Ήρωες...

Sleeping makes me thirsty

Ξύπνησε νωρίς, έκανε καφέ και ήπιε τις πρώτες γουλιές τσεκάροντας τα μέηλ του, έβαλε κανά-δυο δίσκους να κατεβαίνουν, έλεγξε τα χτεσινά κατεβάσματα απ’ την Ψυχοαναζήτηση ακούγοντας τον καινούργιο δίσκο των Mogwai, απάντησε σε κάνα-δυο ημέηλ, τσέκαρε το ένα το ιστολόγιο, τσέκαρε το άλλο, τσέκαρε και το παράλλο, απάντησε στα σχόλια, ετοίμασε κάτι δίσκους να τους ανεβάσει στο ράπιντσέαρ, εξώφυλλα, κριτικές, συμπίεση με το γουίνραρ, έριξε μια ματιά και τα στατιστικά του λογαριασμού του στο ράπιντσέαρ, έβαλε ζελέ στο μαλλί, την καλή του κάπρι βερμούδα, ένα αμάνικο κολλητό μπλουζάκι, γυαλί ηλίου και βγήκε βόλτα στην μπλογκόσφαιρα αφήνοντας ένα σχόλιο εδώ, ένα άλλο παρακεί, χασκογελώντας με κάτι που έγραψε κάποια, μορφάζοντας αποδοκιμαστικά με τη βλακεία που δέρνει κάποιους άλλους, στρίβοντας απ΄ τα ιστολόγια δεξιά, βρέθηκε σε ένα αδιέξοδο, το Facebook, όπου δεν μπορούσε να προσποιηθεί ότι δεν είδε κάτι παλιές συμμαθήτριες με τις οποίες χαριεντίστηκε όπως δεν χαριεντιζόταν όταν ήταν δεκάξι χρονών, άλλαξε και την ένδειξη στο bar code του από «Panos is SoulSeeking» σε «Panos is enjoying the end of the world as he should» και του φάνηκε πανέξυπνο, γκάβλωσε σχεδόν με την πάρτη του, ένας φίλος τού έστειλε sms να πάνε για καφέ να τα πούνε από κοντά, πρόταση που απέρριψε γιατί η ατζέντα του ήταν γεμάτη τις ημέρες αυτές, δεν παρέλειψε ωστόσο να τον προσθέσει ως επαφή στο msn messenger, διότι πάνω απ’ όλα ο άνθρωπος είναι κοινωνικό ον, ευχαριστημένος από τον ευατό του διαπίστωσε πως η κοινωνική του ζωή είχε χτυπήσει κόκκινο, έκλεισε το πισί, έφαγε βιαστικά και ξεκίνησε να πάει στη δουλειά, βιαζότανε να ανοίξει τον υπολογιστή της δουλειάς, διότι όσο ήταν εκτός δικτύου μπορεί κάποια καλή φάση να έπαιζε και αυτός να έλειπε απ’ το γλέντι, κι αυτό δεν το άντεχε με τίποτε, όντας η ψυχή του πάρτι.

Φανταστικοί διάλογοι - Ροζ ολοταχώς

Σήμερα στη Βουλή συζήτησαν για τους πυρόπληκτους και την ενίσχυσή τους. Στης βουλής τα έδρανα όμως γίνανε και άλλοι διάλογοι όπως αυτός μεταξύ Θοδώρας Τζάκρη (αριστερά -αριστερά στη φωτογραφία, όχι πολιτικά, διότι πολιτικά ανήκει στη μη αναγνωρισμένη δεξιά, δηλαδή στο ΠΑΣΟΚ) και Φωτεινής Πιπιλή.

- Φωτεινή, χρυσή μου, με αντιγράφεις ή με φαίνεται;
- Σε αντιγράφω; Ω μοντιέ! Είσαι με τα καλά σου μαρή παστρικοθοδώρα;

Να 'μαι κι εγώ....

Λίγα λόγια και καλά. Εγώ είμαι παιδί του upkay και το συγκεκριμένο blog το διαβάζω μόνο στη τουαλέτα. Μη με ρωτάτε πως. Αναρωτηθείτε γιατί... (πλάκα κάνω καλέ). Τέλος πάντων, τον τελευταίο καιρό μίλησα με τον GT (με μένα δηλαδή) και καταλήξαμε στο συμπέρασμα πως η μεγάλη μαλακία στον χώρο της μουσικής είναι ο,τιδήποτε "thinking man's". Thinking man's metal, thinking man's rock κλπ (στη μουσική που έχει περισσότερους αγίους από όσους η ορθόδοξη και η καθολική εκκλησία μαζί, βλ. jazz, δεν υπάρχει thinking man's. Εκεί ΟΛΟΙ σκεφτονται...). Αυτή λοιπόν η μαλακία είναι η μπόυργκα της μπαρούφας, της άποψης του κώλου, του κρυπτομογγολισμού. Πέραν τούτων είναι και άκρως ρατσιστική. Οι λόγοι είναι προφανείς. Μουσική ακούμε για εμάς και για κανέναν άλλο. Μουσική ακούμε για να γινόμαστε καλύτεροι και όταν πιστεύεις ότι εσύ σκέφτεσαι και ο άλλος όχι, δε νομίζω ότι είναι δείγμα προόδευτικής σκέψης. Ειδικότερα δε αν περιφρονείς τους άλλους. Που θέλω να καταλήξω.... ό,τι το μυαλό μου άρχισε να αντιδρά στις σκέψεις αυτές όταν άρχισε να βρίσκει μικρά-μικρά διαμάντια, για τα οποία ναι μεν είμαι περήφανος που τα βρήκα (και δεν μου τα έδωσε κάποιος άλλος, η χαρά της ανακάλυψης), αλλά πάνω απ' όλα είμαι ευτυχισμένος όταν τα ακούω. Είμαι γεμάτος, με ό,τι αυτό συνεπάγεται (αισθήματα, σκέψεις, ονειρα κλπ). Ένα εξ αυτών είναι το δευτερό album των Φινλανδών Maggyar Posse, Kings of Time. Ευκόλα μπαίνει το post-rock μπροστά τους. Είναι η επιτομή της αχρηστίας των ετικετών. Πλήρως ενορχηστρωτική μουσική (αν το λέω καλά το instrumental), απουσία στίχων, απουσία τίτλων, πλήρες το ξεγύμνωμα. Ο δίσκος είναι σπουδαίος. Το δε "VII" περιλαμβάνει το θέμα της χρονίας (έστω και αν ο δίσκος βγήκε το 2004. Σημείωση: Μαζί με το βασικό θέμα του Symphonic Holocaust των Morte Macabre που βγήκε το 1998 - Πανο το βρήκα και το πήρα αυθεντίκο). Και κάτι ακόμη. Θεωρώ τον ευατό μου καλό στο να κρίνω τους ανθρώπους από τη μουτσούνα (ισχύει το κόψε φάτσα και βγάλε συμπέρασμα) κυρίως γιατί τα πρόσωπα μιλάνε. Εμένα μου φαίνονται και καλά παιδιά (ειδικά ο δευτερος από δεξιά). Από μόνο του δεν λέει κάτι, αλλά μαζί με τα άλλα....

Εδώ χάμω είναι

Απ' τον Τζάρβις Κόκερ στη Μαντόνα, όλοι κάτι έχουν να πουν για την Κάρσον Μακ Κάλερς

Η πρώτη λευκή σελίδα του βιβλίου της Κάρσον Μακ Κάλερς «Η καρδιά κυνηγάει μονάχη» μου θυμίζει ποιος καλός άνθρωπος μου το χάρισε και πότε το πρωτοδιάβασα (καλοκαίρι του 2001). Επίσης μου θυμίζει ότι το καλοκαίρι του 2001 πρέπει να άκουγα πολύ Beatles. Πάλι καλά, γιατί κατά τ’ άλλα δεν θυμάμαι και πολλά, πράγμα αξιοπερίεργο, καθώς είναι απ’ τα αγαπημένα μου βιβλία, απ’ αυτά που θυμάμαι ότι η ανάγνωσή τους με είχε συγκλονίσει. Τώρα που το διάβαζε η Κ., αδυνατούσα να απαντήσω στα σχόλιά της και στις απορίες της, ακριβώς επειδή δεν θυμόμουν τίποτε, παρότι εγώ ο ίδιος της το είχα με ιδιαίτερο στόμφο («μαλιάκα πάρτο διάβαστο, γαμώ τα βιβλία είναι, συγκλονιστικό σε λέω κοπελιά») προτείνει.

Το οπισθόφυλλο του βιβλίου γράφει:

«Η καρδιά κυνηγάει μονάχη» είναι η ιστορία μιας ομάδας ανθρώπων στην καρδιά του αμερικανικού νότου. Ενός δεκατετράχρονου κοριτσιού γεμάτου μουσική, ενός νικημένου νέγρου γιατρού, ενός αποτυχημένου αλκοολικού συνδικαλιστή, ενός σιωπηλού καφετζή, ενός χοντρού τεμπέλη ρωμιού. Άσχετοι μεταξύ τους κλείνουν βαθιά μέσα τους ένα κοινό παρανομαστή: τη μοναξιά. Κι ενώνονται από έναν παράξενο καταλύτη, έναν κωφάλαλο χαράκτη κοσμημάτων που του τους δέχεται και τους ακούει καθημερινά στο μοναχικό δωμάτιο μιας χρεοκοπημένης πανσιόν. Αλλά πάνω απ’ όλα είναι η ιστορία της μικρής Μικ Κέλυ, που προσπαθεί να ανασυνθέσει στο χαρτί τις συμφωνίες του Μπετόβεν, που ακούει σε ένα άθλιο ραδιόφωνο. Η ιστορία της αποτυχίας των απελευθερωμένων νέγρων να συγκροτήσουν μια αξιοπρεπή ύπαρξη στη χώρα των «παλιών» αφεντικών τους. Η ιστορία της τελευταίας φάσης του μεσοπολεμικού μαρξιστικού κι αναρχοσυνδικαλιστικού κινήματος.

