Σύλλογος Ληστευθέντων

Κι εκεί που είσαι ήσυχος κι έχεις ξεκαθαρίσει βαθιά μέσα σου και πέραν κάθε αμφιβολίας πως το αγαλματίδιο "Κουλεμανσόν της Εβδομάδας" θα το απονείμεις στο "DaySpa (with a twist)", ξαφνικά το αναπάντεχο σου χτυπάει το θυροτηλέφωνο:



Φυσικά έχω κι εγώ τις ίδιες απορίες μ' εσάς! Δεν έχω όμως καμία απολύτως απάντηση! Από μία απόψη είναι ευχάριστο το γεγονός πως πάντα υπάρχει μιά απάντηση στο κρίσιμο και καθημερινό ερώτημα "Νταίζη Ντούκουνα, τί άλλο θ' ακούσω ακόμα?". Επίσης, χαίρομαι ιδιαίτερα γιατί θα παώ αύριο πρωί-πρωί να γράψω τη γιαγιά στον "Σύλλογο Ληστευθέντων", καθώς αρνείται πεισματικά να φοιτήσει στα ΚΑΠΗ (που ως γνωστον πηγαίνουν μόνο οι γριές).
Η γιαγιά βλέπετε ληστεύθηκε το ξημέρωμα της Πρωτοχρονιάς του 1994. Όση ώρα ήταν σπίτι μας και βιαζόταν να τελειώσει το φαγητό της για να επιστρέψει σπίτι της και να δει την Κορομηλά, ένας ναρκωμανής της ανακάτευε τις λιζέζ με τις κομπινεζόν. Ο άτυχος όμως πρέπει να ήταν σε μεγάλη βιασύνη γιατί δεν είδε ούτε τα ομόλογα της γιαγιάς ούτε τα χρήματα που τα είχε τρουπώσει σ' ένα κρυστάλλινο ποτήρι μιάς βιτρίνας. Κι έτσι τα μόνα του λάφυρα ήταν μια γούνα - η οποία έτσι κι αλλιώς δεν φοριόταν γιατί ήταν στο μέγεθος του Μίστερ Τ- και 2οο δραχμές από το πορτοφόλι. Μετά από χρόνια η γιαγιά παραδέχτηκε πως ερχόμενη στο σπίτι μας, του άνοιξε την εξώπορτα και του ευχήθηκε 'Καλή χρονιά'!
Με το πέρασμα των χρόνων, η ιστορία αυτή έχει αλλάξει πολλές φορές με πιο ακραία την εκδοχή όπου η γιαγιά επιστρέφει σπίτι, βρίσκει τον λήσταρχο στη ντουλάπα, τον κλειδώνει και καλεί την αστυνομία. Tah-daaah!
Kαι τώρα...επιτέλους! Ανήκει κι αυτή η ταλαιπωρημένη συνταξιούχα κάπου!

Despina + NITRO = Love For Ever

Η Despina Vandis κοσμεί το εξώφυλλο του Nitro που κυκλοφορεί στα περίπτερα.



Ωραία φωτογραφία και η Despina παντανιά! Αν βέβαια είχαν βάλει την αληθινή φωτογραφία του shooting, το περιοδικό μάλλον θα είχε κλείσει.




Φυσικά και πρέπει να κάνεις 'κλικ' πάνω στη φωτό! Το ποστ θα μπορούσε να έχει alternative τίτλο "Εγώ, εσύ και η φωτοσοπική σου αδελφή".

Υ.Γ. Ελπίζω τα παιδιά του δημιουργικού να πληρώνονται τουλάστιχον βαρέα κι ανθυγιεινά!

Μια βραδυά στο Day-Spa

Xθες το βράδυ, πήγα και μάζεψα το παιδί από τον παιδικό σταθμό (στο ρόλο του παιδικού σταθμού, οι γονείς μου) και πριν γυρίσουμε σπίτι τον πήγα μια μικρή βόλτα. Είχε ωραία βραδυά και παρ' ότι ήμουν ζαλωμένος με τσάντες, παρατσάντες και κομπούτερ ήθελα να περπατήσουμε λιγάκι.
Κατηφορίζοντας στη Ζαννή, λίγα μέτρα απέναντι από το κονάκι μου είχε κόσμο μαζεμένο. Περίπου 50 - 60 άτομα στο δρόμο και το πεζοδρόμιο. Το χοντρό άρχισε να τρέχει και όπως πλησίαζα τον είδα που είχε φρενάρει μπροστά από ένα τραπέζι με μεζέδες.
Αpparently, χθες το βράδυ ήταν τα εγκαίνια ενός "Spa". Για να σου δώσω να καταλάβεις, μιλάμε για συνοικιακό 'spa' στο ισόγειο μιας μονοκατοικίας, μεσοτοιχία με το ballroom των Ιεχωβάδων. Το 'spa' χτίστηκε κυριολεκτικά εν μία νυκτί καθώς το σαββατόβραδο ακόμα έβαφαν.
Φθάνοντας, λοιπόν, απέξω και όσο προσπαθούσα να ξεβιδώσω το κοιλιόδουλο τετράποδο από τον μπουφέ, είδα την αδελφή μου η οποία είχε βγει μέχρι το περίπτερο και είπε να σταματήσει για ένα σουβλάκι καλαμάκι. "Θα κάτσω εγώ με τον Λέννυ. Πήγαινε μέσα να το δεις, είναι πολύ ωραίο!"

Ήταν από αυτές τις στιγμές που το μάτι σου αδειάζει, τα άκρα σου παραλύουν και ένας τεράστιος μαγνήτης της εταιρείας "Koulemanson Ltd" σε τραβάει κατά πάνω του.

