Αν είχαμε δύο ζωές...

Θα ζούσαμε την πρώτη σαν πρόβα, σαν δοκιμή, για να μάθουμε να ζήσουμε όπως θα θέλαμε τη δεύτερη. Αν πεθαίναμε δύο φορές, είναι σχεδόν βέβαιο ότι τη δεύτερη θα πεθαίναμε καλύτερα απο την πρώτη.
Δυστυχώς δεν είναι έτσι. Η ζωή μας είναι μόνο μία, και μάλιστα μικρής διάρκειας.

Αυτό το θέατρο μπορούμε να το παίξουμε μόνο μία φορά. Χωρίς πρόβα, χωρίς δοκιμή. Γι'αυτό, πρέπει να το παίξουμε όσο γίνεται καλύτερα και για μας τους ίδιους και για όσους αγαπάμε. Εμείς γράφουμε το σενάριο που μας αξίζει. Εμείς φτιάχνουμε τα σκηνικά που μας αρέσουν. Εμείς επιλέγουμε τους ηθοποιούς. Εμείς είμαστε οι πρωταγωνιστές και ταυτόχρονα οι θεατές. Στο τέλος εμείς θα το απολαύσουμε. Εμείς θα το χειροκροτήσουμε ή δεν θα το χειροκροτήσουμε .

Δημήτρης Μπουραντάς

"Όλα σου τα'μαθα, μα ξέχασα μια λέξη"

Εμείς είμαστε οι πρωταγωνιστές...

Ήθελα να 'μαι...

...οι θεοί δέχθηκαν να της πραγματοποιήσουν οποιαδήποτε ευχή.
Εκείνη ζήτησε να ζήσει χίλια χρόνια, αλλά ξέχασε να ζητήσει την αιώνια νιότη.

Ήθελα να 'μαι...... δάκρυ.
Ενα δάκρυ που θα γεννιόταν στα μάτια σου
θα ζούσε στο πρόσωπό σου
και θα πέθαινε στα χείλη σου...

Εάν είχα μόνο μια ευχή, θα υπήρχα μόνο για σένα...
Μήν το λησμονάς.

Ήθελα να 'μαι η αφή στην άκρη των δακτύλων σου
ό,τι αγγίζεις να 'χει κάτι κι από μένα
να 'μαι τη νύχτα η φωνή χαμένων φίλων σου
που λεν τραγούδια παλιά κι αγαπημένα.

Ήθελα να 'μαι εισιτήριο στην τσέπη σου
όταν σε μένα ταξιδεύει η σκέψη σου.

Ήθελα να 'μαι η σκιά στην άκρη των βλεφάρων σου
η μόνη λέξη στο παραμιλητό σου
να 'μαι η πρώτη ρουφηξιά απ' το τσιγάρο σου
κι η τελευταία η γουλιά απ' το ποτό σου.

Ήθελα να 'μαι αστραπή που σβήνει μες στο βλέμμα σου
πάνω στο χέρι η τυχερή γραμμή σου
να 'μαι κρυμμένος πυρετός μέσα στο αίμα σου
για να ξυπνάω τις φωτιές μες στο κορμί σου.

eisitirio stin tsepi sou.mp3

...εχεις το δικαίωμα

κάπου το έχω ξαναδεί...
Το νιώθω κι εγώ, στιγμές...

Διάθεση...
Επιθυμία...
Πόθος...
Εμπνευση...

Σήκωσε το κεφάλι... κοίτα το χρώμα του ουρανού, δές τ'αστέρια... αυτά τα φωτεινά. Αγγιξέ τα...
Αγγιξε... την αγαπημένη σου μελωδία, το αγαπημένο σου πρόσωπο... αυτό που βρίσκεται πάντα δίπλα σου. Μίλησέ του...
Μίλησε... στον υδάτινο κόσμο σου, στο ηλιοβασίλεμα... αυτό που ομορφαίνει την εναλλαγή της ημέρας. Ζωγράφισέ το...
Ζωγράφισε... δημιούργησε στον καμβά του νού χρώματα, ψήγματα φιλίας... αυτά τα όμορφα που μας αποτυπώνονται. Θυμήσου τα...
Θυμήσου... την μέρα που ακούμπησες την θάλασσα, που στοχάστηκες τόσα βλέποντάς τη... αυτό το πιό περίεργο ίσως στοιχείο. Φαντάσου το...
Φαντάσου... μια κατάθεση ψυχής, τις σκέψεις να αιωρούνται σε πανέμορφα τοπία... αυτά που ηρεμούν την υπάρξή σου. Αγκάλιασε τα
Αγκάλιασε...
Αγάπησε...
Φίλισε...
Ερωτεύσου... εχεις το δικαίωμα, το σθένος.
Εχεις μάθει, και ας έχεις τραυματισθεί...
Το γνωρίζεις... η ζυγαριά πάντα γέρνει πρός τα'κεί

