Σκεψούλες...

Μετά από τις ευχές που άκουσα και στάνιαρα ολίγον τι, είπα να κάνω και ένα ποστάκι για κάτι που σκέφτομαι εδώ και αρκετές μέρες.
Λοιπόν, ειλικρινά δεν με ενδιαφέρει αν θα ακουστώ σαν ψωνάρα ή ξέρω 'γω πως, γιατί απλά θα γράψω τις σκέψεις (ή 'σκεψούλες' :P) μου, δηλαδή ό,τι υπάρχει στο μυαλό μου πάνω σε αυτό το θέμα.
Αυτόν τον καιρό, έχω 2 φίλες, ας πούμε την Α και την Β οι οποίες δεν γνωρίζονται, αλλά έχουν ένα κοινό γνώρισμα το οποίο στο μυαλό μου τις κάνει να φαίνονται ίδιες.
Η Α είναι μια κοπέλα κοντά στα 30 η οποία τυγχάνει κάπως να είναι συμφοιτήτρια μου και η οποία -καθαρά αντικειμενικά- δεν είναι εμφανίσιμη, το αντίθετο θα έλεγα. Εκτός από την όποια εμφάνιση έχει, το παλιομοδίτικο ντύσιμό της δεν βοηθάει και αυτό ιδιαίτερα, ενώ τα τικ που έχει και τα θεόστραβα δόντια της συμπληρώνουν το υπάρχον σκηνικό.
Η Β είναι μια άλλη κοπέλα με την οποία έχουμε αρκετά κοινά μαθήματα και η οποία -καθαρά αντικειμενικά πάντα- είναι σαν νταλικέρης. Είναι τεράστια (έχει κάτι πλάτες!!! Παναϊαμ'!), άγαρμπη, άσχημη, συνέχεια βρίζει (αφού συνέχεια με φωνάζει "ρε μ@λ@κ@"!!!!), η φωνή της είναι μπάσα, ενώ το όλο σκηνικό έρχεται να συμπληρώσει το κομπολόϊ(!!!!) που κουβαλάει συνέχεια μαζί της.
Αν διαβάσεις την παραπάνω περιγραφή που έκανα, σίγουρα θα νομίζεις ότι κάτι μου έκαναν και θέλω να βγάλω το άχτι μου θάβοντάς τες στο blog μου. Η αλήθεια είναι ότι τις κοπέλες αυτές τις συμπαθώ πολύ και είναι πολύ καλές, αλλά... έχουν ένα προβληματάκι...

Έχουν λανθασμένη ιδέα για τον εαυτό τους.

Κάθε, μα κάθε φορά που βρισκόμαστε ή περνούν από το γραφείο μου, μου εξιστορούν ιστορίες για το πως ο κούκλος της διπλανής πόρτας δεν τις αφήνει σε ησυχία και συνέχεια σφυράει όταν περνάνε, για το πως όταν βγήκαν έξω το σαββατόβραδο τους την έπεσε το μισό bar/club/etc, για το πόσο περιζήτητες είναι, για το ότι η μία χώρισε έναν επειδή δεχόταν απειλές για την ζωή της από την οικογένειά του αγοριού της, για το πως έκαναν σeχ ολόκληρο το προηγούμενο βράδυ από το τρελό το πάθος, κτλ κτλ, πάντα με υπερβολές.

Συγκεκριμένα (τα πιο πρόσφατα δηλαδή) γεγονότα:
είχαμε βγει την προηγούμενη βδομάδα με την Α και εντάξει, δεν λέω, περάσαμε τέλεια, μιας και είναι χαβαλέ-girl, αλλά κάθε φορά που σηκωνόταν για να χορέψει, έκανα πως δεν την ήξερα. Πραγματικά χτυπιόταν στην σκηνή σαν σπαστικό! σαν να είχε πάθει επιληπτική κρίση! μιλάμε για φοβερό πράγμα!
Και μετά από αυτό, γυρνάει και μου λέει "αχ ρε συ Nenyaki, δεν το μπορώ αυτό το πράγμα... κάθε φορά που ανεβαίνω στην σκηνή, μετά όλοι θέλουν να με συγχαρούν για το πως χορεύω... Έχω πολλούς θαυμαστές σε αυτό το μαγαζί, αλλά οι περισσότεροι δεν εκδηλώνονται γιατί με βλέπουν που είμαι τόσο δυναμική και κομπλάρουν..."

