Ο ΙΟΥΔΑΣ ΔΕΝ ΜΕΤΡΗΣΕ ΠΟΤΕ ΤΑ ΤΡΙΑΝΤΑ ΑΡΓΥΡΙΑ…

Μερικές σκέψεις γύρω από την αστοχία της αγάπης

δηλαδή την προδοσία…

Ο ζηλωτής Ισκαριώτης…

 

Ο ένθερμος, φανατικός, μαχητικός, διεκδικητικός, Ιούδας…

Με το βλέμμα γεμάτο από τον πόθο να δει τα χώματα της Ιουδαίας ελεύθερα ξανά.

Ο πιο έξυπνος από όλους τους μαθητές

Ο άνθρωπος που ήξερε να περιμένει για να δράσει την κατάλληλη στιγμή αλλά με λάθος τρόπο.

Ο πολιτικοποιημένος Ιούδας που δεν άντεχε άλλο την ρωμαϊκή κατοχή και η καρδιά του λαχταρούσε την ελευθερία του λαού του, την δική του ελευθερία.

Ο ανυπόμονος Ιούδας…

Ο άνθρωπος που στιγμάτισε την αηδιαστική υποτέλεια του Ιερατείου των Σανχρεντίν στον ρωμαϊκό αετό.

Ο άνθρωπος που αναζητούσε νέο όραμα, νέα, εμπνευσμένη ηγεσία, ένα διαφορετικό μέλλον για τον ‘περιούσιο’ λαό του Γιαχβέ που δοκιμάζεται γενιές και γενιές τώρα.

Αυτός που αγάπησε πολύ, πάρα πολύ τον Ιησού αλλά δεν Τον κατάλαβε ποτέ.

Αυτός που είχε την σπάνια τύχη να αγγίξει τον Ραβί, να περπατήσει μαζί Του, να δειπνήσει μαζί Του, να συνομιλήσει μαζί Του και να αισθανθεί κάτι από την θεία ψυχή να τον δονεί και να τον πλημμυρίζει.

Αυτός που είδε στον Ναζωραίο έναν Μεσσία πολεμιστή, όχι έναν Μεσσία πνευματικό λυτρωτή.

Αυτός που πριν προδώσει αισθάνθηκε να προδίδεται όσο κανείς άλλος.

Ο Ιούδας…

Ο πιο μοναχικός άνθρωπος του πλανήτη

Ο πιο δυστυχισμένος στους αιώνες

Και ο πιο άδικα στιγματισμένος από όλους

Δίπλα στον Διδάσκαλο, αιώνες, χιλιετίες τώρα, σταυρώνεται και ο Ιούδας

Και το σώμα του δεν βρίσκεται κανείς να το πλύνει, να το αλείψει με μύρο, να το σαβανώσει, να το αποθέσει στην εντάφιο ανάπαυση…

Δίπλα στον γλυκύ Ναζωραίο, αιώνες, χιλιετίες τώρα στέκει ένα φάντασμα και περιμένει μια ματιά συγνώμης, μια λέξη συμπάθειας, μια χειρονομία οίκτου, μάταια όμως…

Και είναι ο μόνος που ξέρει πως τα περιβόητα 30 αργύρια που του μέτρησαν οι Φαρισαίοι, εκείνος δεν τα μέτρησε ποτέ…

Τούτος ο τόπος ο Αρμαγεδών

ΘΗΡΙΟΝ

Τούτος ο τόπος ο θανατοφόρος.
Εδώ που σωπαίνει η σταροκαλαμιά
μετά το δρεπάνι που δούλεψε.
Πέρα-δώθε φυτρώνουν αραποσιτιές
και αραιό το γένι του κυρίου πρεσβευτή.
Όταν κουβαλάει ο μέρμυγκας τη σοδειά
με τους αραμπάδες της νύχτας
και ο πόντικος φτάνει γενίτσαρος
στα πετροκάραβα και τις καστροπολιτείες
η στέγνια σκληραίνει
τα μάτια της μαυρομαντηλούς
και το αλάτι τη σιωπή μας.
Εδώ
που ωριμάζει μια ακαταμάχητη βλαστήμια
για να τιναχτεί σαν αίμα σφαχτού
στην επίσημη θυσία που 'τοιμάζουν
σολντάτοι και μινίστροι και πάστορες.
Τούτος ο τόπος ο Αρμαγεδών.