blue sky

19:00 αισιοδοξία
κοίτα πόσο γαλάζιος φαίνεται ο ουρανός, ανάμεσα στην λευκή ασχήμια των πολυκατοικιών.... βαθύ γαλάζιο...
καθαρό μπλέ.
Τι πανέμορφη εικόνα. Τι γαλήνη.

και το βράδυ γίνεται μώβ... ο ήλιος πέφτει αργά πίσω απο τα βουνά, και η παλέτα του ουρανού παίρνει φωτιά... είπε η Λεμονιά.

μά...
ήδη κάπου, ο ουρανός ξεκίνησε να αλλάζει χρώμα.
Να γκριζάρει. Να μαυρίζει.
Η καπνιά να πνίγει το φώς, να πνίγει την ανάσα μας.
Κάπου ξεπήδησαν φλόγες...

19:00 2007
η συζήτηση...
κοίτα πόσο "σταχτερός" φαίνεται ο ουρανός, ανάμεσα στο όμορφο λευκό των πολυκατοικιών.... βαθύ γκρίζο... σαν στάχτη απο σιγοκαιγόμενο ηφαίστειο.

και το βράδυ γίνεται κόκκινος... το σκοτάδι πέφτει και μένει η λάμψη της φωτιάς, κυριολεκτικά πιά... είπε η Λεμονιά.
Κάπου συνεχίζουν οι φλόγες...

το κλειδί του "έρωτα"

κρεμασμένο σε καρφί
ξεχασμένο εκεί
στο Νο 28...

Είχε τον ρόλο του

Κάποτε κλέιδωνε θύρες,
κλείδωνε καρδιές και όνειρα...

Κάποτε άνοιγε δωμάτια,
άνοιγε ψυχές... έφτιαχνε όνειρα.

Ο έρωτας διεισδούσε σε κάθε χώρο.
Αλλοτε αθώα, άλλοτε σκληρά, άλλοτε παθιασμένα.
Ολος ο κόσμος με έναν πόθο, μια ελπίδα.
Ολη η περιοχή ένα ερωτικό σενάριο.
Κάθε σπιθαμή και μια ιστορία.
Κάθε σκέψη και μια αγάπη.

Εκεί.... στο λιμάνι...
στο ΣΙΚΑΓΟ

άραγε ξέρουν ?

αισθάνομαι κουρασμένος
ψυχολογικά και σωματικά

Επαγγελματικές προτάσεις έρχονται και φεύγουν
Aναμνήσεις δεν μ'αφήνουν να χαρώ.
Στην απόφαση όλα φαινόνταν εύκολα, στην πράξη υπάρχει μια άρνηση.
Σαβ/κο θα μετρήσω θα σχεδιάσω και θα αναλωθώ σε εργασίες.
Περίεργη εποχή.
Εποχή γενικών αλλαγών ίσως.
Τις χρειάζομαι ?
Κάποιοι θα πουν ναί...
... άραγε ξέρουν ?
άραγε πονούν ?
άραγε ξέρουν ν'αγαπούν ?

La vita e bella

Δεν θέλουμε θλιμμένους στη γιορτή μας

Τρύπες...

Απο το πρωί έχω αυτούς τους στίχους στο μυαλό.
Απο το πρωί κάποιοι με έβαλαν σημάδι...
Ισως να φταίει το χρώμα της μηχανής...

Κοιτώ γύρω μου
Μια θλίψη κρυμμένη στα πρόσωπα, στην διάθεση... στην καρδιά
Μια κρυμμένη αρνητική ατμόσφαιρα περιπλανιέται γύρω μου το τελευταιό διάστημα.
Μπορείς να το δείς... να το αισθάνθείς.
Να είναι υπαίτιο το φεγγάρι ?
Μας επηρέασε τόσο ?

Η ζωή είναι ωραία σκέπτομαι.
Πως θα μπορέσει να αλλάξει η σκέψη ?
Είναι δυνατόν ?
Ισως όλα να είναι τόσο εφικτά, αρκεί να το παλέψεις.

Πρέπει να δοθεί ένα τέλος στην θλίψη... το τελευταίο αντίο στην θλίψη
Οι λύσεις είναι μέσα μας.
Οι αποφάσεις δικές μας... κοντά μας.
Τα αποτελέσματα άγνωστα...
και τι έχουμε να χάσουμε ?

