Ετσι που λες

Που λες, είναι ένα παγκάκι, πλατεία Κυπρίων Αγωνιστών, κέντρο Θεσσαλονίκης, χτες βράδυ καθόταν εκεί ένας απ' αυτούς τους άστεγους της πόλης, κλασική φάτσα, τον έχεις πετύχει να τριγυρνά με το μαλλί όλορθο σαν σύρμα και τις ξαφνικές κραυγές που βγάζει, κάπως άναρθρες, λίγο φοβιστικές, στην πραγματικότητα άκακος, κανέναν δεν έχει ποτέ πειράξει, ξαπλωμένος στο παγκάκι δίπλα στης τραπέζης το ΑΤΜ, τον κοιτούσα, βρε λες να μου μοιάζει, έδιωξα τη σκέψη μακριά, σήμερα μεσημέρι, μόλις προ ολίγου δηλαδή, λιγάκι, τόσο δα πιωμένος, στο ίδιο παγκάκι, ένα κύριος γηραλέος, ραμολί ρε παιδί μου, κι αυτόν ίσως τον έχεις δει, δεν έχω καταλάβει τι φάση παίζει με αυτόν, με το ζόρι όρθιος κρατιέται να μην πέσει, δερμάτινο κασκέτο κι ένα μαντίλι δεμένο στο κεφάλι και κάτω από το πηγούνι, σαν τα καρτούν όταν έχουν πονόδοντο, και γύρω-γύρω είχε περιστεριά και παρότι καθιστός στηριζόταν στο μπαστούνι, μού ήρθε κάπως να κλάψω και είπα να μην τον κοιτάξω, αλλά με είδες αυτός και κάτι μου είπε, δεν κατάλαβα τι, του λέω ορίστε; μου λέει τι ώρα είναι, τέσσερις και μισή, μου λέει πόσο; τεσ-σε-ρις και μι-σή, συλλαβιστή αυτή τη φορά, κι έφυγα τροχάδην, φοβήθηκα μη με πάρουν τα ζουμιά, γιατί ετούτη τη φορά το σκέφτηκα παντελώς καθαρά, αν και σε άλλη γλώσσα, στ' αγγλικά, είναι κάπως γελοίο να σκέφτεσαι τόσο ταιριαστά στα αγγλικά, αλλά could be me, could be you, ναι, θα μπορούσα να είμαι εγώ, ακόμα κι εσύ. Αλήθεια λέω.

the space between us και άλλες παπαριές απογευματινές

Στο μουσείο, πριν από λίγο, σχηματίσαμε έναν κύκλο γύρω από την ξεναγό, κρατώντας απόσταση ασφαλείας. Από την ίδιαν αλλά και ο ένας από τον άλλον. Μεταξύ υμών και των έργων τέχνης, το κενό, η ξεναγός, κι ύστερα κι άλλο κενό. Αποστάσεις ασφαλείας από οτιδήποτε θα μπορούσε να μας αγγίξει, να μας κλονίσει, να μας συγκλονίσει.

Προχτές, στη συναυλία, βρεθήκαμε, χωρίς να καταλάβουμε πώς, πρώτη-πρώτη σειρά, φάτσα κάρτα απέναντι από τον Ματ Ελιοτ. Η σκηνή χαμηλή, σχεδόν ανύπαρκτη, κι αυτό καθιστός στην καρέκλα, πίσω από τα μικρόφωνα. Νιώσαμε άβολα. Δεν υπήρχε καθόλου κενό μεταξύ μας. Ούτε μεταξύ ημών. Ούτε μεταξύ ημών και του Ματ Έλιοτ. Αλλά ούτε και μεταξύ ημών και των υπολοίπων του κοινού. Δεν υπήρχαν οι απαραίτητες αποστάσεις ασφαλείας. Κινδυνεύαμε άμεσα να κλονιστούμε κι εντέλει όντως ο καλλιτέχνης μάς συγκλόνισε.

Καθημερινά, παίζουν μουσική στην πόλη οι πλανόδιοι καταργώντας οποιοδήποτε κενό μεταξύ κοινού και καλλιτέχνη. Καμία διαμεσολάβηση. Ούτε μουσείο, ούτε ξεναγός, ούτε σκηνή, ούτε και μικρόφωνα. Για να τους ακούσεις, πρέπει να τους πλησιάσεις κοντά, να εξαφανίσεις το κενό που σας χωρίζει, να εκμηδενίσεις την απόσταση, να μυρίζεις τα χνώτα του τραγουδιστή, να βλέπεις τ' άκοπά του νύχια.