Δημήτρης Λιαντίνης (Οι ώρες των άστρων, ποιήματα)

Κανείς… κανείς θνητός δεν μπορεί να αναμετρηθεί με τους αθάνατους… αλλά ακόμη κι αν σηκώσεις με αυθάδεια το βλέμμα στους ‘άμβροτους’ υπάρχουν και οι ήρωες…

Και όταν το βλέμμα σου πέσει πάνω τους

Τότε σώνεται η αυθάδεια

τη θέση της παίρνει το δέος… η ντροπή… η επίγνωση…

Απέναντι στο Θεό, στο θείο, στο Άπειρο, στην Ιεραρχία μπορείς να σηκώσεις το ανάστημά σου, να βρίσεις, να εκστομίσεις τα ακατανόμαστα… ξέρεις ή ελπίζεις κρυφά ότι θα σκορπιστούν στους πέντε ανέμους… όπως όταν ρίχνεις μια πέτρα στον ωκεανό…

Απέναντι στους ήρωες έχεις μονάχα τη σιωπή σου… γιατί δεν μοιάζουν με τους αθάνατους, δεν έχουν την αλαζονεία τους, δεν έχουν απομακρυνθεί από την ανθρώπινη ‘κοινότητα’ τόσο ώστε να είναι δονήσεις μιας άλλης συχνότητας, ξένης, άγνωστης…

Οι ήρωες είναι μια όψη που περιέχεις κι εσύ… με μια έννοια είσαι εσύ αλλά αλλιώς… κι αυτό το αλλιώς το σέβεσαι, δεν το ρυπαίνεις…

«Σκοπός της ζωής μας δεν είναι η χαμέρπεια…», έλεγε ο Εμπειρίκος στην Υψικάμινο… πάνε χρόνια από τότε… ο Εμπειρίκος έγραψε πολλά, έζησε, γέρασε και πέθανε… η χαμέρπεια είναι πάντοτε νέα, σφριγηλή… αήττητη…

Να μην προσπαθήσουν κάποιοι να βγάλουν εκτός νόμου καμιά οργάνωση… εκτός από προβληματικό –συνταγματικά κλπ – είναι και εντελώς ηλίθιο… αφού δεν υπήρχε το πρότερο βλέμμα τώρα ο κάρφος θα χωθεί στα μάτια τους… μονάχα που αυτοί κι αν τυφλωθούν έχουν τους τρόπους να ζήσουν… η φρίκη είναι πως η τύφλωση θα είναι μαζική, κοινωνική και θα κοστίσει μια γενιά και κάτι για να καθαρίσει το πρόσωπό μας…

Να μην προσπαθήσουν να πετάξουν έξω από το σύστημά τους τα ‘κακά παιδιά’ γιατί κανείς δεν τους έχει δικαιώσει και δεν νομιμοποιούνται να το πράξουν… το μικρό σημερινό κύμα θα γίνει τρικυμία και θα μας πνίξει όλους… οι υπανθρωποι μονομιάς δεν θα γίνουν άνθρωποι αλλά ήρωες… γιατί όποιος διώκεται από το σύστημα μεταβάλει αμέσως την κατάστασή του, αλλάζει… ενεργειακή στιβάδα… προσεγγίζει τον πυρήνα και κοντά στον πυρήνα όλα πλέον είναι δυνατά…

