ΜΕΤΑΜΑΡΞΙΣΜΟΣ!

Έτσι μου 'ρθε ξαφνικά, από αυτές τις απορίες, που είναι ικανές να μη σε αφήσουν να μην κοιμηθείς για νύχτες ολόκληρες, και για αυτό απεφάσισα να το γκουγκλίσω το ζήτημα. Τελικά μικρή σημασία είχε ποιος είναι διαδικτυακά δημοφιλέστερος, ο Καρλ ή ο Γκραούτσο Μαρξ, καθότι πάρα την άνετη επικράτηση του στοχαστή έναντι του ηθοποιού την εντύπωσή μου τράβηξαν όλοι υπόλοιποι Μαρξ που υπάρχουν, φέροντας αυτό το βαρύ όνομα.

Αρχικά λοιπόν, απόρησα και θύμωσα με τον ευατό μου, καθώς είχα ξεχάσει τον ποπ σταρ της δεκαετίας του '80, αυτόν το ξενερωτο, ψευτοροκά, ψευτομπαλανταδιάρη, ερμηνευτή του υπέρχου "hazard", τον Ρίτσαρντ Μαρξ, με την τρελή χαίτη, ο οποίος μάλλον είναι ο τρίτος δημοφιλέστερος Μαρξ, πίσω από τον Κάρολο και τους αδερφούς Γκραούτσο, Χάρπο και τον άλλον που ξεχνάω το όνομά του...

Επίσης υπάρχει και ο Τζόζεφ Μαρξ, από τις σημαίνουσες προσωπικότητες του ρομαντικου ιμπρεσιονισμού...

...ένας σαξοφωνίστας, ο Τζεφ Μαρξ...

...επίσης υπάρχουν διάφοροι δόκτορες, τηλεπαρουσιαστές, στανταπ κομίντιανζ, όλοι φέροντες το επίθετο (βαρύ σαν ιστορία) Μαρξ, τους οποίους προσπερνάμε για να περάσουμε στους δύο που από σήμερα που τους γνώρισα, θα γίνουν μάη νάμπερ ουάν εντ του φέηβοριτ Μαρξιζ...Ιδού ο νούμερο δύο: Ο Κάρολος Μαρξ μεν, σε πλέημομπίλ (ή κατι τέτοιο) δε!

Και το μεγάλο νούμερο ένα: Ο Κρονόσαυρος Μαρξ (και παρακαλώ να μην υπάρξουν λανθασμένες εντυπώσεις ότι πρόκειται για ένα έμμεσο σχόλιο περί δεινοσαυρισμού του μαρξισμού...). Απλώς αυτός σε σχέση με τον Κάρολο είναι πιο γλυκούλης...

Τουλάχιστον, μέσα σε αυτό το ελαφρώς μεταμοντέρνο, μεταμαρξιστικό γκούγκλιγκ, έμαθα και κάτι όμορφο και ελπιδοφόρο και αρκετά σημαντικότερο από δεινοσαυράκια, πλεημομπίλ και παρηκμασμένους ροκ σταρ με αποτυχημένες χαίτες:

Οι φιλόσοφοι απλά ερμήνευσαν τον κόσμο, με διάφορους τρόπους - το ζήτημα είναι να τον αλλάξουμε

Καρλ Μαρξ: Θέσεις για τον Φόϋερμπαχ

BORN TO BE WYATT

WYATTING

The practice of using weird tracks from a pub jukebox to annoy the other pub goers. The name was coined by Carl Neville, a 36-year-old English teacher from London, because one of the favourites LPs for this effect is Dondestan by Robert Wyatt.

http://en.wikipedia.org/wiki/Wyatting

Για κάποιους κολλημένους ο καλύτερος τρόπος για να κρίνουν έναν συνάνθρωπό τους είναι οι μουσικές του προτιμήσεις. Οι ίδιοι κολλημένοι τύποι κρίνουν και τα μπαρ στα οποία συχνάζουν με ανάλογο τρόπο. Στην Ελλάδα δεν υπάρχουν πολλά μπαρ τα οποία να διαθέτουν ένα τζουκ μποξ νέας τεχνολογίας που συνδέονται στο Ίντερνετ παρέχοντας στον πελάτη του μπαρ τη δυνατότητα επιλογής από δύο εκατομμύρια τραγούδια, οπότε ευτυχώς ή δυστυχώς όλες οι μουσικοσνομπαρίες της Ελλάδος δεν μπορούν να ασκηθούν σε αυτό το ευγενές σπορ.