Λοιπόνε, όντως φαίνεται να γαμεί το βιβλίο. Μάλλον θα το ξαναδιαβάσω.

ΥΓ. Ο ανόητος τίτλος εξηγείται αν κάνεις κλικ εδώ, και τραβήξεις κατά γουίκι μεριά.

Πρωί πρωί στην τράπεζα, ή, Η μικρή επαρχιώτισσα στη μεγάλη πόλη ξανά

Μετά από μια τετραετή τουλάχιστον θητεία σε ένα μικρό νησάκι της παραμεθορίου, είπα και γω να βιώσω ξανά τη ζωντάνια της μεγάλης πόλης.
Πολλά τα δύσκολα, αν και η τύχη με βοήθησε και έγιναν όλα μήνα Αύγουστο, που είναι παχιές οι μύγες και οι καλοί μου συμπολίτες κατακλύζουν τις ταβέρνες για να παχύνουν και αυτοί στις διακοπές τους. Έτσι η μετάβαση υπήρξε, θα έλεγα, ομαλή.
Μέχρι που σήμερα το πρωί αποφάσισα να πάω στην τράπεζα... Πρωί πρωί κιόλας, πριν ανοίξουν οι πόρτες, για να μην αργήσω και στη δουλειά, καθότι πολύ ευσυνείδητη υπάλληλος όπως θα ξέρετε, και υπεύθυνο άτομο κ.λπ. κ.λπ. (θα πω και άλλα για το άτομο μου παρακάτω, περιμένετε). Παρκάρω που λέτε και επειδή ήταν ακόμη 8 παρά 10, λέω να μη βγω από το αμάξι, να ακούσω λίγη μουσικούλα και μετά να οδεύσω. Σε 5 λέω ας πάω μήπως ανοίξουν νωρίτερα. Και μόλις στρίβω στη γωνία, ήταν εκεί! Είχα χρόνια να τους δω, δεν τα είχαμε αυτά τα πράματα στο νησί. Μια δωδεκάδα συνταξιούχοι να περιμένουν και να σχολιάζουν!!
Βάζω γυαλί και στήνομαι.
Έρχεται μια κυρία, μόλις βλέπει ουρά κάνει γκριμάτσα, μεταβολή και πίσω στο αυτοκίνητο. Και αρχίζουν οι εικασίες.
"Τί έπαθε;"
"Ξέχασε το βιβλιάριο και έφυγε"
"Όχι", εξίσταται μια μεσήλικας, "είναι από αυτές που πάνε να χωθούνε. Εμείς περιμένουμε τόση ώρα στην ουρά για να το παίζουν έξυπνες!!??##&&**%^@! Αλλά είδε ότι δεν της περνούσε"
"Α", έτερος μεσήλιξ κύριος, "ας έκανε ότι χωνόταν, θα έβγαζα τη μαγκούρα..."
Δε μίλησα, μπορεί και μένα να με θεωρούσαν μία από "αυτές", εξάλλου, δεν ακολούθησα την καθορισμένη ουρά και περίμενα παράμερα, ίσως να νόμιζαν ότι ετοιμαζόμουν για το μεγάλο σάλτο μόλις άνοιγαν οι πόρτες, σαν την Ξάνθου ένα πράμα. Ας είναι καλά τα τεράστια γυαλιά ηλίου, και ας με κοροϊδεύουν μερικοί μερικοί, δεν έδειξα κανένα σημάδι ταραχής.
Και ανοίγει η πόρτα.
Και ορμούν τα πλήθη (γυναίκα πάντα πρώτη, με μπλου ρουά ντε πιες).
Ακολουθώ προτελευταία. Με το που μπαίνω, το πολικό ψύχος με χτυπάει κατά κύματα. Μα τι μανία πια και αυτή με το αιρ-κοντίσιον; Και πρέπει να εξηγηθώ, καθότι καλλίπυγος και με χυμώδες μπούστο νεανίς [sic] (προσάψτε το σε όποιο από τους 3 χαρακτηρισμούς σας ταιριάζει καλύτερα) φορούσα μίνι και στράπλες μπλουζάκι. Οπότε καταλαβαίνετε. Περιμένω λοιπόν στο "φουαγέ" της τράπεζας όπου έκοβε κάπως και μπαίνει ένας κύριος και με ρωτάει ευγενικά μεν, με υποψία στον τόνο της φωνής δε:
"Εσείς δεσποινίς μου, γιατί είσαστε κρυμμένη εδώ πέρα;"
"Φυλάω τσίλιες για τη ληστεία!" - πρέπει να σας πω ότι σκέφτηκα ότι με αυτή τη ρήση θα έπαιρνα εκδίκηση, αλλά υπερτέρησε η καλή μου ανατροφή και είπα την αλήθεια...
Φτάνω στο ταμείο με τα πολλά και εκεί ο γαλαντόμος, επίσης μεσήλικας υπάλληλος, με εξυπηρετεί με τον καλύτερο τρόπο.
"Ωραία δεν ήταν στο νησί;" και "Πώς και βρεθήκατε εδώ;" και "Όποτε μας χρειαστείτε είμαστε στη διάθεσή σας, μη διστάσετε να έρθετε να σας βοηθήσουμε...".
Είναι σεξιστικό το ξέρω, αλλά φαίνεται ότι με ένα μίνι όλες οι πόρτες ανοίγουν και ας φυλάνε μπάστακες 15 συνταξιούχες.
Πάντως, την επόμενη φορά θα φοράω παλτό και σκουφί. Πολύ κρύο βρε αδερφέ.

What are we going to do now it's all been said - No new ideas in the house and every book has been read

Ο Έντι Βιρέιγκο είναι ένα απ' τα τελευταία απομεινάρια του πανκ στην Ιρλανδία, στις αρχές της δεκαετίας του ΄90. Αποφασισμένος να γίνει ροκ σταρ, αποφασίζει να μετακομίσει στο Λονδίνο. Με το ίδιο πλοίο ταξιδεύει για το Λονδίνο και η Μάριον, για τους δικούς της προσωπικούς λόγους. Λίγο μετά τη γνωριμία τους, ο συγγραφέας Joseph O'Connor (η άχρηστη πληροφορία της ημέρας: αδερφός της Sinead O'Connor) γράφει τα εξής:

Λογομάχησαν για τους U2. H Μάριον είπε ότι δεν της άρεσαν και ο Εντι είπε ότι δεν μπορούσε να καταλάβει γιατί. Η Μάριον απάντησε ότι λένε συνέχεια βλακείες για τη Βόρεια Ιρλανδία, μια κατάσταση που δεν την καταλαβαίνουν. {...} Ο Έντι της απάντησε ότι έχουν κάνει πολλά για το άπαρτχάιντ, και ότι δεν μπορείς να αγοράσεις τους δίσκους τους στη Νότια Αφρική. Η Μάριον είπε πως ο κόσμος στη Νότια Αφρική είναι πολύ τυχερός που δεν μπορεί να αγοράσει τους δίσκους τους...

Οσο κι αν συμφωνώ με τη Μάριον, όσο και αν εδώ και χρόνια νομίζω πως τους "έχω ξεπεράσει" τους φαφλατάδες γεροδεινόσαυρους πλέον, κομμάτια σαν το Acrobat, απ' το Achtung Baby (1991), δεν ξαναγράφονται εύκολα. Η ίδια η μουσική πορεία του συγκροτήματος άλλωστε αποδεικνύει του λόγου το αληθές, καθώς έχουν να γράψουν κομμάτι της προκοπής από το 1997...