Μια σύντηξη ας πούμε…

Μια μεταστοιχείωση…

Και οι ήρωες γίνονται ξανά αυτό που ήταν πάντα

Υπάνθρωποι

Μονάχα αλλιώς

Και αφανίζουν ό,τι δεν περιέχει το νοσηρό τους βλέμμα…

Στήθος

Το σταχτί δεν θα ζήσει

άλλο δε θα τυραννήσει το φως

εκείνο που γεννιόταν απ’τη σκιά του Νάρκισσου…

αν ήσουν ένα κατάλευκο ρόδο

θα σε αρνιόμουν

Το σκοτάδι θα εκλείψει

ο Περσέας βγήκε απ’το κατώφλι του νου

και η Μέδουσα κοιτάζει τον εαυτό της

και αφανίζεται

αν ήσουν ένας απόστατος κρίνος

θα σε αγνοούσα

Το αγόρι εισέρχεται στο Ναό

με το δεξί του χέρι λαβωμένο

έχει δυο μάτια άπληστα

και ένα σκισμένο τετράδιο ποιημάτων

στον κόρφο του

και του σιγοτρώει την καρδιά

κάθε μέρα

εδώ

στο βωμό θα το αφήσει

και θα επιστρέψει το αίμα του

στις φλέβες

αν ήσουν ένα κλεμμένο βλέμμα

θα σε εξόριζα

στο Νότιο σύνορό μου

είσαι ένας επαναστάτης ήλιος

και σε φιλοξενώ
στο στήθος

για να με καις…

Μαρ2012

Είναι δυνατόν;

Καταλαβαίνω – λέμε τώρα - την αμηχανία, τα ‘ανάμικτα’ συναισθήματα, την αγωνιώδη πάλη να είσαι αν όχι αντικειμενικός, έστω ‘δίκαιος’ ακόμα και απέναντι σε όλους αυτούς που αν τα φέρει ο διάβολος και κυβερνήσουν ποτέ – για να βρώ ξύλο να χτυπήσω – θα μας κάτσουν στο σβέρκο με έναν τρόπο που δεν έχει φανταστεί κανείς ως σήμερα… και θα ξαμολύσουν εφιάλτες στις ασφάλτους που δεν θα μαζεύονται με τίποτα…

Ας πούμε ότι καταλαβαίνω τον γερο-δημοσιογράφο που θέλει να κάνει νουμεράκια, να ανεβάσει την εκπομπή του, να ξαναγίνει ‘θέμα’ με την αφεντιά του. Ας πούμε ότι έχω όλη την καλή διάθεση του κόσμου και τον  ‘καταλαβαίνω’ – φτού! – αλλά είναι δυνατόν κε Τράγκα να αναπτύσσει απόψεις ο συνομιλητής σου περί… ευγονικής και για το… δικαίωμα στο γάμο και την τεκνοποιία και… να κάθεσαι να τον ακούς;

Είναι δυνατόν;

ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ;

Και δεν υπάρχει άνθρωπος να βγάλει ένα… αραμπαδόξυλο και να τους πάρει ο γέρο διάολος όλους εκεί μέσα;

Δεν υπάρχει άνθρωπος να τα γκρεμίσει όλα στο στούντιο και να τους στείλει από κει που ήρθαν;

Καθόμαστε και συζητάμε για το αν θα μας δίνουν δικαίωμα να επιλέγουμε τον / την ερωτική μας σύντροφο, αν θα κάνουμε παιδιά και ποιοι από τους ψυχικώς νοσούντες έχουν δικαίωμα να ζουν και ποιοι όχι;

Είμαστε στα καλά μας;

Καταλαβαίνετε τι σημαίνει και η απλή ‘αναγνώριση’ ενός τέτοιου ανθρώπου ως ‘συνομιλητή’;

Κι εμείς αραχτοί και cool πίνουμε το ποτάκι μας και κάνουμε σχέδια για το Πάσχα;

Ποιο Πάσχα;

Με σουβλισμένους ποιους;

Αλέξανδρος Παναγούλης, Τα Ποιήματα

...μια έξαρση για τους ζωντανούς...

