπίζω, όταν θα ανατέλλει ο ήλιος πάνω από το πεδίο του Αρμαγεδώνα, την καθορισμένη μέρα, να είμαι εκεί, ιερός παλαδίνος, κάτω από τα λάβαρα, με τον βαρύ κεφαλοθραύστη στο χέρι, πλάι στον φέροντα το φως, δίπλα στο άστρο της αυγής!

Ελπίδα

- Αχ... Δεν θα βρεθεί κανένας πλούσιος γαμπρός να γλιτώσω από το να καθαρίζω αυτό το βρωμοϊστολόγιο;

Βακχεύοντας

μάκαρ, όστις ευδαίμων
τελετάς θεών ειδώς
βιοτάν αγιστεύει και
θιασεύεται ψυχάν
εν όρεσι βακχεύων...*

.................................................................(Βάκχαι, Ευριπίδης)

Οικογενειακό τραπέζι, ψάρια και εξαιρετικό σαντορινιό λευκό κρασί, ωριμασμένο σε δρύινα βαρέλια. Για επιδόρπιο, λαχταριστοί λουκουμάδες. Οι δύο τελευταίοι με κοιτούν από το πιάτο, περιμένοντας στωικά τη μοίρα τους. Τι παράξενο σχήμα που έχει αυτός ο λουκουμάς.

Στην είσοδο κρατώ με μια σχεδόν θεατρική κίνηση τη βαριά πόρτα για να περάσει μια ωραία νεαρά που μόλις βγήκε από ένα ταξί. Βγάζει ένα επιφώνημα έκπληξης και με ευχαριστεί. Ο ουρανός είναι καθαρός και φυσάει ένα αεράκι που, τι έκπληξη, μεταφέρει ανοιξιάτικα αρώματα. Περπατώ με βήμα ελαφρύ και η ασχήμια της πόλης χάνεται σε κάποια γωνία της συνείδησης. Στο νου μου ακούω μελωδίες από μυστικούς θιάσους και μεταφέρομαι σε μια άλλη διάσταση, όλα είναι ίδια μα τίποτε δεν είναι πως πριν.

Μια γλυκιά ανοιξιάτικη ζάλη με κυριεύει. Τίποτα δεν έχει πια σημασία, όλα ωχριούν μπροστά στην ηδονή της συνείδησης, ανόθευτης από οποιαδήποτε πρόσμιξη, οποιαδήποτε επιθυμία ή φόβο. Όλα είναι περαστικά, εγώ που υποτάσσω το χώρο με τα δυο μου πόδια είμαι περαστικός, οι οδύνες του ανθρώπου είναι περαστικές, ο άνθρωπος είναι περαστικός, ο πλανήτης είναι περαστικός, τα αστέρια είναι περαστικά, το σύμπαν είναι περαστικό και εγώ περπατώ πάνω σε μια μπάλα που στροβιλίζεται γύρω από τον εαυτό της και τρέχει στο χώρο χορεύοντας σαν δερβίσης τον κοσμικό χορό της. Έχει κορυφή αυτή η μπάλα, είναι εκεί που πατούν τα πόδια μου.

Τίποτε πια δεν έχει σημασία, όλα απλώς υπάρχουν, δεν σημαίνουν, είναι.

Νοιώθω αυτό το είναι σαν μια δόνηση που υψώνεται μέσα από τη σπονδυλική μου στήλη και πάλλεται με τη δύναμη ενός πύθωνα. Η ανθρωπότητα αντιστρέφει τα πάντα. Δίνουμε προσοχή στα «σημαντικά», δηλαδή σε αυτά που σημαίνουν, δηλαδή σε αυτά που παραπέμπουν αλλού, δηλαδή σε αυτά που παραπέμπουν στις πλάνες και στη θολούρα μας και αγνοούμε τα ασήμαντα, δηλαδή αυτά που δεν σημαίνουν, αλλά είναι, αυτά που είναι το υλικό που γεμίζει τη ζωή μας, αυτά που έχουν πραγματική υπόσταση. Θυσιάζουμε αυτά τα «ασήμαντα», για τα «σημαντικά», τα οποία είναι άδεια κουτιά. Κυνηγάμε το ψέμα, φάσματα και σκιές, ανίκανοι να νοιώσουμε τον οργασμό της ύπαρξης εντός μας. Μα να που αυτή την Κυριακή κατάφερα, έστω ίσα- ίσα, έστω για λίγες ανεκτίμητες στιγμές, να ψυχανεμιστώ τις μυστικές μελωδίες του Βακχικού Θιάσου.

