Αρκάδι: O πόθος της ελευθερίας

 

Με αφορμή την επέτειο του ολοκαυτώματος της Ιεράς Μονής Αρκαδίου (νομός Ρεθύμνου 8 – 9 Νοεμβρίου 1866) 

Ευχή / Rethemnos live

Καραϊβική 1822: η φρέσκια δημοκρατία της Αϊτής, το μόνο κράτος που δημιουργήθηκε από επανάσταση σκλάβων, πληροφορήθηκε ότι πολύ μακριά ένας μικρός, αλλά αρχαίος λαός, οι Έλληνες, επαναστάτησε για να κερδίσει την ελευθερία του. Αμέσως αναγνωρίζει την Ελλάδα ως ανεξάρτητο κράτος και φορτώνει ένα πλοίο με 100 εθελοντές και 25 τόνους καφέ, για να τον πουλήσουν οι Έλληνες και να αγοράσουν όπλα για τον αγώνα. Δυστυχώς το πλοίο βυθίστηκε στον Ατλαντικό Ωκεανό, αλλά η επιστολή του προέδρου της Αϊτής Ζαν Πιερ Μπουαγέ, προς τον Αδαμάντιο Κοραή, διασώθηκε και καταγράφηκε από τον ιστορικό και αγωνιστή του 1821 Ιωάννη Φιλήμονα.

Αμερική, 1866: το έθνος των Σιου, με αρχηγό το Κόκκινο Σύννεφο, εξεγείρεται κατά των λευκών κατακτητών, εκείνων που σήμερα ονομάζουμε «Αμερικανούς». Πολεμά δύο χρόνια και το 1868 πετυχαίνει, όχι την απελευθέρωσή του, αλλά μια συνθήκη που βελτιώνει τη ζωή του.

Άλλες εξεγέρσεις οι Σιου πραγματοποιούν γύρω στο 1875, με αρχηγούς τον Καθιστό Ταύρο και το νεαρό πολεμιστή Τρελό Άλογο.

Ώστε την ώρα που οι Κρήτες πολεμιστές αγωνίζονται για την απελευθέρωση του νησιού τους και την ένωσή του με τη μητέρα Ελλάδα, και κάποιοι άλλοι γενναίοι πολεμιστές, στην άλλη άκρη της Γης, αγωνίζονται επίσης για την απελευθέρωση του δικού τους τόπου. Μάλιστα, οι εχθροί τους, οι κατακτητές της γης τους, που ακόμη και σήμερα την κρατούν, είναι κάποιοι από τους σημερινούς κοσμοκράτορες, τους σύγχρονους αποικιοκράτες, δουλέμπορους και δουλοκτήτες. Οι ίδιοι με τους εχθρούς όλων των λαών της Γης.

Αφρική, Κένυα 1957: οι επαναστατημένοι Κενυάτες, που πολεμούν κατά των Άγγλων αποικιοκρατών, πληροφορούνται ότι ένας ορθόδοξος ιερέας, επαναστάτης επίσης κατά των Άγγλων, είναι εξόριστος στις Σεϋχέλλες, το νησί απέναντι στην Κένυα. Είναι ο Μακάριος, ο αρχιεπίσκοπος της Κύπρου. Τον καλούν λοιπόν στο Ναϊρόμπι, όπου λειτουργεί και εκφωνεί ομιλία στην ορθόδοξη εκκλησία της πόλης, που την είχαν ιδρύσει πριν λίγα χρόνια επίσης Κενυάτες αυτονομιστές. Οι βρετανικές μυστικές υπηρεσίες αναστατώνονται που τους ξέφυγε και διέπραξε κάτι τέτοιο κάτω από τη μύτη τους.

Μετά την απελευθέρωση της Κένυας και της Κύπρου, ο Μακάριος επιστρέφει στην Κένυα και χρηματοδοτεί την ίδρυση ενός πανεπιστημίου, που υπάρχει και σήμερα και του έχουν δώσει τιμητικά το όνομα «Μακάριος ο 3ος».

Τα λέμε αυτά (για τα οποία υπάρχουν σχετικά άρθρα στο Διαδίκτυο), για να συνειδητοποιήσουμε ότι ο αγώνας για την ελευθερία δεν είναι μονοπώλια τα πατρίδας μας. Η πατρίδα είναι μοναδική και ξεχωριστή, επειδή κάθε τόπος και κάθε λαός είναι μοναδικός και ξεχωριστός. Η ιστορία και η παράδοσης της Κρήτης είναι μοναδική και ξεχωριστή, επειδή η ιστορία και η παράδοση κάθε περιοχής της Ελλάδας και κάθε λαού της Γης είναι μοναδική και ξεχωριστή. Όχι όμως ανώτερη ή καλύτερη.

 ***

Η Κρήτη είχε κατακτηθεί από τους Ενετούς το 1211. Την πήραν από τα χέρια τους οι Τούρκοι, κάνοντας εισβολή, γύρω στο 1645. Οι Κρητικοί επαναστάτησαν πολλές φορές ενάντια στους δύο σκληρούς κατακτητές. Είχαν συμμετάσχει και στην επανάσταση του 1821 (στο Μεγάλο Σηκωμό, όπως τη χαρακτήριζαν), όμως ηττήθηκαν και δεν απελευθερώθηκαν. Και επαναστάτησαν ξανά και ξανά, κάνοντας μια μεγάλη επανάσταση τα έτη 1866-1869.

Τον πρώτο χρόνο αυτής της επανάστασης, το 1866, ο Μουσταφά πασάς (που είχε πολεμήσει κατά των Κρητικών και το ’21, γι’ αυτό χαρακτηριζόταν Γκιριτλής, δηλαδή «Κρητικός»), οδήγησε περισσότερες από δέκα χιλιάδες τουρκικού και αιγυπτιακού στρατού (μαζί με πολλούς Τουρκοκρητικούς, «άτακτους» όπως λέμε, δηλαδή οπλισμένους πολίτες, όχι κανονικούς στρατιώτες) ενάντια στη μονή Αρκαδίου, που ήταν ένα από τα κέντρα της επανάστασης. Στο μοναστήρι βρίσκονταν 259 πολεμιστές (ανάμεσά τους και εθελοντές από την ελεύθερη Ελλάδα, όπως ο ανθυπολοχαγός Ιωάννης Δημακόπουλος, φρούραρχος της μονής, που αιχμαλωτίστηκε, αρνήθηκε να προσκυνήσει και θανατώθηκε μαρτυρικά από τους Τούρκους) και μερικές εκατοντάδες γυναικόπαιδα από τα γύρω χωριά, που είχαν καταφύγει εκεί για να βρουν ψωμί και να γλιτώσουν, όπως έλπιζαν, από τη μανία του πολέμου.

Αυτό το «αλωνάκι» με τους «ελεύθερους πολιορκημένους» (για να θυμηθούμε λέξεις από μια άλλη πολιορκία) χτύπησαν τα τουρκικά κανόνια και τηλεβόλα χωρίς αποτέλεσμα την πρώτη μέρα, αλλά τη δεύτερη μέρα έριξαν την πόρτα και ο εχθρός μπήκε μέσα. Έσφαξαν ανελέητα όποιους βρήκαν, γυναίκες, παιδιά, ακόμη και πολεμιστές που είχαν ζητήσει να παραδοθούν. Αιχμαλώτισαν αρκετούς, που υπέστησαν τα πάνδεινα. Κάποιοι από αυτούς τους αιχμαλώτους τελικά έζησαν. Όμως ένας αριθμός αμάχων (γυναίκες, παιδιά και ηλικιωμένοι), μετά από προηγούμενη συμφωνία, είχαν συγκεντρωθεί στην αποθήκη πυρομαχικών και, όταν εισέβαλαν οι Τούρκοι, ο πολεμιστής Κωνσταντίνος Γιαμπουδάκης από το Άδελε πυροβόλησε το μπαρούτι και η έκρηξη, κατά το θρύλο, ακούστηκε μέχρι τη Μεσσαρά.

Αυτό το ολοκαύτωμα έγινε γνωστό αμέσως στην ελεύθερη Ελλάδα και σε ολόκληρη την Ευρώπη και προκάλεσε κύμα θαυμασμού και συμπάθειας προς τον αγώνα των Κρητικών. Πολλοί πνευματικοί άνθρωποι, όπως ο Βίκτωρ Ουγκώ, έγραψαν υπέρ της Κρήτης. Όμως η Κρήτη δεν απελευθερώθηκε σ’ αυτή την επανάσταση. Χρειάστηκαν άλλα τριάντα χρόνια επαναστάσεων και αίματος, για να αναγνωριστεί μεταβατικά ως αυτόνομη πολιτεία το 1897 και τελικά να ενωθεί με τη μητέρα Ελλάδα (όπως επιθυμούσαν με αγωνία οι Κρητικοί) το 1913.

 ***

Ήρωες, μάρτυρες και μαρτυρικούς τόπους έχουν όλοι οι λαοί της γης. Επίσης τόπους αυτοθυσίας η πατρίδα μας έχει πολλούς. Υπάρχουν ωστόσο τρία στοιχεία, που ο συνδυασμός τους δίνει στο Αρκάδι μια μοναδικότητα.

Πρώτον, ότι οι υπερασπιστές και οι άμαχοι του Αρκαδίου πολέμησαν απελπισμένα, ουσιαστικά ξέροντας ότι δεν έχουν ελπίδα. Δεν πολέμησαν για να ζήσουν, αλλά επειδή η ψυχή τους έλεγε ότι δεν έπρεπε να παραδοθούν, όταν οι Τούρκοι τους το ζήτησαν. Συνάντησαν έτσι τους υπερασπιστές των Θερμοπυλών, της Κωνσταντινούπολης, τους μαχητές του Παπαφλέσσα στο Μανιάκι και άλλους ηττημένους, αλλά ελεύθερους, προγόνους μας, που αντιστάθηκαν λίγοι απέναντι σε χιλιάδες και πέθαναν προκαλώντας φόβο και θαυμασμό στον εχθρό και στον κόσμο ολόκληρο.

Δεύτερον, ότι αυτοί οι υπερασπιστές και οι άμαχοι τελικά αφαίρεσαν μόνοι τους τη ζωή τους, και μάλιστα «σαν ηφαίστειο», όπως έγραψε ο Βίκτωρ Ουγκώ, για να μην πέσουν ζωντανοί στα χέρια του εχθρού. Συνάντησαν έτσι τις Σουλιώτισσες του Ζαλόγγου, τις γυναίκες της Έδεσσας, που έπεσαν από τους καταρράκτες, τους ολοκαυτωθέντες με παρόμοιο τρόπο στον Πύργο του Δημουλά, στη Μονή του Σέκου, στο Μεσολόγγι και σε άλλα μαρτυρικά σημεία της πατρίδας μας· γιατί το Αρκάδι δεν είναι το μόνο ελληνικό ολοκαύτωμα.

Το τρίτο στοιχείο ίσως ήταν εκείνο που συγκλόνισε περισσότερο: ότι αυτό το οχυρό της ελευθερίας, της αντίστασης και της αυτοθυσίας, δεν ήταν απλά ένα φρούριο, αλλά ένα μοναστήρι, δηλαδή τόπος, όπου διδασκόταν η αγάπη και η ειρήνη, τις οποίες ήρθε να φέρει στον κόσμο ο Χριστός, και όπου ετελείτο η αναίμακτη θυσία της θείας λειτουργίας, μέσα στην οποία λέγονται πολλές προσευχές για την αγάπη και την ειρήνη. Κι όμως οι ιερείς και οι μοναχοί αυτού του μοναστηριού, αλλά και οι υπόλοιποι υπερασπιστές του, όλοι χριστιανοί ορθόδοξοι, σήκωσαν τα όπλα ενάντια στους κατακτητές που καταπίεζαν φρικτά το λαό τους διακόσια χρόνια, και που είχαν διαδεχτεί άλλους κατακτητές, που είχαν καταπιέσει τον ίδιο λαό τετρακόσια πενήντα χρόνια – συνολικά η Κρήτη είχε να δει ελεύθερη μέρα περισσότερα από εξακόσια πενήντα χρόνια, όταν έγινε η επανάσταση του ’66 και το ολοκαύτωμα του Αρκαδίου!

