Ederlezi

Το 1995 είχε έρθει στο σπίτι μας η Έλενα

Η Έλενα ήταν από τη Σερβία και ήταν λίγα χρόνια πιο μεγάλη από εμένα

Ήμουν τότε 6 χρονών η μαμά ήταν έγγυος και ζήλευα που η Έλενα είχε πιο πολλές σοκολάτες και η μαμά της μίλαγε πολύ και της είχε παρεί ένα αρκουδάκι για να την καλοσωρίσει

Η Έλενα ήταν επιθετική και δεν απάνταγε και αγρίευε με το παραμικρό και όταν η μαμά προσπαθούσε να την κάνει μπάνιο αυτή στριφογύρναγε και κλώτσαγε αλλά ο μπαμπάς και η μαμά την πήραν μαζί μας όταν πήγαμε στο χωριό και γνώρισε τις γιαγιάδες τους παππούδες τους θείους και τα ξαδέρφια μου και μου μάθε να λέω "γάλα" στα σέρβικα κι εγώ της έμαθα να λέει "mleko" στα ελληνικά από ένα βιβλιαράκι που η μαμά σημείωνε λέξεις και μετά γελάγαμε πριν μας πάρει ο ύπνος και μας πόναγε η κοιλιά μας από το αναίτιο γέλιο

Και μου εξήγησαν η μαμά κι ο μπαμπάς ότι στη χώρα της Έλενας γίνεται πόλεμος και τώρα δεν μπορεί να δει τους γονείς της και η Έλενα μου έδειξε μια φωτογραφία με τα αδέρφια της και μετά η Έλενα έφυγε κι εγώ μεγάλωσα και δεν την έχω ξαναδεί και τώρα πια ξέρω οτι στα Βαλκάνια τη μία μέρα ζεις και την άλλη πεθαίνεις και τα συναισθήματα παγώνουν πριν φτάσουν στο στέρνο σου και τα παιδιά είναι σκληρά σαν αγρίμια και αν τους μιλήσεις θα σε κοιτάξουν βαθιά στα μάτια με απορία και μετά θα τρέξουν στα σκονισμένα στενά των γκρεμισμένων πόλεων να παίξουν πόλεμο χωρίς να ξανακοιτάξουν πίσω

Γι' αυτό όταν έρχονται στιγμές που αισθάνομαι 5 χρονών και είμαι μόνη μου και θέλω ξαφνικά να βάλω τα κλάματα γιατί νιώθω μικροσκοπική, φεύγω και πάω στη γιαγιά μου και μου μαγειρεύει και συζητάμε για τον παππού που δεν ακούει και μου δίνει βερύκκοκα σε ένα μπολάκι και σοκολατάκια noisetta με φουντούκι στη μέση όπως όταν ήμουν μικρή και ψάχνω τη φωτογραφία που η Έλενα χαμογελάει με τα αδέρφια της και τα μάτια της ξέρουν ήδη καλά οτι το πιο αβέβαιο πράγμα στον κόσμο είναι το χαμόγελο

Υποστηρίζω το δικαίωμα στο χαμόγελο και θα το εξασκώ ακόμα κι όταν δεν είμαι καλά, για μένα και για την Έλενα και για το μικρό ederlezi που κουβαλάμε όλοι μέσα μας

Κύκλος Των Μικρών Αναρτήσεων

Μ' αρέσει ο ήχος του πιρουνιού που χτυπάει στο πιάτο

τις νύχτες του καλοκαιριού στα μπαλκόνια της φιλάδελφειας στα μικρά δρομάκια της

dear dear sunshine

ο πιο ισχυρός εθισμός είναι αυτός του πενταγράμμου

Λοιπόν φίλε χάλια τα κανες εδώ κάτω

Φτώχεια πείνα ρατσισμός θάνατος όζον παγκοσμιοποίηση υπερπληροφόρηση

Μάλλον με κάτι άλλο ασχολείσαι τώρα και δεν έχεις χρόνο αλλά μεγάλε δε σε βλέπω καλά, μήπως να αποσυρθείς? Κουράζεσαι εύκολα μου φαίνεται και όταν σου πέφτουν πολλά μαζί το βάζεις στα πόδια

Εντάξει κι εγώ αυτό το εξάμηνο δεν τα πάω καλά με την εξεταστική

Αλλά φίλε

Ξέρεις πόσοι έφηβοι κλείνονται στο σπίτι τους και μιλάνε μόνοι τους μπροστά σε μια άσπρη οθόνη που νομίζουν οτι τους απαντάει?

Ξέρεις πόσα ζευγάρια ξεχνάνε τι τους έφερε μαζί και κοιμούνται ξυπνάνε σιωπηλά?