Καταρχάς, να σας πω ότι όση ώρα περπατούσαμε στο δρόμο ακούγαμε από κάπου ένα τραγούδι του Πλούταρχου. Φαντάζομαι πως ήδη καταλάβατε ότι η πηγή του Πλούταρχου ήταν τα εγκαίνια. Το twist όμως ήταν άλλο: η ζωντανή ορχήστρα! Ένα μπουζούκι, ένα αρμόνιο και ένας (όρθιος) τραγουδιστής που όταν μπήκα στο ναό της μάλαξης ερμήνευε το "Θα σου φύγω και θα κλαις".
Ο χώρος ήταν περίπου 70 τετραγωνικά. Ίσως 73. Με δυό μεγάλα συντριβάνια. Και πολύ χρυσό χρώμα. Παντού χρυσό χρώμα. Λες και ήσουν στο 'Ρομίλντα' με 12 μποφώρ και μοναδικό επιβάτη τον Μίδα. Χρυσές ταπετσαρίες, χρυσά συντριβάνια, χρυσά πολύφωτα.
Μπαίνω στο ένα δωμάτιο, 2-3 άνθρωποι γύρω από μια ξαπλώστρα. Μπαίνω στο δεύτερο, μια κοπέλα, δυό μίνι πολυθρόνες κι ανάμεσα τους ένα λεκανάκι (πράσινο με χρυσά flashes). Mου χαμογελάει η στριμωγμένη κοπελίτσα και με πλησιάζει με ένα μπόλ. "Πάρτε ένα δωράκι" μου λέει και μου προτείνει το μπόλ που ξεχείλιζε από χρυσά χαρτάκια. Τραβάω ένα, το ανοίγω και διαβάζω 'Σχήμα φρυδιών'. "Κερδίσατε μια περιποίηση φρυδιών" μου λέει η χαμογελαστή κοπελίτσα. "Να τραβήξω ένα άλλο γιατί φρύδια έκανα χτες στον Hondos?" τη ρωτάω. Η κοπελίτσα δεν εκτίμησε το αστείο -και λογικό αφού η μιά πολυθρονίτσα την πίεζε στη σπλήνα- αλλά μου έδωσε άλλη μια ευκαιρία. Ξανατραβάω και ξαναδιαβάζω 'Σχήμα φρυδιών'. "Ε, δεν πειράζει" μου λέει "κοπέλα δεν έχετε να της το χαρίσετε?". "Είχα αλλά πέθανε. Από την κηδεία της έρχομαι. Να τραβήξω ένα τελευταίο?" της λέω αστειεύομενος ξανά. Είμαι βέβαιος πως με σιχάθηκε από τα βάθη του ινστιστούτου Πρίνου αλλά με άφησε να τραβήξω για τρίτη και φαρμακερή φορά. Μόλις ξαναδιαβάζω στο χαρτί 'Σχήμα φρυδιών' της το βάζω στην τσέπη και της λέω "Άσε κοπελιά καλές δουλειές γιατί αν μείνω παραπάνω με βλέπω να φεύγω 'Μις με το ζόρι'. "Στα δεξιά και κάτω έχουμε τις εγκαταστάσεις αναζωογόνησης πόρων" μου διαφήμισε κατά την έξοδο μου.
Για κάποιο λόγο αυτός ο σιδηρόδρομος "εγκαταστάσεις- αναζωογόνησης -πόρων" μέσα στο δικό μου μυαλό μεταφράστηκε σε "εργαστήριο -παράνομων -πειραμάτων- για- την- πάταξη -της- βαρύτητας". Και ξαναμαγνητίστηκα.
Στα δεξιά μου υπήρχαν σκάλες αλλά μιά άλλη κοπέλα του προσωπικού μου είπε πως μπορώ να πάρω το ασανσέρ. Επειδή ήμουν ακόμα ζωσμένος σαν το γαϊδούρι και δεν ήξερα σε τί βάθος είχαν σκάψει για να πραγματοποιήσουν τα φρικιαστικά πειράματα τους, αποφάσισα να πάρω το ασανσέρ.
Και το καλώ.
Και έρχεται.
Και ανοίγει η πόρτα.
Και συνειδητοποιώ πως στο σπίτι έχω ένα ταψί για γεμιστά στο διπλάσιο μέγεθος.
Μόλις μπήκα -γιατί ντράπηκα αφού η κοπέλα της εξυπηρέτησης στεκόταν ακριβώς δίπλα μου - κατάλαβα πως θα είμαι στο φέρετρο αν ο τελετάρχης τσιγγουνευτεί τη λάκα και με στριμώξει με το ζόρι. Να σημειώσω πως δεν είμαι κλειστοφοβικός αλλά για μερικά ατελείωτα δευτερόλεπτα έχασα 2,5 κιλά ιδρώτα από τον φόβο πως αυτό το ασανσέρ που έμοιαζε με ψυγείο ανορεξικού εργένη θα γινόταν η τελευταία μου κατοικία.
Ευτυχώς, η κάθοδος στον Άδη ήταν πιο σύντομη απ' όσο περίμενα. Άνοιξα την πόρτα και πετάχτηκα έξω. Στο ρόλο του 'πετάχτηκα' σκέψου το ' έπεσα- με- τα μούτρα- πάνω- στον -τοίχο -που -απείχε -3 -εκατοστά -από -το -άνοιγμα -της -πόρτας'.
Με μεγάλη μου απογοήτευση, αντί για μυστικό κυβερνητικό εργαστήριο αντίκρυσα ένα ξύλινο δωμάτιο στο μέγεθος W.C. για ανήλικα χόμπιτ. "Καλωσήρθατε στη σάουνα μας" μου λέει μια άλλη κοπελίτσα. "Με συγχωρείτε, κιόλας, αλλά αυτό είναι σαν θέση λεωφορείου" παρατήρησα. "Α, μην το βλέπετε μικρό. Χωράει μέχρι και 3 άτομα" μου χαμογέλασε η δεσποινίς. "Εσείς ξέρετε καλύτερα" της απάντησα αλλά στην πραγματικότητα σκεφτόμουν πως χωράει άνετα ένας σκελετός και άλλοι δυο έξω από το καμαράκι να κρατάνε τον κουβά με τα καυτά βότσαλα. Αλλά δεν ήθελα να γίνω αγενής. Πήρα τα κομμάτια κι άρχισα το ταξίδι για την επιφάνεια της Γης. Από τις σκάλες.

Όταν αναδύθηκα ξανά στον πρώτο όροφο (στο ρόλο του πρώτου, το ισόγειο), ο τραγουδιστής ερμήνευε το "Τώρα κλαις, γιατί κλαις". Η αδελφή μου είχε φύγει και ο Λέννυ με περίμενε μασουλώντας κάτι που έμοιαζε με πιροσκί. Τον κόιταξα λίγο έτσι που κουνούσε την ουρά του από χαρά μόλις με είδε και τότε συνειδητοποίησα πως τα φρύδια του είναι αφύσικα πυκνά για σκύλο. What if...

Τραγούδια για τις μέρες #8

I think we're alone now - Tiffany

With or without you - U2

China in your hand - T'Pau

Nothing's gonna change my love for you - Glenn Medeiros

Hold me now - Johnny Logan

Luka - Suzanne Vega

Alone - Heart

Nothing's gonna stop us now - Starship




Nanakos' 1987


Κ α λ ή ε β δ ο μ ά δ α!