Κι όμως φοράμε ακουστικά. Εφεύρευση της βιομηχανίας του θεάματος. Φοράμε ακουστικά για να μην ακούμε την τέχνη δίπλα μας, αλλά τη μουσική που μας πουλάνε ένα κάρο μεσάζοντες και διαμεσολαβητές. Τελευταία διαμεσολάβηση, μεταξύ ακροατή και μουσική, τ' ακουστικά.

Και μια μέρα, θα ξεσπάσει πόλεμος. Οι πλανόδιοι μουσικοί, σε συμμαχία με τους ερασιτέχνες αθλητές, εναντίον της διαμεσολάβησης. Μπας και καταρρεύσει η βιομηχανία του θεάματος (και ο επαγγελματικός αθλητισμός). Κι άμα γίνει αυτό, για να απολαύσεις την τέχνη, είτε θα τη φτιάχνεις μόνος σου είτε θα πηγαίνεις στη γωνιά της γειτονιάς σου να την ακούσεις αγκαλιά με τον καλλιτέχνη. Εργο καλλιτεχνικό, καλλιτέχνης και κοινό θα έχουν γίνει ένα.

Μικρό επετειακό

Εψαχνα ψύλλους στ' αχυρα, δηλαδή ένα βιβλίο μικρό του Ελιοτ, για την ποίηση, μέρα που 'ναι σήμερα, και δεν το λέω αυτό για να σου δείξω ότι την έχω μεγάλη (τη βιβλιοθήκη) αλλά ότι την έχω πολλή (τη σκόνη) κι απελπισμένος έλεγα πως αν είναι να βρω κάτι μεσα στη βιβλιοθήκη μου θα είναι η αγάπη που χάθηκε στη σκόνη που λέγανε οι τερμίτες με φωνή νταλάρα, ή εστω του μεγαλέξανδρου ο τάφος ή το πτώμα του Τζίμι Χόφα, ή τέλος πάντων ο Ελβις, ο Μόρισον, ο Αλφ ο εξωγήινος, εντέλει παραδόξως κι αδόξως ευρέθη μόνον η ομπρέλα της Κατ, που την είχαμε χαμένη από καιρό και μια μέρα με βροχή που τη χρειαστήκαμε πολύ την κηρύξαμε αγνοούμενη και πήραμε μιαν άλλη δανεικη - κι η ανεύρεση της χαμένης ομπρέλας αποδεικνύει την χρηστική, καθημερινή αξία της ποίησης. 

μικρό εσπερινό

την είδα διπλοπαρκαρισμένη σε κεντρική οδό έξω από κατάστημα με είδη υγιεινής να τρώει τα νύχια της με γεύση κεράσι κοιτώντας εναγωνίως τουαλέτες καζανάκια πλακάκια μπάνιου νεροχύτες και στη συνέχεια πριν φτάσω σπίτι μπήκα στο φούρνο της γειτονιάς και αγόρασα μισό κιλό πτιφουράκια αλλά μόνο απ' αυτά με τη μαρμελάδα γιατί κι εγώ τρώω υγιεινά αποφεύγω τις σοκολάτες και τα πολλά γλυκά

Ακούνε φωνές

Η ρουφιάνα η κοινωνία, ωραία μοιραία σαν οπτασία σαν αμαρτία, πάει και βρίσκει τον πασαένα και του λέει τον καημό της, και ξυπνάει στον πασαένα μέσα του η Ζαν Ντ' Αρκ, ακούει φωνές και αρματώνεται και κατεβαίνει στην πολιτική αρένα ανταποκρινόμενος στο αιτημα της κοινωνίας κι αναρωτιέμαι με πόσους πήγε αυτή η ρουφιάνα η κοινωνία για να σβήσει τον καημό της, πόσους παραπλάνησε, αποπλάνησε, λαοπλάνησε και γέννησε τάσεις μεσσιανισμού, αυτομεγαλοϊδεατισμού, χυδαϊστί πόσοι την ψωνίσαν νομίζοντας πως εχουν την απάντηση στο αίτημα της κοινωνίας;
Κι εντέλει μόνο δεκανίκια του συστήματος έχει αιτηθεί αυτή η παλιοκοινωνία;

