Συναγωνιστές, συναγωνίστριες,
οι ημέρες που διανύουμε προσφέρονται για να βγουν πλούσια συμπεράσματα, από το λαό, να ξεχωρίσει η ήρα από το στάρι, να ριζώσει βαθιά στις συνειδήσεις ο σπόρος της ανυπακοής και της απειθαρχίας στην πολιτική του κεφαλαίου, της ΕΕ, της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, των κομμάτων του ευρώμονόδρομου, να ανοίξει ο δρόμος για την ανασύνταξη και την αντεπίθεση του εργατικού λαϊκού κινήματος.
Η περίπτωση της Φριγκογκλάς είναι η πιο τρανή απόδειξη ότι τα κέρδη για τα μονοπώλια, όχι μόνο δεν εξασφαλίζουν θέσεις εργασίας κι ευημερία για την εργατική τάξη, όπως χρόνια τώρα ισχυρίζονται τα παπαγαλάκια των πολυεθνικών, αλλά αντίθετα προϋποθέτουν την συντριβή εργασιακών δικαιωμάτων, την επιστροφή στον εργασιακό μεσαίωνα που βίωναν οι εργάτες στην εποχή πριν ακόμα κι από την εξέγερση του Σικάγο.
Το εργοστασιάκι της δεκαετίας του 80 ανήκει σήμερα σε ένα μονοπώλιο που δραστηριοποιείται σε πολλές χώρες παγκόσμια, σε πολλούς κλάδους, με υψηλή κερδοφορία κι οφέλη για τα παράσιτα τους ιδιοκτήτες της.
Αναπτύχθηκε, όπως κι άλλα μονοπώλια αξιοποιώντας το νομοθετικό οπλοστάσιο που εφάρμοσαν και στην χώρα μας, οι πολιτικοί εκπρόσωποι του κεφαλαίου, οι ηγεσίες της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, αξιοποιώντας τις φιλομονοπωλιακές ρυθμίσεις που εξασφαλίζει η Συνθήκη του Μάαστριχτ.
Δεν ισχύουν λοιπόν τα παραμύθια της χαλιμάς που μας έλεγαν τόσα χρόνια οι θιασώτες της αγοράς και της παγκοσμιοποίησης, ότι όσο μεγαλώνει η πίτα, τόσο θα μεγαλώνουν και τα δικά μας κομμάτια. Αποδείχθηκε ότι όλα αυτά τα χρόνια που μας ζητούσαν να κάνουμε θυσίες, το κεφάλαιο γιγάντωνε την κερδοφορία του κι εμείς επιστρέφουμε σε μεσαιωνικές εργασιακές σχέσεις, σε ένα καθεστώς γαλέρας.
Το ίδιο ακριβώς τους απασχολεί και σήμερα. Πως δηλαδή θα διαφυλαχθεί ως κόρη οφθαλμού η κερδοφορία τους, φορτώνοντας στις δικές μας πλάτες τ’ αδιέξοδα της αγοράς τους.
Το σύστημά τους έφαγε τα ψωμιά του.
Η αγορά τους απέτυχε. Η κρίση είναι μόνιμο χαρακτηριστικό της, γιατί η ίδια η καπιταλιστική παραγωγή είναι από τη φύση της άναρχη, καθώς είναι παραγωγή εμπορευμάτων με σκοπό την απόσπαση του μέγιστου δυνατού κέρδους, και όχι για την ικανοποίηση των ολοένα και διευρυνόμενων κοινωνικών αναγκών.
Έτσι εμείς οι παραγωγοί του πλούτου δουλεύουμε για να καρπώνονται την υπεραξία που δημιουργούμε οι κεφαλαιοκράτες-παράσιτα, σαν τους Δαυίδ και Λεβέντη, που το πιθανότερο είναι να μην ξέρουν καν που πέφτουν οι επιχειρήσεις τους.
Αυτά τα παράσιτα μαζί με τους διάφορους «Καμπέρους», «Μανιατόπουλους» και λοιπούς της παρέας τους, χωρίς την δική μας δουλειά είναι κυριολεκτικά ένα τίποτα.
Αυτοί χωρίς εμάς δεν μπορούν να αυγατίζουν τα κέρδη τους. Εμείς όμως δεν τους έχουμε καμιά ανάγκη.
Οι οικοδόμοι, οι μηχανικοί στις κατασκευές ξέρουν να χτίζουν. Δεν χρειάζονται κανέναν Μπόμπολα πάνω απ’ το κεφάλι τους.
Οι εργάτες, οι ψυκτικοί, οι τεχνικοί στην φριγκογκλάς ξέρουν να φτιάχνουν ψυγεία. Δεν χρειάζονται κανέναν Δαυίδ πάνω απ’ το κεφάλι τους.
