ΧΑΣΑΜΕ ΠΑΛΙ ΑΥΤΟ ΤΟ ΔΕΙΛΙ (Πάμπλο Νερούντα)

Χάσαμε πάλι αυτό το δείλι.

Κανείς δε μας είδε απόψε με ενωμένα τα χέρια
ενώ η γαλάζια νύχτα έπεφτε πάνω στον κόσμο.

Από το παράθυρο μου είδα τη γιορτή της δύσης πάνω στους μακρινούς λόφους.
Καμιά φορά σαν ένα νόμισμα άναβε ένα κομμάτι ήλιου ανάμεσα στα χέρια μου.

Εγώ σε θυμόμουνα με την ψυχή σφιγμένη από εκείνη τη θλίψη μου που εσύ ξέρεις.
Τότε πού ήσουνα; Ανάμεσα σε ποιους ανθρώπους; Λέγοντας ποια λόγια;

Γιατί θα έρθει σε ένα ξαφνικά όλος ο έρωτας όταν νιώθω θλιμμένος, και σε νιώθω μακρινή;

Το βιβλίο που πάντα παίρνουμε το δείλι έπεσε, και το παλτό μου κύλησε στα πόδια μου σαν λαβωμένος σκύλος.

Πάντα, πάντα απομακρύνεσαι τα βράδια εκεί που τρέχει το δείλι σβήνοντας αγάλματα.

Πάμπλο Νερούντα

Επιρροές..Κική Δημουλά

Από την συλλογή "Επί τα ίχνη"

"Κάτι τι σου είπε η βροχή,
κάτι τι σου είπε ο Σεπτέμβρης,
κι έγινε η μορφή σου
τζάμι θολό,
που πίσω του μπορεί
κανείς ανενόχλητα
μήνες απρόοπτους
να περάσει"
"Περπατώ και νυχτώνει.
Αποφασίζω και νυχτώνει"

"Ξέρω απ' όλα. Λίγο απ' όλα.
Τα ονόματα των λουλουδιών όταν μαραίνονται,
πότε πρασινίζουν οι λέξεις και πότε κρυώνουμε.
Πόσο εύκολα γυρίζει η κλειδαριά των αισθημάτων
μ' ένα οποιοδήποτε κλειδί της λησμονιάς"

"Πέρασα από κήπους, στάθηκα σε συντριβάνια
και είδα πολλά αγαλματίδια να γελούν
σε αθέατα αίτια χαράς.
Και μικρούς ερωτιδείς, καυχησιάρηδες.
Τα τεντωμένα τόξα τους
βγήκανε μισοφέγγαρο σε νύχτες μου και ρέμβασα.
Είδα πολλά και ωραία όνειρα
και είδα να ξεχνιέμαι"

"Περπάτησα πολύ στα αισθήματα,
τα δικά μου και των άλλων,
κι έμενε πάντα χώρος ανάμεσά τους
να περάσει ο πλατύς χρόνος.
Πέρασα από ταχυδρομεία και ξαναπέρασα.
Έγραψα γράμματα και ξαναέγραψα
και στο θεό της απαντήσεως προσευχήθηκα άκοπα"

"Μίλησα πολύ. Στους ανθρώπους,
στους φανοστάτες, στις φωτογραφίες.
Και πολύ στις αλυσίδες.
Έμαθα να διαβάζω χέρια
και να χάνω χέρια"

"Ταξίδεψα μάλιστα.
Πήγα κι από 'δω, πήγα κι από 'κει...
Παντού έτοιμος να γεράσει ο κόσμος.
Έχασα κι από 'δω, έχασα κι από 'κει.
Κι από την προσοχή μου μέσα έχασα
κι απ' την απροσεξία μου.
Πήγα και στη θάλασσα.
Μου οφειλόταν ένα πλάτος. Πες πως το πήρα.
Φοβήθηκα τη μοναξιά
και φαντάστηκα ανθρώπους.
Τους είδα να πέφτουν
απ' το χέρι μιας ήσυχης σκόνης,
που διέτρεχε μιαν ηλιαχτίδα
κι άλλους από τον ήχο μιας καμπάνας ελάχιστης.
Και ηχήθηκα σε κωδωνοκρουσίες
ορθόδοξης ερημίας"

