π. Χρήστου Ζαχαράκη
Τὸ μόνο πνευματικό ἀγώνισμα, τὸ ὁποῖο ἀναδεχόμαστε, κατὰ τὸ μᾶλλον ἤ ἦττον, στὴν εὐλογημένη αὐτή περίοδο εἶναι ἡ νηστεία. Τὸ μόνο πνευματικό ἀγώνισμα, τὸ ὁποῖο τόσο πολὺ ἀπογυμνώνουμε πνευματικὰ εἶναι ἡ νηστεία. Τὸ «ἕν οὗ ἐστὶ χρεία» χάνεται μέσα στὴ μέριμνα γιὰ τὰ νηστήσιμα. Ἡ φροντίδα ἁπλῶς νὰ ὑποκαταστήσουμε τὰ ἀρτύσιμα, ἀκυρώνει τὸν ἴδιο τὸ χαρακτήρα της, τὸν λιτό καὶ ἀσκητικό. Ὅμως καθὼς ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος λέγει, «τιμὴ γὰρ νηστείας οὐχὶ σιτίων ἀποχή, ἀλλ᾽ ἁμαρτημάτων ἀναχώρησις· ὡς ὅ γε τῇ τῶν βρωμάτων ἀποχῇ μόνον ὁρίζων τὴν νηστείαν, οὗτός ἐστιν ὁ μάλιστα ἀτιμάζων αὐτήν».
