Ευχαριστώ τον Αλέξαντρο γι'αυτό το μουσικό άκουσμα....

Αυτή η γη κι ο ουρανός
μου τάξανε δεκάδες καλοκαίρια.
Τους πίστεψα και γύρισα
τον κόσμο όλο ψάχνοντας για σένα.

Ο άνεμος χρωματιστός
φυσούσε προς τα λόγια που μου είπες.
Στο μαύρο φως, το κρύο φως
της νύχτας που δεν γνώρισες ποτέ σου.

Σε ποιον έρωτα ζω,
σε ποιον έρωτα ζω,
σε ποιον έρωτα ζω...

Γονάτισα και έκλαψα,
τα χείλη μου στερήθηκαν το θάρρος.
Με ρώτησαν αν έσβησε
το πάθος που με έστελνε κοντά σου.

Δεν ήξερα, ταράχτηκα,
μετάνιωσα σαν να 'ταν όλα ψέμα.
Μα πείσμωσα κι απάντησα
πως όπου κι αν κοιτάξω βλέπω εσένα.

Σε ποιον έρωτα ζω,
σε ποιον έρωτα ζω,
σε ποιον έρωτα ζω...

Κι είναι η μοίρα μου,
χορεύω και γλεντώ με το κρασί σου.
Χαμογέλα μου, έλα και μίλα μου
το πεπρωμένο, το ονειρεμένο.

 Απόηχος

Βλέμματα θρυματίζουν την ερημιά μου
εκείνη που φυτρώνει
σαν αγριολούλουδο στο σβέρκο της μοναξιάς.

Ήχοι που το πλατάγιασμά τους
κεντρίζει το μυαλό μου
όταν η βρύση των αισθήσεων
στερεύει και παγιδεύει
την παιδικά ενήλικη ψυχή μου.

Το τραίνο μου δεν σταματάει πουθενά
με θωρεί αγέρωχα
με αμετάκλητη αυστηρότητα
εξανεμίζοντας την ανησυχία
της πλασματικής δυστυχίας!

24/08/09

« Celui qui a vécu jusqu’au bout l’orgueil de la solitude n’a plus qu’un rival : Dieu.  »

de Emil Michel Cioran

...que sera,sera...

Καλημέρα...