Δήθεν...

Κυρίως δήθεν άνθρωποι..

Να γκρινιάζεις για την δουλειά σου,για το πόσο δύσκολη είναι (δύσκολο το καθισιό,αλήθεια είναι) και να κοκορεύεσαι για το αμάξι που σου δίνει να την εξυπηρετείς..

Να γκρινιάζεις για την πόλη που ζεις και τους ρυθμούς της και ψάχνοντας να βρείς σπίτι να μετακομίσεις να μην καταδέχεσαι να κοιτάξεις εκτός πόλης γιατί δεν μπορείς χωρίς τις ανέσεις των Βου Που..

Να το πάιζεις ανεξάρτητος και λεφτάς και πληρώνοντας να ζητάς τιμολόγιο για να χρεώσεις την εταιρεία που δουλεύεις.

Να σε ενοχλούν τα γκράφιτι στον προαστιακό, να το παίζεις Ελληνάρας και να λές πως αυτά δεν γίνονται στο εξωτερικό και να βγάζεις το χέρι έξω απο το παράθυρο του ακριβού αυτοκινήτου σου να αδειάζεις την τσιγαροθήκη.

"Η Ελλάδα είναι όμορφη αλλά δυστυχώς κατοικείται" ναι, δυστυχώς κατοικείται απο ανθρώπους σαν εσένα.Απο ανθρώπους που την σνομπάρουν,που τους ενοχλούν οι γαιδουριές και που είναι οι πρώτοι που τις κάνουν.

" - Συγνώμη απο εδώ που έστριψες δεν απαγορεύεται;
- Nαι μωρέ απαγορεύεται αλλά εντάξει,δεν έχει σήμανση,δεν το γράφει πουθενά.
- Γι αυτό κάνουν και γκράφιτι, γιατί δεν γράφει πουθενά να μην κάνουν.
- Μα τι είναι αυτά που λες;Το ίδιο είναι;Αυτά προσβάλλουν την αισθητική μας.Τον πολιτισμό μας.
- Και το άδειο πακέτο που πετάς απο το παράθυρο δεν τον προσβάλλει;"

Ο πολιτισμός και η παιδεία δεν είναι στα λόγια.Καλύτερα να τον βουλώνεις λοιπόν και να μαζέυεις το χέρι σου.
Για ορισμένους τα ευκόλως εννοούμενα ΔΕΝ παραλείπονται.

Αόριστα

Mίλα...δεν λιγοστεύει η σιωπή με μια λέξη.

Love is the fear...

"And if I continue to think, this is because habit is more easily
acquired than remorse.

Suppliants of another life, deserters of the Moment

Their putrescent dreams seek an inaccessible night.

Because our silence is the hesitation for life and for death..."




M.Anagnostakis

The clouds are moving away.

Αυτά τα βράδια μου θυμίζουν εσένα..

Ηρεμία και ένταση μαζί.

Νύχτα παντού,σκοτεινιά και φώτα τριγύρω.Φωτά γεμάτα ασφάλεια μέσα στο άγνωστο της νύχτας.Και αυτή η βροχή να λούζει τα πάντα.
Απο τα φύλλα που βρίσκονται στο πιο ψηλό σημείο μέχρι τον μικρότερο πόρο χώματος.Και ανoίγω όλες τις μπαλκονόπορτες να έρθουν ορισμένες σταγόνες μέσα.

Κι ας βρέχομαι καιρό τώρα.

Είναι φορές που αναρωτιέμαι.Υπήρξες ποτέ,υπάρχεις,ή εγώ φαντάστικα το ιδανικό και απλησίαστο...;



It's raining outside but that's not unusual...

Ερωτικό

Πόσο άγριο θόρυβο μπορεί να κάνει η σιωπή...;





χάρτινο...

Ασυνάρτητα.Παρτ του.

Στην αρχή μοιάζει με μια μικρή λευκή τελίτσα κάπου στο βάθος.Δεν μπορείς να προσδιορίσεις την απόσταση,το ύψος το μέγεθος ακριβώς.

Νιώθεις μόνο πως θες να πας πιο κοντά της.

Καταλαβαίνεις πως θέλεις να την δεις.

Είναι το άγνωστο που σε τραβάει ή όπως αλλιώς το λένε.Δεν είναι αυτό που σε ενδιαφέρει.Δεν ψάχνεις να της βρεις όνομα και αιτία.Ούτε και αφορμή.

Και ο δρόμος προς αυτή αρχίζει να γεμίζει ενδιαφέρον.Είναι γεματος μικρά μονοπάτια με πράγματα που δεν έχεις ξαναδεί.

