Σκεψούλες...

Καλή μου Κλεό,

έχω καιρό να σου γράψω κάτι. Ίσως επειδή τον τελευταίο καιρό το blog έχει αλλάξει ύφος και από "σκεψούλες" έγινε πιό "yuppie yuppie, τι ωραία που περνάω". Ίσως να φταίει που είχα ξενερώσει γνωρίζοντας ότι με διαβάζουν άτομα που γνωρίζω. "Και είναι κακό αυτό?" ίσως πεις. Απλά με ενοχλούσε επειδή ουδέποτε είπα σε κανέναν ότι έχω blog και ποιο είναι και ουδέποτε ήθελα να έχω άτομα να με κατασκοπεύουν. Και δεν μιλάω για άτομα που γνωρίζω και που θέλουν να δουν τι κάνω και αν ζω επειδή έτυχε να χαθούμε για τον έναν λόγο ή τον άλλον ή που είναι γενικά καλοπροαίρετοι, πιστεύω ότι καταλαβαίνεις τι εννοώ και δεν χρειάζεται να το εξηγήσω περαιτέρω.

Που λες Κλεό, σου έχω νέα, όχι απαραιτήτως καλά. Βλέπεις, δεν γίνεται όλα να είναι "yuppie yuppie" πάντα...
Τα νέα είναι ότι πριν 3 βδομάδες έφυγα από Σουηδία. Ναι, τελείως-τελείως. Τα τελευταία μου ποστ τα έγραψα από Αθήνα όπου βρίσκομαι τώρα. Βλέπεις, δεν ήμουν τόσο τυχερή επαγγελματικά. Είχα κάποιες συνεντεύξεις οι οποίες πήγαν και καλά, αλλά δεν ήμουν η τυχερή που επέλεγαν στο τέλος. Μέχρι και ένα project με την Ericsson πήγα να κλείσω τελευταία στιγμή, αλλά και αυτό δεν ήταν δυνατό να με κρατήσει εκεί...

Στεναχωριέμαι τόσο κάθε φορά που σκέφτομαι ότι έφυγα, που με πιάνει ένα σφίξιμο στην καρδιά... Γιατί γμτ είχα κάνει σχέδια. Σχέδια τόσο μακροχρόνια που σκεφτόμουν να μην έφευγα ποτέ από εκεί. Γιατί αγάπησα και την χώρα και τον κόσμο και τις συνήθειές τους και τις παραδόσεις τους και τα όλα τους. Τους είχα "μάθει" μετά από τόσο καιρό και περνούσα τέλεια εκεί, ένιωθα ότι ήμουν ένα κομμάτι από εκείνη την πόλη. Εκεί άλλαξε παντελώς ο τρόπος σκέψης μου, ο τρόπος που ζω και ο τρόπος που βλέπω τον κόσμο. Δεν πρόκειται να ξεχάσω ποτέ πόσα μου έδωσε αυτή η χώρα και δεν θα φύγει ποτέ μέσα από την καρδιά μου.


Ζηλεύω από μία μεριά άτομα σαν την Unlearn και τον Γκρινιάρη επειδή έφυγαν από τις χώρες που ήταν επειδή αισθάνθηκαν ότι είχαν ολοκληρώσει τον σκοπό τους εκεί. "Αυτή την πίστα την πέρασα με απόλυτη επιτυχία" έγραψε τότε η Unlearn και πόσο μα πόσο πετυχημένη έκφραση διάλεξε για να το περιγράψει. Ακριβώς έτσι είχα νιώσει και εγώ τότε, τον Αύγουστο του 2006 που ετοιμαζόμουν να φύγω για Σουηδία. Γιατί είχα ξεσκιστεί στο διάβασμα, είχα παλέψει και είχα θυσιάσει τόσα πολλά για να φύγω. Και μέσα μου θυμάμαι ότι ένιωθα απίστευτη αυτοπεποίθηση και ετοιμότητα. Ήμουν έτοιμη να ζήσω την ζωή που είχα ονειρευτεί και που σχεδίαζα επί έναν χρόνο, από τον Ιούνη του 2005, μόλις είχα επιστρέψει από το erasmus μου στην Φινλανδία.
"Δεν έβαλα μόνο έναν στόχο όμως... έβαλα έναν τριπλό. δύο πτυχία και ένα εισιτήριο. Αυτό είναι. " έγραφα τότε, τον Ιανουάριο του 06. Και τον Αύγουστο μετά σου έλεγα ότι "έβαλα τρίποντο με 3 στα 3!!!". Είχα πετύχει τον στόχο μου και ήμουν έτοιμη για να ξεκινήσω την καινούρια μου ζωή χωρίς να μπορεί τίποτα να με σταματήσει!

