Στη λίμνη…

Έλα

να σε συνοδέψω ως τη λίμνη

εμείς οι δυο

μονάχα

όπως ήμασταν πάντα

φίλε μου

εμείς

μόνο οι δυο μας…

Το σπίτι ζούσε

τρώγοντας τους ανθρώπους

αφήνοντας στοργικά

τη σκόνη να παχαίνει

στους διαδρόμους

χαμογελώντας πατρικά

στις πένθιμες κουρτίνες
στο σαλόνι

και φονεύοντας τους απογόνους

όλων των μοιραίων πλασμάτων

που έκλαψαν

έστω και για ένα λεπτό

σ’αυτές τις άθλιες σκάλες

φονεύοντας…

Έλα

θέλω τούτο το πρωινό

να είμαστε μαζί

οι δυο μας

πάμε στη λίμνη

εκεί που πρωτοείδαμε το παράξενο φως

που χάνεται όταν γέρνεις το βλέμμα

που γεννιέται ξανά

όταν κλείνεις τα μάτια

εσύ μου το δίδαξες

κι αυτό

και τόσα άλλα

έλα φίλε μου

συνόδεψέ με

στην αρχαία λίμνη…

Το σπίτι ζούσε

μακελεύοντας όλα τα όνειρα

κι άφηνε ν’ανασαίνουν μόνο

οι μικρές ρωγμές

που γίνονταν μεγάλες

κι άφηνε να αργοσαλεύουν μόνο

οι αιώνιες σκιές

που έντυναν τους τοίχους

τους γυμνούς

τους πρόστυχους

τους πρόστυχους!

τους τρελούς τοίχους

μιας σιωπής

που δεν την νίκησε

ποτέ κανείς…

Λοιπόν σήμερα

σου λέω

αγαπημένε φίλε

θα σου μιλήσω για το όνειρο της λίμνης

καθώς θα μας δέχεται

στα θηλυκά νερά της

και θα μας ξελογιάζει

και θα μας λέει ψέματα

πως αθάνατοι είμαστε

εγώ

θα σου αποκαλύψω φίλε μου

όσα θα έπρεπε από χίλια χρόνια τώρα

να σου έχω πει

αλλά φοβόμουν

και είχα το πυρακτωμένο σίδερο

του χρόνου να με καίει

και ντρέπομαι

τώρα που θα ντυθούμε

με τον αρχαίο υδάτινο μανδύα

να σε κοιτάξω άλλο στα μάτια

χωρίς αυτό

το τελευταίο που πρέπει

να ειπωθεί

δεν ξέρω

αν τα χείλη ανοίξουν

για μια ανάσα οξυγόνου ακόμα

ή

θέλω να ουρλιάξω στο μεταίχμιο

της στιγμής

πως σε αγάπησα

με όση δύναμη άντεξε η ανώλεθρη ψυχή μου

με όση ψυχή χωρούσε

η θνητή δύναμή μου…

και έτσι ακροβατώ

στην επιφάνεια της λίμνης

και μαζί βυθίζομαι

όλος όνειρο

αγάπη όλος

δικός σου

κομματιασμένος

και ακέραιος

φωτεινός

και νύχτιος

όλος…

το ‘θεώρημα του ανδραπόδου’

Διαβάζουμε (το γράφουν, το ισχυρίζονται πολλοί) πως η Αθήνα καταστράφηκε (ηττηθείσα κυριολεκτικώς κατά κράτος στον Πελοποννησιακό λεγόμενο Πόλεμο) επειδή επισυνέβη η εξαλλαγή της περίφημης δημοκρατίας σε οχλοκρατία… όλα τα άλλα, ήττες στα πεδία των μαχών, το μεγάλο φιάσκο της σικελικής εκστρατείας (μιας εκστρατείας παραφρόνων) και όλα τα άλλα αποτελούν απλώς συνεπαγόμενα και λογικές εξελίξεις του καρκίνου που με ταχύτατους ρυθμούς μόλυνε το σώμα της, ρούφηξε τους χυμούς της και παραμόρφωσε την εικόνα της… σε ελάχιστο χρονικό διάστημα, μόλις κάποιες δεκαετίες, το περικαλλές οικοδόμημα που θαυμάζουν και σήμερα όλοι μεταμορφώθηκε σε έναν ερειπιώνα θλιβερό θλιβερών ανθρώπων…