Σύντομα, έγραψα κάπου, θα πνιγούν πόθοι...

Σκόρπιες σκέψεις

Η μέρα έφτασε στο αποκορύφωμά της.

Ο χρόνος περνά.
Κάποιες καταστάσεις παραμένουν ίδιες.
Αλλες πάλι όχι.
Ο ουρανός έχει κάτι το παράξενο, το μυστήριο.
Δεν είναι ο μόνος.
Ο κόσμος γύρω μου........ εγώ ο ίδιος
Υπάρχει ένας συμφυρμός ανόμοιων πραγμάτων
Σκόρπια σύννεφα
σκόρπιες εικόνες
σκόρπιες λέξεις... σκόρπιες σκέψεις

λείπει......... λύπη

Σ' αυτή τη χώρα όλα αργούνε θαρρώ

Κόψε την πείνα σου και, φάε κάτι
Κάτι στο πόδι μας πιέζει η δουλειά.
Είναι δουλειά για δεκαπέντε ανθρώπους
Κι εμείς εδώ έχουμε μείνει εννιά
Να παραδώσω πρέπει απόψε αργά.

Από 600 μέχρι 1200
Με δυο πτυχία παίρνεις 1000 ευρώ.
Νιώσε τα νεύρα σου να γίνονται κρόσσια,
Στα όνειρα σου κάρφωσε ένα σταυρό.
Δεν φταίω εγώ που έχεις χάσει καιρό,
Σ' αυτή τη χώρα όλα αργούνε θαρρώ.

Δεν έχεις μάθει ακόμα τι ρυθμίζει του πλανήτη τις στροφές,
Η κατανάλωση αρπάζει και ψυχές και εποχές.
Δανείσου λίγα και θα σε ρίξουν στα σκυλιά,
Κλέψε πολλά και θα σε κάνουν βασιλιά, σε μια βραδιά.

Κόψε την πείνα σου και, φάε κάτι,
Και μην ρωτάς να μάθεις το μυστικό.
Ποιοι ρίχνουν νύχτα στις πληγές μας τ' αλάτι,
Ποιο είν' το αληθινό αφεντικό.
Το μεροκάματο που βλέπεις βουνό,
Υπάρχει τρόπος να το βγάλεις τριπλό,
Κανείς εδώ δεν ζει με ένα μισθό.

kopse tin peina sou.mp3

με το φεγγάρι συντροφιά

συντροφιά προς Αθήνα...

το φώς του, έλουζε κάθε σκοτεινό σημείο της γής και του μυαλού.

όμορφες νύχτες καλοκαιριού

Βυθισμένος

Μόνος...

Εδώ...

Στο γνωστό σημείο...

Βυθισμένος στις σκέψεις μου...

Να κοιτώ το γαλάζιο...

Με ένα βιβλίο στο χέρι...

Προσπαθώ να τ'ανοίξω..... αδύνατον

Ο νούς μου προσπαθεί να βρεί το κατάλληλο σημέιο εξισσορόπησης..... μάταια

Η ματιά μου καρφωμένη στο όμορφο γαλάζιο..... χάνεται

Πιάνω το μολύβι..... ώς συνήθως

Κάπου στο βάθος πυκνά λευκά σύννεφα.

Σαν βαμβάκι..... απαλά..... δίνουν το δικό τους ξέφρενο χορό..... κάνουν το δικό τους παιχνίδι..... ένα ανελέητο κυνηγητό μεταξύ τους.

Οι ορεινοί όγκοι, τους κάνουν παρέα.

Στέκουν και τα κοιτούν..... μόνο..... δεν συμμετέχουν.

Ετσι και εγώ..... το τελευταίο διάστημα στέκομαι και κοιτώ..... δεν συμμετέχω.

Η θάλασσα προσπαθεί να μου δώσει δύναμη..... γι'άλλη μια φορά.

Πάντα ζητώ την βοήθεια της.

Κι αυτή πάντα βρίσκει τον τρόπο να με κάνει να νιώσω καλύτερα.

Ειναι όμορφη παρεούλα. Ενας εξαιρετικός φίλος.

Εχουμε καθήσει ώρες μαζί. Εχει δεί πολλά και έχει ακούσει περισσότερα.

Σαν αντάλαγμα μου προσφέρει ηρεμία. Στην ψυχή και στον νού.

