Wakacyjne zaległości

Chyba muszę się pogodzić z tym, że ten blog będzie prowadzony w raczej chaotyczny sposób. Ale dziś czas nadrobić chociaż część zaległości :)
Na początek pory roku, które wiszą sobie zadowolone w kuchni już od lipca:

Lato

Jesień

W końcu prezentuję też drugiego kota, który już oprawiony stoi obok swojego kolegi w moim pokoju (jak będę miała czas to pokażę):

Została mi jeszcze jedna praca z lipca - prezent urodzinowy dla koleżanki. Znowu kot - no co ja poradzę, że je lubię? :)

Prezentem jest tylko zakładka. Książka jest z mojej własnej biblioteczki i to jej debiut w roli modelki. Wykończenie brzegów może nie nadzwyczajne, ale robiłam to pierwszy raz. Ważne, że się podobało. 

W międzyczasie udało mi się popelnić jeszcze ze dwie prace, ale to później.

To tyle na dzisiaj. Trzeba iść do szkoły pisać sprawdzian z rosyjskiego. A! I dobre dusze - trzymajcie kciuki za moją pracę badawczą na Olimpiadę Biologiczną. Już czas wysyłać.

Wakacyjna twórczość

Witam wszystkich po dłuzszej nieobecności, ale chyba każdy rozumie, że tak długo oczekiwaną swobodą trzeba się nacieszyć w spokoju :) Co nie oznacza jednak, że uległam wakacyjnemu rozleniwieniu i nic nie robię. O co to, to nie. Wręcz przeciwnie.

Na początek dokończyłam tkaninę zaczętą jeszcze podczas trwania roku szkolnego...

... a następnie zaczęłam i również skończyłam kolejną.

Zahaczyłam też o warsztaty decoupage, na których popełniłam taki oto pierwszy w życiu zielony komplecik. Na pewno nie jest to moje ostatnie spotkanie z tą techniką.

Po skończeniu drugiego w komplecie kota (tak, tak, skończyłam, ale jakiś złośliwy chochlik nie pozwolił mi zrobić zdjęcia gotowej pracy i przypomniałam sobie dopiero teraz, ale na pewno pojawi się w kolejnym poście) dostałam zamówienie od mamy na obrazki do kuchni. Po konkretnym wskazaniu, że właśnie "o to" zabrałam się do haftowania. I tak oto mam już "Zimę"...

... i "Wiosnę". Kolejne pory roku już czekają w kolejce.

A ja cieszę się niezmiernie, że mam wreszcie czas dla siebie. Nadrabiam czytelnicze zaległości, obchodzę podręczniki szerokim łukiem i wychodzę na spacery w deszczu (który uwielbiam w przeciwnieństwie do upałów). Pomyśleć, że tak niewiele potrzeba człowiekowi do szczęścia :)

The black cat

Tak, w końcu skończony i mogę go zaprezentować w całej okazałości. Może nie jest to jakiś wielki i zapierający dech w piersiach haft, ale za to bardzo sympatyczny.

Jeszcze przed upraniem i oprawieniem. Na zdjęciach cały czas wychodzi jakiś blady. Tak naprawdę kolory są bardziej intensywne. A ja już zabieram się za wyhaftowanie mu kolegi, tym razem do towarzystwa będzie miał motyle :)

Dzikie koty

 Mój największy jak dotąd haft i pierwszy na czrnej kanwie.Tu w trakcie pracy:

A tu gotowy:

Pracę ukończyłam w lutym tego roku. Teraz na zmianę haftuję kota i wzornik, kończę tkać kota (a raczej kotopodobną pokrakę) na kółku plastycznym i planuję kolejne robótki, na ktore oczywiście nie mam czasu, jednocześnie spoglądając tęsknie na pękające w szwach półki z książkami... A z przyjemności obowiązkowych uczę się do sprawdzianów z biologii i matematyki i zaczynam pracę badawczą na olimpiadę biologiczną. Jak widać nie mam czasu na nudę.

Dziękuję wszystkim, którzy tu zaglądają i komentują posty, dzięki wam nabieram ochoty do dalszego działania :)

Początki nie zawsze są łatwe

Początek bloga, a więc wspomnę też o początkach mojej przygody z haftem. Od najmłodszych lat zawsze miałam łapki czymś zajęte. Na szczęście dla moich rodziców preferowałam raczej papier niż ściany. Gdzieś na początku podstawówki szyłam ubranka dla pluszowego konika i królika (nigdy nie przepadałam za lalkami). Haftem jednak zainteresowałam się zdecydowanie później, bo zaledwie jakieś 4 lata temu (początek gimnazjum). Nie bez wpływu na to był kompletny brak dostępności materiałów. Po usilnych poszukiwaniach udało mi się odnaleźć jedną jedyną w moim mieście pasmanterię, czyli pomieszczenie, w którym nawet nie da się swobodnie obrócić, gdzieś na tyłach biblioteki miejskiej. Można powiedzieć, że tak to się zaczęło i tak trwa z mniejszymi lub większymi przerwami do dziś.
A oto i moje pierwsze "dzieło":

Jak zwykle ambitnie rzuciłam się od razu na jakiś konkretny wzór, pogardliwym prychnięciem kwitując wszystkie kolorowe kwadraciki i miniaturowe kwiatki. Żeby było śmieszniej zaczęłam wyszywać na drobniutkiej kanwie. No i dostałam za swoje. Siedziałam nad tym haftem chyba z rok (z kilkumiesięcznymi przerwami). Nie znałam też wtedy cudownego wynalazku igly o stępionym końcu. To wszystko złożyło się na to, że nie raz miałam ochotę rzucić w kąt ten kawalek tkaniny, który wcale nie chce mnie słuchać. Tak się jednak nie stało, bo stworzenie ze mnie nie tylko ambitne, ale i zawzięte. A teraz, ta trudna z początku miłość, daje mi naprawdę wiele radości.