καλή πρωτομαγιά

Σύντροφοι, καλή Πρωτομαγιά. Μη λησμονήσουμε. Να θυμηθούμε. Να παλεύουμε. 

P.S. 1 Δεν είναι αργία, είναι απεργία.

P.S. 2 Πριν δύο χρόνια ανήμερα Πρωτομαγιά απελευθερώθηκα οριστικά από τα δεσμά μιας σχέσης γι' αυτό και ήταν και λίγο γιορτή.

P.S. 3 Ο Μάης πιάνεται στους δρόμους. Άσε τα λουλούδια να ζήσουν, μην τα κόβεις. Μην τους κάνεις αυτό που σου κάνουν.

έπεσα στη λακκούβα

Όσο και να ήθελα να αντισταθώ. Όσο κι αν προσπάθησα να σκεφτώ θετικά. Όσο κι αν πίστεψα ότι κάποιος από μηχανής Θεός θα μας έσωζε. Τελικά φοβήθηκα. Και φοβάμαι. Φοβάμαι για όσα θα συμβούν. Φοβάμαι. Τρομάζω. Λυπάμαι. Βουρκώνω. Θυμώνω. Στεναχωριέμαι. Και θέλω να αντισταθώ. Στον κακό μας εαυτό. Σ' αυτόν που λέει ότι οι Έλληνες κλείνουν τις τηλεοράσεις και τα ξεχνάνε όλα. Να αντισταθώ σ' αυτούς που θέλουν να μην σηκώσουμε κεφάλι. Να υποδουλωθούμε μία και καλή. Οριστικά. Θέλω το χαμόγελό μου-σου-μας πίσω. Θέλω τα δικαιώματά μας πίσω. Θέλω να μη φοβάμαι-σαι-μαστε. Καληνύχτα και καλή τύχη.

οι τελευταίες ευρωπαικές μέρες;

Έκανα κλικ σήμερα σε ένα site του εξωτερικού και στα vacancies που προσέφερε το group έγραφε ότι δίδεται 13ος μισθός, ιδιωτική ασφάλεια και άλλα τέτοια. Σκέφτομαι ότι αυτά στην Ελλάδα τελείωσαν. Όσο νιώσαμε Ευρωπαίοι, νιώσαμε. Τώρα πια ήρθε η ώρα να φάμε την κατραπακιά που τόσα χρόνια αποφεύγαμε. Καλώς ήρθες άνοιξη, καληνύχτα Ευρώπη. Σήμερα ειδικά που έχει και την πανσέληνο, μας πήρε και μας σήκωσε. Κάθε μέρα και χειρότερα. Και σήμερα είμαστε εμείς, αλλά αύριο θα είναι κάποιοι άλλοι. Θα μπορούσα να σου κάνω τέτοιες αναλύσεις με τις ώρες. Βλέπεις τις σπούδασα κιόλας. Το θέμα είναι ότι σιγά σιγά παύω να νιώθω Ευρωπαίος. Μπροστά μου ανοίγεται ένας καινούριος βαλκανικός κόσμος ξανά. Φτηνό εργατικό δυναμικό. Κάτι σαν Βουλγαρία, Ρουμανία. Γι' αυτό αποφάσισα να αντισταθώ, όσο μπορώ. Και να μην αποχαιρετίσω ακόμα τον ευρωπαϊκό μου προσανατολισμό. Αποφάσισα λοιπόν να τρώω στα μικρά ασιατικά μαγαζιά του κέντρου όπου οι Ασιάτισες σερβιτόρες σου μιλάνε αγγλικά όπως Λονδίνο, να αγοράζω ψωμί από το Chez Paul που σου μιλάνε σπαστά ελληνογαλλικά, να βλέπω μόνο ισπανικό κινηματογράφο, να κοιτάζω τι προσφέρουν στα vacancies οι ξένες εταιρίες, να παίρνω αρώματα από το Sephora όπως Παρίσι και να πηγαίνω στο Ελ. Βενιζέλος να βλέπω τα αεροπλάνα που πετάνε για Βερολίνο. Κι έτσι δεν θα πω αντίο στην Ευρώπη κι ας είμαι ο πιο φτωχός συγγενής της. Χρόνια τώρα. Αυτοί δε με θέλουν, αλλά εγώ θα ήθελα να τους μοιάσω. Και τώρα που μου λένε ότι δεν θα τους μοιάσω ποτέ, θα συνεχίσω να ζω το european dream ξορκίζοντας το κακό που με βρήκε.

P.S. 1 Έτσι κι αλλιώς πάντα τους ζηλεύαμε τους Ευρωπαίους όταν ταξιδεύαμε στις χώρες τους και γυρίζαμε πίσω και λέγαμε πόσο οργανωμένοι είναι.
P.S. 2 Τώρα λοιπόν που πήραν χαμπάρι ότι δεν ανήκουμε στην οικογένειά τους και μας την έκατσαν όλοι θα πάρουν το δρόμο τους. 

P.S. 3 Αλλά τους λέγαμε και ξενέρωτους επειδή τρώγανε μία χωριάτικη στα δύο. 

P.S. 4 Δε νομίζω πάντως ότι αυτή η Ευρώπη είναι το όνειρο του Κολ, του Μιτεραν και όλων όσοι εργάστηκαν για την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση. 

