"Ανατινάζεται το φως τις Κυριακές τα μεσημέρια..."

Κλειστά τα βιβλία για σήμερα, σήμερα γιορτάζουμε, σήμερα βγαίνουμε σε δρόμους και ταράτσες, σήμερα το φως παντού στο δωμάτιο κι ο αέρας μας σηκώνει να χορέψουμε Manu Chao!
Με τόσο φως και τόσο χρώμα, η Κυριακή έγινε μουσική

It's the end of the world as we know it

...Και τότε, λέει, άρχισαν να κατεβαίνουν ανά χιλιάδες το βουνό, κραδαίνοντας απειλητικά μαχαίρια, ξύλα, πέτρες, με το μάτι τους θολωμένο από το αίμα και το στέρνο φουσκωμένο από την οργή. Και ήταν φωτιές μέσα στη νύχτα, όμορφα χωριά που καίγονταν όμορφα, αυτοκίνητα στοιβαγμένα με τα παράθυρα διάτρυτα, πολυκαταστήματα με τζαμαρίες ανοιγμένες για ελεύθερες πτώσεις. Και ξαφνικά, λέει, μια σκιά κάλυψε τον ουρανό κι ο κόσμος είδε τρομαγμένος άγριο αεροπλάνο να ορμά στα δυο ψηλά δίδυμα κτίρια του, πυροσβέστες να ορμάνε στα συντρίμια με κίτρινες στολές, ενώ παντού γύρω χορεύουν καφετιά, μαύρα, λευκόχρυσα φτερά, αέρινα πούπουλα, γιατί από το βουνό δεν κατεβαίνουν αντάρτες και τα αεροπλάνα δεν τα οδηγάνε τρομοκράτες, είναι μια επανάσταση που δεν έχει αλφαβήτα για να τυπώσει προκηρύξεις ούτε λεφτά για να κατασκευάσει μπαλίτσες από εμπλουτισμένο ουράνιο. O Johny πήρε το όπλο του κι ο Johny είναι πουλερικό. Happy Thanksgiving

* με αφορμή τη γιορτή των ευχαριστιών και την εκπομπή του Στέλιου Κούλογλου στις 22/11/07 για τα ανθρώπινα πειραματόζωα

Εδώ Πολυτεχνείο

Βρέχει για σένα που έπεσες, για το χαμένο σου όνειρο, για τη βραχνή από τα συνθήματα φωνή σου.

Βρέχει για να είναι μαλακό το χώμα, μόνο δάκρυα στη μουσκεμένη γη δε φτάνουν για να φυτρώσουν από τις ελπίδες σου φρέσκα λουλούδια, κόκκινα, σαν το αίμα που έδωσε χρώμα στα πιστεύω σου.

Βρέχει γιατί ο ουρανός στέλνει λίγη από την ανάσα σου στη γη, απλώνουμε τα χέρια και αγγίζουμε τον αναστεναγμό σου, σηκώνουμε το κεφάλι πάνω και θέλουμε να σου πούμε να μην κλαις, δε χρειάζεται, σε θυμόμαστε πάντα και πάντοτε, με πορείες, με φωτιές, πίσω από το παράθυρο με τη φωνή της Ane Brun να γλιστράει στο χώρο και τις διάφανες σταγόνες να χορεύουν στον αέρα σαν να είναι οι σκέψεις σου.

Δεν μπορώ να κάνω τίποτα άλλο παρά να χορέψω σιγανά για σένα κάτω από τη βροχή και να ψιθυρίσω στις σταγόνες σου ευχαριστώ

Σύνδεση με τοπικό καλώδιο 4

"Βάλε φωτιά σ' ότι σε καίει σ' ότι σου τρώει την ψυχή

έξω οι δρόμοι αναπνέουν διψασμένοι ανοιχτοί

ειν' η αγάπη ένα τραγούδι από γιορτή σε γιορτή

Ζήσε μαζί μου στον αέρα στη φωτιά στη βροχή

μας περιμένουν άδειες μέρες ραγισμένοι ουρανοί

ειν' η αγάπη ένα ταξίδι από πληγή σε πληγή..."