"Έπιασα και φωτιά και σιγοκάηκα.
Και δεν μου 'λειψε ούτε των φεγγαριών η πείρα.
Η χάση τους πάνω από θάλασσες κι από μάτια,
σκοτεινή, με ακόνισε"

"Όσο μπόρεσα έφερ' αντίσταση σ' αυτό το ποτάμι
όταν είχε νερό πολύ, να μη με πάρει,
κι όσο ήταν δυνατόν φαντάστηκα νερό
στα ξεροπόταμα
και παρασύρθηκα"

"Σε σωστή ώρα νυχτώνει"

έρωτας (Τάσος Λειβαδίτης)

'Oλη τη νύχτα πάλεψαν απεγνωσμένα να σωθούν
απ' τον εαυτό τους,

δαγκώθηκαν,
στα νύχια τους μείναν κομμάτια δέρμα,

γδαρθήκανε
σαν δυο ανυπεράσπιστοι εχθροί,

σε μια στιγμή, αλλόφρονες, ματωμένοι,
βγάλανε μια κραυγή

σα ναυαγοί,
που, λίγο πριν ξεψυχήσουν, θαρρούν πως βλέπουν φώτα,
κάπου μακριά.

Κι όταν ξημέρωσε,
τα σώματά τους σα δυο μεγάλα ψαροκόκκαλα
ξεβρασμένα στην όχθη ενός καινούργιου μάταιου πρωινού.


Τάσος Λειβαδίτης

Αργοπεθαίνει... (Pablo Neruda)

Αργοπεθαίνει
όποιος γίνεται σκλάβος της συνήθειας,
επαναλαμβάνοντας κάθε μέρα τις ίδιες διαδρομές,
όποιος δεν αλλάζει περπατησιά,
όποιος δεν διακινδυνεύει και δεν αλλάζει χρώμα στα ρούχα του,
όποιος δεν μιλεί σε όποιον δεν γνωρίζει.

Αργοπεθαίνει
όποιος αποφεύγει ένα πάθος,
όποιος προτιμά το μαύρο για το άσπρο και τα διαλυτικά σημεία στο "ι"
αντί ενός συνόλου συγκινήσεων που κάνουν να λάμπουν τα μάτια,
που μετατρέπουν ένα χασμουργητό σε ένα χαμόγελο,
που κάνουν την καρδιά να κτυπά στο λάθος και στα συναισθήματα.

Αργοπεθαίνει
όποιος δεν αναποδογυρίζει το τραπέζι,
όποιος δεν είναι ευτυχισμένος στη δουλειά του,
όποιος δεν διακινδυνεύει τη βεβαιότητα για την αβεβαιότητα για να κυνηγήσει ένα όνειρο,
όποιος δεν επιτρέπει στον εαυτό του τουλάχιστον μια φορά στη ζωή του να αποφύγει τις εχέφρονες συμβουλές.

Αργοπεθαίνει
όποιος δεν ταξιδεύει,
όποιος δεν διαβάζει,
όποιος δεν ακούει μουσική,
όποιος δεν βρίσκει σαγήνη στον εαυτό του.

Αργοπεθαίνει
όποιος καταστρέφει τον έρωτά του,
όποιος δεν επιτρέπει να τον βοηθήσουν,
όποιος περνάει τις μέρες του παραπονούμενος για τη τύχη του ή για την ασταμάτητη βροχή.

Αργοπεθαίνει
όποιος εγκαταλείπει μια ιδέα του πριν την αρχίσει,
όποιος δεν ρωτά για πράγματα που δεν γνωρίζει.

Αποφεύγουμε τον θάνατο σε μικρές δόσεις,
όταν θυμόμαστε πάντοτε ότι για να είσαι ζωντανός
χρειάζεται μια προσπάθεια πολύ μεγαλύτερη
από το απλό γεγονός της αναπνοής.

