Ο Πολύφημος δεν σου είναι άγνωστος.
Δεν τον γνώρισες ξαφνικά. Δεν σε αιφνιδίασε ποτέ.
Ο
Πολύφημος είναι το αρχαίο πεδίο που σε φιλοξενεί από τη γενέθλια αυγή
σου. Σπηλιά και βράχος, μήτρα και τάφος. Είναι οι γονείς και ο αδελφός
σου.
Ο
Πολύφημος σε θεωρεί όντας ολόκληρος ένας παλλόμενος οφθαλμός… δεν σου
δίνει το χέρι γιατί τα χέρια σου δεν μπορούν να ψηλαφήσουν παρά μονάχα
τοίχους φυλακής… στη στενόχωρη γεωμετρία της ειρκτής σου, δεν χρειάζεσαι
ούτε χέρια, ούτε οφθαλμούς… χρειάζεσαι τον ιδρώτα της σκέψης και το
στερέωμα είναι ασύνορο… εσύ όμως είσαι πεπερασμένος…
Η
ειρκτή σου είναι σώμα και σήμα… είναι σταθμός και οδός… είναι σημείο
και πέρασμα… είναι λίκνο και μνήμα… Σε γνωρίζει… έχει το σχήμα σου… έχει
την ανάσα σου να δροσίζει τους τοίχους, έχει τους φόβους σου να
λερώνουν το χώμα… το σκοτάδι σου… ακόμα κι αυτό γνωρίζει… είναι το
οικείο που γεννήθηκε μαζί σου…
Η
σπηλιά του Πολύφημου… η προσωπικότητα που σε αιχμαλώτισε… το μεγακυδές
εγώ σου… το μεγαλαυχές λαρύγγι σου… το κυκλώπειο στομάχι σου… εσύ είσαι ο Κύκλωπας και δεν χωράς σε τούτο το σπήλαιο. Εσύ ήσουν πάντα ο
Πολύφημος. Σκότωσες τους συντρόφους σου έναν προς έναν και η πείνα σου
μεγαλύνθηκε αντί να κορεστεί. Εσύ είσαι που ψάχνεις τώρα τον τρόπο να
γλιτώσεις από εσένα…
Σκοτώνεις τον Πολύφημο, τον Μεγάφημο, τον πολύσημο, τον σπουδαίο εαυτό σου και ελευθερώνεσαι… γίνε ο κανένας αν έχεις τα κότσια κι ελευθερώσου… γίνε ο κανένας και τρέξε…