Αυτοί οι ιερείς και οι λαϊκοί δεν σκότωναν εχθρούς με τα λιανοτούφεκά τους επειδή ήταν φονιάδες ή αιμοβόροι, αλλά επειδή δεν άντεχαν άλλο τη βαρβαρότητα των κατακτητών. Και, το ξαναλέω, δεν πολεμούσαν για τον εαυτό τους (γιατί οι ίδιοι ήταν εκτεθειμένοι στα εχθρικά πυρά), αλλά για τους άλλους, που έμεναν πίσω. Αν οι ίδιοι ήθελαν τη ζωούλα τους θα είχαν καθίσει στ’ αβγά τους ή έστω θα είχαν παραδοθεί.

 ***

Ο μεγάλος μας ποιητής Οδυσσέας Ελύτης γράφει: «Μνήμη του λαού μου, σε λένε Πίνδο και σε λένε Άθω». Με αυτές τις δύο οροσειρές συμβολίζονται οι αγώνες του λαού μας, στον πόλεμο για την ελευθερία (με την Πίνδο) και στον αγώνα για την τελειοποίηση (με τον Άθω, δηλαδή το Άγιο Όρος).

Έχουμε λοιπόν κι εμείς έναν παγκόσμιο πόλεμο να δώσουμε. Έναν πόλεμο, όχι με τουφέκια, αλλά με μνήμες και γνώσεις.

Έναν πόλεμο στην καρδιά και το νου μας, επειδή «όποιος ελεύθερα συλλογάται, συλλογάται καλά», όπως είχε γράψει ο Ρήγας Φεραίος, πριν τον προδώσουν και τον πνίξουν στο Δούναβη οι Μεγάλες Δυνάμεις της εποχής του.

Τελικά, ποιοι είναι οι ήρωές μας;

Ο Κάπταιν Αμέρικα και ο Γούλβεριν; Ο Σούπερμαν και η Λεγεώνα των Υπερηρώων;

Οι τραγουδιστές και οι ηθοποιοί; Οι ποδοσφαιριστές και τα μοντέλα; Οι παίχτες του Survivor και του The Voice;

Ή μήπως οι πολεμιστές του ’21 και του Αρκαδίου, του 1940 και της Εθνικής Αντίστασης; Οι πολεμιστές της Πίνδου και οι πνευματικοί αγωνιστές του Άθωνα;

Και μαζί τους, οι αγωνιστές των απεργιών και των διαδηλώσεων του παλιού καιρού, που με θυσίες και αίμα διεκδίκησαν τη δημοκρατία και πέτυχαν τα δικαιώματα των εργαζομένων, τα δικαιώματα που σήμερα καταπατούνται;

Και μαζί τους, οι βιοπαλαιστές, που εργάζονται τίμια, χωρίς ποτέ να πλουτίσουν, μόνο για να θρέψουν την οικογένειά τους, ενάντια στο απάνθρωπο κατεστημένο, και κόντρα στο ρεύμα που διαλύει, όχι μόνο χώρες, αλλά και οικογένειες και πρόσωπα;

Ανάλογα με τους ήρωές μας, θα κάνουμε και την επανάστασή μας.

Και τα πρώτα βήματα είναι η μόρφωση και η ανακάλυψη του πολιτισμού και της ιστορίας μας. Εκεί θα βρούμε τα όπλα για ν’ αντισταθούμε σ’ εκείνους που κατευθύνουν τη ζωή μας και κυβερνούν τις συνειδήσεις μας.

Επειδή «όποιος ελεύθερα συλλογάται, συλλογάται καλά».

«Ο άρχοντας των δαχτυλιδιών - Τα δαχτυλίδια της δύναμης»: ένα εξαιρετικό σχόλιο πάνω στη δύναμη της εξουσίας

 

 

π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός 

ΒΗΜΑΤΑ

Ολοκληρώθηκε ο δεύτερος κύκλος μιας εξαιρετικής σειράς, που είναι παραγωγή της Amazon. «Ο άρχοντας των δαχτυλιδιών - Τα δαχτυλίδια της δύναμης», με σενάριο στηριγμένο κυρίως στο βιβλίο του Τζ. Ρ. Ρ. Τόλκιν «Σιλμαρίλλιον», μας περιγράφει τον τρόπο με τον οποίο δημιουργήθηκαν τα δαχτυλίδια, με τα οποία οι άνθρωποι κατακτήθηκαν ψυχικά, για να πολεμούν μεταξύ τους, μέχρις ότου απομείνει εκείνο το ένα, το οποίο θα καταστρέψει ο Φρόντο στον «Άρχοντα των Δαχτυλιδιών».

Η σειρά, πέρα από τα εφέ και την δυνατή παραγωγή, είναι ένα εξαιρετικό σχόλιο πάνω στη δύναμη της εξουσίας που κάνει τον άνθρωπο να αισθάνεται παντοδύναμος. Η εξουσία στηρίζεται και τρέφει εξίσου την απληστία, την πλεονεξία, η οποία είναι ειδωλολατρία (κατά τον λόγο του Αποστόλου Παύλου). Το βλέπουμε αυτό στα δαχτυλίδια του σπουδαιότερου τεχνίτη των ξωτικών Κελεμπρίμπορ, τα οποία ο άρχοντας του κακού Σάουρον έχει μολύνει με την δύναμη της περηφάνειας και της απληστίας, ώστε να ελέγχει τον νου αυτών που τα φορούνε. Έτσι, ο βασιλιάς των νάνων Ντούριν ο τρίτος, η αρχόντισσα Γκαλάντριελ, ακόμη και ο Υψηλός βασιλιάς των ξωτικών, ο ίδιος ο Κελεμπρίμπορ, αισθάνονται τη δύναμη των δαχτυλιδιών να τους κυριεύει, δίνοντας τόπο στο κακό, για να ελέγξει τη ζωή τους. 

Η πλοκή αυτή στην πραγματικότητα είναι μία μορφή θεολογικού σχολίου του Τόλκιν πάνω στη δύναμη των παθών. Ο Τόλκιν ήταν γνώστης της χριστιανικής παράδοσης [Ν: και πιστός χριστιανός], μαζί με έναν άλλον σπουδαίο συγγραφέα και φίλο του, τον δημιουργό των Χρονικών της Νάρνια C.S.Lewis.

Είναι μια σειρά που αξίζει κάποιος να την παρακολουθήσει, καθώς καταφέρνει, εκτός από το θέαμα και την περιπέτεια, να προβάλλει μηνύματα στην εποχή μας. Ξαναβλέπουμε πώς ο Γκάνταλφ, ο μάγος του καλού, απέκτησε τις δυνάμεις του, όχι μέσα από την εξουσία, αλλά μέσα από την αγάπη. Πώς το κακό εξαποστέλλει τα παιδιά του, τα Ορκς, για να καταλάβει την Μέση Γη, στηριγμένο στην ασχήμια που η εξουσία χρειάζεται για να διαλύσει την ομορφιά της αγάπης και της ανθρωπιάς, σκορπίζοντας τον κόσμο σε ένα σκοτάδι αληθινά δαιμονικό. 

Πώς ακόμη και στο Νούμενορ, όπου οι άνθρωποι νιώθουν την ανάγκη να υπερασπιστούν στον κόσμο, εισχωρεί το μικρόβιο της εξουσίας μέσα από την δεισιδαιμονία, τον λαϊκισμό και τη δημαγωγία, την απουσία σεβασμού στους θεσμούς, και αυτό το μικρόβιο καθιστά την καθημερινότητα δέσμια της τυραννίας και του ολοκληρωτισμού ενός ηγέτη, ο οποίος χρησιμοποιεί ακόμη και τη θρησκεία για να υποτάξει τον κόσμο στον εαυτό του. Κι όλα αυτά, καθώς οι άνθρωποι δεν είναι έτοιμοι να υπερασπιστούν το αληθινό, να αισθανθούν ευγνώμονες σ’ αυτούς που τους δείχνουν την οδό της κοινότητας που περιλαμβάνει όλους και όχι μόνο την ατομικότητα ή τον εθνικισμό, που δεν είναι τελικά έτοιμοι να υπερασπιστούν ακόμη και τις δικές τους ιδέες, αλλά υποκύπτουν παθητικά στον φασισμό κάθε μορφής.

Είναι ωραίος ο μυθικός κόσμος του Τόλκιν. Μπορεί να μοιάζει παραμύθι, με μάγους, τέρατα, καταχθόνια και θαλάσσια, παραμορφωμένες ψυχές, αλλά μάς δείχνει ότι χρειαζόμαστε έναν κόσμο που να πιστεύει σε αξίες όπως η αγάπη για όλους, η θυσία, η νίκη κατά των παθών, η χρήση της τεχνολογίας με όρους ηθικής και όχι με όρους κυριαρχίας, η ελευθερία ως νίκη κατά του κακού κάθε μορφής, η ανάγκη οι ηγέτες ενός λαού να νοιάζονται για την πρόοδό του σεβόμενοι το μέτρο και τις παραδόσεις και όχι να καθοδηγούνται από την απληστία για δύναμη και δόξα. Με μια κουβέντα, η ανάγκη ο κόσμος μας να είναι φωτεινός και η ζωή μας να γίνεται έξοδος προς το φως και όχι παραμονή σε ένα σκοτάδι που υπόσχεται επιβίωση, χωρίς αγάπη κι ελευθερία. Η ευθύνη είναι και προσωπική μας.

Αναμένουμε με ενδιαφέρον τον τρίτο κύκλο.

Η συγκλονιστική ιστορία του Ζίον Κλαρκ, του αθλητή που γεννήθηκε χωρίς πόδια

Zougla

«Δεν χρειάζεσαι πόδια για να αφήσεις το αποτύπωμά σου σε αυτόν τον πλανήτη». Αυτό είναι το μότο με το οποίο ο Ζίον Κλαρκ ζει τη ζωή του. Πρόκειται για έναν αθλητή με πραγματικά μοναδική ιστορία, καθώς από τη γέννησή του, ο Αμερικανός αψηφά συνεχώς τις αντιξοότητες, ξεπερνώντας κάθε πρόκληση στον δρόμο του και δημιουργώντας μια κληρονομιά για την οποία μπορεί να είναι περήφανος.

Ο 26χρονος γεννήθηκε με ένα σπάνιο πρόβλημα υγείας, που ονομάζεται σύνδρομο Caudal Regression Syndrome, το οποίο τον άφησε χωρίς πόδια. Παρά τα προφανή εμπόδια που συναντά, κατάφερε να σημειώσει τρία παγκόσμια ρεκόρ Γκίνες, να κερδίσει στο ντεμπούτο του στις μικτές πολεμικές τέχνες (ΜΜΑ) και να γίνει πηγή έμπνευσης για εκατομμύρια ανθρώπους σε όλο τον κόσμο.

«Μου αρέσει απλώς να διασκεδάζω», δήλωσε ο Κλαρκ στο CNN Sport, εξηγώντας τι τον παρακινεί να συνεχίσει να ξεπερνά τα όριά του. «Ξέρετε, πολλοί άνθρωποι εγκλωβίζονται σε όρους ότι πρέπει να πας να δουλέψεις αυτή τη δουλειά 9 με 5, κάθε μέρα. Ενώ στην πραγματικότητα, μόλις βρεις κάτι που σε κάνει πραγματικά ευτυχισμένο, ξέρεις, ο ουρανός είναι το όριο».
Η βιολογική του μητέρα τον έδωσε για υιοθεσία κατά τη γέννησή του και ο Κλαρκ λέει ότι πέρασε πολλά χρόνια με ανάδοχη οικογένεια, όπου υπέφερε από ψυχική και σωματική κακοποίηση. Ήταν μια παιδική ηλικία που τελικά οδήγησε τον Κλαρκ σε σκέψεις αυτοκτονίας.

Μόλις στα 16 του χρόνια, ο Κλαρκ βρήκε μια αγαπημένη οικογένεια που του έδωσε τα θεμέλια για να αρχίσει να χτίζει τη ζωή του. Όμως ο Κλαρκ δεν είναι από αυτούς που μένουν στο παρελθόν και, στη συνέντευξή του στο CNN, ο αθλητής ήταν απρόθυμος να αφιερώσει χρόνο κοιτάζοντας στον… καθρέφτη και αντ’ αυτού θέλησε να μιλήσει για το πώς κατάφερε να αλλάξει τα πράγματα.

Λέει ότι ήταν μέσω του αθλητισμού, κυρίως της πάλης, που άρχισε να αντιμετωπίζει τη ζωή. Το αρχαίο άθλημα του δίδαξε πειθαρχία, διεύρυνε τον κοινωνικό του κύκλο και του έδωσε μια αίσθηση αυτοεκτίμησης, καθώς έμαθε να περιηγείται στον κόσμο με τα δύο του χέρια – ο Κλαρκ απέρριψε τη χρήση προσθετικών ποδιών λόγω του πόσο άβολα τον έκαναν να αισθάνεται.