Ευοί Ευάν!**

Ο Μέγας Παν δεν πέθανε!

* Μακάριος ο ευδαίμων που γνωρίζει τις τελετές των θεών ζώντας αγνός και την ψυχή του προσφέρει στο θίασο βακχεύοντας στα βουνά

** Βακχική ευχή, κατά μία εκδοχή από αυτήν προήλθε το "εβίβα" (ο Μπαμπινώτης, στο λεξικό του, υποστηρίζει ότι προέρχεται από το λατινικό viva).

Σημείωση: Το σκίτσο βασίζεται σε γνωστό ψηφιδωτό δάπεδο της Δήλου.

Σάββατο βράδυ με παρέα

- Εις υγείαν μας!

Έντομα και άνθρωποι

Ένα φάντασμα πλανάται πάνω από την υφήλιο

- Έλα μωρέ, τι ακούς τους καταστροφολόγους;

.

Τα σύννεφα, αντί να αραιώνουν πυκνώνουν και πάνω από όλη την υφήλειο πλανάται το φάντασμα του Μάλθους. Τα αγαθά σπανίζουν, οι τιμές ανεβαίνουν, το περιβάλλον φτάνει στα όριά του, αν δεν τα έχει φτάσει ήδη. Ενδεικτική της κατάστασης η κρίση στην αγορά τροφίμων, που σε μεγάλο βαθμό, κατά το ένα τρίτο άκουσα να λένε, οφείλεται στα βιοκαύσιμα. Να υποθέσω ότι το υπόλοιπο ποσοστό οφείλεται στην αυξημένη ζήτηση από πληθυσμούς που θέλουν επιτέλους να προσεγγίσουν τα επίπεδα διαβίωσης των ανεπτυγμένων χωρών; Ο κόσμος έχει γίνει πολύ μικρός. Τραβάς την κουβέρτα περιχαρής που βρήκες τρόπο να καλύψεις την ανάγκη σου να γεμίζεις με βενζίνη το 4x4 για να πηγαίνεις βόλτα τη γκόμενα ή την οικογένεια και αφήνεις ξεσκέπαστη την πείνα των ανθρώπων των λιγότερο ανεπτυγμένων χωρών. Η τεχνολογία προοδεύει, η παραγωγικότητα αυξάνεται, αλλά δεν προλαβαίνουν. Η ειρωνεία είναι ότι ακριβώς αυτή η βελτίωση της παραγωγικότητας επιδεινώνει την κατάσταση και επιταχύνει την πορεία προς το αδιέξοδο ή, αν προτιμάτε, την κρίση. Όχι μόνο διότι αυτή ενισχύει ακόμη περισσότερο την αύξηση του πληθυσμού και εκτοξεύει τη ζήτηση, αλλά και αυξάνει την κατανάλωση των φυσικών πόρων. Δυστυχώς, στην κλασική οικονομική αντίληψη, δεν λαμβάνεται υπόψη κάποιο όριο των φυσικών πόρων, έστω εντός ενός χρονικού ορίζοντα. Δεν λαμβάνονται υπόψη οι επιπτώσεις στο περιβάλλον. Ο Κινέζος θα ζητάει όλο και περισσότερα, τώρα που παράγει και περισσότερα από αυτά που χρειάζεσαι εσύ φίλε μου, και μιλάμε για το ένα έκτο ή περισσότερο της ανθρωπότητας.

Σε τι ελπίζουμε; Στο να μας επιτρέψει η τεχνολογία να μετατρέψουμε το μεγαλύτερο μέρος του πλανήτη σε αγροκτήματα και κτηνοτροφικές μονάδες και το υπόλοιπο σε ελεεινές πόλεις όπου θα συνωστίζονται μισοτρελαμένες και εξαγριωμένες, από τον συνωστισμό, μάζες που θα αλληλοσφάζονται πάνω στη μανία και στην απελπισία τους; Οι περισσότεροι άνθρωποι, έχουν την τάση να τα προσπερνούν αυτά επαναπαυόμενοι στη για πολύ καιρό γενικά καλή πορεία των πραγμάτων, σε χώρες όπως και η δική μας, κάτι που θεωρούν, χωρίς αυτό να αποτελεί λογικό επιχείρημα, ως τεκμήριο και μιας μελλοντικής αντίστοιχης πορείας. Ένα πλοίο των τρελών που πλέει ακάθεκτο προς το χείλος του καταρράκτη, «τι λες βρε αδελφέ, καλά δεν πλεύσαμε στο ποτάμι μέχρι σήμερα;», «Φάε σήμερα, βίασε τη Γη σήμερα, έχει για αύριο ο Θεός».