...δεν γνώριζα όμως ότι αυτό θα κρατούσε 3 μόνο χρόνια. Ούτε ότι θα έφευγα επειδή δεν είχα άλλη επιλογή και επειδή απλά "έπρεπε". Έκανα ειλικρινά ό,τι μπορούσα για να μείνω, αλλά... :(

Και μετά την Σουηδία, τι? Ο ένας και μόνο σίγουρος δρόμος της επιστροφής ήταν η Αθήνα. Για να σου μιλήσω ειλικρινά, η επιστροφή αυτή με φόβιζε για άπειρους λόγους. Ίσως επειδή αν ήθελε μία φορά δύναμη να φύγω από Σουηδία, ήθελε άλλη τόση και περισσότερη για να γυρίσω εδώ. Ένας άλλος λόγος και ίσως ο κυριότερος ήταν ότι θέλω στην ζωή μου να κάνω βήματα μπροστά και όχι να μένω στάσιμη, ή ακόμα χειρότερα να κάνω βήματα προς τα πίσω. Έχω κάνει πάρα πολύ κόπο για να φτιάξω το βιογραφικό μου όπως είναι σήμερα και θέλω ο κόπος μου αυτός να εκτιμηθεί και να ανταμειφθεί. Θεωρώ ότι είμαι πάρα πολύ μικρή για να επαναπαφτώ σε ένα γραφείο και να μην παλέψω να πάω όσο μπορώ ψηλότερα. Και πιστεύω ότι μπορώ να πάω ακόμα παραπάνω και να καθήσω τότε, όχι τώρα.


Έτσι γυρίζοντας στην Αθήνα το καλοκαίρι και εν μέσω διακοπών, σκέφτηκα να αρχίσω σιγά σιγά να κοιτάω για καμία δουλειά. Άρχισα να ρωτάω από εδώ και από εκεί τι παίζει με μισθούς, με συνθήκες εργασίας, με την ασφάλιση, ωράρια, όλα.
Κάπου εκεί ανάμεσα θυμήθηκα -ή μάλλον, μου θύμησαν- και μία αίτηση που είχα κάνει πριν καιρό. Το συζήτησα αρκετά, αλλά μετά σκέφτηκα και άπειρες ώρες μόνη μου για το αν ήμουν έτοιμη να το κάνω και αν είχα την δύναμη. Και σκέφτηκα τελικά τόσο ψύχραιμα που με τρόμαξα. Τα ζύγισα όλα, έβαλα αυτό απέναντι, να το κοιτάω από απόσταση και έβαλα κοντά μου την Σουηδία και την πρόταση της Ericsson. Και με μεγάλη μου λύπη και με ένα σφίξιμο στην καρδιά έχασε η Σουηδία. Ίσως για το ό,τι θέλω να φτάσω πιό ψηλά, ίσως για το ότι τελικά οι 11 πόλεις και οι 3 χώρες που έχω ήδη αλλάξει να μου άφησαν ένα "κουσούρι". Να είμαι μία από τις πέτρες που κυλούν και δεν πιάνουν χορτάρι.

Καλή μου Κλεό, από αύριο και στο εξής θα τα λέμε...











...από την Ολλανδία... ;)

(Δεύτερο ποστ μέσα σε 10 μέρες... κατεβάστε τα χειμωνιάτικα, έρχεται χιόνι!)

Σκεπτόμενη το καλοκαίρι που πέρασε, θα μπορούσα χωρίς αμφιβολία να ξεχωρίσω μία ημέρα με διαφορά από τις άλλες. Παρόλο που ήταν απλή, χωρίς ίσως να έχει κάτι το ιδιαίτερο ήταν η καλύτερη του καλοκαιριού για εμένα...

