πραγματική ιστορία, συνέβη πριν λίγο

Για λόγους αναψυχής στην αναζήτηση ψυχής
στο άντρο της πειρατικής μουσικής

αντί να σου πω καλόν εφιάλτη

ευχήθηκα στον εφιάλτη χρόνια πολλά,

το 'σβήνω, το διορθώνω πάραυτα

και γράφω καλιαρκούδα μωρό μου

Τι σημαίνουν όλα αυτά,
χαμός στο υποσυνείδητό μου;

μπορείς να μου το εξηγήσεις
χωρίς να με παρεξηγήσεις;

Κοίτα, βαριέμαι σήμερα, οπότε λέω να συνεχίσω τις βλακείες

Η ηλικιωμένη κυριούλα ήθελε την πίτα της χωρίς αλάτι στο γύρο. Ο ψήστης τής εξήγησε ότι αυτό το πράγμα που βλέπεις κυρία είναι παστωμένο στ' αλάτι από τα πριν. Η ηλικιωμένη κυριούλα απτόητη ζήτησε τουλάχιστον να μην έχουν αλάτι οι πατάτες. Κι ύστερα ήρθανε οι Κύπριες, μπουμπούκια, έτσι μου τις περιγράψανε, εγώ δεν ήμουνα μπροστά, κορμάρες, αλλά όχι απ' αυτές τις πολύ αδύνατες, ψηλές, με μαύρο μαλλί κομμωτηρίου, γεια σας, από το τμήμα Εμπορίας και Διαφήμισης είμαστε, κάνουμε μια έρευνα για τον τρόπο παραγγελίας στα γυράδικα, μήπως θέλετε να μας βοηθήσετε, να συμπληρώσετε το ερωτηματολόγιο; κι ήταν όλο νάζι και χάρη και γελάκια και παρατήσανε το ψησιμο οι τρεις υπάλληλοι του μαγαζιού και κάνανε χάζι τις Κυπραίες που ήτανε πολύ ωραίες και λογαριασμό δεν δίνανε στον κόσμο που δυσανασχετούσε να περιμένει τόση ώρα στη σειρά, και εκείνη ακριβώς τη στιγμή ο μοναδικός δείκτης παραγωγικότητας που έσπασε τα κοντέρ στο κέντρο της Θεσσαλονίκης ήταν αυτός της παραγωγής σιέλου: Σάλια εις τριπλούν, σάλια είς τον κύβον, πώς σκατά το λεν στα μαθηματικά, τριτοδεσμίτης ήμουν και δεν μου βγήκε σε καλό, δηλαδη τα σάλια που τρέχαν από τους ψήστες για τις ωραίες και μοιραίες Κυπραίες, τα σάλια από το φτύσιμο που ρίξανε οι ψήστες στους πελάτες και τα σάλια που τρέχαν των πεινασμένων πελατών που περιμενανε να φάνε γύρο.
Μη σου πω εντέλει και σάλια νο4 από το φτύσιμο που ρίξανε οι Κυπραίες στους άμοιρους τους ψήστες αφού πήρανε αυτό που θέλανε και τους απαρατήσανε σαν στυμμένες λεμονόκουπες.

αποκαλυπτική αποκλειστικότητα, αποκλειστική αποκάλυψη

Προσωποποιώντας το απρόσωπο, δημοσίευουμε τα 25 πρώτα ονόματα από τη μακρά λίστα ανέργων της χώρας:

1. Παντελής Αχρηστίδης
2. Ξοφλημένος Πατοπιάστης
3. Βαλτόκαυλος Αραλίκης
4. Μούχλας Βρωμοποδαρόπουλος
5. Βαθύς Καναπεδάκης
6. Παχύς Κωλομερίδης
7. Φαινομενικός Μαυραχάλιας
8. Μέθυσος Σκεμπές
9. Φρούδα Ελπίδα
10. Διαρκής Υπνηλία
11. Δουλίτσα Ναϋπαρχείδη
12. Διχάλα Σαγιονάρα
13. Ζέχνη Ανασαπούλου
14. Ελπίδα Καμιά
15. Μικρή Αγγελία
16. Αχτενιστη Πιτυρίδα
17. Κακάδης Ρουθουνάκης
18. Σαλιοτρέχας Μαξιλαρόπουλος
19. Αγχωμένος Εξανθημαΐδης
20. Σκέτος Φραπές
21. Σπαστός Καλαμάκης
22. Αμπντάλης Βερμούδας
23. Πήγαινες Γυρεύοντας
24. Τικάνης Σκατάς
25. Βίος Φτωχός-Γραφικός

