Writers deathmatch

Έχω ένα (ψέματα, πολλά) κακό συνήθειο να διαβάζω δύο (ή παραπάνω) βιβλία ταυτόχρονα και δεν αποτελεί ένδειξη καμιάς ιδιαίτερης βιβλιοφιλίας, πολλώ δε μάλλον ευφυΐας, είναι απλώς ένδειξη βαρεμάρας να σηκωθώ να ανάψω το φως όταν πέφτει το σκοτάδι και αποφόρτισης της μπαταρίας του κινητού και του τάμπλετ, διαβάζω τωρα που λες ένα ενός αμερικανού, γραμμένο τη δεκαετία του '30, κι ένα άλλο μιανής, αμερικανίδας ή αγγλίδας ή άλλης εθνικότητας, δεν έχει σημασία, γραμμένο στα χρόνια μας, που στο πρώτο ένας κακομοίρης μετακομίζει από το Κολοράντο στο ΛΑ και ψωμολυσσά όλη μέρα μπας και γίνει συγγραφέας, τρώει κάτι σάπια πορτοκάλια και στο μπαρ που πηγαίνει έχει λεφτά μόνο για καφέ, ούτε καν για μια μπίρα, στο δε δεύτερο ένας τύπος, έλληνας, μεγαλώνει στα Λονδίνα και στα πλούτη αφού η οικογένειά του, εφοπλισταί, μετακομίζει συν γυναιξί και τέκνοις, μαζί κι οι θείες με την περμανάντ και το κοκκινάδι και οι θείοι με τα μουστάκια που τσιμπούν τα μάγουλα, στη γηραιά Αλβιόνα, και παντρεύεται κάποια στιγμή μιαν όμορφη που δεν ξέρει ότι η Βενεζουέλα είναι χώρα και μετά τη χωρίζει και στον χωρισμό είναι πολύ κύριος και γενναιόδωρος, πάρε το σκάφος, πάρε και το εξοχικό, πάρε και το αμάξι, πάρε και τους πίνακες, δεν τον νοιάζουν τα υλικά τα αγαθά, ξέρει ότι σύντομα μπορεί και πάλι να τα έχει όλα, το πρόβλημά του είναι ότι δεν ξέρει ακριβώς ποια είναι αυτά τα «όλα» που θέλει και αν θα τα θέλει πραγματικά, την ίδια στιγμή, αλλά και εβδομήντα-ογδόντα χρόνια πριν, στο άλλο βιβλίο, στο πρώτο, ο ψωμολυσσιάρης φέρελπις συγγραφεύς στρίβει τσιγάρα με το κωλόχαρτο και προβληματίζεται: να κλέψει τα γάλατα από τον γαλατά ή να μην τα κλέψει, μπας και ξεγελάσει την την πείνα του, και τελικά πάει και το κλεβει, αλλά του βγήκε ξινό, όχι γιατί τον πιάσανε, αλλά γιατί ήτανε σε φάση ξινόγαλο κι αυτουνού δεν του αρέσει καθόλου, άσε που δεν έχει και να πληρώσει το νοίκι, ενώ στο άλλο βιβλίο ο βρετανοθρεμμένος τύπος ταξιδεύει πίσω στην Ελλάδα, έχει ένα σπίτι στο Λονδίνο, ένα στο νησί, ένα στην Αθήνα, κάπου θα βρει να μείνει, και κάπου εκεί αναρωτιέμαι τι σκατά έχει πάθει η λογοτεχνία στις μέρες μας και δεν βλέπει τους φτωχούς, αντιθέτως βλέπει πολύ βαθιά στο υπαρξιακό κενό των μπουρζουάδων, και σκέφτομαι πόσο ενδιαφέρον θα ήταν, στα πρωτυπα του celebrity deathmatch, να φτιάξω ένα τέτοιο με λογοτέχνες και να ρίξω στο ρίνγκ ας πούμε τον Μπουκόφσκι και τον Φράνζεν, αν κι ο δικός μου -το 'χει βάλει και στα γραπτά του αυτό- ήταν καλός μόνο για να τρώει ξύλο και να τρεκλίζει, είτε από το ποτό είτε από τα μπουνίδια. Ακόμη και στα βιβλία, ρε γαμώτο, οι αστοί κερδίζουν.