Στο τέλος της εβδομάδας

*Aπ' ό,τι φαίνεται κανένας απολύτως δεν έχει κοιμηθεί με το αφεντικό του/της ή με κάποιον/α του οποίου το κρεββάτι οδηγεί μια καριέρα στο επόμενο επίπεδο. Oι περισσότεροι δε, στην ιδέα και μόνο πως ο/η εργοδότης τους έχει πονηρούς σκοπούς θέλουν να τον χαστουκίσουν με το βρακί της. Μετά, βέβαια, θυμούνται πως δεν φοράνε και απλώς βροντούν την πόρτα φεύγοντας ύστερα από 2 ώρες.
**Όταν θέλουμε να πούμε κάτι, αντ' αυτού λέμε κάτι άλλο ... εντός εισαγωγικών! Με τη γνωστή κίνηση στα δαχτυλάκια. Σε λίγο καιρό τα εισαγωγικά θα γίνουν η νούμερο ένα αιτία για κράμπες (και παρεξηγήσεις).
***Έμαθα πως ο δήμαρχος Φασούλας θέλει να ντύσει υπερπαραγωγή τον Πειραιά αυτές τις γιορτές. Nice! Αναρωτιέμαι, βέβαια, ποιό χριστουγεννιάτικο έργο ή μιούζικαλ διαδραματίζεται στον τελευταίο post-apocalyptic σκουπιδότοπο!
****Ανακάλυψα πως ζω σε ένα παράλληλο αθηναϊκό γκέϊ σύμπαν: όπως αποκαλύφθηκε όλοι κλείνουν ραντεβού με τυχαίους περαστικούς, όλοι δέχονται κοπλιμέντα από τυχαίους περαστικούς, όλοι κοιτιόνται με πόθο και υπόσχεση στο δρόμο (με τυχαίους περαστικούς) και κανείς δεν μπορεί να χαζέψει μια βιτρίνα με την ησυχία του γιατί όλο και κάποιος περαστικός θα του τσιμπήσει τον κώλο αφήνοντας ένα ζουμερό 'αχ' στο αυτί του - μαζί με το τηλέφωνο του. Και φυσικά σε όλους την έχει πέσει τουλάχιστον ένας ταξιτζής. Πολύ ερωτισμός υπάρχει τελικά στην Αθήνα και την είχα παρεξηγήσει.
Σημείωση: να μην ξεχάσω να πάρω από τον χασάπη το κρέας για τους κροκόδειλους του υπονόμου της γειτονιάς.
***** Άνοιξε χτες το παλιό Zonar's και είναι υπέροχο. Πανάκριβο αλλά υπέροχο. Για την ακρίβεια ήταν τόσο ωραίο και πήγα με τεράστια όρεξη για ένα γλυκό. Ήταν όμως τόσο τακτοποιημένη η βιτρίνα και τόσο λαχταριστά όλα τα gateaux που αμέσως μου κόπηκε η όρεξη. Πέραν όμως της δικής μου παραξενιάς, έγινε ένα αληθινά πολύ όμορφο και κομψό μέρος.
****** Ένας ρεπόρτερ παγίδεψε μέσω διαδικτύου έναν παιδόφιλο και υποδυόμενος μια 13χρονη του έκλεισε ραντεβού έξω από ένα παγωτατζίδικο. Ο παιδόφιλος πήγε και όταν ο ρεπόρτερ τον πλησίασε με την κάμερα, εκείνος ζήτησε συγγνώμη για το πάθος του, παραδέχτηκε το λάθος του κι έφυγε. Ο ρεπόρτερ μετά ρωτούσε τους περαστικούς πώς ένιωθαν που λίγο πριν στεκόταν εκεί ένας παιδεραστής.
Όλα αυτά συνέβησαν χθες το βράδυ σε μια εκπομπή του Alpha. Eγώ ένα έχω να ρωτήσω: είναι δυνατόν σε αυτούς τους δημοσιογράφους να μην δώσεις το "Χρυσό κλειδί Κουλεμανσόν" στη κατηγορία "Ρεπορτάζ εντός εισαγωγικών"?!
******* Με μεγάλη απογοήτευση συνειδητοποίησα πως έχω ξεχάσει πώς χορεύεται η Μακαρένα.

"Μπαμπά, να παίξω με τη Μαιρούλα από τα Ζωνιανά?"

Στα Ζωνιανά βρήκαν χασισοφυτείες! Εδώ και δυό εβδομάδες, κάθε μέρα, επιβεβαιώνεται πως στην Ελλάδα υπάρχουν φουντιές! Το ξέρω πως κι εσύ σοκαρίστηκες αλλά αυτά έχει η ζωή! Τι να πω κι εγώ που όταν ζούσα με την Ελένη, ξύπνησα ένα πρωί και την είδα να τρώει γυμνή τα coco-pops της και δίπλα στο τασάκι να σιγοκαίει ένα 'καρότο' να! - χωρίς συμπάθειο! Αυτό που με σόκαρε δεν ήταν το μπουρί αλλά το ρολόϊ που έδειχνε 08:50. Λίγες μέρες μετά έγινε και το περιστατικό με τη μερέντα κι αποφάσισα πως ή θα μετακομίσω ή θα την χτίσω στο τζάκι.
Τέλος πάντων, ενώ όλοι οι πολιτικοί και όλοι οι δημοσιογράφοι συνεχίζουν μέρα με τη μέρα να πέφτουν από τα σύννεφα από τις αποκαλύψεις (προφανώς γιατί πολλοί ξενιτεύονταν για καλής ποιότητας τσιγαριλίκια ενώ η Cordon Bleu του χασισιού απείχε μόλις 40' με την Aegean), όλα τα κανάλια και όλες οι εκπομπές προσκαλούν κρητικά μουσικά σύνολα για να χορέψουν αντιχασισικές μαντινάδες!
Σκοπός αυτού του πρότζεκτ είναι να καταλάβουν όλα τα παιδάκια πως αγαπάμε τα κοπέλια της Κρήτης! Γιατί προφανώς σε πολλά μυαλά σημασία δεν έχει τί κάνεις άλλα από που κρατάει η σκούφια σου - στη συγκεκριμένη περίπτωση ποιός τσαγκάρης τακούνιασε την άσπρη σου τη μπότα. Το επιστέγασμα όλης αυτής της ηλιθιότητας το είδα σήμερα το πρωί όταν ο Αρναούτογλου είχε φορέσει μια κρητική στολή για να τονίσει πόσο πολύ αγαπάει τους κρητικούς παρά τα όσα λέγονται!
Κοινωνιολόγος δεν είμαι, ψυχίατρος δεν είμαι και σίγουρα δεν είμαι αξιότερος όλων αυτών. Αλλά θέλω να πιστεύω πως η προσωπική μου ανοησία (και της πλειοψηφίας όσων ανθρώπων γνωρίζω) δεν ταυτίζει πρόσωπα με ολόκληρες γενεές και καταγωγές. Πώς περνάει από το λιγοστό μυαλό αυτών όλων πως υπάρχει κόσμος που θα μισήσει ένα κομμάτι του ίδιου του λαού επειδή μια ομάδα αυτού φύτεψε κι εμπορεύεται τα χασίσια. Πώς μπορεί να υπάρχουν ακόμα μυαλά που να θεωρούν πως ο λαός είναι σκοταδιστικά αφελής και ηλιθιωδώς ρατσιστής? Ευτυχώς δηλαδή που υπάρχει ο Λαζόπουλος και η Μενεγάκη και ο Αρναούτογλου γιατί αλλιώς θα συναντούσα κρητικούς και θα τους πέταγα βιολογικές ντομάτες Αττικής - γιατί προφανώς στην Αθήνα εισάγουμε δεν εξάγουμε.
Είναι με τα καλά τους αυτοί οι άνθρωποι? Πού απευθύνονται ήθελα να ήξερα. Ποιό είναι το κοινό τους που τους παρακολουθεί και λέει "Αφού ο Λάκης έβαλε τον τσεβρέ στο κεφάλι κάτι παραπάνω θα ξέρει, ας πάρω ένα τηλέφωνο την κουμπάρα στα Χανιά που την είπα χασικλού προχτές".
Είναι τελικά κακό ο ανόητος να μην ακούει κανέναν που τον λέει ανόητο και να πιστεύει πως μόνο οι άλλοι έχουν χαμηλό δείκτη νοημοσύνης. Γιατί αντιμετωπίζει τον κόσμο από τον θρόνο του πανέξυπνου και ο (πολύς) κόσμος τον πιστεύει.