Περί Γουάιατενιγκ (Wyattening) ό λόγος λοιπόν, ένα κίνημα(;) μια πρακτική(;) εμφορούμενη από το πανκ ήθος, την ντανταϊστική λογική και την ορμή των καταστασιακών. Τους τελευταίους μήνες αποτελεί πάθος των βρετανών ελιτιστών μουσικόφιλων.

Το Γουαϊατενιγκ ορίστηκε ως τέτοιο από τη δημοσιογράφο των ΝΥΤ Γουέντι Μακλιούρ, η οποία βρισκόταν κάποια στιγμή σε ένα τυπικό ροκ μπαρ, όταν κάποιος έβαλε στο τζουκ μποξ το “Thurday Afternoon” του Brian Eno, ένα μινιμαλιστικό κομμάτι πολύ μεγάλης διάρκειας με επαναλαμβανόμενα μέρη στο πιάνο, το οποίο στην κυριολεξία κατάφερε να σπάσει τα νεύρα των θαμώνων.

Το σκηνικό έκανε εντύπωση στη Μακλιούρ και κατέγραψε την εμπειρία της στους ΝΥΤ. Κατόπιν αυτού και αφού άρχισε η σχετική συζήτηση στα μπλογκ της Μακλιούρ και του Σάιμον Ρέηνολντς (βρετανού μουσικοκριτικού) πολλοί έσπευσαν να αποκαλυφθούν και να ομολογήσουν ότι πρόκειται για ένα παιχνιδάκι που παίζουν και έχει να κάνει με την επιλογή τραγουδιών στις παμπ, τα οποία είναι δύστροπα και ικανά να οδηγήσουν σε παράνοια τους τυπικούς μουσικόφιλους που ενδεχομένως είναι άμαθοι σε τέτοιους ήχους.

Ονομάστηκε Γουαϊτενιγκ από τον Ρομπερτ Γουάιατ (http://en.wikipedia.org/wiki/Robert_Wyatt), τον πρώην τραγουδιστή των avant-garde τζαζιστών Soft Machine, γιατί ο δίσκος του Dondestan θεωρήθηκε από τους γουαϊατιστές ο καλύτερος τρόπος για να αδειάσει κάποιο γεμάτο μπαρ ένα Σαββατόβραδο. Κάποιοι βρίσκουν παραλληλισμούς με τη θεωρία του στοχαστή Αντόρνο, ο οποίος έλεγε πως ο καπιταλισμός μπορεί να καταστραφεί διαστρέφοντας τις δομές της ποπ μουσικής.

Για πολλούς βέβαια το Γουαϊατενιγκ είναι παιδιάστικο, μια ανώφελη επίδειξη μουσικής ανωτερότητας κάποιων που “την είδαν” ειδικοί, avant garde, ανώτεροι από την πλέμπα των ποπ μουσικόφιλων.

Ο ίδιος ο Ρόμπερτ Γουάιατ βρίσκει αστείο το γεγονός ότι ένα ολόκληρο κίνημα πήρε από αυτόν το όνομά του. “Με τιμά το γεγονός ότι έγινα ρήμα”, λέει.
Παρόλα αυτά αυτός δεν θα το εφάρμοζε. “Δεν με αρέσει να είμαι εκνευριστικός για τους άλλους”, λέει.
Πηγή

http://www.guardian.co.uk/g2/story/0,,1816709,00.html

Γεια σου κυρ-Παναγιώτη, αρκουδόμαγκα!

Μια μικρή αναδρομή στο παρελθόν, τωρα που όλοι έχουν πέσει να τον φάνε τον κυρ-Παναγιώτη, τώρα που όλοι ασχολούνται με τα σκάνδαλα της νομαρχίας, με τα γάλατα, τις κουμπαριές του, τα στρινγκ του, τις παράνομες προσλήψεις και τοποθετήσεις, τώρα που βγήκε η Βούλα Πατουλίδου (αυτή πάντα πρέπει να σκοντάψει κάποιος, για να κάνει κάτι της προκοπής;) και υποσχέθηκε ότι, εφόσον εκλεγεί (run Voula, run!), θα κάνει το παν για να καταργήσει το καθεστώς αδιαφάνειας και αναξιοκρατίας στη νομαρχία Θεσσαλονίκης (yeah baby, kill 'em all!), τώρα λοιπόν είναι η κατάλληλη στιγμή να θυμηθούμε τρία τυχαία περιστατικά από το παρελθόν που δείχνουν τι είδους πολιτικός είναι ο Π. Ψωμιάδης.