Suncity vandal

Η δεκαετία του '80, για όσους γεννηθήκαμε στα τέλη της προηγούμενης, είναι κάπως σαν ίνσταγκραμ, θολή με χρώματα ξεβαμμένα, κάπως σαν σέπια, αλλά ζεστή όπως όταν το χειμώνα κοιτάς κατάματα τον ήλιο, τον ήλιο του ΠΑΣΟΚ σημειωτέον, γιατί η δεκαετία του '80 ήταν τέλεια, κυρίως όσο είχαμε σοσιαλισμό, δηλαδή οκτώ από τα δέκα χρόνια. Στη δε Ηλιούπολη (aka Suncity) της Θεσσαλονίκης περνούσαμε πολύ καλά με τον σοσιαλισμό κι ας διαβάζανε οι γείτονες φανατικά Ελεύθερο Τύπο κι ας έγραφε ο Λάκης της Αλέκας (απλή συνωνυμία) ΚΚΕ στους τοίχους πριν από τις εκλογές του '85.  Εκτός από ΠΑΣΟΚ, είχαμε ακόμη αλάνες (πολλές), νεόκτιστες νεοαναγειρόμενες πολυκατοικίες, που όσο σηκώνονταν είχαν απ' έξω ένα μικρό βουναλάκι άμμο (για να πηδάμε εκεί από τον πρώτο όροφο, ή και από ψηλά, τότε ακόμη τέτοια πράγματα δεν μου φέρνανε στο μυαλό αυτοκτονίες), και βρύσες για να πίνουμε νερό όταν σταματούσαμε να παίζουμε μπάλα. Σε κάποιες, πιο σπάνιες περιπτώσεις, όπως στη δική μου γειτονιά, υπήρχαν και κάτι ξεχασμένες βίλες του προηγούμενου αιώνα (19ου), οθωμανοκρατικά απολειφάδια, τούρκικες βίλες τις λέγαμε τότε. Σε μια απ' αυτές, απέναντι από το δυάρι στο οποίο μεγάλωσα, έμενε η οικογένεια του κυρ-Κ., αστυνομικού στο επάγγελμα, πολύ καλός άνθρωπος σύμφωνα με όσα λέγανε οι γονείς μου γι' αυτόν, άκακος, αν και αστυνομικός, ποτέ του δεν πείραξε κανέναν, μέχρι και κάτι γιουγκουσλάβους τουρίστες φιλοξένησε (τότε δεν είχαμε ερμπιενμπί και τέτοιες μαλακίες) μια μέρα που τους βρήκε να κοιμούνται στο δρόμο. Ο κυρ-Κ είχε πολλά παιδιά, δεν θυμάμαι πόσα, όλων των ηλικιών, που ήταν φίλοι με όλα τα παιδιά της γειτονιάς, οπότε το σπίτι τους (η βίλα της οθωμανοκρατίας) ήταν πάντα ανοικτό σε όλους μας, η αυλή κυρίως δηλαδή, με τα δέντρα, τα χώματα, τη μάντρα γύρω γύρω στην οποία σκαρφαλώναμε για να μπαινοβγαίνουμε, παρότι η πόρτα δεν έκλεινε ποτέ, και μια τεράστια μουριά, που ήταν το μοναδικό που απέμεινε από την οθωμανική βίλα όταν απαλλοτρίωσε τον χώρο ο δήμος για να φτιαχτεί ένα πάρκο, κι αυτή ήταν η αρχή του τέλους της παιδικής μου ηλικίας, όταν γκρεμίσανε το σπίτι του κυρ-Κ, που είχε βέβαια από χρόνια πριν μετακομίσει κι είχε μείνει να ρημάζει η βίλα, και τέλος πάντων πρώτα γκρεμίστηκε η βίλα, μετά φτιάχτηκε το πάρκο, μετά πέθανε ο κυρ-Ευθύμης που έβγαινε κάθε Κυριακή να πλύνει την Ασκόνα με το λάστιχο φορώντας μόνο σορτσάκι που ίσα που φαινότανε κάτω απ' την κοιλάρα, αλλά καθώς έσκυβε φαινόταν η κωλοχαράδρα του και μάς έπαιρνε την μπάλα όταν καμιά φορά χτυπούσε στην Ασκόνα, και μετά τα πράγματα σοβάρεψαν πολύ, μας φέρανε και το λεωφορείο στη γειτονιά, να περνάει από το δρόμο μας, να κάνει και στάση μάλιστα, και μετά κάνανε και μονοδρομήσεις, φέρανε και οδοσήμανση, πινακίδες κυκλοφορίας και μια μέρα στη γειτονιά ξυπνήσαμε όπως κάθε μέρα χαμογελαστοί και αθώοι, μόνο που κάποιος είχε κολλήσει πάνω στη στρόγγυλη πινακίδα μια φωτογραφία με έναν μεγάλο πούτσο κι είχαμε όλοι σοκαριστεί, κάναμε όλοι πως δεν το βλέπαμε, κανείς δεν μιλούσε για αυτό, αλλά ούτε και για τίποτε άλλο, είχε πέσει άκρα του πούτσου σιωπή, κάποιοι ίσως το πήρανε και ως προσβολή, ότι τι; είμαστε γειτονιά για το πέος; αλλά κανείς δεν πλησίασε την πινακίδα για να κατεβάσει την ψωλή, μην τυχόν και θεωρηθεί υπεύθυνος για την ανάρτησή της, ξες όπως λεμε πρωτοκλάστης, πρωτομυριστής, έτσι και πρωτοψώλης, πρωτομπλεχθείς, και την άλλη μέρα ξημέρωσε και αναπνεύσαμε ελεύθερα όλοι στη γειτονιά, κάποιος, κάποιοι, δεν ξέρω ποιος/ποιοι, σαν έπεσε το σκοτάδι, αποκατέστησαν την τάξη, αποκαθηλώσαν την ψωλή, και ήταν ακόμη το '80, έστω και στα τελευταία του, οπότε δεν είχαμε πράγματα όπως η τηλεοπτική σειρά american vandal, δεν βρέθηκε κανείς δηλαδή να κάνει ένα ψευτοντοκιμαντέρ μπας και βρεθεί ο υπεύθυνος εκείνου του πρώιμου ντικ πικ.