Οι μεταλλεργάτες, δεν χρειάζονται τους βιομήχανους για να τους εξηγήσουν την δουλειά τους.
Οι αγρότες δεν χρειάζονται ούτε τη Φάγε, ούτε κανένα άλλο μονοπώλιο, να τους πει τι και πως θα καλλιεργήσουν.
Το ζήτημα λοιπόν που μπαίνει επί τάπητος είναι ποια παραγωγή, για ποιον σκοπό κι αντίστοιχα, ποια τάξη θα έχει το κουμάντο στην εξουσία και στην οικονομία.
Αυτό είναι το επίκαιρο κι αναγκαίο να λυθεί. Κι όσο πιο σύντομα, τόσο το καλύτερο για την εργατική τάξη, τους αυτοαπασχολούμενους, την φτωχή και μεσαία αγροτιά, τη νεολαία.
Διαφορετικά εάν δεν μπει στο επίκεντρο η πάλη συνολικά ενάντια στα μονοπώλια, θα καταφέρνουμε να αποσπάμε προσωρινά κάποιες κατακτήσεις, μπορεί και να φρενάρουμε κάποια μέτρα, αλλά μόλις αλλάζει ο συσχετισμός δύναμης θα μας τις παίρνουν πίσω.
Άρα επειδή δεν παίζουμε, ούτε συμμετέχουμε στο κίνημα για να εκφράζουμε γενικώς κι αορίστως την διαμαρτυρία μας, η πάλη μας, όλα μας τα βέλη πρέπει να χτυπήσουν τον κοινό αντίπαλο, τα μονοπώλια και το πολιτικό και συνδικαλιστικό τους προσωπικό.
Από αυτή τη σκοπιά το καθήκον της ανασύνταξης και ανασυγκρότησης του εργατικού κινήματος, δεν αφορά μόνο τις δυνάμεις που σήμερα συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ, αφορά ευρύτερα όλους τους εργάτες και τις εργάτριες, τους αυτοαπασχολούμενους, τους μικρομεσαίους αγρότες, τη νεολαία, που δεχόμαστε τις συνέπειες της αντιλαϊκής πολιτικής στο πετσί τους, που προβληματίζονται για τη σημερινή κατάσταση.
Τους καλούμε να μην ταλαντευτούν στιγμή.
Υπάρχει λύση.
Προϋποθέτει όμως την στέρεη απόφαση να κάνουμε θυσίες, αυτή τη φορά όμως για τα συμφέροντα της δικής μας τάξης.
Η πολιτική που εφαρμόζεται όλα αυτά τα χρόνια, είναι η στρατηγική του κεφαλαίου για την αύξηση της κερδοφορίας του και χτυπά ανεξαιρέτως, όλους τους κλάδους. Λεηλατεί μισθούς και μεροκάματα, ξεφτιλίζει οχτάωρα κι εργασιακές σχέσεις, φορτώνει με ανεργία κι εργασιακή αβεβαιότητα, εμπορευματοποιεί την παιδεία και την υγεία, προτείνει σαν σύγχρονο τρόπο ζωής την ναρκοαποχαύνωση, κρεμάει την ελπίδα για μια καλύτερη ζωή στις οθόνες του στοιχήματος και του τζόγου.
Παράλληλα ξεκληρίζει την μικρομεσαία αγροτιά, συνθλίβει τους αυτοαπασχολούμενους κάτω από τον αδυσώπητο μονοπωλιακό ανταγωνισμό.
Ακριβώς επειδή αυτή η πολιτική είναι στρατηγική του κεφαλαίου, εφαρμόζεται ευλαβικά ανεξάρτητα από το ποιος είναι ο εκάστοτε διαχειριστής, ανεξάρτητα από το ποιος κάθε φορά βρίσκεται στο τιμόνι της αστικής εξουσίας. Για αυτό οι ηγεσίες της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, διαγωνίζονται στο ποιος μπορεί να εφαρμόσει καλύτερα την πολιτική που συμφέρει το κεφάλαιο.
Για αυτός ο ένας εφαρμόζει τους νόμους που βρήκε έτοιμους απ’ τον άλλον, όπως τον νόμο Ρέππα και πολλούς ακόμα. Για αυτό μαζί συμφωνούν για την παραπέρα ενίσχυση του κεφαλαίου με τα 28 δις ευρώ. Για αυτό κι ετοιμάζουν να επισημοποιήσουν τον δεσμό τους, με ανοιχτό πολιτικό γάμο, όπως ζήτησε η ηγεσία του ΣΕΒ κι αμέσως εμφανιστήκαν και τα παρανυφάκια, διάφορα γνωστά στελέχη του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ.