P.S. 5 Kι επειδή κράτησε πολύ το παραμύθι, για να σοβαρευτούμε. Πιστεύεις ότι έχουμε καμία σχέση με τους Ευρωπαίους εταίρους; Γιατί εγώ δε νομίζω. Είμαστε από άλλο πλανήτη. 

P.S.6 Γι' αυτό και μας βάζουν στη γωνία, γι' αυτό και μόνοι μας θα πρέπει να βρούμε τη λύση. Αν αλλάξουμε μυαλό. Μόνο έτσι θα ξαναγίνω κι εγώ Ευρωπαίος.  

zapping; πώς τολμάς;

Οι Δευτέρες είναι κάπως δύσκολες. Και φορτωμένες από δουλειά. Αλλά απόψε βαριέμαι να ανοίξω τα χαρτιά μου και να πέσω με τα μούτρα. Οπότε ανοίγω την τηλεόραση. Να παίζει στο background. Αλλάζω κανάλια. Και ό,τι βλέπω μου φαίνεται κακό. Και αναρωτιέμαι αν αυτή η οθόνη είναι ο καθρέφτης μας. Πολιτικοί βάζουν τα καλά τους και λένε με τον πιο τρυφερό τρόπο τα ψέματά τους. Δημοσιογράφοι παίζουν το σικέ παιχνίδι τους. Δημοσιογράφοι που λαϊκίζουν. Τηλεπαρουσιάστριες που κυνήγησαν το όνειρό τους και επανακάμπτουν. Κακά copy ξένων σειρών που ξέρεις ήδη το story. Τύπους που κοροιδεύουν άλλους τύπους. Άφωνα πιτσιρίκια που τα ανακυρήσσουμε σε τραγουδιστές για να γεμίσουμε τον τηλεοπτικό χρόνο. Ταινίες δεύτερης διαλογής. Κανένα ξεχασμένο ντοκιμαντέρ. Διαφημίσεις που πριν δυο χρόνια δεν υπήρχε περίπτωση να παίξουν στο prime time. Τελικά αυτή η τηλεόραση είναι ο καθρέφτης μας; Ή μήπως φταίμε εμείς που καθρεφτιζόμαστε στην οθόνη; Δεν αντέχω αυτή την κατάντια. Ή θα πρέπει να πετάξουμε τις τηλεοράσεις και να κάνουμε ότι δεν βλέπουμε πού ζούμε ή θα πρέπει να κάνουμε μια άλλη, δική μας τηλεόραση να την βλέπουμε μόνο εμείς. Ή θα πρέπει να μην ξανακοιταχτούμε στον καθρέφτη. Ή τέλος να ανοίξουμε όλα τα φώτα, να κοιταχτούμε στον καθρέφτη, να τρομάξουμε και να προσπαθήσουμε να αλλάξουμε.

P.S. 1 Μήπως γκρινιάζω πολύ;
P.S. 2 Επιτέλους πάτησα το off.

θέλω να ετοιμάσω βαλίτσες

Αυτή τη φορά όχι για να πάω διακοπές. Θέλω απλά να φύγω. Μακριά από εδώ. Μακριά από την απογοήτευσή μου. Μακριά από όσα με πληγώνουν. Από τη μαυρίλα που βλέπω γύρω μου, από το σκοτάδι που θα πέσει ακόμα πιο βαρύ σε λίγο καιρό. Από όλους αυτούς που μας κορόιδεψαν. Από εκείνους που λένε ψέματα. Κι από εκείνους που τους πιστεύουν. Από τα όνειρα κι από τα σχέδια που νιώθω πως θα μείνουν στο μυαλό του καθένα και θα αργήσουμε να σκεφτούμε πως ίσως κάποτε να τα υλοποιήσουμε. Μακριά από τα ξενοίκιαστα μαγαζιά και τις κλειστές πόρτες. Μακριά από χαζούς και ανώριμους που δεν καταλαβαίνουν τί ήρθε. Τί μας βρήκε που έλεγαν και οι παλιοί. Και δεν δηλώνουν απαισιοδοξία αυτές οι γραμμές αλλά ρεαλισμό. Γιατί όλα αυτά που θελήσαμε όλοι μας, για να έχουμε ένα καλύτερο αύριο, μόνοι μας τα υποσκάψαμε επειδή δεν καταλάβαμε ότι είμαστε περαστικοί από αυτόν εδώ τον τόπο. Δεν μ' αρέσει πια αυτός ο τόπος. Δεν αγαπώ τους ανθρώπους του. Και έτσι προτιμώ να ξεχάσω τον τόπο. Γιατί τον συμπονάω και στεναχωριέμαι να τον βλέπω σε αυτά τα χέρια. Και στα ξένα χέρια. Προτεκτοράτο ξανά. Μπορεί η ψευδαίσθηση ότι μας ανήκει ο τόπος μας να κράτησε λίγο, αλλά αρνούμαι να ζω σε μια πατρίδα υποθηκευμένη. Κρατάω τη στεναχώρια μου και σκέφτομαι να φύγω. Μόνο που μεγάλωσα πια για να το παίζω άπατρις. Και τα συναισθήματα πού τα πας. Φεύγοντας ο κάθε άνθρωπος ξέρει πολύ καλά πως πρέπει να πατήσει επί πτωμάτων για να επιβιώσει. Όχι πως αν μείνει δεν θα χρειαστεί να κάνει το ίδιο. Ό,τι πει η ζωή...