ξεΰπνος

Δεμένη σε ένα στύλο. Πίσω της φέρανε μιαν άλλη. Θέλησε να τη δει. Να την κοιτάξει κατά πρόσωπο. Μόλις βγήκαν απ' το κελί οι δεσμοφύλακες, προσπάθησε αν και δεμένη σφιχτά να γυρίσει προς το μέρος της. Πολύχρωμες μασκότ κυλιούνταν σε λουλουδάτα, πολύχρωμα σεντόνια. Την πήρανε χαμπάρι. Μπήκαν μέσα, τη λύσαν και την πήραν μακριά. Δεν την είδε ξανά ποτέ κανείς. Χωρίς τον κίνδυνο γνώσης ή αυτογνωσίας στάθηκε στην πόρτα ενώπιον χιλιάδων ανθρώπων στο στάδιο, σημαίες που ανεμίζουν, έβγαλε το  μολύβι από την κασετίνα, είναι κανενός αυτό; ρώτησε στο μικρόφωνο. Δεν ήταν δικό μου. Τούτο το αυτοκίνητο μάς καλεί στην κόλαση, η κόρνα, τρέμουλο. Μπορεί να τρέξει κιόλας, προτιμά να περπατά αργά, σκυφτό το κεφάλι, τα χέρια στις τσέπες, σέρνει τα πόδια, έχεις λίγο ρυθμό να μου δανείσεις; Μας δόθηκε η δυνατότητα να εφαρμόσουμε το σχέδιο απαγωγής του τρένου που είχαμε καταστρώσει στο κατάστρωμα με το χέρι να τρέμει και τον ουρανό online να κατεβαίνει πο χαμηλά. Το μόνο που  θυμάται από τις σπουδές της είναι οι τουαλέτες της σχολής και θέλει να εξαγοράσει μνήμες που να θέλουν να ξεπουληθούν. Τώρα πια έχουμε ζαλιστεί αρκετά.

Για το πέρασμα της ώρας και την επαγγελματική προοπτική

Εβαλα στην ντάμα μου μια κούπα με καφέ
και της ξηγήθηκα σπαθί

έτσι μπαστούνια που τα 'φερε η ζωή

από δεκάξι μην τραβάς άλλο χαρτί ποτέ.

Και αφού με τα πολλά την έπεισα
το ψάρι στα χείλη της έψησα
την άφησα να πίνει καφέ

βγήκα στον πηγαιμό για ΟΑΕΔ

και σκέφτηκα, άσε την πέτρα, πιασ' το χαρτί

(το ψαλίδι εδώ δεν χωρεί)

στις εκδηλώσεις να παριστάνω τον ποιητή

τουλάχιστον θα έχει μπουφέ

τζάμπα ποτό, τζάμπα φαΐ,

δουλειά δίχως λεφτα

αλλά ανταμοιβή παχυλή
που την ποιητική μου μορφή
θα κανεί πιο παχουλή.

του Πάνου Ξεμαλλιαρόπουλου-Αχρηστίδη, από τη συλλογή "Πορδή χρημάτων ουδέν εστι γαμιέστε στο ασανσέρ", εκδόσεις "Το μαλλί να το λούσω;".

Για την αλληλεγγύη (και το σέρβις πακ)

Μιλάει η Κ.: Τον είδα να σηκώνεται μες στη μαύρη νύχτα, με το μαλλί λασπωτήρα σαν του Πρέκα να ορθώνεται προς τον ουρανό, αμίλητος ν' ανοίγει το λάπτοπ και να εξαφανίζεται στην κουζίνα. Εκανε ώρα πολλή να εμφανιστεί, ανησύχησα, φοβήθηκα μην έπαθε κάτι, τον βρήκα να σαβουριάζει κάτι υπολείμματα της βραδινής σαλάτας κάνοντας το ψωμί παπάρα στο λάδι. Πέρα από κάτι γρυλίσματα, δεν μπόρεσα να του πάρω κουβέντα.

Μιλάει ο Π.: Εγώ κανονικά με κάτι άλλο θα έπρεπε να ασχολούμαι εκείνη την ώρα, περασμένες δύο μετά τα μεσάνυχτα, να διαβάζω τι έκανε ο ασφαλίτης του τσάρου που ήταν νόθος γιος του πρίγκιπα με κείνο το μοντέλο από το Παρίσι που γδυνότανε, ντυνότανε, γδυνότανε, ντυνότανε και σιγοτραγουδούσε μπρος του. Ομως μ' είχε πιάσει μια μελαγχολία και έγραψα στο κινητό κάτι που φάνηκε πολύ βαθύ, πολύ ουσιαστικό και καθόλου ουδέτερο, ήθελα να το ποστάρω ευθύς αμέσως, αλλά στο μεταξύ πείνασα κιόλας. Κι εκεί που θα έπρεπε να γράφω, αν υπάρχει ένας αγώνας που μαίνεται δεν είναι ο συλλογικός, ο πολιτικός αγώνας, αλλα ο προσωπικός αγώνας των ηττημένων, μού 'ρθε μια ενημέρωση στην έναρξη των γουίντοουζ, ένα σέρβις πακ, βραστοδιάλο νυχτιάτικα και πάτησα το κουμπί να κλείσει και να ξανανοίξει ο υπολογιστής χωρίς το σέρβις πακ, διότι ο αγών αυτός των ηττημένων δεν είναι για την επιβίωση μόνο, αλλα είναι και ηθικός, προσωπικός, ψυχολογικός, δεν ανοίγει το γαμήδι, του διαβόλου μηχανήματα, το θεό μου μέσα νυχτιάτικα, τι αμαρτίες πληρώνω, τι fatal error ρε συ, fatal είναι η μούρη σου, κωλομηχάνημα, αγώνας ψυχολογικός λοιπόν των ηττημένων ενάντια στον χειρότερό τους εαυτό, φτου, μπλεξαμε νυχτιάτικα κι έλεγα να κοιμηθω, ρε συ Κ., δες σε παρακαλώ στον υπολογιστή σου, τι να κάνω όταν μου βγάζει fatal error C0000034, α, μού τα εκτύπωσες κιόλας, τι καλή που είσαι, σ' ευχαριστώ, ενάντια στο χειρότερό τους εαυτό, έλεγα, ενάντια στη δυσπιστία, την κρυψίνoια, τη ιδιωτεία, τον ατομικισμό, τη θλίψη, την απελπισία, την παραίτηση. Λοιπόν, Cscript Script.vbs D:\Windows\winsxs\pending.xml και enter. Skata kai aposkata. Είναι ένας αγώνας που κανέναν από τα ασαφή κελέυσματα περί αλληλεγγύης δεν μπορεί να συνδράμει, γιατί δυστυχώς στον καιρό αυτής της κρίσης λέξεις όπως συλλογικότητα και αλληλεγγύη στα αυτιά των ηττημένων τουλάχιστον φαντάζουν περιττές πολυτέλειες, φτου γαμώτο, πήγε τεσσεράμισι, στάσου να δοκιμάσω το άλλο, %windir%\system32\notepad.exe και βρες το pending, αρχίδια pending, perιττές πολυτέλειες λοιπόν και δυσβάσταχτα βάρη, δύσκολα εγχειρήματα η αλληλεγγύη και οι συλλογικότητες, ασαφείς και αξιόπιστες όσο και οι κυβερνητικές εξαγγελίες περί έξόδου από την κρίση. 