11 - Acrobat.mp3

Ο Batman, ο Χιθ Λέτζερ και το σπήλαιο

Φύση, ήθος, πολιτισμός ( με την αντικατάσταση μιας λέξης γίνεται moto αγωνιστών φοιτητών που φιλάρεσκα επαίρονταν για τις μαγικές αυτές ιδιότητές τους). Αναζητώντας και εμείς τη μαγεία αυτή - και αφήνοντας στην άκρη το άλλο moto του καλοκαιριού, γκασμάς, πετσέτα θαλάσσης-, η απόφαση ελήφθη πάραυτα. Περικυκλώνοντας τη λίμνη, βρεθήκαμε έξω από το σπήλαιο, όπου μετά από διάφορες απόπειρες πώλησης ασημένιων αγίων, ένα πολυπολιτισμικό (Αμερικανοί, Εβραίοι, Έλληνες, Γλυφαδιώτες ή και Γλύφτες) γκρουπ ανυποψίαστων ανθρώπων εισέρχεται στο θαύμα της φύσης (εκπλήρωση της πρώτης εκ των τριών υποχρεώσεών μας προς την ανθρωπότητα). Η ξεναγός μας δίκην κονσερβοποιημένης κασέτας παροχής οδηγιών σε πτήση της Ολυμπιακής για τη συμπεριφορά μας σε περίπτωση ατυχήματος ( με το αμίμητο "προτού βοηθήσετε τους άλλους, φορέστε τη μάσκα οξυγόνου" και την άφευκτη και ατομικιστική παραπέρα σκέψη μου να ρίχνω μπουνιές στο 10χρονο κοριτσάκι που κάθεται δίπλα μου και να του τραβάω τη μάσκα εάν δεν κατέβει η δική μου) μας ενημερώνει για τις συνθήκες ανακάλυψης, θερμοκρασίας, υγρασίας κτλ. του σπηλαίου, μεταφράζοντας ταυτόχρονα σε άπταιστα (?) αγγλικά (μόνο τα μισά). Μας τονίζει δε ιδιαίτερα εμφαντικά ότι οι φωτογραφίες απαγορεύονται γιατί οι στάλακταιτς και οι στάλαγμαιτς είναι ιδιαίτερα ευαίσθητοι και φυσικά το άγγιγμα και ξεχαρβάλωμά τους. Όλος ο συρφετός πολυπολιτσμός ακολούθησε πιστά τις εντολές της (εκτός φυσικά από τους Γλυφαδιώτες), μέχρι που φτάσαμε στο ground zero της ξενάγησης. Το θέμα της ενημέρωσης ήταν τα ζωάκια που κατοικούν στο σπήλαιο. Αράχνες, δολιχόποδα, νυχτερίδες. Και για τους ξένους spiders, den ksero ti einai ta dolixopoda, BATMANS. Η σιωπή ήταν πλέον ηχηρή. Ακόμα και οι Γλυφαδιώτες την τήρησαν. Κοιταζόμαστε με τη Μ.κ. έκπληκτοι. Ο Αμερικανός δίπλα μου αναρωτιέται εκ βαθέων αλλά φωναχτά: So this is Batmans's Cave. Τα πάντα φωτίζονται στο κυνήγι να απαθανατιστούν οι ποιος ξέρει πόσοι μπορεί να είναι Batmans. Η Μ.κ. αναρωτιέται, man-men, batman γιατί όχι batmen αλλά batmans. Δεν ήταν όμως καιρός για τέτοιες ερωτήσεις. Το ζέον ήταν να τους βρούμε, να βγούμε μια φωτογραφία μαζί τους, γιατί ποιος θα μας πίστευε αλλιώς? Οι απαγορεύσεις της παρολίγον επιτετραμμένης μας στην πρεσβεία μας στο Λονδίνο για θέματα που άπτονται της αγγλικής γλώσσας, πήγαν περίπατο. Μάλιστα, εάν διέκρινα καλά μέσα στον πανικό, οι δύο Γλυφαδιώτες την είχαν ήδη μετατρέψει σε σκαμπό στην προσπάθεια τους να πιάσουν την καλύτερη θέση και πόζα των Batmans. Ένας Εβραίος είχε κρεμαστεί από ένα στάλακταιτ ενώ εμείς στα πλαίσια της εκπλήρωσης της δεύτερης υποχρέωσής μας προς την ανθρωπότητα είπαμε να μην ακολουθήσουμε τον παραληρημένο συρφετό και να ξεκινήσουμε τη διαδικασία ανόδου. Ο στάλακταιτ όμως σε σχηματισμό σταφυλιού είχε άλλη γνώμη και αποφάσισε να με εκδικηθεί για την ασέσβεια μας προς τους ιερούς Batmans, φιλοδωρώντας με με ένα μεγαλοπρεπές καρούμπαλο. Κάπου εκεί άλλαξαν όλα. Όχι μόνο όλοι οι Batmans στέκονταν πλέον ενώπιον μου απειλητικοί αλλά και αυτός ο ίδιος ο Joker, με τη μορφή του Χιθ, ο οποίος προσπερνώντας με πηγαίνει να βοηθήσει την ποδοπατημένη επιτετραμμένη μας ξεναγό, νιώθοντας, όπως μου εξομολογήθηκε, μια οικειότητα και συμπάθεια προς το πρόσωπο που περισσότερο απ' όλους εκεί μέσα μπορούσε να συνδέσει με το όνομά του. Χωρίς να καταλαβαίνω πολλά από αυτά που μου είπε προσπαθώ να βγω φωτογραφία με όλους αυτούς τους Batmans και τον Χιθ. Ευτυχής που η προσπάθειά μου ευοδώθηκε, εκπληρώνοντας ταυτόχρονα και την τρίτη μου υποχρέωση προς την ανθρωπότητα, βγαίνω έξω από τη Batmans's Cave, όπου και πάλι οι ασημένιοι άγιοι μου προσφέρονται ως πανάκεια στο καρούμπαλό μου. Του επιδεικνύω την ιερή φωτό και μου ζητάει ανταλλαγή: " Τους Batmans με τον Άγιο Παντελεηόμονα" μου λέει. Αγκαλιά με τη Μ.κ. και τον μεγάλη η χάρη του και ασημένιο Άγιο παίρνω τον δρόμο της επιστροφής.

P.S. O Batman κερδίζει γιατί το χει στο DNA του ή παίρνει ντόπα?

Περί της απελπισίας σχετικά με την ανθρώπινη υπόσταση

Χτες στη δουλειά, καλός συνάδελφος προβοκάρει δύο συναδέλφισσες σχετικά με το ζήτημα της σεξουαλικότητας. Ακούω και κάνω ότι δεν ακούω το εξής συμπέρασμα μιανής: "Κοίτα να δεις, από προσωπική εμπειρία, μπορώ να σου πω ότι αυτοί οι άνθρωποι (για τους γκέι μιλούσε) είναι κακοί συνάδελφοι. Εχω δουλέψει με αρκετούς και όλοι ήταν προβληματικοί στη συνεργασία". Λίγο μετά, παρακαλώ τα ντεσιμπέλ των Therapy? να καλύψουν το εξής: "Μα πρέπει να παραδεχτείς ότι αυτού του είδους οι άνθρωποι (πάλι για τους γκέι μιλούσε) είναι το λιγότερο ιδιότροποι... Για αυτό και γίνονται καλλιτέχνες. Πάρε τον Καβάφη για παράδειγμα". (Όχι, σας θερμοπαρακαλώ, μετρήστε τα στερεότυπα που αναπαρήγαγε σε δύο προτάσεις μόνο...)

Σήμερα το πρωί, μισανθρώπιζα και σερνόμουν στην Κασσάνδρου. Σε ένα απ' τα υπέροχα παπαγεωργοπούλεια καγελάκια, ενας σκελετός ποδηλάτου μαζί με την κλειδαριά του σάπιζε στον ήλιο. Τα τσακαλάκια είχαν αρπάξει όλα τα υπόλοιπα εξαρτήματά του. "Διες, διες", με είπε μια θεία. "Τίποτε Αλβανοί θα το κάνανε". Καταρχήν απόρησα γιατί απευθύνθηκε σε μένα όταν είναι γνωστό τοις πάσι ότι δεν θέλω να μου απευθύνει κανείς το λόγο. Είπα όμως να της απαντήσω, ευγενικά, αντιπαραβάλλοντας στο ρατσιστικό κλισέ της την κοινή κλισέ λογική: "Μα μην το λέτε αυτό. Δεν το ξέρετε, μπορείτε να ήταν και Ελληνες". "Ξέρω, ξέρω τι σου λέω εγώ", επέμεινε η θείτσα. "Εκεί στη γειτονιά μου, πάνω απ' τη Ροτόντα που μένω (δεν με νοιάζει κυρα μου που μένεις) ήταν ένας που την έκανε αυτή τη δουλειά. Ποδήλατα, μηχανάκια, και κάπου τα πουλούσε σε ένα στενάκι(!;!;!). Αλβανός ήταν, ναρκομανής".

Ολότελα απελπισμένος από το ανθρώπινο γένος, αποφάσισα σήμερα να το ρίξω έξω. Αντί της συνηθισμένης κουλουροπαπάρας μου, έφαγα μια σπανακοτυρόπιτα απ' το "Ανώτερον". Μασώντας και αναστενάζοντας κατέληξα ότι είναι πολύ επικίνδυνη η μετατροπή της προσωπικής, υποκειμενικής εμπειρίας σε γενικότερο και μάλιστα "αντικειμενικό" αξίωμα, σε κοσμοθεωρία. Ειδικά όταν γίνεται από γίδια, και όχι από γαμάτους τύπους σαν κι εμένα.

Θα σε δω στην κόλαση ψαρούκλα...

«Παντού τα ίδια σκατά ε;»

(η φωτ. απ΄το damnit.org)

Για γέλια και για κλάματα

Προχτές είδα την ταινία You don't mess with the Zohan. Δεν μας έφτανε ο Μπόρατ, τώρα έχουμε και τον Ζόχαν. Δεν θα το κρύψω, γέλασα -τουλάχιστον μέχρι το σημείο που με κατέλαβε η γνωστή στους φίλους ναρκοληψία. Την υπόλοιπη ταινία την είδα στον ύπνο μου. Ευτυχώς, δεν πρόλαβα την εμφάνιση της Μαράια Κάρεϊ, γιατί τότε θα ήταν σαν να έβλεπα εφιάλτη στον ξύπνιο μου, και μου αρκούν οι εφιάλτες του ύπνου. Και σήμερα, τρώγοντας την κουλουροπαπάρα μου, κατέληξα: Το να είσαι πολιτικά μη ορθός είναι τρέντι και μια καλή ευκαιρία για να πουλήσεις μασκαρεμένα ρατσιστικά στερεότυπα.

Βούρκωσε εξαιτίας του βούρκου της Φανής ο Μίνως κι έχυσε κάτι κροκοδείλια δάκρυα κορόμηλο!