Εφημερίδα “Αυγή” 11/10/: Πολλοί δήμαρχοι και νομάρχες υπογράφουν κείμενο με αρχές και δράσεις κατά του ρατσισμού. Ο Π. Ψωμιάδης είναι από τους λίγους (κατά βάση σκληροπυρηνικοί δεξιοί και… περιέργως μέλη του ΚΚΕ) που αρνούνται να υπογράψουν.

Το 2003 από το ΜΠΕ: “Ο Αλέξανδρος δεν ήταν απλώς Έλληνας. Ήταν Έλληνας Μακεδόνας. Το αίμα του Αλεξάνδρου ήταν τόσο γνήσιο Ελληνικό, όσο τουλάχιστον του Αχιλλέα και του Ηρακλή. Αιώνιος θα μείνει ο όρκος του ενώπιον επιφανών εκπροσώπων της Αυτοκρατορίας του. Όρκος αξιών και αρχών, πίστης, δημοκρατίας και ειρήνης.Προάγγελος της χριστιανικής αγάπης, καθώς και των δικαιωμάτων του ανθρώπου, του δυτικού πολιτισμού, με μήτρα τον ελληνικό πολιτισμό”.

Και ας μην ξεχνάμε! Είναι ο ίδιος που εναντιώθηκε στην κατασκευή μονάδας του ΟΚΑΝΑ… οπουδήποτε και αν επιχειρήθηκε! Στην οδό Αναγεννήσεως ο κυρ-Παναγιώτης παρών, να συμπαραστέκεται στους μικροαστούληδες αγανακτισμένους κατοίκους. Στα Λαδάδικα, μαζί με το έτερο μπουμπούκι, το δήμαρχο Παπαγεωργόπουλο, στο πλευρό των ιδιοκτητών των νυκτερινών κέντρων που δεν θέλανε τον “ΟΚΑΝΑ και τα ναρκωτικά” εξω από τα μαγαζιά τους (σωστά, γιατί να είναι έξω από τα μαγαζιά, όταν κάλλιστα μπορούν να είναι μέσα;). Στο πλευρό επίσης των εργαζομένων του νοσοκομείου "Αγίου Παύλος" όταν και αυτοί εναντιώθηκαν στη δημιουργίου κέντρου του ΟΚΑΝΑ στο νοσοκομείο.
Ψωμιάδης - ΟΚΑΝΑ τα τελευταία τέσσερα χρόνια 3-0 τουλάχιστον! Και με δήλωση-σταθμό στον αγώνα κατά των εξαρτήσεων από τις ψυχοτρόπες ουσίες: “Άμα θέλουνε (ποιοι;) τέτοια κέντρα (τύπου ΟΚΑΝΑ εννοεί μάλλον), να πάνε να τα φτιάξουν δίπλα ή μέσα στα σπίτια τους (και πάλι ποιοι; οι εξαρτημένοι;)".

ΑΝΑΒΕΙΣ ΦΩΤΙΕΣ ΚΑΙ ΟΛΑ ΤΑ ΚΑΙΣ

Ενδεχομένως τα συνοδευτικά σχόλιά μου στις δύο φωτογραφίες του Π. Ψωμιάδη να μην είναι πολιτικώς ορθά. Μπορεί να είναι "κίτρινα", αλητεία, ή οτιδήποτε άλλο. Οποιοσδήποτε από αυτούς που αρέσκονται να αρθρώνουν "πολιτικό λόγο" θα έλεγε ότι τύπους σαν το Ψωμιάδη πρέπει να τους πολεμάμε με επιχειρήματα. Οπότε, σήμερα, αντί για φωτογραφία θα έχουμε βιντεάκι, χωρίς πολλά σχόλια. Μόνο να θυμήσω σε όσους τυχόν το ξεχάσανε ότι στο βίντεο θα δείτε τον πολυχρονεμένο μας νομάρχη κ. Ψωμιάδη, αυτόν το στυλοβάτη της δημοκρατίας, να πρωτοστατεί στις διαμαρτυρίες και στο κάψιμο του βιβλίου του Μίμη Ανδρουλάκη (άλλος ανεκδιήγητος και αυτός!) "Μ εις την νι" έξω από το βιβλιοπωλείο "ΙΑΝΟΣ" της Θεσσαλονίκης κατά την παρουσίαση του βιβλίου. Δείτε το βίντεο εδώ:

Βασικά, τώρα που το σκέφτομαι, επρόκειτο για μια πολύ μεταμοντέρνα κίνηση μάρκετιγκ. Φανταστείτε την πρόσκληση: Οι εκδόσεις "Φερτεταλεφτάσας", ο συγγραφέας Γραφότι Μουκατέβει και το βιβλιοπωλείο "Ολατασφαζολαταμαχαιρώνω" σας προσκαλούν την τάδε μέρα για την παρουσίαση και το τελετουργικό κάψιμο του βιβλίου "Οι καλοί νομάρχες πρώτοι μας καίνε".

ΨΩΜΙΑΔΗΣ OPENMINDED

Οπου η παράδοσις η ελληνική συναντά την αγγλοσαξονική ανοιχτομυαλιά σε ζητήματα φύλου. Ο εναγκαλισμός θερμός, η χαρά προφανής, ο νέος ωραίος, ο νομάρχης ο παλιός το βλέπει το πράγμα λίγο αλλιώς, σε ενα πραγματι χαριτωμένο ενσταντανέ. Αλλωστε όταν άλλοι σεμνότυφοι σαν τον Καρατζαφέρη έχουν μείνει σε αθώα σεξουαλικά υπονοούμενα τύπου χέρι χέρι με τον Καρατζαφέρη (άη γουόντ του χολντ γιορ χαντ που λέγανε κι οι μπητλζ), ο νομάρχης μας ο προωθημένος απλώνει χέρι να πιάσει μπούτι. Έρχεται κοντά στο λαό, σε πραγματική επαφή μαζί του, με την ορμή του εργατόπαιδου επιβήτορα. Πρόκειται για τον θερμό εναγκαλισμό της εξουσίας με το λαό, ίδιον αποκλειστικά του μίστερ όχι Κόσμος 2006, όχι του μίστερ σέξι, αλλά του μίστερ σίξτι περ σεντ. Και αναρωτιόμουν από πού κι ως πού το όψιμο ενδιαφέρον για τα στρινγκ... Υ.Γ. Πέρα από την πλάκα (χοντροκομμένη) πρόκειται για συμμετοχή του νομάρχη σε παραδοσιακό έθιμο της Μακεδονίας (της νότιας, ε, όχι της βόρειας...).

ΕΝΑ ΜΟΝΟΣΤΗΛΟ

Στην αγγλική εφημερίδα “Independent” http://news.independent.co.uk πριν από τρεις-τέσσερις μέρες δημοσιεύτηκε ένα μονοστηλάκι, με το ζόρι εκατό λέξεις, λες και επρόκειτο για ένα ασήμαντο γεγονός, σαν τα μονόστηλα που μπαίνουν στις εφημερίδες για να κοινοποιηθεί στους πολίτες ότι θα υπάρξει διακοπή νερού στην ταδε περιοχή λόγω έργασιών της ΕΥΑΘ. Η ιστορία που έλεγε το μονοστηλάκι είναι η εξής:

Ο Μανουέλ Μπράβο, μετά τη δολοφονία των γονέων του και τον βιασμό των αδελφών του από το απολυταρχικό καθεστώως της Αγκόλας, κατέφυγε στη Βρετανία ζητώντας πολιτικό άσυλο το 2001, μαζί με τη γυναίκα του και τους δύο γιους του. Το αίτημά του απορρίφθηκε. Ο Μπράβο μαζί με το γιο του κρατούνταν σε βρετανικό κέντρο κράτησης λαθρομεταναστών ώσπου να έρθει η ώρα της απέλασής τους. Πιστεύοντας ότι έτσι θα εξασφαλίσει την παραμονή των γιών στη Μεγάλη Βρετανία ο Μανουέλ αποφάσισε να αυτοκτονήσει. Αφού συμβούλεψε το γιο του για τελευταία φορά, απαγχονίστηκε.