Ενα ελαφρό αεράκι εμποδίζει κάποιο σπουργίτι, κοντά μου, να σταθεί στην άκρη του γιαλού.
Μονίμως χοροπηδά πρός τα πίσω, προσπαθώντας να αποφύγει τα μικρά επαναλαμβανόμενα κύμματα που σκάνε μπροστά του.
Εχει τον τρόπο του και τα καταφέρνει.
Αυτό..... ένα τόσο δά μικρό πλασματάκι...

Δεν κράτησε πολύ το διάλλειμα.
Ξανά η ματιά μου στο γαλάζιο της θάλασσας και του ουρανού.
Ξανά οι σκέψεις μου στα ίδια.....
..... σε εκείνη

Ενα γέλιο κρεμασμένο στο μπαλκόνι σου

Φαντάσου ένα γέλιο στο μπαλκόνι σου
Κρεμασμένο σ'αυτό,
περιμένοντας εσένα...
περιμένοντας να σου χαμογελάσει...
περιμένοντας να σ'αγκαλιάσει...


Να'ναι εκεί όλες τις ώρες της ημέρας... όλες τις ημέρες του χρόνου...
Να σου πεί ένα πανέμορφο και χαρούμενο καλημέρα...
να σου ευχηθεί καλή ξεκούραση...
να σου κάνει παρέα την ώρα του καφέ...
να σου σιγοτραγουδήσει την μελωδία που αγαπάς...
να αφεθείς στην αγκαλιά του, κι αυτό να σου χαμογελά

Να'ναι εκεί σε όλες τις στιγμές τις ζωή σου
Κρεμασμένο...
στο μπαλκόνι σου...
περιμένοντας να σου χαμογελάσει...
Να'ναι η συντροφιά στις πρώτες σου βόλτες...
η βοήθεια όταν μπουσουλώντας καταφέρνεις να φθάσεις στα "άκρα"...
...αυτό που σε βοηθά να σηκωθείς στα δυό σου πόδια.
Να σου χαμογελά όταν μοιράζεσαι τα μυστικά σου...
Να γελά με τα πρώτα αστεία σου...
με τις πρώτες ερωτικές ιστορίες σου...
Να χαμογελά στην αγαπημένη σου παρέα... στον φίλο σου

Φαντάσου ένα γέλιο στο μπαλκόνι σου,
να είναι εκεί και να σ'αγκαλιάζει,
όταν δάκρυα κυλούν στο προσωπό σου...
όταν κοιτάς τ'αστέρια...
όταν κάνεις όνειρα...

Να'ναι εκεί και να χαμογελά,
όταν έρχεται η άνοιξη και φορά τα χρωματιστά του υφάσματα...
και αυτό... όπως όλη η φύση...
όταν το καλοκαίρι το δροσίζεις παίζοντας με τα νερά στο μπαλκόνι σου..
όταν το φθινόπωρο το χτυπάνε οι πρώτες όμορφες σταγόνες βροχής...
να γελά ακόμα και όταν το χτυπά η παγωνιά του χειμώνα.

Φαντάσου ένα γέλιο στο μπαλκόνι σου
Κρεμασμένο σ'αυτό, περιμένοντας εσένα...
Να ζεί για εσένα, να γελά για εσένα...
Να σου μιλά, να σου τραγουδά...
Να σε φιλά, να σ'αγκαλιάζει...
Να είναι αυτό που σε βοηθά να σηκωθείς στα δυό σου πόδια...
Να ζείς και εσύ μ'αυτό, να γελάς σ'αυτό...
να του μιλάς, να τραγουδάς...
να το αγκαλιάζεις...
να το αγαπάς.........

σε συνέχεια κάποιου μηνύματος....

...και στο άθλιο ψέμα να πάψω να ζώ

Και είμαι εδώ,
προσπαθώ να μαζέψω την σκόνη απ’τα αστέρια
Να φτιάξω ενα ποίημα γλυκό
Και να γίνουν οι λέξεις λευκά περιστέρια
Να φθάσουν κοντά στον δικό σου ουρανό
Στο μπαλκόνι να βγείς,
να κοιτάξεις κρυφά, να γελάσεις
και να με φωνάξεις να’ρθώ.
Να’ρθώ πίσω για σένα,
για μένα
και στο άθλιο ψέμα να πάψω να ζώ.

Θολωμένος, Σαστισμένος...
Τελειωμένος όντως, όπως για άλλο λόγο σου είχα γράψει
Χαμένος σε έναν ψεύτικο κόσμο...
Χαμένος μόνιμα σε μία υγρή γή...
Χαμένος μόνιμα σε χιλιάδες σκέψεις...
Χαμένος σε χιλιάδες ερωτήματα χωρίς απαντήσεις...
Ονειρα που γίνονται εφιάλτες...


