Πέμπτη 31 Μαΐου 2012

CET AMOUR
Jacques Prévert


Cet amour

Si violent
Si fragile
Si tendre
Si désespéré
Cet amour
Beau comme le jour
Et mauvais comme le temps
Quand le temps est mauvais
Cet amour si vrai
Cet amour si beau
Si heureux
Si joyeux
Et si dérisoire
Tremblant de peur comme un enfant dans le noir
Et si sûr de lui
Comme un homme tranquille au millieu de la nuit
Cet amour qu faisait peur aux autres
Qui les faisait parler
Qui les faisait blêmir
Cet amour guetté
Parce que nous le guettions
Traqué blessé piétiné achevé nié oublié
Parce que nous l’avons traqué blessé piétiné achevé nié oublié
Cet amour tout entier
Si vivant encore
Et tout ensoleillé
C’est le tien
C’est le mien
Celui qui a été
Cette chose toujours nouvelle
Et qui n’a pas changé
Aussi vrai qu’une plante
Aussi tremblante qu’un oiseau
Aussi chaude aussi vivante que l’été
Nous pouvons tous les deux
Aller et revenir
Nous pouvons oublier
Et puis nous rendormir
Nous réveiller souffrir vieillir
Nous endormir encore
Rêver à la mort,
Nous éveiller sourire et rire
Et rajeunir
Notre amour reste là
Têtu comme une bourrique
Vivant comme le désir
Cruel comme la mémoire
Bête comme les regrets
Tendre comme le souvenir
Froid comme le marbre
Beau comme le jour
Fragile comme un enfant
Il nous regarde en souriant
Et il nous parle sans rien dire
Et moi je l’écoute en tremblant
Et je crie
Je crie pour toi
Je crie pour moi

Je te supplie
Pour toi pour moi et pour tous ceux qui s’aiment
Et qui se sont aimés
Oui je lui crie
Pour toi pour moi et pour tous les autres
Que je ne connais pas
Reste là
Lá où tu es
Lá où tu étais autrefois
Reste là
Ne bouge pas
Ne t’en va pas
Nous qui sommes aimés
Nous t’avons oublié
Toi ne nous oublie pas
Nous n’avions que toi sur la terre
Ne nous laisse pas devenir froids
Beaucoup plus loin toujours
Et n’importe où
Donne-nous signe de vie
Beaucoup plus tard au coin d’un bois
Dans la forêt de la mémoire
Surgis soudain
Tends-nous la main
Et sauve-nous

pour vous mon cher ami!réel ou bien irréel...

Κυριακή 27 Μαΐου 2012


Vrai

Huit heures, place du Châtelet, dans ce café où les chaises ne sont pas encore rangées, où la vaisselle opaque s’étale dans tous les coins.
Je ne saurai jamais si je dors bien. Plus la pluie est fine, plus le monde est loin. Et il faudrait attendre, il faudrait descendre pour retrouver le soir sec, pour retrouver cent lumières au moins aux voitures fortes et justes, aux cloches des champs et, ni dans l’air, ni dans l’eau, tous les gracieux sillages des bonnes santés obscures. À la bonne heure, on n’abuse pas de la vue ici !

  -Paul ÉLUARD
Recueil : "Les Nécessités de la vie et les conséquences des rêves"