Φίτνες vs apolausis!

Πες μου δεν έχεις βαρεθεί πάντα τέτοια εποχή να πρέπει να μπεις σε πρόγραμμα. Διαφημίσεις στις τηλεοράσεις, κουβέντες με φίλους, ο καθρέφτης σου, τα καλοκαιρινά που σου έχουν στενέψει και η ιδέα ότι θα σε δουν σε πολυσύχναστες παραλίες το καλοκαίρι δε σου προκαλεί πανικό και αηδία μαζί; Εμένα πάλι ναι, αν και εδώ και δύο χρόνια το παίζω το παιχνιδάκι κανονικά. Δίαιτα. Γυμναστήριο. Ξανά δίαιτα και πάλι γυμναστήριο. Θα μου πεις αν βλέπω αποτελέσματα. Έλα όμως που δεν τα πιστεύω και πολύ όλα αυτά και νομίζω ότι τσάμπα βασανίζομαι; Αλλά μόλις όμως δω ότι ξεφεύγω αποφασίζω να μείνω πιστός στο πρόγραμμά μου. Και αναρωτιέμαι αφενός πως αντέχω, αφετέρου τί θα γινόταν αν δεν τα έκανα όλα αυτά μαζί με όλους τους άλλους που είναι εξίσου βαρεμένοι. Αυτό όμως που με νευριάζει είναι ότι είμαστε όλοι θύματα ενός συστήματος που από τη μια μας πουλάει ασύστολα παχυντικά φαγητά και από την άλλη μας λέει να αδυνατίσουμε. Την παθαίνεις την παράκρουση ή δεν την παθαίνεις. Κι αν οι καμπύλες γίνονταν πάλι μόδα δεν θα ήμασταν όλοι πανευτυχείς και απενοχοποιημένοι τρώγοντας σοκοφρέτες, cheese cakes και croissants; Υπάρχει μεγαλύτερη ευτυχία από το φαγητό χωρίς τύψεις; Στην εποχή μας βέβαια θέλει κότσια μια τέτοια στάση ζωής. Αλλά πες μου δεν βαριέσαι να χτυπιέσαι στο γυμναστήριο; Δεν υποφέρεις κάθε φορά που τρως έναν απαγορευμένο καρπό; Τώρα αυτό είναι ωραία ζωή; 

P.S. 1 Μακάριοι όσοι πιστεύουν στα κάλλη τους και στα πάχη τους.

P.S. 2 Το personal training είναι η απόλυτη εκδίκηση του εαυτού μας.

P.S. 3 Πονάω παντού. Κι έχεις τον γυμναστή να σου φωνάζει: "κι άλλο, μπορείς".

P.S. 4 Και μην μου αρχίσεις τώρα το παραμύθι περί υγείας, γιατί δεν το αντέχω. Σωστό είναι αλλά σκέψου πόσα πράγματα βλάπτουν σοβαρά την υγεία μας κι εμείς τα κάνουμε. 

P.S. 5 Βγήκαν ήδη μαγιό στα καταστήματα. Τρομάζω στην ιδέα. Δεν έχω δει ακόμα τα σωστά αποτελέσματα από την άσκηση. Κι αν δεν προλάβω το σωστό μαγιό; 

P.S. 6 Λέξεις όπως: fitness, gym, αλτήρες και δεν ξέρω κι εγώ τί άλλο, πρέπει να απαγορευτούν.

Greece is for lovers*

Ένα είναι σίγουρο με έπιασε η άνοιξη. Ποιόν εμένα που δεν πίστευα σε τέτοια φαινόμενα. Ήμουν πάντα συγκροτημένος και υπηρετούσα με μανία τους στόχους μου. Μανία σου λέω, όχι αστεία. Αλλά φέτος μία η οικονομική κρίση, μία η καταστροφολογία, μία η καταστροφή η ίδια (περπατούσα προχτές στην Κηφισιά και δεν την γνώριζα, πολλά μαγαζιά άδεια), μία που δεν ξέρεις τι σου ξημερώνει, μία που έχω βαρεθεί τη ζωή μου στο γραφείο (είπαμε οι κύκλοι είναι για να κλείνουν), μία που και οι υπόλοιποι γύρω μου βαριούνται που ζουν αποφάσισα ότι θέλω ταξίδια. Για αρχή το έχω ρίξει στην έρευνα για να κάνω κάτι hip ταξιδιωτικά θέματα στα περιοδικά. Μετά όμως έχω και πολύ άδεια και λέω να την πάρω επιτέλους. Δεν γίνεται που δεν γίνεται τίποτα, και να λείψω πάλι ίδια θα τα βρω τα πράγματα. Το θέμα είναι πως αποφάσισα να αγαπήσω την Ελλάδα. Αναζητώντας και ανακαλύπτοντας ξενώνες, ξενοδοχεία, γωνιές γραφικές έπαθα πλάκα. Κι εκεί που εκτός από τις Κυκλάδες όλα μου έμοιαζαν ίδια, τώρα δεν ξέρω πού να πρωτοπάω. Βουνό ή θάλασσα; Στεριά ή νησί; Δυτικά, βόρεια , νότια ή κεντρικά; Θέλω να πάρω το αυτοκίνητο και να χαθώ στη φύση. Αυτό είναι το δεύτερο σοκ που περνάω, διότι έχω πάθει μια πράσινη μετάλλαξη. Είναι τώρα καμιά βδομάδα που αφού απέρριψα τα εξωτερικά προσπαθώ να αποφασίσω προς τα που να κινήσω εσωτερικώς και δεν αποφασίζω. Τα θέλω όλα. Να πάω παντού. Εσύ τι λες;