Η πάλη ενέπνευσε επίσης τον Κλαρκ να πάει στο γυμναστήριο, χάρις στο οποίο είδε μια σημαντική αλλαγή στο σώμα του. Μετά από χρόνια προπόνησης, ο Αμερικανός έγινε μια υπολογίσιμη δύναμη. Στο τελευταίο έτος του λυκείου του, ο Κλαρκ ολοκλήρωσε τη σεζόν με 33-15 και έχασε οριακά την είσοδο στο Πολιτειακό Πρωτάθλημα Πάλης Λυκείου του Οχάιο.

Συνέχισε να αγωνίζεται σε κολεγιακό επίπεδο με το Kent State, γινόμενος κάθε χρόνο καλύτερος και δυνατότερος. Μόλις έριχνε τον αντίπαλό του στο στρώμα, ελάχιστοι μπορούσαν να βρουν διέξοδο.

«Υπάρχει ένα ρητό που λέει ότι όταν έχεις παλέψει, όλα τα υπόλοιπα στη ζωή γίνονται εύκολα και το πιστεύω ολόψυχα αυτό», δήλωσε ο Κλαρκ. «Είναι ένα άθλημα για όλους. Ο καθένας μπορεί να συμμετάσχει. Ο καθένας μπορεί να πετύχει. Χρειάζεται σκληρή δουλειά. Χρειάζεται χρόνος. Αλλά αν μπορείς να βρεις γαλήνη σε αυτό, να βρεις χαρά από το να είσαι σε ένα μαχητικό άθλημα όπως αυτό, ο ουρανός είναι το όριο».

Όνειρα για τους Ολυμπιακούς Αγώνες

Ο ουρανός ήταν πραγματικά το όριο για τον Κλαρκ, ο οποίος δεν αρκέστηκε μόνο στην επιτυχία της πάλης. Σε ένα κυνήγι νέων προκλήσεων, δοκίμασε τους αγώνες με αναπηρικό αμαξίδιο.

Μη φοβούμενος να θέσει τον πήχη ψηλά, ο Κλαρκ αφιέρωσε τη ζωή του στην εκπροσώπηση της χώρας του τόσο στους Ολυμπιακούς Αγώνες στην πάλη, όσο και στους Παραολυμπιακούς Αγώνες στους αγώνες με αναπηρικό αμαξίδιο.

Εξακολουθεί να ελπίζει ότι θα φτάσει στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2024, στο Παρίσι και ακολουθεί ένα εξαντλητικό πρόγραμμα προπόνησης προκειμένου να κάνει αυτό το όνειρο πραγματικότητα.

Παράλληλα με τις ολυμπιακές και παραολυμπιακές φιλοδοξίες του, ο Κλαρκ έχει επίσης εντρυφήσει στον κόσμο του επαγγελματικού ΜΜΑ. Είναι απίστευτο ότι κέρδισε τον πρώτο του αγώνα το 2022. Ήταν ένα κατόρθωμα που έβαλε το όνομά του στο προσκήνιο και του άνοιξε την όρεξη για περισσότερα.

Με την πάροδο του χρόνου, ο Κλαρκ έχει επίσης καταρρίψει τρεις φορές παγκόσμια ρεκόρ: ο ταχύτερος άνθρωπος στα δύο χέρια, τα υψηλότερα άλματα από κουτί με τα χέρια (33 ίντσες) και τα περισσότερα push-ups με διαμάντια σε τρία λεπτά (248”).

Ο Κλαρκ θα προσπαθήσει να σπάσει ένα από τα ρεκόρ του και πάλι του χρόνου, προσδοκώντας να πάει ακόμα πιο γρήγορα από τα 4,78 δευτερόλεπτα που σημείωσε για να διανύσει 20 μέτρα με τα χέρια. «Σε ποιον δεν αρέσει να θέτει συνεχώς τον πήχη ψηλότερα; Εγώ έχω ήδη βάλει τον πήχη πολύ ψηλά. Γιατί να μην τον ανεβάσω λίγο ψηλότερα;», είπε χαμογελώντας, προσθέτοντας ότι χρειάστηκε να πάρει άδεια λόγω ενός τραυματισμού στο χέρι νωρίτερα φέτος.

Μιλήστε με τον Κλαρκ τώρα και θα γνωρίσετε έναν άνθρωπο που ξεχειλίζει από αυτοπεποίθηση, πρόθυμο να μάθει, αλλά και που δεν φοβάται να μιλήσει για τις ικανότητές του.

Σίγουρα δεν ντρέπεται ούτε τις κάμερες, καθώς δήλωσε συμμετοχή και έφτασε στα ημιτελικά του «America’s Got Talent» φέτος, όπου απέδειξε το σωματικό και μουσικό του ταλέντο – ναι, εκτός όλων των άλλων, ο Κλαρκ μπορεί επίσης να παίξει πιάνο, κιθάρα και ντραμς.

Όταν τον ρωτούν τι τον ωθεί να διατηρεί τέτοια ένταση στη ζωή του, η απάντηση του Κλαρκ είναι απλή. «Τίποτα δεν με κάνει πιο ευτυχισμένο από το να ρίχνω μια μπουνιά στο πρόσωπο κάποιου ή να νικάω κάποιον σε έναν αγώνα ή να σηκώνω κάποιον και να τον ρίχνω κάτω σε ένα χαλί ή να κάθομαι στα ντραμς και να παίζω μουσική για ώρες, ή στο πιάνο ή στην κιθάρα», είπε.

«Αυτό με κάνει ευτυχισμένο. Αν γυρίσεις πέντε, έξι χρόνια πίσω, όταν τα έκανα όλα αυτά, δεν έβγαζα χρήματα, αλλά εξακολουθούσα να το κάνω γιατί με έκαναν ευτυχισμένο».

Τώρα, θέλοντας να εμπνεύσει τους άλλους, ο Κλαρκ έχει γίνει κεντρικός ομιλητής όπου μοιράζεται τα μαθήματα που πήρε κατά τη διάρκεια της ζωής του. Οι δημόσιες ομιλίες είναι ο τρόπος του να προσφέρει – να παρακινήσει τους ανθρώπους σε ό,τι επιθυμούν να κάνουν στη ζωή τους.

«Μου αρέσει πάντα να λέω στις ομιλίες μου ότι δεν χρειάζεστε τα πόδια σας για να αφήσετε ένα αποτύπωμα σε αυτόν τον πλανήτη», δήλωσε ο Κλαρκ. «Είναι μια πολύ κυριολεκτική δήλωση και μια μεταφορική δήλωση επειδή, ξέρετε, όλοι έχουν την ικανότητα να επηρεάσουν κάτι. Θα περιμένετε για μια ευκαιρία ή θα δημιουργήσετε μια ευκαιρία; Όπως και να έχει, μόλις το κάνεις αυτό, τότε είναι που αρχίζεις να αφήνεις το αποτύπωμά σου. Ο καθένας μπορεί να το κάνει αυτό οπουδήποτε».

Πηγή: CNN

Ενωμένα δίδυμα κοριτσάκια επιστρέφουν στο σπίτι μετά την επιτυχή επέμβαση χωρισμού τους!

 

 

Αφήστε με να ζήσω!

LiveAction

Από την Bridget Sielicki, 14 Ιουλίου 2023

Δύο αδελφούλες που γεννήθηκαν ενωμένες στο ήπαρ, επιστρέφουν στην οικογένειά τους μετά από την επιτυχημένη επέμβαση χωρισμού τους.

Η Ella Fuller και η Eliza Fuller γεννήθηκαν στο Texas Children's Hospital στο Χιούστον, την 1η Μαρτίου 2023. Στην 12^η  εβδομάδα κύησης, οι γονείς τους, Sandy και Jesse Fuller, έμαθαν ότι τα δίδυμα κοριτσάκια που κυοφορούνταν στη μήτρα, ήταν ενωμένα.

«Τέσσερις εβδομάδες αφού μάθαμε ότι είχαμε δίδυμα, μας είπαν πως τα παιδιά μας ήταν συνδεδεμένα (σιαμαία)», είπε η μητέρα τους, Sandy. «Ήταν μια πολύ δύσκολη στιγμή για εμάς», συνέχισε.

Καθώς τα μωρά μεγάλωναν μέσα στη μήτρα, οι γιατροί τελικά κατάφεραν να προσδιορίσουν την ακριβή θέση σύνδεσης. Τα κορίτσια ήταν συνδεδεμένα στο συκώτι. «Η καθεμιά τους είχε το δικό της ήπαρ αλλά αυτό ήταν συνενωμένο με της αδελφής της στο σημείο σύνδεσης των παιδιών», είπε ο πατέρας. «Και αυτό ήταν καταρχήν πολύ καλό».

Παρά το γεγονός ότι τα δίδυμα ήταν ενωμένα, η εγκυμοσύνη συνεχίστηκε καλά και οι γιατροί παρέλαβαν τα κορίτσια με καισαρική τομή, όταν η Sandy ήταν 35 εβδομάδων. «Ήταν μια ευχάριστη εμπειρία -λέει η ίδια- γιατί σκεφτόμουν: «Θεέ μου, τα μωρά μου, που κουβαλούσα όλο αυτό το καιρό, είναι τώρα έξω από τη μήτρα». «Είναι τόσο καλά!» Και αμέσως οι μικρές άρχισαν να κλαίνε!

   
(Πηγή: https://www.youtube.com/watch?v=B7jxTvJwAls )
   

Μετά το τοκετό, οι γιατροί έκαναν συμβούλιο, για να αποφασίσουν πώς θα ξεχωρίσουν τα κορίτσια χειρουργικά. Ο Dr. Jonathan Davies, ένας εκ των επικεφαλής του κλινικού προγράμματος για συνενωμένα παιδιά του Νοσοκομείου Texas Children’s Hospital, δήλωσε ότι η έγκαιρη ανίχνευση του προβλήματος, ενώ τα παιδιά ήταν ακόμη στη μήτρα, έδωσε χρόνο στην ομάδα του να προετοιμαστεί για τη χειρουργική επέμβαση.

Και συνέχισε ο ίδιος: «Ήμουν μέλος της ομάδας που τα φρόντισε. Η βοήθειά μας ξεκίνησε πριν ακόμη γεννηθούν και ολοκληρώθηκε όταν επέστρεψαν στο σπίτι». «Πληροφορηθήκαμε την περίπτωση των κοριτσιών περίπου τέσσερις μήνες πριν γεννηθούν, οπότε συγκεντρώσαμε την ομάδα μας και αρχίσαμε να προγραμματίζουμε κάθε πτυχή της νοσηλείας τους». «Κάθε περίπτωση συνδεδεμένων διδύμων είναι διαφορετική και προσφέρει νέες προκλήσεις», πρόσθεσε.

Όταν ήρθε για τα κορίτσια η ώρα της χειρουργικής επέμβασης, η Dr. Alice King κατεύθυνε μια ομάδα χειρουργικού προσωπικού 17 ατόμων στον διαχωρισμό των μωρών, μια διαδικασία που διήρκεσε έξι ώρες. «Ήταν τόσο σπάνιο περιστατικό που δεν υπήρχαν «οδηγίες παιχνιδιού», είπε η Dr. King. «Στο πίσω μέρος του μυαλού μου, έχω πάντα τα σχέδιά μου, το Α, το Β αλλά φτάνω αν χρειαστεί και στο Λ, Μ, Ν…».

Ευτυχώς, η επέμβαση πήγε καλά χωρίς επιπλοκές. Στο δελτίο τύπου του νοσοκομείου αναφέρθηκε ότι μετά τον διαχωρισμό τους, τα κορίτσια επέστρεψαν στη ΜΕΘ όπου είχαν γρήγορη ανάρρωση. Μόλις τέσσερις εβδομάδες αργότερα, ήταν αρκετά καλά για να πάνε σπίτι με τους γονείς τους.

Λέει ο πατέρας των παιδιών: «Θα τους λέω ότι αφού κατάφεραν να τα βγάλουν πέρα με αυτό, ό,τι κι αν τους παρουσιάσει η ζωή στο μέλλον, χωρίς αμφιβολία θα μπορέσουν να το αντιμετωπίσουν. Ακόμη και αυτά που φαίνονται αδύνατα μπορούν να γίνουν δυνατά».