Τι νιώθουμε όταν αναπνέουμε μέσα από μια όθόνη? Ανήσυχες μέρες έξω από το παράθυρο μας όσο εμείς μιλάμε με btw, brb, omg και 3 lol. Πόση ομορφιά κρύβεται σε μια εικόνα? Είναι απλωμένη στα φύλλα της ελιάς απέξω, στο στραβά παρκαρισμένο αυτοκίνητο του γείτονα, στους βρεγμένους δρόμους. Βγες έξω, κοίτα ψηλά, περπάτα στο δρόμο. Φύγε από το myspace και πες καλημέρα στον περιπτέρα στη γωνία. Κλείσε το youtube και πήγαινε στους Αφανείς να ακούσεις νέα σχήματα που πειραματίζονται με ότι αγαπάνε στην καθημερινότητα. Αλλά ζήσε...στον αέρα στη φωτιά στη βροχή, γιατί αλλιώς πώς θες να ταξιδέψεις? Απο γιορτή σε γιορτή, από πληγή σε πληγή, τα συναισθήματα που νιώθεις όταν γελάς κι όταν λυπάσαι δεν μπορούν να ζωγραφιστούν ούτε με KB ούτε με ΜΒ...σωστά? Γιατί η ματιά κρύβει μαγεία και το άγγιγμα πάθος. Φώναξε τα ακραία σου συναισθήματα και μην τα καταδικάζεις να μένουν ανενεργά όσο σερφάρεις στο internet. Ειν' η αγάπη ένα ταξίδι από γιορτή σε γιορτή, ειν' η αγάπη ένα ταξίδι από πληγή σε πληγή...Κάθε πρωί που ανοίγω τα παράθυρα θέλω να ταξιδεύω.

Λίγο χώμα...

Πέμπτη πρωί.
Το Πανεπιστήμιο κλειστό σήμερα και αύριο.
Δεν ξέρω τι απόγινε η επαναστατική μας φύση – η νεολαία που πετάει μολότοφ δεν έχει σηκωθεί ακόμα από το κρεβάτι. Προτιμάει να χωθεί κάτω από το πάπλωμα χαζεύοντας σκόρπια dvd και αγγλικά που πρέπει να γίνουν πριν το απόγευμα. Προσπάθειες για πολιτική ευαισθητοποίηση πριν πάει 3 – πάρε το μυαλό σου από το τρένο και προσπάθησε να θυμηθείς ότι στα 18 τους οι φοιτητές στη Βιρμανία δεν έχουν χρόνο για μπερδεμένες αγάπες.
Με το βλέμμα ψηλά. Μόνο σύννεφα – και τρέχουν σήμερα, καλπάζουν. Υπάρχει κάποιος εκεί από παλιά που περιμένει κάτι για να νιώσει ότι έφυγε για κάποιο λόγο? Δεν ξέρω αν περνάς καλά κει πάνω, μπορώ να αισθανθώ όμως την πίκρα σου. Και δεν είναι ότι δεν υπάρχουν πράγματα να πεις, στίχοι να βάλεις νότες, πλάνα να δώσεις οδηγίες. Νιώθεις οτι κάτι καταρρέει και το στραβό είναι ότι στην εποχή σου έβγαινες στους δρόμους για να υποστηρίξεις μια άποψη στέρεα, σωστή ή λάθος δεν έχει σημασία, την υποστήριζες με πάθος πάντως και ήσουν αρχηγός. Εδώ όλα είναι χλιαρά, ξεθωριασμένα, βγαίνουμε στους δρόμους για να πούμε ότι ήμουν κι εγώ εκεί, κάνουμε κατάληψη για να μη μας πουν φλώρους τα παιδιά από το πάνω λύκειο. Εντάξει, χαλάρωσε. Υπάρχουν πάντα αυτοί που το ζούνε, που η αδυναμία τους να καταπιούν ότι τους ταΐζουν ρέει στο αίμα τους, φωνάζει για την ελευθερία τους. Και όσο κοιτάω γύρω μου βλέπω χρώμα και ανασαίνω, ανοίγω τα παράθυρα και νιώθω ότι αγαπάω όλο τον κόσμο, ότι θέλω να βγω στο δρόμο, να τραγουδήσω, να πετάξω. Αλλά για κάποιο λόγο στριφογυρίζω, δεν μπορώ να βολευτώ, θέλω αέρα. Η ξαναζεσταμένη δημοκρατία μας έχει αφήσει μια δίψα έντονη, άσβεστη, δίψα για κάποιον που θα πατήσει πάνω στο προκάτ σύστημά μας και θα μιλήσει δυνατά. Γιατί ένας θεός ξέρει πόσο χρειαζόμαστε έναν ηγέτη, αυθεντικό, φτιαγμένο από χώμα, όχι για να τον κάνουμε μπλουζάκι αλλά για να μπούμε στη φωτιά μαζί του. Κι ας μην είναι τελικά από χώμα…ας είναι απλά μια νέα ιδέα, ένα αστεράκι στον ουρανό να κρατηθώ. Δεν είμαστε αδικημένοι όπως νόμιζα παλιά, ίσα ίσα που βιώνουμε τόσες κρίσεις ταυτόχρονα που οι προηγούμενες γενιές θα έπρεπε να δουλεύουν όλες μαζί για να καταλάβουν τι πρέπει να αλλάξουν.
You look so tired, unhappy, the government slowly kills you, they won’t speak for us…
Είμαι στη σιγουριά του κρεβατιού μου, στην ευωδιά του γαλλικού μου, και μιλάω για επαναστάσεις…

Ρεεε μπαγάσα…