Ήταν 2 Ιουλίου. Όχι μία συνηθισμένη ημέρα καθώς ήταν μία από τις μέρες του "καύσωνα" που μας βρήκε στην Σουηδική πρωτεύουσα στα τέλη Ιούνη και μας έκανε να το σκεφτόμαστε εάν έπρεπε να καθυστερήσουμε τις διακοπές μας στην Ελλάδα ή όχι. Βλέπεις η Στοκχόλμη είναι απίστευτα όμορφη το καλοκαίρι...

Ξυπνήσαμε με τον dtsomp το -αχέμ...- πρωί και χωρίς δεύτερη σκέψη είπαμε να κατέβουμε για ποδηλατάδα στο κέντρο.
Ποδήλατα δεν είχαμε αγοράσει καθώς δεν μας βόλευουν πολύ εκεί που μένουμε (χε, ναι, περίεργο, αλλά αν μένεις δίπλα στην δουλειά σου και σε σταθμό μετρό... ;) ) oπότε είπαμε να νοικιάσουμε ένα :)

Tα ποδηλατάκια αυτά υπάρχουν διαθέσιμα από 1η Απριλίου έως τέλη Σεπτέμβρη και μπορεί κάποιος να τα βρεί σε πάρα πολλά σημεία στο κέντρο της πόλης. Η ενοικίαση γίνεται με την αγορά καρτούλας 3 ημερών ή season card (6 μήνες) και κοστίζει 125 (~12 ευρώ) και 250 κορώνες (~24 ευρώ) αντίστοιχα (200 kr για αγορά μέσω internet, περισσότερα εδώ).

Έτσι πήραμε τα ποδηλατάκια μας και ξεκινήσαμε βολτούλες χωρίς κάποιο συγκεκριμένο προορισμό, αλλά τελικά καταλήξαμε στο Djurgården. Για να σε βοηθήσω να μην στραμπουλήξεις την γλωσσίτσα σου προσπαθώντας να πεις ταυτόχρονα το "Ντου" και το "Τζου" μαζί, η λεξούλα αυτή διαβάζεται ως "Γιούργκορεν" (χε, μεγάλη ιστορία το "άλλα γράφω και άλλα διαβάζω" των σουηδικών :P ).


View Larger Map

Το Djurgården λοιπόν είναι ένα νησάκι ακριβώς στα ανατολικά του κέντρου και είναι καταπράσινο. Απίστευτο για βόλτες ό,τι εποχή και αν είναι καθώς και για τουρισμό μιας σε αυτό βρίσκονται μεταξύ άλλων, το δημοφιλέστερο μουσείο της πόλης Vasa museum, το εντυπωσιακότερο κτίριο της πόλης το Nordiska museet, το ομορφότερο σημείο της πόλης και το πιό αγαπημένο μου το Skansen*, το luna park της πόλης* και τα λοιπά και τα λοιπά.


Η διαδρομή στο Djurgården ήταν απίστευτη ειλικρινά. Μέσα στο ατελείωτο πράσινο και τα δέντρα, χωρίς να περνούν αυτοκίνητα και χωρίς να ακούγεται τίποτα άλλο παρά πουλάκια κτλ. Ονειρικό!

Κάναμε βολτούλες για κάμποση ώρα και μετά επειδή είχαμε πεθάνει από την ζέστη και τον ήλιο που βαρούσε ανελέητα (χεχε, ναι, όντως έβαλα τις λέξεις "Σουηδία", "ζέστη" και "ήλιος" μαζί σε ένα ποστ! yay!) πήραμε την πικνικοκουβερτούλα και αράξαμε κάτω από κάτι δεντράκια μπροστά από το παλάτι Rosendal, παλιό "εξοχικό" της βασιλικής οικογένειας.


Κάποιοι Σουηδοί έκαναν το ίδιο όπως πάντα κάνουν άλλωστε με το που θα βγει ήλιος :D


Ήταν ειλικρινά τόσο ήσυχα και γαλήνια που κρατιόμασταν να μην μας πάρει ο ύπνος! Μπορούσα να κάτσω εκεί ξάπλα για μέρες...

Δυστυχώς όλα τα ωραία κάποτε όμως τελειώνουν και έτσι έπρεπε να φύγουμε. Πριν από αυτό όμως, κάναμε μία μικρή βόλτα στους κήπους του παλατιού που ήταν παραδίπλα και χαζέψαμε τα όμορφα λουλουδάκια, μούρα κτλ.