Μιλάει η Κ.: Και μετά από πέντε λεπτά ροχάλιζε ήδη.

Ο Γιώργος Παπαδόπουλος και η Μαρία Νικολάου

Οι ιδιόρρυθμοί συγγραφείς, οι Πίντσον και οι Σάλιντζερ, ενός πολύ μακρινού μέλλοντος, θα εκδίδουν βιβλία με το πραγματικό τους όνομα και θα αφήνουν τις φήμες να οργιάζουν σχετικά με την ηλεκτρονική, διαδικτυακή τους ταυτότητα, μάταια θα αναζητούν οι οπαδοί το ιστολόγιο, το λογαριασμό τουίτερ, το tumblr που με ψευδώνυμο θα διατηρούν οι ακριβοθώρητοι και αντισυμβατικοί αυτοί γραφιάδες, που θα τους λένε Γιώργο Παπαδόπουλο και Μαρία Νικολάου, και στην αναζήτηση αυτήν θα συμμετάσχουν κι οι ίδιοι οι συγγραφείς αποπροσανατολίζοντας την έρευνα ώστε να προστατεύσουν την πολύτιμη ιδιωτικότητα της διαδικτυακής τους ζωής, και θα αναζητούν οι φανς το ύφος και το στιλ των αγαπημένων τους συγγραφέων μεταξύ αναρίθμητων αναρτήσεων σε μπλογκζ και σε τουίτς και σε status updates στο facebook, ώστε να ταυτίσουν την περσόνα με το συγγραφέα, θα δημιουργούνται ιστολογικές εκστρατείες αναζήτησης και δημοφιλή hashtag στο τουίτερ, θα δίδονται ως αμοιβή ζωές και special items στο candy crush, φωτογραφίες της πατούσας του συγγραφέως θα εισάγονται στην τεράστια βάση δεδομένων του instagram ώστε να γίνει αντιστοιχία με κάποιαν ψευδώνυμη πατούσα, χωρίς αποτέλεσμα πάντως, τίποτε που να απομακρύνει το πέπλο της βαρετής ή και συναρπαστικής, αναλόγως τα γούστα, επωνυμίας αποκαλύπτοντας μια εξίσου βαρετή ή και συναρπαστική, αναλόγως τα γούστα, ψευδωνυμία.

YΓ. Το αποκάτω μπορείς να τ' ακούσεις από την αρχή, αν βαριέσαι ξεκίνα από το 1.48.

Πάλι πάλη ή κραιπάλη, ρεμάλι;

Εγραψα κάτι στο κινητό, που μου άρεσε πολύ, αλλά δεν το ανάρτησα στο μπλογκ. Δεν μου 'χει ξανασυμβεί. Και να μου αρέσει και να μην αναρτηθεί δηλαδή. Μετά, με αφορμή αυτό που έγραψα αλλά δεν ανάρτησα, πήρα να σκέφτομαι ένα νέο είδος πολέμου, κοινωνικού μεν, όχι ταξικού δε. Δυστυχισμένοι εναντίον ευτυχισμένων. Από τη μια πλευρά οι ανικανοποίητοι, οι αποτυχημένοι, οι μοναχικοί, οι κομπλεξικοί, οι απελπισμένοι, οι καταθλιπτικοί, οι μονίμως αρνητικοί τύποι - όσοι είναι ένα τουλάχιστον απ' αυτά τα πράγματα. Οι οποίοι θα χιμήξουν στους ανυποψίαστους, καλοπροαίρετους ευτυχείς, στους ικανοποιημένους, σε όσους κάτι έχουν πετύχει στη ζωή τους και είναι περήφανοι για αυτό, σε όσους έχουν τουλάχιστον φίλους για παρηγοριά, σε όσους παρά τη μαυρίλα ελπίζουν σε κάτι και αντιμετωπίζουν θετικά τη ζωή. Θα χιμήξουμε, εγώ κι οι υπόλοιποι απελπισμένοι με λύσσα να διεκδικήσουμε ένα κομμάτι από την ελπίδα, το χαμόγελο, τη θετική σκέψη αυτών που τολμούν να ευτυχούν όταν εμείς δυστυχούμε, που τολμούν να ελπίζουν όταν εμείς έχουμε απελπιστεί, που χαμογελούν όταν εμείς τρίζουμε από θυμό τα δόντια μας. Και ο πόλεμος αυτός θα μαίνεται ώσπου να μπορώ επιτέλους να χαίρομαι με τη χαρά των άλλων.