Κοίτα αν θέλεις τη βιτρίνα

Έξω από το Godiva στη Regent street.
Την κοιτώ και δεν βρίσκω κανένα λάθος.

Καλό απόγευμα.

Tραγούδια για τις μέρες #7

1) Don't dream, it's over - The Crowded House

2) That's what friends are for - Dionne Warwick with Elton John, Stevie Wonder & Gladys Knight

3) Take my breath away - Berlin

4) True Colors - Cyndi Lauper

5) On my own - Patti LaBelle & Michael McDonald

6) Absolute beginners - David Bowie

7) (Happy to be) Stuck with you - Huey Lewis & the News



Nanakos' 1986


Κ α λ ή ε β δ ο μ ά δ α !

Έντεκα αλήθειες για το βιβλίο του Έντεκα

1) Ο βασικός λόγος που θα αγοράσεις αυτό το βιβλίο - αν είσαι μπλόγκερ - είναι η αδυναμία που έχεις στο ιστολόγιο του Έντεκα ακόμα και αν δεν πολυδιαβάζεις παιδικά βιβλία.
2) Θα συναντήσεις πολλές από τις γνωστές εμμονές του συγγραφέα: αναφορές στην Τέχνη και την τεχνολογία, κόμικς, καρτούν.
3) Η λέξη 'Έντεκα" αναφέρεται μόνο μια φορά, όταν μια φάλαινα καλεί το υπόλοιπο κοπάδι της (για να κολατσίσουν δυό παιδάκια που την προσέβαλλαν αποκαλώντας την 'φάλαινα').
4) Το προσωπικό μου κριτήριο για κάτι που μου αρέσει (τραγούδι, βιβλίο, ταινία, φαγητό, συντροφία κλπ) είναι η λαχτάρα που νιώθω όταν αυτό συμβαίνει. Φαντάζομαι πως κανείς δεν παθαίνει εμμονή με κάτι αδιάφορο. Το έν λόγω βιβλίο το διάβασα σε 2,5 ώρες μονορούφι μέσα στη νύχτα (με την αρωγή κουραμπιέδων, νερού στο πρόσωπο και τραγούδια της Disney στο cd).
5) Το θέμα του βιβλίου είναι η Τέχνη και οι χιλιάδες τρόποι με τους οποίους αλλάζει την οπτική και τη ζωή μας. Αυτό δεν λέγεται πουθενά αλλά φαίνεται παντού. Έτσι ο συγγραφέας αντί να σηκώνει το δάχτυλο του και να μιλά με δασκαλίστικο ύφος, απλά μας μεταφέρει ένα κομμάτι του θαυμασμού και της αγάπης του.
6) Κάποια στιγμή, ως ενήλικας, μπορεί να τα σιχαθείς λιγάκι τα 4 παιδάκια που μπαίνουν σε ξένα σπίτια, αλωνίζουν και χώνουν τη μύτη τους παντού. Επίσης, σε περίπτωση που το διαβάσει το παιδί σου φρόντισε να ρίχνεις καμιά ματιά τη νύχτα στο δωμάτιο του μη τυχόν και ξεπορτίσει ζοσμένο με αυτοσχέδια όπλα και αεροζόλ.
7) Μέσα στο βιβλίο, υπάρχει η αναφορά στο δεύτερο βιβλίο της σειράς που αν κατάλαβα καλά πρόκειται ουσιαστικά για το πρώτο μέρος. Κάτι σαν prequel (αλήθεια ποιά είναι τα 11 αγαπημένα prequels?).
8) Παρ' ότι πρόκειται για μια ιστορία φαντασίας, οι χαρακτήρες είναι εξαιρετικά αληθινοί, με ελαττώματα και προτερήματα δοσμένα σε πραγματικές διαστάσεις και οικογένειες πάντα παρούσες παρά τα προβλήματα τους.
9) Το βιβλίο ασφυκτιά από αγάπη για τα ζώα, τη φύση, το δίκαιο, τη φιλία. Και όλα αυτά δοσμένα εντελώς φυσικά. Προφανώς γιατί ο συγγραφέας, πολύ σωστά και αισιόδοξα, θέλησε να δείξει στους μικρούς αναγνώστες του πως όλα αυτά είναι δεδομένα στη ζωή.
10) Τίποτε δεν συμβαίνει από μόνο του. Όλα ξεκινούν από κάπου και τα πάντα έχουν μια εξήγηση: τα μάγια, οι πίνακες, ο τεράστιος κύριος με τη μαύρη κάπα, ο θυμός του, η κλοπή των χριστουγεννιάτικων παιχνιδιών. Είναι καλό να μαθαίνουν τα παιδιά πως ακόμα και τα πιο απίθανα, παράξενα ή ανήθικα πράγματα έχουν μια αιτία που συμβαίνουν. Δεν υπάρχει το 'έτσι είναι η ζωή'. Η ζωή είναι έτσι για κάποιον λόγο που οφείλουμε να μάθουμε και να κατανοήσουμε.
11) Μαθαίνουμε γιατί ο 'Έντεκα' είναι ο 'Έντεκα' και όχι ο 'Δέκα', ο 'Δώδεκα' ή απλά ο Άρης Δημοκίδης από τη Θεσσαλονίκη!

Αγαπητέ κύριε Enteka...

... your review is coming up shortly!