P.S. 1 Kαι πού να σφίξουν οι ζέστες...
P.S. 2 Aς αγαπήσουμε ξανά αυτή τη χώρα. Θα μας αγαπήσει κι αυτή.
P.S. 3 Ας κάνουμε μία λίστα με τα αγαπημένα μας μέρη και ας δώσουμε ιδέες ο ένας στον άλλο. Let's play that game.
P.S. 4 Και στο τέλος θα φτιάξουμε ένα post με τα go και τα don't go.

*Ο τίτλος είναι δανεικός από την ομάδα που σχεδιάζει αγαπημένα Greek Chic αντικείμενα.

τα επτά θανάσιμα αμαρτήματά μου

Χθες το βράδυ είχα νεύρα. Και γκρίνια. Δεν ήθελα τίποτα. Μα τίποτα. Βγήκα να κάνω το γύρο του τετραγώνου. Δεν έπιασε. Έφαγα κάτι. Ούτε αυτό έπιασε. Τα είχα βάλει με τον εαυτό μου. Και ξαφνικά συνειδητοποίησα ότι μου φταίω εγώ. Προσπέρασα άνετα την κουβέντα της "Ψ" ότι είμαι αυστηρός με τον εαυτό μου και προχώρησα σε πιο σκληρές μεθόδους. Αν ήμουν καθολικός σίγουρα θα με είχαν κάψει στην πυρά. Γιατί είμαι βουτηγμένος μες στην αμαρτία.

• Οκνηρία=η φυγοπονία, η τεμπελιά (Ενίοτε βαριέμαι τρελά να πάω από τον καναπέ στο κρεβάτι)
• Αλαζονεία=το να θεωρεί κανείς τον εαυτό του ανώτερο (Εγώ φταίω; Οι άλλοι είναι κουλοί)
• Λαιμαργία=κατάσταση στην οποία ένας άνθρωπος τρώει πολύ, ασταμάτητα και γρήγορα (Είναι ωραία να τρως και να ξεσπάς. Σοκολάτα κι άλλη σοκολάτα)
• Λαγνεία=κατάσταση στην οποία ο άνθρωπος δεν ελέγχει τις σεξουαλικές του επιθυμίες (Αυτό που το πας. Σεξ, παντού σεξ)
• Απληστία=πλεονεξία,αυτός που θέλει όλο και περισσότερα (Ένα ίσον κανένα)
• Οργή=θυμός, μνησικακία (Η αλήθεια είναι ότι θυμώνω με τους άλλους οδηγούς, τις χαζές ερωτήσεις και τους ανώριμους ανθρώπους)
• Ζηλοφθονία=Όταν κάποιος ενοχλείται με την επιτυχία των άλλων (Ε, καλά. Μήπως φταίει που είμαι φίδι στο κινέζικο ωροσκόπιο;)

Γι' αυτό σου λέω είμαι ένας άνθρωπος αμαρτωλός. Και δε νομίζω να θέλω ν' αλλάξω κιόλας. Γιατί εμένα αυτές οι αμαρτίες μου φαίνονται dépassés. Θέλω κι άλλες. Γεμάτες δυνατές συγκινήσεις.

P.S. 1 Mήπως είσαι κι εσύ τόσο αμαρτωλός;
P.S. 2 Έφυγε ο Μάνος Ξυδούς. Καλό ταξίδι.

Μια μικρή ανάσα

Ίσως αυτή η πόλη να έχει μια ελπίδα ακόμα. Ίσως η παρακμή να μας κάνει καλύτερους. Να μας μάθει πως η ζωή είναι ωραία και δεν είναι εκεί που την ψάχνουμε. Θα μου πεις πως για να συμβεί κάτι τέτοιο χρειάζεται χρόνος αλλά πάνω απ' όλα δουλειά. Προσωπική και συλλογική. Δεν θα διαφωνήσω. Σωστό είναι αυτό. Όμως μια μικρή ηλιαχτίδα έχει αρχίσει να διαφαίνεται. Έστω στη σκέψη του καθενός. Ακόμα και στις μικρές κινήσεις της καθημερινότητάς του. Μόνο έτσι θα βγούμε από την χρεωκοπία στην οποία μόνοι μας πέσαμε. Γιατί βέβαια σκάψαμε το λάκκο μας και τώρα καλούμαστε να ξαναγίνουμε άνθρωποι. Θέλω να πιστεύω πάντως πως από τη χαραμάδα περνάει λίγο φως. Σήμερα μετά από πάρα πολλά χρόνια Αθηναίος, γέννημα θρέμμα, είδα ένα καλό πρόσωπο που μπορεί λοιπόν να έχει αυτή η πόλη. Παρόμοια σκηνικά όλοι έχουμε ξαναζήσει, αλλά τώρα τα αξιολογούμε αλλιώς. Αυτό που άλλοτε έμοιαζε ενοχλητικό, τώρα φαίνεται ουσιαστικό. Ένα αυτοκίνητο και μάλιστα Jeep με φιμέ τζάμια σταμάτησε την κίνηση σε μια διασταύρωση των βορείων προαστίων. Ο νεαρός οδηγός, που θα έλεγα σίγουρα ότι είναι κλασικός τύπος της περιοχής -πέρα από το αυτοκίνητο που οδηγούσε, απ' όσο πρόλαβα να τον δω αυτή την εντύπωση μου έδωσε- έκλεισε τον δρόμο και μου φώναξε από το μισοκατεβασμένο παράθυρο πόσο ωραίο στιλ έχω και ότι οδηγώ καταπληκτική μηχανή. Χαμογέλαγε με την καρδιά του. Μειδίασα και του απάντησα με ένα συγκαταβατικό νεύμα. Οι άλλοι οδηγοί προφανώς και δεν άκουσαν τι είπε οπότε δεν κόρναραν θεωρώντας ότι γνωριζόμαστε. Κι όμως δεν ήταν κάποιος γνωστός, αλλά ένας άγνωστος που εκφράστηκε ελεύθερα. Κι εγώ συνεχίζοντας αποφάσισα να εκλάβω την πράξη αυτή, σαν πράξη θάρρους και αλήθειας. Σαν μια πράξη ανθρώπινη, απελευθέρωσης από δεσμά που δεν θα ήθελα να έχει η κοινωνία τούτη. Σαν μια μικρή ανάσα. Μια πρώτη ανάσα. Να έρθουν κι άλλες στις ζωές όλων μας. 