Λαθοσπάθος

Νιώθω λίγο άβολα όταν παθιάζομαι με τραγούδια που στον τίτλο τους έχουν ονόματα γυνακών - ή που στους στίχους τους πρωταγωνιστεί κάποια συγκεκριμένη γυναίκα, ας πούμε αυτή η Jennifer στους στίχους του Fireproof των National. Νιώθω άβολα που παθιάζομαι με ένα έργο τέχνης για μια γυναίκα που δεν γνωρίζω, νιώθω άβολα αναγνωρίζοντας ότι, για παράδειγμα, το A letter to Elise είναι ένα υπέροχο τραγούδι, χωρίς να είμαι σε θέση να ξέρω αν η Elise είναι όντως υπέροχη, χώρια που δεν ξέρω καμία Ελίζα, είτε υπέροχη είτε όχι, ψέματα ξέρω μία, αλλά πάντα κάναμε ότι δεν γνωρίζουμε ο ένας τον άλλον. Επίσης νιώθω άβολα αναζητώντας τραγούδι που να με παθιάζει και που να φέρει το όνομα της καλής μου. Προβληματίζομαι, πάνω απ' όλα, που αντικείμενο του πάθους δεν γίνεται η ίδια η γυναίκα, αλλά μια άυλη κατάσταση, δηλαδή κάποιο τραγούδι για κάποια γυναίκα, δηλαδή το καλλιτεχνικό αποτέλεσμα του πάθους ενός καλλιτέχνη. Θα μπορούσαμε να το αποκαλέσουμε πάθος δι' αντιπροσώπευσης. Όπως και ολόκληρη την τέχνη τελικά.

Περιφερειακή ανάγνωση, μια άγνωστη μάστιγα

Η περιφερειακή όραση μας βοηθάει να αντιληφθούμε ό,τι κινείται γύρω μας πριν εστιάσουμε πάνω του ενώ χάρη σε αυτήν μπορούμε να κινούμαστε σε συνθήκες μειωμένου φωτισμού. Η περιφερειακή ανάγνωση είναι η ψυχαναγκαστική, κυκλωτική ανάγνωση του συνόλου του έργου ενός συγγραφέα με επίκεντρο και τελευταίο σταθμό αυτής της κυκλικής πορείας το αποδεκτό από την κριτική ως αριστούργημα της εργογραφίας του, για παράδειγμα ως σύμπτωμα της περιφερειακής ανάγνωσης ορίζεται η διαρκής άρνηση ανάγνωσης του Εμβατηρίου Ραντέτσκι, προτού ολοκληρωθεί η ανάγνωση όλων των υπολοίπων μυθιστορημάτων του Γιόζεφ Ροτ, ή η ίδια συμπεριφορά απέναντι στην Τριλογία του Αμερικάνικου Υποκόσμου του Τζέιμς Ελρόι αν δεν ολοκληρωθεί προηγουμένως η ανάγνωση της -συναρπαστικής αλλά κατώτερης από την τετραλογία του Λος Άντζελες, ας πούμε- Τριλογίας του Λόιντ Χόπκινς. Η περιφερειακή ανάγνωση είθισται να έχει οδυνηρές επιπτώσεις στην περιφέρεια του περιφερειακού αναγνώστη λόγω της ελαχιστοποίησης των κινήσεών του στις απολύτως απαραίτητες, δηλαδή από την καρέκλα γραφείου, στην καρέκλα κουζίνας, στην τουαλέτα, στον καναπέ και στο κρεβάτι, έτι οδυνηρότερες είναι οι επιπτώσεις της περιφερειακής ανάγνωσης στη συμπεριφορά του περιφερειακού αναγνώστη και στην κοινωνική του ζωή λόγω των διαρκών εκ μέρους του απορρίψεων προτάσεων για εξόδους μετά καταναλώσεως καφέδων ή αλκοόλ, μεγάλες ποσότητες των οποίων καταναλώνει άλλωστε σπίτι χωρίς αχρείαστους αντιπερισπασμούς, όπως έχει καταλήξει να θεωρεί ο ασθενής την παρουσία άλλων ανθρώπων.

YΓ. Το κομμάτι από κάτω, κομματάρα.

Η παρανοϊκή θεωρία της ποσότητας

Σύμφωνα με την ποσοτική θεωρία της παράνοιας, την οποία πραγματεύεται το ομώνυμο διήγημα του Γουίλ Σελφ, που το διάβασα πριν από πολλά χρόνια και νομίζω πως δεν το κατάλαβα και πάρα πολύ καλά, εάν θεραπεύσεις ένα άσυλο γεμάτο ψυχασθενείς κάπου στο Λονδίνο, αναπόφευκτα μια ομάδα απολύτως υγιών ανθρώπων θα τρελαθεί κάπου στη Νέα Υόρκη (και βάλτε όσα εισαγωγικά θέλετε σε όποιες από τις προηγούμενες λέξεις θέλετε, ειδικά στη λέξη "υγιών"). Σύμφωνα με την παρανοϊκη θεωρία της ποσότητας, υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που αντιλαμβάνονται τον κόσμο αποκλειστικά ως άθροισμα ποσοτήτων, δηλαδή οι αγωνίες τους συμπυκνώνονται σε ερωτήσεις που ξεκινούν με τη λέξη "πόσο" και ικανοποιούνται με την κατά το δυνατόν διαρκώς αυξητική τάση της απάντησης "τόσο": δηλαδή διαθέτουν τόσα χρήματα στην τράπεζα, τόσο μισθό, τόσα αυτοκίνητα, τόσα διαμερίσματα, τόσες μπίρες ήπιανε, τόσα σουβλάκια παραγγείλανε, τόσους followers έχουν, τόσους φίλους στο facebook, τόσα μπανια κάνανε και τόσα παγωτά φάγανε το καλοκαίρι, τόσες γκόμενες πηδήξανε και εντέλει τόσο μαλάκες είναι. Και ναι, τόσο παρανοϊκή είναι η ζωή που ζούμε.