Στο δημοτικό συμβούλιο ο γάμος έχει ήδη πραγματοποιηθεί καθώς σε πρόσφατη συνεδρίαση Φλωράτος και Φούρας συμφώνησαν να καταργηθεί το επίδομα ανεργίας για να μην «παρκάρουν» οι εργαζόμενοι, κι από κοντά κι ο ΣΥΝ δια στόματος Γρηγόρη να υπερθεματίζει για την ανάγκη να δοθούν ακόμα περισσότερα κίνητρα στο κεφάλαιο.
Τα ίδια ζητούσε κι ο Τσούκαλης στην Βουλή, τα ίδια και η πλειοψηφία του Εργατικού Κέντρου. Όλους μαζί βέβαια τους ξεπέρασε κάποιος Βουκελάτος, ιδιοκτήτης νυχτερινών κέντρων και μέλος της ΚΠΕ του ΣΥΝ που σε πρόσφατη συνεδρίαση της Ομοσπονδίας των ΕΒΕ στη Πάτρα ούτε λίγο ούτε πολύ ισχυρίστηκε ότι το κλείσιμο των δρόμων του θυμίζει χούντα και ότι οι αγροτικές κινητοποιήσεις μοιάζουν με φασισμό.
Μετά βέβαια όλοι μαζί παριστάνουν τις ουσίες Μαρίες!
Τα μέσα ενημέρωσης κι οι πολυπλόκαμοι μηχανισμοί του συστήματος, οξύνουν τον αντικομουνισμό, την κρατική και παρακρατική βία και καταστολή, έχουν ανάγκη τον αυταρχισμό για να περάσουν δια πυρός και σιδήρου την γραμμή της πλουτοκρατίας.
Την ίδια στιγμή προσπαθούν να εκτρέψουν την οργή και την αγανάκτηση που γεννά η εφαρμογή της δικής τους πολιτικής, σε κανάλια ανώδυνα για το σύστημα και την εξουσία τους. Προσπαθούν να τραβήξουν κρίσιμες μάζες μακριά από το ταξικό εργατικό κίνημα, γιατί ξέρουν πολύ καλά ποιος είναι ο αντίπαλος τους.
Θέλουν ένα στημένο κίνημα μαϊμού που θα εκτονώνεται στις βιτρίνες των τραπεζών, αφήνοντας άθικτα τα θεμέλια της πολιτικής και οικονομικής τους εξουσίας.
Το ταξικό εργατικό κίνημα είναι σε κάθε περίπτωση στο στόχαστρο κι αυτό είναι πολύ φυσικό. Ξέρουν με ποιον έχουν να κάνουν.
Δεν πρόκειται να τα διπλώσουμε. Ας βάζουν τον κάθε Καπανδρίτι, το τσιράκι της εταιρείας, στα τζάμπω, να κάνει μυνήσεις. Ας γεμίζουν την χώρα με εργατοδικεία κι αγροτοδικεία πρωτοπόρων αγωνιστών. Ας στέλνουν τις δυνάμεις καταστολής και τους κουκουλοφόρους ομοϊδεάτες τους να παίζουν το γνωστό κρυφτούλι, εμείς δεν πρόκειται να τους κάνουμε την χάρη.
Δεν αλλάζουμε ρότα.
Η στρατηγική του κεφαλαίου απαντιέται με στρατηγική αντεπίθεσης του εργατικού κινήματος με γραμμή πάλης που να θίγει την κερδοφορία των μονοπωλίων και να φέρνει στο προσκήνιο τις σύγχρονες ανάγκες μας, στην δουλειά και συνολικά στην ζωή.
Με γραμμή αποκάλυψης κι ανελέητης σύγκρουσης με τους τοποτηρητές του κεφαλαίου μέσα στο εργατικό κίνημα κι όσους ακόμα κάνουν τις πλάτες στο κεφάλαιο.
Είναι έκθετη και υπόλογοι η πλειοψηφία του ΕΚ Πάτρας η οποία την ίδια στιγμή που μιλούσε για απεργία για τα μάτια του κόσμου, θάβοντας την κυριολεκτικά, προσπαθώντας να ξεπλύνει τις ευθύνες της δικές της, αλλά και των ομοϊδεατών στη ΓΣΕΕ, που είχαν απορρίψει το αίτημα των ταξικών δυνάμεων για απεργία, την ίδια στιγμή ο Σουβαλιώτης, εκπρόσωπος της ίδιας αντεργατικής πλειοψηφίας στρογγυλοκάθονταν στο τραπέζι της ΟΚΕ Αχαΐας, συμφωνώντας με τον Εκπρόσωπο του ΣΕΒ και του οικονομικού επιμελητηρίου ότι η κρίση μας πλήττει όλους το ίδιο, εργάτες και κεφαλαιοκράτες, ότι χρειάζονται πιο πολλά κίνητρα για το κεφάλαιο, και συμμαχία με τους φορείς που θα οργανώσουν θεματικές ημερίδες για το θέμα.