Βλέπω ανθρώπους να συζητούν, να αστειέυονται και να γελούν.
Φυσιολογικό... αλλά μου φαίνεται τόσο άγνωστο.
Τόσο μακρυά απο μένα
Μου είναι δύσκολο να γελώ και να ζώ “ανέμελα” όπως ο περισσότερος κόσμος.
Το μυαλό μου πιά, λειτουργεί χωρίς ουσία.
Δεν μπορώ να ξέρω που θα καταλήξει αυτό...

Δεν ησυχάζω.
Η μόνη σκέψη είσαι εσύ.
Εχω ανάγκη να σ’ακούω, να σε βλέπω.
Εχω ανάγκη απο ένα σου φιλί.
Θέλω να σ’έχω μόνιμα μέσα σε μια αγκαλιά. Να σε κρατώ...

Τι παιχνίδια παίζει η ζωή ?
ΤΙ δοκιμασίες περνάμε ?

Ερωτας...
Ερωτευμένος γι’αυτό που είσαι. Γι’αυτό που έχω γνωρίσει.
Ενα πλάσμα απίστευτο.
Ενα πλάσμα που μπορεί να κάνει οποιονδήποτε ευτυχισμένο.
Ευτυχία...
Λέξη που λείπει απο την ζωή μου... απ’το μυαλό μου.
Ευτυχία. Που βρίσκεται όλο αυτόν τον καιρό και δεν μπορώ να την αποκτήσω ?
Δεν υπάρχει πουθενά.... έχω απομακρυνθεί απο πολύ κόσμο.
Εχουν απομακρυνθεί όλοι απ’τις σκέψεις μου.
Σαν να μη με ενδιαφέρει κανείς πιά.

Σου γράφω περιμένοντας μέσα σε δημόσιο κτίριο....
Γύρω μου κόσμος αρκετός.
Φωνές
Συζητήσεις.
Εγώ στον κόσμο μου. Δεν με ακουμπά τίποτα. Δεν ακούω τίποτα.
Το ίδιο συμβαίνει παντού. Ζώ σε έναν ψεύτικο κόσμο.
Στον κόσμο του έρωτα...

Τόση αγάπη... τόση λατρεία...
Τόσος πόνος... τόσο δάκρυ...

χίλια ποτάμια θα περάσω...

Με το νερό μετράς το χρόνο
μες απ τις χούφτες να κυλά
μα ποια πηγή δείχνει το δρόμο
που φτάνει ως την αγκαλιά;
Αιώνες γύρεψα μια λύση
να κρύβεται στο αίνιγμά σου
ανοίγω του ουρανού τη βρύση,
πρώτη σταγόνα το άγγιγμά σου

Χίλια ποτάμια θα περάσω
σε χίλιες θάλασσες θα βγω
Έχω τη δίψα οδηγό
Μόνο απ’ το στόμα σου αν πιω
θα ξεδιψάσω

Με τη φωτιά μετράω το χρόνο
και με θηράματα φτηνά
μα ποια πληγή δείχνει το δρόμο
που φτάνει ως την αγκαλιά;
Αιώνες τρέχω να προλάβω
να τον πετύχω στο φτερό
τον έρωτα τον εργολάβο
καμένη γη όπου πατώ


Χίλια ποτάμια

στα μάτια της

Εισαι πολύ όμορφος

Καληνύχτα...

Ολα έγιναν τόσο ξαφνικά

Oι αισθήσεις έχουν χαθεί…
Τόσο λίγος ύπνος όλες αυτές τις μέρες. Πού δύναμη να βρώ να συνεχίσω.
Δεν πρέπει να κοιμήθηκα ούτε μία ώρα.
Ζώ ένα ψέμα.... Θέλω να έρθω κοντά σου … να'μαι συνέχεια δίπλα σου...
Να σου κάνω έρωτα… να γεμίσει ο χώρος βεγγαλικά... να λάμψει ο ουρανός
Κουράσθηκα να υποκρίνομαι …
Ως πότε ?

Απελπισία...
Απόγνωση...
Ως πότε θα δακρύζω ?