Αυξάνεσθε και πληθύνεσθε... και επί Γης κόλαση.

Ελπίζω να είμαι απαισιόδοξος και να κάνω ένα μεγάλο λάθος.
.

Υ.Γ. Ομολογώ ότι η προοπτική της καταστροφής ενός κόσμου όπου ο άνθρωπος πωλεί τον άνθρωπο κομμάτι, κομμάτι, δεν μου είναι δυσάρεστη. Βέβαια, δεν είμαι τόσο αισιόδοξος ώστε να ελπίζω ότι η όποια κρίση θα σημάνει την απαρχή μιας νέας κοινωνίας ή, ακόμη καλύτερα, το τέλος της ανθρωπότητας.

Αφρικανική σκόνη - Ανταπόκριση περιπάτου ν+1 / Διορθωμένο

Ο αντίχειρας σε λάθος μεριά, κακοτεχνίες, οι βλαβερές συνέπειες του να πίνεις και να σκιτσάρεις.

DON'T DRINK AND DRAW

Η πόλη είναι παράξενη κάτω από αυτό το σύννεφο της αφρικανικής σκόνης. Μοιάζει λίγο με σκηνικό ταινίας, κάποιας σκοτεινής και σουρεαλιστικής ταινίας, ίσως κάποιας σαν το Μπραζίλ. Σωματίδια, άμμος της ερήμου, κύτταρα από φυτά, ζώα, καμήλες και βεδουίνους, σκόνη από μούμιες και Φαραώ, μικροσκοπικά τεμάχια από προαιώνιους βράχους και αρχαία μνημεία, αιωρούνται πάνω από την πόλη, μαζί με την υγρασία και αρκετή ζέστη. Περνώ από την Αγίου Μελετίου και προσπερνώ τη διασταύρωση με την οδό Λήθης, που με βάζει σε πειρασμό να στρίψω, αλλά οδηγεί σε αδιέξοδο, και βυθίζομαι στις αναμνήσεις και στην ενδοσκόπηση.

Εδώ και εκεί πιωμένοι παραπατούν αστειευόμενοι μεγαλόφωνα σε γλώσσες που δεν καταλαβαίνω ρίχνοντας χυδαίες ματιές στις γυναίκες και άγριες στους άνδρες. Μερικά καλοντυμένα γεροντάκια απολαμβάνουν όσο μπορούν αυτό που πρόκειται να τους αφαιρεθεί στο όχι πολύ μακρινό μέλλον. Η στοά σε αρκετά σημεία είναι σαν να έχει παγώσει στο χρόνο. Το βιβλιοπωλείο που θυμάμαι από παιδί είναι ακόμη εκεί, ακόμη και τα βιβλία είναι των δεκαετιών του 60 και του 70! Αλλά βεβαίως υπάρχουν και αρκετές αλλαγές. Μια από αυτές είναι η καφετέρια που άνοιξε πάνω στη γωνία της στοάς, αλλά τη συγκεκριμένη μέρα δεν λειτουργεί και όλα είναι σκοτεινά στο συγκεκριμένο σημείο και πέρα από τη γωνία. Στο βάθος, το φως της εξόδου, γύρω το σκοτάδι, σαν επιθανάτια εμπειρία. Στην έξοδο συνεργεία σκάβουν και τραβούν καλώδια, κακό σημάδι.