Είναι γνωστό πως η ιστορία δεν διδάσκει τελικά… κανείς μας δεν διδάσκεται γιατί αρνούμαστε να δούμε τη συνέχεια… τη ροή, την προβολή του ‘χθες’ στο ‘αύριο’… ακόμα και το δικό μας ‘συνεχές’ αρνούμαστε… σαν να είμαστε ένα σύνολο από ‘στιγμιότυπα’… σαν να μην έχουμε αρμονική σύνδεση με το ίδιο μας το είναι… πόσες φορές το χθες θα πρέπει να μας βγάλει τη γλώσσα για να πάψουμε να αδιαφορούμε; Πόσες φορές οι καταποντισμοί και οι αποτυχίες σημαντικών ανθρώπων και μεγάλων εγχειρημάτων θα πρέπει να μας… καρπαζώσουν για να νιώσουμε ότι κάτι δεν πάει καλά στο κεφάλι μας;

Διδασκόμαστε αλλά δεν μαθαίνουμε… κι αυτό είναι ψυχολογικά ερμηνεύσιμο… μαθαίνουμε από τα σχεσιακά μας ναυάγια; Από τους ερωτικούς μας τιτανικούς; Μαθαίνουμε από τις αποτυχίες μας; Μαθαίνουμε από τις ‘φάπες’ που πέφτουν βροχηδόν σε καθημερινή βάση;

Καλύτερη η ‘ανδροειδής προσομοίωση’… το ‘θεώρημα του ανδραπόδου’… το ‘έμπνουν είδωλον’ των προγόνων μας ταιριάζει περισσότερο… ούτε εκείνοι έμαθαν κι ας τους μνημονεύουμε… έπεφταν ξανά και ξανά στα ίδια λάθη… ατελείωτοι κύκλοι μέσα σε αναρίθμητους κύκλους… ζαλάδα…

Κι αναρωτιόμαστε γιατί ‘επιστολές’ του Θεανθρώπου οδήγησαν σε αλλοίωση εκλογικού αποτελέσματος… την άλλη αλλοίωση, τη βαθύτερη και μεγάλη, πότε θα τη δούμε; 

ο νους δεν επιτρέπει πράξεις αυτοχειρίας...

 

A Tuscan Feel In China Art Print by Max Witjes

κάποιες φορές ‘αισθανόμαστε’ ότι έχουμε βγει σε ένα απέραντο λιβάδι, αναπνέουμε τον ανεμπόδιστο, ελεύθερο άνεμο της ψυχής μας, κάτω από ένα υπέροχο στερέωμα… μουσικές και μελωδίες της Δημιουργίας μάς έχουν πλημμυρίσει, χρώματα, μυρωδιές, ανάσες…

και όμως…

είναι μια, καθώς λένε, εικονική πραγματικότητα, μια κατασκευή του νου…

κάποιες φορές αισθανόμαστε έτοιμοι για την μεγάλη υπέρβαση, το άλμα στο Άγνωστο, την ενεργειακή πλήρωση να τολμήσουμε, να πράξουμε, να δράσουμε…

κάνουμε το πρώτο βήμα, το δεύτερο βήμα, τα επόμενα βήματα… δεν έχουμε προσεγγίσει κανένα Άγνωστο… είμαστε πάντα στις περιοχές του Γνωστού… το έχουμε ‘τεντώσει’ ίσως λίγο, το έχουμε βαφτίσει ‘άγνωστο’, νομίζουμε ότι σε μια στιγμή γίναμε τολμητίες Κολόμβοι και ατρόμητοι εξερευνητές… 

είναι μια ‘ενημέρωση’ του νου πως, απλά, έχουμε τις ποιότητες της ελευθερίας αλλά, δυστυχώς, δεν είμαστε ελεύθεροι…

ένα άρτιο, καλοδουλεμένο ‘πρόγραμμα’ του νου, μια ταινία που προβάλλεται για την ψυχαγωγία του…

κάποιες φορές πληγώνουμε εκεί που πιστεύουμε ότι μοιραζόμαστε τρυφερότητα, εκεί που νομίζουμε ότι αγαπάμε…