Όσον αφορά την Β τώρα, την Παρασκευή που πέρασε μου είπε να μην πηγαίνουμε από τον κεντρικό διάδρομο στο ΤΕΙ, γιατί την κοιτούν όλοι ο αρσενικοί και ντρέπεται... (αχ! με συγχωρείς Β μου, για μια στιγμή νόμιζα ότι έφταιγε η φούστα μου, αλλά πάλι καλά που μου άνοιξες τα μάτια και κατάλαβα ότι έφταιγε το θεϊκό σου 'βαρυμάγκικο' στυλάκι που τράβηξε όλα τα βλέμματα!).

Εντάξει ρε γμτ, δεν με νοιάζει. Ας λένε οι κοπέλες ό,τι θέλουν και ας ζουν στον κόσμο τους.
Εγώ όμως γιατί πρέπει καθημερινά να ανέχομαι τις φανταστικές ιστορίες τους και να τις ακούω να μιλάνε με τις ώωωωωωωωωωωωωωωρες ενώ καταβάθος ξέρω ότι όλα όσα λένε είναι μπαρούφες επειδή αισθάνονται σαν γεροντοκόρες και γιατί δεν γυρνάω να τους πω καμία κουβέντα για να τις βάλω στην θέση τους όταν μου μιλούν με το στυλάκι το "τι-να-πεις-και-εσύ-καημένο"?
Είναι η συμπάθια βλέπεις στην μέση...

Αυτό που με πείραξε όμως ήταν που μια μέρα, ενώ περπατούσα με κάτι άλλες κοπέλες και με την Β μαζί, με σταμάτησε ένας νεαρός και μου έκανε ένα κοπλιμέντο και εγώ απλά του είπα ευχαριστώ πολύ και χαμογέλασα. Ούτε άρχισα να τις πιάνω και να λέω "είδες? είδες? είδες? είδες? είδες? είδες? μου είπε για τα μάτια μου!", ούτε τις έπρηξα μετά όλη μέρα για το κοπλιμέντο που δέχτηκα, ούτε το έβγαλα ανακοίνωση στο site του τμήματος, ούτε το αφισοκόλλησα στον κεντρικό διάδρομο μαζί με τις αφίσες ΔΑΠ/ΝΔΦΚ, όπως θα έκαναν αυτές στην θέση μου, ούτε τίποτα. Απλά χαμογέλασα από ευγένεια.
Και από πίσω μου ακούστηκε ένα "α την ψωνάρα...".
Η Α από την άλλη, μου πετάει συνεχώς το ότι είμαι κοντή!!! με κάθε ευκαιρία!
Εντάξει, δεν λέω ότι είμαι και πρώτο μπόϊ, αλλά δεν έχω γυρίσει ποτέ μα ποτέ να χαρακτηρίσω καμία από τις 2, παρά μόνο τώρα εδώ, στο blog μου.

Θέλω να δω πότε θα έρθει η στιγμή που θα "κάνω μπουμ!" και που θα σταματήσω να ανέχομαι σχόλια από άτομα με συσσωρευμένα κόμπλεξ και θα γυρίσω και θα τους απαντήσω.
Γιατί κάθε φορά γι'αυτό το θέμα και μόνο μου φέρονται μειονεκτικά και δεν λέω και τίποτα από ευγένεια και διακριτικότητα...

ε, αϊ σιχτίρ αγάπες μου!
Αλλά δεν πειράζει. Τουλάχιστον βρήκα τι δώρο θα σας κάνω ενόψη χριστουγέννων... Έναν καθρέφτη! ΧΟΧΟΧΟ!
(φεστιβάλ κακίας by Nenyaki!)

Το συμπέρασμά μου από το χθεσινό «happening» στην Πλατεία Αριστοτέλους είναι ότι δεν ξέρουμε πως να συμπεριφερόμαστε στις υπαίθριες συναυλίες.