Καθώς πλησιάζω στο Πεδίο του Άρεως, ακούω μια βοή, άνθρωποι με πράσινα κασκόλ και χρώματα κάνουν την εμφάνισή τους με όλο και μεγαλύτερη συχνότητα. Ξέρω περί τίνος πρόκειται. Κάποιοι διαμαρτύρονται για την κατάσταση σε κάποια ομάδα. Φαίνεται ότι τις μεγαλύτερες μπάκες και τις πιο απίθανες φάτσες τις συναντάς σε συγκεντρώσεις φιλάθλων. Ο χουλιγκάνος και ο γιατρός, που αρέσκεται τις Κυριακές να φοράει τη λαϊκή μουτσούνα και να κάνει το παιδί του λαού και της πιάτσας, πάντα όμως με έναν αέρα υπεροχής και συγκατάβασης απέναντι στους άλλους. Κακοφωνίες από τα μεγάφωνα. Μπαίνω σε μια άλλη στοά και κατεβαίνω σε παράλληλο δρόμο για να τους αποφύγω. «Τίποτα, τίποτα, δεν με σταματά, στο Σύνταγμα θα φτάσω με τον τσαμπουκά!»

Λειτουργούν οι συνειρμοί. Πόσο παράλογη συμπεριφορά ο οπαδισμός. Βασίζεται βέβαια σε ένα υπόστρωμα που είναι η ανάγκη του ανθρώπου να ανήκει σε μια ομάδα για να επιβιώσει. Το παράλογο όμως είναι αυτή η αυθαίρετη επιλογή μιας ομάδας που δεν υπηρετεί κάποια πρακτική κοινωνική σκοπιμότητα παρά μόνο μια ακαθόριστη ψυχολογική ανάγκη. Ο προγραμματισμός της επιβίωσης, το ένστικτο, ανόθευτα από την κρίση. Εξηγούνται έτσι πολλά δεινά της ανθρωπότητας. Το πρόβλημα με τον άνθρωπο ή με τους περισσότερους ανθρώπους είναι ότι δεν είναι ούτε αρκετά άνθρωποι, ούτε αρκετά ζώα. Σκέφτομαι λίγο πάνω στον άνθρωπο. Σκέφτομαι τις αντιλήψεις των αρχαίων Ελλήνων και των χριστιανών. Οι χριστιανοί μίλησαν για ενοχή απέναντι σε έναν πατέρα θεό, κάτι πολύ απλοϊκό και παράλογο. Οι αρχαίοι ήταν πολύ πιο προηγμένοι, μίλησαν για τραγικότητα, μια έννοια που ακόμη και οι περισσότεροι σημερινοί άνθρωποι δεν κατανοούν. Η μωρία της ανθρωπότητας, το καράβι των τρελών.

Πάλι δεν είδα ανθρώπους να μου αρέσουν, κορμιά όμως είδα. Τα κορμιά των γυναικών, τα λεπτά και τα πληθωρικά, τα στήθη και οι γλουτοί, πώς σείονται, πώς μοιάζουν τόσο αληθινά... πιο αληθινά από κάθε τι άλλο στον κόσμο. Οι ωραίοι γλουτοί μιας γυναίκας μπορούν να σε κάνουν να ξεχάσεις τη χειρότερή σου μέρα, ακόμη και την ασχήμια της ζωής. Αλλά προσοχή, τα σαρκικά πάθη σε αποσπούν και σε καθυστερούν από το ταξίδι για τον ουράνιο προορισμό σου. Ήθελα κάποτε να γίνω μοναχός.

Δεν θα συνεχίσω για πολύ ακόμη, επιστρέφω στο σπίτι και οι φόβοι που προανέφερα επιβεβαιώνονται. Ένας ηλικιωμένος περιμένει στην είσοδο της πολυκατοικίας. «θα ανοίξετε εσείς;» Τα αντανακλαστικά μου ενεργοποιούνται, αν και δεν διακρίνω απειλή στον ασπρομάλλη. «Γιατί δεν κτυπάτε εκεί που θέλετε να πάτε; Πού πηγαίνετε;» «Στην τάδε, μου είπε ότι δεν έχει ρεύμα.» Ανοίγω, πράγματι, το φως των κοινοχρήστων δεν ανάβει. Περιμένω στο διαμέρισμά μου διαβάζοντας, ο θόρυβος του ψυγείου κάποια στιγμή με κάνει να καταλάβω ότι «το ρεύμα ήρθε».
.
Τα γράφω αυτά πίνοντας το αγαπημένο μου malt. Αν θέλετε να δοκιμάσετε ένα malt, δοκιμάστε το Glenrothes. Θα ήθελα να ήμουν Σκοτσέζος.