είναι κι αυτό πιθανώς μια αυταπάτη… ο νους δεν θέλει να αγαπήσει, δεν θέλει να μετατοπιστεί ο κεντροβαρικός του άξονας, δεν θέλει να αυτοκτονήσει… 

ο νους δεν επιτρέπει πράξεις αυτοχειρίας… ίσως κάποτε, μερικούς τραυματισμούς… πράγματα που μπορεί να ελέγξει δηλαδή… και κυρίως, να ‘αποκαταστήσει’…

δικαιοσύνη για το νου είναι η αποκατάσταση…

έχει ειπωθεί: η χειρότερη φυλακή είναι ο νους…

κι όμως, τα κλειδιά δεν τα έχει εκείνος…

και μέσα στην απλόχωρη φυλακή του με τις γιγαντοοθόνες προβολής εικονικών πραγματικοτήτων υπάρχουν στιγμές που βιώνεται η Αλήθεια… γουλιές της, δροσιές της ίσως αλλά μέσα στη φτωχική μας κούπα δεν χωράνε οι ωκεανοί…

και ίσως και μια δροσερή γουλιά να αρκεί για να ξεκινήσει η εσωτερική επανάσταση…

Όταν αναπαύεσαι στη βαρύτητα

Μ

ε τη βαρύτητα, αυτή την πανάρχαια μάνα που έχει την ηλικία του ίδιου του σύμπαντος, συμβαίνει κάτι θαυμαστό… είναι πάντα ελκτική. Πάει να πει ‘τραβηχτική’, σαγηνευτική… Δεν είναι δυνατή και… αψίκορη όπως οι άλλες ‘αλληλεπιδράσεις’, η πυρηνική και η ηλεκτρομαγνητική αλλά είναι μια μαυλιστική κα ξελογιάστρα γοργόνα που πρώτα σε καλεί κοντά της κι έπειτα σε γητεύει … κι όταν εσύ αψήφιστα υποκύψεις, σε παίρνει γλυκά μαζί της στον… πάτο… ναι, ακριβώς… στον πάτο…

Τώρα, τούτα τα πράγματα αφορούν την ‘ύλη’… αυτά μας μάθανε οι δάσκαλοι στο σχολείο. Είναι ιδιότητες, γνωρίσματα και νόμοι του ‘φυσικού κόσμου’… πάει να πει του κόσμου ‘που είναι εκτός’… αναρωτιέται κανείς αν ο ‘εντός’ είναι ένας αφύσικος κόσμος αλλά ας μην το τεντώσω κι άλλο… προς το παρόν…

Έχει σημασία όμως μια απαραίτητη διευκρίνιση… αν ισχύει το πανάρχαιο δόγμα της ερμητικής ‘όπως πάνω έτσι και κάτω, όπως μέσα έτσι και έξω’, κλειδί μυητικό και απόσταγμα παραδεδομένης σοφίας και γνώσης –από ποιους άραγε;- προς τους αρχαίους αδελφούς της Αλύσου, τότε ό,τι συμβαίνει στον λεγόμενο φυσικό κόσμο δεν μπορεί παρά να συμβαίνει και στον εσωτερικό, τον αθέατο, τον για κάποιους ‘υπο-ατομικό’ κόσμο… εγώ θα τον έλεγα ‘ενδο-ατομικό’ αλλά ας μην χαλάσουμε τις καρδιές μας… οι ορισμοί είναι χρήσιμοι σαν μαγκούρες όταν έχεις πονεμένο πόδι… όταν πατάς στα δυο σου πόδια στέρεα, πετάς τις μαγκούρες και περπατάς ελεύθερος και αδέσμευτος…

Όμως να που η βαρύτητα δεν σε αφήνει… γιατί δεν φτάνει που είναι πάντα ελκτική, έχει και την κακή συνήθεια να σε τραβάει προς τα κάτω… πάντα προς τα κάτω… αυτό βέβαια επειδή πατάμε τα πόδια μας πάνω στην ωραία μας Γη… γιατί κάπου αλλού δεν σε τραβάει καθόλου και υπερίπτασαι του εδάφους μια χαρά… εκεί χρειάζεσαι βαρίδια για να μην χαθείς στο μαύρο κι άραχλο σύμπαν… έστω…