Απορία

Αυτός/ή που ενοχλημένος/η από τις φωνές του πλανόδιου με το ντάτσουν ανθοπώλη ή του πλανόδιου παλιατζή, επίσης με το ντάτσουν, "Αλέξανδρος το καλό παιδί, καθαρίζω - προστατεύω το περιβάλλον", εξανίσταται και προτρέπει με φωνές και γαμωσταυρίδια τους πλανόδιους "να φύγουν απ' εδώ, να πάνε κάπου αλλού, ν' ανοίξουν ένα δικό τους μαγαζί, να πάψουν να τριγυρνάνε στους δρόμους ενοχλώντας τους πολίτες", είναι νεοφιλελεύθερος/η που προσπαθεί έστω και άκομψα να ενισχύσει τη μικρομεσαία επιχειρηματικότητα ή κάτι άλλο; 

Ευχαριστώ. 

Τα πολλά επίπεδα της ύπαρξης

Σκέφτομαι άρα υπάρχω, λέγαν οι Λατίνοι. Δεν υπάρχω κι είμαι εδω, έλεγε ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου. Πιο κοντά στον δεύτερο ένιωσα σήμερα, παρότι νομίζω πως -αν και κομματάκι ανορθόδοξα- σκέφτομαι. Φαίνεται τελικά πως η ύπαρξη δεν εξυπακούεται, δεν είναι αυταπόδεικτη, πρέπει να καταβληθεί πληρωμή, χρηματικό αντίτιμο, για την αποδοχή και την αναγνωριση της ύπαρξης ως τέτοιας. Διαφορετικά πρόκειται για ανύπαρκτη ύπαρξη, σχήμα οξύμωρον βεβαίως και παράδοξον. Για να αμφισβητηθεί η υποχρέωση καταβολής αντιτίμου διά την αναγνώριση της ύπαρξης, πρέπει απαραιτήτως να καταβληθεί πληρωμή, ακυρώνοντας έμπρακτα το αίτημα της μη καταβολής αντιτίμου διά την αναγνώριση της υπαρξης, αφού καθιστάται έτσι η αμφισβήτηση άνευ αντικειμένου. Δεν πα' να λένε οι Τρύπες "υπάρχει αγάπη"; Λεφτά και δουλίτσα να υπάρχουν για να μπορείς να επιβειβαιώνεις την ύπαρξή σου. Ειδάλλως τον μπούλο, ρε μαλάκα.
Ακόμα εδώ είσαι;

ΥΓ Μόλις διαπίστωσα ότι ο Σάκης Ρουβάς είναι Τρύπες δύο συν ένα, αφού έχει τραγουδήσει το "Υπάρχει αγάπη εδώ".

καλτσαμπλούζ

Κάθε που ανοίγει τρύπα σε μια κάλτσα
μοιρολόγια σφυρίζω φάλτσα.
Την κάλτσα που μένει πίσω
δεν ξέρω να παρηγορήσω.
Φτέρνα τραχιά και κοφτερή χωρίζει το ζευγάρι
και το μεγάλο δάχτυλο αδιάφορα κοιτάζει το φεγγάρι. 
Τρύπα κι εκεί, προβάλλει άκοπο, βρόμικο, σκληρό το νύχι
τέτοιος άντρας, φιλενάδα, καλύτερα να μη σου τύχει.

Από την ποιητικη συλλογή "Θα αργήσω στο ραντεβού μου" του Πάνου Αργοπορημένου, εκδόσεις Πάω για Μπίρες.

Γιουπιγιάγια

Τη μέρα που -για το καλό μου-  μού απαγορεύτηκε η είσοδος στο βιβλιοπωλείο, τη μέρα που η μπαργούμαν με το τατουάζ χαμηλά στη μέση έβγαλε περιοριστικά μέτρα εναντίον μου, τη μέρα που τα μπουγατσατζίδικα της πόλης κρεμάσαν πινακίδα "δεν σερβίρουμε σε πάνους κάππες", εκείνην την ημέρα, τρελάθηκαν τ' αντικείμενα και σηκώσαν μπαϊράκι, τα ηχεία μου αρνούνταν παίξουν μουσική και τα μπάσα ήταν δραπέτες, ένας ιός μόλυνε τ' ακουστικά μου και τρυπούσε τ' αυτιά μου με τραγούδια που μισώ στη διαπασώ. Στον υπολογιστή μου ανοίγανε καρτέλες με όλα τ' άρθρα που 'χα διαβάσει στο Τρωκτικό, ανάκατα με πορνό και ανολοκλήρωτες ερωτικές επιστολές προς κοπέλες που ποτέ δεν είχα γνωρίσει. Από τις τρύπες της ντουζιέρας τρέχανε φίδια και από τις βρύσες μαυροκόκκινο αίμα. Τα βιβλία είχαν στήσει οδόφραγμα στην πόρτα και σκοπιά φυλούσανε το μίξερ και το πλυντήριο ρούχων προγραμματισμένο μόνο να στραγγίζει. Οι λάμπες με χτυπούσανε στο πρόσωπο, με στραβώνανε, ατέλειωτη ανάκριση, και ο έλικας του ανεμιστήρα γυρνούσε απειλητικά πολύ κοντά στους όρχεις μου. Η ηλεκτρική σκούπα μού έβαζε τρικλοποδιές, χιλιάδες καλώδια φτιάχνανε αγχόνες και θηλιές, με βάζανε στην πρίζα, με κάνανε φορμάτ, να λειτουργώ σε safe mode, διαρκής ιδιωτικός μέχρι θανάτου γελωτοποιός πληρωμένος με αλκοόλ. 