Μόνο η ένθερμη υπομονή θα οδηγήσει
στην επίτευξη μιας λαμπρής ευτυχίας.

Φτιάχνω με κόκκινο μελάνι...

Φτιάχνω με κόκκινο μελάνι στεφάνια,
τ' όνομά σου να κοσμούν,
λιακάδα στους περιπάτους σου
και στην καρδιά σου καρφιτσώνω,
να' ναι λαμπρές οι μέρες σου
πολύχρωμες σαν βοτσαλάκια του βυθού.

Ξέρω πως μεσ' την τσέπη σου
ακριβά φυλάς
άρωμα ονείρου
που τραγουδά
ρωγμές, σιωπές, ανάσες
μυστήρια, μάλαμα φεγγαρίσιο.

Λεύγες ατελείωτες στο διάβα σου
πανιά ορθάνοιχτα στον άνεμο
ανεξίτηλες μνήμες, βλέμματα μυστηριακά
να ζωγραφίζουν κάθε σου ηλιοβασίλεμα,
κάθε καινούργια σου αρχή, ευλογημένη.

Κι εγώ κοντά σου, σαν παραμύθι
που ελευθερώνει τους ήχους και τις μυρωδιές του
στο δικό του δρόμο, στη δική μου αλήθεια

Συνταξιδιώτη μου,
αγαπημένε μου
Χρόνια σου Πολλά
Η Αννιτούλα σου.

29-8-2009

Vanessa Mae, the queen is back (24/9/09)

Τι κοινό έχουν, η Vanessa-Mae, ένα βιολί και το Ηρώδειο?

Τέλειες καμπύλες, υπέροχη ακουστική και συναντιώνται στις 24 Σεπτεμβρίου... (μαζί μου, επίσης)

Ενα ταξίδι μαγικό που δεν θα έχανα, ακόμα κι αν με απειλούσαν με τη ... νέα γρίπη...







Περισσότερες πληροφορίες, εδώ

Aρλέτα - Θηβαίος (Live, 13/7/09)

Δύο απο τους πιο αγαπημένους μου τραγουδιστές, θα πλημμυρίσουν μαζί τη ψυχή και την καρδιά μας -σήμερα- στο κηποθέατρο Παπάγου. Μόλις τό'μαθα, άλλαξα το πρόγραμμά μου χωρίς δεύτερη σκέψη...

Αρλέτα:
Τα τραγούδια της μου προκαλούν αiσθήματα ανάμικτα
Κάτι απ' τη μελαγχολία της φθινοπωρινής βροχής
τη νοσταλγία του χαμένου ονείρου
Κάτι απο την τρυφεράδα της καυτής αγκάλης
την δύναμη του αγέρα, την ένταση του κεραυνού....
Δονήσεις σεισμικές, απο του έρωτα τα χίλια πρόσωπα....

Χρήστος Θηβαίος:
Η βραχνή ζεστή φωνή του είναι φτιαγμένη να τραγουδάει τον έρωτα
Και τότε, οι πέτρες λυώνουν... τα σίδερα λυγίζουν... οι καρδιές ματώνουν...
Οτι άλλο και να προσθέσω θα ήταν λίγο...


ΤΟ ΜΠΑΡ ΤΟ ΝΑΥΑΓΙΟ ~ ΑΡΛΕΤΑ"Προχθές αργά στο μπαρ το ναυάγιο
"βρέθηκα να τα πίνω μ' έναν άγιο
"καθότανε στο διπλανό σκαμπό
"και κοινωνούσε με ουίσκι και νερό

"Του είπα παππούλη τι ζητάς εδώ
"δεν είναι μέρος για έναν άγιο αυτό
"μου είπε, τέκνον κάνεις μέγα λάθος
"εδώ είναι ο φόβος των ανθρώπων και το πάθος

"Κοίταξε γύρω του στεγνούς και μεθυσμένους
"και μου είπε εγώ τους αγαπάω τους κολασμένους
"αν θες ν' αγιάσεις πρέπει ν' αμαρτήσεις
"ε κι αν προλάβεις, ας μετανοήσεις




BATIDA DE COCO ~ ΑΡΛΕΤΑ
"Batida, Batida, Batida, Batida de coco,
"εγώ την καρδιά μου δεν τη δανείζω με τόκο
"κι'όταν την παίρνω πίσω, στο κακό της το χάλι,
"λέω πάντα χαλάλι, και Batida de Coco....



ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΘΥΜΑΜΑΙ Μ' ΑΓΑΠΟΥΣΕΣ ~ ΑΡΛΕΤΑ
"νύχτα βροχερή, άδειο το χέρι
"ψάχνει να σε βρει μα δεν το ξέρει
"που θα σε βρεί...
"Μια φορά θυμάμαι μ'αγαπούσες... τώρα βροχή,
"μιά φορά θυμάμαι μου μιλούσες.... τώρα σιωπήηηη



ΣΕΡΕΝΑΤΑ ~ ΑΡΛΕΤΑ
"Δε θέλω να σε ξαναδώ, μανάρι μου τα κάναμε σαλάτα
"Θέλω μονάχα να σου πω, πως απόψε χάσαμε τη γάτα



ΜΙΚΡΗ ΠΑΤΡΙΔΑ (Νταλάρας και Θηβαίος)
- δεν έκανα ταξίδια μακρινά... ταξίδεψε η καρδιά κι αυτό μου φτάνει...
- το πιο μακρύ ταξίδι μου εσύ.... η γη μου εσύ, ανάσα μου κι αγέρας....



ΘΕΛΩ ΤΗ ΜΕΡΑ ΠΟΥ ΘΑ ΦΥΓΕΙΣ ~ ΧΡΗΣΤΟΣ ΘΗΒΑΙΟΣ
"θέλω τη μέρα που θα φύγεις, απ το πρωί να μου γελάς
"κι όταν την πόρτα θα ανοίγεις, να είναι σαν να μ'αγαπάς...



ΠΟΣΟ ΠΟΛΥ Σ'ΑΓΑΠΗΣΑ ~ ΧΡΗΣΤΟΣ ΘΗΒΑΙΟΣ
"πόσο πολύ σ' αγάπησα, ποτέ δεν θα το μάθεις
"απ τη ζωή μου πέρασες κι αλάργεψες κι εχάθεις
"καθώς τα διαβατάρικα κι αγύριστα πουλιά...

============
ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ:
============
Απο τις συναυλίες που απόλαυσα το φετεινό καλοκαιράκι (και δεν ήταν λίγες,Rene Aubry στο Παλλάς, Φραγκούλης στο Λυκαβηττό, Θαλασσινός (Ηλιούπολη), Scorpions & Παπακωνσταντίνου (Καραισκάκη), διαφορα Metals στο Terra Vibe, μέχρι και Κραουνάκη & Σπείρα-Σπείρα), δεν υπήρξε καμία τόσο συγκλονιστική.

Το πάθος του κοινού ήταν αφάνταστο... Δεν υπήρξε ούτε δευτερόλεπτο που να μην νιώθεις ένταση, συγκίνηση, κορύφωση συναισθημάτων...

Η Αρλέτα, παρά την κλονισμένη της υγεία, ήταν εκεί, με το πηγαίο χιούμορ της, την εξυπνάδα, τον αυτοσαρκασμό και τις ατάκες της, τόσο γλυκειά, όσο ποτέ...

Ο Θηβαίος, το ίδιο συγκινητικός με το γνωστό του πάθος, και δεν θα πρέπει να παραλείψουμε τον Χριστοδούλου, μα και ολόκληρη την μπάντα.

Αυτή η συναυλία θα θέλαμε ποτέ να μην τελειώσει.
Αρλέτα, σε ευχαριστούμε απο καρδιάς...

Πορείες...

Κομμάτια ουρανού
Κεντούν τις αντιθέσεις
Λευκό και μαύρο σε
Πινελιές γαλάζιου.

Στη δύση αναπνοές
Γαλάζιων φτερωμάτων
Ζωντανεύουν εξαϋλωμένα σκαριά.