υ.γ. Πληροφορίες για το βιβλίο του αγαπημένου μας μπλόγκερ εδώ
---Εσύ ακόμα να πας στο βιβλιοπωλείο?---

Σ' έχω δει κάπου...κάπου σε ξέρω

Γυρίζοντας το βράδυ στο σπίτι, όταν άλλη μια κουραστική μέρα πλησιάζει στο τέλος της, περιμένεις με χαρά να βάλεις στην πόρτα το κλειδί, το πόδι στο ζεστό νερό και το τελευταίο εκλέρ στο στόμα.
Όσοι ζουν με συζύγους/ γκόμενους(ες) ανυπομονούν ν' ακούσουν το "Γύρισες, αγάπη μου?". Όσοι έχουν και παιδιά ανυπομονούν να φιλήσουν τα γεμάτα πλαστελίνη κεφαλάκια τους.
Όσοι ζουν με τους γονείς τους δεν βλέπουν την ώρα για το κοκκινιστό της μανούλας.
Όσοι ζουν μόνοι τους με κομμένο το τηλέφωνο, από το ασανσέρ κιόλας, έχουν αποφασίσει πως πριν κοιμηθούν θα δουν το 'Μisery'.
Όσοι ζούμε με ένα τετράποδο περιμένουμε να δούμε μια ουρά να κουνιέται, δυό ποδάρια ν' ανεβαίνουν στους ώμους μας και μια γλώσσα να μας γλείφει το αυτί (saaad...very saaad!)

Aπόψε με υποδέχτηκε ένα σκυλί που έμοιαζε στον Λέννυ, μύριζε σαν τον Λέννυ, ήταν τόσο βαρύ όσο ο Λέννυ αλλά δεν ήταν ο Λέννυ! Ήταν μια παρωδία του που την φωνάζουν ΛΕΝΙΝ



Τρεις πιθανότητες υπάρχουν:

(α) Πέρασαν 2,5 χρόνια και η αδελφή μου ακόμα δεν έχει μάθει πώς ρημαδολένε τον σκύλο.
(β) Η χαράκτρια "Αλίκη" (oh, yes! η ταμπλέτα ήρθε σ' ένα φακελλάκι με καρτ βιζίτ!) είναι κουφή και κομμουνίστρια. Ή ένα από το δυο που ήταν αρκετό για να φέρει το κουλεμανσόν.
(3) Ο Λέννυ έχει βάλει μπρος την επιχείρηση "Evacuate" κι ετοιμάζει τα χαρτιά του για την Κόκκινη Πλατεία.

Ξέρεις τι είναι να φεύγεις το πρωί και να είναι παραμονές του Πολυτεχνείου κι επιστρέφοντας το βράδυ να πέφτεις πάνω στην Οκτωβριανή Επανάσταση?

Ανακαλύψαμε κάτι παλιό

"Ποτάμι κίτρινο σκίνο βαρύ
χλωμό τριαντάφυλλο
σε ξένο φράχτη
Ποιά γνώμη του 'λεγε να προχωρεί
αυτός που ανάσαινε
πριν γίνει στάχτη"

Εκεί που όλοι αναζητούν μιά εικόνα για να ζωγραφίσει χίλιες λέξεις, κάποιοι άνθρωποι χρησιμοποιούν λίγες μόνο λέξεις για να τραβήξουν χίλιες φωτογραφίες.

(Με τη φωνή της Δήμητρας Γαλάνη εδώ)

Σκηνές από ένα (πολιτι-στι-κό) Σαββατοκύριακο

Σκηνή Πρώτη
(Εγώ, εσύ και οι τρελλοί, τρελλοί παραγωγοί)

Αν πρόκειται να χάσεις μια θεατρική παράσταση αυτόν τον χειμώνα τότε σίγουρα αυτή πρέπει να είναι η "Τρελλοί, τρελλοί παραγωγοί". Αν θες να πας για να δεις τί εστί μιούζικαλ, μην πας γιατί θα χάσεις πάσα ιδέα. Αν θες να απολαύσεις τραγούδι και χορό, ετοιμάσου για (πολύ) πλέϊμπακ και dance routines Δελφιναρίου. Αν γουστάρεις τους ηθοποιούς, κάτσε σπίτι σου και δες τα σίριαλ που πρωταγωνιστούν (πριν κοπούν). Αν νομίζεις πως θα περάσεις 2 ώρες διασκέδασης, χωρίς σκοτούρες και προβληματισμό να είσαι προετοιμασμένος πως θα περάσεις 2 ώρες κάνοντας εσωτερικό μνημόσυνο σε 40 ευρώ (!) που τσιγγουνεύτηκες να δώσεις στον George Michael και τα έσκασες τώρα στον Λουδάρο. Αν όμως έχεις την περιέργεια να δεις πώς ένα διασκεδαστικό και πλούσιο μιούζικαλ μετατρέπεται σε μια κακοπαιγμένη παραστασούλα με σκηνικούλια, κοστουμάκια, χορευτικούλια και τη Βίκυ Καγιά, τότε θα την βρεις άκρως επιμορφωτική.

Σκηνή Δεύτερη
(Εγώ, εσύ και η κινεζική σου αδελφή!)

Προσοχή: Πόθος! Προσοχή: ο διπλανός ροχαλίζει! Κι εκεί που νόμιζα πως ο Ανγκ Λι με είχε ξεκάνει με το Brokeback Mountain, προχθές μου έδωσε την χαριστική βολή. Παρ' όλο που δεν κοιμήθηκα όπως οι δύο διπλανοί μου μέτρησα τα 156 λεπτά της ταινίας ένα προς ένα. Aντικειμενικά είναι μια υπέροχη ταινία: εξαιρετική εικαστικά, με δυνατούς χαρακτήρες, έντονες δραματικές σκηνές, αληθινά αδιέξοδα και εκπληκτική μουσική του Desplat. Είναι όμως σα να παρακολουθείς την "Κατάσκοπο Νέλλη" και το "Μια γυναίκα στην (κινεζική) Αντίσταση" ταυτόχρονα. Σε μια κομψότερη, βέβαια, εκδοχή αλλά στην ουσία αυτό είναι. Μέχρι να πάρει μπρος η ταινία έχει περάσει ήδη μια ώρα και εσύ έχεις ήδη ξεκα8αρίσει στο μυαλό σου πως ο πρωταγωνιστής μοιάζει εκπληκτικά στον Γεράσιμο Σκιαδαρέση/ Φατσέα και η ερωμένη/ αντιστασιακιά στην Τσιμπομαγουλίτσα. Από εκεί και πέρα δεν υπάρχει επιστροφή: αναρωτιέσαι πώς οι κινέζοι ξεχωρίζονται μεταξύ τους, πόσο κοστίζει το δαχτυλίδι-τούρτα της κυρίας Μακ Τάϊ Τάϊ και, σε στιγμές μεγάλης πλήξης, αν υπάρχουν ερωτικά βοηθήματα από μπαμπού (κι αν υπάρχουν, τρώγονται?). Αν δούλευε η χρονομηχανή μου, θα το έβλεπα στο βίντεο αφού πρώτα είχα αλλάξει μπαταρίες στο κοντρόλ.