Εκεί είχε και ένα μαγαζάκι με διάφορα oργανικά προιόντα που παράγονται στους κήπους του παλατιού. Είχε τόσο ωραία και πρωτότυπα προιόντα που ήθελα οπωσδήποτε να πάρω κάτι από εκεί. Έτσι διάλεξα ένα ξίδι από κόκκινο κρασί με μούρα Lingon και θυμάρι, το οποίο ταξίδεψε μέχρι την Ελλάδα για να το αξιοποιήσει η μαμ-μαμ μου στα γκουρμεδοπιατάκια της.


Η επιστροφή στο σπίτι ήταν το ίδιο όμορφη...


Kαι του χρόνου!!!

*Για το Skansen και το Gröna Lund τα έχουμε πει λίγο σύντομα πάλι στο post για τις χριστουγεννιάτικες αγορές... ;)


Ποστ μέσα στο ποστ: Το τραμ του Djurgården

Ένας άλλος τρόπος για να πας στο Djurgården εκτός από ποδαράκια, ποδήλατο και λεωφορείο, είναι το παραδοσιακό τραμ με το νούμερο 7 που ξεκινά από την Νorrmalmstorg.

Δεν είναι όμως σαν τα άλλα τραμ, μιας και τα σαββατοκύριακα σέρνει μαζί του και ένα βαγόνι... καφετέρια!


Η διαδρομή που κάνει διαρκεί 32 λεπτά, κοστίζει περίπου 6 ευρώ και είναι πολύ ωραία αν και μικρή :( Βέβαια μία βόλτα τα χριστούγεννα δεν έχει καμία σχέση με μία αντίστοιχη το καλοκαίρι. Τα Χριστούγεννα όταν έχει πέσει το φως έξω, η πόλη έξω γεμίζει με εορταστικά λαμπιόνια και διάφορους στολισμούς που είναι τέλειο να τους βλέπεις κάνοντας βόλτα και απολαμβάνοντας ένα ζεστό ρόφημα.
Και δεν έχει μόνο ρόφημα, αλλά και γλυκάκι μαζί!



Όπως και αν έχει, η διαδρομή είναι όμορφη και must!



PS. χωράει άραγε ένα άσχετο υστερόγραφο εδώ?
...έχω γεννεθλιάκια σήμερα :)

(Πρώτη φορά κάνω 2 μήνες να ανανεώσω το blog μου... ελπίζω να μην έφυγαν όλοι οι αναγνώστες!)

Ειλικρινά δεν κατάλαβα πως πέρασε το καλοκαίρι... Ήταν ένα καλοκαίρι για το οποίο δεν είχα κανονίσει τίποτα, αλλά σχεδίαζα τα πάντα τελευταία στιγμή και πέρασα τέλεια! Το άξιζα πιστεύω μιας και δεν μπορώ να πω ότι το περσινό καλοκαίρι ήταν και το καλύτερο της ζωής μου, αν αφαιρέσω την εκδρομή στο Λονδίνο...

Έτσι τον Ιούνη τον πέρασα στην Στοκχόλμη, βολτάροντας με την καλύτερη παρέα και απολαμβάνοντας τον καλύτερο καιρό που έχω πετύχει ποτέ τα 3 χρόνια που είμαι εδώ.

Οι διακοπές συνεχίστηκαν με 3 εβδομάδες στην Νότια Πελοπόννησο!





Μετά ακολούθησε μία βδομάδα στην Άνδρο...




Λίγο sightseeing στην Αθήνα που είναι τέλεια το καλοκαίρι...





Μετά ήταν η σειρά της Θεσσαλονίκηηηηηηηηηηηηηηηηηης!



Δεν έκατσα καθόλου το καλοκαίρι, κάτι που ήταν τέλειο γιατί μάζεψα αρκετά αποθέματα ήλιου και όρεξης για να περάσω τον χειμώνα!
Η επιστροφή στην Στοκχόλμη έγινε... αλλά δεν θα πω "καλό χειμώνα" εννοείται!!!
Mην χαλάμε τις καρδιές μας όσο έχει ήλιο έξω (και όσο η μέρα κρατάει πάνω από 10 ώρες :P :D ).

Θα τα πούμε σύντομα πάλι, έχω κάμποσα ποστ να περιμένουν, ελπίζω να τα κάνω σύντομα, ακόμα και αν αυτό σημαίνει ότι θα βομβαρδίσω το blog.

