Δεν μ' αφήνουνε να αγιάσω

Οσο ο ΠΑΟΚ έτρωγε γκολ, εγώ έτρωγα πτιφουράκια και πάλευα να γράψω μια βλακεία με τίτλο «Μίσος αταξικό», που τελικά, λόγω ανεμπνευσιάς το υποβίβασα σε τρία τέσσερα τουίτς, και μετά, για να χαλαρώσω, είπα να συνεχίσω την ανάγνωση του βιβλίου της Ελενας Πέγκα «Σφιχτές ζώνες και άλλα δέρματα», που σήμερα το πρωί αρχισα να διαβάζω, κατά τη διάρκεια της πρωινής ιεροτελεστίας που λαμβάνει χώρα εις το βεσέ.

Γοητευμένος μάλιστα από το σύντομον των κειμένων της κας Πέγκα, απ’ τη λιτή όσο και περιεκτική γραφή της, κατά τη διάρκεια της ημέρας, αναλογιζόμενος τη θετική εντύπωση που μου προκάλεσαν οι πρώτες σελίδες του ολιγοσέλιδου πονήματός της, κρατούσα σημειώσεις στο κινητό για κάποιο μελλοντικό ποστ – λίβελλο εναντίον των μεγάλων σε όγκο μυθιστορημάτων και ύμνο υπέρ των μικρών σε μέγεθος βιβλίων.
Οι σημειώσεις στο σμαρτφόν έχουν ως εξής (διατηρώ την αρχική σύνταξη και ορθογραφία): «Φιλόδοξα. Μεγαλεπήβολα. Αλαζονικά. Θαταπωλικά. Ξερολικά. Μεγάλα σε όγκο. Μυθιστορήματα ξέχειλα αυτοπεποίθησης, είμαι ωραίο(ς) και το ξέρω. Όταν όμως δεν είναι ωραίο, το ογκώδες μυθιστόρημα είναι αγενές σαν αρμένικη βίζιτα».
Βολεύτηκα στον καναπέ κι όσο ο ΟΣΦΠ άνοιγε το σκορ με τυχερό γκολ του Τζεμπούρ, ένιωθα ευτυχής στην προοπτική ότι θα συνέχιζα και θα τελείωνα το ταξιδιάρικο, από πόλη σε πόλη σε τέτοιο βαθμό που ένα τζετ λαγκ το νιώθεις ως αναγνώστης, βιβλίο της κας Πέγκα. Α! να, άφησε πίσω της τις ΗΠΑ και τώρα τη βρίσκω στο Παρίσι. Ω! το Παρίσι, τι καλά, μαθαίνω και φρανσέ, σήμερα έμαθα το ετρ και το παρέτρ, το einai kai to fainesthai ντε, για να δούμε τι θα μας πει για το Παρίσι.
«Στο Παρίσι», γράφει η συγγραφεύς, οι άνθρωποι «φιλιούνται καθιστοί σε παγκάκια, μέσα στα ωραία πάρκα με τα δέντρα κομμένα σε γεωμετρικά σχήματα, καθιστοί έξω σε καφέ με τις καρέκλες τους κολλημένες ή ξαπλωμένοι καλύτερα, ο ένας πάνω στον άλλον, ο ένας μέσα στον άλλον […] Πολλά σκιερά, πολλά κρυφά μέρη στο Παρίσι για να φιληθείς και για να κλάψεις. Για να έχεις τις ιδιωτικές σου στιγμές έξω, σχετικά ανενόχλητος, χωρίς απανωτά συλλαλητήρια, καθημερινές απεργίες, κινητοποιήσεις, στάσεις εργασίας, εργασιακές αναποδιές, άγχη της πόλης, να σε διασπούν, να σε αποσπούν από κάτι πολύ δικό σου».
Οκ, το σκέφτομαι αυτό που μόλις διάβασα, ήδη έχει ημίχρονο ο ΟΣΦΠ, το διάβασα και στην Κ που τα πήρε κρανιακά, αλλά όχι εγώ θα το δω ψύχραιμα και θα προσπεράσω τον αρχικό θυμό μου, προφανώς είναι τρολ η κυρία Πέγκα και δεν εννοεί πραγματικά ότι οι απεργίες δεν σ’ αφήνουν να φιληθείς (ή να κλαυτείς) αλλά μάλλον κοροϊδεύει, σατιρίζει, στηλιτεύει τον ατομισμό της εποχής μας. Ε;
Στην επόμενη σελίδα, η κα Πέγκα λέει για τη Βαστίλη, πόσο της άρεσε που έβλεπε παντού νέους ανθρώπους, ενεργούς, σε αντιδιαστολή με την Αθήνα, όπου όλοι είναι γέροι, αλλά κι αυτοί ενεργοί: «Είναι έξω παντού (οι γέροι, ντε) επιδεικνύοντας τρομερή ενεργητικότητα. Μπροστά σε τόσους ηλικιωμένους δεν σου έρχεται ούτε να φιληθείς ούτε να κλάψεις».
Αντε πάλι! Κι αυτοί οι γέροι, πώς τολμάνε να είναι έξω και μάλιστα ενεργοί; Το κορίτσι θέλει να φιληθεί ή να κλάψει, μπορεί και τα δυο μαζί, και την ενοχλούν οι κωλόγεροι!
Ατιμη κενωνία!

ΥΓ. Η φωτό της ανάρτησης ευγενική χορηγία του Αρνητικού.