Να τον χαιρόμαστε το δυτικό πολιτισμό μας. Αυτόν που, ας μην το ξεχνάμε, ζει και “αναπτύσσεται” εις βάρος του Τρίτου (ή “αναπτυσσόμενου”, όπως θα έλεγαν κάποιοι γραφικοί όπως ο Μπόνο) Κόσμου. Ολόκληρη η σχετική είδηση στα ελληνικά εδώ http://www.naftemporiki.gr/news/static/06/09/21/1243558.htm .

ΑΓΝΩΣΤΟΥ ΤΑΥΤΟΤΗΤΑΣ ΙΠΤΑΜΕΝΑ ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΑ

Ημέρα χωρίς αυτοκίνητο η σημερινή. Υποτίθεται τέλος πάντων. Αυτά τα μεταλλικά τερατα είναι παντού και ήδη κάποιοι ξύπνιοι βλέπουν το μέλλον της αυτοκίνησης στον αέρα.

Κάτι τύποι στη ΝASA φτιάξανε, λέει, ένα πρόγραμμα "Λεωφόρος του Ουανού". Με τη βοήθεια ενός υπολογιστή όλοι οι άνθρωποι θα μπορούν να απογειώνονται από και να προσγειώνονται όπου θέλουνε και να πετάνε όπου θέλουνε.

Ήδη δοκιμάζονται τα πρώτα αυτοκίνητα αέρος, όπως το AirScooter, το οποίο γενικώς στο σχήμα θυμίζει τα γνωστά σκουτεράκια και μπορεί να πετάξει για δύο ωρες στα δέκα χιλιάδες πόδια. Κοστολογείται περίπου στα $50,000.

Για όσους βέβαια θέλουνε κάτι πιο φινετσάτο θα υπάρχει και το Skycar (βλέπε φωτογραφία), μια εναέρια μείξη της φεράρι με το μπατ μομπίλ. Είναι βενζινοκίνητο και πετά στα 20.000 πόδια.
(Από το http://www.cbsnews.com)
...Διότι καλό το σκούτερ και το παπί (αέρος) αλλά η φεράρι δείχνει αρχοντιά. Πράγμα που μου θυμίζει το παλιό καλό τραγούδι των Καφρίλιον "τι τη θέλεις τη φεράρι άμα έχεις παλαμάρι, τι τη θες τη λαμπορκίνι αμας έχεις ψωλή σαΐνι".

Συμπαθάτε με για το σόκιν του πράγματος αλλά σιγά μην αυτολογοκριθώ κιόλας.

Ο Μr. 60%

Ανάμεσα στα υπόλοιπα πρέπει να ασχοληθούμε και με την αφεντομουτσουνάρα του. Τι έχει πει και τι έχει κάνει. Γιατί είναι ντροπή το 60% του. Είναι ντροπή οι Αφοί Ψωμιάδη να λύνουν και να δένουν στη Σαλονίκη. Όπως ντροπή είναι φυσικά αυτή η φωτό. Περισσότερα τις επόμενες ημέρες. Το έπος Ψωμιάδη θα συνεχιστεί -και φυσικά δεν μιλάμε μόνο για το Πανάγειο άγος.Τι είναι πιο αστραφτερό; Το κύπελλο που κρατά ή το χάμογελό του; Και η πλαστική ελληνική σημαία; Σίγουρα, από τις αποθήκες του κόμματος, από αυτές που διανέμονται στις τοπικές για τις συγκεντρώσεις. Το δε στεφάνι είνα από μια πρωτομαγιά στο Σέιχ Σου. Ο κυρ Παναγιώτης μεθυσμένος και δαφνοστεφανωμένος είχε τραγουδήσει αγαπημένες του ρετρό μπαλάντες.

ΓΕΙΑ ΣΟΥ ΓΙΑΝΝΗ!