Φιλάκια!
Nenyaki

PS. ...έχω νεάκια ;)

---

Ποστ μέσα στο ποστ: Τα σπήλαια Δυρού

Ειλικρινά δεν έχω λόγια για να περιγράψω το σπήλαιο (ο ενικός πηγαίνει στο σπήλαιο Βλυχάδας που είναι και το μόνο επισκέψιμο). Είναι ένα από τα top ωραιότερα πράγματα που έχω δει ποτέ στην ζωή μου με διαφορά. Παρά την ειδική διαδρομή ως εκεί (τα φαρμακεία κερνούσαν τις δραμαμίνες αβέρτα), το θέαμα σε αποζημιώνει. Καμία σχέση με το σπήλαιο Ιωαννίνων (sorry guys!).

Επί 45' - 1 ώρα το μάτι σου δεν χορταίνει να βλέπει γύρω την απέραντη ομορφιά και τις εκπληκτικές αντανακλάσεις στο νερό. Λέω νερό γιατί σε αυτό το σπήλαιο δεν περπατάς (ούτε πετάς :P ) αλλά πηγαίνεις με βαρκούλα :)


Δυστυχώς ο φωτισμός σε συνδιασμό με το ότι είσαι σε μία βάρκα που κουνιέται συνέχεια κάνει αδύνατο το να πιάσεις την ατμόσφαιρα του σπηλαίου με κάποια μηχανή, ειδικά compact. Οι φωτογραφίες με flash φυσικά και βγαίνουν μία χαρά, αλλά σκοτώνουν την ομορφιά του σπηλαίου, καθώς δεν φαίνονται οι αντανακλάσεις, χαλάει ο φωτισμός και γενικά, φαίνεται σαν να μην είναι κάτι το ιδιαίτερο.

Έτσι μία από τις ελάχιστες δικές μου φωτογραφίες που βγήκαν ήταν η επόμενη:


Οπότε αφού δεν έχω ούτε λόγια, ούτε και φωτογραφίες, παραθέτω το παρακάτω βιντεάκι το οποίο και έχω κόψει για να διαρκεί 2 λεπτά :D Δεν είναι το τελειότερο καθώς δεν έβλεπα από την οθόνη όταν το τραβούσα, αλλά αποτυπώνει αρκετά καλά την ατμόσφαιρα του σπηλαίου πιστεύω!



PS αν φτάσετε ως εκεί, μην φοβηθείτε τα 12 ευρώ της εισόδου (6 ευρώ το φοιτητικό με επίδειξη ανάλογης ταυτότητας). Θα θέλετε μετά να πάτε ξανά και ξανά εγγυημένα!


Το ποστ που είναι μέσα στο ποστ που είναι μέσα στο ποστ: To νέο μουσείο Ακρόπολης

Πιστεύω ότι δεν θα έπρεπε να λείπει μία αναφορά σε αυτό και χε, μάντεψε! Ούτε γι'αυτό έχω λόγια ή φωτογραφίες :D

Θα δανειστώ όμως την φράση του dtsomp μετά την επίσκεψή μας εκεί:

"Eίναι το πρώτο μουσείο που επισκέπτομαι και στο οποίο κοιτάω προς όλες τις κατευθύνσεις: επάνω-κάτω-αριστερά και δεξιά!"

Και έτσι ήταν μιας και τα πατώματα του μουσείου είναι γυάλινα, το οποίο σημαίνει ότι:
α. μπορούσες να θαυμάσεις την ανασκαφή της αρχαίας γειτονιάς που βρισκόταν κάτω από τα πόδια σου
και β. οι κοπελιές δεν πρέπει να πάνε με μίνι :P

Δυστυχώς όμως, δεν επιτρέπονται οι φωτογραφίες μέσα στο μουσείο και δυστυχώς ούτε μπορείς να βγάλεις κάποια στην "ζούλα" καθώς παντού υπάρχουν κουστουμάτοι τυπάδες που παρακολουθούν (spooky!!!).

Για παράδειγμα, εγώ άκουσα παρατήρηση για την παρακάτω φωτογραφία την οποία και έβγαλα από τον πρώτο όροφο του μουσείου, έχοντας την μηχανή μου στραμμένη... προς τα έξω!!!