Ψυχή που λιώνει
Στις χρονοτριβές της νύχτας
Σε κόκκινο άλικο.

Λημέριασμα στο κρασί του έρωτά σου
Φωτοσκιάσεις, σύμβολα
Σκάβουν περάσματα
Συμψηφίζοντας τα με ρήματα άκλιτα.

Ακταιωροί στα μάτια σου
Διαγράφουν πορείες γαλάζιες
Νυχτερινή κούρσα του ήλιου
Σε χρώματα αγριεμένα μελίσσια.

Προσκύνημα φυλής των γαλήνιων λιμανιών,
Των φουρτουνιασμένων ταξιδιών,
Κι απ΄ τη στροφή του δειλινού
Έμπαινε η αυγή στις χαραμάδες των ματιών σου

Αγαπημένη μου...
Μελογάλανη σιωπή μου...

Στον Π... μου

Ταξίδια Αγαπημένα....

Ονειρικά τραγούδια που μιλούν μέσ τη ψυχή μας...
στίχοι που κάνουν τα κορμιά μας να ριγούν...

λάμψεις που ζήσαμε... στιγμές που ζούμε τώρα...
φλόγες που αδημονούμε να μας πυρπολήσουν ξανά...

στο νέο ταξίδι....


ΕΧΩ ΜΙΑ ΑΓΑΠΗ ΓΙΑ ΣΕΝΑ (Αλεξίου)
(κόκκινη όπως το αίμα...)


Κοίτα με, κι αν είμαι αυτό που γυρεύεις
στ' άγνωστο, μόνος ξανά μην πηγαίνεις
Ψάξε με, έχω βαθιά μου κρυμμένο
το όνειρο, που το 'χες χρόνια χαμένο

Έχω μια αγάπη για σένα
κόκκινη όπως το αίμα
Φλόγα το χάδι, τα βράδια ανάβει φωτιές

Έχω μια αγάπη στα χείλια
τρέχει τις νύχτες με χίλια
να 'ρθει κοντά σου, αγάπη μου γεια σου, να λες

Κοίτα με, κι αν είμαι αυτό που ζητούσες
στ' άγνωστο, στις ερημιές που γυρνούσες

Ψάξε με, παρ' τη ζωή μου απ' το χέρι
Μάτια μου, πόσα η καρδιά σου δεν ξέρει...



Εισιτήριο στην τσέπη σου -Παντελής Θαλασσινός
(σ.σ.: και στη δική μου... και στη δική μου...)

Ηθελα να΄μαι η αφή στην άκρη των δακτύλων σου
που ότι αγγίζεις, ν'αχει κάτι κι απο μένα
νάμαι την νύχτα η φωνή χαμένων φίλων σου
που λέν τραγούδια παλιά κι αγαπημένα

Ηθελα να'μαι εισιτήριο στην τσέπη σου
όταν σε μένα ταξιδεύει η σκέψη σου....
ήθελα να'μαι η σκιά στην άκρη των βλεφάρων σου
η μόνη λέξη στο παραμιλητό σου

να'μαι η πρώτη ρουφηξιά απ το τσιγάρο σου...
η τελευταία η γουλιά απ το ποτό σου....
Θα'θελα να'μαι αστραπή που σβύνει μεσ' το βλέμμα σου
πάνω στο χέρι η τυχερή γραμμή σου

να'μαι κρυμμένος πυρετός μέσα στο αίμα σου
για να ξυπνάει τις φωτιές μεσ'το κορμί σου



Εσύ με ξέρεις πιο καλά (Αλεξίου-Πλιάτσικας)
(Κρύψε με μες το παλτό σου, κάνε με κορμί δικό σου
ως την άκρη του μυαλού σου, ως την άκρη τ'ουρανού σου.... ουαουυυυυ)

Εσύ με ξέρεις πιο πολύ, απ' όλους στη ζωή μου
τα μαγικά ταξίδια μου, τα έκανες κι εσύ
Όταν η νύχτα μ' έστελνε, στα στέκια της ερήμου
για σένα ήταν πάντα απλό, να ψάξεις να με βρεις
Σου λέω με ξέρεις πιο πολύ, απ' όλους στη ζωή μου
για σένα είναι πάντα απλό, να ψάξεις να με βρεις.