Ηδονοβλεψίες

Προειδοποίησις! Μην κοιτάξετε παρακάτω!

.

.

.

.

.

.

.

.

..

..

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

- Μήτσοοοοοοοοοοοο! Μας παίρνουνε μάτι, οι άθλιοι!

Ονειρικός διάλογος

Ο ουρανός ήταν συννεφιασμένος και ήμουν σε ένα νεκροταφείο, τα μνήματα από μάρμαρο, ψηλά και επιβλητικά. Παρακολουθούσα μαζί με άλλους μια κηδεία, όταν τον είδα να έρχεται προς το μέρος μου. Συνάδελφος κάποτε, έφυγε πέρυσι, ήταν ντυμένος στα μαύρα. Αισθάνθηκα άβολα, δεν είχα πάει στην κηδεία. Μου μίλησε πρώτος.

- Επ! Τι κάνεις; Είστε καλά όλοι;
- Ναι, ναι, καλά.

Με κοίταξε για λίγο διστακτικά.

- Για μένα τα έμαθες, ε;
- Ναι, μαθαίνονται αυτά.
.
Χαιρετιστήκαμε, όταν ξύπνησα αισθανόμουν άσχημα, δεν τον είχα ρωτήσει πώς είναι εκείνος.

Ντοπέ ινδάλματα και άλλα

Μέλος της ομάδας άρσης βαρών του ιστολογίου, της γυναικείας. Θα υποβληθούν μηνύσεις σε όσους υπαινίσσονται ότι λαμβάνει αναβολικά.

.

Ντοπαρισμένα ινδάλματα για να ντοπάρονται τα μυαλά
.
Η ομάδα άρσης βαρών, το καμάρι μας και η σίγουρη πηγή μεταλλείων για τους Ολυμπιακούς Αγώνες πιάστηκε στα πράσα. Σχεδόν όλοι βρέθηκαν ντοπέ, οι υπόλοιποι... απουσίαζαν. Ο προπονητής της, ο Κολοκοτρώνης της σύγχρονης Ελλάδας, παραιτήθηκε. Πρόσφατα, σε μια συζήτηση, κάποιος ξέσπασε εναντίον του φιλελευθερισμού, της παγκοσμιοποίησης και άλλων δεινών. Μεταξύ άλλων νόστιμων που ανέφερε για να μας πείσει για την υπεροχή της χώρας και της φυλής (που δεν χρειάζονται ανοησίες όπως η ηθική, τα ανθρώπινα δικαιώματα κ.λπ.) έναντι όλων των άλλων, αναφώνησε μεταξύ άλλων «ρε παντού πρώτοι είμαστε, οι αθλητές μας είναι οι καλύτεροι». Πόσοι Κεντέρηδες, πόσες Θάνου χρειάζονται για να εμπεδώσουμε πόσο βρώμικη και ανόητη υπόθεση είναι ο πρωταθλητισμός; Ένα ακόμη μέσο για να βαυκαλίζονται οι μάζες. Αλήθεια, τι γίνεται σε αυτές τις περιπτώσεις με όλες αυτές τις γελοιότητες, όπως τις απονομές στρατιωτικών βαθμών σε αθλητές που διακρίνονται; Βέβαια, σίγουρα κάποιοι θεωρούν τους αθλητές που συλλαμβάνονται να έχουν κάνει χρήση αναβολικών πεσόντες στο βωμό του καθήκοντος της ανάδειξης της ανωτερότητας της φυλής. Εξάλλου οι άλλοι δεν κάνουν χρήση τέτοιων ουσιών;

.