ΥΓ. Παρ' όλα αυτά, χτες εντυπωσιάστηκα που έχω ακόμη τ' αυτιά ν' ακούω κάτι τέτοια

 

Λα βίδα λόκα

Ήταν ένας τύπος που ένα βράδυ δεν είχε τίποτε καλύτερο να κάνει και αποφάσισε ν' αυτοκτονήσει, αλλά το μαχαίρι του ήταν σκουριασμένο και το τηλεμάρκετινγκ στην τηλεόραση τού είπε ότι αυτό πραγματικά είναι ένα πάρα πολύ σημαντικό πρόβλημα και απορώ, πραγματικά, πώς μπορείς να ζεις έχοντας ένα τόσο σκουριασμένο μαχαίρι, αλλά μην ανησυχείς, τώρα, χάρη στα μαχαίρια νιτζέντζι, αντί να πεις αντίο ζωή, μπορείς να πεις αντίο παλιοσκουριά στο μαχαίρι, κι εφόσον έτσι εύκολα έλυσε το μεγαλύτερο πρόβλημα της ζωής του, που σύμφωνα με το τηλεμάρκετινγκ ήταν η σκουριά στο μαχαίρι, με το οποίο σκόπευε να αυτοκτονήσει, ο τύπος άλλαξε γνώμη και δεν ήθελε πια να ποθάνει, αλλά επιθυμούσε διακαώς και ολόψυχα να είναι το κοινό που χειροκροτά χαμογελαστό, ελαφρώς συγκινημένο και κουνώντας επιδοκιμαστικά το κεφάλι σε εκπομπές τηλεμάρκετινγκ, που -να το ξέρεις- οι εκπομπές αυτές μπορεί να σώζουν ζωές από την αυτοκτονία αλλά στην τελική δεν διαφέρουν σε τίποτε από αυτήν.

(απλώς μια ιστορία, λέμε)

ΥΓ. Από τις στάχτες των τεράστιων Ζίγκι Γουόζ, αυτή η γκρουπάρα. 

Και που λες...

Ως συνήθως, ούτε καν εγώ δεν ξέρω τι εννοώ και φυσικά θα αποφύγω να γίνω συγκεκριμένος, να σου δώσω ένα λινκ, ας πούμε, προς αυτό στο οποίο ενδεχομένως αναφέρομαι. Αλλά να ξες ότι γενικά προτιμώ τις ερωτήσεις από τις απαντήσεις, ειδικά όταν οι απαντήσεις βασίζονται σε προσωπικά γούστα και προτιμήσεις οι οποίες α) τυγχάνουν γενικευμένης αποδοχής και δεν καταλαβαίνω αν αυτό οφείλεται στην από πριν αποδοχή τους ή στο ότι προβάλλονται ως λύση, που μια λύση, όπως και να το κάνουμε, είναι πάντοτε ιδιαιτέρως επιθυμητή, εκτός κι αν είσαι στραβόξυλο σαν και μένα, και β) εν είδει οδηγού εκτείνονται (οι προσωπικές προτιμήσεις ντε) προς τη γενίκευση και προβάλλονται ως αξιώματα. Δεν με αρέσουν επίσης, καθόλου, τα εγχειρίδια, οι οδηγοί και τα λυσάρια. Ακόμη και όταν αυτά έχουν δίκιο.

Κώμικ sans moi

Από ένα σημείο και μετά σταματά η δημιουργία κοινών αναμνήσεων και απλώς ζεις την αναπαράστασή τους, την κοινή νοσταλγία τους και τη διαρκή με ελάσσονες παραλλαγές εξιστόρησή τους. Και καμιά φορά οι αναμνήσεις των άλλων, που δεν είναι δικές σου, σού προκαλούν τόση αμηχανία, οπως κι οι δικές σου στους άλλους προκαλούν ανία, με την -με υποκειμενικά κριτήρια- ελάχιστή τους σημασία. Σε αυτό το επικοινωνιακό κενό αναζητάς τα πρόσωπα με τα οποία έχεις δημιουργήσει κοινές αναμνήσεις, για να τις αναπαραστήσετε μαζί εν είδει παρηγορίας, μόνο που διαπιστώνεις ότι, όσο έχανες τον καιρό σου νοσταλγώντας, τα πρόσωπα αυτά έχουν δημιουργήσει και αποθηκεύσει και άλλες αναμνήσεις. Χωρίς εσένα.

Μποίηση

Θα 'θελα να 'μουν πλυντήριο πιάτων
κι όχι κάδος απορριμμάτων.