Ο Γ. Θεοτοκάς, στο περίφημο δοκίμιο του Ελεύθερο Πνεύμα (1929) δοκιμάζει να κάνει προβλέψεις για το μέλλον και για τους νέους. Χαρακτηριστικό απόσπασμα των σκέψεών του για το πως θα είναι τα νιάτα τα επόμενα χρόνια...

Ομοιώματα

Πρέπει να φύγεις, της είπε ήρεμα. Εδώ και καιρό σχετίζεσαι με ένα ομοίωμα. Ένα ομοίωμα που αρχίζει να συνειδητοποιείται... είναι μια αργή ολίσθηση της ύπαρξης στο φως της πρώτης αυγής της... κι είναι μαζί ένα πεδίο μάχης που δεν κοινωνείται με κανέναν και τίποτα...

Πρέπει να φύγεις, επανέλαβε με κάπως πιο γρήγορη ανάσα. Ο ήλιος αυτός δεν μας χαμογελάει... μας έλεγε ψέματα... ο ήλιος αυτός θα μας σκοτώσει...

Τι είναι αυτό που κάνει έναν εφιάλτη αληθινό;

αυτό που είδαμε;

ή αυτό που νιώθουμε όταν ξυπνήσουμε;

Όταν σταματήσουμε να νιώθουμε... όταν το συναίσθημα της αγωνίας αρχίζει να υποχωρεί σαν το νερό στην άμπωτη, τι είναι αυτό που απομένει;

Τι είναι αυτό που μπορούμε να δούμε τότε;

Χωρίς συναίσθημα;

χωρίς αγωνία;

χωρίς ένταση;

χωρίς την αρπάγη του τρόμου;

Πόσο παράδοξο...

το πιο αληθινό βίωμα απ'όσα μπορεί να νιώσει κανείς

μέσα στη μοναχική του μεγαλοπρέπεια

δεν είναι... πραγματικό!

Κανείς άλλος δεν μπορεί να μιλήσει γι'αυτό... κανείς δεν μπορεί να το βεβαιώσει, να το ψηλαφήσει, να διακηρύξει την ύπαρξή του!

Σε μια τόσο συνταρακτική, τόσο σπαρακτική, τόσο δυνατή στιγμή μας... είμαστε μόνοι, πιο μόνοι από ποτέ!

Κι όμως... είμαστε απολύτως βέβαιοι για την... αληθινότητά της... και τούτη η βεβαιότητα τρομάζει με το μέγεθός της κι εμάς τους ίδιους...

Μέσα σε ένα ημισκότεινο δωμάτιο απόλυτης αλήθειας... κι έξω απ'αυτό... έξω απ'αυτό η παρηγορητική ψευδαίσθηση της πραγματικότητας που μοιραζόμαστε με όλους...

Σε μια παγκόσμια αδελφότητα του ψεύδους που ονομάζουν εγρήγορση, μόνη αλήθεια το όνειρο

και περισσότερο ο εφιάλτης...

Είναι καιρός τώρα που το ομοίωμα αυτό παλεύει να μου πει... να μου μιλήσει... έχω την αίσθηση πως μια μεγάλη αλήθεια με πλησιάζει, μια τρομερή καταιγίδα που όταν περάσει δεν ξέρω τι θα αφήσει πίσω της.

Σε τι γλώσσα θα μου μιλήσει και τι θα μου πει... δεν το ξέρω... κι όμως, αισθάνομαι πως ετοιμάζομαι χρόνια τώρα για να το ακούσω... σιωπώ όλο και πιο συχνά, κρατώ ως και την ανάσα μου για να μην ενοχλήσω τούτη την εσωτερική ροή να αναβλύσει και να με πλημμυρίσει... σιωπώ κι όμως... δεν ξέρω αν θα μπορέσω να καταλάβω όσα έχει να μου πει...

Χθες το βράδυ πάλι σε ονειρεύτηκα... και χαμογελούσες... ήσουν όμορφη ... και μέσα στα μάτια σου είδα ένα στερέωμα που δεν είχα φανταστεί ποτέ... 

“An Unwilling Duel”

Michael Bilotta