Σκηνή Τρίτη
(Το κομματόσκυλο)

Λέννυ: Τί να ψηφίσω? Παπαντρέου, Μπενιζέλο ή Σκανταλίντη?
Νανάκος: Την Καιτούλα τη Γαρμπή να ψηφίσεις που είναι και φίλη σου.
Λέννυ: Δεν την ξέρω την κοπελιά.
Νανάκος: Κακώς! Αυτή μόνο φροντίζει για τ' αδέσποτα. Μέχρι μάντρα στο Γραμματικό ήθελε να φτιάξει.
Λέννυ: Μα εγώ δεν είμαι αδέσποτο.
Νανάκος: Σήμερα δεν είσαι, την Πρωτοχρονιά μπορεί να είσαι.
Λέννυ: Η Μπελίνα από δίπλα θα ψηφίσει Σκανταλίντη γιατί τα ματάκια του είναι πάντα νυσταγμένα και μελαγχολικά.
Νανάκος: Να πεις στη Μπελίνα πως σήμερα ψηφίζουν πρόεδρο κόμματος και όχι ποιός νάνος θα κερδίσει το ριάλιτι της Σταχτομπούτας.
Λέννυ: Η γιαγιά πάντως θα ψηφίσει Παπαντρέου γιατί κάνει τζόκινγκ και τρώει και μπρόκολο.
Νανάκος: Η γιαγιά, επίσης, πέφτει στη θάλασσα με την πετσέτα για να μην κρυώνει.
Λέννυ: Τι θες να πεις?
Νανάκος: Η γιαγιά, βρε ηλίφιο, νομίζει πως ψηφίζει άλλο Παπαντρέου. Τον Γεώργιο.
Λέννυ: Ααα! Τον Γιωργάκη τί τον είχε?
Νανάκος: Αν ήξερε πού θα το έφτανε το ΠΑΣΟΚ, μάλλον θα είχε τραβήξει την πρίζα της θερμοκοιτίδας.
Λέννυ: Ε, μόνο ο Μπενιζέλος μου έμεινε.
Νανάκος: Αυτόν να ψηφίσεις. Είναι και βαρυκόκκαλος. Να σε κεράσει κλωτσά, να ψάχνεις τον πισινό σου στον Καβομαλιά.
Λέννυ: Μα είναι χοντρός.
Νανάκος: Κι εσύ ως χοντρός θα τον ψηφίσεις. Επίσης, θαυμάζω το πολιτικό σου κριτήριο.
Λέννυ: Μπα! Τον Παπαντρέου θα ψηφίσω! Τέλος! Δώσε μου 2 ευρώ!
Νανάκος: Τί τα θες? Προχτές δεν σου έδωσα 3 ευρώ?
Λέννυ: Να γίνω φίλος του ΠΑΣΟΚ.
Νανάκος: Με 2 ευρώ σου παίρνω 2 μισόκιλες κονσέρβες και τρεις τσίκλες.
Λέννυ: Θα ψηφίσω τις κονσέρβες.
Νανάκος: Και οι φίλοι σου στο ΠΑΣΟΚ?
Λέννυ: Δεν έχω φίλους στο ΠΑΣΟΚ. Εγώ για τη Ντόρα αγωνίζομαι.

Τραγούδια για τις μέρες #6

1) Smile - Robert Downey Jr.

2) Save the last dance - Bruce Willis

3) Sigh no more ladies - Emma Thompson

4) La mer - Kevin Kline

5) She's like the wind - Patrick Swayze

6) What if - Kate Winslet

7) What's new pussycat? - Mike Myers



K α λ ή ε β δ ο μ ά δ α !

Το καλύτερο σχήμα της Αθήνας είναι το τρίγωνο.

Το παλιό "On the rocks" της παραλιακής ξανανοίγει! Kατά που πέφτει αναρωτιέσαι τώρα αυτό? Το "On the rocks" ήταν εκείνο το κέντρο στην παραλιακή που φιλοξενούσε όλα τα ονόματα της ελληνικής ποπ σκηνής. Όχι χτες - προχτές. Τω καιρώ εκείνω, όταν η Αλέξια έπινε Fanta για να ξυπνήσει ο άλλος της εαυτός και η Despina Vandi δεν είχε ανακαλύψει τον Μάϊκλ Τζάκσον και το Nip/Tuck. Γενικά ήταν ένα πολύ χαρούμενο καλοκαιρινό μέρος, χωρίς μπεζούκια,
Ανοίγει λοιπόν ξανά στο κέντρο της Αθήνας και θα λέγεται "Athens on the rocks"! Και πρόσεξε line up: Πασχάλης - Μαντώ - Σοφία Αρβανίτη! Γαμώ?! Είναι το σούπερ παντανέο σχήμα - με εξαίρεση την αγαπημένη μου Σοφία Αρβανίτη που εσχάτως είναι λες και την πλάκωσε ο Ρακιντζής με το σκάφανδρο του 'S.A.G.A.P.O.' Θα πούνε όλες τους τις μεγάλες επιτυχίες με μαλλί 00'ς και διάθεση 1988! Κάπου εκεί χωμένη θα είναι και η κόρη του Πασχάλη οπότε αν είμαστε πολύ τυχεροί μπορεί και να ακούσουμε ξανά το 'Καταπληκτικοί'!
Είναι με μεγάλη διαφορά το καλύτερο σχήμα του χειμώνα γιατί όταν όλοι θα τραγουδάνε την 'Πιτσιρίκα' και θα κάνουν tribute σε όποια μεγάλη κυρία του ελληνικού τραγουδιού μπορείς να φανταστείς, στο "On the rocks" ο Πασχάλης θα κλείνει το μικρόφωνο και θ' αφήνει τον κόσμο να τραγουδήσει αυτό:



Legend...ary!!