Παρά την λαϊκή κατακραυγή που θα προκαλέσω, έχω να κάνω την εξής δήλωση: Ναι, πήγα χθες στον Sakis!
Όλη μέρα το λέγαμε για πλάκα και τελικά 4 γουμάρες ξεκινήσαμε κατευθείαν μετά το ΤΕΙ (ooh yes, πάλι έκλεισα 13 ώρες εκτός οικίας) για να πάμε στον Sakis () για να θυμηθούμε τα νιάτα μας.

Εντάξει, δεν λέω, είχε τρελό χαβαλέ. Μια γυναικοπαρέα που ξεκαρδιζόταν με το παραμικρό, έκανε head-banging με τα Χριστουγεννιάτικα τραγουδάκια και φώναζε τα κλασσικά και πλέον διαχρονικά συνθήματα “Σάκη-Σάκη-σκίσε το μπλουζάκι” και “Σάκη ζούμε για να σε ακούμε”.

Πέρασα τέλεια… μέχρι την στιγμή που βγήκε ο Ρουβάς.

Μετά από αυτά που είδα χθες, δεν θέλω να φανταστώ τι πανζουρλισμός επικρατούσε όταν έπαιζαν οι Beatles live. Κόσμος πήγαινε και ερχόταν, σε έσπρωχναν από όλες και προς όλες τις κατευθύνσεις, δίπλα μου περνούσαν νεαροί που κουβαλούσαν κοπέλες που είχαν λιποθυμήσει, διάφοροι άλλοι (ας μην τους χαρακτηρίσω καλύτερα) βρήκαν ευκαιρία να ρίχνουν χουφτώματα, άλλοι ήταν με τα αναμμένα τσιγάρα μέσα στον παστωμένο κόσμο, διάφορα 12άχρονα περνούσαν ντυμένα με την νυχτερινή τους αμφίεση που δεν διέφερε και πολύ από αυτής της Μπεζεντάκου και άλλα παρόμοια, με αποκορύφωμα έναν πατέρα που πέρασε από δίπλα μου και κρατούσε αγκαλιά το μικρό παιδάκι του το οποίο είχε χάσει το χρώμα του και με το ζόρι ανέπνεε. Προφανώς ήταν ένας από τους δεκάδες γονείς που είχαν πιάσει τα παιδιά τους (που δεν ξεπερνούσαν το ένα μέτρο τα καημένα) από το χέρι και πάλευαν μέσα από τον τόσο κόσμο να πάνε όσο πιο κοντά γίνεται στην σκηνή. Δηλαδή, τελείως γίδια? Εδώ εγώ, που έχω ένα μέσο ύψος, δυσκολευόμουν να ορίσω το σώμα μου μέσα στον τόσο κόσμο και χαμό και οι άλλοι πήγαιναν τα παιδιά τους εκεί μέσα?

Και μέσα στον χαμό εγώ που δεν ήξερα αν έπρεπε να προσέχω τον εεε... πισινό μου, την τσάντα μου, να μην με κάψουν με κανένα τσιγάρο, το μαλλί μου που έπαιρναν σβάρνα ή την ισορροπία μου. Ε, αϊ σιχτίρ!

Ακούσαμε 2 τραγούδια και φύγαμε. Τον Ρουβά δεν μπόρεσα να τον δω, γιατί αφενός μεν οι γιγαντοοθόνες δεν έδειχναν τίποτα (!!!) και αφετέρου όταν σήκωνα τα μάτια μου έβλεπα μόνο τα κεφάλια των διαφόρων μαντραχαλάδων που ήταν μπροστά και τους πισινούς από τις κοπέλες που είχαν ανεβάσει στους ώμους τους. Δεν πειράζει, τουλάχιστον είδαμε τα πυροτεχνήματα, το στολισμένο δεντράκι, το καραβάκι καθώς και «ένα νέο εντυπωσιακό φωτεινό διάκοσμο, την "Γέφυρα των Αγγέλων" που δεσπόζει στην είσοδο της πλατείας» όπως έγραφε σχετικό άρθρο, ή αλλιώς μια κιτς ‘γέφυρα’ με κάτι φωτεινά αγγελάκια επάνω της. Απορώ σε τι ξόδεψαν όλα τα χρήματα που έδωσαν για την γιορτή.

