Πώς η ζωγραφική με έσωσε πολιτικά, μια φορά που μεθυσμένος τρέκλιζα πολύ προς τα δεξιά, κόντεψα να γκρεμισω κάτι πίνακες στο χωλ, αντιθέτως διαπίστωσα ένα κενό όταν έκλινα προς τα αριστερά που το θεώρησα ιδεολογικό και έσπευσα να το καλύψω εγώ, διότι τι είναι το ντανσινγκ κουιν πέρα από ένας γραμμένος από γυναικεία σκοπιά πρόλογος του σατερντεη ναητ φιβερ, Παρασκευή βράδυ και τα φώτα χαμηλά, λέει, τουτέστιν τα φώτα της πίστας είναι σβηστά, μέχρι το Σαββατο, όταν οι προβολείς θα πέσουν απάνω σου και θα σου ανεβάσουν τη θερμοκρασία του σώματος, αλλά δεν πειράζει, δεν είχαν κορονοιο τότε, μόνο Τραβολτα, και μπορεί να μη χορεύουμε σαν αυτόν αλλά τουλάχιστον πίνουμε σαν τον Ρίτσαρντ Μπάρτον, που όπως κι αν έχει δείχνει πως είμεθα ως άνθρωποι ημιτ(ρ)ελείς καταδικασμένοι για εγκλήματα κατά του εαυτού μας σε ισόβια ακρόαση τραγουδιών και ανάγνωση βιβλίων, που το μόνο που κάνουν είναι να μας κρατάνε φυλακισμένους μακριά από τη ζωή, που τελικά δεν είναι σαν ταινία ούτε σαν λογοτεχνία, αλλά σαν να βλέπεις στον ύπνο σου ότι τρως ψάρια και όταν ξυπνάς συμβουλεύεσαι ονειροκρίτες και μπερδεύεσαι γιατί άμα τα βλέπεις λέει τηγανισμένα, θα βιώσεις απογοήτευση, αλλά άμα τα τρως σε περιμένει κάποιο σπουδαίο επίτευγμα, πράγμα που σημαίνει πως η απογοήτευση τελικά είναι ένα επίτευγμα, και πως από επιτεύγματα η ζωή σου ήταν γεμάτη.
2 σχόλια:
Κοινώς την έβαψα.
Όχι, το λέω γιατί χθες βράδυ είδα στον ύπνο μου τηγανιτές μαρίδες.
Ας ευχηθώ κι ένα "καλό μήνα", μήπως και πιάσει η ευχή και σωθεί τίποτα...
καλό μήνα, Αρτίστα του Βωβού, εύχομαι ο ομιλών σινεμάς να μη σε βρει ποτέ!
Δημοσίευση σχολίου