Λιάπ'ς: Μα Ντόρα μου, στο έχω πει να προσέχεις τι πίνεις.
Δεν ξέρεις τι μπορεί να σου έχουν ρίξει μέσα...
Μίνως: Ναι, διότι δεν έχεις δικαίωμα να βουτάς στο βούρκο του κρασοπότηρου μια ολόκληρη χώρα. Είναι δικαίωμά σου να αυτοκτονήσεις πίνοντας, αλλά όχι να μεθύσεις τη χώρα σου...
Ντόρα: Χικ!

Πίνω σόδα και γράφω μπλόγκ

Ποιος θα το περίμενε ε; Από την αθλήτρια που έδειξε ότι μπορείς να τα παρατάς για κάνα δυο χρόνια, να είσαι παρατρεχάμενος του Τριανταφυλλόπουλου, να επιστρέφεις και με εντατική προπόνηση να παίρνεις χρυσό στους Ολυμπιακούς.
Εγώ ένα έχω να πω.
Όπου Χαλκιάς και καταστροφή.
Όχι πείτε μου δηλαδή το γκολ που ‘φαγε ο Χαλκιάς με την Ουντινέζε δε το είδατε;
Τέλος πάντων.
Τι κάνετε βρε ατιμούτσικα;
Πως περάσατε αυτές τις ημέρες;
Το λοιπό που λέτε εγώ πήγα στη Κρήτη και σας έχω φωτορεπορτάζ που ακόμα και ο Κουλ Ουάχατ του indymedia θα ζήλευε.
Πω πω ρε παιδί μου έχω πράγμα που σαλεύει…
Ξεκινάμε με τον τρόπο που βρήκαν στο Ηράκλειο και συγκεκριμένα στα έργα του ανισόπεδου κόμβου της οδού Παπαναστασίου για να μειώσουν το κόστος εργασίας ενώ ταυτόχρονα ειδοποιούν τους οδηγούς να προσέχουν:
Καλά ε; Η τεχνολογία στην υπηρεσία της οδικής κατασκευής.
Ο παίκτης αυτός ήταν στο δρόμο μας προς το Ρέθεμνος όπως αποκαλύται εις τη λεβεντογέννα το Ρέθυμνο. Πιο συγκεκριμένα προς την Πρέβελη. Μια μαγική παραλία:Αυτή είναι η άποψη της περιοχής με του που φτάνεις. Για όσους δε γνωρίζουν δεν υπάρχει πρόσβαση στην παραλία με αυτοκίνητο. Πρέπει ή να πας με καραβάκι ή να πας από το ξυλόσκαλο που βλέπετε στην εικόνα. Για να γίνω πιο κατανοητός η παραλία δε φαίνεται στη φωτογραφία. Για να γίνω περισσότερο κατανοητός:
Το πιάσατε έτσι;
Δεν είμαστε ηλίθιοι ρε φίλε πάψε πια να είσαι τόσο αναλυτικός.
Ξαφνικά λοιπόν παίρνεις μια στροφή στην πλαγιά και αντικρίζεις αυτήν την ομορφιά:
Συγνώμη δηλαδή αλλά δείτε νερά έτσι;
Μαγεία το μέρος παιδιά. Μαγεία...Μετά από λίγο φτάνεις στην παραλία:
Κάπου εκεί πιστεύεις ότι είσαι ένα με τη φύση. Ένα με τα νερά και το ποταμάκι προχωράς ανυπόμονα μέχρι να κάνεις τα τελευταία μέτρα ως την αμουδιά που είναι γκρίζα, όμορφη και...
Ούπς...
Συγνώμη;
ΣΥΓΝΩΜΗ;
ΣΥΓΝΩΜΗ;

Μήπως δεν είδατε σωστά;
Μισό να βοηθήσω...
ΝΑΙ!!!!Είναι ο Γιούλ Μπρίνερ με στρίνγκ!!Oh yeah baby!Δηλαδή...που πας χωρίς το στρίνγκ σου ρε φιλαράκι...Ποιοί φοίνικες ποιά Πρέβελη...Ο Γιούλ...
Τες πα, κάναμε το μπανάκι μας και πήραμε το δρόμο της επιστροφής.

ΠΡΕΠΕΙ να πω...ΕΠΙΒΑΛΛΕΤΑΙ...ότι συναντηθήκαμε με τον Salahadin, ή Klein τέλος πάντων Ο ΟΠΟΙΟΣ δεν πρόδοσε την εμπιστοσύνη μου και μας πήγε σε μια και γαμώ της ταβέρνες στα Γουλεδιανά, (όπως έρχεσαι από Πρέβελη, πριν τους Αρμένους στρίβεις δεξιά για Καρέ, περνάς τον Καρέ και φτάνεις στα Γουλεδιανά). Φάγαμε, σκάσαμε και ΤΟΤΕ πήραμε το δρόμο της επιστροφής.

Η εθνική οδός Ρεθύμνης -Ηρακλείου όμως είναι ο χειρότερος δρόμος της υφηλίου. Μια λωρίδα ανα κυκλοφορία στροφές απίστευτες γιατί ανεβαίνεις βουνό και καμικάζι να κάνουν τρελές προσπεράσεις. Εκεί χρειάζεσαι βοήθεια από ψηλά για να τα καταφέρεις. Που θα βρεις όμως βοήθεια; Χα!Και εδώ σας έχω λύση:
Αγοράζεις από το περίπτερο το περιοδικό "Λαϊκή παράδοση" και έχεις 1 περιοδικό γνώσης, 1 με συνταγές μαγειρικής, μια τσάντα για τη θάλασσα, ένα εργαλείο για να μην μπλέκουν τα δάχτυλα των ποδιών σου όταν θες να βάψεις τα νύχια σου και...
τον Jesus.
ΝΑΙ!
Απίστευτη προσφορά!!Μόνο 4,90€!!!!!!!!!!!!!
Και για αυτούς που λατρεύουν τα κόμικ, έχουμε και το...

and company έτσι;Πως λέμε Aliagas and friends...και μιας και στην Κρήτη είναι ιδιαίτερα τοπικιστές το κόμικ δεν είναι ότι και ότι...

Και επειδή πήγα και στο ενυδρίο...πάρτε ένα σκυλόψαρο για να γουστάρετε:

Κι ενώ όλο το μαγαζί έχει αδειάσει κι εγώ ακόμη να σχολάσω και κάθομαι και περιμένω ένας θεός μόνο ξέρει τι...

Είδα σήμερα ένα σχόλιο, στ' άλλο το μπλογκ, το μουσικό, από κάποιον/α ανωνυμο/η ο οποίος (η οποία, ενδεχόμενως) με ευχαριστούσε για το "ανέβασμα" του λάιβ του Τζούλιαν Κόουπ στην Ιαπωνία, σημειώνοντας μάλιστα το αξιοπερίεργον του πράγματος: Ενα ελληνικό μπλογκ αναρτά το λάιβ άγγλου καλλιτέχνη στην Ιαπωνία και το κατεβάζει κάποιος χρήστης στον Καναδά... Παγκοσμιοποίηση, που λένε κι οι σπουδαγμένοι. Λίγο μετά διαβάζω εδώ το εξής εξίσου αξιοπερίεργον (παρήχηση του ξου είναι αυτό ή ου;): Οι Κινέζοι βοηθούν τη Βενεζουέλα να εκτοξεύσει στο Διάστημα έναν πύραυλο με το όνομα Σιμόν Μπολιβάρ -πλέον ξεφεύγουμε απ' την παγκοσμιοποίηση και αγγίζουμε τα όρια της πασυμπαντοποίησης... Προλετάριοι όλης της Μαύρης Τρύπας, ενωθείτε!
Περί παγκοσμιοποίησης πολύ καλά τα έχουν πει οι Λοστ Μπόντιζ, στο ομώνυμο τραγούδι, το οποίο μπορείς κι εσύ, αδερφέ, να το κατεβάσεις απ' το σάιτ τους...

lost_bodies-pagosm...

Η αβάσταχτη βαρυστομαχιά απ' τα νουντλζ (δεν ξέρω τι μου γίνεται, ντάμπλιγκς ήταν -νομίζω)

Θα μπορούσα να σου εκμυστηρευτώ ότι είμαι ο μοναδικός άνθρωπος στη γη, που πήγε στο σινεμά να δει το The Dark Knight και αποκοιμήθηκε μακαρίως (όπως πριν από καμιά 12αριά χρόνια που γυρνώντας από το μαρμαράδικο αποκοιμιόμουν ακούγοντας Sepultura). Θα μπορούσα να σου πω αναλυτικότατα για την απέχθεια που μου γεννούν οι κινηματογραφικοί και τηλεοπτικοί γδούποι, όλα αυτά τα σφφιιιιιιν, γντουμπ, γκαμπάμ και για το πώς κατέληξα να βλέπω τηλεόραση χωρίς ήχο. Αλλά εδώ και μέρες θέλω να σου γράψω κάτι άλλο. Για το βιβλίο αυτό. Για τον πυρετώδη ενθουσιασμό που προκαλεί η ανάγνωσή του. Αλλά δεν θα το κάνω. Ο,τι πιο άδικο απέναντι στον Σερζ, στη ζωή του και στις αναμνήσεις του, θα ήταν να τον προτείνει από το μπλογκ του ένας βολεψάκιας μικροαστός. Ασε που στην τελική τα έχουν γράψει άλλοι καλύτερα από μένα (απ’ όσους μπορείς να βρεις γκουγκλίζοντας, εγώ θα σου δώσω μόνο αυτό το λινκ, γιατί απεκεί πήρα τη φωτογραφία). Επειδή όμως, διαβάζοντάς το και σχεδόν ζηλεύοντας την κοινωνική αντάρα που ξεπηδά απ’ τις σελίδες του (εντέλει δεν το απέφυγα το μικροαστικό σχόλιο), μου έχουν έρθει στο νου κάποια πράματα, μάλλον θα επανέλθω. Για την ώρα είμαι υπερβολικά ενθουσιασμένος και απορροφημένος απ’ την ανάγνωσή του για να κάθομαι να γράφω ιστοληδίες…(= οι αηδίες που γράφονται στα ιστολόγια, μπρε...).