Η αλήθεια είναι πως γέρασε πια. Αλλά μόνο ηλικιακά. Καθότι μουσικά προχωρά.
Αλήθεια είναι επίσης ότι τον προτιμώ -και πάντα θα τον προτιμώ- "ροκά", παρέα με τις μανιασμένες κιθάρες του Μπάμπη και του Ασκληπιού, το απίστευτο μπάσο του Καρρά και τον μετρονόμο Τόλιο. Ωστόσο σήμερα θα είμαι εκεί. Να τον δω με μπαγλαμάδες, τσέλα, πνευστά και λοιπούς πειραματισμούς. Αλλά πάντα θα τον προτιμώ έτσι, με τις Τρύπες, όπως τον βλέπουμε σε αυτό το βιντεακι από μια συναυλία στην Αθήνα το 1988

: http://www.youtube.com/watch?v=cWQJhVLoH7E

ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΕΙΝΑΙ ΧΑΖΗ ΟΣΟ Η ΕΡΩΤΗΣΗ

"Τι ομάδα είσαι;», «πηγαίνεις στην Εκκλησία;», «τι προϊόντα βγάζει ο τόπος σου;», «ποιοι ήταν οι ήρωες του '21 και τι γνωρίζεις για αυτούς;», «γνωρίζεις ποιος ήταν ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης;», «από ποιο μέρος είναι η καταγωγή σου;», «τι δουλειά κάνουν οι γονείς σου;», «τι ομάδα υποστηρίζεις;», «είσαι εγκρατής;», «έχεις τατουάζ;», «το χωριό σου βγάζει καλό λάδι ή τυρί;» «πώς μπορεί να αντιμετωπιστεί η υπογεννητικότητα;», «πώς μπορούν να αντιμετωπιστούν τα προβλήματα της Παιδείας», "πώς μπορούν να αντιμετωπιστούν τα προβλήματα του συστήματος υγείας;», «πότε έγιναν οι βαλκανικοί αγώνες και ποιοι ήταν οι ήρωές του;», «πότε απελευθερώθηκε η Θεσσαλονίκη;».

Σε όσες περισσότερες απαντήσουν σωστά οι δύσμοιροι ερωτηθέντες, τόσο περισσότερες πιθανότητες έχουν να γίνουν... ΕΠΟΠ (επαγγελματίες οπλίτες του ελληνικού στρατού)! Η κριτική είναι ηδη οξύτατη προς το υπουργείο Εθνικής Αμυνας τοσο για το θεσμό της συνεντεύξεως αυτόν καθαυτόν, όσο και για το... αστείο επίπεδο των ερωτήσεων.

Οποιος ενδιαφέρεται μπορεί να διαβάσει την
Απάντηση Στρατού για τις εξετάσεις των ΕΠΟΠ

Αραγε χρειαζονται οι υποψήφιοι λυσάρια και φροντιστήρια;

ΚΑΚΕΝΤΡΕΧΕΙΑ

Σύμφωνα με απολύτως ανεπιβεβαίωτες πληροφορίες, ο γνωστός επικοντιστής Σεργκέι Μπούμπκα στα τέλη της δεκαετίας του '80 επισκέφτηκε χωριό της πατρίδος μας (τι είν' η πατρίδα μας; μην είν' οι κάμποι, τα βουνά;). Το τότε "κόκκινο" χωριό μαζεύτηκε να υποδεχθεί έναν δικό του άνθρωπο, έναν εξέχοντα πολίτη της ΕΣΣΔ.

Ξέρετε πώς είναι αυτά. Μαζεύτηκαν όλοι, ο παπάς, ο κοινοτάρχης, ο γραμματικός, ο αγροφύλακας, γυναικόπαιδα. Τραπέζι γιορτινό στήθηκε, τα εδέσματα πλούσια, το κρασί άφθονο. Τα φλας άστραφταν. Όλοι θέλανε να φωτογραφηθούν δίπλα στο χαμογελαστό παλικάρι. Και αυτός, προσηνής κι ευγενικός, πρόθυμος να κάνει ό,τι του ζητούσαν.

Όπως ήρθε, με το χαμόγελο στα χείλη και με την ευγένεια στο βλέμμα, ο Σεργκέι έφυγε από το χωριό το ίδιο βράδυ, αφήνοντάς τους όλους με την απορία πώς αυτός ο τόσο σπουδαίος άνθρωπος καταδέχθηκε το άσημο χωριουδάκι τους. Ακόμη και σήμερα, χρόνια μετά, όσοι θυμούνται το σημαίνον εκείνο γεγονός έχουν να λένε για το ήθος του τσάρου των αιθέρων, για το "δικό τους παιδί", που τόσα πρόθυμα έγινε συνδαιτυμόνας τους.

