Το Αλ Τζαζίρα μιλάει την αλήθεια

Στάσου να κάνουμε τη σούμα: Ο Χίτλερ γεννήθηκε στη Γερμανία, ο Ομπάμα είναι μουσουλμάνος, λεφτά υπάρχουν, ο Χρυσοχοΐδης είναι αντιεξουσιαστής, το ΠΑΣΟΚ σοσιαλιστικό και το Αλ Τζαζίρα φερέφωνο του Νέου Αριστερού Ρεύματος (ΝΑΡ).

Αφροδίτη out of focus με μυωπία και αστιγματισμό

H Αφροδίτη ήταν χοντρός. Τι πάει να πει «δεν γίνονται αυτά τα πράγματα;». Όλα γίνονται, απ’ τη στιγμή που ο Ομπάμα είναι μουσουλμάνος και ο Χίτλερ γεννηθείς στη Γερμανία, λεφτά, σύμφωνα με τον ΓΑΠ, υπάρχουν κι ο Χρυσοχοΐδης προστατεύει τον πολίτη, στις δε πορείες πλέον δεν χρησιμοποιούνται χημικά και η ΕΛΑΣ βρίσκεται πολύ κοντά στη σύλληψη των δραστών της επίθεσης κατά της Κούνεβα.

Λοιπόν, ας το πιάσουμε απ’ την αρχή: Η Αφροδίτη ήταν χοντρός, με μούσια και γυαλιά. Αυτά τα γυαλιά τα είχανε φορέσει κάποτε κάτι αλάνια σε έναν σκύλο και ο σκύλος με ύφος πολύ σοφιστικέ πήγε και άραξε στου Ζήσιμου, στην πλατεία, έστριψε τσιγάρο και διάβασε τον Πόρφυρα.
Η Αφροδίτη τα ’χε πάρει στην κράνα. Άυπνος και άπλυτος για μέρες, αγάμητος εδώ και κάτι αιώνες, έψαχνε τσαμπουκά και φασαρία. Στην πρώτη γραμμή της αλυσίδας, απέναντι στους καπελάκηδες, ούρλιαξε «θα σας σκίσω καριόλια καρακόλια».
Το όργανον, αιφνιδιασμένο από το μίσος και τον διαφαινόμενο αλληλοσπαραγμό, έπιασε την Αφροδίτη όχι από το στήθος αλλά από το λαιμό. «Κωλόμπατσε, θα σε γαμήσω, πάρε τα χέρια σου απ’ το λαιμό μου», είπε αυτός. Η Αφροδίτη, όχι καλογυμνασμένος, αλλά θεριό ανήμερο όταν τα έπαιρνε κρανιακά, ανάγκασε το όργανον να υποχωρήσει πισωπατώντας, μέχρι που περδικλώθηκε σε σταθμευμένο όχημα και σωριάστηκε φαρδύ πλατύ εις το καπό. Ελευθερωμένος επιτέλους απ’ τον σφιχτό εναγκαλισμό του με το όργανον της εξουσίας η Αφροδίτη τού έριξε μιαν αγκωνιά στο στομάχι και στη συνέχεια έκανε χάι φάιβ με τον διπλανό σύντροφα στην αλυσίδα.
Κι ύστερα ήρθαν, σμήνος από μέλισσες, τα ΜΑΤ. Τα πόδια στην πλάτη και μέσα στη σχολή. Η Αφροδίτη ήταν εξοργισμένος. Βγήκε στο προαύλιο, φάτσα με τα ΜΑΤ: «Να, παλιόμουνα, να, στον κώλο σας, να, μουνόπανα, να, σας γαμήσαμε, να, φαλάγγι σας πήραμε, τσουτσέκια της εξουσίας, να ρε, να… να!». Κι η Αφροδίτη εχώθη πάλι μέσα στη σχολή.
«You are surrounded, dolby surrounded, there’s no escape from there, there is Rio(t), and here is Antirio(t)» -καλά ε, με θαυμάζω, μεγάλο, πολύ μεγάάάάλο λογοπαίγνιο.
Πράγματι οι μπάτσοι είχαν κυκλώσει το χώρο και διεμήνυαν ότι δεν θα φεύγανε από κει παρά μόνον αν συλλαμβάνανε εκείνον τον χοντρό με τα μούσια, τα γυαλιά του οποίου φορούσε ο σκύλος που αμέριμνος έπινε καφέ στο Λιστόν διαβάζοντας τον Πόρφυρα.
Η Αφροδίτη εντέλει γλίτωσε χάρη σε έναν αναρχικό με μηχανάκι, χάρη στον θηλυκό Λέοντα Τρότσκι και χάρη σ’ έναν κουκουέ καθηγητή πανεπιστημίου.
Κι όλη αυτή η φασαρία για ένα κωλοδάχτυλο που η Αφροδίτη απηύθυνε στους μπάτσους και συνέλαβε -ευτυχώς μόνον αυτή- η κάμερα τοπικού επαρχιακού τηλεοπτικού σταθμού, προτού παραχωρήσει το επίμαχο υλικό, με μεγάλη προθυμία, στην αστυνομία. Αλήτες, ρουφιάνοι, δημοσιογράφοι!
Σήμερα, δέκα χρόνια μετά, η Αφροδίτη δουλεύει ως δημοσιογράφος. Το όργανον εξακολουθεί να δουλεύει ως όργανον. Ο αναρχικός με το μηχανάκι κάνει ομοιοκαταληξία με τη Σαμοθράκη. Ο θηλυκός Τρότσκι είναι ξυλοκόπος στο Μεξικό. Ο κουκουές καθηγητής πανεπιστημίου εις μάτην προσπαθεί να εκλεγεί βουλευτής. Ο σκύλος, με μάτια υγρά, εξακολουθεί να φορά τα γυαλιά της Αφροδίτης πίνοντας αμέριμνος καφέδες στην πλατεία.

Τι μας λέει η φώτο

Σας γράφει συχνά. Τον αγαπάτε. Ήρθε όμως η ώρα να μάθετε την αλήθεια. Ως άλλος Σωκράτης Γκιόλιας απέναντι στον Μάκη 30φυλλόπουλο σας μεταφέρω τα 4 σημεία μιας απλής φωτογραφίας που φανερώνουν την κανονική ταυτότητα του κυρίου Πάνου Κάτου.
Α) Αξυρισιά. Λεσιά δηλαδή. Όχι κύριε τα μούσια ούτε ανυπόκτακτο σας κάνουν ούτε διανοούμενο. Να ξέρετε δηλαδής.
Β) Μπλούζα Μπάουχαους. Σας πληροφορώ ότι τη φόρεσε μόνο για τη φώτο. Στην κανονική του ζωή είναι τρέντουλας με κοτσιδάκια και στέκα στο μαλί. Επίσης από τότε που είδε How i met your mother έχει το κατι τίς του με τα κουστούμια.
Γ) Χρυσή βέρα την οποία δείχνουμε επιμελώς. Χρυσή. Διότι είμεθα άπλες.
Δ)Το παρατεταμένο μεσαίο δάκτυλο δεν είναι τυχαίο...

Περιμένω την απάντηση. Ξέρω ότι θα είναι σκληρή. Το ξέρω. Αλλά είμαι δυνατός και θα περιμένω.

ΥΓ Ευχαριστώ για τις ευχές σας για τον μικρό Πάμπλο!!Πάμε δυνατά.
ΥΓ2 Ρε άτιμε Σαλαχαντίν...το πες και έγινε με το γκολ του ΜΕΓΑΛΟΥ Πάμπλο. Και τι γκολ....

