Wesołych Świąt

FOX ! FOX ! FOX !

W sobotę zapowiadał się bardzo fajny lotny dzień, niestety nie dla mnie, wiosenna migrena znów dała znać o sobie. Stęskniona, jechałam  pomimo to na lotnisko.

Na miejscu czekał na mnie najpiękniejszy prezent. Zostałam wytypowana przez mojego Instruktora jako pasażer w locie kolegi, który miał  trenować loty akrobacyjne! Tak, pamiętam obiecywałam sobie, że więcej nie wsiądę do szybowca z migreną... ale wiecie... miałam lecieć FOXEM!!!!! a poza tym w końcu tylko jako pasażer nie? ;)

Emocje sięgnęły zenitu, kiedy zapakowałam się do tylnej kabiny i dociągnęłam przy pomocy kolegi wszystkie pasy, tak mocno żeby stanowić jedność z siedzeniem.

Dokładnie rok temu, w pierwszy dzień wiosny, leciałam po raz pierwszy szybowcem. Teraz w rocznicę miałam lecieć  prawdziwym, sportowym, jednym z najlepszych szybowców akrobacyjnych  MDM -1 FOX 

Pamiętam kiedy z poskładanymi skrzydłami  wyglądał jak śpiący ptak w gnieździe. Z wrażenia bałam się go dotknąć i tylko stałam w zachwycie patrząc na niego.

Teraz zaś siedziałam w środku i przygotowywałam się do lotu, odpytywana z awaryjnego opuszczania szybowca i przyrządów, które były kompletnie w innym miejscu i z powodu emocji kompletnie do mnie nie przemawiały. Możecie sobie wyobrazić jak bardzo byłam rozkojarzona, skoro wysokościomierz ustawiałam na 800 metrach nad lotniskiem do wysokościomierza w przedniej kabinie ;), (a to podstawowa rzecz którą robi się po wejściu do szybowca uuuuppppssss ). Można oczywiście przyjąć, że jako pasażer mogłam to zignorować, ale jednak szkoda  marnować okazji do nauki. Michał z którym leciałam omówił ze mną cały program akrobacji jeszcze na ziemi, wytłumaczył jak będzie zachowywał się szybowiec w poszczególnych figurach i co może być dla mnie całkiem nowe. Obiecał, że oszczędzi mi większych przeciążeń na pierwszy raz ;). Dotrzymał obietnicy, mieliśmy lekki lot tylko do 4,5 g przeciążeń przy 7g dopuszczalnych :). Byłam za to bardzo wdzięczna, bo nie do końca wiedziałam jak tam z moją dyspozycyjnością będzie. FOX nazywany jest AGRESOREM. Myślę, że to wystarczy za każde tłumaczenie ;). Umówiliśmy się, że po pierwszych dwóch figurach – najbardziej obciążających zapyta mnie jak się czuję i to zdecyduje o dalszym locie.

Żartowałam, że jak nie odpowiem, to znaczy że zemdlałam i właśnie gdzieś tam się ślinię w szaliczek z wywalonym językiem, więc będzie mógł zrobić wtedy już dowolną kombinację i nie będzie to miało żadnego znaczenia ;) .

W końcu podkołowała holówka, szybowiec został podpięty do liny, zamknięta kabinka… ruszył…

Już na rozbiegu czuć było, że to jest wielki, ciężki szybowiec. Chociaż nie pilotowałam, czułam tą potęgę od pierwszej chwili. Lot na holu za Gawronem trwał trochę, termika radośnie bujała, a mnie zaczęło się robić od tego ciepło w okolicach żołądka, na co byłam przygotowana, bo wiedziałam że przy stanie około migrenowym, do którego udało mi się wyciszyć migrenę przy pomocy hektolitrów yerby, nie będzie wesoło. Przełykałam ślinę, przymykałam oczy i mówiłam sobie kurcze wytrzymam, bo chce tego najbardziej na świecie…

W końcu wysoko po  północnej stronie lotniska wczepiliśmy się z holu, Michał wyrównał lot szybowca,  zameldował przez radio „Fox w strefie akrobacji”, zamachał zamaszyście skrzydłami ( zawsze tak rozpoczyna się na zawodach wiązankę żeby dać znać sędziom na dole o rozpoczętym programie ) a w moich żyłach zaczęła płynąć czysta adrenalina. Przeszły mi natychmiast absolutnie wszystkie dolegliwości. Jak ręka odjął.

Michał „włączył dopalacze”, wiatr na skrzydłach zawył ( Fox lata z prędkością do 280 km/h ),  a szybowiec runął w przestrzeń zaczynając swój taniec.

Ja zaś nabrałam oddechu  w płuca w zachwycie i tak już został mi ten zachwyt do końca lotu.

Nie potrafię powiedzieć co podoba mi się najbardziej. Czy to kiedy szybowiec pnie się pionowo w górę, aż w końcu wytraca całą prędkość, wszystko ucicha, a świat zastyga na ułamki sekund, czy to, kiedy potem przewala się kierowany ręka pilota przez skrzydło i pędzi w kierunku ziemi, czy jak liść opada na wietrze, wydawać by się mogło kompletnie swobodnie i bez żadnej kontroli, ale dopiero ze środka poczułam, że każde jego wahnięcie jest dokładnie zaplanowane, trzymane sterami. Czy zwariowane wirówki w beczkach czy beczki starannie dzielone na ćwiartki,  kiedy szybowiec przeskakuje jak precyzyjny mechanizm z jednego położenia w kolejne. Czy wtedy kiedy widzę przed sobą błękit nieba, czy zbliżającą się ziemie? Czy też wtedy kiedy zawiśliśmy do góry nogami i pędzili tak przed siebie podwieszeni do szybowca jak nietoperze.