P.S. 1 Eννοείται ότι ήταν συμπαθητικός.
P.S. 2 Άντε και χαριτωμένος.
P.S. 3 Θα μπορούσα να το ξεσκίσω το θέμα για να γελάσουμε, αλλά αποφάσισα ότι σ' αυτές τις μέρες, αυτό που θα ήθελα είναι να δω τον κόσμο μας να γίνεται αυθεντικότερος.

P.S. 4 Ε, και τέλος πάντων, είναι γνωστό ότι δημιουργώ πάθη. Θυμάσαι παλιότερο κείμενο για τη φυστική βέσπα; 

P.S. 5 Τα πάντα είναι θέμα στιλ. Επαναλαμβάνω.

P.S. 6 Λες να με γράψει και στο Σε είδα της Athens Voice;

P.S. 7 Ας ανοίξουμε τις καρδιές μας. Ουφ!
P.S. 8 Περιττό να σου πω ότι κοιτάχτηκα μήπως κάτι είχα. Μετά κοίταξα αν υπήρχε κανείς δίπλα μου.
P.S. 9 Λες να με κορόιδευε; Ουπς! 
P.S. 10 Μπα δε νομίζω.

όταν κλείνει ένας κύκλος ανοίγει ένας άλλος;

Έχω περάσει αυτό βράδυ Κυριακής με την διαπίστωση ότι για κάποια πράγματα ο κύκλος έκλεισε για μένα. Όλα έχουν αρχή, μέση και τέλος. Συνήθως το ουσιαστικό τέλος έρχεται μέσα μας και πολύ καιρό μετά το ανακοινώνουμε και στον υπόλοιπο κόσμο. Αυτή είναι μία λογική αντίδραση-αντιμετώπιση ή τουλάχιστον έτσι φαντάζομαι. Έτσι λοιπόν, απόψε έκλεισε για μένα ένας κύκλος διότι αντιλήφθηκα αυτό που μου έλεγε ένας πολύ δικός μου άνθρωπος κι ενώ το συνειδητοποιούσα δεν το έκανα και κτήμα μου. Μετά από τρία χρόνια παρουσίας σ΄ ένα χώρο, αφού έμαθα μια δουλειά που την ξεκίνησα pour passer le temps, αφού πέρασα καλά αλλά και κακά, ένιωσα πως ήρθε το τέλος. Γιατί πολύ απλά δεν είμαι εγώ αυτή η δουλειά. Χωρίς σνομπισμούς και υπερβολές νιώθω ότι με "υποβιβάζει" να κάνω αυτή τη δουλειά. Δεν με καλύπτει. Με κουράζει και μου στερεί. Χρόνο και διάθεση. Κι όταν μου έλεγε όλα αυτά τα χρόνια ότι "μα εσύ, δεν πρέπει να κάνεις αυτή τη δουλειά, με τόσο ιδιαίτερες σπουδές και αυτό το μυαλό" πίστευα πως υπερέβαλε. Όχι γιατί δεν πιστεύω στον επαγγελματικό εαυτό μου, αλλά γιατί εκεί έκανα μιας μορφής ψυχοθεραπεία μσα από αυτή τη δραστηριότητα εκτός από το να περνάω ευχάριστα την ώρα μου και να αμείβομαι. Σήμερα δεν συντρέχουν πια οι λόγοι αυτής της ψυχοθεραπείας. Συντρέχουν όμως οικονομικοί λόγοι, γι' αυτό φοβάμαι πως την απόφασή μου αυτή θα αργήσω να την εξωτερικεύσω. Όπως επίσης φοβάμαι τις αλλαγές. Η αλήθεια είναι πως ο κόσμος μου πατάει όσο το δυνατόν σε γερές βάσεις, ενίοτε έχει και βαρίδια, και με τρομάζει η ιδέα να τα αποχωριστώ. Να αποχωριστώ ό,τι μου είναι γνώριμο. Ό,τι έχει ενταχθεί στη ρουτίνα μου. Πάντως θέλω να ανοίξω έναν καινούριο κύκλο, επαγγελματικά. Πιο ουσιαστικό που θα μου δώσει άλλες εμπειρίες και θα μου αναγνωρίσει τον πρότερο έντιμο βίο.