Σάλτσα πέστο με ένα φιλί, καμία σχέση με την Καιτούλα τη Γαρμπή

Οχι, δεν θα μιλήσουμε για διατροφή σήμερα. Ούτε για εναλλακτικές μεθόδους στη φασιστική- ναζιστική πρακτική του καψίματος βιβλίων. Οι φανατικοί αναγνώστες αυτού του ιστολογίου (δηλαδή εγώ) θα θυμούνται σίγουρα (πράγματι, θυμάμαι) ότι μόλις μία και μοναδική φορά έχω γράψει κάτι άσχημο για κάποιο βιβλίο που διάβασα, συγκεκριμένα για τη Βρομικη Τριλογία της Αβανας, του Γκουτιέρες. Κι επειδή ένιωσα πολύ άσχημα και φοβήθηκα μήπως εξαιτίας μου δεν πάνε καλά οι πωλήσεις, του έδωσα άλλες δύο ευκαιρίες. Μετά την πρώτη μάλιστα (τον Δικό μας Γκράχαμ Γκριν στην Αβάνα) έτοιμος ήμουν να γράψω και επανόρθωση, ζητώντας δημοσίως συγγνώμη. Ακόμη και σήμερα θεωρώ το συγκεκριμένο βιβλιαράκι και γαμώ (συγγνώμη που γράφω έτσι, αλλά δεν κάνω βιβλιοκριτική, απλώς γράφω για τα βιβλία που διαβάζω) ίσως γιατί κοπιάρει και αποτελεί ένα φόρο τιμής στον σπουδαίο Βρετανό συγγραφέα. Διάβασα όμως ακόμη πιο μετά (ευκαιρία αριθμός 2) και τον Βασιλιά της Αβάνας, το οποίο, να φανταστείτε, ενώ το είχα σουφρώσει, το επέστρεψα στη θέση του... Τόσο χάλια με φάνηκε.
Και φτάνουμε στο σήμερα. Που κόντεψα απ' τα νεύρα μου να φάω τον Χανίφ Κιουρέισι (δεν το ήξερα ότι η Ανανεωτική Πτέρυγα του Συνασπισμού έχει και δικό της σάιτ, μπράβο, μπράβο) και όλα όσα έχει να μας πει στο Κάτι Εχω Να Σας Πω του.
Εχω ένα πρόβλημα με τους συγγραφείς ξερόλες. Με τους υπεραναλυτικούς. Με αυτούς που διυλίζουνε τον κώνωπα, άσχετα με τι κάνουν με την κάμηλο. Με αυτούς που δεν λένε απλώς μια ιστορία αλλά υποτιμούν τον αναγνώστη εξηγώντας του τι πρέπει να καταλάβει απ' την ιστορία.
Η ιστορία του συγκεκριμένου βιβλίου φαντάζει πολύ ενδιαφέρουσα, και όντως (που για μένα αυτό ήταν μεγάλο κοπλιμέντο) έχει κάτι από Κόου σε αυτό που φιλοδοξεί να κάνει: Να απεικονίσει τη βρετανική κοινωνία και τις αλλαγές της, όπως τις έζησαν οι ήρωες του βιβλίου, απ' το 70 έως σήμερα -σεξ, ναρκωτικά, πολιτική, κουλτούρα και περιθώριο. Α, και ψυχανάλυση.
Ναι, αυτό έπρεπε να το είχα προσέξει, προτού αρχίσω να διαβάσω. Ψυχαναλυση. Για να καταλάβετε, εγώ τον συγγραφεά του Οταν έκλασε ο Νίτσε δεν τον πάω. Δεν καταλαβαίνω γιατί, ας πούμε, πέρσι την άνοιξη στριμωχτήκανε τέσσερις χιλιάδες άτομα για πάρτη του στο Μέγαρο. Κι ενώ ο Κιουρέισι πολύ σοφά γράφει: η ψυχανάλυση είναι μέρος της λογοτεχνικής κουλτούρας αλλά η λογοτεχνία ξεπερνά σε μέγεθος την ψυχανάλυση και την καταπίνει όπως η φαλαινα καταβροχθίζει μια τσίμα (αγορασετοτροπόντως, εδώ κόλλησα, διότι δεν είχα ιδέα τι σκατά είναι η τσίμα, σύμφωνα με αυτό εδώ είναι ένα ψάρι που ζει στη λίμνη των Ιωαννίνων, δεν ήξερα ότι η λίμνη των Ιωανννων πέρα από τσίμες έχει και φάλαινες...).
Εντούτοις, με φαίνεται πως ο Κουρέισι προτιμά περισσότερο να δείξει πόσο σοφός είναι, πόσα πολλά ξέρει, πόσο έχει διαβάσει, ποσο φιλοσοφημένος είναι, παρά να μας πει την ιστορία του (η οποία, ξαναλέω, είναι εξαιρετικά ενδιαφέρουσα). Κοντολογίς, κάτι έχει να μας πει, αλλά δεν μας το λέει, προτιμά να γράψει παραγράφους σαν κι αυτήν που ακολουθεί, η οποία στην κυριολεξία με αναγκασε, απ' τα νεύρα μου, να σηκωθώ απ' τη χέστρα και να έρθω να γράψω αυτήν την ανάρτηση, ξεχνώντας να πατήσω το καζανάκι.

(αναφερομενος στην περίοδο που ο ήρωας επισκεπτόταν τον πρώτο του ψυχαναλυτή) Λάτρευα τη διαδικασία όπου δύο ευφυείς άνθρωποι κάθονται μαζί επί ώρες, μέρες, βδομάδες, ίσως και χρόνια, ψάχνοντας εξονυχιστικά τις μικρολεπτομέρειες της ύπαρξης αναζητώντας σημαντικά ψήγματα στις πλέον απομακρυσμένες γωνιές ενός ονείρου για κάποια κωδικοποιημένη αλήθεια.

Πόσο νάρκισσος; Πόσο;
Πόσο αντιφατικό βέβαια να το λέω εγώ αυτό; Αλλωστε όπως λέει κι ο φίλος μου ο Σαλαδίνος, όλοι οι μπλόγκερ έχουν έναν άλφα ναρκισισμό μέσα τους. Για να μη σχολιάσω τη φωτογραφία (μου) που κοσμεί αυτήν την ανάρτηση, η οποία αρχικά είχα σκεφτεί να συνοδεύεται απ' την εξής λεζάντα: Τρώω το βιβλίο, όχι γιατί είμαι βιβλιοφάγος, αλλά για να βρει, ακολουθώντας τη φυσική πορεία προς τη χώνεψη, την πραγματική του ταυτότητα. (το πιασατε το υπονοούμενο ε;).

Οσον αφορά το συνοδευτικό τραγουδάκι, είμαι διχασμένος. Αυτό που ακούγαμε στις σχολικές εκδρομές στο Γυμνάσιο (πάντα από Μετάλικα, όχι από Μίσφιτς);



ή μήπως αυτό;



ΥΓ. Εννοείται πως ένα βιβλίο που προκαλεί τέτοια νεύρα, σαν το Κάτι Εχω Να Σας Πω, αξίζει να διαβαστεί. Το πρόβλημα άλλωστε δεν είναι του Κιουρέισι, είναι δικό μου.