Κι απόψε, μες την έρημη την πόλη, που με βρήκες πάλι,
πάρε με κοντά σου

Κρύψε με μες το παλτό σου, κάνε με κορμί δικό σου
ως την άκρη του μυαλού σου, ως την άκρη του ουρανού σου
Τύλιξέ με στο κασκόλ σου, σαν παιδί σαν άγγελό σου
να χαθώ στη μυρωδιά σου, να χωρέσω στ' όνομά σου

Η πόλη παίζει τη σκληρή, στα ενήλικα παιδιά της
κι αν λείπει το άλλο σου μισό, μισός μένεις κι εσύ
μα όταν μαζί σου περπατώ, στα έρημα στενά της
στο πέλαγος της μοναξιάς μου, γίνεσαι νησί
Η πόλη παίζει τη σκληρή, στα ενήλικα παιδιά της
κι αν λείπει το άλλο σου μισό, μισός μένεις κι εσύ.


Ανν... θυμηθείς τ'ονειρό μου (Χατζηδάκις, Πάριος live)
Εχω ακούσει εκατοντάδες εκτελέσεις,
οι περισσότερες μου φέρνουν δάκρυα στα μάτια
όσες φορές κι αν τις ακούσω... απο μικρό παιδί (γιατί, δεν ξέρω..)

Μα αυτή, του Πάριου, μου φέρνει λυγμούς
"το καλοκαίρι, που λάμπει τ'αστέρι, με ΦΩΣ να ντυθείςςςς..."



ΞΥΠΝΑ ΑΓΑΠΗ ΜΟΥ....
(η νύχτα τέλειωσε... τ'αστέρια χάθηκαν....
-πρέπει να φύγεις... -Μα εγώ ΔΕΝ ΘΕΛΩωωωω)
Στίχοι: Κώστας Γιαννίδης
Μουσική: Κώστας Γιαννίδης
Πρώτη εκτέλεση: Νανά Μούσχουρη
Άλλες ερμηνείες: Τζένη Βάνου || Δήμητρα Γαλάνη || Ελευθερία Αρβανιτάκη

Ξύπνα αγάπη μου
η νύχτα τέλειωσε τ' αστέρια χάθηκαν
πρέπει να φύγεις

Τα δυο τριαντάφυλλα
που ήταν πλάι μας κι αυτά μαράθηκαν
πρέπει να φύγεις

Μια ηλιαχτίδα σου χαϊδεύει τα μαλλιά
πρέπει να φύγεις θα μας βρούνε αγκαλιά

Ξύπνα αγάπη μου
η νύχτα τέλειωσε τ' αστέρια χάθηκαν
πρέπει να φύγεις

Πρέπει να φύγεις
πρέπει να φύγεις



Χάρτινο το φεγγαράκι....
(...αν με πίστευες λιγάκι... θάταν όλα αληθινά...)
Κι εδώ απ τις εκατοντάδες εκτελέσεις
ακόμα κι απ τη κρυστάλλινη φωνής της Μούσχουρη,
εγώ το πάθος προτιμώ απ της αξέχαστης Μελίνας τη ψυχή






Le Premier Bonheur Du Jour - Η πρώτη χαρά της μέρας

Το απόλυτα ερωτικό ποίημα
στην πρώτη του, αυθεντική εκτέλεση

Πάντα μου έφερνε στα μάτια δάκρυα
.. από τα παιδικά μου χρόνια
όταν μετέφραζα στο λεξικό τις πρώτες λέξεις

O ορισμός του έρωτα... μέσα σε τρεις εικόνες:

Εικόνα πρώτη: ........... η πρώτη ακτίνα του ήλιου ξεπηδά
.............................. με βρίσκει δίπλα σου...
.............................. και όλα, η φύση, ο αγέρας, τα πουλιά
.............................. είναι όλα ονειρικά...
.............................. είναι η πρώτη της ημέρας, ευτυχία


Εικόνα δεύτερη: ........... η πόρτα κλείνει πίσω σου...
.............................. το αυτοκίνητό σου απομακρύνεται
.............................. απόλυτη σιωπή απλώνεται παντού...
.............................. η πρώτη της ημέρας θλίψη... μου λείπεις..