P.S. 1 Μήπως τελικά είμαι σνομπ;

P.S. 2 Mήπως η εσωστρέφεια που περνάω τον τελευταίο καιρό με κάνει να νιώθω έτσι;

P.S. 3 Μήπως δεν είναι εσωστρέφεια αλλά τα έχω βρει με τον εαυτό μου και μ' αρέσει πιο πολύ το σαλόνι μου απ' οποιοδήποτε άλλο μέρος;

P.S. 4 Μήπως τελικά μεγάλωσα;

deja vu

Απόγευμα Σαββάτου. Έχω επισκέψεις. Καλά κατάλαβες. Που την Κύπρον! Ήρθε μία φίλη Αθηναία που ζει εκεί τα τελευταία χρόνια. Έτσι λοιπόν αποφασίζουμε να κρυφτούμε από τον πανικό της πόλης στην Πλατεία Καρύτση. Ένα από τα ανοιξιάτικα place to be μου. Old time classic και τα λοιπά, ειδικά για κάποιον που είναι επισκέπτης στην πόλη του. Κι εκεί που καθόμαστε στην αγαπημένη Πρίζα, κοιτάω απέναντι στη γωνία και νιώθω ότι είμαι στην παλιά πόλη της Λευκωσίας. Δεν είναι δυνατόν; Αθήνα είμαστε ή Λευκωσία, σκέφτομαι. Θα είναι προς τιμήν της επισκέπτριας μου, ξανασκέφτομαι και χαίρομαι. Ξανακοιτάζω και βλέπω στο γωνιακό κτίριο αυτή την καμπύλη που μου θυμίζει την κυπριακή αρχιτεκτονική. Όσο για τις σημαίες είναι χαρακτηριστικό στην Κύπρο. Από ασημί αυτοκίνητα κυκλοφορούν χιλιάδες στη Λευκωσία. Κι έτσι λοιπόν, για λίγο, μεταφέρομαι σ' αυτή την γωνιά του πλανήτη μέσα από την κουβέντα. Μαθαίνω κάποια από τα νέα του νησιού, αλλά κυρίως κρατάω την άποψη της Α. για την Αθήνα. Και η λέξη που εκφράζει την άποψή της είναι παρακμή. Καταλαβαίνω ακριβώς γιατί της φαίνεται έτσι η πόλη της. Το αναλύουμε κιόλας. Αυτό όμως που φοβάμαι είναι μήπως δούμε χειρότερες μέρες στην πόλη. Ότι θα μιλάγαμε κάποτε για την Αθήνα και την Λευκωσία και θα κέρδιζε κάποια καίρια σημεία η δεύτερη δεν το περίμενα. Γιατί τελικά αν περάσεις τα 30 και κάτι, σε νοιάζει να ζεις και οικονομικότερα και ανθρώπινα και ποιοτικότερα. Και ξέρω ότι νευριάζω πολλούς με αυτή την τελευταία φράση αλλά τελικά ας μην κρυβόμαστε. Πίσω από κάθε πόλη είναι, εξαιρώντας τους ανθρώπους, ένα ολόκληρο σύστημα που φτιάχνουν οι άνθρωποι. Και το σύστημα της Αθήνας είναι κορεσμένο, ακριβώς από τις επιλογές των διοικούντων και των παροικούντων της. Και πέρα από το τι ψάχνει ο καθένας, δε σημαίνει ότι όταν επιλέγεις να ζήσεις σε μια μεγάλη πόλη πως πρέπει να δέχεσαι εκπτώσεις στην ποιότητα της ζωής σου.

P.S. 1 Δεν τέθηκε, ούτε τίθεται θέμα σύγκρισης ανάμεσα στις δύο πόλεις. Για αποφυγή παρεξηγήσεων.
P.S. 2 Το post είναι αφιερωμένο στην Urban Tulip.
P.S. 3 Να διεκδικήσουμε ένα καλύτερο αύριο παιδιά. Για την πόλη μας. Για εμάς τους ίδιους.