Το όλο σκηνικό μου χάλασε την διάθεση, αλλά πάλι καλά βρήκαμε το κέφι μας και πάλι όταν καταφέραμε και βγήκαμε από τον κόσμο.

Όπως και να έχει, ήταν μια πολύ καλή έξοδος, μετά από 3 συνεχόμενες μέρες που ήμουν ξάπλα στο σπίτι.

*Και να διευκρινίσω ότι καθόμασταν μπροστά από το Ολύμπιον (περίπου 80 μέτρα μακριά από την σκηνή δηλαδή) και γινόντουσαν όλα αυτά. Δεν έκανα καν την πλάκα να πάω πιο κοντά στην σκηνή για να δω τι κατάσταση επικρατούσε…

Κρύωμα με περιτριγυρίζει...

ένα πακέτο χαρτομάντηλα και 17 φτερνίσματα μέσα σε 1,5 ώρα μάθημα. Καλό σκορ?

Νομίζω ότι μπορώ να πάρω και επίσημα τον τίτλο του αρρωστούλικου...

Και όμως παρόλα αυτά, είμαι η πιo τυχερή φοιτήτρια.
Γιατί?

Γιατί είναι βουλωμένο το μυτάκι μου ακριβώς τον καιρό όπου βάφουν το κτίριο που κάνουμε μάθημα και έτσι είμαι η μόνη που δεν παραπονιέται που γίνεται το μάθημα μέσα στις φρεσκοβαμμένες αίθουσες που μυρίζουν έντονα... Μουχεχεχε!

Λέω να την κάνω από την δουλειά για να πάω στο σπιτάκι να κουκουλωθώ κάτω από τα σκεπασματάκια...
...ΑΨΟΥ! σνιφ... σνιφ...


...Όταν τρέχει η μύτη σου και μυρίζουν τα πόδια σου, τότε γύρνα ανάποδα... :D

Την σχεδίαζα από καιρό αυτήν την εκδρομή μέσα στο μυαλό μου. Από τον Αύγουστο... Μπορεί και από τον καιρό που άρχισα να συνειδητοποιώ ότι θα είμαστε μακριά αυτόν τον χρόνο...
Για να σου πω την αλήθεια, δεν περίμενα ότι θα πηγαίναμε κάπου. Δεν περίμενα καν ότι θα τύχαινε να ήμαστε στην ίδια πόλη αυτήν την εποχή.
Δεν μας θεωρώ τυχερούς και το ξέρεις. Ίσα ίσα. Πάντα συνωμοτούν όλα εναντίον μας, έτσι ώστε να μην καταφέρνουμε να περνάμε ούτε μερικές ώρες μαζί.
"Come on baby, it's us!" η αγαπημένη μας έκφραση...

Δεν περίμενα να γίνει αυτή η εκδρομή. Περίμενα μέχρι τελευταία στιγμή να με πάρεις τηλέφωνο και να μου πεις ότι κάτι έτυχε, κάτι συνέβη και θα το ακυρώσουμε. Κάθε μέρα και όλο και ένα κακό συναίσθημα με κυρίευε...

Και όμως δεν έγινε τίποτα. Από τις ελάχιστες φορές που ήμασταν τυχεροί.
Το αξίζαμε πιστεύω...