Do it Like Galis reloaded

Κατόπιν παλλαϊκής απαιτήσεως (περίπου...) η ανάρτηση που ως διά μαγείας εμφανίσθη και εξηφανίσθη το βράδυ της Παρασκευής επιστρέφει στις οθόνες σας. Εξακολουθεί να μη με αρέσει πάντως.

Ρωτήσανε τον Νίκο Γκάλη το 1987, μετά τον ημιτελικό με τη Γιουγκοσλαβία, εάν εκείνη η νίκη ήταν η μεγαλύτερη στιγμή του ελληνικού μπάσκετ. Η απάντησή του: η μεγαλύτερη, μέχρι την επόμενη. Εικοσι τρία χρόνια μετά, βρήκα αυτή τη φωτογραφία και ρώτησα τον κύριο που συγχαίρει τον Νίκο Γκάλη: Είναι, dear, η κυβερνησή σου η χειρότερη της μεταπολιτευτικής Ελλάδος; Η απάντησή του: η χειρότερη, μέχρι την επόμενη.



Το τραγούδι άσχετο, απλώς είπα να βάλω κάτι διαφορετικό, για να μη λέτε ότι όλο Walkmen και The Rat παίζει το μαγαζί.

Να τα φάτε στους γιατρούς ρε!

Η εκμετάλλευση μιας γέννησης δεν έχει προηγούμενο τελικά σε αυτήν την χώρα. Δεν είναι μόνο τα έξοδα που κάνεις (τώρα που το σκέφτομαι είναι μια καλή ιδέα για ένα μελλοντικό πόστ) σε κλινικές και τα τοιαύτα. Είναι και τα βλαστοκύτταρα. Και εξηγώ:
Για όσους δε γνωρίζουν τα βλαστοκύτταρα είναι μια πρακτική που έχει αρχίσει εδώ και κάποια χρόνια να εφαρμόζεται και προλαμβάνει διάφορες ασθένειες. Οι κατηγορίες είναι διάφορες απλώς θα πω μια χαρακτηριστική. Υπάρχουν περιπτώσεις παιδιών που απέκτησαν κάποιο πρόβλημα σε πολύ μικρή ηλικία. Χρειάστηκε λοιπόν για την αντιμετώπιση της να γίνει ένας μαραθώνιος για να βρεθεί συμβατός δότης μυελού των οστών. Αν βρεθεί τότε το παιδί έχει πολλές πιθανότητες να τα καταφέρει. Όλη όμως η διαδικασία αυτή θα μπορούσε να είχε αποφευχθεί αν υπήρχαν τα βλαστοκύτταρα του παιδιού. Τα συγκεκριμένα κύτταρα βρίσκονται μέσα στον ομφάλιο λώρο και συγκεντρώνονται αμέσως μετά τη γέννα με μια απλή, για τους γιατρούς φυσικά, διαδικασία. Λέγονται και «αρχέγονα» κύτταρα. Ο λόγος είναι ότι μπορούν με μια καλλιέργεια στο εργαστήριο να μετατραπούν σε συγκεκριμένα κύτταρα του οργανισμού όπως για παράδειγμα νευρικά. Σε ακραίες περιπτώσεις έχουν αναφερθεί εργαστηριακές μελέτες όπου διάφοροι τρελαμένοι έχουν φτιάξει ανθρώπινα μέλη με βλαστοκύτταρα. Η τελευταία επιτυχία πάντως αμφισβητείται τα μάλα.

Τες πα αυτό που γίνεται φανερό είναι έχεις όταν περιμένεις ένα παιδί την εξής επιλογή. Το παιδί που θα γεννηθεί έχει μια πιθανότητα 2% να νοσήσει από κάποια ασθένεια που αν έχεις πληρώσει μια τράπεζα φύλαξης των βλαστοκυττάρων η πιθανότητα αυτή εκλείπει.
Οι περισσότεροι γονείς, όπως και εγώ, επέλεξα να το κάνω. Αν είναι σκέφτηκα να δώσω χρήματα και να είμαι σίγουρος ότι το παιδί μου δε θα πάθει τίποτα δε γαμείς τα δίνω.
Η ιστορία αυτή άρχισε να αναπτύσσεται ιδιαίτερα μέσα στα τελευταία δυο χρόνια. Όταν γεννήθηκε ο μικρός Θώρ δηλαδή. Τότε η ταρίφα ήταν 1700€. Η όλη διαδικασία έγινε και όλα καλά. Έδωσα και τα λεφτά και ΟΚ.

Από τότε όμως πολύ νερό κύλισε στο αυλάκι. Οι εταιρίες μυρίστηκαν λεφτά. Και όταν λέμε εταιρίες εννοούμε τις τράπεζες βλαστοκυττάρων και τις κλινικές. Τι έγινε λοιπόν; Για παράδειγμα οι τράπεζες στου ζητούσαν τις εξετάσεις προγεννητικού ελέγχου που ούτως ή άλλως κάνουν οι μέλλουσες μητέρες για να βγάλουν συμπεράσματα σχετικά με την υγεία της μητέρας και του εμβρύου. Τώρα σου λένε ότι τις εξετάσεις τις κάνουν αυτοί ΜΕΤΑ τη γέννα και στις χρεώνουν. Επίσης τι κάνουν οι κλινικές;

Όταν γεννήθηκε ο Θωρ, πριν δυο χρόνια, έγινε η λήψη των βλαστοκυττάρων και ΟΚ. Τώρα στη γέννηση του Πάμπλο η κλινική με χρέωσε με 190€ τη λήψη των βλαστοκυττάρων. Μόνο και μόνο επειδή λέει χρησιμοποιώ ο χώρο τους. Όταν τα πήρα στο κρανίο τους είπα ότι δε μπορώ να κάνω αλλιώς το χώρο σας θα χρησιμοποιήσω αφού εδώ γεννάω. Τι να κάνουμε δηλαδή; Να περάσουμε έξω δυο λεπτά να πάρουμε τα βλαστοκύτταρα και να ξαναμπούμε; Η δικαιολογία τους είναι ότι είναι λέει μια αποζημίωση του γιατρού. Από ότι όμως μου είπε ο δικός μας γιατρός όταν διαμαρτυρήθηκα είναι ότι ουδέποτε παίρνουν οι γιατροί αυτά τα χρήματα. Και μάλιστα υπήρξαν τραγελαφικές καταστάσεις με γιατρούς που έφεραν εισαγγελέα στις κλινικές. Όχι επειδή θέλανε να υπερασπιστούν το δίκαιο των πελατών τους αλλά άκουσων άκουσων για να διεκδικήσουν το ποσό. Αυτό επίσης που μου είπαν εμένα ήταν ότι τα χρήματα αυτά θα τα πάρω πίσω από την τράπεζα βλαστοκυττάρων. Η τελευταία φυσικά αρνήθηκε να το κάνει. Για να γίνω πιο κατανοητός: Η όλη διαδικασία απαιτεί 3 λεπτά στην κυριολεξία. Μια αιμοστατική λαβίδα από τη μια και μια από την άλλη και ένα καθετήρα. Αυτό. Και δε χρησιμοποιείς κανένα εργαλείο της κλινικής. Είναι όλα μέσα στο βαλιτσάκι που σου δίνει η εταιρία φύλαξης ή τράπεζα. Πρόκειται απλώς για εισπρακτικό μέσο και τίποτα παραπάνω. Χαράτσι ολκής και τίποτα παραπάνω.