θέλω ονειροκρίτη

Δεν μπορώ να πω ότι πάλι χτες έφαγα πολύ. Κάτι πρασινάδες βόσκησα το βράδυ που μου φέρανε από ένα ορεινό χωριό. Ρόκα, σπανάκι, πράσινη σαλάτα. Όλα μαζί στη σουπιέρα -πόσο μ' αρέσει αυτή η λέξη- και balsamico να 'ρθει να ενώσει τα λαχανικά, που παρεμπιπτόντως άκουγες τη γεύση τους και δεν ήταν ψεύτικα όπως αυτά που σερβιριζόμαστε στα δήθεν. Κατά το πρωί πάλι το ίδιο όνειρο. Και δεν ήταν από βαρυστομαχιά. Σαν προειδοποίηση ένα πράγμα. Γιατί δεν είναι η πρώτη φορά. Και πριν μία εβδομάδα πάλι το είχα δει. Παρόμοιο. Κάθε φορά αλλάζει το concept αλλά τα πρόσωπα ίδια. Πρόσωπα του παρελθόντος με τα οποία δεν έχω καμία επαφή πια, εννοώ στην καθημερινότητα, και που όταν έρχονται στα όνειρά μου μετά από λίγες ημέρες, ακόμα και ώρες, εμφανίζονται στο ξύπνιο μου. Συνήθως μέσω sms ή mail. Κι είναι τόσο ωραία αυτά τα όνειρα γιατί αυτό που συμβαίνει έχει μεν διαφορετικό σκηνικό, αλλά βλέπεις δε αυτούς τους ανθρώπους να σου μιλάνε και να σου συμπεριφέρονται όπως δεν ένιωσες να σου συμπεριφέρονται ποτέ στο real life που λέει και μια φίλη μου. Άλλοι άνθρωποι σου λέω. Μετανιωμένοι, ώριμοι, κατασταλαγμένοι Τί κουλό συμβαίνει στο σύμπαν και με προειδοποιεί με αυτό τον τρόπο δεν ξέρω. Γιατί πραγματικά στο δικό μου ασυνείδητο δεν υπάρχουν. Έρχονται σαν όνειρα μόνο όταν είναι να εμφανιστούν στην πραγματικότητα. Μήπως να αρχίσω να ανησυχώ με την περίπτωση μου γιατρέ; Ή μήπως κάτι έχουν πάθει τα τέρατα και αποφάσισαν να στοιχειώσουν τον ύπνο μου, μία φορά στο δίμηνο-τρίμηνο, για να μην ξεχάσω. Να μην ξεχάσω πως όταν ανοίγω τα μάτια θυμάμαι ό,τι μου έκαναν. Και συνειδητοποιώ επίσης ότι ζω σε άλλη εποχή, άλλη στιγμή. Δεν θέλω καθόλου να σκέφτομαι το ενδεχόμενο ότι  τα δικά μου όνειρα εκπέμπουν ενέργεια στο σύμπαν και έτσι εμφανίζονται. Γιατί απλά εγώ βλέπω ωραία πράσινα λειβάδια, γεμάτα ρόκα, σπανάκι και μαρούλι, όπου υπάρχουν κι αυτά τα άτομα στο σκηνικό. Τους αφήνω και μου λένε διάφορα, στο όνειρο πάντα, και μετά τους διώχνω γιατί ξυπνάει μέσα μου ο τζαναμπέτης. Λες στα όνειρα να ψάχνω τη δικαίωση; Αφού λένε πως ο νεκρός δεδικαίωται μετά θάνατον, και οι σχέσεις μου  με αυτά τα άτομα, είναι πεθαμένες-έχουμε κάνει και όλα τα μνημόσυνα, ποια δικαίωση ψάχνω κι εγώ; Μπερδεύτηκα εντελώς μ' αυτά και μ΄αυτά. Άντε καληνύχτα. Λέμε τώρα. 

πιο καλή η μοναξιά;

Και ξαφνικά όλοι επέστρεψαν. Χαρούμενοι που πέρασαν το Πάσχα των Ελλήνων στην ύπαιθρο. Ανανεωμένοι και ευτυχείς. Εγώ πάλι που έμεινα εδώ είχα την ησυχία μου. Την απόλυτη ησυχία. Δεν χτυπούσε το τηλέφωνο. Δεν ήθελε κανείς να με δει. Δεν ήθελα κι εγώ να με δει. Δεν υπήρχαν κοινωνικές υποχρεώσεις. Δεν εκνευριζόμουν με την κίνηση. Έκανα μόνο τα απαραίτητα. Και γενικώς απολάμβανα τη σιωπή. Και ξαφνικά όλοι επέστρεψαν. Και η δική μου ησυχία πήγε περίπατο. Έτσι λοιπόν ξύπνησα σήμερα κι αναρωτιέμαι. Πιο καλή η μοναξιά; Ή είναι μία φάση που περνάω μετά από την ταλαιπώρια πολλών μηνών. Μετά από κάτι ατέλειωτα πήγαιν-έλα, που δεν έχω αντοχές να ανεχτώ τίποτα περιττό; Κι όμως πιστεύω ότι το μεγάλο μας λάθος είναι που σπαταλάμε τον προσωπικό μας χρόνο, ενίοτε και χώρο, χωρίς να υπολογίζουμε πως το μηχάνημα πρέπει να μπαίνει και στο off που και που. Δεν μπορούμε να αρέσουμε σε όλους, ούτε να κάνουμε τη ζωή μας με βάση αυτό που θα κάνει τους άλλους ευτυχισμένους και χαρούμενους. Όλα έχουν το μέτρο τους. Κι αυτό πρέπει να ξαναβρούμε, αν θέλουμε να τα έχουμε καλά με τον εαυτό μας. Νιώθω λίγο σαν ψυχολόγος του εαυτού μου, είναι που έφυγε διακοπές και η αγαπημένη μου "ψ".