Η σημασία της σωστής κινηματογραφικής παιδείας για τη διαμόρφωση του ατόμου

Ας κάνουμε μερικά λογικά άλματα: συνήθως οι άνθρωποι που δεν είναι ευχαριστημένοι από την κατάσταση που βιώνουν ονειρεύονται τη φυγή, κι η φυγή ως όνειρο είναι πολύ δημοφιλής μεταξύ των ανθρώπων, άρα μπορούμε με σχετική ασφάλεια να ισχυριστούμε πως οι περισσότεροι άνθρωποι δεν είναι και πάρα πολύ ευχαριστημένοι από τη ζωή τους. Συνήθως οι άνθρωποι που δεν είναι πολύ ευχαριστημένοι από τη ζωή τους και ονειρεύονται τη φυγή ως έναν τρόπο (αυτόματης, εις μάτην) βελτίωσής της σχεδιάζουν λίγο πριν από την ώρα τη μεγάλης φυγής ξεκαθαρίσματα λογαριασμών, τολμηρές εκμυστηρεύσεις, μύχιες εξομολογήσεις, πλημμύρα συναισθηματισμού και πολλά τέτοια κινηματογραφικά. Αρα μπορούμε με σχετική ασφάλεια να ισχυριστούμε πως οι άνθρωποι βλέπουν πάρα πολλές ταινίες, ενδεχομένως περισσότερες από όσες είναι καλό για την ψυχική και πνευματική τους υγεία. Συνήθως οι άνθρωποι που φεύγουν δεν ζουν τίποτε απ’ όλα αυτά τα κινηματογραφικά, κανένα ξεκαθάρισμα λογαριασμών, ούτε εξομολογήσεις – εκμυστηρεύσεις ούτε καν έναν τόσο δα συναισθηματισμό, ίσο με δέκα Λουκάδες Παπαδήμους. Ζουν απλώς ένα άγχος τακτοποίησης των άπειρων εκκρεμοτήτων σε πρακτικό επίπεδο και βιώνουν μια έντονη ανασφάλεια για όσα (εντέλει, φευ, αβέβαια) προδιαγράφονται μετά τη φυγή τους. Το θλιβερό όμως είναι ότι εντέλει οι περισσότεροι άνθρωποι που δεν είναι ευχαριστημένο από τη ζωή τους και ονειρεύονται διαρκώς τη μεγάλη φυγή πριν από την οποία, παρασυρμένοι από τις ταινίες τις οποίες βλέπουν, θα βίωναν έντονες συναισθηματικές καταστάσεις, δεν αποτολμούν τη μεγάλη φυγή. Παραμένουν στάσιμοι σε αυτή την κατάσταση της μόνιμης ημιδυσαρέσκειας μέχρι που έρχεται ο κύριος με το δρεπάνι να τους πάρει να φύγουνε μια και καλή.

Τσαλαπεριστέρι

Την αποφράδα, μοιραία εκείνη μέρα ήταν μια από τις σπάνιες φορές που περπατούσε στητός, με το κεφάλι ψηλά, και όχι καταπώς το συνήθιζε σκυφτός, με το κεφάλι κάτω, το βλέμμα χαμηλωμένο, τους ώμους πεσμένους, καμπουριάζοντας σχεδόν, κι ίσως για το λόγο αυτό δεν πρόσεξε το περιστέρι στα πόδια του, το πάτησε με όλο του το βάρος, το έλιωσε, το αποκεφάλισε, μια ματωμένη χαλκομανία, φτερά, πούπουλα και κόκκαλα στο οδόστρωμα, απ' αυτές που κάνουν τους περαστικούς να αποστρέφουν αηδιασμένοι το βλέμμα, κι έκτοτε αλλόφρων τριγυρνά στους δρόμους κοιτάζοντας πάντα πίσω του, δεξιά, αριστερά, ψηλά και χαμηλά, ζώντας ξανά και ξανά την ίδια σκηνή, το τσαλαπάτημα του περιστεριού, το τσαλαπεριστέρι, όπως χαριτωμένα αποκάλεσε κάποιος λογοπαίγνης ιστολόγος, και προσπαθώντας μάταια να κρυφτεί, ποτέ ξανά στητός, μόνο αιώνια σκυφτός, λυγίζοντας θαρρείς από το βάρος του εγκλήματός του, από τις τύψεις του και από τις κουτσουλιές της φαμίλιας των περιστεριών που όρκο τιμής έχουν δώσει να τον ξεχέζουν στο εφεξής πατόκορφα.