Ετοίμασα τα πράγματά μου την Τρίτη. Το βράδυ δεν μπορούσα να κοιμηθώ από την ανυπομονησία μου. Την επόμενη μέρα πήγα στην δουλειά με την παραγεμισμένη μου τσάντα να μου κόβει τον ώμο μέσα στα λεωφορεία...
Στο γραφείο δεν είχα μυαλό να ασχοληθώ με τίποτα άλλο. Χάζεψα διάφορα σε ένα site - οδηγό της Ξάνθης, εκτύπωσα πρόχειρα το ποστ που είχε κάνει ο CM για την πόλη μαζί με δύο χάρτες, τα στρίμωξα όλα μέσα στην τσάντα και μετά το μάθημα ξεκίνησα.
Τα απανωτά εργαστήρια μετά την δουλειά με είχαν κουράσει πολύ σε συνδυασμό και με την αναμονή στα ΚΤΕΛ. Μπήκα στο λεωφορείο μετά από ώρα σαν υπνωτισμένη.
3 ώρες δρόμος. Μου φάνηκαν σαν χρόνια...
Στην αρχή προσπάθησα να κοιμηθώ, αλλά μάταια. Κοιτούσα συνεχώς το ρολόι. Χάζευα την τηλεόραση, έπαιζα με τα μαλλιά μου, άκουγα Mp3, έστελνα μηνύματα με το κινητό. Η ώρα δεν περνούσε με τίποτα.
Έφτασε 10 το βράδυ. Το λεωφορείο σταμάτησε. Είχαμε φτάσει.
Κατέβηκα και κοίταξα γύρω, αλλά δεν ήσουν. Χαμογέλασα. Ήταν σαν να παίζαμε κρυφτό και να σε έψαχνα μέσα στον κόσμο.
Άρχισε να βρέχει. Ακούμπησα τα πράγματα μου σε ένα παγκάκι και ενώ έψαχνα άτσαλα για να βρω που είχα στριμώξει την ομπρέλα μου, ένιωσα μια σιλουέτα να με πλησιάζει.
Μπορούσα να διακρίνω από το λιγοστό φως το χαμόγελό σου.
Δεν στο είπα, αλλά μου φάνηκες τόσο όμορφος...

Ως τότε αισθανόμουν σαν να είχε περάσει ένας αιώνας.
Από εκεί και πέρα, ούτε κατάλαβα πως πέρασαν οι μέρες...

Βόλτες όλη μέρα, ζεστά καφεδάκια στην παλιά πόλη και μεζέδες στα παραδοσιακά ταβερνάκια, χανούμ μπουρέκ και καζάν ντιπί στο 'παραδοσιακό γλυκαντήρι', αγκαλιές στο ξενοδοχείο και φωτογραφίες στην παιδική χαρά...
Αλλά πάνω από όλα ξεκούραση και ηρεμία...

Έχουμε έναν δικό μας μοναδικό τρόπο για να περνάμε όμορφα και δεν νομίζω ότι θα μας καταλάβει ποτέ κανείς...
Γι'αυτό είμαστε ακόμα μαζί.

Θα μου λείψεις αύριο που φεύγεις... :(

Το Nenyaki πάει εκδρομή για να συνέλθει...
Ξάνθη το μέρος, 4 οι μέρες.

Ελπίζω να μην μας τα χαλάσει ο καιρός, γιατί άκουσα για βροχές...
Αλλά δεν πειράζει. Χειμερινή εκδρομούλα είναι, δεν θα πάω για μπάνιο!

Αν βρέχει ίσως και να είναι και καλύτερα, φτιάχνει και ατμόσφαιρα somehow...


Cheer up luv! φεύγουμε στις 7...

Αυτόν τον καιρό έχω εκατομμύρια πράγματα μέσα στο μυαλό μου. Πραγματικά εκατομμύρια.
Δεν ξέρω ποιο θέμα από όλα όσα με απασχολούν να πρωτοσκεφτώ και όταν τα πιάνω με την σειρά για να βρω μία λύση για το καθένα, τότε από το ένα θέμα, ξεπηδούν άλλα 'υποθέματα', τα οποία είναι ακόμα πιο σοβαρά από τα ίδια τα θέματα από τα οποία προέρχονται.
Και οι αϋπνίες συνεχίζονται...
Μακάρι να είχα κάποιον να μου έλεγε ότι 'να, αυτό θα είναι καλό για εσένα, αυτό πρέπει να κάνεις'. Κανένας δεν φαίνεται όμως να βοηθάει, γιατί όλα αυτά τα θέματα πρέπει να τα λύσω μόνη μου δυστυχώς, μιας και αφορούν εμένα, το μέλλον μου και άλλα παραμύθια...
Και σαν να μην μου έφτανε που έχω τόσα πράγματα να σκεφτώ και να κάνω, όλα έχουν διαφορετικό deadline...