έχω συμπέρασμα

Είχα σκεφτεί ένα κείμενο για τη χημεία των ανθρώπων που λες. Για το πόσο εύκολο ή δύσκολο είναι να κάνεις sex με έναν άγνωστο. Για το πώς μπορεί να μη σου πάει η μυρωδιά του, μια φράση που μπορεί να πει και να σε ξενερώσει, ή ακόμα και το accent στον τρόπο που μιλά. Αλλά για ακόμα μία φορά το θράσος-το προσφιλές θέμα- επιστρέφει. Ξέρεις γιατί; Επειδή το πήρα απόφαση ότι οι άνθρωποι έχουν πολύ θράσος. Μόνο που έτσι γελοιοποιούνται και δεν το καταλαβαίνουν. Το θράσος πάει σύννεφο κι εγώ βαρέθηκα να στεναχωριέμαι για τους άλλους που μπορούν και συμπεριφέρονται τόσο εγωιστικά. Χωρίς να συμβαίνει τίποτα. Κυρίως γιατί υπάρχει μια κατηγορία θρασυτάτων που κάνει την εμφάνισή της μόνο τις γιορτές. Χριστούγεννα, Πάσχα, Δεκαπενταύγουστο. Και όχι με ευχετήριο μήνυμα. Αλλά ζητώντας κάτι. Μα ένα τραγούδι, ένα φιλί, λίγο sex. Ούτε αυτοί ξέρουν τί θέλουν. Αλλά πάντως κάτι θέλουν. Ή μήπως θέλουν λίγο απ΄όλα; Και τελικά καταλήγω ότι πρώτον πρέπει να τους έχω μείνει αλησμόνητος (Μη γελάς σε βλέπω). Επίσης ότι είναι αβάσταχτα μόνοι (Προβληματίστηκες;). Επιπλέον μπορώ να τους στολίσω και με άλλα ωραιότατα κοσμητικά επίθετα (Το 'πιασες το υπονοούμενο). Ότι ο χρόνος είναι σχετικός, π.χ. τα δύο χρόνια είναι κάτι σαν προχτές (Θύμησέ μου να τους αγοράσω επιτοίχιο ημερολόγιο). Και άλλα τέτοια τα οποία δεν οδηγούν πουθενά γιατί όπως λέει κι ένας αγαπημένος στίχος "κοίτα πως έρχεται καπάκι και γυρίζει, αυτός που γέλαγε στο τέλος να δακρύζει, κι αυτός που πόναγε να μην ξαναγυρνά". Γι' αυτό λοιπόν το συμπέρασμα είναι ένα. Όποιος έχει κότσια -για να μην το γράψω αλλιώς- ή όπως λέγανε οι παλιές καραβάνες, όποιος φοράει παντελόνια ό,τι θέλει, να έρθει να το πει. Αλλά ποιος τολμάει;

P.S. 1 Ουδείς.
P.S. 2 Ψιτ, πειρατή;
P.S. 3 Αφιερωμένο: Θ' αλλάξω τακτική αν δεν σε βρω εκεί και πάει λέγοντας.
P.S. 4 Case closed.
P.S. 5 Το άσμα ταιριάζει με το μεταπασχαλινό happy mood.

χωρίς πρόγραμμα

Πρωινό Μεγάλης Παρασκευής. Ωραία μέρα. Συννεφιασμένη. Ακόμα μια μέρα χωρίς κανένα πρόγραμμα. Αρνούμαι πεισματικά τον τελευταίο καιρό να βάλω τη ζωή μου σε πρόγραμμα, τάξη, χρονοδιαγράμματα και άλλα τέτοια. Φέτος αποφάσισα να διατηρήσω αυτό το mood γενικά. Δεν κανόνισα τίποτα και ξαφνικά έμεινα σχεδόν μόνος στην Αθήνα. Οι τελευταίες αναχωρήσεις οικείων θα γίνουν το Μεγάλο Σάββατο. Και εγώ εδώ, μόνος στην πόλη μου. Αυτή την πόλη που προσφάτως αρνήθηκα να εγκαταλείψω για μια πιο λουσάτη ζωή. Λέμε τώρα. Κι όμως αυτό μου έχει λείψει. Να είμαι με τον εαυτό μου. Να μην πρέπει να είμαι χαρούμενος κι ευτυχισμένος επειδή είναι Πάσχα. Να μην βλέπω αρνιά να σφαγιάζονται και να ψήνονται με περισσή ιεροτελεστία τριγύρω μου. Να νιώθω την ησυχία στα Βόρεια Προάστια. Να είμαι στο κέντρο σε 10 λεπτά. Να φοράω τα vintage γυαλιά μου και να μην με νοιάζουν τα σχόλια του κόσμου, που θα τους φαίνονται ακαταλαβίστικα. Να μην χτυπάει το τηλέφωνο. Να ακούω κλασική μουσική αντί για κλαρίνα. Να είμαι εδώ, εγώ. Χωρίς πρόγραμμα. Να βάλω τη σκέψη μου και τις προτεραιότητες μου σε τάξη. Να μαζέψω δυνάμεις. Να θέσω τους νέους μου στόχους. Να ανακαλύψω τα mid year resolutions μου. Καλή ανάσταση σύντροφοι. Ανά(σ)ταση στις καρδιές.

P.S. 1 Περίεργη τελικά που είναι η ζωή. Δεν θα μπορούσα ποτέ να φανταστώ εμένα να γράφω ένα τέτοιο post.
P.S. 2 Πάντα πίστευα ότι το Πάσχα αλλιώς είναι ωραίο σε ένα χωριό. Από το Σάββατο του Λαζάρου να ακολουθήσεις τα έθιμα και να νιώσεις την κατάνυξη. Γιατί αυτό είναι Πάσχα. Πάσχα δεν είναι να μαζευόμαστε την Κυριακή και να τρώμε ατελείωτα λες και θα μας κλέψουν το φαΐ.