Μεταφράζοντας τον Πάνω Κάππα

Η ύπαρξη σε μια ζώνη ρόλων βράχου n στην Ελλάδα απορροφά. Με εμπιστευθείτε, το έχω δοκιμάσει για ένα λίγο χρονικό διάστημα. Αλλά οι ελληνικές ζώνες δεν απορροφούν. Στην πραγματικότητα, κάμποσοι τους είναι τόσο καλοί - και ακόμα καλύτερος όσο οι αγγλικές ή αμερικανικές ζώνες α-ένωσης. Επομένως, έχω βάλει μαζί μια συλλογή των τραγουδιών από τις ελληνικές ζώνες, παρελθόν και παρόν. Εάν δεν είστε ελληνικά, δεν μπορεί ποτέ να τους είχατε ακούσει για (ο.κ., μερικοί άνθρωποι μπορεί να ξέρει το τελευταίο Drive, το Sigmatropic ή τη βρέχοντας ευχαρίστηση, αλλά hey, τι γίνεται με Ziggy ήταν, πιό κοντά ή το Bokomolech. Του δώστε τους λαούς μιας δοκιμής, μπορείτε να εκπλαγείτε. Παρμένος να αναγνωρίσει αν και εκείνη η όλη ανωτέρω στάση όχι μόνο για την Ελλάδα, αλλά για πολλές άλλες χώρες επίσης, όπου ο πολιτισμός ρόλων βράχου n δεν είναι ότι διαδεδομένος.


Βασικά αυτή η παπαριά σημαίνει ότι μάλλον καλύτερα να διαβάσετε Πάνω Κάππα στο πρωτότυπο, στο αγγλικό κείμενο, εδώ, και αμα δεν έχετε τίποτε καλυτερο να κάμετε, κατεβάσετε και μια συλλογούλα με αγγλόφωνο ελληνικό ροκενρόλ.

Ε-Mail From Eternity

Ημέηλ απ' την αιωνιότητα λέγεται η καταπληκτική best of κυκλοφορία του συγκροτήματος με το ωραιότερο όνομα στην ιστορία της ροκ μουσικής, των Sad Lovers and Giants.
Πού τους θυμήθηκα τους "Θλιμμένους εραστές και γίγαντες"; Επισκέφτηκα την ιστοσελίδα της μητρόπολης Σύρου, Τήνου, Μυκόνου (ουάου) και λοιπών νήσων, και είδα ότι εκεί η θλιμμενοεραστογιγάντια ρήση έχει αντιστραφεί ως "Ημεήλ προς την αιωνιότητα".
Τουτέστιν όποιος θέλει μπορεί να στείλει email στην Παναγία, να της το διαβάσει κάποιος ιερέας, "υπεύθυνος της ιστοσελίδας" (προφανώς δεν ξέρει γράμματα η ίδια; Ή έχει ξεχάσει τα γυαλιά της;). Αλλο απ' αυτά που σκέφτηκα δεν θα πω, σεβόμενος την επιλογή κάποιων να πιστεύουν.

Τα λόγια είναι Περισσά

Μια δήλωση που με εντυπωσίασε, την οποία βρήκα εδώ. Και μια φωτό με διάθεση παιγνιώδη και προβοκατόρικη λεζάντα: "Καλέ ποια είναι αυή η πολυεθνική που στόλισε τις εγκαταστάσεις της με το σφυροδρέπανο;". Αλλά εγω προβοκάτορας δεν είμαι.

«Οπωσδήποτε, φαβορί στις προτιμήσεις ισχυρών κύκλων της άρχουσας τάξης και του κατεστημένου εξακολουθεί να κατέχει το ζεύγος ΠΑΣΟΚ-ΣΥΝ. Πρόκειται για νέες χαμένες ευκαιρίες. Όταν γονείς, συμπεθέροι και κουμπάροι σε τέτοιους γάμους, τέτοιων πολιτικών ζευγαριών, είναι η πλουτοκρατία του τόπου και το κατεστημένο, τότε ο λαός πρέπει διπλά και τριπλά να κουμπώνεται και να τους απορρίπτει όλους τους συλλήβδην. Ένα είναι σίγουρο και καθαρό. Ακριβώς γιατί είναι γνήσιο, έντιμο, ελπιδοφόρο. Η ενίσχυση του ΚΚΕ».

Λένε και καμιά μαλακία, να περάσει η ώρα

«Τα τελευταία στοιχεία για την ανάπτυξη και τη μείωση της ανεργίας αποδεικνύουν τον δυναμισμό που έχουν προσδώσει στην ελληνική οικονομία η οικονομική πολιτική και οι μεταρρυθμίσεις των τελευταίων χρόνων», αναφέρει το υπουργείο Οικονομίας και Οικονομικών σε ανακοίνωσή του με αφορμή τα τελευταία στοιχεία από την Εθνική Στατιστική Υπηρεσία για την ανάπτυξη και την ανεργία.

Μήπως η μείωση της ανεργίας, λέω εγώ τώρα, οφείλεται στους οκταμηνίτες, εξαμηνίτες κτλ., συμβασιούχους κάθε λογής; Επίσης είναι τυχαίο ότι η μεγαλύτερη μείωση επισήμως παρατηρείται στην Αττική, όπου έχουν βρεθεί λογής λογής απασχολήσιμοι και αναλώσιμοι εργαζόμενοι στα επιδοτούμενα από την ΕΕ θνησιγενή και ληξιπρόθεσμα αναπτυξιακά προγράμματα και πακέτα στήριξης; Και αλήθεια πώς γίνεται να μειώνεται η ανεργία όταν μόνο στη Β. Ελλάδα έχουν κλείσει τουλάχιστον τρεις μεγάλες βιομηχανίες (ΑΒΕΖ και άλλες δύο που δεν τις θυμάμαι τώρα και βαριέμαι να το γκουγκλίζω, κάντε κάτι και μόνοι σας). Αλλά εντάξει τα παραπάνω τα βγάζουν απ' το μυαλό τους κάτι κομμουνιστές του καναπέ, την ώρα που βαριούνται στη δουλειά.

Τρεις ώρες πριν

-Φεύγω (μουτς), πάω στη δουλειά...
-Ναι, καλέ μου, θα τα πούμε το βράδυ... Και το βιβλίο τι το θες;
-Μαζί μου θα το πάρω.
-Γιατί;
-Γιατί βαριέμαι.

(Και όχι μόνο βαριέμαι μέσα στη γαλέρα, αλλά δεν έχω σταματήσει και να τραβάω κουπί: Τρεις ώρες τώρα ούτε να τ' ανοίξω δεν πρόλαβα... Κάτι τέτοιες ώρες είναι που αναπολώ και αναρωτιέμαι τι απέγινε ο κύριος βαρετός και το υπέροχο blog του, του οποίου τη λιτή σοφία τόσο είχα ζηλέψει τότε που άρχισα να πρωτομπαίνω στα ιστολόγια)

Werbung

This
Heaven
Gives
Me
Migraine

Μπόρχες από δεύτερο χέρι

Ο άνθρωπος βάζει στόχο τη χαρτογράφηση του κόσμου.Με το πέρασμα των χρόνων γεμίζει ένα χώρο με εικόνες από επαρχίες, βασίλεια, βουνά, όρμους, πλοία, νησιά, ψάρια, δωμάτια, εργαλεία, αστέρια, άλογα και ανθρώπους. Λίγο πριν πεθανει ανακαλύπτει ότι μέσα σε αυτόν τον υπομενετικό λαβύρινθο από γραμμές διαγράφεται η εικόνα του δικού του προσώπου.

Χόρχε Λουίς Μπόρχες

Μη νομίζεις ότι το 'ριξα στον Μπόρχες. Οι μεγάλοι συγγραφείς με τρομάζουν και διαρκώς αναβάλλω την αναμέτρηση μαζί τους. Για αυτό σε λέω, "Μπόρχες από δεύτερο χέρι". Αυτές οι μπορχικές κουβέντες υπάρχουν στην αρχη-αρχή (ακριβώς μετά την αφιέρωση του συγγραφέα) του βιβλιου του Χέιρτ Μακ "Στην Ευρώπη - Ταξίδια στον 20ό αιώνα", εκδόσεις Μεταίχμιο, που χτες μου χάρισε ο Big Brother. Και μην περιμένεις να σου πω παραπάνω για το βιβλίο, σε αυτό το ποστ τουλάχιστον. Μέχρι το απόσπασμα που παρέθεσα έφτασα, ούτε καν στον πρόλογο. Αν, τεσπά (κύριε Μπάμπη Νιώτη, πότε επιτέλους θα καθιερώσετε στο λεξικό σας ως λήμμα τη λέξη "τεσπά;"), θες να διαβάσεις περισσότερα για το βιβλίο, δες αυτό το δημοσίευμα στο Βήμα.