«Από την αρχή μέχρι το τέλος της δοκιμασίας μας, είχαμε καθοδήγηση, ενημέρωση και συμπαράσταση», είπε η Sandy. «Είμαστε τόσο ευγνώμονες στο Θεό, που έστειλε κάποιους από τους καλύτερους γιατρούς και νοσηλεύτριες στη ζωή μας για να προσφέρουμε και εμείς στα κορίτσια μας την δυνατότητα στη ζωή».

Υπεύθυνοι άνδρες σημαίνει λιγότερες αμβλώσεις

 

 

Κίνημα "Αφήστε με να ζήσω!"

lifenews.com

Dave Andrusko, 11 Σεπτεμβρίου 2023  

Συνήθως οι μελετητές της άμβλωσης ερευνούν το θέμα από την πλευρά της γυναίκας. Υποστηρίζουν πως η γυναίκα προχωρά στην άμβλωση για να εξυπηρετήσει τα «δικαιώματα» ή συμφέροντά της, πως επιθυμεί να απαλλαχθεί από τα βάρη της ανατροφής του παιδιού, πως πέφτει θύμα της εκμετάλλευσης των εμπόρων της υγείας κ.α. Ποιος είναι όμως ο ρόλος των εξίσου υπεύθυνων με τη μητέρα για τα παιδιά που εκτρώνονται; Ο ρόλος των πατέρων τους δηλαδή; Μήπως αν ήταν πιο υπεύθυνοι και στήριζαν τη γυναίκα που κυοφορεί το παιδί τους, και η απόφαση της μητέρας θα ήταν διαφορετική; 

Πρόσφατα ανακοινώθηκαν τα συμπεράσματα από μια μελέτη ανδρών των οποίων τα παιδιά εκτρώθηκαν. Η μελέτη, όπως ανακοίνωσε ο υπεύθυνος για αυτή Michael Gryboski από την Lifeway Research, διαπίστωσε πως «σχεδόν 4 στους 10 άνδρες με φίλη ή σύζυγο που έκανε έκτρωση, ήταν εκείνοι που είχαν τη μεγαλύτερη επιρροή στην απόφαση διακοπής της εγκυμοσύνης».

Η μελέτη αφορούσε 1.000 άνδρες «που είχαν γυναίκα ή σύντροφο που προχώρησε σε άμβλωση. Πρόκειται για άνδρες που γνώριζαν από πριν για την εγκυμοσύνη, είχαν επίγνωση της βαρύτητας που θα είχε η άποψή τους καθώς και ποια θα είναι η τύχη που περίμενε το μωρό τους». Τα τρία τέταρτα (74%) των ανδρών αυτών ανέφεραν ότι η σύντροφός τους συζήτησε μαζί τους πριν να προβεί στην έκτρωση.

Το 38% των ανδρών-πατεράδων δήλωσε ότι ήταν εκείνοι που είχαν τη μεγαλύτερη επιρροή στην απόφαση για άμβλωση. Ακολούθησε ένα 18% που δήλωσε ότι για την απόφαση της γυναίκας ευθυνόταν κάποιος επαγγελματίας υγείας, ενώ το 14% είπε ότι κυρίως ευθυνόταν η μητέρα της γυναίκας. Το 7% θεώρησε υπεύθυνους κάποιους φίλους. «Μόνο το 4% είπε ότι η γυναίκα επηρεάστηκε από τον πάροχο της άμβλωσης», έγραψε ο κύριος μελετητής της έρευνας.

«Το 2015, όταν ρωτήσαμε τις γυναίκες που έκαναν έκτρωση, αυτές υπέδειξαν ότι οι άνδρες, οι πατέρες των παιδιών τους, ήταν ο παράγοντας που επηρέασε περισσότερο την απόφασή τους» δήλωσε ο διευθύνων σύμβουλος της Care Net που χρηματοδότησε την έρευνα Roland Warren.

«Μετά από αυτή τη διαπίστωση, η Care Net κατανόησε πως ο ρόλος των ανδρών δεν είχε ακόμη διερευνηθεί. Αυτή η νέα μελέτη εξέτασε άμεσα τα συναισθήματα και τις εμπειρίες των γυναικών καθώς έπαιρναν την απόφαση να κάνουν έκτρωση».

Η έρευνα διαπίστωσε επίσης ότι το 42% των ανδρών είτε είχε «προτρέψει έντονα» ή απλά «πρότεινε» στη σύντροφό του να κάνει έκτρωση, ενώ το 31% δεν της έδωσε καμία συμβουλή. Μόνο το 8% είπε ότι  την «προέτρεπε έντονα» να μην κάνει άμβλωση.

Περίπου το 34% των ερωτηθέντων ήταν παντρεμένοι με τις γυναίκες που έκαναν έκτρωση, το 29% «συζούσαν» και ένα άλλο 29% «βλέπονταν».

Με βάση την έρευνα, το 67% των ανδρών πιστεύει πως η άμβλωση είναι ζήτημα των γυναικών, ενώ ένα  46% υποστηρίζει πως και ο άνδρας θα έπρεπε να έχει κάποιο λόγο. Αξιοποιώντας αυτά τα στοιχεία, η διευθύντρια ενός κέντρου υποστήριξης εγκυμοσύνης στην Αλαμπάμα, η Lisa Hogan από το Sav-A-Life Vestavia, δήλωσε στην Christian Post ότι η κλινική της «δούλεψε πολύ σκληρά» για να πλησιάσει καλύτερα τους πατέρες.

«Όταν μια μαμά καλεί για να κλείσει ραντεβού για να κάνει τεστ εγκυμοσύνης ή έναν υπέρηχο, ειδικά εάν έχει κατά νου την άμβλωση… την ενθαρρύνουμε να φέρει και τον πατέρα του μωρού στο ραντεβού» είπε η Hogan.

«Έχουμε άνδρες συνεργάτες, υποστηρικτές της αγέννητης ζωής, που είναι εκπαιδευμένοι να συναντιούνται με τους πατέρες, να τους μιλούν ένας προς έναν, να κάνουν μια συζήτηση, να τους καθοδηγούν, να τους δίνουν λόγο στη διαδικασία».

Η Hogan δήλωσε ότι η κλινική της βλέπει περίπου 1.000 πατέρες κάθε χρόνο, λέγοντάς τους ότι «αν το κορίτσι σας είναι έγκυος, τότε είστε ήδη μπαμπάς».

«Γνωρίζουμε ότι αν ο μπαμπάς θελήσει να βοηθήσει, θα έχουμε πολύ καλύτερο αποτέλεσμα μακροπρόθεσμα στη ζωή του παιδιού» πρόσθεσε η διευθύντρια.

Συμπλήρωμα: 

Είσαι έγκυος ανήλικη και σε πιέζουν να το βγάλεις; Ζήτα βοήθεια!

Για τις μητέρες που είναι εκεί - για τους πατέρες που λείπουν

Η 17χρονη Δήμητρα δεν έκανε έκτρωση (ιδιαίτερα σημαντικό άρθρο που δείχνει τι έκανε ένα νεαρό ζευγάρι σε τέτοια περίπτωση)  
"Μπαμπά, μ' αγαπάς; Μαμά, μ' αγαπάς;" - Επιστολή σε γονιό που η έφηβη κόρη του έμεινε έγκυος 

Συγκινεί η 14χρονη Δαυιδούλα: «Ευχαριστώ τους γονείς μου που δεν με σκότωσαν»

Ευρωβουλευτής Στέλιος Κυμπουρόπουλος για τις αμβλώσεις: «Αν η μητέρα μου είχε δει ότι είμαι ανάπηρος, θα με σκότωνε ή όχι;»

Παγκόσμια Ημέρα ΑμεΑ και αμβλώσεις   

Εκκλησία, Μητρότητα και Έκτρωση
Πόσο κοστίζει μια έκτρωση;
Προγεννητική διάγνωση - μερικοί επιτρεπτοί προβληματισμοί 

Πρώην ιδιοκτήτρια κλινικής αμβλώσεων: “Υποστηρίζουμε τη σεξουαλική διαπαιδαγώγηση στα παιδιά για να δημιουργούμε αγορά για τις αμβλώσεις”

Το Μετεκτρωτικό Σύνδρομο
ΑΝ ΔΕΝ ΚΑΝΩ ΑΜΒΛΩΣΗ, ΤΙ ΘΑ ΚΑΝΩ;  
Η ιστοσελίδα του Συλλόγου Προστασίας Αγέννητου Παιδιού "Η Αγκαλιά"
Πανελλήνια Ένωση Φίλων των Πολυτέκνων
Ρώσος ιερέας σώζει 2000 βρέφη από άμβλωση

Ενότητα στο ιστολόγιό μας για τις εκτρώσεις
Ενότητα για το γάμο 

Αγάπη και εμπιστοσύνη μεταξύ γονέων και παιδιών

2023: Αδιανόητη η σφαγή των χριστιανών στη Νιγηρία!

 

Φωτο από εδώ, όπου σχετικό ρεπορτάζ

Ηλίας Καλλιώρας

newsbreak.gr

Σφαγιασμός χριστιανών 2023:

Περισσότεροι από 2.500 Χριστιανοί σφαγιάστηκαν από τους Φουλάνι Τζιχαντιστές και άλλους συμμάχους τους πρώτους έξι μήνες του 2023.

350 θάνατοι καταγράφηκαν σε 18 μόλις ημέρες μεταξύ 12 και 30 Ιουνίου.

Οι ισλαμιστές επίσης έκαψαν 1.400 σπίτια και συνέλαβαν 3.700 αμάχους.

Διαπιστώθηκε επίσης ότι τουλάχιστον 18.200 εκκλησίες, 1.000 παραδοσιακά θρησκευτικά ιερά και 800 συναγωγές και 2.200 χριστιανικά σχολεία έχουν καεί ή καταστραφεί άσκοπα.

Με 1100 χριστιανικές κοινότητες να έχουν ξεριζωθεί, εκατομμύρια χριστιανούς να αναγκάζονται να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους και τους προγόνους τους.

Εκατοντάδες χιλιάδες Χριστιανοί έχουν ασπαστεί το Ισλάμ, ενώ δεκάδες χιλιάδες χριστιανές γυναίκες έχουν πέσει θύματα βιασμού ή σεξουαλικής κακοποίησης ή υποδούλωσης.

Τουλάχιστον 15 εκατομμύρια χριστιανοί είναι εσωτερικά εκτοπισμένοι ή πρόσφυγες.

Πρόκειται για μία γενοκτονία, για την οποία δεν μιλάει κανείς…

 

orthodoxostypos.gr

Βόρεια Κορέα: ΙΣΟΒΙΑ σε ...ΝΗΠΙΟ (!!!) όταν οι γονείς του συνελλήφθησαν με τη Βίβλο!!!

"N": Αυτά έχουν δημοσιευθεί στις ΗΠΑ. Ερωτώ: πού είναι οι παρεμβάσεις τους για την ανατροπή ενός τέτοιου καθεστώτος; Πού είναι οι διεθνείς οργανισμοί; Γιατί δεν βλέπουμε μια διεθνή κινητικότητα για τους διωκόμενους εκεί χριστιανούς, αντίστοιχη με όσα βλέπουμε για τα δικαιώματα των ΛΟΑΤΚΙ+ κτλ;

Παρακαλώ και τις Ορθόδοξες Εκκλησίες να (αντι)δράσουν. Κι ας μην είναι ορθόδοξοι αυτοί οι αδελφοί μας χριστιανοί. Και μια προσευχούλα, όσο γίνεται περισσότερο, γι' αυτή την κατάσταση. Ευχαριστώ.

Οδύσσεια TV

Toddler Jailed for Life in North Korea after Parents Caught with ....Bible!!!!!!!

ΠΟΣΗ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΗ Α Ρ Ρ Ω Σ Τ Ι Α;
ΠΟΣΗ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΗ ΣΑΤΑΝΙΚΗ ΣΤΑΣΗ;
Η ΚΑΤΟΧΗ ΜΙΑΣ ΒΙΒΛΟΥ ΙΣΟΥΤΑΙ ΜΕ ΘΑΝΑΤΟ!
ΣΤΟ ΚΑΤΕΡΓΟ ΠΟΥ ΟΝΟΜΑΖΕΤΑΙ
ΒΟΡΕΙΟΣ ΚΟΡΕΑ!
ΚΑΙ ΕΝΑ ΜΙΚΡΟ & ΑΠΡΟΣΤΑΤΕΥΤΟ ΒΡΕΦΟΣ
ΚΑΤΑΔΙΚΑΣΘΗΚΕ ΣΕ ΙΣΟΒΙΑ!!!!!!