Έχουν και τα πνευματικά ζητήματα ‘βαρύτητα’;, αναρωτιέται ο φιλύποπτος και καλομαθημένος αναγνώστης… όχι μόνον έχουν αλλά αυτή κι αν είναι γοργόνα επικίνδυνη και σαγηνεύτρα σειρήνα… το φοβερό με την βαρύτητα αυτή, των πνευματικών ζητημάτων δηλαδή, είναι πως σχεδόν πάντα, έχει ‘άλλα’ ονόματα που έδωσαν σε άλλες εποχές κάποιοι διδάσκαλοι για να την μεταμφιέσουν. Από ‘βαφτίσια’ η ανθρωπότητα δεν πείνασε ούτε χόρτασε ποτέ… την έχουν αποκαλέσει, ας πούμε, ‘παράδοση’. Αφήνεσαι στην παράδοση, ακολουθείς την παράδοση, εμπιστεύεσαι την παράδοση, ευθυγραμμίζεσαι με την παράδοση… αυτή είναι μια σοβαρή πνευματική διαταραχή που οφείλεται στην ροπή του πνευματικού κόσμου να ‘επαφίεται’… να ηρεμεί και να αναπαύεται σε ‘ό,τι κληροδοτήθηκε και κληρονομήθηκε’… γιατί να ψάχνω, να αναζητώ, να μελετώ, να σπάω την κεφαλή μου; Έτσι μου τα δώσανε, έτσι θα τα αφήσω… καλά, κακά, άσπρα, μαύρα… γιατί να κάνω τον εξυπνάκια και να αμφισβητώ;

Μάλιστα. Κι έτσι αναπαύεσαι στην βαρύτητα και τη ραθυμία της αγνωσίας. Πολύ απλά και ‘νόμιμα’. Παύεις να ερωτάς σημαίνει παύεις να εξελίσσεσαι. Παύεις να εξελίσσεσαι σημαίνει πεθαίνεις. Απλά τα πράγματα. Και ο πολύς Ισαάκ Νιούτον θα συμφωνούσε εδώ με την ταπεινότητά μου, το δίχως άλλο.

Με τον άνθρωπο ‘αναπαμένο’, ταϊσμένο, ποτισμένο και καλοκοιμισμένο κάτω απ’το δέντρο της βαρύτητας –με… βαριά σκιά τούτο το δέντρο- κάποιοι κάνουν τη δουλίτσα τους ανενόχλητοι. Κάποιοι περνάνε, προσπερνάνε, χλευάζουν τον ηλίθιο που κοιμάται και προχωρούν ανενόχλητοι… διότι ενώ εσύ εμπιστεύεσαι τη βαρύτητα, κάποιοι την αρνούνται… ενώ εσύ βαριέσαι να αλλάξεις πόδι και χασμουριέσαι και απολιθώνεσαι, κάποιοι οικοδομούν στερεώματα… ενώ εσύ αράζεις στα κιλά σου –τα κιλά έχουν άμεση σχέση με τη βαρύτητα, όσο πιο πολλά, τόσο πιο ‘βαριά’, σωστά;- κάποιοι σουλατσάρουν στην αυλή σου και απεργάζονται την έξωσή σου από το σπίτι σου… όταν θα ξυπνήσεις θα είναι πολύ αργά… άλλοι θα έχουν πιάσει τα δωμάτια, άλλοι θα πίνουν το κρασί σου και θα γεύονται τα τυριά σου… σιγά σιγά θα κυκλώνουν και την Πηνελόπη σου με άγριες διαθέσεις… πρώτος απ’όλους ο Αντί-νοος…