Γεια σου ρε Παλλήκαρη, είσαι παλικάρι!

Ο πρύτανης του Πανεπιστημίου Κρήτης αποφάσισε να αφήσει για λίγο τις οικονομικές δραστηριότητές του, οι οποίες σύμφωνα με το πόρισμα της ΥΠΕΕ (πρώην ΣΔΟΕ) περιλαμβάνουν δόλο, υπεξαίρεση, πλαστογραφία και κλοπή πνευματικής ιδιοκτησίας και ίσως "ξέπλυμα χρήματος" μέσω off shore εταιρειών, και θεώρησε σκόπιμο να ασχοληθεί με το Αυτοδιαχειριζόμενο Κέντρο - Κατάληψη "Ευαγγελισμός". Στις 22-07 επισκέφτηκε το κτίριο και ζήτησε την εκκένωσή του εντός δεκαπενθημέρου.

Γίνονται εκδηλώσεις αλληλεγγύης και έχει προγραμματιστεί πορεία στο Ηράκλειο το Σάββατο στις 11:00 στα Λιοντάρια.

http://www.katalipsievagelismou.blogspot.com/


εδώ το κείμενο της κατάληψης

εδώ το δημοσίευμα για το πόρισμα περί οικονομικών ατασθαλιών στο Πανεπιστήμιο Κρήτης

Μεγάλες κουβέντες νο 949 (επί του καναπέος)

- Κάτσε, μάτια μου, να σου πω το συμπέρασμα που έβγαλα από τους Ολυμπιακούς Αγώνες.
- Τι συμπέρασμα βρε απατεώνα; Ουτε δέκα λεπτά γυναικείο ποδόσφαιρο δεν είδες, και σε πήρε ο ύπνος στον καναπέ.
- Ναι, αλλά πρόσεξε να δεις τι είπε ο σπίκερ για το δεκάρι της Βραζιλίας: "Μεγάλη αθλήτρια". Αθλήτρια, το πιάνεις; Ενώ για το Ροναλντίνιο θα έλεγε "μεγάλος ποδοσφαιριστής". Γιατί, ας πούμε, δεν καθιερώνεται το "μεγάλη ποδοσφαιρίστρια" ή έστω "μεγάλη ποδοσφαιριστίς", όπως λέμε "καλλιτέχνις", "σκηνοθέτις", όταν αναφερόμαστε σε γυναίκες;
- Καλά, τώρα ξύπνησες εσύ; Τόσο καιρό δεν έχεις ακούσει που λένε για κάποιον ποδοσφαιριστή "ανδρώθηκε ποδοσφαιρικά" ή "η εθνική ομάδα επανδρώθηκε";
- Μη μου κάνεις την έξυπνη εμένα! Ακούς; Μάθατε τώρα κι οι γυναίκες από ποδόσφαιρο...

Γαρότσι κρατάς βρε;

- Θα γίνει πόλεμος, φίλε μου. Θα γίνει πόλεμος, μεταξύ λευκών
και μαύρων. Δεν θα είναι ένας πόλεμος όπου διαλέγεις με ποιον είσαι. Είναι ήδη επιλεγμένο με ποιον είσαι.

- Οι μιγάδες με ποιανού το μέρος θα πολεμήσουν;

- Με τους μαύρους φίλε, είναι προφανές!

- Και οι Πακιστανοί;

- Με τους μαύρους.

- Και οι... Βιετναμέζοι;

- Με τους μαύρους.

- Τότε, σίγουρα θα πάω με τους μαύρους, αν έχουν τους Βιετναμέζους. Για περίμενε λοιπόν: Όλοι οι λευκοί νάνοι του κόσμου θα πολεμούσαν ενάντια σε όλους τους μαύρους νάνους του κόσμου;

- Ναι.

- Αυτό θα ήταν ωραία ταινία!

- Δεν ξέρεις τι μαλακίες έχω τραβήξει από μαύρους νάνους, φίλε.

"In Bruges"

Τι θα παραγγείλετε κύριε; Εναν απαγχονισμό ή λίγη τιβί;

Πιο τρελός κόσμος δεν θα μπορούσε να υπάρχει: Πρώτα τραβάνε σε βίντεο και ανεβάζουν στα γιουτιούμπ το θάνατό σου

και μετά γυρίζουν σε τηλεοπτική σειρά τη ζωή σου.

Αchtung Βaby:
Μην πατήσεις το πρώτο λινκ αν δεν θέλεις να δεις την εκτέλεση του Σαντάμ... Διότι όπως και να το δεις, μια κριτική του Indipendent είναι σαφώς προτιμότερη από έναν απαγχονισμό).
Update: Επειδή θεωρησα καφρίλα το να δίνω λινκ για το συγκεκριμένο βίντεο αυτολογοκρίθηκα κι αντικατέστησα το επίμαχο λινκ προς το googlevideos με ένα άλλο που απλά ανέφερε το γεγονός.

Με τα μάτια ενός γερομπισμπίκη

O σπόρος που έριξε με τα δύο προηγούμενά του ποστ ο συμπλογκερίτης Ιωάννης Σκορδοπούτσογλου φαίνεται πως έχει προκαλέσει ιδιαίτερα γόνιμες συζητήσεις. Σήμερα το λόγο πάνω στο θέμα «αγόρια-κορίτσια, γουρούνια-πουτάνες» τον έχουν δύο 20χρονα καγκουροειδή (κι ένας 30άρης γερομπισμπίκης).

Ορθιος στο 10-Χαριλάου, προς κέντρο. Γυαλιά ηλίου και ακουστικά στα αυτιά, ‘ντάξει φίλος, είμαι και γαμώ. Ακούω τον καινούργιο δίσκο των Coldplay και με το κεφάλι χαμηλωμένο κοιτώ τα βρόμικα μαύρα σταράκια που στέκονται όρθια απεναντί μου. Το βλέμμα μου ανεβαίνει σιγά-σιγά. Χιλιτσαλακωμένο μαύρο παντελόνι σωλήνας, χιλιοτσαλακωμένο μαύρο μπλουζάκι, τεράστια αλλά καλόγουστα γυαλιά ηλίου, το κλασικό μαύρο φοιτητικό ταγάρι στον ώμο. Ωραία χείλια, κατάλευκη, σχεδόν χλομή επιδερμίδα. Και μαλλιά, πολλά μαλλιά, μαύρο φυσικό, όχι το βαμμένο κορακί. Καθόλου μέικαπ. Μπράβο! Μπράβο! Κάπου εκεί, η μπαταρία από το mp3player μου τα φτύνει. Σκατά. Τώρα νιώθω λιγότερο cool. Τώρα νιώθω εκνευρισμένος, γιατί είμαι αναγκασμένος να ακούω τα δύο καγκούρια, λίγο παραπέρα, και τις γκομενοσυζητήσεις τους. Τους παρατηρώ, όπως αυτοί παρατηρούν την κοπελίτσα με τα μαύρα που πριν παρατηρούσα κι εγώ. Τρέντι αντίντας παπουτσάκια (αμφότεροι), κάπρι παντελόνι στρατιωτικού στιλ (αμφότεροι), μπαφομπλουζάκι-τιχουάνα ο ένας, λακόστ με κροκοδειλάκι ο άλλος, γυαλιά ηλίου, και καπέλο Quicksilver αμφότεροι. Αναστενάζω. Είναι οι νέοι της εποχής τους, όχι της δικής μου πλέον. Μοντέρνοι και υπερβολικά σίγουροι για τον εαυτό τους, συζητάνε φωναχτά για τα άπλυτα των φιλενάδων τους και κάνουν μαϊμουδιές με τις χειρολαβές του λεωφορείου (για να εντυπωσιάσουν τη κοπελιά με τα μαύρα άραγε;). Τη δική τους αμφίεση κράζω, αλλά κι εγώ δεν πάω πίσω: Quicksilver παπουτσάκι, βερμούδα ναυτικού τύπου, αγορασμένη πριν από κάτι αιώνες από τη λαϊκή της Ξηροκρήνης, πορτοκαλί μπλουζάκι NIKE, γυαλιά ηλίου. Και βέρα, μην το ξεχνάς. Και με μια μπάκα να κρέμεται επίσης. Ο συνδυασμός ψευτοτρέντι εμφάνισης με τη βέρα και τα κιλά με κάνει να μοιάζω με αποτυχημένα μεταμφιεσμένο ασφαλίτη σε δυσμένεια.

«Ναι ρε μαλάκα, η Ε******η είναι λίγο πουτανάκι», είπε ο κροκοδειλομπλουζάκης.

«Γιατί ρε μαλάκα το λες αυτό; Τι έκανε η κοπέλα;» απόρησε ο μπαφομπλουζάκης.

«Εννοώ ρε συ, ότι κάνει πουστιές. Αλλά είναι κοπέλα και δεν μπορώ να την πω πουστράκι όπως θα έλεγα ένα αγόρι. Για αυτό τη λέω πουτανάκι», κατέληξε θριαμβικά ο άλλος (άρα δηλαδή η Ε*****η είναι ένας πούστης φυλακισμένος στο σώμα μιας πουτάνας; αναρωτιέμαι μέσα μου εγώ) και το λεωφορείο φρέναρε απότομα, εγώ στηρίχθηκα με τα οπίσθια σε μια χειρολαβή, «κρακ, με φάγανε μπαμπέσικα» βόγκηξε το κινητό μου. Το ‘βγαλα απ’ την κωλότσεπη και κοίταξα απελπισμένος τη σπασμένη πλέον οθόνη του, η οποία δυστυχώς δεν με διέταζε, για να κάνουμε και μια σύνδεση με το προηγούμενό μου ποστ, εφόσον, όπως έχουμε πει, όλα συνδέονται, «σκότωσέ τους και τους δυο».