Είμαι τρελαμένος με αυτήν την ιστορία. Πραγματικά. Ήθελα να βάλω ονόματα κλινικών και τέτοια αλλά κρατήθηκα. Δεν είμαι τρελός να το κάνω από εδώ μέσα. Απλώς σκοπεύω να διαμαρτυρηθώ όπου μπορώ. Ακόμα και στον παπά της ενορίας.
Διαβάστε περισσότερα και εδώ.

Μια εμβριθής οικονομική ανάλυση του συντάκτη μας Πάνου Χαζεμένου

Χώρες (aka PIGS) υπό καθεστώς επιτήρησης.

ΥΓ. Περιττό να σας πω ότι δημοσιεύω αυτήν την ανάρτηση μετά φόβου Θεού, και αφού η Κ. χαρακτηρίζοντάς με πολιτικαλικορεκτιστή, καθησύχασε τους φόβους μου ότι θα θεωρηθώ κάφρος και σεξιστής...

Ενας, δύο, τρεις Roth

Mου τη δίνει πάρα πολύ όταν δεν μπορώ να καταλάβω κάτι, ή έστω όταν δεν μπορώ να σχηματίσω άποψη για κάτι, πράγμα που εδώ που τα λέμε, ο σχηματισμός άποψης δηλαδή, δεν πολυδιαφέρει και απ' την κατανόηση.
Διαβάζοντας τον "Ανακριτή - H ιστορία μιας εμπνευσης" του Γκέρχαρντ Ροτ, εκδ. Οδυσσέας, ενα βιβλιαράκι 150 μόλις σελίδων, ουκ ολίγες φορές ένιωσα την ανάγκη να ανακράξω Χελπ άι νιντ σαμπάντι, ή να πάω στο yahooanswers και να ρωτήσω τι σκατά θέλει να πει το ποιητή.

Να προσπαθήσω να σας δώσω να καταλάβετε περί τίνος πρόκειται: Το βιβλίο θα μπορούσε να είναι "αστυνομικό μυθιστόρημα" αλλά δεν είναι. Ο ήρωας, ο ανακριτής Ζόνενμπεργκ, είναι ένας τύπος που δεν τη πολυπαλεύει. Μοναχικός, υποφέρει από αϋπνίες, μάλλον δεν του πολυαρέσει η δουλειά του, έχει και μια ροπή προς το shoplifting. Αρχικά ανακρίνει έναν 14χρονο που δολοφόνησε τους γονείς του. Κατόπιν, το λόγο παίρνει ο συγγραφέας, όπως θα κάνει πολλές φορές στην εξέλιξη του βιβλίου, για να μας ενημερώσει ότι δεν τον πολυσυμπαθεί τον Ζόνενμπεργκ, για την ακρίβεια τον περιφρoνεί. Ακολουθούν σκέψεις του συγγραφέα περί δικαιοσύνης και εγκλήματος (τα περισσότερα εγκλήματα είναι αποτέλεσα της μοναξιάς - ο Φιλ.Φιλ. έγραφε ότι το έγκλημα είναι αποτέλεσμα της πλήξης). Ο Ζόνενμπεργκ τρώει το θλιβερό, μοναχικό του γεύμα στην κουζίνα κι ένας πρόεδρος δικαστηρίου χώνει το πέος του σε μια πάπια. O θάνατος ακολουθεί τον ανακριτή σε κάθε του βήμα, αμέτρητα πτώματα σπέρνονται στο διάβα του. Οι υπάλληλοι του εγκληματολογικού ανοίγουν έναν πτώμα, μέσα βρίσκουν θάμνους και λοιπή χλωρίδα. Μια πεταλούδα πετάγεται μέσα απ' το κρανίο του νεκρού. Ο Ζόνενμπεργκ ακολουθεί έναν τύπο, χωρίς συγκεκριμένο λόγο, μέχρι του διαόλου τη μάνα, σε ένα σπίτι σε μια ερημική τοποθεσία. Στο σπίτι βρίσκεται μια γυναίκα ηλικιωμένη με έναν σκύλο. Κάποιος χτυπά από πίσω τον Ζόνενμπεργκ. Χάνει τις αισθήσεις του, ξυπνά στο λουτρό μέσα σε ένα λουτρό αίματος. Στην μπανιέρα η ηλικιωμένη, νεκρή. Ερχονται οι αρχές. Κανείς δεν πολυζορίζει τον ανακριτή με ερωτήσεις, ο προϊστάμενός του απλως του τονίζει ότι στο εξής ο σκύλος είναι δική του ευθύνη. Ο σκύλος σκέφτεται ότι δεν ήταν άσχημα όσο έζησε σε εκείνο το σπίτι, η γριά ηταν καλή, μόνο απ' τον κροκόδειλο έπρεπε να φυλάγεται, και να σου που σκάει μύτη, κάτω απ' το κομοδίνο, ο κροκόδειλος, πεινασμένος. Οι αστυνομικοί βάζουν φωτιά στο σπίτι. Ο κροκοδειλος ίσα που προλαβαίνει να βγει φλεγόμενος έξω. Γίνεται στάχτη και Burberry. Την άλλη μέρα ο Ζόνενμπεργκ επιστρέφει σπίτι του και βρίσκει το σκύλο του δολοφονημένο. Κάποιος του έκοψε το λαρυγγι με το κουζινομάχαιρο. Ο Ζονενμπεργκ αναρωτιέται μήπως είναι ο ίδιος ο θύτης της φριχτής σκυλοκτονίας. Οσο συμβαίνουν όλα αυτά, ο συγγραφέας διακόπτει την πλοκή για να φιλοσοφήσει, να μιλήσει για την τέχνη, το θάνατο, να μας πει ότι πράγματι δεν ξέρει τι θα γίνει στη συνέχεια, ότι τώρα θα κάνει διάλειμμα για φαγητό, ότι δεν τον ενδιαφέρει καθόλου η τύχη του ήρωά του... Την επόμενη ημέρα της σκυλοκτονίας ο ανακριτής γυρνάει σπίτι του και το πτώμα του σκύλου έχει εξαφανιστεί. Το κουζινομάχαιρο, όπλο του εγκλήματος, σχολαστικά καθαρό, βρίσκεται στη θέση του, στην ψωμιέρα δίπλα. Ο Ζόνενμπεργκ πάει να παίξει σκάκι στο καφενείο. Ο σκύλος, ολοζώντανος, βρίσκεται σε ένα πλωτό στο δούναβη, μαζί με κάτι ψαράδες λαθροκυνηγούς που σκοτώνουν κάτι μπάτσους. Ο Ζόνενμπεργκ πατάει σκατά σκύλου και αναρωτιέται αν είναι κάποιο στοιχείο σχετικό με τη σκυλοκτονία. Εχει την αίσθηση ότι τον παρακολουθούν. Χώνεται σε σε μια μπιραρία. Μια λιμνούλα μπίρας πάνω στο τραπέζι γινεται αμοιβάδα και το καπάκι της μπίρας αλληθωρίζει. Ο Ζόνενμπεργκ αντιλαμβάνεται ότι το καπάκι μπίρας είναι νεκρό. Μπαίνει στον καθεδρικό του Αγίου Στεφάνου και βγανεί απ' την πίσω πόρτα. Ενας αντρας στέκεται εκεί τρώγοντας ενα φραντζολάκι με λουκάνικο. Στη θέση του καμπαναριού του Αγίου Στεφάνου υψώνεται ένα κουτί της Χρυσής Σούπας Κνορ, το οποίο ξαφνικα εκρύγνυται. Βρέχει καταρρακτωδώς κύβους σούπας. Ο συγγραφέας φιλοσοφεί και πάλι, θυμάται τα παιδικά του χρόνια. Η ανάρτηση αυτή τελειώνει κάπου εδώ, το βιβλίο όμως έχει κι άλλο.