Ένα δίχρονο παιδί και ολόκληρη η οικογένεια του μικρού παιδιού καταδικάστηκαν σε ισόβια κάθειρξη στη Βόρεια Κορέα, όταν οι γονείς συνελήφθησαν με μια ...Βίβλο στην κατοχή τους!

Οι γονείς του μικρού παιδιού καταδικάστηκαν σε θάνατο!



Σύμφωνα με το υπουργείο Εξωτερικών των ΗΠΑ, το δίχρονο βρέφος και άλλα μέλη της οικογένειας στάλθηκαν σε εξαντλητικά στρατόπεδα φυλάκισης.

Η βάναυση τιμωρία έρχεται καθώς το ακροαριστερό ολοκληρωτικό καθεστώς της Βόρειας Κορέας συνεχίζει να «εκτελεί», να «βασανίζει» και να φυλακίζει θρησκευόμενους πιστούς.

Σύμφωνα με μια νέα Διεθνή Έκθεση Θρησκευτικής Ελευθερίας (https://www.state.gov/reports/2022-report-on-international-religious-freedom/north-korea/) από το Στέητ Ντηπάρτμεντ, περίπου 70.000 ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ είναι σήμερα ΦΥΛΑΚΙΣΜΕΝΟΙ στη ΒΟΡΕΙΑ ΚΟΡΕΑ.

Τα ευρήματα υπογράμμισαν τα βάναυσα τιμωρητικά μέτρα που συνήθως επιβάλλονται από τον Ανώτατο Ηγέτη Kim Jung Un.

Όποιος συλλαμβάνεται με ένα αντίγραφο της Βίβλου στη Βόρεια Κορέα αντιμετωπίζει τη θανατική ποινή, ενώ οι οικογένειές τους - συμπεριλαμβανομένων των παιδιών - καταδικάζονται σε ισόβια κάθειρξη.

«Το δικαίωμα στην ελευθερία της σκέψης, της συνείδησης και της θρησκείας [στη ΛΔΚ] εξακολουθεί επίσης να στερείται, χωρίς εναλλακτικά συστήματα πεποιθήσεων ανεκτά από τις αρχές», δήλωσε ο Γενικός Γραμματέας των Ηνωμένων Εθνών Antonio Guterres Γκουτέρες τον περασμένο Ιούλιο.

Ο Guterres έγραψε, πως η κατάσταση στη Βόρεια Κορέα δεν έχει αλλάξει από μια έκθεση του 2014 για τα ανθρώπινα δικαιώματα, η οποία διαπίστωσε ότι οι αρχές «αρνήθηκαν σχεδόν εντελώς τα δικαιώματα στην ελευθερία της σκέψης, της συνείδησης και της θρησκείας» και διαπίστωσε ότι η κυβέρνηση συχνά παραβίαζε παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων που συνιστούσαν εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας.



Η έκθεση του 2022 διαπίστωσε, ότι η κυβέρνηση της Βόρειας Κορέας συνέχισε να «εκτελεί, να βασανίζει, να συλλαμβάνει και να κακοποιεί σωματικά ανθρώπους για τις θρησκευτικές τους δραστηριότητες».

Οι ταξιδιωτικοί περιορισμοί COVID-19 της εποχής της πανδημίας μείωσαν επίσης τις διαθέσιμες πληροφορίες σχετικά με τις συνθήκες.

Η έλλειψη πληροφοριών ώθησε το Στέητ Ντηπάρτμεντ να συνεργαστεί με μη κυβερνητικές οργανώσεις (ΜΚΟ), ομάδες ανθρωπίνων δικαιωμάτων και τον ΟΗΕ για να επιβεβαιώσει τους ισχυρισμούς περί κακοποίησης.

Ενώ ένας μικρός αριθμός επίσημα εγγεγραμμένων θρησκευτικών ιδρυμάτων υπάρχουν στη Βόρεια Κορέα, συμπεριλαμβανομένων των εκκλησιών, λειτουργούν υπό αυστηρό κρατικό έλεγχο και λειτουργούν σε μεγάλο βαθμό ως βιτρίνες για ξένους τουρίστες, λένε αξιωματούχοι.

Τον Οκτώβριο του 2021, η ΜΚΟ Korea Future δημοσίευσε μια έκθεση που περιγράφει λεπτομερώς τις παραβιάσεις της θρησκευτικής ελευθερίας μετά από συνεντεύξεις με 244 θύματα.



Από τα θύματα που παραχώρησαν συνέντευξη, 150 προσχώρησαν στον Σαμανισμό, 91 στον Χριστιανισμό, ένα στον Τσεοντοϊσμό και ένα σε άλλες πεποιθήσεις.

Τα θύματα κυμαίνονταν σε ηλικία από μόλις δύο ετών (!!!!!!!!!!!) έως άνω των 80 ετών και οι γυναίκες και τα κορίτσια αποτελούσαν πάνω από το 70% των καταγεγραμμένων θυμάτων.

Η έκθεση διαπίστωσε ότι η κυβέρνηση της Βόρειας Κορέας, κατηγόρησε άτομα για συμμετοχή σε θρησκευτικές πρακτικές, διεξαγωγή θρησκευτικών δραστηριοτήτων στην Κίνα, κατοχή θρησκευτικών αντικειμένων, επαφή με θρησκευτικά πρόσωπα και ανταλλαγή θρησκευτικών πεποιθήσεων.



Ως αποτέλεσμα, άνθρωποι συνελήφθησαν, τέθηκαν υπό κράτηση, καταναγκαστική εργασία και βασανίστηκαν.

Πολλοί στερήθηκαν επίσης μια δίκαιη δίκη και υποβλήθηκαν σε σεξουαλική βία και δημόσια εκτέλεση.

Ένας αποστάτης είπε στο 'Korea Future' ότι οι αρχές χτύπησαν Χριστιανούς και σαμάνους οπαδούς υπό κράτηση, τους έδωσαν μολυσμένα τρόφιμα και τους εκτέλεσαν χωρίς δίκη.

Ένας άλλος είπε ότι το 2002, αξιωματούχοι αρνήθηκαν σε έναν Χριστιανό άνδρα το φαγητό, με αποτέλεσμα να πεθάνει μέσα σε τρεις ημέρες.

Ένας κρατούμενος που απελευθερώθηκε το 2020 δήλωσε στο Radio Free Asia (RFA) ότι οι αρχές υπέβαλαν τους Χριστιανούς στην πιο σκληρή μεταχείριση και ότι οι αρχές κάποτε τους ανάγκασαν να στέκονται όρθιοι για 40 συνεχόμενες ημέρες, με αποτέλεσμα οι κρατούμενοι να χάσουν την ικανότητα να κάθονται.

Οι Χριστιανοί θεωρούνται ότι βρίσκονται στο χαμηλότερο σκαλί της βορειοκορεατικής κοινωνίας και είναι συνεχώς «ευάλωτοι και σε κίνδυνο», σύμφωνα με την έκθεση.

ΜΕΤΑΦΡΑΣΙΣ: ΜΑΡΙΓΩ ΖΑΡΑΦΟΠΟΥΛΑ

https://slaynews.com/news/toddler-north-korea-child-family-jailed-life-parents-caught-bible/

ROWAN WILLIAMS, "Ήδη εδώ - Το ανατρεπτικό μήνυμα του Παύλου"

π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός

Βήματα

ΒΙΒΛΙΑ ΠΟΥ ΔΙΑΒΑΣΑΜΕ: ROWAN WILLIAMS, "Ήδη εδώ - Το ανατρεπτικό μήνυμα του Παύλου", μετάφραση Χρήστος Μακρόπουλος, πρόλογος π. Αντώνιος Πινακούλας, εκδόσεις  ΕΝ ΠΛΩ 

Διαβάζοντας το εξαιρετικό βιβλίο του Rowan Williams, πρώην Αρχιεπισκόπου του Καντέρμπουρυ της Αγγλικανικής Εκκλησίας, "Ήδη εδώ- το ανατρεπτικό μήνυμα του Παύλου", σε μία λιτά όμορφη έκδοση από τις εκδόσεις ΕΝ ΠΛΩ (στρωτή μετάφραση του Χρήστου Μακρόπουλου, κατατοπιστική εισαγωγή του π. Αντωνίου Πινακούλα), το οποίο περιλαμβάνει τρεις διαλέξεις του σπουδαίου σύγχρονου θεολόγου, ο οποίος είναι ξεκάθαρο ότι έχει μελετήσει και την ορθόδοξη θεολογία και παράδοση, διαπιστώνουμε ότι υπάρχουν στοιχεία για την εκκλησιαστική μας ζωή και παράδοση πολύτιμα. 

 

Ένας ορθόδοξος χριστιανός που θα διαβάσει το βιβλίο θα ωφεληθεί, διότι θα βρει με σύγχρονη γλώσσα στοιχεία της αυθεντικής χριστιανικής παράδοσης, όπως αυτή διαμορφώθηκε μέσα από την μαρτυρία του αποστόλου Παύλου, που, αν μη τι άλλο, λειτουργεί στα πλαίσια του ενωμένου χριστιανισμού της πρώτης χιλιετίας. Και δεν είναι μόνο αυτό. Είναι το γεγονός ότι σε μια εποχή στην οποία ζητούμε επικαιροποίηση του χριστιανικού λόγου, ώστε ο σύγχρονος άνθρωπος να μπορεί να προσεγγίσει την Εκκλησία όπως είναι και όχι όπως τη νομίζει (κάτι που θα ήταν προϋπόθεση δυστυχώς και για μας τους κατά δήλωσιν χριστιανούς, να ξεφύγουμε από το πώς νομίζουμε ότι είναι η Εκκλησία), τέτοια κείμενα ανοίγουν δρόμους.

Το πρώτο μέρος του βιβλίου είναι αφιερωμένο στην ιστορική περίοδο στην οποία έδρασε ο απόστολος Παύλος. Ο συγγραφέας εξηγεί τι σήμαινε να είναι κάποιος Ρωμαίος πολίτης, ποιες ελευθερίες και δικαιώματα απολάμβανε σε σχέση με τους ξένους, τους δούλους, τους εργάτες, του υπηκόους της αυτοκρατορίας. "Η ιδιότητα του πολίτη σου παρείχε ασφάλεια και σου προσέδιδε μια συγκεκριμένη ταυτότητα" (σ. 41). Στη συνέχεια αναφέρεται στον Παύλο ως Ιουδαίο δάσκαλο, ειδικό στα ζητήματα του μωσαϊκού νόμου, ηγέτη μιας "αντιτρομοκρατικής υπηρεσίας" εις βάρος των χριστιανών. Κατόπιν, κάνει αναφορά στον Παύλο ως άνθρωπο, με έμφαση στα προβλήματα υγείας του, πιθανότατα με αιτία μια οφθαλμική πάθηση, ενώ τον περιγράφει και ως χαρακτήρα φλογερό και με σφοδρό λόγο, με ορμητικότητα και πάθος, ένας άνθρωπος με βαθύ συναισθηματικό κόσμο. 

 

Το κεφάλαιο θα κλείσει με αναφορά στο γεγονός ότι στην εποχή του Παύλου δεν υπήρχε αυτό που σήμερα ονομάζουμε "θρησκεία". Θεότητες λάτρευαν, σε θρησκεία δεν είχαν την αίσθηση ότι ανήκαν οι άνθρωποι του καιρού του, δηλαδή δεν υπήρχε ένταξη σε κοινότητα με κύριο γνώμονα την πίστη, όπως εννοούμε σήμερα, πλην των Εβραίων. "Έτσι, αυτό που κήρυξε ο Παύλος δεν ήταν μια νέα θρησκεία. Ήταν μια νέα παγκόσμια τάξη πραγμάτων, ένας τρόπος να ανήκεις στον Θεό και στον άλλο άνθρωπο…Ο Παύλος έπρεπε να καταστήσει κρυστάλλινα σαφές πως οι παραδοσιακές θρησκευτικές πρακτικές απλώς δεν ήταν δυνατόν να τηρούνται από οποιονδήποτε ήθελε να αφιερωθεί στον Χριστό. Ο Παύλος πίστευε πως αυτός και οι άλλοι πιστοί είχαν απλά εισέλθει σε μια νέα πραγματικότητα στην οποία πολλά από όσα εκλάμβαναν όλοι ως δεδομένα για τον κοινωνικό τους κόσμου επρόκειτο να διαλυθούν και να ανασυσταθούν" (σσ. 70-72). Μιλάμε για έναν καινούργιο κόσμο.