Ξέρεις πόσα παιδιά τη νύχτα ακούνε την πόρτα να βροντάει δυνατά και μεθυσμένη φωνή να σαπίζει στο ξύλο τον ανθό που τα γέννησε?

Ξέρεις πόσες γυναίκες έχουν σιχαθεί για πάντα το ανδρικό άγγιγμα όταν μία νύχτα κάποιος τις στρίμωξε βίαια σε μια γωνία και ξέσκισε τα σωθικά τους?

Ξέρεις πόσοι άνθρωποι αγαπούν κάτι που είναι απαγορευμένο και μαραζώνουν σιωπηλά παγιδευμένοι από το φύλο τους?

Και θες να μιλήσουμε και για τα άλλα? Τα πιο φαντασμαγορικά? Για βόμβες και τιναγμένα σπίτια? Για αίματα και χυμένα μυαλά?

Όχι αυτά τα βλέπεις στις ειδήσεις κι ας αλλάζεις κανάλι γιατί προτιμάς να δεις την "Πολυκατοικία"

Εγώ σου μιλάω για απλά πράγματα

Για εκατομύρια νέες μπάντες που διαλύονται στα χαμένα μιας και τίποτα δεν επιβιώνει εδώ και η μουσική έγινε αρκούδα που δισκογραφικές και χορηγοί τραβάνε το χαλκά για να χορέψει

Για μυαλά δυνατά που χάνονται και δε βρίσκουν ποτέ το δρόμο να ακουστούν σε έναν κόσμο τηλεπαιχνίδι που ο νικητής είναι ο γιος του διευθυντή παραγωγής

Για αντιρατσιστικά φεστιβάλ που οργανώνονται και όμορφα σκηνικά που στήνονται για να έρθουν για μια ακόμη φορά οι ίδιοι και οι ίδιοι, αυτοί που είναι ήδη ευαισθητοποιημένοι και για αυτό έρχονται, αυτοί που ξέρουν τι γίνεται και που πάνε και γι' αυτό πάνε

Όχι ρε μάγκα

Αρνούμαι

Αρνούμαι να παίξω στο ξεκούρδιστο κουκλοθέατρό σου και να χαμογελάω ευγενικά κάθε που μου τσιτώνεις τα σχοινάκια

Αρνούμαι να πληρώσω 20 ευρώ για να δω το live μιας τύπισσας που εσύ θες να μ' αρέσει και να βλέπω γιατί έχει λεφτά και σε συμφέρει ενώ πιο δίπλα συγκροτήματα μοιράζουν τζάμπα τα demo τους για να ακούσεις λίγη από την αγάπη τους

Αρνούμαι να διαβάζω ρεπορτάζ για το πώς χώρισε ο Μήτσος τη Μαρία και πώς ξεπερνάνε τώρα το χωρισμό τους ενώ παιδιά του λυκείου γράφουν παραμύθια για μεγάλους που ποτέ κανείς δε θα εκδόσει

Αρνούμαι να πάω στο 15ο αντιρατσιστικό φεστιβάλ του χρόνου και να δω τα ίδα γνωστά πρόσωπα ενώ αυτοί που πρέπει να καταλάβουν είναι αυτοί ακριβώς που ρίχνουν πέτρες στους μετανάστες και φοβούνται για τις δουλειές τους

Αρνούμαι να δω διαφημίσεις για νέα πακέτα σύνδεσης στο διαδίκτυο, ερωτικά χάδια να παγώνουν, μελανιές σε τρυφερά χέρια να πληθαίνουν, γυναίκες να κοιτάνε χαμηλά, άντρες να ντρέπονται να κλάψουν

Αρνούμαι να πιστεύω σε εσένα όταν τόσες φορές με έχεις αδειάσει

Εγώ φιλαράκι μου θα πιστεύω στην καλή νεράιδα και θα ξέρω οτι αυτή είναι απλά και μόνο η καλή μου διάθεση, η γερή μου ψυχολογία, η αγάπη μου για αυτό που με περιβάλλει και η ισχυρή μου πίστη οτι θέλω και μπορώ και θα το κάνω καλύτερο

Και θα το κάνω καλύτερο.

Και θα θυμάμαι οτι στο 14ο αντιρατσιστικό φεστιβάλ οι Γεωργιανοί χορεύανε στη σκηνή των μεταναστών και πήδαγαν ψηλά και πάλευαν με ξίφη που πέταγαν σπίθες γελώντας στο όμορφο κορίτσι που χόρευε ανάμεσά τους κουνώντας μαντήλι κι ο κόσμος από κάτω χτυπούσε παλαμάκια στο ρυθμό