ΥΓ. Αν ήμουν αυτόφωτος αναγνώστης, τίποτε απ' όλα αυτά δεν θα συνεβαινε. Αλλά φευ είμαι ετερόφωτος. Μου είπε ο φίλος μου ο βιβλιόβιος και μπαροφάγος Ανώνυμος Χι, να διαβάσω τον Γιόζεφ Ροτ κι εγώ βρήκα δίπλα στον Γιόζεφ, στο ράφι της βιβλιοθήκης, τον Γκέρχαρντ Ροτ.

Σοσιαληστές

Απόσπασμα από την Ιστορία του Μέλλοντος του Πάνου Νοστραδάμου: Τον Φεβρουάριο του 2010 η εν μία νυκτί απόφαση της σοσιαληστικής κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, για αύξηση του ειδικού φόρου κατανάλωσης των καυσίμων, οδηγησε στην αύξηση της τιμής των καυσίμων, η οποία με τη σειρά της οδήγησε στην αύξηση του αριθμού των αυτοκτονιών στην Ελλάδα.

Μαλάκας δε γεννιέσαι, γίνεσαι

Σήμερα πήρα σε μέιλ τις παρακάτω δύο φωτογραφίες. Νομίζω ότι αρκούν. Χωρίς λόγια.

Αναδημοσιευτής

Ελαβα με το ηλεκτρονικό ταχυδρομείο το κάτωθι, το οποίο είπα να το αναδημοσιεύσω.

Στην απεργία των αιγύπτιων ψαράδων της Μηχανιώνας μπορεί ο καθένας να δει διαφορετικά πράματα: κάποιος ένα ταξικό αγώνα, άλλος ένα αγώνα μεταναστών έστω και μετακλητών, ένας τρίτος την τοπική κοινωνία του χωριού και κάποιος άλλος μερικά απ' τα παρελκόμενα του αγώνα, δηλαδή τη ρατσιστική αντιμετώπιση και τη δράση των ντόπιων φασιστών. Όμως πέρα απ' την αφετηρία που ξεκινά ο καθένας μας κληθήκαμε ν' απαντήσουμε, έστω και καθυστερημένα, στο αν θα σταθούμε δίπλα τους κι αν η απάντηση ήταν ναι με ποιους τρόπους θα μπορούσε να πάρει υλική υπόσταση η αλληλεγγύη μας. Επίσης στο αν η εμπλοκή κι η στήριξη του ΠΑΜΕ στον αγώνα θα μας άφηνε χώρο να επικοινωνήσουμε με τους απεργούς ψαράδες (μια που υπήρχε πάντα η πιθανότητα αυτοί να μας απέρριπταν εξ' αρχής) όπως και σε ποιο βαθμό "ελέγχονταν" η απεργία ή πολύ περισσότερο αποτελούσε μαριονέτα του συνδικαλιστικού μηχανισμού του ΚΚΕ. Σύντομα αντιληφθήκαμε πως το κίνητρο της απεργίας είχε όνομα κι αυτό δεν αποτελούνταν από κάποια αρχικά αλλά εμφανίζονταν ολοκάθαρα μπροστά μας: ήταν η ανάγκη. Αντιληφθήκαμε επίσης πως οι αγράμματοι ως επί το πλείστον -σύμφωνα με τα δικά τους λόγια- ψαράδες απ' τη Νταμιάτα και τα περίχωρά της αποτελούν μια κλειστή μεν κοινωνία λόγω της φύσης της δουλειάς τους που σε καμιά όμως περίπτωση δεν αποτελεί κανενός είδους γκέτο.

Αν η δράση μας μέχρι στιγμής διακρίνεται από ένα και μόνο θετικό και σοβαρό στοιχείο αυτό έχει να κάνει με το γεγονός ότι ξεκινήσαμε την ιστορία στη βάση της άμεσης επαφής με τους ψαράδες, κάτι που όπως έχει αποδειχτεί δεν αποτέλεσε και τόσο αυτονόητο στοιχείο για τέτοιου είδους παρεμβάσεις στο παρελθόν. Το ίδιο λοιπόν βράδυ που καλέστηκε η πρώτη ενημερωτική κουβέντα φύγαμε για το χωριό κι αρχίσαμε τις πρώτες συζητήσεις με τους ψαράδες στην πλατεία προσπαθώντας να πάρουμε μια πρώτη "μυρωδιά" απ' την όλη ιστορία. Αυτή η διαδικασία όμως είχε να σπάσει ένα σωρό υπαρκτά εμπόδια και να ξεπεράσει εκατό σκοπέλους. Και κυρίως έπρεπε να γίνει τόσο γρήγορα ώστε να προλάβουμε το χρόνο και τόσο αργά ώστε να δημιουργεί μια ελάχιστη βάση συνεννόησης. Πρόβλημα στη γλώσσα (γιατί το να τη μιλά κάποιος λειψά προκαλεί μερικές φορές χειρότερη σύγχυση απ' το να μη τη γνωρίζει καθόλου), καχυποψία που καλλιεργήθηκε στη συνέχεια από "εργολάβους", τηλεφωνικές επικοινωνίες που και πάλι λόγω γλώσσας ενέτειναν το μπέρδεμα, έλλειψη εμπιστοσύνης αρχικά που είναι κάτι απόλυτα φυσικό, η απόσταση που χωρίζει την πόλη απ' το χωριό καθώς και τ' ότι ούτε κανείς από μας δε μένει στη Μηχανιώνα και πολύ περισσότερο δεν έχει καμιά επαγγελματική σχέση με την ιχθυόσκαλα… Όλ' αυτά έπρεπε να λυθούν άμεσα ώστε να μας επιτρέψουν το μίνιμουμ της συνεννόησης και του συντονισμού και τώρα πια πάνω σ' αυτό μπορεί να ειπωθεί ότι περπατήσαμε μισό βήμα. Μισό μεν αλλά αρκετά στέρεο για να μπορούμε να πιάνουμε τα μηνύματα, να "σπάμε" τους κώδικες και να χτίσουμε μια επικοινωνία που βασίζεται σ' ένα βαθμό στο σεβασμό και στη στοιχειώδη έστω εκτίμηση της μιας πλευράς προς την άλλη. Καταθέτοντας ο καθένας μας ότι είχε, έγινε εφικτό το να συναντηθούν δυο κόσμοι που ως τώρα ήταν τελείως "ξένοι". Ας μη βιαστεί οποιοσδήποτε να κάνει κριτική από μακριά αν προηγουμένως δεν έχει εμπλακεί σε μια τόσο επίπονη διαδικασία και δε διαθέτει εμπειρία από προηγούμενη επαφή μ' ανθρώπους σαν κι αυτούς που βιώνουν την παρούσα κατάσταση.