(Three) Kings & Queens

Ευτυχώς που δεν ζήτησε η αγαπημένη μου Fevis να συμμετάσχω στο παιχνίδι με τις κούπες γιατί δεν θα της ξαναμιλούσα! Αντίθετα, μου ζήτησε να αναφέρω 6 μπλόγκς που αγαπώ. Τα 6 πιο αγαπημένα από αυτά που έχω στα δεξιά της σελίδας. Η αλήθεια είναι πως είμαι λίγο κλασσικός στις επιλογές μου. Τα περισσοτέρα μπλόγκς που διαβάζω φανατικά, είναι τα πρώτα μπλόγκς που διάβαζα όταν ξεκίνησα αυτή τη σελίδα.
Ας πούμε, πως γίνεται να μην διαβάζω την Κουρούνα? Πως γίνεται να μην διαβάζουν όλοι την Κουρούνα? To μπλόγκ της Γιάννας όταν ξεκίνησα να γράφω εδώ ήταν σαν την σοκολάτα: η πρώτη αγάπη. Κυρίως γιατί αντικατοπτρίζει τη ζωή έτσι όπως ακριβώς είναι: κωμική, τρυφερή, σκληρή, αναπάντεχη. Γεμάτη στυλ δεν θα σε κερδίσει τόσο το ύφος του λόγου της αλλά κυρίως θα σε συγκινήσει η αλήθεια που ζει ανάμεσα σας.
Δεν καταλαβαίνω, επίσης, πώς γίνεται να μην διαβάζουν όλοι τον iblog? Πώς ζεις χωρίς να έχεις διαβάσει τα "Υπέρογκα Κλάσματα"?! Δεν θα πω περισσότερα γι' αυτόν τον υπέροχο μικρούλη. Μια βόλτα μόνο θα σε πείσει πως το μέλλον μας βρίσκεται σε πολύ αισιόδοξα και απίθανα ταλαντούχα χέρια.
Είναι ευχή και κατάρα που ο Σάκος με τα μπιφτέκια γράφει στην ελληνική γλώσσα. Αυτό το μπλόγκ θα έστελνε τον Perez Hilton στο καλάθι της τουαλέτας μέσα σε μία μέρα - και πολύ σου λέω. Η παγκόσμια σόου μπίζ έτσι όπως δεν την βλέπετε στον εγχώριο Τύπο και, κυρίως, τόσο μοναδικά σχολιασμένη που αν την είχαν ανακαλύψει οι ντόπιοι πανελίστες θα κοκκίνιζαν για την (έτσι κι αλλιώς) κατάντια τους και θα εξαφανίζονταν από προσώπου γης... για πάντα! Δεν θα πιστεύεις αυτά που θα διαβάσεις!
Από τα κλασσικά μπλόγκς που δεν μπορώ να ξεπεράσω είναι αυτό του Νικόλα Σκούρα. Μου αρέσει ο Νικόλας γιατί όταν τον γνώρισα και από κόντα κατάλαβα πως αυτό που φαίνεται στο μπλόγκ του δεν αλλοιώνει κανένα κομμάτι του εαυτού του. Μου αρέσει γιατί γράφει με χιούμορ, θυμό, προβληματισμό, εντιμότητα και τρομερή αξιοπρέπεια. Βάζει, βέβαια, μερικά βιντεάκια από τις καταδύσεις που είναι λίγο τρομαχτικά αλλά ... κανείς δεν είναι τέλειος!
Σε παρόμοιο μοτίβο με του Νικόλα (αν και ελαφρώς πιο σοβαρό) είναι το μπλόγκ του Alex A. Αγαπώ αυτό το μπλόγκ για την εξαιρετική ισορροπία του Αlex και πάνω απ' όλα την αξιοπρέπεια του. Ένα πολύ ανθρώπινο και ξεκάθαρο ιστολόγιο, χωρίς απωθημένα, χωρίς ενοχές που σε κάνει να ζηλεύεις την αρμονία που έχουν καταφέρει μερικοί άνθρωποι ανάμεσα στη λογική και το συναίσθημα τους. Ιδίως όταν είσαι με μια βαλίτσα στο χέρι!
Για το τέλος άφησα την Wonder Woman της ελληνικής μπλογκόσφαιρας, το Βατραχοκόριτσο. Αν είσαι της λογικής "σκέφτομαι και γράφω" καλύτερα να το αποφύγεις γιατί είναι τόσο χειμμαρώδες και σκληρά ειλικρινές που θα το μισήσεις. Αν είσαι γυναίκα, βέβαια, βλέποντας την Κατερίνα θα το μισήσεις πιο εύκολα. Απ' όλα όσα ανέφερα, με μεγάλη διαφορά το μπλογκ της Βατράχος είναι η γροθιά στο στομάχι.

Υ.Γ. Δεν διαβάζω σε καμία περίπτωση μπλόγκ εμμηνοπαυσικά μπλόγκς γυναικών που παίζουν μόνες τους όλες τις περσόνες του Sex & the city...οn heavy drugs.
Δεν διαβάζω μπλόγκς που δεν έχουν τόνους γιατί κουράζονται τα μάτια μου.
Δεν διαβάζω τα γκέϊ μπλόγκς που είναι ακριβώς όπως τα προαναφερθέντα εμμηνοπαυσικά αλλά στο πιο πλούσιο (και πολύ πιο κακόγουστο) καθώς βλέπεις δεκάδες κώλους και πορνοφωτογραφίες να πλαισιώνουν μια ατελείωτη εμμονή.
Αποφεύγω να διαβάζω μπλόγκς παιδιών που είναι μεταξύ 16-18 χρονών γιατί έχουν ακόμα τις σχολικές καταβολές του Καργάκου και μιλάνε όπως οι έφηβοι στη Βουλή (που μιλάνε όπως οι σιτεμένοι στη Βουλή - μπέρδεμα όπως καταλαβαίνεις).