Άνθρωποι της δικής τους παράταξης μετέτρεψαν την απεργία με στάση εργασίας στο ΔΣ της Άμστελ.
Η ίδια πλειοψηφία στο κέντρο μιλούσε για απαθή κυβέρνηση, ναι η γνωστή κυβέρνηση της ΝΔ που έχει εφαρμόσει μέχρι κεραίας τη στρατηγική του κεφαλαίου, στηριγμένη στο νομοθετικό οπλοστάσιο που βρήκε ετοιμοπαράδοτο από το ΠΑΣΟΚ, και για την ανάγκη περισσότερων επενδύσεων.
Τι μεγαλύτερη επένδυση από τα 8 εκατομμύρια ευρώ της Φριγκογκλάς για να βγάλει στην ανεργία τους εργάτες.
Είναι τόσες οι πομπές τους που δεν τους ξεπλένει ούτε ο Νιαγάρας.
Σε πρόσφατες δηλώσεις του ο πρόεδρος του ΕΚ, στέλεχος της ΠΑΣΚΕ Καλής, ζήτησε να απαγορευτούν οι απολύσεις σε όσες επιχειρήσεις είναι κερδοφόρες. Στις άλλες δηλαδή δεν τρέχει τίποτα!
Απέδειξαν για μια ακόμα φορά ότι στην προτεραιότητα τους δεν είναι τα εργασιακά δικαιώματα, αλλά η εξασφάλιση της κερδοφορίας του κεφαλαίου. Αυτή ακριβώς την κερδοφορία που οδηγεί στις απολύσεις στη Φριογκογκλάς, στον Βοσινάκη Ελμπίσκο, στα Τζάμπο και αλλού.
Αυτοί οι κύριοι θα υποκρίνονται ότι δήθεν συμπαραστέκονται στους εργάτες φορτώνοντας την ευθύνη στην άλφα η βήτα κυβέρνηση γιατί έχουν στόχο να κρύψουν τις ευθύνες των μονοπωλίων, γιατί φοβούνται μήπως πάρει ο αγώνας αντιμονοπωλιακά χαρακτηριστικά, αμφισβητώντας την ΕΕ, απειθαρχώντας στις κατευθύνσεις της.
Κάνουν ότι μπορούν για να μην δημιουργηθούν οι όροι για την συγκρότηση της συμμαχίας όλης της εργατικής τάξης, ανεξάρτητα από κλάδο, μαζί με τους φυσικούς της συμμάχους τους αυτοαπασχολούμενους και την μικρομεσαία αγροτιά. Τρέμουν μπροστά σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο γιατί ξέρουν πολύ καλά ότι αυτή η γραμμή είναι η μοναδική που μπορεί να ανοίξει τον δρόμο για συνολικότερες αλλαγές σε όφελός της εργατικής τάξης και των συμμάχων της.
Η εργατική τάξη δεν έχει να περιμένει τίποτα από συνδικαλιστές σαν τον κ. Κοζία ή τον κ. Βουλδή που ενώ δεν έβγαλαν κιχ στις απολύσεις στην Αλλαγή και στην Ημέρα, ενώ δεν τολμάνε να καταγγείλουν ούτε στα λόγια τη πολιτική ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΕΕ-Κεφαλαίου, έχουν το θράσος να ζητάνε δηλώσεις μετανοίας από το ΠΑΜΕ.
Η εργατική τάξη πρέπει να κάνει φύλλο και φτερό συνδικαλιστές σαν του Καραγεωργόπουλο και τη Παναγοπούλου, μέλη του ηγετικού πυρήνα της ΠΑΣΚΕ στο ΕΚ, που αφού πρώτα καταψήφισαν την πρόταση για απεργία στον Μανιατόπουλο για την επαναπρόσληψη Ζαροτιάδη, εμφανίστηκαν στο εργοστάσιο αραχτοί και λάιτ, ζητώντας και τα ρέστα από το Συνδικάτο Μετάλλου, παριστάνοντας τον δικηγόρο του Μανιατόπουλου.
Με κάτι τέτοιους συνδικαλιστές στο τιμόνι του εργατικού κινήματος, η πλουτοκρατία τρίβει τα χέρια της.
Για αυτό και είναι επιτακτική ανάγκη η οργάνωση στα συνδικάτα με σκοπό και στόχο την αλλαγή του συσχετισμού σε βάρος των τοποτηρητών του κεφαλαίου μέσα στο κίνημα.
Η ισχυροποίηση του ΠΑΜΕ, με νέα σωματεία και συνδικάτα, η αντεπίθεση στις αδυναμίες που έχουμε στην λειτουργία ταξικών σωματείων, το ξεπέρασμα τους, είναι αποφασιστική προϋπόθεση για την αντεπίθεση της εργατικής τάξης.