Οι ψαράδες κουβαλάνε ότι κι εμείς: την αξιοπρέπειά τους και τα κουσούρια τους. Όσον αφορά τα δεύτερα, άλλα αποτελούν κοινό γνώρισμα κι άλλα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του καθένα. Αναφερόμαστε σ' ανθρώπους που δεν έχουν ανάλογες εμπειρίες αγώνα στο παρελθόν παρά μόνο σπρώχνονται σ' αυτόν απ΄ την γνώση της δικιάς τους πραγματικότητας, μιας πραγματικότητας που τους οδήγησε στο να στήσουν σωματεία κι απεργίες εν μέσω τεράστιων πιέσεων κι αξεπέραστων δυσκολιών. Στο λίγο χρόνο που τους περίσσευε απ' τη δύσκολη δουλειά κατάφεραν να κινήσουν ομαδικές διαδικασίες και να πιαστούν απ' το χέρι που τους προτάθηκε πρώτο -και καλά έκαναν! Έχουν τις ταχτικές τους για να αποσπάσουν έστω μέρος των διεκδικήσεών τους που πολλές φορές μπορεί και να φανούν αναποτελεσματικές. Μπορεί να επέδειξαν και να το ξανακάνουν, αφέλεια, φόβο και μεγαλοστομία. Μπορεί ν' αποδυναμώθηκαν κι αριθμητικά αφού κάποιοι προτίμησαν -κι είναι κατανοητό- να φύγουν για την πατρίδα τους περιμένοντας τις εξελίξεις. Μπορεί να έδωσαν υπερβολική πίστη σε θεσμούς για τους οποίους δεν έχουν πιθανώς ξεκάθαρη αντίληψη ή να ένοιωσαν το φόβο που προκαλείται από πλήθος απειλών, εκβιασμών και πιέσεων από υπουργεία, δικαστήρια, πρεσβείες αλλά και τη μη γνώση της ελληνικής πραγματικότητας. Μπορεί τέλος πολλές φορές ο ενθουσιασμός να διαδέχεται την απελπισία ή και το αντίστροφο. Μιλάμε όμως για ανθρώπους και μάλιστα για ανθρώπους που μάχονται μέσα σ' ένα εχθρικό περιβάλλον, δίνοντας μάχες, πηγαίνοντας μπροστά και πίσω και κυρίως για ανθρώπους που μας έχουν δείξει πως είναι ανοιχτοί -έστω και με τον τρόπο τους- στο να μας ακούσουν. Και το κυριότερο μιλάμε για ανθρώπους που τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές, συνεχίζουν τον αγώνα μ' όλα τα προβλήματα και τις αντιφάσεις που αυτός εμπεριέχει (αναθαρρημένοι μάλιστα από την απόρριψη της αγωγής των αφεντικών για να κηρυχτεί παράνομη η τέταρτη απεργία) κι είναι μπροστά στη λήψη αποφάσεων για τη συνέχιση και τη μορφή της πάλης τους αναλαμβάνοντας και τις αντίστοιχες ευθύνες γι' αυτό.

Είμαστε υποχρεωμένοι σαν συνέλευση αλληλεγγύης να δώσουμε το παρόν κείμενο στη δημοσιότητα τώρα που η απεργία βρίσκεται σ' εξέλιξη και μάλιστα σ' ένα κρίσιμο σημείο για το πώς θα συνεχίσει. Παράλληλα με το στοίχημα του απεργιακού αγώνα υπάρχει κι ένα ακόμα που μας αφορά εξίσου: η διαχείρισης της ενημέρωσης σαν όπλο και το χρέος που αισθανόμαστε στον κόσμο που στέκεται αλληλέγγυος μακριά απ' το επίκεντρο του αγώνα. Οι αναβολές κάποιων δράσεων κι οι τυχόν αλλαγές που προέκυψαν ή θα προκύψουν πάνω στον προσανατολισμό των κινήσεων αλληλεγγύης δεν οφείλονται σε τίποτα άλλο παρά μόνο στην ίδια τη διαμόρφωση της πραγματικότητας, μ' άλλα λόγια στις διαθέσεις των ίδιων των απεργών και στις δικές μας εκτιμήσεις για την πραγματικότητα αυτή . Ούτε στείρα πολιτική πρόκειται να κάνουμε, ούτε θα διαχειριστούμε εν κρυπτώ πληροφορίες στο όνομα οποιουδήποτε ταχτικισμού. Είναι ξεκάθαρο πως τον πρώτο και τελευταίο λόγο στην υπόθεση τον έχουν οι ίδιοι οι ψαράδες κι αυτοί είναι που θ' αποφασίσουν τη μοίρα τους. Σ΄ ότι όμως αφορά εμάς κάνουμε ξεκάθαρο πως όσο ο αγώνας συνεχίζεται απ' αυτούς -όποια μορφή κι αν πάρει- στη βάση της αξιοπρέπειας και της αποφασιστικότητας θα είμαστε δίπλα ή κι ανάμεσά τους κι αν για οποιοδήποτε λόγο αντιληφθούμε πως αυτός εκφυλίζεται χάριν μικροκομματικών παιχνιδιών ή στερείται της κοινωνικής του βάσης καταντώντας άθυρμα στα χέρια οποιουδήποτε θα είμαστε οι πρώτοι που κινηθούμε πάνω στη βάση της ζωντανής πραγματικότητας και της αλήθειας. Σε καμιά περίπτωση όμως δεν πρόκειται να μείνουμε απλοί παρατηρητές πετώντας τις σχέσεις που μέχρι τώρα χτίσαμε με τους απεργούς κι είμαστε αποφασισμένοι ως το τέλος να πατήσουμε σ' αυτές για να τους ακούσουμε πραγματικά και να μας ακούσουν κι αυτοί. Να τους υποκαταστήσουμε ούτε θέλουμε, ούτε μπορούμε κι επειδή έτσι έχουν τα πράματα, Η ΑΠΟΦΑΣΗ ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΙΑ ΤΟΥΣ. Τέλος, για άλλη μια φορά είμαστε υποχρεωμένοι να τονίσουμε την άμεση ανάγκη για την οικονομική στήριξη των απεργών ως ελάχιστο όρο για την προοπτική του συνεχιζόμενου αγώνα.

-ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΤΩΝ ΑΙΓΥΠΤΙΩΝ ΨΑΡΑΔΩΝ

Συνέλευση Αλληλεγγύης

Ρωτήστε τον Παν.Κ.Ρόκο-Ασπράδη (3):Τι σημαίνει στα ξένα η Ελλάς;

Ιζι, πήζει, τσαπανίζει (αχ, Πόπη!), κύριε Πάνο Συγκαμμένε μου, κι επί τη ευκαιρία να με συγχωρείτε για το πρωινό μου ξέσπασμα και το ελαφρύ μπινελίκι μετά ευχών περί συνουσίας που σας έριξα. Το ενδιαφέρων ερώτημά σας ιδιαιτέρως εύκολα μπορεί να απαντηθεί: Ελλάς, Hellas, Hell Ass, Κολασηκώλος, κόλαση+κώλος, κώλαση. Κι αν σας φαίνεται παράλογο ορίστε και φωτογραφικό ντοκουμέντο, το οποίο μη χαίρεστε δεν περιλαμβάνει κώλους.

Φορολογικός Παράδεισος

Φορολογική κόλαση, η οποία μπορεί να χαρακτηριστεί και κώλαση, αν σκεφτεί κανείς ότι οι προεκλογικές εξαγγελίες του ΠΑΣΟΚ αποδείχθηκαν του κώλου...