Δυό χοντρές κυρίες

Όταν ζούσα στην Αγγλία, η αγαπημένη μου εκπομπή μαγειρικής ήταν το "Τwo Fat Ladies" . Από τον τίτλο και μόνο φαντάζομαι να καταλαβαίνεις τί γινόταν!
Την παρουσίαζαν δυό φιλενάδες η Kλαρίσα Ντίκσον και η Τζένιφερ Πάτερσον που όργωναν την Αγγλία καβάλα σε μια μοτοσυκλέτα που οδηγούσε η μία και η άλλη ήταν στουμπηγμένη στο καλάθι της μοτοσικλέτας (δεν είναι κανονικό καλάθι αλλά έτσι λέγεται αυτή η θέση με τις ρόδες στα πλάγια που έσερναν παλιά τα μηχανάκια - βλ. "Ο μάγκας με το τρίκυκλο")
Οι δυο κυρίες, λοιπόν, ήταν γύρω στα εβδομήντα (χρόνια) και εκατόν εβδομήντα (κιλά). Αντιπαθούσαν τους vegeterians και ό,τιδήποτε τους θύμιζε και πάντα μαγείρευαν λες και έπαιρναν μέρος στο διαγωνισμό "Πώς να βουλώσεις τις αρτηρίες σου με 3 μπουκιές". Το βούτυρο, το λαρδί, η κρέμα γάλακτος δεν έλειπαν ακόμα και όταν έφτιαχναν ποπ κορν. Το θέμα τους δεν ήταν να φτιάξουν κάτι υγιεινό αλλά κάτι που τους αρέσει. Μαγείρευαν πάντα με ολόφρεσκα υλικά και αν εστίαζε καλύτερα η κάμερα θα έβλεπες να τους τρέχουν τα σάλια πάνω από τον πάγκο και τα μπόλ με τα υλικά.
Κάπνιζαν, έπιναν και πάνω απ' όλα γελούσαν και τραγουδούσαν όσο μαγείρευαν. Λογικό μου φαίνεται. Με τί καρδιά να τραγουδήσεις αν ετοιμάζεσαι να φας μια σαλάτα, μια φρυγανιά και μισό γιαούρτι -2% για επιβράβευση?
Μου άρεσε αυτή η εκπομπή γιατί - πέρα του ότι είμαι λιγούρης - μου θύμιζε πως υπήρχαν μέρες όταν δεν υπήρχε η υστερία με την 'υγιεινή' διατροφή και τις γκουρμέ μινιμαλιστικές αηδίες. Από αυτές τις κυρίες έμαθα πως πρέπει να αποφεύγω όλα ανεξαιρέτως τα εστιατόρια που σερβίρουν σε μεγάλο πιάτο και το φαγητό είναι μια μπουκιά που πρέπει να υποκριθείς πως 'χαϊδεύει τον ουρανίσκο σου', 'αναζωογόνησε τις γευστικές σου αναζητήσεις' και ' σ' έφερε πιο κοντά στην τέχνη της κουτάλας'! Αυτό δεν είναι μπουκιά, είναι το θέατρο του παραλόγου! Αν όντως χωράνε όλα αυτά σε ένα νερόβραστο πιάτο που το τρως με δυό πιρουνιές, να το δώσετε στην Τατιάνα να σταματήσει να φέρνει ακέφαλους καβαλάρηδες και να προσκαλεί καρέ ορτυκιού με σως παγάκι.
Όλα αυτά τα θυμήθηκα σήμερα που είδα πως κυκλοφόρησε ένα dvd με τις εκπομπές των πριν λίγες μέρες. Και σαν φόρο τιμής - καθώς η μία από αυτές έχει πλέον πεθάνει (από καρκίνο) - θα ήθελα να σας παρουσιάσω το αγαπημένο μου φαγητό.

Αυγά με πατάτες τηγανητές

Τηγανίζετε σε καυτό λάδι ένα κιλό πατάτες. Ρίχνετε κι ένα ψιλοκομμένο κρεμμύδι και λίγη πιπεριά. Σουρώνετε το περισσότερο λάδι και μέσα στις πατάτες ρίχνετε 5 αυγά που δεν έχετε χτυπήσει. Τα ανακατεύετε όλα για 30 δευτεράόλεπτα και τα βάζετε στο πιάτο με τα χωριάτικα λουκάνικα. Αν θέλετε, καλύπτετε τα αυγά με φέτες τυριού του τόστ. Συνοδεύετε με τυρί φέτα (κατά βούληση), μια λεκάνη κόκα κόλα και δίωρο χουζούρι!

Τραγούδια για τις μέρες #5

1) Something there

2) God, help the outcasts

3) A dream is a wish your heart makes

4) He's a tramp

5) Part of your world

6) Can you feel the love tonight?

7) A whole new world



Κ α λ ή ε β δ ο μ ά δ α !

News in Brief

* Στο προχθεσινό απροειδοποίητο διαγώνισμα Κουλεμανσόν, ο μόνος που πήρε πάνω από τη βάση ήταν, φυσικά, ο Βασίλησ! Όλοι οι υπόλοιποι τα πήγατε από χάλια έως 'Βέρα-Μπεjαντάκου-χάλια'. Είστε όλοι άχρηστοι, ανεπίδεκτοι και θα ρεζιλευτείτε πανηγυρικά το καλοκαίρι, όταν στις Πανελλήνιες Εξετάσεις θα εξεταστείτε ενώπιον καθηγητών του Υπουργείου.

** Ο Λέννυ χτες πήγε κομμωτήριο και είναι σούπερ καθαρός και σφουγγαρισμένος.

*** Είδα το πρώτο μέρος του Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης αργά χθες το βράδυ και (καλύτερα να καθήσεις!) μου άρεσε! Μου άρεσαν τα τραγούδια, μου άρεσε το αφιέρωμα στο λαϊκό τραγούδι, μέχρι και τα τραγούδια που διαγωνίζονταν μου άρεσαν (πέραν της αγαπημένης μου Γάτας). Το κοινό, βέβαια, ήταν μεταξύ φθοράς κι ευθανασίας γι' αυτό προτείνω το Σάββατο στον τελικό να μην νοικιάσουν τους ίδιους κομπάρσους από τις γύρω πολυκατοικίες αλλά να βρουν λίγο πιο εκστασιασμένους... αν γίνεται.

**** Στον επιτακτικό ρυθμό μιας απαιτητικής νέας δουλειάς "Τρέχουμε-τρέχουμε, όλοι να τρέχουμε" το καλύτερο αντίδοτο είναι μια μέρα (συγκεκριμένα η σημερινή) που θα ανακηρύξεις "Οfficial Day of Doing Nothing" τραγουδώντας "η ζωή είναι μια βαρκάδα/ πες στην Κούλα να φέρει βυσσινάδα".

***** Προχθές το βράδυ, σ' ένα γρήγορο ζάπιννγκ, πήρε το μάτι μου τη Μαρινέλλα στον Σεργουλόπουλο και την Μπακοδήμου. Χθες έμαθα πως δεν ήταν η Μαρινέλλα αλλά ο κομμωτής της που λογικά κερδίζει με διαφορά όλα τα 'look alike contests'. Μετά από αυτό θα ήθελα να δω τον κομμωτή της Amy Winehouse. (Λες αν κάνω πολύ παρέα με τον κομμωτή μου Γιώργο να γίνω κοντός, bodybuilder, αλκοολικός και στρέητ?)

****** Το Σαββατοκύριακο θα βρέχει και θα πέσει η θερμοκρασία aka "στρώσε το στρώμα σου για δυό"!

Sweet November

Παντού θα υπάρχει ένα παράθυρο με θέα στο φως κι ένα πιάτο με αχνιστές τηγανητές πατάτες.
Βρήκα αυτή τη φωτογραφία μου στα άλμπουμ των γονιών μου
και μου ήρθε αυτή η σκέψη...
πως πέρασαν δηλαδή όλα αυτά τα χρόνια με φως και πατάτες.
Καλό μήνα! Σε όλους... ανεξαιρέτως!