Nowe szwedzkie słowa 2023 - nyord
11 miesięcy temu
Pokazywanie postów oznaczonych etykietą kot. Pokaż wszystkie posty
Pokazywanie postów oznaczonych etykietą kot. Pokaż wszystkie posty
21:17
Ulubieńcy listopada
Po pierwsze nowy album The Neighbourhood, kalifornijskiej formacji, która dwa lata temu w Krakowie zrobiła na mnie ogromne wrażenie. Od tamtej pory pilnie śledzę jej wszystkie działania, a Wiped Out! nic mnie nie zawodzi. (płyty wysłuchacie tu)
Po drugie Dolina Muminków w Listopadzie - idealna książka na ten czas. Mnóstwo podkreślonych cytatów i wspomnień z dzieciństwa.
Następnie strona oraz osoba Alicji, czyli Baba w domu. Blog o pięknie i talencie. Zobaczcie na własne oczy, jakie cuda Ala tworzy z wełny, nie mówiąc już o akwarelach - zakochałam się w jej wiewiórce!
Na koniec trochę babskich gadżetów. Świeczniki z Rossmanna - a niby weszłam tylko po puder.
A na koniec nowe buty - nie dość, że ładne to jeszcze wygodne. Niekoniecznie na deszcz, absolutnie nie na zimę ;)
Jak tam u Was? Też zaczynacie się sposobić na pluchę i szarugę za oknem? Ponoć jutro ostatni dzień słonecznej pogody.
12:56
Czarne nenufary - Michel Bussi
Pierwsze ugodzono go nożem, potem zmiażdżono mu czaszkę, a następnie zanurzono w strumieniu - potrójne morderstwo na jednym mężczyźnie, to ewidentny znak, że Jérome Morvala ktoś bardzo nie lubił. W sprawę zamieszane są trzy kobiety - pierwsza to egoistka, druga kłamczucha, trzecia jest po prostu zła. Która z nich maczała w tej zbrodni palce i która cało się z tego wywinie?
Francuska literatura rządzi się swoimi prawami i charakterystyczną atmosferą. Jedna książka będzie w stanie mnie powalić, za to inną ją będę miała ochotę, cisnąć o ziemię. Michel Bussi się nie obronił. Jego powieść mnie zmęczyła, znudziła i nawet ciekawie zbudowana zagadka przegrała z ilością malarstwa, które autor na upartego chciał tutaj wcisnąć.
Miałam wrażenie, że historia zbudowana jest nie na osobowościach, we wstępie opisanych kobiet, tylko na policjantach, którzy nie potrafią do nich dotrzeć. Akcja jest ślimacza, zachwyty nad nauczycielką denerwujące…
Po paśmie udanych lektur - totalna porażka.
Michel Bussi "Czarne nenufary"
Ilość stron: 424
Wyd. Świat Książki
Ocena: 3/6
07:28
Dzień kota
Moje gryzonie święto mają właściwie codziennie, ale w ten szczególny dzień, poświęćmy im jeszcze chwilę ;)
Nie zapomnijcie też klikać w akcji "pusta miska" - sekunda roboty, a pomożecie zwierzakom.
13:37
Gzylek
Pogoda sprzyja, więc mały gryzoń zaczął buszować na zewnątrz ;)
Wszystkiemu przyglądał się Fizionek z wymownym zapytaniem w oczach - co to za wariat na smyczy? ;)
08:08
Zakochać się - Cecelia Ahern
Uwielbiam Cecelie Ahern i będę
to powtarzać aż do znudzenia. To moje największe tegoroczne odkrycie. Kobieta o oryginalnych pomysłach i ogromnym talencie. I chociaż reszta świata pewnie już dobrze jej dorobek zna, to ja się cieszę, że jestem dopiero na początku tej drogi.
Prawdą jest, że Zakochać się to niestety nie to pióro, które cenię sobie najbardziej, ale mimo to w książce nie ma się do czego przyczepić – jedyny mój zarzut to przewidywalność, bo już sam tytuł jest poniekąd spojlerem. Szczęście, że powieść jest gruba, a do finału daleko, zdążyłam się więc wybawić, nim zakończenie potwierdziło wszystkie, wyciągnięte przeze mnie wnioski.