Ρωτήστε τον Παν.Κ.Ρόκο (2)

Οποιος νόμιζε ότι μετά την παταγώδη αποτυχία του "Ρωτήστε τον Παν.Κ.Ρόκο (1)", η στήλη θα καταργείτο, γελάστηκε. Δριμύτεροι ξαναρωτήσαμε τον γνωστό πανεπιστημιακό, ακαδημαϊκό, πανεπιστημιακό, μπουρδολόγο, φανφαρολόγο Παν.Κ.Ρόκο-Ασπράδη:

Πώς πρέπει να συμπεριφερόμαστε στους αγρότες;
Ρε δεν πας να γαμηθείς; Ολο ρωτάς και ρωτάς, έτοιμη γνώση στο πιάτο περιμένεις; Να ανοίξεις κάνα βιβλίο να μορφωθείς, σιχαμένε Συγκαμμένε. Εκείνο το βιβλίο που σου κάναν δώρο τα Χριστούγεννα, ακόμη δεν το 'χεις ανοίξει.

Ανοίγω λοιπόν τους Καθρέφτες του Εδουάρδου Γκαλέανου, εκ. Παπυρος, και στη σελίδα 85 βρίσκω την απάντηση στο σημερινό μας ερώτημα:
Ο Μπερτράν ντε Μπορν, άρχοντας του Περιγκόρ, γενναίος πολεμιστής, αθυρόστομος τροβαδούρος, περιέγραφε τους αγρότες στα τέλη του 12ου αιώνα ως εξής: "Ο εργάτης στα χωράφια, λόγω του είδους και τη συμπεριφοράς του, έρχεται μετά το γουρούνι. Η ηθική ζωή τον απωθεί. Αν κατά σύμπτωση αποκτήσει μεγάλη περιουσία χάνει τα λογικά του. Για αυτό καλύτερα να είναι πάντα άδεια η τσέπη του. Οποιος δεν εξουσιάζει τους εργάτες του πολλαπλασιάζει τις συμφορές του.



Κι όπως λέει ο φίλος μου ο Ανώνυμος Χι, ένα τρελό "μεζεδάκι" αναφορικά με το βίντεο: Στο μπάσο ο Νόρμαν Κουκ, αυτός που αργότερα μάθαμε ως Φατμπόη Σλιμ και Δεφανκσόουλμπράδα...

Αυτοί που αρπάνε το φαΐ απ’ το τραπέζι Κηρύχνουν τη λιτότητα

Μια και έρχονται δύσκολοι καιροί ας καλλιεργήσουμε λίγο την ταξική μας συνείδηση:

Οι εργάτες φωνάζουν για ψωμί
Οι έμποροι φωνάζουν γι’αγορές
Οι άνεργοι πεινούσαν
Τώρα πεινάνε κι όσοι εργάζονται

Αυτοί που αρπάνε το φαΐ απ’ το τραπέζι
Κηρύχνουν τη λιτότητα
Αυτοί που παίρνουν όλα τα δοσίματα
Ζητάνε θυσίες



Οι χορτάτοι μιλάνε στους πεινασμένους
Για τις μεγάλες εποχές που θα’ρθουν
Αυτοί που τη χώρα σέρνουνε στην άβυσσο
Λεν πως είναι τέχνη να κυβερνάς το λαό
Είναι πολύ δύσκολη για τους ανθρώπους του λαού

Αυτοί που βρίσκονται ψηλά λένε
Πόλεμος και ειρήνη
Είναι δυο πράγματα ολότελα διαφορετικά
Όμως η ειρήνη τους και ο πόλεμός τους
Μοιάζουν όπως ο άνεμος κι η θύελλα
Ο πόλεμος γεννιέται απ’ την ειρήνη τους
καθώς ο γιος από την μάνα
έχει τα δικά της απαίσια χαρακτηριστικά
ο πόλεμός τους σκοτώνει
ό,τι άφησε όρθιο η ειρήνη τους

Μπέρτολτ Μπρεχτ
(Γερμανικό Εγχειρίδιο Πολέμου-μετάφραση Μ. Πλωρίτης)

ΕΔΩ τα κέρδη των τραπεζών σε εκ. ευρώ για τα έτη 2008-2009.
ΕΔΩ μερικά στοιχεία για το ύψος της εκκλησιαστικής περιουσίας.

Ρωτήστε τον Πανκρόκο (1)

Ρωτήσαμε τον γνωστό πανεπιστημιακό Παν.Κ.Ρόκο-Ασπράδη:

Γιατί τα Golden Boys είναι ασυνείδητα;

Ενδιαφέρουσα η ερώτησή σας κύριε Πάνο Συγκαμμένε: Κοτάξτε να δείτε, το πράγμα έχει ως εξής: Διστακτικά μπαίνεις στην αρένα, παίζεις πρώτη φορά στο χρηματιστήριο ηθικών και μη αξιών. Στην αρχή κερδίζεις. Συνεχίζεις να παίζεις ασταμάτητα, η έξαψη σε έχει καταβάλλει, δεν ξέρεις πού να σταματήσεις. Τα ζώα καμιά φορά μπορούν να μιλάνε και καμιά φορά μπορείς κι εσύ να καταλάβεις τι λένε. Καμιά φορά τα ζώα παίρνουν τη μορφή της συνείδησής σου. Άλλες φορές η συνείδησή σου παίρνει άλλη μορφή, ό,τι βάζει ο νους, εκτός από λυγερόκορμη ξανθιά. Κρίμα, αν η συνείδησή σου ήταν λυγερόκορμη ξανθιά, μπορεί και να την άκουγες, όταν θα σου 'λεγε να σταματήσεις να παίζεις. Μετά θα αγοράζατε ένα διπλό καπιτονέ σεντόνι, κατά προτίμηση σατέν, και θα ακούγατε Μούντι Μπλουζ.

ΥΓ. Σήμερον, 3η του Φλεβάρη του σωτήριου έτους 2010, μία νέα στήλη εγκαινιάζεται στο σεπτό ετουτο ιστογκαζίνο: Ο ακαδημαϊκός, πανεπιστημιακός, μπουρδολόγος, φανφαρολόγος Παν.Κ.Ρόκος-Ασπράδης καταδέχεται να απαντήσει σε ερωτήσεις, επίκαιρες και μη, των αναγνωστών μας.

Κι αν είμαι κίλερ, μη με φοβάσαι

Ηταν, νομίζω, Σαββατο, όχι ότι έχει καμία σημασία, και ήμουν ένας απ' τους ελπίζω παραπάνω από τρεις τηλεθεατές της εκπομπής της ΕΤ3 για το βιβλίο “Αξιον Εστί”, την οποία παρουσιάζει ο κ. Βασίλης Βασιλικός. Καλεσμένος του ο συγγραφέας Αλέξης Σταμάτης, το έργο του οποίου οφείλω να ομολογήσω πως δεν γνωρίζω, μάλλον με δική μου ευθύνη και όχι δική του. Παρακολουθώντας τη συζήτησή τους, έμαθα και μια καινούργια λέξη: διακειμενικότητα -όταν ένα συγγραφικό έργο συνομιλεί με κάποιο άλλο, όπως, ας πούμε, παράδειγμα του κ. Σταμάτη, ο Οδυσσέας του Τζόις συνομιλεί με την ομηρική Οδύσσεια. Με αρέσει αυτή η διακειμενικότητα και αποφάσισα να την εφαρμόσω και στο ιστολογείν με την εισαγωγή μιας νέας λέξης στο φτωχό λεξιλόγιο του Νεοέλληνα: διαϊστολογικότητα, προσοχή παρακαλώ στη σωστή χρήση των εισαγωγικών (edit ορίστε για να μάθω να κάνω τον έξυπνο, δες τι βλακεία έγραψα), διότι χωρίς αυτά, αντί για τη συνομιλία ιστολογίων, θα βρεθείτε να μιλάτε για τη διαιστολογικότητα, τη γνωστή δίαιτα κατά την οποία ο διαιτητής (έτσι δεν λένε αυτόν που κάνει δίαιτα;) δεν τρώει τίποτε άλλο εκτός από ιστολόγια.