…κι άντε τώρα να τα βάλεις με την ετυμολογία των λέξεων…

…κι είναι πολλά να ειπωθούν ακόμα…

…έρχονται μέρες που θα σε αναζητήσω και δεν θα υπάρχεις…

Με κοίταξε στα μάτια και είπε

…δεν μπορούσα ποτέ να κατέχω… να έχω τίποτε… από παιδί… δεν ήθελα να διαχειρίζομαι… να είμαι εγώ υπεύθυνος για οτιδήποτε… μα, ακόμα κι αν ήθελα, δεν μπορούσα… ήμουν ανίκανος να κατέχω… ήθελα μόνο να βιώνω… δεν ήξερα τότε τι σημαίνει να βιώνει κανείς μια στιγμή, ένα πάθος, ένα τραύμα, μια γέννηση ή ένα θάνατο… ούτε και σήμερα ξέρω τα όρια των λέξεων και των εννοιών τους… ξέρω μονάχα πως δόθηκα ολόψυχα στο να βιώνω…

…κι όταν κανείς θέλει να αρμέγει άπειρο από το Άπειρο, δεν έχει ενέργεια, δεν έχει νου, δεν έχει χρόνο για να κατέχει το παραμικρό…

Με κοίταξε στα μάτια και είπε

…πρέπει να γυρίσουμε στα πρωτογενή ερωτήματα… οφείλουμε να επιστρέψουμε σε εκείνα που ποδοπατήσαμε και σύραμε μαζί μας όπως κάνει η χελώνα με το φαγητό της… να επιστρέψουμε στα πρωτεϊκά σύμπαντα των στοιχείων πριν αυτά γίνουν συνθέσεις, σύμπλοκα και κρύσταλλοι… πριν σκοτώσω είχα τα χέρια μου άδεια, πριν τρέξει το αίμα είχα τον ορίζοντα καθαρό, πριν δω τον Άβελ να σωριάζεται, κρατούσα το όπλο, πριν σταυρώσω τον αδελφό μου, πήγαμε μαζί μια βόλτα σε έναν ελαιώνα… καταλαβαίνεις;

…να γυρίσουμε στα αφελή ερωτήματα που έχουμε ‘απαντήσει’, που βιαστήκαμε –από ποιον και γιατί; - να κλείσουμε, να ξεμπερδεύουμε μαζί τους… έχω σκέψεις, έχω συναισθήματα, φοβάμαι, οργίζομαι, ερωτεύομαι, ονειρεύομαι, είμαι μόνος… μόνος είμαι… ό,τι κι αν κάνω, όπου κι αν πάω… πριν φύγω όμως θέλω ένα καθαρό βλέμμα, ένα όμορφο πρωινό χωρίς εκκρεμότητες, ένα χάδι χωρίς προσδοκίες, έναν έρωτα χωρίς το αίμα της εκδίκησης, ένα απόγευμα χωρίς τον εφιάλτη της νύχτας…

…γύρισέ με στα πρώτα ερωτήματα αδελφέ μου…

Με κοίταξε στα μάτια και είπε

… τι σημασία έχουν όλα αν σε όλα έχουμε εμείς την μέγιστη σημασία; Έξω από μας υπάρχει ένα ολόκληρο στερέωμα δυνατοτήτων… τι σημασία έχει αν νοηματοδοτείς εσύ αδελφέ μου τον κόσμο μέσα από τον ουρανό κι εγώ από τη γη… στο ενδιάμεσο της μικρο-ύπαρξης γεννιούνται και πεθαίνουν όλα…

…έρχονται μέρες που θα σε αναζητήσω και δεν θα υπάρχεις…

…με συγχωρείς που τόσες φορές με αναζήτησες εσύ και η φωνή σου έμεινε μετέωρη…

…ίσως να σε άκουγα και φοβόμουν να απαντήσω…

“Checkmate”
sur

ηωβόρος...

Εκείνος κλεισμένος μέσα στο ναό
έφερνε κάθε μέρα λίγο απ’τον εαυτό του
κομμάτι κομμάτι
τον συνέθετε ξανά…

ο βωμός
ήταν ένα άσχημο πουλί
ένας πελώριος πτωματοφάγος με μακρύ λαιμό
βαλσαμωμένος από αιώνες
ένας ηωβόρος φτερωτός θεός

εκείνος τον φυλούσε, τον κοιτούσε
τον φοβόταν
τον λάτρευε

τον περίμενε

ήξερε πως θα ερχόταν κάποτε η μέρα

πως εκείνη η μέρα ζύγωνε 

που το πουλί θα ζωντάνευε ξανά

και θα τον κατανάλωνε…