Prawdą jest, że Zakochać się to niestety nie to pióro, które cenię sobie najbardziej, ale mimo to w książce nie ma się do czego przyczepić – jedyny mój zarzut to przewidywalność, bo już sam tytuł jest poniekąd spojlerem. Szczęście, że powieść jest gruba, a do finału daleko, zdążyłam się więc wybawić, nim zakończenie potwierdziło wszystkie, wyciągnięte przeze mnie wnioski.
Optymistyczna historia z genialnymi
bohaterami, z tym, że bez magii i fantastycznych wybiegów. Bardzo dobra, ale
nie tak fascynująca, jak trzy poprzednie.Cecelia Ahern „Zakochać się”
Ilość stron: 414
Wyd. Akurat
Ocena: 5/6
p.s. poznajcie nowego domownika, który tylko z wyglądu jest taki uroczy - w rzeczywistości daje nam teraz nieźle popalić :)
08:47
Sieroce pociągi - Christina Baker – Kline
Dwieście tysięcy dzieci wywiezionych
pociągami na Środkowy Zachód. Sieroty zebrane z ulic Nowego Jorku i stłoczone w
ciasnych, niekończących się wagonach. Mówiono im, że jadą szukać dla siebie lepszej
przyszłości, że znajdą kochające rodziny oraz ciepły dom, w zamian za solidną
pracę. W większości przypadków kłamali, a losy Niamh są tego najdotkliwszym przykładem.
Baker–Kline stworzyła książkę,
opartą na przeżyciach tysięcy, okrutnie doświadczonych przez los ludzi. Pod przykrywką
adopcji dzieci zmuszane były do katorżniczej pracy, i chociaż w zamyśle pomysł ten
był jak najbardziej słuszny, bo przecież Children’s Aid Society chciało tylko
ułatwić im znalezienie domu, to ludzka pazerność na ogół przelewała miarę. Część
sierot trafiła pod przyjazne im dachy, inne jednak były bite i zaniedbywane, równie
często pozbawiano je też kontaktu z rodzeństwem.
Jeśli lubicie książki oparte
na faktach, i nie boicie się poznawać niewygodne zdarzenia z historii, Sieroce pociągi na pewno was zauroczą.
Sama jestem pod ich ogromnym wrażeniem i aż trudno mi sobie wyobrazić, jak
wielką siłą musiały odznaczać się te dzieci.
Christina Baker – Kline „Sieroce
pociągi”
Ilość stron: 372
Wyd. Czarna Owca
Ocena: 5/6
10:34
Second Hand - Joanna Fabicka
Gdybym miała wymienić, za jakie tytuły uwielbiam polską prozę, Second Hand na pewno znalazłby się wśród nich. Ogromnie cenię sobie takie odważne i nietuzinkowe historie. Z jednej strony pisane bardzo na serio, bo pokazujące jak koślawe potrafi być ludzkie życie, z drugiej zaś, przez formę języka oraz okoliczności poszczególnych zdarzeń, nabierające dystansu i śmieszące nas zachowaniem swoich bohaterów.
Second Hand to życie z odzysku, sprane, zniszczone, ale na własne życzenie, kobiet w pewnej rodzinie. Cecylię i Marię łączy mnóstwo zawiści i złości. Niby to siostry, teoretycznie pokrewne dusze, a jedna drugiej nie wybaczy, tego co zdarzyło się w przeszłości. Zraniona duma oraz źle pojęty obowiązek, sprawiają, że w tej relacji nie znajdzie się miłości. Wręcz przeciwnie, uprzykrzają sobie nawzajem życie, bo „jak mnie się nie udało, to i tobie nie może”.
Powieść Joanny Fabickiej, to rzecz w głównej mierze traktująca o stracie i samotności. Jak na dłoni opisuje polską prowincję, będącą właściwie dziurą zabitą dechami, gdzieś na końcu świata. Żyje się tam wyłącznie pod publikę, a schorowanej, niepełnosprawnej kobiecie nigdy nie ma łatwo.