Μπορεί και να ήταν (είναι) έτσι ο εν λόγω.
Μπορεί, πάλι, απλώς να ήταν υποταγμένος σε ένα απολυταρχικό καθεστώς που αντιμετώπιζε ως πρεσβευτές τους αθλητές μετατρέποντας τους σε άβουλα πιονάκια.
Μπορεί βέβαια να είμαι απλώς κακεντρεχής και δύσπιστος.

ΜΟΛΥΝΣΗ ΓΡΑΦΕΙΟΥ

Δεν ξέρω αν το έχει σκεφτεί ποτέ κανείς, αλλά πιστεύω ότι υπάρχει κάτι που θα το ονομάσω (ηχο)ρύπανση γραφείου.

Πακτωμένοι, ο ένας δίπλα στον άλλο, γευόμαστε το ρέψιμο, το αποσμητικό, τα πόδια του συναδελφου. Η φασαρία αφόρητη. Τα ερκοντίσιον ανακυκλώνουν αέρα γεμάτο νικοτίνη. Ο χώρος μυρίζει οξεία υπολογιστίτιδα. Το ασανσέρ γίνεται σημείο συνάντησης διάφορων φωνακλάδων. Οι πιο φωνακλάδες είναι αυτοί που δεν φεύογουν αλλά παραμένουν για να μου σπάσουνε και άλλο τα νεύρα. Η πόρτα του ασανσέρ πάντα ανοίγει διστακτικά όταν κάποιος έρχεται για δουλειά, ορμητικά και με πολύ θόρυβο όταν κάποιος επιτέλους φεύγει. Μέσα στον μικρό και πανάρχαιο ανελκυστήρα, τα βλέμματα δεν συναντιούνται. Εκεί πλέον γίνεσαι ένα με τις μυρωδιές των συν-ασανσεριστών σου. Βγαίνοντας έξω τις κουβαλάς μαζί σου.

Βάζω τα ακουστικά μου. Οι Libertines τελειώσαν, ερχονται οι System of Down. Αυτός ο κιθαριστικός ορυμαγδός με γαληνεύει και με βοηθά να συνεχίσω τη δουλειά μου.

Σε λίγο θα σχολάσω. Θα περπατήσω προς την Εγνατία, ανικανοποίητος από το πώς πέρασα τις τελευταίες έξι-επτά ώρες και σκεπτόμενος για πολλοστή φορά ότι τουλάχιστον δεν βόσκω πρόβατα όπως προέβλεπε πριν από καμιά δεκαπενταετία η μάνα μου. Θα θυμηθώ και το θράσος εκείνης της γνωστής που δουλεύει στο υπουργείο και κάθε μεσημέρι γκρινιάζει ότι πιάστηκε ο κώλος της από το να κάθεται όλη την ώρα στο γραφείο -τόση πολλή δουλειά είχε η δόλια... Θα νιώσω τυχερός και ικανοποιημένος. Θα ξεχάσω τα συνθήματα περί θανάτου στη μισθωτή σκλαβιά (η οποία, για να μην ξεχνιόμαστε, είναι εκβιασμός) και θα κοιτάξω να δω πώς θα μπορέσω να προασπιστώ τα εργασιακά μου δικαιώματα.

Αυτή η ξέφρενη πορεία από τον εκβιασμό στο δικαιώμα με ζαλίζει όμως. Ευτυχώς λίγο Iss Pro Evolution (ποδοσφαιράκι στο PS2, για τους μη μυημένους) θα με φέρει στα ίσα μου. Ευτυχώς να λες -συν τοις άλλοις- που δεν νικήσανε οι κομμουνισταί και δεν γίναμε Αλβανία, κι έτσι μπορούμε και έχουμε πλεηστέσιον (και ντιβιντί, εκκλησίες, αλκοόλ, ναρκωτικά) προκειμένου να ξεχνάμε τις έγνοιες που ο καπιταλισμός μας δημιουργεί και ξέγνοιαστοι να προσερχόμαστε για εργασια και χαρά και παραγωγικότητα, μόνο και μόνο για να κερδίσουμε λίγο ακόμη χρόνο και χρήμα για κάνα δυο ποτάκια ακόμη, άσε που βγαίνει και το PS3...