ΕΚΤΑΚΤΟ ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ

"Απαγόρευση της θεατρικής παράστασης «Το όνομά μου είναι Rachel Corrie

Ο δήμαρχος της Ηλιούπολης Γιάννης Αναγνώστου απαγορεύει την παρουσίαση της παράστασης «Το όνομά μου είναι Rachel Corrie» στο δημοτικό θέατρο Ηλιούπολης, διότι, όπως ο ίδιος δήλωσε, θεωρεί την κίνηση αυτή «πολιτική κίνηση».

Aντιπρόσωποι πολιτιστικού φορέα της Ηλιούπολης σε συνεργασία με το επίσημο πολιτιστικό κέντρο το δήμου ενδιαφέρθηκαν για το ανέβασμα της παράστασης στο δήμο Ηλιούπολης. Η παράσταση είχε προγραμματιστεί για τις 7 Ιουλίου 2010. Είχαν συμφωνηθεί όλα τα διαδικαστικά, είχαν οριστεί οι ημερομηνίες των τεχνικών προβών και διευθετούνταν τα επιμέρους τεχνικά ζητήματα.

Ο πολιτιστικός φορέας του δήμου έδωσε διορία στο δήμαρχο και τον αντιδήμαρχο να αναθεωρήσουν τη θέση τους μέχρι την Κυριακή 28 Ιουνίου. Η θέση όμως του δημάρχου δεν έχει αλλάξει.

Ακυρώνει προγραμματισμένη θεατρική παράσταση απαγορεύοντας την φιλοξενία της στο δημοτικό θέατρο. Απαγορεύει την παράσταση "Το όνομά μου είναι Rachel Corrie", μία παράσταση της Μάνιας Παπαδημητρίου που παρουσιάστηκε όλο το χειμώνα στο Θέατρο του Νέου Κόσμου, μία παράσταση που πήρε δύο παρατάσεις και που θα συνεχίσει να παρουσιάζεται και για δεύτερη χρονιά."


Πηγή:http://smallbreaths.blogspot.com/2010/06/blog-post_29.html



Επειδή το θέμα της παράστασης θίγει συγκεκριμένες πολιτικές στάσεις μάλλον κάποιους ενοχλεί. Δεν πρέπει να επιτρέπουμε να γίνεται κάτι τέτοιο και το πιο σημαντικό από όλα είναι η ενημέρωση.

Ελπίζω

Κάθισε χάμου να κοιτά το πέλαγος
Στάθηκε σιωπηλός να πειστεί.
Δάκρυσε ήδη. Μόνος.
Παρατηρεί ποιός έρχεται από μακριά
...............





Δυο γλαρόπουλα ξανθά
κι άλλα κι άλλα!
κι αυτός πετάει, υψώνεται, ζωντανεύει!
απλώνει κι ορθώνεται.
Ζει, το ακούσατε όλοι;
Ζει!
Και κοιτά απ τους αψηλούς αέρηδες το κόσμο
τον ήλιο να στάζει δάκρυ αληθινό.
Επιτέλους. Είναι ελεύθερος! Είναι ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ!

Τώρα κοιτάζει τον ουρανό να ελπίζει...
Από αύριο, από αύριο άνθρωποι
θα αναστηθεί στην αιωνιότητα...

ΑΥΤΟΣ ο κόσμος ο μικρός, ο μέγας!

Και ύστερα πέρασαν τόσοι μήνες, χαμένοι μέσα στην απουσία. Ξέρω πως ίσως να ξεχάστηκα και να ξέχασα μέσα σε μήνες σιωπής. Το θέμα για μένα ήταν πως έπρεπε να "παλέψω με το τέρας" και ήξερα πως αυτή η σύγκρουση δε θα σταμάταγε ποτέ αφού ξεκίνησε. Έπρεπε να βγουν μέσα από τη φωλιά τους θεμελιώδη στοιχεία. Αισθάνομαι πως είδα τον εαυτό μου και τους άλλους. Φάνηκε μπροστά μου το δικό μου Alter ego, η θεία αναζήτηση της ύπαρξης και χιλιάδες συναισθήματα. Αισθάνομαι σα να είναι απόκομμα από ταινία σε παλιό κινηματογράφο όλα αυτά και καταβάθως κρυφογελάω γιατί δεν θα ξαναέρθει μέρα χωρίς μια μελαγχολία. Και δε θα υπάρξει μελαγχολία που να μην βγάλει μια μεγάλη αγάπη από μέσα της. Έχει διαφορά το μοιρολόι από τον αγώνα. Δεν αφορά τους ανθρώπους να κλαψουρίζουν για τα βάσανά τους μα να δίδουν τον εαυτό τους για το όραμά τους. Το οποίο κατάλαβα πως είναι κοινό. Όλοι οι άνθρωποι έχουν μέσα τους την ιδέα της αγάπης και της δικαιοσύνης και για αυτό πρέπει να βρουν το δρόμο να πορευθούν προς την αποθέωση του πνεύματός τους. Να μην ξεχνάτε πως έχουμε να χτίσουμε ένα μεγάλο σπίτι να φυλάει μέσα του όλες τις μυρωδιές κι όλα τα φαντάσματα των περασμένων χρόνων. Έχουμε να να θυμόμαστε κάθε αρχαίο και κάθε νέο. Αυτό το σπίτι είναι τούτη δω η γη. Και δεν είναι μόνων ἀνδρῶν ἐπιφανῶν τάφος, είναι τάφος για όλους μα όλους του ανθρώπους που αναπνέουν τον ίδιο αέρα και τραγουδούν "But I feel I'm growing older" και ο,τι άλλο επιθυμεί η παγκόσμια παρουσία τους. Πρέπει να αναστήσουμε τον οικουμενικό άνθρωπο. Κατοικεί μέσα μας, ας ψάξει ο καθένας για αυτόν.

Συγχωρέστε με αν είναι κάπως μπερδεμένες οι σκέψεις μου:)

Μου θύμισε κάτι μια αγαπημένη φίλη. Ας το μοιραστούμε....