Το δεύτερο μέρος του βιβλίου αναφέρεται στην "ενοχλητική' σκέψη του Παύλου για την υποδοχή των πάντων. Ο Χριστός άνοιξε την πόρτα και ο Παύλος εκφράζει ακριβώς την πρόσκληση που απευθύνει ο Θεός στους πάντες, για να τους υποδεχτεί στην Εκκλησία, στη συντροφιά Του. "Η αρχή και η ενέργεια πίσω από αυτό το όραμα μιας άλλης μορφής ανήκειν βρίσκονται στην πρωτοβουλία του Θεού, όχι στη δική μας. Είναι ο Θεός που έχει καταστήσει εφικτή την είσοδο σε αυτήν την κοινότητα. Είναι ο Θεός που υποδέχεται, εκείνος που κάνει την κίνηση, ουδείς άλλος- δεν έχουμε, εδώ πέρα, κάποια άνοστη κοινωνική φιλοσοφία, ούτε κανένα ιδανικό ,,κοινωνικής ένταξης,, και τίποτα πέραν αυτού. Αυτή η γλώσσα της υποδοχής, του καλωσορίσματος ή της αποδοχής, είναι γλώσσα που ο Παύλος ξεκάθαρα αγαπά να χρησιμοποιεί…Το ένα πράγμα που γνωρίζεις για τον κουραστικό, ενοχλητικό, ανυπάκουο αδελφό Χριστιανό ο οποίος σε σκανδαλίζει, είναι ότι, για τον Θεό, αυτός ο άνθρωπος είναι ευπρόσδεκτος: ιδού η πρόκληση που σου παρουσιάζεται" (σσ. 75-76).

Μαζί με την υποδοχή όμως έρχεται και η ελευθερία. Έχουμε φύγει από την κατάσταση της δουλείας και έχουμε τη δυνατότητα να διαμορφώσουμε τη ζωή μας. "Είναι, πάνω απ' όλα, μια ελευθερία από τη σκέψη ότι θα πρέπει να ικανοποιήσεις τον Θεό προτού ο Θεός να σε δεχτεί…Ο Θεός δεν κάθεται κάπου απέναντι, με τα χέρια σταυρωμένα, περιμένοντας να τον ψυχαγωγήσετε, να τον ικανοποιήσετε ώστε να είναι ευχαριστημένος μαζί σας. Είναι ήδη ,,ευαρεστημένος,, μαζί σας, με την απλή έννοια ότι είναι αποφασισμένος να σας καλέσει και να σας δεχτεί. Ήδη σας έχει δεχτεί, προαιωνίως" (σσ. 85-86). Ο θεός ζητά από εμάς την εμπιστοσύνη μας σ' Εκείνον. 

 

"Η χριστιανική ελευθερία είναι η ελευθερία να αφήνουμε τον Θεό να ενεργεί ως Θεός στη ζωή μας-να χορηγεί ζωή, να υπόσχεται τη συγχώρηση και την καταλλαγή, να μεταδίδει την ελπίδα με λόγους και με πράξεις (σ. 87). Στη ζωή του Χριστού "θα λαχταρώ την αγάπη, τη χαρά , την ειρήνη, τη μακροθυμία, και ούτω καθεξής. Ένας καινούργιος τρόπος ζωής με διαφεντεύει, μια νέα ,,κανονικότητα,, ως προς τη συμπεριφορά μου, ένας νέος νόμος: ο ,,τρόπος,, του Θεού, όπως αποτυπώνεται στη ζωή και τον θάνατο του Ιησού, ένας ,,τρόπος,, στον οποίο μετέχω και ο οποίος ανοίγεται μπροστά μου διά της ,,εισπνοής,, του Πνεύματος του Θεού, όπως Αυτό ζει εν Χριστώ Ιησού" (σ. 89).

Αυτή η νέα ζωή υποδοχής και ελευθερίας βιώνεται στην Εκκλησία, στη συνάντηση των προσώπων. "Καθένας από μας έχει κάτι που ο άλλος απελπισμένα χρειάζεται, κι έτσι δεν διατηρείται απλώς μια στάση υποδοχής ή διακονίας του ενός προς τον άλλον, αλλά αναπτύσσεται ανάμεσά τους μια σχέση αμοιβαίας εξάρτησης και ευγνωμοσύνης" (σσ. 102-103). Γι' αυτό και η Εκκλησία αγκαλιάζει τον κόσμο ως αυτόν που υποδέχεται αναδημιουργώντας τον ο Θεός στο πρόσωπο του Χριστού. Ο καθένας από εμάς έχει χρέος να καταστήσει αυτή την υποδοχή και αποδοχή ορατή διά της αγάπης.

Το τρίτο μέρος μιλά για την "καινή κτίση", για το σύμπαν του αποστόλου Παύλου. Όλα βρίσκουν τον προορισμό τους, το νόημά τους λόγω του Ιησού Χριστού. "Εκείνος είναι το πρόσωπο του Θεού που είναι στραμμένο προς αυτό που δεν είναι Θεός, αποκαλύπτοντάς μας έναν Θεό που εξέρχεται για να σχετιστεί με αυτό που Εκείνος δεν είναι, με την ίδια την κτίση, με μια κίνηση συμφιλιωτικής αγάπης και υποδοχής. Αυτός είναι ο Θεός στον οποίο πιστεύουμε. Κι επειδή πιστεύουμε σε έναν τέτοιο Θεό, όλα δένουν μεταξύ τους" (σσ. 134-135). Αυτόν τον Θεό ευχαριστούμε, από Αυτόν λαμβάνουμε τη συγχώρηση και την καταλλαγή, Αυτός προσφέρει τα πάντα και εμάς μαζί στον Θεό Πατέρα. Για να το κατανοήσουμε και να το ζήσουμε αυτό, απαραίτητη είναι η προσευχή.. Το να αποκαλούμε με παρρησία τον Θεό Πατέρα μας. Να ζούμε την ανιδιοτελή αγάπη , την γεμάτη έγνοια, μακροθυμία και χαρά, όπως ο πατέρας στα παιδιά του. Και να πορευόμαστε με αμοιβαιότητα προς τον Θεό και προς τον συνάνθρωπο.

Αυτός είναι ο τρόπος της Εκκλησίας. "Αληθινή Εκκλησία είναι εκείνο το μέρος όπου οι άνθρωποι, επίμονα και με εμπιστοσύνη, διακονούν ο ένας τον άλλο, όπου οι άνθρωποι αγωνίζονται με πάθος και αγωνία για την ευημερία του πλησίον τους, διαποτισμένοι με τη χαρά ενός μέλλοντος που ήδη βιώνεται, ως μετοχή στην ευφρόσυνη ατένιση του προαιώνιου Υιού του Θεού προς τον Πατέρα. Είναι επίσης ένα μέρος όπου οι άνθρωποι διαλύονται εσωτερικά συμπάσχοντας με την αποτυχία και την αμαρτία των άλλων, έτοιμοι να υποφέρουν και να υποστούν τα πάντα προκειμένου αυτές οι αμαρτίες και τα παθήματα να θεραπευτούν. Όταν όλα αυτά συμβαίνουν, όταν η κοινότητα βιώνει μια διάσταση γενναιοφροσύνης που μόνο ως Θεία μπορεί να χαρακτηριστεί, τότε αυτή η κοινότητα παίρνει μια πρόγευση του ουρανού. Εάν, πάλι, ουδέποτε είδαμε κάτι από αυτά στην Εκκλησία, καλά θα κάνουμε απλώς να σταματήσουμε να ασχολούμαστε με το θέμα" (σσ. 142-143).

Για τον Παύλο η ηθική δεν είναι απλώς μια ρύθμιση συμπεριφοράς. "Η ηθική έχει να κάνει με τη φανέρωση. Αγαθή ζωή είναι μια ζωή που φανερώνει κάτι, η ζωή που φανερώνει τη δόξα, τη χαρά, τη διακονία, τη φροντίδα, τη γενναιοδωρία, στοιχεία που, με τη χάρη του Θεού, ενοικούν στην κοινότητα. Αγαθή ζωή είναι μια ζωή που απλώς δείχνει τι λογής σώμα είναι το σώμα του Χριστού… το οποίο μας κάνει να αντανακλούμε και να φανερώνουμε τη γενναιοδωρία του Θεού" (σσ. 149-150). Η ζωή του ανθρώπου έχει δύο κατευθύνσεις: να είναι σάρκινη ή κατά πνεύμα. "Ζωή κατά σάρκα είναι η ζωή ανθρώπων που είναι αποκλεισμένοι ο ένας από τον άλλο, ενώ ζωή κατά πνεύμα είναι η ζωή ανθρώπων που είναι ολάνοιχτοι ο ένας προς τον άλλο" (σ. 154). 

 

Δεν είναι αρκετό να αποφεύγει κάποιος τις ηθικές παρεκτροπές. " Έργα της σαρκός είναι και οι έχθρες, οι φιλονικίες, οι ζήλιες, οι διαπληκτισμοί, οι διχόνοιες, τα σχίσματα, ο φθόνος… Είναι εντελώς ξεκάθαρος ότι ,,σάρκα,, είναι η ανθρώπινη ζωή ορώμενη απ' την οπτική γωνία της σύγκρουσης ανθρώπων, που ποδοπατιούνται, που διαγκωνίζονται για την κατοχή χώρου: πρόκειται για ζωές κλειστές προς τον άλλο άνθρωπο. Και το πνεύμα, που σημαίνει αγάπη, χαρά, ειρήνη, μακροθυμία, χρηστότητα, αγαθοσύνη, πίστη και τα λοιπά, δεν σχετίζεται με κάποιο ,,σετ,, εσωτερικών ,,αξιών,,, αλλά με σαφώς ορατές σωματικές συμπεριφορές" (σ. 155).

Καινή κτίση είναι τελικά να ζεις με μεγαλοψυχία και να συμπάσχεις με τον αδελφό σου, επειδή πιστεύεις και αφήνεσαι στη σχέση με τον Χριστό. Κι αυτό δεν έχει να κάνει μόνο με το εσχατολογικό μέλλον. Είναι ήδη τώρα παρόν, αν εμείς το θελήσουμε.

Σας συνιστούμε το βιβλίο να το διαβάσετε. Αξίζει να παλέψουμε για τέτοιες εκκλησιαστικές κοινότητες, υποδοχής και όχι απλώς ανοχής, αγάπης, μεγαλοψυχίας, γενναιοδωρίας και συνάντησης με τον κάθε πλησίον μας, με γνώμονα τον Χριστό και την αγάπη.

 

Συμπλήρωμα

 

Ο χαρακτήρας του αποστόλου Παύλου και η διδασκαλία του για την αγάπη, την ελευθερία και τη δουλεία

Η υποτιθέμενη ενοχή του Παύλου για τον εμπρησμό της Ρώμης (& εδώ)

Ο απόστολος Παύλος και οι γυναίκες

Μια σύγκριση αποστόλου Παύλου & Μωάμεθ

ΗΠΑ: 13χρονος απέτρεψε ατύχημα με λεωφορείο γιατί… δεν είχε κινητό!

msn.com  (από την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)

Όταν ο Στιβ Ριβς έλαβε τηλεφώνημα από την Αστυνομία για τον γιο του, αρχικά τρομοκρατήθηκε, μέχρι τη στιγμή που ο αξιωματικός τον καθησύχασε λέγοντάς του είναι για καλό, ο γιος του είναι ήρωας.

Στις 26 Απριλίου, ο γιος του, Ντίλον από το Γουόρεν του Μίσιγκαν, μαθητής πρώτης Γυμνασίου, επέστρεφε με το σχολικό λεωφορείο όταν διαπίστωσε πω η οδηγός είχε χάσει τις αισθήσεις της.

Νιώθω μια ζαλάδα φέρεται να είπε η οδηγός στον ασύρματο του λεωφορείου, ίσως χρειαστεί να σταματήσω στην άκρη. Ωστόσο, δεν πρόλαβε. Έχασε τις αισθήσεις της με τα χέρια της να πέφτουν από το τιμόνι.

Ξαφνικά, το λεωφορείο ήταν ανεξέλεγκτο ανέφερε ένας μαθητής, με ένα δεύτερο να παραδέχεται πως τρομοκρατηθήκαμε όλοι και σοκαριστήκαμε.