Εχθές ήμουν εδώ μόνο ώς σώμα. Ο νούς μου ήταν αλλού.....δευτερολέπτο δεν βρέθηκα σε τούτον τον χώρο......
Εβλεπα τον …. κάποιες στιγμές που με κοιτούσε θέλοντας κάτι να μου πεί.....δεν μπόρεσα να καταλάβω τί.
Μπορεί να μου έλεγε σταμάτα αυτή την ιστορία, μπορεί και να μου έλεγε σήκω πήγαινε.
Καταλάβαινε τον πόνο μου, καταλάβαινε πόσο βασανίζομαι…… μόνο αυτός ξέρει
Ηπια πολύ. Ηπια γιατί το ήθελα. Μ’άρεσε... έλειπες... σχεδόν μόνος με τόσο κόσμο...
Γέλια ανάμεσα σε δάκρυα....

Το ξέρεις ότι μου είναι αδύνατο να κάνω έρωτα με την …… ?
Oτι δεν είναι υπερβολή όταν σου λέω ότι ανοίγω τα μάτια μου και βλέπω εσένα ?
Οτι δεν είναι καθόλου υπερβολή όταν σου λέω ότι δεν μπορώ να ανασάνω ?
Οτι δεν είναι υπερβολή όταν σου λέω ότι τρέμω απο έρωτα ?
Oτι στον ύπνο μου νομίζω ότι με ακουμπάνε τα χείλια σου ?
Αυτά τα χείλη που με το πρώτο σου φιλί έμειναν για πάντα πάνω μου, έδιωξαν τον κόσμο απο κοντά μου, έφεραν το φεγγάρι εκείνης της βραδυάς στα χέρια μου, την θάλασσα δίπλα μας στο κορμί μου.

Ολα αυτά κράτησε τα & κρύψτα καλά στην καρδιά σου. Να ξέρεις ότι η αληθινή αγάπη κάπως έτσι πρέπει να είναι.
Tόσο πάθος…
Ποιό στοιχείο της φύσης θα μπορούσε να αντέξει τον απόλυτο έρωτα ανάμεσα σε δύο ανθρώπους ?

Εισαι πολύ δυνατή.
Σε λατρευω

                                                                                     Ηρώ - Amore Mio

... Πώς να νικήσω τη σκέψη που θα σε ζητά...

Τροφή για τα θηρία

Θέλησα να μη πάω για κολύμπι.
Ο αέρας λυσσομανούσε. Η θάλλασσα το ίδιο.
Ηταν ευκαιρία να ξεκουρασθώ και να ηρεμήσω απο το γλέντι της προηγούμενης βραδυάς.
Ανοιξα ένα βιβλίο και ξεκίνησα το διάβασμα... όχι για πολύ γιατί εμφανίσθηκε εκείνος.
Στην αρχή δεν έδωσα σημασία. Είπα δεν είναι τίποτα θα περάσει.
Μα ο χρόνος κυλούσε, εκείνος δεν έλεγε να φύγει, και γινότανε πιο δυνατός.
Τα δευτερόλεπτα φάνηκαν λεπτά. Η γή δεν σταματούσε τον χορό της.
Καταλάβαμε πια ότι πρόκειται για σοβαρό σεισμό.
Σεισμός που εάν δεν ήταν στην περιοχή της Αιγιαλείας που βρισκόμασταν, σίγουρα θα ήταν καταστροφικός.
Δεν θυμάμαι ίσως τον σεισμό της Πάρνηθας, άλλα θεωρώ ότι ήταν απο τους πιο δυνατούς σεισμούς που έχω νιώσει.

6.5 ανακοίνωσαν... στην Ανδραβίδα... ακόμη ένα χτύπημα στην Ηλεία.
Για άλλη μια φορά δοκιμάζεται η περιοχή
Για άλλη μια φορά δοκιμάζεται η Πελοπόννησος.
Ο εγκέλαδος ήταν ισχυρός.... θα έλεγα ευτυχώς χωρίς πολλές άσχημες συνέπειες, πάντα σε σχέση με το μέγεθος του σεισμού.

Τώρα κάποιοι θα θριαμβολογούν και κάποιοι θα δικάζουν. Κάποιοι θα στήσουν άμεσα δικαστήρια και θα ρίχνουν ευθύνες στα υπεύθυνα όργανα !!!. Οπως πάντα. Οπως έγινε και το καλοκαίρι με τις πυρκαγιές.
Τροφή για τα θηρία...
Και όλα αυτά εις βάρος κάποιων αθώων, κάποιων που δεν τους ενδιαφέρει τίποτ'άλλο απο την ίδια τους την ζωή. Απ'την ζωή των δικών τους και των συνανθρώπων τους... απ΄την περιουσία τους.