Εικόνα τρίτη: ........... γυρίζεις, κι η ζωή μου επιστρέφει
........................... η λάμπα σβήνει και είσαι στο πλάι μου, πάλι
........................... η τελευταία της μέρας μου χαρά
........................... ως αύριο, που θα ξυπνήσω στην αγκαλιά σου

Ελπίζω ότι δεν το κακοποίησα στη μετάφραση

Le premier bonheur du jour
.............................. Η πρώτη ευτυχία της μέρας
C’est un ruban de soleil
.............................. είναι μια κορδέλα του ήλιου
Qui s’enroule sur ta main
.............................. που τυλίγεται στο χέρι σου
Et caresse mon épaule
.............................. και χαϊδεύει τον ώμο μου

C'est le souffle de la mer
.............................. Είναι το φύσημα της θάλασσας
Et la plage qui attend
.............................. και η παραλία που απλώνεται
C’est l’oiseau qui a chanté
.............................. Είναι το πουλί που τραγουδά
Sur la branche du figuier
.............................. Πάνω στο κλαδί της συκιάς

Le premier chagrin du jour
.............................. Η πρώτη θλίψη της ημέρας
C’est la porte qui se ferme
.............................. Είναι η πόρτα που κλείνει
La voiture qui s’en va
.............................. Το αυτοκίνητο που φεύγει
Le silence qui se installe
.............................. Η σιωπή που εγκαθίσταται

Mais bien vite tu reviens
.............................. Μα πολύ γρήγορα εσυ γυρνάς
Et ma vie reprend son cours
.............................. και η ζωή μου ξαναπαίρνει τον δρόμο της
Le dernier bonheur du jour
.............................. Η τελευταία χαρά της μέρας
C’est la lampe qui s’éteint
.............................. Είναι η λάμπα που σβύνει...

(σ.σ.: κι εσύ είσαι δίπλα μου, πάλι)

Στο δρόμο του φεγγαριού..

Αδειάσαμε το όνειρα της θάλασσας
Μεσ’ τις ζεστές καρδιές,
Όρκοι απομεσήμερου
Γλιστρούν να γίνουν μέρα ολόγιομη με φως,
λυκόφως άπειρων χρωμάτων και αιθέρων.

Μουσικά κλειδιά στήνουν χορό
Από τα βάθη ως τον αφρό
Τυρκουάζ τα μονοπάτια,
Περιγράφουν όνειρο, ζωή, αφρούρητη θύελλα.

Με χάνω και με βρίσκω
Στ’ όνειρο, να ταξιδεύει πλάι σου
Ταξίδι μου, φεγγάρι μου..
Εκεί στο όριο της σιωπής,
Στο όριο του ορίζοντα που σμίγουν κόσμοι
Στο όριο της μέρας και της νύχτας
Στο πιο πυκνό σκοτάδι
Στην πιο φωτεινή αυγή.

Κεντούν αστέρια ,περιγράμματα γαλήνης,
Πανάρχαιας ανάτασης ροές..
Άκλιτες στιγμές
Παράξενοι δρόμοι, καρποί κισμέτ..

Πυρκαγιές ξυπνούν
Σε αδιάκοπο κυνήγι
Στο τέλος του αιώνα,
Οριοθετούν ψαλμούς
Στις λαμπυρίδες των ματιών σου,
Στην παρουσία πλασμάτων
Στο δρόμο του φεγγαριού.

Αλαβάστρινες στιγμές
Με ανάσες θαλασσινές,
Βουλιάζω στα νερά σου..
Κάθε στιγμή μου εφήμερη, όχημα του αιώνιου.

Στον Π.