τι να αναρωτιούνται οι ψυχές μας αυτή την ώρα που τα περβάζια δακρύζουν και η φύση έξω χειροκροτάει; άδειασαν τα ράφια της βιβλιοθήκης και στη ντουλάπα έμειναν μόνο ένα πιστόλι και ένα σπαθί. farewell to arms. θα μείνουν μόνα τους, θα σκονιστούν καταλλήλως μέχρι ο επόμενος να τα πετάξει σε κάποιον κάδο. εκτός αν τα χρειαστείς και τα πάρεις μαζί σου. λάθος. αν νιώσεις την ανάγκη πως τά χρειάζεσαι ξέχνα το. δεν είναι φτιαγμένα για να τα χρειάζεσαι. αυτά χρειάζονται εσένα. η ψυχή να βγάζει φωτιές και να χαίρεται με ένα χαμόγελο από απόσταση μισού μέτρου. άρπαξέ τα και κράτησέ τα γερά. να ρωτήσεις. να μάθεις. να πάρεις τηλέφωνο. ίσως έτσι να συνεισφέρεις λίγο σε αυτό που λέγεται ζωή. σου. και ίσως, λέμε τώρα, όταν θα ανοίγεις τα μάτια σου να μην αισθάνεσαι μόνος, αλλά να σου χαϊδεύει μια αύρα τα μαλλιά. μόνος. και για να έχουμε καλό ερώτημα, τι είναι η μοναξιά; κάποτε είχες βρει την απάντηση. έτσι νόμιζες. μα αυτή τη στιγμή που η τρομπέτα σκορπάει βρώμικες αναθυμιάσεις, θα ήθελες. περίεργο δεν είναι αυτό το σχήμα; ένα μέλλον και ένα παρελθόν μαζί να σχηματίζουν μια προσμονή σε συσκευασία. χα!