Με καταστάσεις που σε γεμίζουν,σε ξεχυλίζουν.Ξυπνάνε όλες τις αισθήσεις σου,γεμίζουν τα μάτια σου εικόνες και τα αυτιά σου όμορφα ακούσματα.

Ντύνουν τις μέρες σου και γδύνουν όμορφα τις νύχτες σου.Τρέχεις προς το μέρος της πλέον και γυρνώντας το κεφάλι σου δεξιά και αριστερά δεν ξέρεις τι να πρωτοθαυμάσεις απο τον κόσμο της.

Και κάπου εκεί είναι που αρχίζεις να αναρωτιέσαι μήπως αν φτάσεις μπροστά της χάσεις όλα αυτά τα υπέροχα άγνωστα που συνεχώς βρίσκεις.Όπως τα όνειρα που λένε πως αν γίνουν πραγματικότητα ίσως χάσουν την γοητεία τους. (ίσως και όχι όμως..)

Και θυμάσαι πως πάντα έφευγες πριν βεβαιωθείς για τα "ίσως" και τα "αν" σου.

Και κάπου εκεί..

ναι

εκεί καταλαβαίνεις πως αυτή η μικρή στην αρχή λευκή τελεία έχει γίνει το λευκό φως που περιβάλλει τον δικό σου κόσμο,την δική σου συχνότητα.

Έχει γίνει ένα με εσένα.Σε έχει γεμίσει.


Γιατί ο άνθρωπος ποτέ δεν σταματάει..πάντα θα υπάρχει κάτι να θαυμάσει,κι αν υπολείπεται σε κάτι θα πλεονεκτεί σε κάτι άλλο.

Λένε πως η γοητεία μια στιγμής κρύβεται στην διάρκειά της.Γι αυτό λέγεται και στιγμή.Αν και τόσο απειροελάχιστη στον χρόνο μπορεί και μετουσιώνεται σε τόσα πολλά και διαφορετικά συναισθήματα,μυρωδιές,ανατριχίλες,εικόνες.

Και εσύ έχεις ήδη καταφέρει και κρατάω μια στιγμή σου.Μια στιγμή που ζωντανεύει στην νύχτα μου.Που ζωντανεύει την νύχτα μου.Που ζωντανεύει την κάθε νύχτα μου.





Θα με αφήσεις να έρθω?

Είμαι ήδη εκεί.


Τα συναισθήματα δεν μπορούν να μετρηθούν στα δάχτυλα.Λάθος.Παίζονται με αυτά.

p.s Nαι,για εσένα μιλάω.

Ασυνάρτητα.παρτ ουαν.

Μου αρέσουν οι κυριακάτικες μελαγχολικές μέρες.

Μου αρέσουν γιατί δεν αρέσουν σε πολλούς.

Οι περισσότεροι τις βρίσκουν βαρετές.

Τις θεωρούν λόγο για να μοιρολατρούν κλεισμένοι σε τοίχους και δεμένοι με τα ίδια τους τα χέρια.

Μα εμένα οι μελαγχολικές κυριακές μου μυρίζουν καφέ,έχουν βόλτες στα ομιχλώδη υψόμετρα και ψάχνουν τρόπους να γίνουν περισσότερο μελαγχολικές.

Μα είναι δυνατόν να μην υπάρχει ομορφιά στην μελαγχολία?







Αγνόησε οτι διάβασες και συγκεντρώσου σε αυτό "αγόρι μου" .

Είναι δύσκολο να συνυπάρξουν δυο χέρια στον ίδιο ρυθμό.Είναι δυσκολότερο να το πετύχουν ακόμη και σε διαφορετικό.Θα τα καταφέρουν άραγε δυο κορμιά?

Λευκό

Αρκεί να κοιτάξει κανείς για να δει?

να ανοίξει τα αυτιά του για να ακούσει?

να αγγίξει για να τον αγγίξουν?

Μπορεί άραγε κανείς να ζει και να αφήσει τον εαυτό του να ζει?





"Τάιζα λύκους και μου τρώγανε τα χέρια,
Κι έτσι παιδεύτηκα να μάθω να χαϊδεύω..."

Class dismissed

Πάρε απο το χέρι μια πρόφαση και δεν χρειάζεται να βρείς καμία λέξη για παρέα.

Με χαρά ανακάλυψα, ακόμη μια φορά,

πως δεν υπάρχει άλλος άνθρωπος να θαυμάζω όσο εσύ..



Ακόμα και τα λάθη σου,

είναι γεμάτα με την ουσία σου και αυτό θέλει μαγκιά.

Πολύ.