Ο
|
ι μνήμες
γεννούν το χρόνο.
Οι μνήμες
γεννούν την ενόραση στο Γεγονός.
Οι μνήμες
γεννούν και το θάνατό του…
Θα έρθεις μαζί μου στην κόλαση που πάω;
Όλα τα ορίζει η ανθρώπινη συνθήκη…
Οι πρώτες
ακριβές ανάσες, οι ιερές ψηλαφήσεις του φωτός… αλλά και του σκότους…
Τα πρώτα
βλέμματα, οι πρώτες δειλές ματιές, οι πρώτες γενναίες εξορμήσεις στο παράλογο…
Το πρώτο
δάκρυ, η κατάφαση στο ημίφως, η γενναία υπόσχεση για το αύριο…
Όλα στην
οδύνη του χτες… όλα στην περιχώρηση του αύριο… όλα στην ακεραιοποίηση του
εσωτερικού ανθρώπου… ολοκληρώνοντας, υπερβαίνοντας, προχωρώντας, αψηφώντας…
Όλα στην
ανθρώπινη συνθήκη…
Σ’αυτό ή σε
ένα άλλο στερέωμα…
Μαζί σου
όμως… πάντοτε μαζί σου… όχι δίπλα σου, όχι κοντά σου… κι ούτε καν μαζί σου…
Μέσα σου… εσύ
ένα με μένα… εγώ ένα με σένα…
Άλλη συνθήκη
δεν γνωρίσαμε…
Θα έρθεις μαζί μου στην κόλαση που πάω;
Παράδεισος ή κόλαση δεν είναι… δεν ήταν ποτέ ο τόπος… ήταν ο τρόπος… ο δικός μας τρόπος… τούτο δεν άλλαξε, τούτο δεν μερίζεται, δεν νοηματοδοτείται ξανά, δεν οριοθετείται εκ νέου…
Δεν τέθηκε
ποτέ κανένα άλλο θέμα… Το μεγαλείο της Διύπαρξης είναι αυτό ακριβώς στην
πυρηνική της θεώρηση... πως δεν θέτει ποτέ κανένα θέμα που αλλοιώνει, που
κλονίζει, που διακυβεύει την ύπαρξή της, την υπόστασή της… η Διύπαρξη
αυτό-ορίζεται ή αυτό-ακυρώνεται… Υπάρχει ή αφανίζεται… Μεταίχμιο εδώ δεν
υπάρχει… ερώτημα ή ανάπαυση στο μερικό… καμιά ανάπαυση… καμιά διαφυγή…
Θα έρθεις μαζί μου στην κόλαση που πάω;
Αν πήγαινες κάπου μόνος τότε θα τη ζούσα εγώ…