Την ήδη χάλια ψυχολογία μου δεν την βοηθάει το γεγονός ότι λείπεις.
Όχι ότι θα μου έδινες μια απάντηση στα προβλήματα που έχω, αλλά σε έχω ανάγκη γμτ...

...you make my sun shine...

Είναι μερικές στιγμές που πρέπει να είμαστε μαζί.
Να, όπως σήμερα...

Χρόνια μας πολλά... :(

...περνάω μια φάση...

Tην Δευτέρα το βραδάκι, μετά από ένα χαλαρωτικό μπανάκι στην θερμαινόμενη εσωτερική πισίνα μου, ανέβηκα στον πάνω όροφο της βίλας και κατευθύνθηκα προς το ανατολικό υπνοδωμάτιο.
Μπήκα, σπρώχνοντας ελαφρά την περίτεχνα διακοσμημένη ξύλινη πόρτα, βγάζοντας τις γόβες μου και πατώντας ξυπόλιτη στο χειροποίητο μεταξωτό περσικό χαλί. Το μόνο φως στο δωμάτιο προερχόταν από τα λιγοστά κεριά που υπήρχαν τόσο αρμονικά τοποθετημένα γύρω μου. Χαμήλωσα την μουσική και βυθίστηκα στα πουπουλένια χρυσοκέντητα παπλώματα του υπέρδιπλου κρεββατιού μου, ειδική παραγγελία από τους πιο κορυφαίους μόδιστρους της Ιταλίας και του Παρισιού, ενώ απολάμβανα το martini μου...
Ξάφνου, την γαλήνια αυτή ατμόσφαιρα που είχα δημιουργήσει, την διέκοψε ένα άγαρμπο χτύπημα στην πόρτα.
"Η υπηρέτρια πάλι! μα... τώρα βρήκε??!??!!" σκέφτηκα τσατισμένη, αλλά δεν άφησα τα νεύρα μου να μου χαλάσουν το θετικό φένγκο σούι που με τόσο κόπο είχα δημιουργήσει. "Πέρασε φτωχή μου Αναστασία", είπα...

Μια σιλουέτα ξεπρόβαλε πίσω από την μισάνοιχτη πόρτα.
"Σενιόρα Nenya, σας ζητούν στο τηλέφωνο", απάντησε η δύσμοιρη υπηρέτρια.
"Μα, δεν ξέρουν ότι δέχομαι τηλεφωνήματα μόνο από τις 6 έως τις 8?"
"Μου είπαν ότι είναι επείγον... για ένα δημοσίευμα...", η φωνή της χαμήλωσε.
"Ουφ... ας είναι. Πέρασε το τηλέφωνο στο δωμάτιό μου, μικρή μου."

>ΝΤΡΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΝ!!!<

Το τηλέφωνο δεν είχε θετική αύρα και όμως το σήκωσα στο δεύτερο χτύπημα...

"Παρακαλώ?", ρώτησα
"Έλα ρε!"
"Οoooh! μα, ποιός άξεστος χωριάτης τολμάει να με προσφωνεί "ρε"? Oooh dear! it's απιστεύtable!"
"Δεν φτάνει που χρεώνομαι τόση ώρα που με έχεις στην αναμονή, μου θέλεις και κυριλλέ προσφωνήσεις μαρή?"
"Ooooh dear!!! μολύνθηκαν τα αυτιά μου!!! Μα, θαρρώ πως η φωνή αυτή είναι γνωστή... Όνειρε, εσύ είσαι?"
"Ναι, λοιπόν άκου. Έχουν την μάπα σου..."
"Ooh!!! πρόσεχε πως μιλάς όταν αναφέρεσαι στο αγαλματένιο προσωπάκι μου!"

"ΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΤ!!! ίσα μαρή! Έχουν την μάπα σου σε μια τοπική φυλλάδα μαζί με την Ttallou και τον Zpi..."
"Oοoh! Εννοείς το δημοσίευμα με την Σενιόρα Ttallou και τον Δον Zpi από εκείνο το debate που έλαβε χώρα το Σάββατο το βράδυ? Μα, πως το έμαθαν..."
"(χαμηλόφωνα: τσσσ... τι ψωνάρα Θεέ μου!) Blogmeeting το λένε... τέλος πάντων. Τρέχα να πάρεις την εφημερίδα πριν εξαντληθεί. Θεσσαλονίκη την λένε, είναι μια τοπική. Άντε γειά"
>τουτ! τουτ! τουτ! τουτ!< "Ουφ! μα, δεν έχουν καθόλου τρόπους αυτοί οι κοινοί θνητοί...", σκέφτηκα αγανακτισμένη, ενώ χτυπούσα το εσωτερικό κουδούνι του δωματίου του υπηρετικού προσωπικού. Σε κλάσματα δευτερολέπτου χτύπησε και πάλι η πόρτα του δωματίου μου. Λαχανιασμένη η Χουανίτα, άνοιξε σιγά-σιγά την πόρτα του δωματίου.

"Άκουσε καλή μου, πήγαινε σε ένα... χμ... πως τα λένε εκείνα τα τοσοδούλικα εμπορικά καταστήματα..."
"Περίπτερα κυρία"
"Ανα μπράβο! πήγαινε σε ένα τέτοιο σε παρακαλώ και πάρε μια εφημερίδα, Θεσσαλονίκη την λένε, είναι μια -αναστεναγμός- τοπική... Εν ανάγκη, αγόρασε όλο το εργοστάσιο..."


Και έτσι και έγινε. Την πρώτη φορά μας είχαν βάλει στο περιοδικό sunday του κυριακάτικου αγγελιοφόρου, αυτήν την φορά μας αφιέρωσαν μια ολόκληρη σελίδα (εντάξει, το λέω έτσι για να φαίνεται ότι κάτι κάναμε :D) στην δευτεριάτικη τοπική εφημερίδα Θεσσαλονίκη. Το κείμενο, αν δεν κάνω λάθος το έγραψε ο Argos, ενώ το αφιέρωμα(?) ξεκινάει με ένα όμορφο ποστ που είχε κάνει ο Θοδωρής.
Το κείμενο βέβαια δεν θα μπορούσε να μην συνοδεύεται από κάποια φωτογραφία.

Πρώτη μούρη λοιπόν η Ttallou, το Nenyaki και ο Ζpi (που από ό,τι έμαθα, συγκαταλέγεται στους 100 πιο σέξι bloggers :D ), ενώ φαίνονται και τα κεφαλάκια της Marilinas και του mn8.

Τώρα γιατί από τα 20κάτι άτομα που βρισκόντουσαν στο meeting διάλεξαν εμάς για την Pic, δεν το ξέρω. Μάλλον ήμασταν εμείς που είχαμε τα λιγότερο κόκκινα μαγουλάκια και μυτούλες... χικ! :D

Τα καλά:
…Ξαναείδα τα άτομα που υπερσυμπαθώ και πλέον τα αισθάνομαι σαν φίλους.
…Πέρασα πολύ όμορφα (κλασσική ατάκα, αλλά το εννοώ).
…Κάθισα δίπλα στον Zpi (χαχαχα! :P )
…Η Ttallou το πήρε απόφαση να πάει erasmus!
…Το λεμόνι με αγριοκοίταξε πάλι με το all-times-classic θανατηφόρο βλέμμα του :D
…Μετά την συνάντηση, ο Θοδωρής έκανε ένα όχι και τόσο σοβαρό ποστ :P
…Η marilina δεν ήταν τσατισμένη :D
...Είχα την ευκαιρία να ανταλλάξω έστω μια χειραψία με άτομα που διαβάζω το blog τους εδώ και καιρό (την jojo, τον Naftilo, και την agripnia).