Αργότερα, κατέληξα ότι ευτυχώς η κοπελίτσα κατά πάσα πιθανότητα δεν είχε ακούσει την προσβλητική για αυτήν θεωρία του κροκοδειλομπλουζάκη, γιατί φορούσε και αυτή ακουστικά, τα οποία δεν τα είχα προσέξει εξαρχής, χαμένα όπως ήταν στην πλούσια κόμη της. Μαλακία, γαμώτη μου, έπρεπε να το είχα προσέξει και να της πιάσω συζήτηση για μουσική. Σίγουρα θα την είχα εντυπωσιάσει με τις μουσικές μου γνώσεις.

Είναι μύθος, είναι μύθος, το δασύτριχό σου στήθος

Αστικοί μύθοι υπάρχουν ένα σωρό, θα έχετε σίγουρα ακούσει κάμποσους απ’ αυτούς. Πέραν αυτών, υπάρχουν και οι λεγόμενοι πανωκαπικοί μύθοι, τα «πάλι λες ψέματα, απ’ το μυαλό σου τα βγάζεις όλα αυτά» που μου καταλογίζει ο φίλος συμπλογκερίτης Σαλαδίνος. Προτού αναφερθώ σε έναν τέτοιο μύθο, στο μύθο του Χρηστάκη, να τονίσω πως σε καμία περίπτωση δεν πρόκειται για ψέματα, ούτε απ’ το μυαλό μου τα βγάζω. Στη συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων πρόκειται για ιστορίες που κάποιοι μου είπαν κάπου κάποτε, τις οποίες το μυαλό μου αποθηκεύει με έναν δικό του, ιδιαίτερο και υποκειμενικό τρόπο, έτσι ώστε σε περίπτωση αναπαραγωγής τους, να θυμίζουν ελάχιστα την ιστορία όπως είχε πρωτοειπωθεί.

Ηταν που λέτε σε μια μεγάλη ελληνική πόλη, ένας έφηβος, ο Χρηστάκης. Το παιδί ήταν κατατρεγμένο από τη μοίρα του, αλλά δεν θα υπεισέλθω σε λεπτομέρειες επ’ αυτού, διότι θα πρέπει να συνεχίσω να γράφω μέχρι αύριο. Μοναχικός άνθρωπος ο Χρηστάκης, περνούσε πολλές ώρες στο σπίτι, βλέποντας X-Files. Ηταν φανατικός θαυμαστής της σειράς. Ο θαυμασμός του άρχισε να μετατρέπεται σε εμμονή. Σύντομα κυκλοφορούσε μονίμως με ένα γουόκμαν στο οποίο είχε βάλει μια κασέτα 90αρα όπου είχε γράψει, ξανά και ξανά, το βασικό μουσικό θέμα των X-Files. Αργότερα, απέκτησε έναν ηλεκτρονικό υπολογιστή και οι λίγοι άνθρωποι που υποκρίνονταν ότι ενδιαφέρονταν για αυτόν άρχισαν να ανησυχούν, όταν τους εκμυστηρεύθηκε πως τον τελευταίο καιρό την έβρισκε με το να κάθεται μπροστά στον υπολογιστή, φορώντας κάποιο απ’ τα ταγεράκια της μάνας του, και να παριστάνει την Ντέηνα Σκάλι.

Κι εγώ αυτή τη στιγμή κάθομαι μπρος στον υπολογιστή φορώντας το Bulletproof μπλουζάκι μου και παριστάνω ότι θέλω κάτι να πω (όλοι κάτι παριστάνουμε) και σπάω το κεφάλι μου πώς να συνδέσω τον παραπάνω πανωκαπικό μύθο με τις επόμενες χαζομάρες.

Διότι καμιά φορά είναι πάρα πολύ ενδιαφέρον πώς συνδέονται τα πράγματα μεταξύ τους. Την ιστορία του Χρηστάκη δεν θα τη θυμόμουνα αν δεν διάβαζα το “Cell” του Στίβεν Κινγκ, το βασικό εύρημα του οποίου με παρέπεμψε σε ένα γαμάτο επεισόδιο των X-files, το Blood. (άσχετο, μόλις θυμήθηκα ότι ο Κινγκ συνέγραψε το σενάριο ενός επίσης γαμάτου X-files επεισοδίου, του Chinga). Στο Cell, ξαφνικά, μια ωραία μέρα όλοι οι άνθρωποι τρελαίνονται και αρχίζουν με πρωτοφανή αγριότητα να εξοντώνουν ο ένας τον άλλον. Μέχρι το σημείο όπου έχω φτάσει, όλα δείχνουν ότι αυτή η συμπεριφορά οφείλεται σε κάποιας μορφής υποσυνείδητο μήνυμα το οποίο εξαπλώθηκε ταυτόχρονα σε όλα τα κινητά τηλέφωνα. Κάτι παρόμοιο συμβαίνει και στο Blood. Σε μια μικρή αγροτική πόλη, όπου η κυβέρνηση ραντίζει κρυφά τις καλλιέργειες με μια επικίνδυνη ουσία (ο Λιακόπουλος τα λέει αλλά ποιος τον ακούει;), οι μηχανές –οποιασδήποτε μορφής, κινητά, τηλεοράσεις, φούρνοι μικροκυμάτων- δίνουν εντολή στους ανθρώπους να διαπράξουν φόνους.

Και για να τελειώσουμε μουσικά, δεν γινόταν τουλάχιστον να βρεθεί μια μηχανή, σαν κι αυτή των Anti-Flag, που να σκοτώνει φασίστες;

Τελικά ολα τα πράγματα οδηγούν κάπου αλλού, και απ' τo κάπου αλλού πηγαίνουν ακόμη πιο πέρα.
Το τραγούδι This Machine Kills Fascists ήταν το σλόγκαν του μεγάλου φολκ τροβαδούρου Woody Guthrie, του οποίου τους στίχους με τίτλο Post War Breakout μελοποιήσανε, χρόνια μετά το θάνατό του, και πάλι οι Anti-Flag.

They say all the boys are monsters / All the girls are whores

Οι γαμάτοι Squirrel Νut Zippers διάβασαν με πολλή προσοχή τους τελευταίους σκορδοπουτσογλισμούς κι έχουν κάτι πολύ σημαντικό να πουν επ' αυτών.

They may walk hand in hand

Like lovers through the market square

Selecting leather goods,

Pretending that they just don't care

They say all the boys are monsters

All the girls are whores

So when you lose the one you love

There's always plenty more

They may be in a club

All dressed up waiting to meet you

Or in some garret bleak

Despairing over what to do

All the girls are monsters

All the boys are whores

So when you lose the one you love

There's always plenty more.

Squirrel Nut Zippe...

Φτάνει πια 2

Δεν ημπορώ να ομιλώ για το σύνολο του ανδρικού γένους αλλά μια γνώμη που έχω να πω θα την πω. Άλλωστε αυτό μας έχουν μάθει πλέον τα κανάλια.
Είναι ώρα λοιπόν κύριοι να κάνουμε την αυτοκριτική μας.
Χθες κάναμε ομολογουμένως μια προσέγγιση του τι πάει σκατά με τις γυναίκες τελευταία, ε ώρα να μιλήσουμε και για την πάρτη μας.
Όπως έχει αναφέρει στο σύγγραμμα του Stupid white men ο Michael Moore οι μεγαλύτεροι εχθροί του ανδρικού φύλλου είναι πλέον ο τύπος που ανακάλυψε τα αλουμινένια σκαλάκια με τα οποία κάποιος γίνεται περίπου μισό μέτρο ψηλότερος και ο τύπος που ανακάλυψε την τεχνητή γονιμοποίηση. Γιατί έτσι όπως τα κάναμε τα πράγματα είχαμε μείνει με μόνη χρησιμότητα την γονιμοποίηση και το να φτάνουμε στα ψηλά ράφια.
Άλλωστε…this is a mans world
ΟΚ οι γυναίκες έχουν ξεφύγει (και ναι χθες έλεγα για την κατηγορία εκείνη των γυναικών που στο παίζουν έτοιμες για όλα και πολύ προχώ αλλά εν τέλει είναι πιο κενές και από μυαλό Χρυσαυγίτη που πάει στα σύνορα με τα Σκόπια για να πει συνθήματα για το μεγαλείο του ελληνικού έθνους).
Για την ίδια κατηγορία ανδρών θα κάνουμε μια κουβέντα τώρα.
Προσωπικά βλέπω μέγιστη ντροπή τον επονομαζόμενο Σφίχτη με τη ρακέτα.
Ποιος είναι αυτός.
Ο τύπος που το παίζει πολύ γαμάτος και έτσι στην παραλία, φοράει σλιπάκι μαγιό (χρώματος πάντοτε μαύρου) γιατί νομίζει ότι έτσι θα δείξει τον ωραίο κώλο που έχει φτιάξει στο γυμναστήριο καταναλώνοντας τόνους αναβολικά, έχει σχεδόν πάντα ξυρισμένο το κρανίο είναι σφίχτης (πάλι γυμναστήριο αναβολικά κλπ) φοράει επώνυμο γυαλί ηλίου και
ΣΟΥ ΣΠΑΕΙ ΤΑ ΝΕΥΡΑ ΜΕ ΤΙΣ ΚΩΛΟΡΑΚΕΤΕΣ ΤΟΥ.
Συνοδεύεται σχεδόν πάντα με άλλον έναν τύπο της ίδιας συνομοταξίας με τον οποίο παίζουν ρακέτες. Δε θα μπορούσε άλλωστε να παίζει ρακέτες με τον τοίχο.