Είναι γνωστό πλέον ότι στα περισσότερα γυμναστήρια και συλλόγους, ακόμη και τα παιδιά που δεν είναι βέβαιο καν ότι θα προχωρήσουν σε κάποια «σοβαρή» ενασχόληση με τον αθλητισμό, όλο και κάποιες ουσίες και περίεργα παρασκευάσματα λαμβάνουν. Δεν ξέρω πόσοι γονείς θα είχαν αντίρρηση στο να κάνουν χρήση αναβολικών τα παιδιά τους, προκειμένου να αποκτήσουν δόξα, φήμη και χρήματα. Ακούω πού και πού στο ραδιόφωνο εκείνη τη διαφήμιση όπου ένα παιδί ρωτάει διακεκριμένο αρσιβαρίστα αν πρέπει να επιλέξει να ασχοληθεί με την κολύμβηση ή την άρση βαρών. Ισοδύναμες επιλογές λοιπόν η κολύμβηση, ένα άθλημα που ωφελεί και την υγεία και την εμφάνιση, με την άρση βαρών που παραμορφώνει το σώμα και δημιουργεί προβλήματα στην υγεία, ένα άθλήμα με το οποίο ασχολούνται ως επί το πλείστον παλιννοστούντες ομογενείς ή «ομογενείς», βρίσκοντας σε αυτό μια από τις ελάχιστες, δυστυχώς, ευκαιρίες που έχουν για να δουν μια άσπρη μέρα και να ενταχθούν στην κοινωνία.
.

Το κοσμικό κράτος υπό απειλή

.

Παράλληλα, θα ήθελα να εκφράσω την ανησυχία μου για το κοσμικό κράτος στην Τουρκία, συγγνώμη, εννοούσα στην Ελλάδα. Ζούμε μέρες Βυζαντίου. Οι υπουργοί τρέμουν σαν τα ψάρια μπροστά σε κάθε μητροπολίτη και υπαναχωρούν στο νομοθετικό έργο τους, προσπαθώντας να κατευνάσουν την οργή του κάθε μουλά, συγγνώμη, ιερέα. Αναφέρομαι φυσικά στο σύμφωνο συμβίωσης. Μην τρομάζετε βρε παιδιά, περί αραβώνος επρόκειτο τελικά, «προθάλαμο γάμου» το χαρακτήρισε ο υπουργός δικαιοσύνης, αντί να πει στους διάφορους φωνασκούντες κληρικούς ότι η εκκλησία έχει κάθε δικαίωμα να εκφράζει τις απόψεις της, αλλά η πολιτεία νομοθετεί για όλους τους πολίτες, οποιουδήποτε θρησκεύματος, πιστούς και απίστους.

Απαράδεκτη φυσικά η εξαίρεση των ομόφυλων ζευγαριών. Εξάλλου, μια απορία που έχω είναι γιατί λαμβάνεται ως δεδομένο ότι κάθε σχέση συμβίωσης συνοδεύεται από σεξ. Μπορεί στο κάτω - κάτω της γραφής ένα σύμφωνο συμβίωσης να είναι ακριβώς αυτό που σημαίνει ο όρος, συμφωνία κάποιων να συμβιώσουν, για να μοιραστούν κάποιες ευθύνες, υποχρεώσεις και δικαιώματα. Θα μπορούσε κάλιστα να συναφθεί και μεταξύ ασεξουαλικών, μεταξύ ηλικιωμένων που θέλουν να αλληλοϋποστηρίζονται στα γεράματά τους ή μεταξύ συν-εκδοτών εφημερίδων που εμφανίζονται σε διαφημίσεις κάνοντας μαζί μπάνιο, αν και αυτοί πήραν διαζύγιο. Με τον τρόπο που παρεμβαίνει η εκκλησία διεκδικεί τη συμμετοχή της στην κοσμική εξουσία και την εξουσία να επιβάλλει το αξιακό της σύστημα σε όλους, ανεξαρτήτως των πεποιθήσεών τους. Με τη λογική αυτή, πόρνοι είναι και αυτοί που έχουν κάνει πολιτικό γάμο και αυτοί που έχουν παντρευτεί στο πλαίσιο άλλου θρησκεύματος.

.
Τέλος πάντων, εφεξής, για να αποφεύγονται τέτοια προβλήματα, προτείνω η κυβέρνηση να στέλνει τα νομοσχέδιά της για προέγκριση στην ιερά σύνοδο.

.

Ποδηλατοπορεία

.

