Στην εκπνοή του 2015, ο απολογισμός των πεπραγμένων της συριζαίικης πολιτικής ηγεσίας του υπουργείου Παιδείας έχει αρνητικό πρόσημο.
Τα μεγάλα λόγια των υπουργών Παιδείας και των δύο διαδοχικών συγκυβερνήσεων, ότι στόχοι είναι η παροχή «δημόσιας, δωρεάν, δημοκρατικής, υψηλού επιπέδου Παιδείας», η «άμβλυνση των μορφωτικών ανισοτήτων, που έχουν την αιτία τους στις ταξικές διαφορές της κοινωνίας», έτσι κι αλλιώς δεν έχουν καμιά σημασία στο πλαίσιο του καπιταλισμού και μάλιστα στις περιόδους μεγάλης οικονομικής κρίσης, την οποία το κεφάλαιο διαχειρίζεται σε βάρος των κοινωνικών αγαθών (π.χ. Παιδεία). Γίνονται απλά για να λειτουργήσουν ως άλλοθι για ό,τι δεν πρόκειται να πραγματοποιηθεί.