Πέμπτη 24 Μαΐου 2012

Περιμένοντας τὸ βράδυ

Δὲν ξέρω πῶς, δὲν ξέρω ποῦ, δὲν ξέρω πότε, ὅμως τὰ βραδιὰ
κάποιος κλαίει πίσω ἀπὸ τὴν πόρτα
κι ἡ μουσικὴ εἶναι φίλη μας – καὶ συχνὰ μέσα στὸν ὕπνο
ἀκοῦμε τὰ βήματα παλιῶν πνιγμένων ἢ περνοῦν μὲς
στὸν καθρέφτη πρόσωπα
ποῦ τὰ εἴδαμε κάποτε σ᾿ ἕνα δρόμο ἡ ἕνα παράθυρο
καὶ ξανάρχονται ἐπίμονα
σὰν ἕνα ἄρωμα ἀπ᾿ τὴ νιότη μᾶς – τὸ μέλλον εἶναι ἄγνωστο
τὸ παρελθὸν ἕνα αἴνιγμα
ἡ στιγμὴ βιαστικὴ κι ἀνεξήγητη.
Οἱ ταξιδιῶτες χάθηκαν στὸ βάθος
ἄλλους τοὺς κράτησε γιὰ πάντα τὸ φεγγάρι
οἱ καγκελόπορτες τὸ βράδυ ἀνοίγουνε μ᾿ ἕνα λυγμὸ
οἱ ταχυδρόμοι ξέχασαν τὸ δρόμο
κι ἡ ἐξήγηση θὰ ᾿ρθεῖ κάποτε
ὅταν δὲν θὰ χρειάζεται πιὰ καμία ἐξήγηση
Ά, πόσα ρόδα στὸ ἡλιοβασίλεμα – τί ἔρωτες Θέε μου, τί ἡδονὲς
τί ὄνειρα,
ἂς πᾶμε τώρα νὰ ἐξαγνιστοῦμε μὲς στὴ λησμονιά.

- Τάσος Λειβαδίτης

Παρασκευή 11 Μαΐου 2012

 Μεταμόρφωση

Άχραντο όνειρο μέσα από αχλύ
και τ'ασχημάτιστο που σχηματίζεται,
στο αχνό παιχνίδισμα της αυγής
χρωμάτων σύνθεση που ξεδιαλύνεται,
λευκά οράματα παίρνουν περίγραμμα,
γυναίκα - μάγισσα σ'εσένα έρχεται
Στην κάτω χώρα μια απεικόνιση,
μια μετουσίωση και μια ενσάρκωση
και μια ανάμνηση απ'των αοράτων
την άπιαστη χάρη, τη θεία μορφή
Ασύλληπτο άρωμα γύρω της σκορπίζει
λευκοντυμένη σαν προχωρεί
φτάνει κοντά σου θριαμβική,
ναϊάδας γνέματα, σειρήνας χάδια,
ένα φιλί - νέκταρος κέρασμα
από συμπόσιο σε Ολύμπου δώματα

Είναι τα μάτια της γαλήνια θάλασσα,
είναι το βλέμμα της ουράνιο φως,
είναι η φωνή της μια μελωδία,
είναι το Είναι της μια αρμονία,
είναι η αγκαλιά της μέθη κι ανέβασμα
σε Παραδείσου στερνό σκαλί
Άχραντο όνειρο μέσα από αχλύ
και τ'ασχημάτιστο που σχηματίζεται
κι απομακρύνεται,
με πάτημα ελαφρύ και εξωτική
γυναίκα - μάγισσα απ'το προσκήνιο αποχωρεί

Στο αχνό τρέμουλο της δύσης
μέσα απ'το σύννεφο που ξεδιαλύνεται
αιθερογέννητη, θριαμβική
ολέθρου οπτασία αυτή ξανάρχεται
Είναι τα μάτια της άγρια θάλασσα,
είναι το βλέμμα της φωτιά κόλασης,
είναι η φωνή της ύαινας ουρλιαχτό,
είναι το Είναι της άγονη έκταση,
είναι η αγκαλιά της τύλιγμα φιδιού,
είναι το χάδι της θανάτου άγγιγμα και γκρέμισμα
βαθιά σε Ταρτάρων στερνό σκαλί
Απαίσιο όνειρο μέσα από αχλύ
και τ'ασχημάτιστο που σχηματίζεται
κι απομακρύνεται,
με πάτημα ελαφρύ και εξωτική
γυναίκα - μάγισσα απ'το προσκήνιο αποχωρεί


 (c) Μανώλης Μεσσήνης