Και κλείνω υπενθυμίζοντας σε όσους γενναίους έχουν ποδήλατο και κυκλοφορούν στην πόλη τις ποδηλατοδρομίες που θα οργανωθούν σε πολλές πόλεις την Κυριακή. Για λεπτομέρειες, εδώ. Την είδηση την έμαθα για πρώτη φορά από το Χωρίς φόβο αλλά με πολύ πάθος. Μια παράκληση μόνο, οι ποδηλάτες να ανεβαίνουν λιγότερο στο πεζοδρόμιο και να σέβονται τους πεζούς. Θέλω το ποδήλατο να εκτοπίσει το αυτοκίνητο από τους δρόμους, όχι τους πεζούς από το πεζοδρόμιο. Όχι λίγες φορές έχω μόλις αποφύγει ποδήλατα που κινούνταν με ταχύτητα στο πεζοδρόμιο. Αν το εννοείτε έτσι το ποδήλατο φίλοι, πάρτε καλύτερα το 4x4. Όποιος δεν μπορεί να κυκλοφορεί σωστά με το ποδήλατο, ας χρησιμοποιεί τα πόδια του, τα μέσα μαζικής μεταφοράς ή το αυτοκίνητό του. Είναι έτσι και αλλιώς στα χάλια που είναι τα πεζοδρόμια, κατειλημμένα από περίπτερα που μοιάζουν με σουπερμάρκετ, παράνομα παρκαρισμένα αυτοκίνητα και μοτοσικλέτες, τραπεζάκια κ.λπ.. Το ποδήλατο μου αρέσει, θα αγοράσω και εγώ ένα, αν και όταν αισθανθώ ότι θα είναι ασφαλές να κυκλοφορώ με αυτό στους αθηναϊκούς δρόμους. Φυσικά, θα το χρησιμοποιώ για μεγάλες αποστάσεις, για κάθε διαδρομή στην πόλη χρησιμοποιώ τα πόδια μου.
.

Εμπρός καλά μου ποδάρια.

.

Υ.Γ. Σε συνέχεια του προηγούμενου ποστ: Εχθές, το περιστέρι που δεν είχε φτερά πέταξε στο μπαλκόνι μου. Τράβηξα λίγο την κουρτίνα και το χάζευα να βολτάρει και να καυγαδίζει με τα άλλα περιστέρια.

Περιστέρι στο μπαλκόνι

Είπα να συνεχίσω με τα πτηνά.

Στον ακάλυπτο, στο μπαλκόνι ενός ακατοίκητου διαμερίσματος στην απέναντι πολυκατοικία, είδα πριν από μέρες κουρνιασμένο ένα πουλί, ένα περιστέρι. Το θέαμα δεν είναι ασυνήθιστο, αλλά κάτι μου τράβηξε την προσοχή. Έμοιαζε πολύ στρογγυλό, σαν να μην είχε ουρά. Η προσεκτικότερη παρατήρηση επιβεβαίωσε ότι το πουλί είχε κάποιο πρόβλημα, είχε χάσει φτερά από την ουρά του, αλλά και από τις φτερούγες του. Ήταν ένα πουλί φυλακισμένο σε ένα μπαλκόνι μιας άθλιας πολυκατοικίας. Το παρατήρησα πολύ ώρα, να κοιτάζει τα άλλα περιστέρια που το επισκέπτονταν στο μπαλκόνι του και μετά έφευγαν, πετώντας μακριά, αφήνοντάς το πίσω, ανήμπορο να τα ακολουθήσει. Ένα από τα πρώτα πράγματα που σκέφθηκα ήταν η αδυναμία αυτού του πλάσματος να αναζητήσει τροφή. Πώς θα επιβίωνε μόνο του στο μπαλκόνι;