Το λεωφορείο βρισκόταν ήδη στο αντίθετο ρεύμα κυκλοφορίας, ωστόσο, ο 13χρονος κατάφερε να πιάσει εγκαίρως το τιμόνι και να ακινητοποιήσει το όχημα, σώζοντας με τα γρήγορα αντανακλαστικά του περίπου 60 μαθητές.

Όπως ανέφερε η οικογένειά του σε εκπομπή του CBC, ο Ντίλον ήταν από τους ελάχιστους μαθητές που δεν είχε κινητό τηλέφωνο για να ασχοληθεί, κάτι που τον βοήθησε να παρατηρήσει εγκαίρως πως κάτι δεν πήγαινε καλά με την οδηγό.

- Τι άλλο να κάνεις όταν δεν έχεις κινητό; Κοιτάς τους ανθρώπους, παρατηρείς πράγματα, λέει ο πατέρας του, που παραδέχεται πως με τη σύζυγό του έχουν αποφασίσει να καθυστερήσουν ακόμη την αγορά κινητού για τον γιο τους.

Ο μαθητής έγινε ο ήρωας της πόλης, με το όνομά του να αναφέρεται στα εγκωμιαστικά σχόλια τόσο του κυβερνήτη της πολιτείας, όσο και του γερουσιαστή. Ο δε δήμαρχος τού παρέδωσε το κλειδί της πόλης του Γουόρεν.

Πηγή: Washington Post

Χαιρετάς τη Μητέρα σου καθημερινά;

 

 «Χαίρε, Νύμφη ανύμφευτε»

 

του πατρός Δημητρίου Μπόκου

 «Το σπιτάκι της Μέλιας»

Ο δεκαεννιάχρονος βρετανός τουρίστας Λέβισον Γουντ, οπαδός των ακραίων αθλημάτων (extreme sports), φιλοδοξώντας να διασχίσει πεζός τις άγνωστες και άγριες περιοχές των Ιμαλαΐων, βρέθηκε, λόγω των πολεμικών αντιπαραθέσεων στην περιοχή, εγκλωβισμένος στα αφιλόξενα μέρη του Νεπάλ.

Αλλά τον βοήθησε ο Μπίνοντ, ένας συνομήλικός του ντόπιος νεαρός που βρέθηκε μπροστά του. Τον έκρυψε για βδομάδες στο σπίτι του και τον φυγάδευσε με ασφάλεια. Οι δυο νέοι συνδέθηκαν με φιλία.

Δεκατέσσερα χρόνια αργότερα, ο βρετανός ξαναβρέθηκε στα μέρη εκείνα, επαναλαμβάνοντας την προσπάθειά του να διασχίσει με τα πόδια κατά μήκος τα Ιμαλάια, μια απόσταση 2.735 χιλιομέτρων (ή 4.000.000 βημάτων) από το Αφγανιστάν δυτικά μέχρι το βασίλειο του Μπουτάν ανατολικά, μέσα από πανέμορφες περιοχές, αλλά και άκρως επικίνδυνες, λόγω των υψηλών φυσικών δυσκολιών και της εμπόλεμης κατάστασης μεταξύ των εγχώριων φυλών. Το όλο εγχείρημα αποτυπώθηκε σε πέντε ντοκιμαντέρ με τίτλο: “Walking the Himalayas” (Περπατώντας τα Ιμαλάια).

Συνοδός του στο μεγαλύτερο μέρος της διαδρομής ήταν ο ιθαγενής φίλος του, ο Μπίνοντ. Το πρόγραμμα του βρετανού ήταν να περάσουν οπωσδήποτε και από το χωριό του σωτήρα του, κοντά στην πόλη Ποκάρα του Νεπάλ, να χαιρετήσει και την οικογένειά του.

Η συγκίνηση ήταν πολύ μεγάλη, όταν ο βρετανός αγκάλιαζε τα τρία παιδιά του Μπίνοντ και την Τσάντρα, τη σύζυγό του, που με κίνδυνο της ζωής της πριν από δεκατέσσερα χρόνια έκρυψε και περιποιήθηκε τον νεαρό άγνωστο ξένο στο φτωχικό της. Τα μάτια της φτωχής γυναίκας γέμισαν δάκρυα, όταν με το καλωσόρισμα τον έσφιξε στην αγκαλιά της. «Χαίρομαι πολύ που ήρθες μετά από τόσον καιρό», ήταν τα λόγια που επαναλάμβανε συγκινημένη. Μια βαθειά ανθρωπιά ξεχείλιζε απ’ τις καρδιές και ακτινοβολούσε στα ανυπόκριτα χαμόγελά τους.

Μια άλλη γυναίκα όμως, ταπεινή, φτωχή και κατά κόσμον ασήμαντη κι αυτή, φρόντισε, περιποιήθηκε και έκλεισε στην αγκαλιά της με απέραντη αγάπη, όχι μόνο έναν άνθρωπο, αλλά τον κόσμο ολόκληρο. Έκανε παιδί της τον κάθε άνθρωπο. Έγινε μάνα του ορφανεμένου, προστασία του κατατρεγμένου, σκέπη του φτωχού, παρηγοριά του αρρώστου. «Πάντων θλιβομένων η χαρά και αδικουμένων προστάτις και πενομένων τροφή…». Η Παναγία μητέρα μας!

Συγκατένευσε στη θεϊκή πρόσκληση να συνδράμει στη σωτηρία του κόσμου. Μα δεν αρκέστηκε στο να παραχωρήσει απλώς την αμόλυντη σάρκα της στον Υιό του Θεού για να γίνει και Υιός του ανθρώπου, δικός της γιος. Προχώρησε παραπέρα. Επιδίωξε μια απολύτως ενεργό μητρική σχέση με τον καθένα μας χωριστά.

Ο Υιός της μας καταδέχθηκε «και ουκ επαισχύνεται» να μας ονομάζει αδελφούς του. Και η Μητέρα του θεώρησε αυτομάτως δικά της παιδιά όλους τους αδελφούς του Υιού της. Μας υιοθέτησε χωρίς δεύτερη σκέψη. Άνοιξε την πλατειά, ζεστή, πλούσια καρδιά της και μας έκλεισε όλους στοργικά στη μεγάλη της αγκαλιά.

Και η αγάπη της είναι αληθινή, πέρα από κάθε φαντασία. Γιατί η ίδια ξεπέρασε τα ανθρώπινα μέτρα, έσπασε το φράγμα του πεπερασμένου του ανθρώπου, ανυψώθηκε υπεράνω «πάσης κτίσεως». Κατάφερε να χωρέσει πραγματικά μέσα στην απροσμέτρητη αγάπη της τον κάθε άνθρωπο σαν μάνα του αληθινή κι ακόμα περισσότερο. Γιατί αγάπησε με τον τρόπο που αγαπάει ο Θεός. Φυσικό γι’ αυτήν που άγγιξε τα δευτερεία της Αγίας Τριάδος και έγινε «μετά Θεόν η Θεός».

Και όπως είναι γνωστό, ο Θεός αγαπάει ασυγκρίτως περισσότερο και από τη φυσική μάνα (Ησαΐας 49, 15). «Και της φυσικής φιλοστοργίας ανώτερος εστίν ο έλεος του Θεού» (Άγ. Ιω. Χρυσόστομος). «Υπάρχει στον κόσμο μεγαλύτερη αγάπη από την αγάπη της μάνας; Είναι δυνατόν μια μητέρα να μη λυπηθεί το παιδί της; Να το ξεχάσει; Αλλά εγώ, λέγει ο Κύριος, σας έχω αγάπη που υπερβαίνει απείρως την αγάπη της μητέρας προς το παιδί της» (Άγ. Ιωάννης της Κρονστάνδης).

Με παρόμοιο τρόπο αγαπάει και η Παναγία. Έγινε η «Πλατυτέρα των ουρανών». Χωράμε όλοι μέσα στην αγκαλιά της. Πόσα έχει κάνει μέχρι τώρα για μας; Και πόσα συνεχίζει αδιάκοπα, κάθε μέρα, να κάνει; Μέχρι τη Δευτέρα Παρουσία τα χέρια της θα είναι υψωμένα διαρκώς για χάρη μας προς τον Υιό της.

Στα μάτια της τρέχουν ασταμάτητα τα δάκρυα για όσα παιδιά της υποφέρουν στην άβυσσο. Γι’ αυτό και όταν βλέπει τα παιδιά της να τη θυμούνται, χαίρεται αφάνταστα. Κλαίει από χαρά όταν τα βλέπει να επιστρέφουν ξανά κοντά της, να την επισκέπτονται για να της πουν την καλημέρα τους.

Τί θέλει μια μάνα από τα παιδιά της; Να τη θυμούνται λιγάκι. Να περνούν από την πόρτα της για μια απλή καλημέρα. Δεν θέλει περισσότερα και η Παναγία μας. Αν η απλοϊκή καλόκαρδη Τσάντρα χάρηκε τόσο πολύ, που ένας ξένος ένιωσε την ανάγκη να περάσει από την πόρτα της για να τη χαιρετήσει και να την ευχαριστήσει, πόσο χαίρεται η στοργική μάνα μας, η Παναγία, όταν βλέπει να την καλημερίζουν τα παιδιά της;

Και πώς λέμε την καλημέρα μας στην Παναγία; Πώς τη χαιρέτησε ο Αρχάγγελος; «Χαίρε, Κεχαριτωμένη Μαρία, ο Κύριος μετά σού» (=μαζί σου). Και πάνω στον αρχαγγελικό αυτόν ασπασμό ο μεγάλος Ρωμανός ο μελωδός στιχούργησε μεγαλόπνοα τον θεσπέσιο θεομητορικό του ύμνο, τους Χαιρετισμούς. Και έγιναν οι Χαιρετισμοί, ο Ακάθιστος Ύμνος, το αγαπημένο τραγούδι της Παναγίας μας. Αυτό που θέλει να ακούει περισσότερο από μας. Να λοιπόν, πώς μπορούμε να χαιρετάμε καθημερινά την πανύμνητη μητέρα μας.

Η ίδια φανερώθηκε πολλές φορές σε άγιες ψυχές και δήλωσε καθαρά, ότι την ευχαριστεί πολύ να τη χαιρετούν τα παιδιά της με τον τρόπο αυτόν. «Όποιος με χαιρετάει μια φορά την ημέρα με τους Χαιρετισμούς, τους οποίους πολύ αγαπώ, θα τον προστατεύω, θα τον διαφυλάττω από κάθε κακό, θα τον προσέχω σε όλη τη ζωή του και κατά την ημέρα της Δευτέρας Παρουσίας θα τον υπερασπισθώ μπροστά στον Υιό μου».

Και πράγματι! Ακόμα και ληστές έλεγαν κάθε μέρα το «Χαίρε» του αγγέλου προς την Παναγία και εκείνη τους προστάτευε από τη μισανθρωπία του δαίμονα. Η Χάρη της δεν επέτρεπε στην κακία του να τους αγγίξει. Η μητέρα μας αγρυπνάει για όλα τα παιδιά της.

Οι άγιοι αγαπούσαν ιδιαίτερα την Παναγία μας και καθημερινά την τιμούσαν με τους Χαιρετισμούς. Και μάλιστα τους έλεγαν όχι μόνο μία, αλλά πολλές φορές την ημέρα.

Ας θυμούμαστε κι εμείς καθημερινά τη Μητέρα μας. Και ας μην παραλείπουμε ποτέ να της λέμε την καλημέρα μας με τα θαυμάσια «Χαίρε» των Χαιρετισμών. Είναι τόσο εύκολο να τους λέμε είτε το βράδυ στο Μικρό Απόδειπνο, είτε χωριστά κάποια άλλη στιγμή. Και η Παναγία θα γίνεται όλο και περισσότερο φωτοδόχος λαμπάδα στη ζωή μας, «ακτίς νοητού ηλίου» και «βολίς του αδύτου φέγγους» στη ζοφερή νύχτα που ο άρχοντας του σκότους επιχειρεί να απλώσει στις ψυχές και στον κόσμο μας, ιδιαίτερα τώρα.

Ας μη λείψει ποτέ από το στόμα μας η γεμάτη θάμβος προσφώνηση του θεοφώτιστου μελωδού:

«Χαίρε, Νύμφη ανύμφευτε»!

Παρασκευή Ακαθίστου
3 Απριλίου 2020

Ἱ. Ναὸς Ἁγ. Βασιλείου Πρέβεζα

Εικόνα από: miloserdie.ru

Κείμενα του π. Δημητρίου Μπόκου ΕΔΩ

Μπρους Τσάτουιν (1940-1989). Μια θυελλώδης προσωπικότητα ανακαλύπτει την Ορθοδοξία. Το ταξίδι του στο Άγιο Όρος.