Ο άγνωστος ακήρυχτος πόλεμος

Μαίνεται ένας πόλεμος, όχι ο ταξικός, ούτε κάποιος άλλος, πραγματικός, αλλά ο πόλεμος της ψείρας, όχι της πραγματικής -στάσου, μη φεύγεις, δεν θα κολλήσεις ψείρες από το κείμενο αυτό- αλλά της ακουστικής, ούτως ειπείν αυτής που μπαίνει στ' αυτιά, γενικότερα πρόκειται για τον άγνωστο, ακήρυχτο πόλεμο των ακουστικών, μεταξύ των φτηνών και των ακριβών, δόλιο χτύπημα κάτω από τη μέση κατά των φτηνών ακουστικών, με άρθρο επιστημονικό σε έγκυρο περιοδικό, ότι ευθύνονται τα φτηνά ακουστικά για την τριχοφυία στ' αυτιά, αντεπίθεση κατά των ακριβών ακουστικών, με έτερο άρθρο επιστημονικό σε έτερο έγκυρο περιοδικό, προσοχή-προσοχή, τ' ακουστικά στ' αυτιά σας ρουφάνε τα μυαλά, απομυζούν τη φαιά ουσία και αφήνουν τον άνθρωπο παντελώς χαζό, άρα τι προτιμάς της μουσικής φανατικέ ακροατή, τρίχες στ' αυτιά, προσβολή προς την αισθητική, ή μια ωραιότατη λοβοτομή;

Για ό,τι τελειώνει

LaLaLa by Panos Kappas on Mixcloud

Ο τρόμος για τη δόξα είναι μεγάλο δράμα

Στις 4 Μαρτίου 2015 η εφημερίδα Γκάρντιαν φιλοξενεί δηλώσεις του δημοφιλούς αστέρα της ποπ μουσικής Λόρενς (σκέτο), ο οποίος ύστερα από μια τριακονταετή καριέρα στην αφάνεια, εδώ κι ένα χρόνο περίπου, βρίσκεται κολλημένος στο νο 1 των παγκοσμίων τσαρτ, ερωτηθείς λοιπόν ο Λόρενς, όψιμο είδωλο της νεολαίας, τι μεσολάβησε από τη συνέντευξή του προ ενός έτους, την 1η του Μάρτη του 2014, στη ίδια εφημερίδα, όπου παρουσιάστηκε ένα άκρως συμπονετικό και συγκαταβατικό πορτρέτο του, ενός μοναχικού, αινιγματικού καλλιτέχνη, κατά φαντασίαν ποπ σταρ και κατά πραγματικότηταν πολυαποτυχημένου, με καπρίτσια αστέρα, που οι γείτονές του τον θεωρούσανε μεγάλη λέρα, ναρκομανή και ψυχασθενή, ο Λόρενς από την έπαυλή του στην πόλη των αγγέλων, ευρισκόμενος εις την αγκαλιά τριών ξανθών αγγέλων, αναγνώρισε την μεγάλη συνεισφορά ενός αγνώστου ευεργέτη, ιστολόγου εν Ελλάδι, με συμπτώματα μετριοπαθούς μεγαλείου, ο οποίος συγκλονισμένος από το δράμα του κατά φαντασίαν αστέρα -κατά φαντασίαν πολλά πράγματα κι ο ίδιος άλλωστε και κυρίως κατά φαντασίαν φανταστικός ιστολόγος- και νομίζοντας πως τελεί υπό την επήρεια του μπορχικού έργου, συνέγραψε ανάρτηση για το δράμα του τότε ακόμη ανεξερεύνητου, ανεξιχνίαστου, αινιγματικού ποπ αστέρα, η οποία, κόντρα στην επικαιρότητα, την εν Ελλάδι κρίση και την παγκόσμια ανησυχία για την κατάσταση στην Ουκρανία, σημείωσε μεγάλη επιτυχία, η οποία συμπαρέσυρε και τον Λόρενς, το έργο του οποίου αναγνωρίσθη από τα πλήθη και από κατά φαντασίαν αστήρ μετατράπηκε σε αστέρα πέρα από κάθε φαντασία, μόνο που δυστυχώς τον άγνωστό του ευεργέτη τον έφαγε η λήθη, η μαρμάγκα, έλα στο φως, παρουσιάσου, να σε κάνω μάγκα, κατέληξε ο διάσημος πια αστήρ και χούφτωσε της δεξιάς ξανθούλας το βυζί - την ίδια στιγμή εσύ που διαβάζεις αυτή τη γραμμή μ' αποκαλείς δικαίως σεξιστή.