Ως πότε σε αυτό τον τόπο η δυστυχία θα δίνει βήμα για τηλεδίκες ?
Ας σοβαρευθούμε και ας δούμε τα πράγματα συνετά, υπεύθυνα, λογικά χωρίς εγωισμούς και τυμπανοκρουσίες.
Ως πότε θα κοιτάμε το δάκτυλο αντί για τον ουρανό που μας δείχνει αυτό ?

Ενα μικρό ενδιαφέρον άρθρο στο Κυριακάτικο Βήμα έγραφε για το νησί των πειρατών... http://www.tovima.gr/print_article.php?e=B&f=15379&m=D28&aa=3

έβρεξε...

... συνεχίζει να ρίχνει κάτι σταγόνες
Μύρισε η Αθήνα... το χώμα της... απο την μνήμη ξεπηδάνε θύμησες... στιγμές... ξάφνου τα παιδικά χρόνια ξαναζωντανεύουν... η μετέπειτα πορεία μου.
Πάντα η πρωινή βροχή μου θυμίζει την παλιά μου γειτονιά.
Λίγα χρόνια πρίν στον δρόμο για το γραφείο......... τότε που απο την στροφή του δρόμου φαινόταν ο λόφος με τα λιγοστά φρεσκοφυτεμένα δεντρύλια στην κορυφή, και με το πλούσιο πράσινο χαμηλά..... εκεί που βρίσκουν δροσιά τα καλοκαίρια κάθε λογής “ζωντανά”.... εκεί που ανοίγει η καρδιά σου στην πρωινή ασχήμια & γκρίνια του κόσμου....
Τώρα δυστυχώς δεν περνώ απο εκεί, αλλά ψάχνω αφορμές για να διασχίσω αυτόν τον δρόμο.

Με ρώτησες αν θα μπορώ να σε βρώ......
Με την πρώτη σταγόνα που θα ακουμπά το πρόσωπό μου θα είσαι εδώ......

Ενα τραγουδάκι της βροχής που θυμήθηκα απο τον Manu, φυσικά με μέγιστες πολιτικές προεκτάσεις

                                                         Manu Chao - Raining In Paradize

τόσα χρόνια μια ανάσα

Βράδυ Τετάρτης
Ομορφοι ηλεκτρικοί ήχοι, μαζί με την εξαίρετη φωνή της Ελισσάβετ, μπαίνουν στα αυτιά μας. Ο κιθάρες του Μιτζέλου και του Σταρόβα ανταγωνίζονται η μία την άλλη και ταυτόχρονα δίνουν το σύνθημα της έναρξης. Μαζί τους και ο Αλκης "το πολυόργανο".
Επειτα απ'την πανδαισία ήχων και χρωμάτων, ανεβαίνει ο Λαυρέντης.... όχι μόνος. Ακολουθούν ο Σπυρόπουλος, ο Κικρίλης και ο Βασαλάκης...
Οι Τερμίτες επί σκηνής........ έπειτα απο 10 χρόνια ξανά στην σκηνή...... απο το Ειρήνης και φιλίας...... μαγική βραδυά και εκείνη
Οι Τερμίτες........ ρίγος με διαπερνά.... το αγαπημένο συγκρότημα...
Βασίλισσα της σιωπής, η αγάπη που χάθηκε στην σκόνη...

σιωπή...................................................................
Τί να πώ...


Ταξίδι.... με παρασέρνει μακρυά, πίσω, σε άλλες βραδυές... προσωπικές... σε εκείνη... .............................................................................. η μαγική φωνή της Ελισσάβετ βοηθά τον Λαυρέντη και ερμηνεύει τέλεια το τραγούδι.... εγώ αλλού............................................................... στο μυαλό μου η μορφή της................................. σε εκείνη................................................................. Κάθε λέξη, τι να πω με πονάει , τι να πω στο σκοινί της μοναξιάς μου ισορροπώ σ΄αγαπούσα, τι να πω σε θυμάμαι, τι να πω σε θυμάμαι ακόμα σ΄αγαπώ ......................για εκείνη.......................................... ................................................................................ Ουπς, εδώ είμαι λέω, 4 Ιουνίου 2008 Εδώ στην πραγματικότητα. Η παρουσία του πρωταγωνιστή και των φίλων του, έχει ξεσηκώσει το θέατρο. Ο Λυκαβηττός κατάμεστος. Συμμετέχουμε όλοι. Είναι η γιορτή του Λαυρέντη για τα 20 χρόνια μόνος, μετά τους Τερμίτες. Δεν θα ήθελα να χάσω τελικά αυτή την βραδυά. Η σκηνή γίνεται μπλέ, λευκή, κόκκινη, μώβ, πράσινη και υποδέχεται τους φίλους του Κίτρινα ποδήλατα, Σαββόπουλο..... Ζουγανέλη σε ρόλο guest star όπως αυτός μόνο ξέρει... Κότσιρα..... http://www.youtube.com/watch?v=n_9sn4D8H7Y Τάνια...... http://www.youtube.com/watch?v=-LubkUoj6tQ Ελεονώρα, Καζούλη..... http://www.youtube.com/watch?v=MHJUvCRO-yI Μιλτιάδη..... http://www.youtube.com/watch?v=ARESzRrX6dU Πλιάτσικα..... http://www.youtube.com/watch?v=INKQJh4eYRU Διονύση..... http://www.youtube.com/watch?v=9s2TEx7vNQA Υπέροχο βράδυ...... υπέροχες μελωδίες...... υπέροχες φωνές Βραδυές που πρέπει να τις ζούμε Βραδυές που τις αξίζουμε...... που τις αξίζουν...... που μας ταξιδεύουν...... που αγαπάμε. Καλό καλοκαίρι Να είστε καλά Ευχαριστούμε