Bohaterów Second Handu trudno jest polubić, ale zachwycili mnie bogactwem swoich osobowości. To kobiety grają w Second Handzie pierwsze skrzypce, mężczyźni, celowo bądź nie, nie reprezentują sobą niczego wyjątkowego. Wiecznie pijane obdartusy, bardziej dopraszają się od nas żalu, niż jakiejkolwiek uwagi.
Z pozoru żartobliwa, lekko przerysowana opowieść, obnażająca większość naszych narodowych słabości. Strasznie mi się podobało.
Polecam też:
Joanna Fabicka „Second Hand”
Ilość stron: 304
Wyd. W.A.B.
Ocena: 5/6
p.s. Dzień dobry, mam nadzieję, że po Midsommar jakoś się trzymacie :)
12:25
Na osłodę majowej pluchy
Po dwóch dniach słonecznej pogody, skończyło się jak zwykle - chłodno, wilgotno… szkoda w ogóle ruszać się z wygodnego łóżka. Poddając się lenistwu czytam kolejne książki i korzystam z długiego weekendu. Z leżenia na trawniku nici, ale do Ogrodu zawsze się wybrać można ;)
Pozdrawiamy znad kołdry i mimo aury za oknem - udanej majówki!
Uprzedzając pytania:
zdj. nr 1 smoothie - mleko owsiane + truskawki + daktyle
zdj. nr 2 śniadanie - kasza jaglana + truskawki + suszona żurawina + figi
zdj. nr 3 herbata - Løv Organic - Zen
zdj. nr 4 przylepna pierdoła - Fizionek ;)
08:01
Wystawa kotów - Jaworzno 2014r.
Klasyk powiedział, że "najmarniejszy kot jest arcydziełem". Nie sposób się z nim nie zgodzić, co więcej biorąc pod uwagę urodę moich niedzielnych towarzyszy, stwierdzenie, że znalazłam się w niebie, będzie jeszcze bardziej na miejscu. Oto krótka i nad wyraz okrojona (zrobiłam ponad 200 zdjęć;)) relacja z wystawy kotów rasowych w Jaworznie.
07:27
Kocia gwiazda - Gianni Rodari
Nazwanie Kociej
Gwiazdy bajką dla dzieci, uważam za spore niedomówienie. To, że jakaś
historia opowiada o zwierzakach, a w jej treści znajdują się rymowanki, wcale
nie oznacza, że człowieka pełnoletniego nie będzie ona bawić. Może to moja
„wina”. Może za duże dziecko wciąż we mnie drzemie, ale czas spędzony z Gannim
upłynął mi przednio.
Wierszyki są proste, bardzo przy tym życiowe
i w pełni oddające kocią rzeczywistość. Początek oraz finał to krótkie
opowiadania, w których wyjaśniony zostaje motyw przewodni. Bo skoro na niebie
są węże i ptaki, psy a nawet skropiony, to dlaczego żadna gwiazda nie nosi
nazwy kota? Któż jest temu winien? I jak można by to szybko naprawić? Futrzaki
mają sposób – umawiają się razem i ogłaszają protest.
Tak fabuła wygląda dosłownie, jednak kiedy
dowiemy się, że w akcji biorą udział zarówno koty-koty, jak i koty-osoby,
wszystko staje się znacznie głębsze i metaforyczne.
Mały
książę to
jeszcze nie jest, ale mądrości Rodariemu odebrać nie pozwolę. Będę go bronić i
szukać dalszej twórczości – za sympatię do kotów, rozsądek i za piękną formę.
Gianni Rodari „Kocia gwiazda”
Ilość stron: 64
Wyd. Literackie
Ocena: 5/6
08:37
W roli głównej
Zazwyczaj przewija się on gdzieś na drugim planie, a i tak zabiera najwięcej komentarzy oraz słów zachwytu. Co tam stosy albo nowości książkowe - futrzak zawsze przyciągnie uwagę, dlatego dziś to on, jest w roli głównej. Drodzy Czytelnicy oto Fizionek :)
Nie muszę chyba nadmieniać, że mam totalną obsesję na jego punkcie ;)