Σωστό και αυτό.

Η ρίζα του κακού αν το καλοσκεφτείτε είναι κάπου εκεί. Η διαφορά που έχει αυτός με εμάς τους κοινούς θνητούς είναι η εξής: Τα λεφτά και ο τρόπος που τα χειρίζεται. Οι άνδρες έχουμε γίνει τόσο λεφτόδουλοι που έχουμε καταντήσει μίζεροι συνάμα. Επειδή οι γυναίκες, αυτές με την καριέρα το σπίτι την οικογένεια κλπ δε μασάνε πλέον, τη βγαίνουμε σε τύπισσες όπως οι αναφερόμενες χθες, γιατί σε αυτές μπορούμε να βρούμε θαυμασμό λόγω των επώνυμων ρούχων και ΓΕΝΙΚΟΤΕΡΑ οτιδήποτε ακριβό σε χρηματική αξία υπάρχει και έχουμε αποκτήσει.

Πάω να πάρω το μικρό για να ρευτεί και επανέρχομαι.
..
..
..
..
..
Καθυστέρησα λίγο γιατί τον κοίμισα κιόλας.
Λίστα τραγουδιών που του είπα για να τον πάρει ο ύπνος (Προτείνεται για κάθε ενδιαφερόμενο)
Extreme-More than Words
Bobby Marley-Buffalo Soldier
Sting-Fragile
Poison-Every rose has its thorn
22-20s-Shoot your gun
Guns and Roses-Sweet child of mine
Μάνος Λοίζος-Ο Δρόμος
(Ξέρω το τελευταίο δε ταιριάζει με τα προηγούμενα αλλά αυτό το λαλαλαλα του αρέσει)

Πάμε πίσω στο θέμα μας.

Το θέμα κύριοι είναι ότι δεν είναι πλέον ο εαυτός μας. Φυσικά και επιμένω σε αυτό που έλεγα χθες, δηλαδή ότι εμείς είμαστε όπως ήμασταν και ότι οι γυναίκες θα πρέπει να καταλήξουν κάπου. Όμως το λάθος που κάνουμε είναι ότι, επειδή μόνο με το κάτω κεφάλι σκεφτόμαστε, κάνουμε ότι ΝΟΜΙΖΟΥΜΕ ότι θέλουν για να είμαστε αρεστοί. Και το θέμα είναι ότι είμαστε πολύ εγωιστές για να κάνουμε κάτι πολύ απλό:

Να ρωτήσουμε.
Ναι να ρωτήσουμε. Τι θέλετε ρε κορίτσια τέλος πάντων;

Βρείτε μια φίλη που εμπιστεύεστε. Και ρωτήστε την. Όχι μια οποιαδήποτε ΠΡΟΣΟΧΗ!! Γιατί θα σας πει όποιαδήποτε παπαριά μπορείτε να φανταστείτε. Μια που να εμπιστεύεστε βρε αδερφέ.
Έγραψε κάποιος σε ένα σχόλιο του στο χθεσινό ποστ ότι οι γυναίκες κοιτάζονται μεταξύ τους ειδικά αμα είναι κολλητές για να δουν αν είναι καλύτερη η άλλη. Απόλυτα σωστό νομίζω ότι είναι αυτό αλλά για να σκεφτούμε ποιοι το κάνουν πρώτοι;
Ποιοι πάνε με τον πρώτο μισθό που παίρνουν επιστρέφοντας από το στρατό και χρεώνονται πανάκριβο αυτοκίνητο για να τη βγουν στους υπόλοιπους;
Ποιοι δίνουν ακόμα περισσότερα χρήματα για ηχεία ενισχυτές και οτιδήποτε άλλη βλακεία κυκλοφορεί για το αυτοκίνητο;
Ποιοι πουλάνε το ίδιο αυτό αυτοκίνητο μόλις τελειώσουν με τα γραμμάτια και αγοράζουν ένα άλλο με καινούργιο δάνειο από την τράπεζα και εννοείται πιο ακριβό;
(Υπάρχει και η άλλη συνομοταξία. Αυτοί που έχουν κάτι από τον μπαμπά και το παίζουν και μάγκες. Αυτοί είναι οι χειρότεροι και είναι είδος προς αποφυγήν).
Ποιοι κλαίνε πριν πάνε φαντάροι και παρακαλούν το μπαμπά να βάλει γνωστούς και άγνωστους να τους καβατζόσουν και μετά το παίζουν μάγκες και κοιτάνε αφ’ υψηλού τους υπόλοιπους;
Ποιοι λένε ότι βγάζουν τουλάχιστο 500 ευρώ περισσότερα από ότι πραγματικά βγάζουν;
Ποιοι μένουν με την μαμά μέχρι να παντρευτούν γιατί έχουν να πληρώσουν ένα αυτοκίνητο και δε τους παίρνει να μείνουν μόνοι και επίσης δε μπορούν να κάνουν κάτι απλό όπως να τηγανίζουν ένα αυγό;
Ποιοι με το παραμικρό τρέχουν στη μάνα τους;
Ποιοι είναι πάντα με το νικητή;
Ποιοι έχουν κερδίσει τουλάχιστο 40 εκ. ευρώ στο στοίχημα/χρηματηστήριο/τζόγο γενικότερα;
Ποιοι ΠΑΝΤΑ ΜΑ ΠΑΝΤΑ αδικούνται από κάποιον άλλο και δεν έχουν κάνει ποτέ καμία μαλακία στη ζωή τους;
Ποιοι ΠΟΤΕ δε παραδέχονται τα λάθη τους;
Ποιοι δε σηκώνουν ΠΟΤΕ το κάθισμα της τουαλέτας;
Ποιοι πάντα λένε ψέματα όταν λένε «Ναι μωρό μου Σ’ αγαπώ. Συνέχισε τώρα» και «Μην ανησυχείς, κάνει καλό στο δέρμα»;
Ποιοι τραβάνε βίντεο όταν κάνουν σεξ και μετά το δίνουν σε φίλους;
Ποιοι έχουν ρίξει τουλάχιστο 1560 γκόμενες στη ζωή τους;
Ποιοι δεν έχουν φάει ξύλο ποτέ αλλά αντίθετα έχουν δείρει ότι κινείται;
Ποιοι όταν οδηγούν γίνονται το λιγότερο Σουμάχερ. Έχουν το χέρι κρεμασμένο από το παράθυρο κάνουν ζιγκ ζαγκ μέσα στην κίνηση και όλοι οι υπόλοιποι κοντεύουν να τρακάρουν δε βγάζουν ποτε φλας κλπ και παρόλα αυτά έχουν ΠΑΝΤΑ μα ΠΑΝΤΑ δίκιο ότι και να γίνει;
Ποιοι γενικότερα το παίζουν μάγκες είτε με τις πορδές είτε με τις πλάτες άλλων είτε για λάθος λόγο;
Ποιοι αφού τα κάνουν όλα αυτά έχουν και το ύφος
ΤΟΥ ΓΑΜΑΩ ΚΑΙ ΔΕΡΝΩ ΓΚΟΜΕΝΑΚΙ. ΘΑ ΣΕ ΚΟΙΤΑΖΩ ΟΛΗ ΤΗΝ ΩΡΑ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΑΝ ΘΕΣ ΣΟΥ ΔΕΙΧΝΩ ΤΟ ΑΜΑΞΙ ΠΟΥ ΠΛΗΡΩΝΩ ΕΔΩ ΚΑΙ ΠΕΝΤΕ ΧΡΟΝΙΑ.

Πρέπει κύριοι να σταματήσουμε να είμαστε ΚΑΠΟΤ-ΗΜΟΝΕΣ και ΘΕΛΩ-ΝΑ- ΓΙΝΩ.
Νομίζω ότι κάποια πράγματα λείπουν από το ανδρικό φύλλο σήμερα. Τόσο από τις σχέσεις τους με τις γυναίκες και ακόμα περισσότερο από τις σχέσεις τους με τους υπόλοιπους άνδρες.

Σεβασμός, ειλικρίνεια και αξιοπρέπεια.

ΥΓ Ενημερώνω το φιλοθεάμον κοινό ότι για το επόμενο δεκαπενθήμερο θα είμαι στη λεβεντογέννα Κρήτη.
ΥΓ 2 Το φωτογραφικό αναβλήθηκε γιατί συνέτρεξε ένας απίστευτος λόγος:Ξέχασα τη φωτογραφική στο σπίτι το πρωί…
ΥΓ3 Και μη ξεχνάτε: Σας αγαπώ.

Ου να μου χαθείς καριόλη

Εσύ, εσύ, κι εσύ, κι εσύ εκεί πίσω, κι ο παραδιπλανός σου,
κι η μπροστινή σας και η πισινή σας, τέλος πάντων εσείς οι 22.000... ε, πώς να σας το πω; Απολύεστε.

Περί του πεπτικού συστήματος των ΜΜΕ

Ντουβάρι του Πειραματικού Σχολείου, στην οδό Αγίας Σοφίας,
στο κέντρο της Θεσσαλονίκης.
Ποιος είπε ότι τα "ντουβάρια" δεν ξέρουν τι τους γίνεται;