Taki lot trwa bardzo krótko, ale ja tak chłonęłam każdą jego część że wydawało mi się, że lecimy bardzo długo. Szybowiec ciął powietrze jak strzała, tańczył na niebie. Kiedy patrzę na akrobacje z ziemi przypomina mi to tańczącą balerinę. Tam w górze czuć to jeszcze dokładniej. Mając przyjaciół, którzy tańczyli w balecie, wiem ile tancerz wkłada wysiłku, by ruch wydawał się właśnie taki lekki, niewymuszony, swobodny… ile potrzeba treningów, skupienia, poświęconego czasu. Z akrobacją jest tak samo. To perfekcja w pilotowaniu szybowca.

Kiedyś jako mała dziewczynka wyobrażałam sobie, że jestem baletnicą. Może kiedyś będzie mi dane tańczyć balet na niebie…

Pokochać latanie

Kolejny element układanki do licencji pilota zaliczony. W tygodniu  pojechałam do Warszawy zdać ostatni przedmiot z całej teoretycznej puli. Było mi bardzo miło, bo Panie kierujące całym procesem egzaminacyjnym od razu mnie rozpoznały i przywitały z uśmiechem. Tym razem egzamin był króciutki. Po zakończeniu odebrałam zaświadczenie o zaliczonym państwowym egzaminie teoretycznym. Nie wiem czy byłam  bardziej oszołomiona zaliczoną teorią, czy tym, że po wyjściu z sali egzaminacyjnej obłędnie przystojny pilot gratulował mi po angielsku zdania ATPL (egzaminu na pilota liniowego). Kwestią otwartą pozostaje, czy to dlatego, że w tym wieku to już by wypadało zostać pilotem liniowym czy po prostu tak profesjonalnie wyglądam ;). Oczywiście skłaniam się ku tej drugiej wersji. Udało mi się nawet nie zemdleć z wrażenia i wytłumaczyć, że chodziło o szybowce :))))).

Pierwszą rzeczą którą zrobiłam po powrocie… to umówiłam się na latanie. Na nic dane sobie obietnice o przedświątecznych porządkach…

Ostatnio żartowałam  ze znajomymi na temat nowej reklamy w TV. Reklamodawcy próbują przekonać tłumy, że jeżeli tylko kupisz .... to będziesz jak ta pani pilot szybowca… Zastanawialiśmy się co musiałaby obiecywać reklama żeby przekonać pilotów szybowców i doszliśmy do wniosku, że nie ma takiej rzeczy na świecie, która pozwoliłabym poczuć się lepiej niż w czasie lotu…

Znajomy fascynat lotnictwa chciał przekonać się na własnej skórze co takiego naprawdę jest w tych szybowcach i czy rzeczywiście można się w nich zakochać bez pamięci…z tych poszukiwań stworzył piękny dokument, który oddaje atmosferę i piękno latania. Film zachwycił mnie od pierwszych słów narratora, który na swój pierwszy lot czekał tak samo długo jak ja...

Pokochać latanie - Wojciech Stasiak Aviatv.pl

W rzeczywistości... jest jeszcze wspanialej. 

ABC przelotowe

W minioną niedzielę byłam w moim aeroklubie na wykładach ABC przelotowe. Powiem szczerze, że zorganizowanie tych wykładów teraz przed sezonem, zwłaszcza dla takiego początkującego szybownika jak ja było idealnym pomysłem. Nazwałabym te wykłady „Czego nie dowiesz się nigdzie indziej" ;) Wykłady prowadziło dwóch z moich instruktorów  Robert  i Jacek oraz bardzo doświadczony szybownik naszego aeroklubu Pan Tadeusz ( tak, ten którego opowieści nie mogłam przestać słuchać na Żarze :) ) . Poza podstawowymi faktami, które warto sobie przypomnieć w pigułce, mnóstwo było dodatkowych informacji czerpanych wprost z doświadczenia. Teoria poparta przykładami z przelotów jest zdecydowanie łatwiej  przyswajalna : ). Pomocne tricki, dzielenie się swoimi obserwacjami… nie mogłam i nie chciałam oderwać się od słuchania. W pierwszym momencie wylęgły mi się znajome  myśli: „jak ja to wszystko ogarnę???”. Ilość rzeczy które należy przygotować przed przelotem, te na które trzeba zawracać uwagę w trakcie …a kiedy Pan Tadeusz zaczął  prezentować możliwe i polecane trasy przelotów w naszym rejonie…zaraz, zaraz jak to 700 km ?! Ja zaczynam się denerwować kiedy wylecę poza obrys lotniska :P

Dzisiaj już jednak wszystko poukładało mi się w głowie i po pierwszym przerażeniu nie ma śladu. Za to jest nieprzebrana chęć wypróbowania tego wszystkiego w praktyce…

No dobra. Może na początek świadomej termiki w obrębie stożka dolotowego ;)