  

 

 

Πέτρος Παναγιωτόπουλος

Από το ιστολόγιο του κ. Θεοφάνη Μαλκίδη

Mια από τις πιο αινιγματικές και αντιφατικές φυσιογνωμίες του περασμένου αιώνα, ο συγγραφέας Μ. Τσάτουιν ήλθε σε μια στενή σχέση με την αλήθεια τις Ορθοδοξίας, κυρίως μέσα από την έλξη που του άσκησε η ζωή των μοναχών του Αγίου Όρους.

Διαρκής ταξιδευτής, νομάς και μελετητής των νομάδων βρήκε στον ανατολικό χριστιανισμό πολλές από τις απαντήσεις σε αυτά που τον απασχολούσαν κατά τη διάρκεια της ζωής του, και ιδιαίτερα στο τελευταίο της στάδιο, κατά το οποίο ταλαιπωρήθηκε από το AIDS.

Γεννήθηκε και μεγάλωσε στην επαρχία της Αγγλίας. Μετά το πέρας των εγκυκλίων του σπουδών, εργάστηκε στο γνωστό οίκο δημοπρασιών «Σόθμπι’ς». Εκεί αποκαλύφθηκε σύντομα η εντυπωσιακή του παρατηρητικότητα και οξυδέρκεια και ανήλθε ταχέως την υπαλληλική ιεραρχία του οίκου, καθιστάμενος αυθεντία στις αρχαιότητες και στους ιμπρεσιονιστές. Με την ιδιότητά του αυτή πραγματοποιεί αρκετά ταξίδια επαγγελματικού χαρακτήρα. Μετά από λίγα χρόνια όμως θα αναγκαστεί να διακόψει αυτή την ενασχόληση, καθώς θα διαπιστωθεί ότι βλάπτει την όρασή του.

Ο γιατρός του τού συνιστά «ανοικτούς ορίζοντες» και ο Τσάτουιν ακολουθεί κατά γράμμα τη συμβουλή του πραγματοποιώντας πλήθος ταξιδιών ανά τον κόσμο, μελετώντας συνήθειες και νοοτροπίες και καταγράφοντάς τις. Για ένα διάστημα διαπιστώνει την ανάγκη πανεπιστημιακών σπουδών και εγγράφεται στο τμήμα Αρχαιολογίας του Πανεπιστημίου του Εδιμβούργου, θεωρώντας τον εαυτό του ως «αρχαιολόγο διανοούμενο». Και αυτή η δραστηριότητα όμως δεν κράτησε περισσότερο από δυόμισι χρόνια. Έκτοτε αφιερώθηκε ολοκληρωτικά στα ταξίδια, στο γράψιμο και σε μία άστατη προσωπική ζωή.

H μυθιστοριογραφική του τεχνική έχει θεωρηθεί ως εφάμιλλη του μεγάλου Αμερικανού λογοτέχνη Έρνεστ Χέμινγουεϊ και για πολλούς είναι ο σημαντικότερος σύγχρονος ταξιδιωτικός συγγραφέας. Ειπώθηκε, μάλιστα, ότι ήταν ικανός να «συμπιέσει ολόκληρους κόσμους μέσα στις σελίδες των έργων του».

Αρχικά αντιπαθούσε την Ελλάδα και δεν έχανε την ευκαιρία να το διακηρύττει. Αργότερα, όμως, γνώρισε τη χώρα μας και την επισκεπτόταν συχνά. Τον φιλοξενούσε στο σπίτι του στην Καρδαμύλη της Μάνης ο φίλος του συγγραφέα Πάτρικ Λη Φέρμορ. Το 1985, ενώ βρισκόταν στην Ελλάδα και δούλευε πυρετωδώς στη συγγραφή ενός βιβλίου του, διέκοψε την εργασία του, για να επισκεφθεί  το Άγιο Όρος

Ήδη πρέπει να είχε κάποια γνώση για το Άγιο Όρος από τον κριτικό τέχνης Ρόμπερτ Μπάυρον (1905-1941) το έργο του οποίου εκτιμούσε ιδιαίτερα και ήταν αυτό που διαμόρφωσε τις προσωπικές του αναζητήσεις. Για τον Μπάυρον, οι τοιχογραφίες του Αγίου Όρους ήταν οι καλύτερες στον κόσμο.

Ήδη από το 1980, είχε αρχίσει να γίνεται φορτικός στους στενούς φίλους του Τζέιμς Λις-Μάιλν (χρονικογράφος) και Ντέρεκ Χιλ (καλλιτέχνης), που επισκέπτονταν τακτικά την αθωνική πολιτεία, ζητώντας τους να τον πάρουν μαζί τους. Ο Τ. Λις-Μάιλν στον οποίο απευθύνθηκε αρχικά, ήταν απόλυτα αρνητικός. Στη συνέχεια προσέφυγε στον Ν. Χιλ, ο οποίος γνώριζε προσωπικά τον ηγούμενο της Ι.Μ. Χιλανδαρίου και είχε ήδη επισκεφθεί περί τις 15 φορές το Άγιο Όρος. O Χιλ αποδέχθηκε με μεγάλο δισταγμό το αίτημα του Τσάτουϊν (επειδή δεν ήξερε πώς ο ιδιότροπος χαρακτήρας του θα προσλάμβανε τη γνωριμία με τους αθωνίτες μοναχούς και το βίο τους) και τελικά επισκέφθηκαν το Αγιώνυμο Όρος το Μάιο του 1985. Κατ’ άλλους, η επίσκεψη αυτή πραγματοποιήθηκε μαζί με το στενό του φίλο Πάτρικ Λη Φέρμορ.

Ο συγγραφέας κυριολεκτικά ενθουσιάστηκε. Μάλιστα, όταν αργότερα, κατά την επίσκεψή του, βρέθηκε σε αγιορείτικο μοναστήρι, αγανάκτησε και μάλωσε με κάποιους Έλληνες επισκέπτες που οι φωνές τους κατά τη διάρκεια της ακολουθίας δεν τον άφηναν να απολαύσει τη Θεία Λειτουργία.

Ένα απόγευμα, κατευθυνόμενος προς την Ι.Μ. Σταυρονικήτα, αιχμαλωτίστηκε από την εικόνα ενός σκουριασμένου σταυρού σε ένα βράχο, που τον χτυπούσαν τα κύματα. Ο Χιλ που τον συνόδευε και τον γνώριζε για 20 περίπου χρόνια, τον είδε να κοιτάζει το σταυρό αποσβολωμένος. «Κοίταζε και ένιωθα πως τον είχε χτυπήσει μια βόμβα», θυμάται ο Χιλ. Tελικά ο Τσάτουιν αναφώνησε: «Πρέπει να υπάρχει Θεός». (Αργότερα, ο βιογράφος του Νίκολας Σαίξπηρ θα θελήσει να επισκεφθεί το Άγιο Όρος, για να δει πώς ήταν αυτός ο σταυρός που συγκλόνισε τον Τσάτουιν. Την παραμονή της αναχώρησής του λέει ότι ένας Άγγλος ιερέας τον προειδοποίησε πως «Κανείς δεν πηγαίνει στον Άθωνα τυχαία… Για όποια αιτία και να λες εσύ ότι πηγαίνεις, δεν είναι αυτή η πραγματική.)

Ήταν ένα ταξίδι που θα άλλαζε οριστικά τη ζωή του Τσάτουιν. Στους κύκλους του αργότερα, μετά το θάνατό του, κυκλοφόρησε η άποψη ότι εκεί «βρήκε το Θεό». Πάντως, ήδη αμέσως μετά το ταξίδι του αυτό, όταν επέστρεψε στο Λονδίνο, ήταν σαφής ο ενθουσιασμός του για αυτό που έζησε, παρόλο που προτιμούσε να μη δίνει περισσότερες λεπτομέρειες. Εξάλλου, οι γνωστοί του χαρακτήριζαν αυτό το ταξίδι του, ως το πλέον «μυστηριώδες».

Μέχρι τότε οι μεταφυσικές του αναζητήσεις ήταν σχεδόν ανύπαρκτες. Επειδή η σύζυγός του Ελίζαμπεθ Τσάντλερ ήταν ρωμαιοκαθολική, ο Τσάτουϊν είχε φροντίσει να πληροφορηθεί τα θεμελιώδη πιστεύω και την πρακτική της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας, εν όψει του γάμου του, το 1965, από έναν Ιησουίτη μοναχό στο Λονδίνο. Όταν όμως αργότερα ζούσαν στις ΗΠΑ, έπεσε στα χέρια του ένα φυλλάδιο της ρωμαιοκαθολικής ενορίας στην οποία πήγαινε η σύζυγός του. Το περιεχόμενο του εντύπου τον είχε ενοχλήσει ιδιαίτερα: εξηγούσε γιατί κάποιος/α ρωμαιοκαθολικός/ή δε θα έπρεπε να παντρευτεί άτομο άλλου δόγματος ή θρησκείας … Ήταν κάτι που ερχόταν σε ευθεία αντίθεση με τη «νομαδική» του νοοτροπία. Άρχισε από τότε να πιστεύει ότι η θρησκεία αφορά μόνο όσους είναι μόνιμα εγκατεστημένοι σε κάποιον τόπο.

Ωστόσο, οι μεταφυσικές αναζητήσεις δεν έλειπαν εντελώς από τις ανησυχίες του. Σε κάποιο σημείωμά του κάποτε έγραψε: «Η μελέτη των νομάδων είναι μια αναζήτηση του Θεού». Και αλλού: «Η θρησκεία είναι μια τεχνική για να φτάσει κανείς στο θάνατό του, στον κατάλληλο καιρό». Κατά πάσα πιθανότητα, η αποφασιστική στροφή του προς τη μεταφυσική φαίνεται να συντελέσθηκε κατά τη διάρκεια της ασθένειάς του.

Η επίσκεψή του στο Άγιο Όρος αποτέλεσε μια οριακή τομή στη ζωή του. Όταν επέστρεψε, είπε στη σύζυγό του: «Δεν μπορούσα να φανταστώ από πριν, τι θα ήταν για μένα αυτό το ταξίδι. Δεν ήταν σαν καμία από τις εξερευνήσεις μου. Ήταν κάτι το εντελώς εσωτερικό».  Όταν λίγο αργότερα βρέθηκε στο Νεπάλ, σε κάποια φάση της θεραπείας του, συλλογιζόταν τακτικά αυτή την εμπειρία του. Σημειώνει εκεί, συγκεκριμένα, ότι στοχαζόταν την έννοια του «προσωπικού Άθωνα» κάθε ανθρώπου, με «την ελληνική έννοια της οικίας: της ρίζας κάθε συμπεριφοράς του, καλής ή κακής, του χαρακτήρα του, και γενικά οτιδήποτε τον αφορά».

Επιστρέφοντας στην Αγγλία, επισκέφθηκε αρκετές φορές το μητροπολίτη Διοκλείας Κάλλιστο (Ware) στην Οξφόρδη και συζήτησε μαζί του το ενδεχόμενο να βαπτισθεί Ορθόδοξος στο Άγιο Όρος, όπως ο ίδιος επιθυμούσε. Η επιδείνωση της ασθένειάς του ματαίωσε τόσο το δεύτερο προσκυνηματικό ταξίδι του στον Άθω, που σχεδίαζε να το συνδυάσει με τη βάπτισή του, όσο και την τελετή της βάπτισής του στην Αγγλία από το μητροπολίτη Διοκλείας.

Ορισμένοι πιστεύουν ότι πρόλαβε να γίνει Ορθόδοξος. Σύμφωνα, πάντως, με την επιθυμία του, η επικήδειος ακολουθία τελέστηκε σε κάποιο στη Νίκαια της Γαλλίας (εκεί απεβίωσε) από Ελληνορθόδοξο ιερέα και το τεσσαρακονθήμερο μνημόσυνό του στον ελληνορθόδοξο καθεδρικό ναό της Αγίας Σοφίας στο Λονδίνο.

 

Οι δικοί του μετέφεραν την τέφρα του στο αγαπημένο του βυζαντινό εκκλησάκι (10^ος αι.) του Αγ. Νικολάου στην Καρδαμύλη. Βλέποντας την ομορφιά αυτού του ναΐσκου, ο Τσάτουιν συνήθιζε να λέει: «Οι Έλληνες πάντα φύλαγαν τις καλύτερες τοποθεσίες για το Θεό».

http://trelogiannis.blogspot.com/