ΡΩ

μαζεύω τις επιθυμίες και τους πόθους μου και τα χωράω όλα σε ένα μαύρο κορδονάκι με μια χάντρα πάνω του. κουβαλάω μαζί μου μυρωδιά τριών ημερών την οποία το νερό - ευτυχώς - δεν κατάφερε να καλύψει. φωτεινές τελείες στα παράθυρα, χρωματιστοί άνθρωποι, κοιμούνται, ξυπνάνε, διαβάζουν για τις ζωές των άλλων. η ζωή μας. εδώ. τίποτα δεν έχει σημασία πια, μόνο το μακριά. μακριά. και ο έρωτας. λέξη με ρω. ρω. το πιο γλυκό γράμμα του κόσμου. συνοδεύεται απαραιτήτως από - τουλάχιστον - χαμόγελο και προφέρεται δυνατά. με τα ηχεία στο τέρμα. όχι αυτά της έντασης. αλλά της ψυχής. αυτά τα εσωτερικά που εκπέμπουν το κουράγιο του κόσμου όλου.





και το δειλινό που θα επακολουθήσει εκείνο το πρωί, καθώς θα πίνουμε μαργαρίτες πασπαλισμένες με νότες από νούφαρα και λέξεις από χρωματιστά φουλάρια, θα κοιταχτούμε στα μάτια. και θα ξέρουμε τότε, πως αυτή η υγρή πόλη είναι δική μας.

θα διασχίζεις ένα πρωινό τον κόσμο
και θα 'ναι πιο όμορφα και από ένα όνειρο..





και τι είναι το όνειρο;


αν όχι κάτι άλλο από μια βαθύτερη προσδοκία.
από μια μυρωδιά που μένει ανεξίτηλη.
από ένα γέλιο που χαράζεται στη μνήμη.
από ένα βλέμμα που κάνει τους εφιάλτες να φαντάζουν ανέκδοτα.
από μια απόσταση πεντακοσίων τεσσάρων (504) χιλιομέτρων που εκμηδενίζεται.


αν όχι κάτι άλλο από την προσπάθεια για την γεύση όλων αυτών..