Αρκετά με τις βλακείες μου -και να φανταστείς, ακόμη δεν έχω φτάσει στο κυρίως θέμα.

Ετούτη η ανάρτηση, φιλόδοξη ούσα, επιθυμεί να συνομιλήσει όχι μόνο με μία αλλά με δύο αναρτήσεις αυτού του ιδίου ιστολογίου και με όχι ένα αλλά με δύο μυθιστορήματα τα οποία αυτός ο ίδιος ο γράφων ιστολόγος προσφάτως διάβασε.

Κι ολίγη περιαυτολογία πασπαλισμένη με το άρωμα του παρελθόντος:

Αντικειμενικά, είμαι ακραίος υποκειμενιστής και φριχτός λογοπαίχτης. Ως υποκειμενιστής προσεγγίζω τη λογοτεχνία με το αμφιβόλου αξίας κριτήριο του “ενδιαφέροντος -για μένα- θέματος”. Και μάλιστα συνειδητοποιώ ότι αυτό το θέμα ως κριτήριο αλλάζει ανάλογα με την ηλικία. Αυτό που λιγότερο περισπούδαστα και σοβαροφανώς θα μπορούσα να ορίσω ως “φάση”. Οτι τεσπά επιλέγω τι θα διαβάσω ανάλογα με τη φάση μου. Ετσι σήμερα μπορώ να καταλάβω γιατί στα χρόνια του Λυκείου, ειδικά τη χρονιά των πανελληνίων, καταγοητεύτηκα απ' τους μπίτνιξ: Φυγή, αμφισβήτηση, ταξίδια, αλητεία, και όλα τα σχετικά κουραδοφέξαλα. Ομοίως όπως καθε φοιτητής που σέβεται τον ευατό του διάβασα Ρόμπινς (και τον ξεπέρασα, ευτυχώς), Ζίσκιντ (κρατάμε μόνο το κοντραμπάσο), Λ. Χρηστίδη, Καμί και Κάφκα, νουάρ ευρωπαϊκά για το αντάρτικο πόλεων, λατινοαμερικανική αριστερίζουσα λογοτεχνία. Υπήρχε βρε παιδάκι μου μια αντιστοιχία της ζωής μου (της ζωής όπως νοητά την αντιλαμβανόμουν και όχι όπως ήταν στην πράξη, για να λέμε την αλήθεια), της φάσης ντε, με τη θεματική των βιβλίων. Ομοίως, με το που βγήκα απ' την μπουρμπουλήθρα του φοιτηταριάτου, γοητεύτηκα απ' την ποτισμένη με αλκοόλ λογοτεχνία της ήττας, Ιζό και τα τατοιαύτα. Και τώρα πια, κατασταλγμένος μεσήλιξ (sick) διαπιστώνω μια ροπή, μια τάση προς τους σίριαλ κίλερζ, όχι μόνο στις λογοτεχνικές μου προτιμήσεις: ένα απ' τα πρώτα μπλογκ που διάβασα φανατικά ήταν το “Εγκλημα και Τιμωρία”, παρακολουθώ την τηλεοπτική σειρά “Dexter”, ταινίες τύπου “Ζodiac” και επανεκτιμώ μουσικά έργα που στο παρελθόν είχα αλύπητα θάψει, όπως το Murder Ballads του Νικ Κέηβ.

Τα Χριστούγεννα, γιορτή της αγάπης, της οικογένειας, διάβασα το Τόκιο Ετος Μηδέν του Ντ. Πις, το οποίο δεν με πολυάρεσε, αλλά το διάβασα μέχρι τέλους από ένα αρρωστημένο ενδιαφέρον για τον σίριαλ κίλερ Yoshio Kodaira. Φυσικά χάρη στο ίντερνετ έμαθα πολλά περισσότερα και για τον ίδιον αλλά και για άλλους Ιάπωνες δολοφόνους κατά συρροή.

Ακολούθως σειρά πήρε ο Τζ. Ελρόι με τους δρόμους του δολοφόνου: ο Μαρτιν Πλάνκετ σκοτώνει αβέρτα κουβέρτα κόσμο και κοσμάκη σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της Αμερικής, στη σκιά των δολοφονιών του Τσ. Μάνσον και του Ζόντιακ. Τα ΜΜΕ τον αποκαλούν “σεξοφονιά”, κι ο Ελρόι καταφέρνει να είναι συγκλονιστικός ακόμη και σε ένα απ' τα ελάσσονα (απ' την Ελασσόνα προφανώς) έργα του. Εδώ μια κριτική του βιβλίου απ' τον Φ.Φιλίππου.

Φ.Φ. είπα; Χο! Ορίστε η διαϊστολογικότητα. Τις προάλλες λέγαμε για αυτόν, και για το βιβλίο του “Ο άνδρας που αγαπούσαν οι γυναίκες”. Και στο ίδιο βιβλίο βρίσκω και την απάντηση στο ερώτημα που με βασανίζει τον τελευταίο καιρό: Τι σημαίνει για μένα, το μέλλον μου, τον χαρακτήρα μου, η εμμονή μου με τους δολοφόνους κατά συρροή;

Στο βιβλίο του Φ.Φ. η λολίτα Πελαγία εκμυστηρεύεται στον ήρωα Τηλέμαχο Λεοντάρη, που προσπαθεί να αντισταθεί στη γοητεία της, ότι γράφει ένα μυθιστόρημα, ας το πούμε αστυνομικό, με ηρωίδα μιαν οδηγό ταξί (όπα, ορίστε ξανά η διαϊστολογικότητα, βλέπε την προηγούμενη, αφιερωμένη στους οδηγούς ταξί ανάρτηση της pipermaru, χώρια τη “συνομιλία” και με τη επικαιρότητα και με αυτήν την τρομερή ιστορία με αυτόν που τα θεσσαλονικιώτικα ΜΜΕ χαρακτηρίζουν “μανιακό δολοφόνο ταξιτζήδων”, αλλά ας αφήσουμε την φρικτή πραγματικότητα στην άκρη...), η οποία δολοφονεί με άγριο τρόπο φαλλοκράτες πελάτες της. Ο Φ.Φ. περιγράφει μάλιστα τη δολοφονία απ' την ταξιτζού μιας γυναίκας η οποία είναι στην πραγματικότητα εγχειρισμένος άνδρας. Η περιγραφή είναι αρκούντως φρικαλέα, ας μην υπεισέλθω σε λεπτομέρειες. Εντούτοις με είχε ενθουσιάσει, κι έλεγα “επιτέλους, να μια ωραία ιδέα από μια έστω μη υπαρκτή ελληνίδα γουαναμπί συγγραφέα...”, μέχρι που ο Φ.Φ. με καταβαράθρωσε δίνοντας και απάντηση στο ερώτημά μου τι να σημαίνει άραγε η εμμονή μου με τους σίριαλ κίλερ: “Εκείνη τη στιγμή με προβλημάτισε η ψυχική υγεία της Πελαγίας”.

Να ανησυχώ; Μήπως να ανησυχείτε κι εσείς για μένα;