Είμαι διακριτικός άνθρωπος και δεν μου αρέσει να εκτίθεμαι στους απεχθείς γείτονες και να επιτρέπω στον οποιονδήποτε ουτιδανό να με μέμφεται ότι λερώνω τα βρωμισμένα τσιμέντα του. Αυτό με έφερε μπροστά σε ένα δίλημμα. Να επιχειρήσω να ταΐσω το περιστέρι προσπαθώντας να του πετάξω τροφή ή να κάνω πως δεν το είδα, πώς δεν κατάλαβα; Το δεύτερο μέρος του διλήμματος ήταν αδιανόητο. Έβρεξα λίγο παξιμάδι, για να μαλακώσει και να διαλυθεί με την πρόσκρουση. Δύο προσπάθειες έκανα, απέτυχα και τις δύο φορές. Τα κομμάτια κατέληξαν ποιος ξέρει πού. Ως άνθρωπος της πόλης, έχω χάσει βασικές δεξιότητες, όπως το να πετάω πράγματα. Απελπίστηκα. Αισθάνθηκα οργή για τον Θεό (αν υπάρχει), για το σύμπαν, για όλη αυτή την καταραμένη ύπαρξη και τον άνθρωπο που κατασκευάζει τέτοιες φρικτές πόλεις. Συγκρότημα φυλακών «Αθήνα». Γιατί να μην είχε ξεμείνει το πουλί στο δικό μου μπαλκόνι; Το ομολογώ, κατέφυγα στην προσευχή, στην προσευχή ως έκφραση της απόλυτης διατύπωσης του αιτήματός μου να σωθεί αυτό το πλάσμα, στην προσευχή ως απαίτηση να καμφθεί ο κόσμος στη βούλησή μου. Μετά, αφού κορόιδεψα στον καθρέπτη τον εαυτό μου, πήγα ξανά στην μπαλκονόπορτα και κοίταξα έξω προσπαθώντας να σκεφθώ κάποια πιο πρακτική λύση. Δεν χρειάστηκε. Η γυναίκα του ακριβώς από πάνω μπαλκονιού είχε βγει έξω και έριχνε βρεγμένα κομμάτια ψωμιού στο περιστέρι από κάτω, που τσιμπολογούσε λαίμαργα, μαζί με κάποιους άλλους γνωστούς του που είχαν σπεύσει να επωφεληθούν. Ήταν σαν να βγήκε λίγος ήλιος μια σκοτεινή μέρα.

Έχουν περάσει από τότε αρκετές μέρες, κάθε πρωί και κάθε βράδυ προσεύχομαι/διατυπώνω τη θέλησή μου για να μπορέσει να ξαναπετάξει το περιστέρι. Κάθε μέρα, τα φτερά και η ουρά του μεγαλώνουν όλο και πιο πολύ, υποθέτω περισσότερο χάρις στην σπλαχνική γυναίκα και το ψωμί της και λιγότερο χάρις στις "προσευχές" μου. Όλες αυτές τις μέρες το έβλεπα να κάθεται στην άκρη του περβαζιού, στο μπαλκόνι του, όσο πιο άκρη μπορούσε, με το μισό σώμα του στο κενό, να παρατηρεί τον κόσμο ή να κόβει βόλτες βόλτες, πάνω - κάτω, στον μικρό χώρο της φυλακής του. Σήμερα, το είδα με χαρά να μην κάθεται στο μπαλκόνι, αλλά πάνω στα κάγκελα του μπαλκονιού. Ήταν προφανές ότι είχε βρει τη δύναμη, αν όχι να πετάξει κανονικά, τουλάχιστον να κάνει ένα άλμα. Περιμένω τη στιγμή που θα τραβήξω την κουρτίνα και αυτό δεν θα είναι στο απέναντι μπαλκόνι. Ποιος ξέρει, αν είμαι τυχερός, μπορεί να το δω να ανοίγει τις φτερούγες του και να πετάει μακριά, ελεύθερο σαν ψυχή, ή να έρχεται να αφήσει καμιά κουτσουλιά και στο δικό μου μπαλκόνι.

Ευτυχώς, πάντως, που υπάρχουν και αυτές οι παράξενες κυρίες. Μερικές, τις βλέπεις να γυρνούν στους δρόμους και τα πάρκα με σακούλες, με γάτες και σκυλιά να συνωστίζονται γύρω τους. Πάλι καλά που σήμερα μόνο τις κοροϊδεύουν, σε άλλους καιρούς τις έκαιγαν για την αγάπη τους προς τον διάβολο (τις γάτες). Λίγοι τρελοί ίσως να είναι ο μόνος λόγος που δεν έρχονται οι μεγάλοι σπορείς να ξεριζώσουν το ανθρώπινο είδος από τον πλανήτη.
.
Υ.Γ. Αφού είχα τελειώσει αυτό το κείμενο, ξανακοίταξα απέναντι. Το περιστέρι δεν βρισκόταν πια στο μπαλκόνι. Κοιτώντας προσεκτικά, το εντόπισα να κάθεται στο από πάνω μπαλκόνι. Δυνατά φτερά εύχομαι σε όλους.
.

.
Σημείωση: Από τη χαρά μου, και λόγω μιας ανάπαυλας στην εργασία, έκανα μια ελαιογραφία σήμερα. Είχα καιρό να το κάνω αυτό.