Tuż przed śniegiem

Łapiąc ostatnie słońce jesieni, wykorzystując parę ładnych weekendów, pojechaliśmy pożegnać sezon niebiesko-domkowy :) Pogoda dopisała, było ciepło, bezwietrznie, a robota paliła się w rekach. Przydomowy ogródek wykoszony i skopany, krzaczory wycięte i porąbane na opał, domek posprzątany, sprzęt wartościowy – przezornie – wywieziony.

Czas nadszedł też na postawienie kolejnego kroku. Zleciliśmy wznowienie  i wytyczenie granic naszej działki, bo na wiosnę planujemy wielka orkę :) Korzenie, krzaki, kępy starej trawy, wszystko planujemy  zrównać do jednego poziomu i zasiać łubin. Dlaczego łubin? Bo jest świetnym polepszaczem gleby, a u nas ziemia lichutka. Wszystkie te przygotowania tak zaczynają się rozkręcać, bo niewiele nam już zostało do spłacania kredytu za działkę  i… chcemy powiedzieć B .. w dalszej układance :)

 

Grzejąc się  w cieple jesiennego słońca, słuchając ciszy… rysowaliśmy plany naszego przyszłego domu.   Tu będzie studnia, tu oczyszczalnia, tu ogród warzywny, tu sad… a tu wędzarnia, tych serów co kiedyś będziemy je robić z własnego koziego mleka… a tutaj będzie ten płot na którym wielki czerwony kogut będzie piał każdego ranka …

Dokładaliśmy do ogniska, na którym bulgotały smakowicie, w wielkim garnku, jesienne pieczonki. Razem z dymem snuły się nasze marzenia, w których zaczyna być już czuć zapach drewna naszego domu i ognia w kominku. Zaczynamy wierzyć, że to nie tylko nierealne tęsknoty.

Stara miłość nie rdzewieje

Jako nastolatka byłam raz na takich wakacjach, kiedy o  piątej  rano lub o szóstej w zależności od miejsca startu zrywał mnie ze snu odgłos odrzutowych silników. Jedno z moich najpiękniejszych wakacyjnych wspomnień… Bowiem całkowicie nieracjonalnie i nielogicznie jako dziecko zakochiwałam się w wielu rzeczach niekoniecznie mi dostępnych. Tak właśnie zakochałam się w wojskowych odrzutowcach. Konkretnie w MIGach…W tamtych czasach to były jeszcze 21 ;) Niestety w wieku nastu lat zostałam krótkowidzem i tak na koniec, po studiach, wszelkie myśli związane z lotnictwem po prostu odłożyłam do lamusa. Oczywiście samoloty nie przestały mi się podobać, ale zdecydowanie przestały wzbudzać moje emocje.. znalazłam inne pasje..

Taka kompletnie rozbrojona i bez czujności pozwoliłam się wywieźć meandrom moich ścieżek zawodowych... na lotnisko wojskowe… i wtopiłam… Co prawda nie było to lotnisko odrzutowców, ale i tak wystarczyło, żeby odkładana w zakamarki umysłu miłość, wyskoczyła jak królik z kapelusza i pochłonęła mnie dokumentnie. W dodatku “okazało się”, że czas nie stoi w miejscu, jestem wystarczająco  małym krótkowidzem żeby móc zrobić licencję pilota turystycznego. Ratuje mnie przed obłędem wysoki koszt takiego kursu, ale jeśli dzień zaczynam od przejrzenia nowych filmików z lotów MIG i sprawdzenia stron FB fotografów lotniczych i jednostek wojskowych czy nie pojawiły sie jakieś nowe zdjęcia… to  nie jest dobrze…:)))

Jakby tego było mało, lot wojskowym odrzutowcem nie jest już tylko dla wybranych. W zależności od modelu jest bardziej lub mniej dostępny dla maniakalnych maniaków takich jak ja :)  Warunkiem jest że maniakalny maniak ma sporo gotówki… na lot MIG 29 potrzebna by była sprzedaż mojej kawalerki.. ale co tam, marzyć nikt mi nie zabroni ;) Zwłaszcza ze powiało nowym i w Polsce od niedawna jest już pierwsza kobieta - pilot MIGa :).