Τα κακά:
…Δεν γνώρισα όλους τους bloggers έτσι όπως ήμασταν χωρισμένοι σε 2 ‘στρατόπεδα’.
…Άφησα τουλάχιστον 95862045826 συζητήσεις στην μέση.
…Αν και καθόμασταν έξω, όταν γύρισα σπίτι διαπίστωσα ότι είχα ‘ποτίσει’ από την τσιγαρίλα.
…To strabadaki δεν είχε άδεια :(
…Πάλι δεν μπόρεσα να μιλήσω με την Marion.
…Ο Tyxod μας δουλεύει όλους καθώς όχι μόνο δεν έχει άσπρο άλογο, αλλά ούτε καν μαύρο ibiza.
…Μάλλον θα αρχίσει να χρεώνει ο CM τα templates τώρα που άρχισε να γίνεται εμπορικός :P
…Που πήγε εκείνος ο χαλβάς τέλος πάντων?

Αυτάκια…
Να είμαστε καλά να ξαναβρεθούμε παιδιά.

Τι μουσική ακούς?
…Πάντα με δυσκόλευε αυτή η ερώτηση…

Γιατί το template σου είναι ροζ?
…Και τι να ήταν? Μαύρο?

Πόσες και σήμερα?
92 και συνεχώς μειώνονται!

Τι θέλεις να γίνεις όταν ‘μεγαλώσεις’?
Ακόμα ψάχνω…

Γράφεις για εσένα ή για τους αναγνώστες σου?
…Γράφω για εμένα, αλλά σκεπτόμενη ότι μερικοί αναγνώστες μου είναι κοντινά μου πρόσωπα, αυτό με εμποδίζει από το να γράφω πραγματικά αυτά που θέλω...

Δεν έχω ιδιαίτερο κόλλημα με τα θέματα ιπποτισμού κτλ, αν και πιστεύω ότι οι γυναίκες από την φύση τους (σαν πιο χαζο-ρομαντικές που είμαστε), θέλουμε να μας φέρονται ως πριγκιπισσούλες (είμαστε γαλουχημένες με το παραμύθι του πρίγκιπα με το άσπρο άλογο, δυστυχώς ή ευτυχώς…).

Εντάξει, δεν μπορώ να πω ότι έχω την απαίτηση όταν συναναστρέφομαι με 'αρσενικά', να μου φέρονται διαφορετικά, μόνο και μόνο επειδή ανήκω στο «ασθενές» (?) φύλο, αλλά με ένα συγκεκριμένο θέμα έχω τρελό κόλλημα.

Περπατάς μαζί με μία κοπέλα, ή περπατάς στον δρόμο ή στο πεζοδρόμιο ή wherever και πετυχαίνεις μια κοπέλα σε ένα σημείο όπου δεν μπορείτε να περάσετε και οι 2 ταυτόχρονα και θα πρέπει ο ένας να περιμένει αναγκαστικά. Ε τότε, περίμενε να περάσει η κοπέλα ρε γαϊδούρι!

Ειλικρινά, δεν ξέρω γιατί, αλλά μου φαίνεται πολύ άσχημο όταν γίνεται το παραπάνω σκηνικό και ειδικά όταν ο τυπάς περνάει μπροστά σου με άνεση και εσύ περιμένεις στην άκρη για να περάσει.
Εντάξει, εγώ σταματάω λόγω ευγένειας (ή επειδή πολύ απλά βλέπω ότι αν κάνω και εγώ την κίνηση για να περάσω, τότε θα συγκρουστούμε), αλλά εσύ ούτε καν για τα τυπικά, να κάνεις έστω μια κίνηση ότι προσπάθησες –έστω- να σταματήσεις?

Δεν παίζει ρόλο αν η κοπέλα αυτή σε ενδιαφέρει, αν είναι άγνωστη, αν είναι όμορφη/άσχημη, αν, αν, αν…
Είναι κοπέλα, πάει και τελείωσε.

Κορυφαίο παράδειγμα σήμερα που πήγα να περάσω από μία πόρτα στο ΤΕΙ, ενώ από το απέναντι «ρεύμα» ερχόντουσαν 4 μαντράχαλοι και δεν σταμάτησε κανένας για να περάσω. ΚΑΝΕΝΑΣ!

Λίγο "ιπποτισμός" ρε παιδιά. Ας μην τα ισοπεδώνουμε όλα.

While listening to: Tom Jones - She's a lady