Η χημεία του αγνώστου

Δεν είναι πολλά τα άτομα που μπορούν να μεταδώσουν θετική ενέργεια σε κάποιον άλλον.
Να τον κάνουν να ξετιλύγει στις κουβέντες, τις σκέψεις και τα θέλω του. Να υπάρχει εκείνη η αύρα, που στο πρόσωπο, στα λόγια και στις πράξεις τους, να νιώθει ο ένας τον άλλον, και η κάθε επαφή τους να έχει νόημα και ουσία.

Γενναιοδωρία...

Ο αριθμός αυτών, για τον καθένα μας, δεν είναι μεγάλος. Δύο.... το πολύ τρία.
Δεν είναι τυχαίο. Συνήθως τα επιλέγεις ή σε επιλέγουν. Δεν υποχρεώνονται στα "πρέπει".
Βρίσκονται μαζί διότι κάτι κοινό και πολύ δυνατό τα ενώνει.
Μπορεί να είναι μικρό... πολύ μικρό... ελάχιστο...... κάτι που κανείς δεν μπορεί να το νιώσει.
Περιττές και ανούσιες κουβέντες, περισσεύουν. Πολλές φορές μια ματιά λέει περισσότερα. Ακόμα και η σιωπή είναι μέρος της γοητείας αυτής της σχέσης.
Θησαυρός πολύτιμος..... ανεκτίμητος στον κόσμο που ζούμε.
Ετυχε να γνωρίσω ανθρώπους που μπόρεσαν και εισχώρησαν βαθιά στην ψυχή και την καρδιά μου.
Tι κατάφεραν ? Που αποσκοπούσαν ?
Να δείξουν και να δείξω ποια είναι η αληθινή αγάπη και η αληθινή συντροφιά.
Κάποιος προσπάθησε αρκετά..... άλλος καθόλου.....
Κάποιος με γνώριζε..... άλλος ούτε το όνομα μου.....
...... η αύρα ......

Εισαι και εσύ ένας απο τους ανθρώπους που τα κατάφερε...
Δεν προσπάθησες, με κέρδισες όμως με τα λόγια σου
Η χημεία του αγνώστου...
Συνέχισε..........
Σ'ευχαριστώ Βροχούλα μου

Γιατί όχι, αρκεί να..........

Νέα εποχή ? Νέος τρόπος διαμαρτυρίας ? Νέες διεκδικήσεις ?
Γιατί όχι, αρκεί να περιοριστούν στις μεγάλες εταιρείες.

Μια πρωτότυπη ληστεία με λεία τρόφιμα έγινε το μεσημέρι του Σαββάτου σε σούπερ μάρκετ στη διασταύρωση των οδών Χαριλάου Τρικούπη και Ισαύρων στα Εξάρχεια.
Περίπου είκοσι άτομα, μπήκαν ως πελάτες στο μαγαζί, γέμισαν τα καρότσια με τρόφιμα, απορρυπαντικά και άλλα είδη και έφυγαν χωρίς να πληρώσουν.
Φεύγοντας, πέταξαν φέιγ βολάν με συνθήματα κατά της ακρίβειας και μοίρασαν τα τρόφιμα στους περαστικούς της λαϊκής αγοράς των Εξαρχείων.

Οι δράστες αναζητούνται............!!!

Γιατί ? Για να πληρώσουν ή για να δώσουν ονόματα και διευθύνσεις των κλεπταποδόχων... ?