θα θελα να 'μουν σε μπουρδέλο πιανίστας
κι όχι τσίχλα που ξεκολλάν οι ατενίστας.

Θα 'θελα να 'μουν κάλτσα τενίστριας

κι όχι σταυρός σημαίας μεσίστιας.
θα 'θελα να 'μουν παθιασμένο ρεφρέν,
κι όχι γραφείο τύπου του Ολι Ρεν
Αλήτης στην Ιπποδρομίου, φλανέρ στη Διοικητηρίου, χαλασμένο γρανάζι, καμικάζι 
που τον κάνουν χάζι κοπέλες με νάζι 
που στ' αγόρι τους λενε, δείρ' τον, Βαγγέλη, αυτός με πειράζει. 

 του μποιητή - μεταφραστή Πότη Τσιπούρου, απ' τη συλλογή "Ανέκδοτο", εκδόσεις "Ανευ πλάκας".

βεντούζα

Ένα βράδυ τον προπέρσινο χειμώνα ο αέρας που λυσσομανούσε άνοιξε διάπλατα την μπαλκονόπορτα της κουζίνας. Τα κουφώματα ήταν παλιά, δεν άντεξαν. Με τα πολλά και με χίλια παρακάλια, η ιδιοκτήτρια του σπιτιού δέχτηκε να τ' αλλάξει. Ίσως να πήρε και την επιδότηση που δίνανε για τα κουφώματα τότε. Δεν ξέρω. Εβαλε φυσικά τα πιο φτηνά, αλλά δεν μας ένοιαξε. Περισσότερο προβληματιστήκαμε που τα μαστόρια αναγκαστικά ξήλωσαν το γύψινο με το κουρτινόξυλο. Επ' αυτού, ούτε ν' ακούσει η ιδιοκτήτρια. Ετσι χάσκει στον τοίχο το κενό, άβαφο σημείο. Δεν μας πολυνοιάζει. Ούτως ή άλλως, αυτό το σπίτι μια παρένθεση είναι, λίγο μεγάλη, που κρατάει επτά χρόνια τώρα. Δεν έχουμε κολλήσει καν τις αφίσες μας, γιατί σήμερα-αύριο, το άλλον μήνα, σε έξι μήνες, του χρόνου, κάποια στιγμή, θα φύγουμε. Φυσικά, δεν έχουμε πάει πουθενά και οι αφίσες μάλλον σαπίσαν. Τέλος πάντων, για να κρεμάμε τα κουρτινάκια, βάλαμε δύο βεντούζες. Που κάθε τρεις και λίγο πέφτουν. Όποτε είμαι μόνος στο σπίτι, πέφτουν συχνότερα, θαρρείς για να μου σπάσουν τα νεύρα. Χτες πέφτανε όλη μέρα. Καθάριζα το κούφωμα, καθαριζα τη βεντούζα, την κολλούσα, ξανάπεφτε. Η παταγώδης αποτυχία μου σε αυτό το τόσο μικρό πράγμα μ' είχε τρελάνει. Επανέλαβα την ίδια διαδικασία για νιοστή φορά κι έφυγα από το σπίτι. Αν ήμουν ακόμη πιο δήθεν απ' ό,τι είμαι, θα έγραφα ότι περιπλανήθηκα άσκοπα σε γνώριμα μέρη, σε μυρουδιές από το παρελθόν. Όπως κι αν εχει, πέρασα μπροστά από το σπίτι μιας παλιάς συμμαθήτιας. Χρόνια χωρίς νέα της. Μετά την πρώτη αποτυχία της να εισαχθεί σε κάποια από τις πλέον περιζήτητες σχολές, χάσαμε τα ίχνη της. Φοβηθήκαμε μην έπαθε τίποτε, αλλά δεν μας κόπηκε και η όρεξη για μπίρες. Γύρισα σπίτι, βρήκα τη βεντούζα με την κουρτίνα πεσμένη χάμω, τη σήκωσα, καθάρισα το κούφωμα, καθάρισα τη βεντούζα, την ξανακόλλησα, άνοιξα το facebook, πληκτρολόγησα το (μάλλον κοινό) όνομα της παλιάς μου συμμαθήτριας, με τα πολλά τη βρήκα, θυμήθηκα που μια φορά ψυλλιάστηκα ότι μου την έπεφτε αλλά δεν ήμουν και σίγουρος, κάτι περίεργα αγγίγματα και κάτι περίεργα λόγια, εγώ στην καρακοσμάρα μου, μετά μου έλεγε για τον φίλο της που δεν την ικανοποιεί συναισθηματικά και πνευματικά, ολα αυτά εμένα μου φαίνονταν λίγο κάπως, δεν ήξερα και τι να πω, ανταλλάζαμε βιβλία, για αυτά, ναι, ήξερα να πω, για όλα τ' άλλα όχι, ξανασήκωσα δυο τρεις φορές την κουρτίνα που έπεφτε διαρκώς και στα διαλείμματα από το πέσε-σήκω της κουρτίνας χάζευα το προφίλ της πρώην συμμαθήτριας που τη στολή και στην οικογενειακή κατάσταση έγραφε ότι είναι παντρεμένη με τον τύπο που δεν την ικανοποιούσε συναισθηματικά και πνευματικά και μεταξύ άλλων δήλωνε ότι της αρέσει και η Λένα Μαντά. Νομίζω πως αυτό ήταν που με στεναχώρησε περισσότερο απ' όλα. Εκλεισα τον υπολογιστή, ξανακόλλησα τη βεντούζα στο κούφωμα και πήγα να κοιμηθώ σίγουρος ότι θα έχει πέσει ξανά προτού προλάβει να με πάρει ο ύπνος. Σήμερα το πρωί, η κουρτίνα ήταν ακόμη στη θέση της. Μια νίκη τόσο δα μικρή. 

(Μια μέρα όλοι αυτοί για τους οποίους έχω γράψει σε αυτό το μπλογκ θα με ξεμπροστιάσουνε για τις μαλακίες που έχω κάνει και τότε δεν θα με ξεπλένει ούτε ο Νιαγάρας). 

ΥΓ Αν το αποκαλούμενο ωραιότερο τραγούδι όλων των εποχών, το Atmosphere των Joy Division, έχει ένα αδικημένο αδερφάκι, αυτό είναι το Closedown των Cure. 

μίσος τσουρεκικό

Αγόρασα ένα τσουρέκι. Πολύ φτηνό. Οπωσδήποτε όχι τόσο καλό όσο τα περίφημα τσουρέκια γνωστού ζαχαροπλαστείου της πόλης. Καθώς μασούλαγα το μισό απ' αυτό, προσπαθούσα να υπολογίσω εάν το τσουρέκι του γνωστού ζαχραπλαστείου είναι έξι φορές καλύτερο από το ταπεινό, γεμάτο συντηρητικά και άλλα φτηνά υλικά, που είχα αγοράσει. Η τιμή της αγοράς αντικατοπτρίζει την πραγματική αξία των τσουρεκιών; Πώς μπορεί -άλλο παράδειγμα- γνωστό ταβερνείο-τρύπα να σερβίρει θαλασσινά και να χρεώνει όχι παραπάνω από 10-11 ευρώ το κεφάλι; Ή -άλλο παράδειγμα και πάλι- είναι όντως το σουτζουκάκι της Διαγωνίου δυο φορές καλύτερο απ' αυτό του Λάμπρου ώστε να δικαιολογεί και την τιμή του; Ο,τι πληρώνεις παίρνεις δηλαδή - ή όχι; Δεν έχω απαντήσεις δυστυχώς. Αλλωστε τον τελευταίο καιρό ό,τι μπορώ παίρνω. Περιμένω υπομονετικά, για παράδειγμα, πότε ο γενναιόδωρος βιβλιοκριτικός ή ο ευκατάστατος βιβλιόφιλος ή ο ευρισκόμενος σε μεγαλύτερα από μένα οικονομικά ζόρια συμπολίτης θα πάει να δώσει την ολοκαίνουργια έκδοση (ή και κάποια παλιότερη) στα μεταχειρισμένα γνωστού βιβλιοπωλείου, ώστε να την αγοράσω φτηνότερα. Ξάφνου δεν περιορίστηκε μόνο η αγοραστική μου δυνατότητα, αλλά περιορίστηκε και ο χώρος του αγαπημένου μου βιβλιοπωλείου σε έναν διαδρομο, σε ένα ράφι μόνο. 
Σήμερα που τόλμησα να διασχίσω τα σύνορα και να προχωρήσω πέρα από το ράφι με τα μεταχειρισμένα, προκειμένου να χαζέψω -όπως κοιτούν οι πεινασμένοι στις ταινίες τα τσουρέκια των ζαχροπλαστείων- τις καινούργιες εκδόσεις, άκουσα έναν σεβάσμιο πενηντάρη να συζητά με κάποιον υπάλληλο για έναν τόμο κάποιου ποιητή, εξαντλημένο πια - ο τόμος (αλλά κι ο ποιητής επίσης). Οταν έφυγε από το σπίτι, χώρισαν πολιτισμένα με τη γυναίκα του, αλλά τού απαγόρευσε να πάρει τα βιβλία του. Ασ' τα εδώ, του είπε, για τα παιδιά. Κι έμεινε εκεί, μαζί με όλα του τα βιβλία, σε μια τεράστια βιβλιοθηκη, ο αγαπημένος τόμος του ποιητή του σεβάσμιου πενηντάρη. Σκληρό, σχολίασε ο υπάλληλος. Ναι, είναι βλέπεις και συγγραφέας πλέον η κυρία, έσταξε φαρμάκι ο πρώην σύζυγος της κυρίας που κράτησε για τα παιδιά τα βιβλία του κυρίου. Αντε ρε, ποια είναι η πρώην γυναίκα σου; ζήτησε να μάθει ο υπάλληλος. Άκουσα το όνομα της κυρίας που δεν το ήξερα αλλά δεν σκοπεύω να σας το αποκαλύψω. Εϊπαμε, είμαι φτωχός, αδιάκριτος, ματάκιας και ωτακουστής, αλλά όχι και κουτσομπόλης. Εκτός κι αν μου πάρεις ένα απ' τα καλά τσουρέκια, οπότε ίσως να σου το πω.

YΓ Νομίζω θα γίνει μεγάλος ντόρος με το νέο άλμπουμ του Π.Παυλίδη. Το έχω γράψει κι αλλού: Θεωρώ αδύνατο να γράψει κακό τραγούδι ο Παύλος, ωστόσο νομίζω πως τα καλύτερά του τα έχει πει παλιότερα. Για την ώρα κρατάω αυτήν την κομματάρα από τις "Ιστορίες που ίσως έχουν συμβεί"