Smashing Pumpkins-Zeitgeist

Οι Smashing Pumpkins έβγαλαν έναν ακόμη δίσκο που υπήρξε αντικείμενο συζήτησης. Μπορεί η απουσία του James Iha να είναι αισθητή, και οι SP να είναι πλέον ντουέτο, αλλά φαίνεται να ανοίγει ένα νέο κεφάλαιο στην ιστορία τους. Ο, απεξαρτημένος από τα ναρκωτικά, πλέον, Jimmy Chamberlain (drums) φαίνεται να διανύει περίοδο μεγάλης φόρμας. Και τέλος ο Billy Corgan, έχει γράψει κάποιους από τους πιό τρομακτικούς στίχους του. Από το εισαγωγικό “Is there anyone afraid…” του Doomsday Clock, ο ακροατής μπαίνει κατευθείαν στο κλίμα που επικρατεί στην μετά 9/11 Αμερική. Γιατί το Zeitgeist είναι ένας δίσκος που μιλά για την κατάσταση στην Αμερική, για το καθεστώς φόβου και ανελευθερίας υπό το οποίο ζει ο μέσος Αμερικάνος. Και αυτό γιατί η Αμερική βυθίζεται όλο και περισσότερο σε έναν ιδιότυπο αυταρχισμό, όπου η αποκλίνουσα συμπεριφορά σου βάζει κατευθείαν την ταμπέλα του επικίνδυνου. Ένας δίσκος γεμάτος παραμορφωμένες κιθάρες, ιδανικό soundtrack για την περιγραφή του νέου αμερικάνινκου ονείρου. Του αμερικάνικου εφιάλτη.

Robert Plant & Alisson Krauss-Raising Sand

Ο ένας είναι μία από τις ποιό χαρακτηριστικές φωνές της παγκόσμιας ροκ σκηνής, ένας εξηντάρης που έχει κρατήσει την φωνή του στα ίδια σχεδόν επίπεδα με τα νιάτα του. Αυτή, είναι η μεγάλη ελπίδα της country, ένα από τα μεγαλύτερα ταλέντα που έβγαλε η εν λόγω σκηνή. Οι δύο τους τραγουδούν υπό την καθοδήγηση του μεγάλου Τ-Bone Burnett. Το αποτέλεσμα είναι ένας δίσκος που κάνει πολύ καλή χρήση της Αμερικάνικης μουσικής παράδοσης. Ένας δίσκος δεν αποπνέει την κλασική βλαχιά μιας οιασδήποτε ηχογράφισης από το Nashville, αλλά φέρνει στο μυαλό περισσότερο τα τραγούδια της Joni Mitchell, ανακατεμένα με τα μπλουζ του Αμερικάνικου Νότου (λίγο Leadbelly ίσως;) και την γλυκιά μελαγχολία του Jeff Buckley. Και οι δύο εκτελούν τα φωνητικά τους καθήκοντα στο έπακρο, δημιουργώντας έναν ιδανικό δίσκο για εκείνες τις βραδυές που απαιτούν χαμηλωμένα φώτα και μια γερή δόση bourbon.

Orishas-El Kilo

Οι Orishas είναι τρεις Κουβανοί που ζουν μόνιμα στο Παρίσι. Παίζουν, βασικά, hip hop, αλλά το ανακατεύουν με γερές δώσεις από salsa, soul και funk. Οι στίχοι τους είτε είναι ήρεμοι, είτε εκφράζουν, υπογείως, την οργή. Τραγουδάνε για τον Fidel, για τον Che, για τον ρατσισμό, για την ξενιτιά, για τους μπάτσους που δέρνουν τους μετανάστες και ένα σωρό πράγματα που απασχολούν τα απανταχού ανήσυχα πνεύματα. Ίσως να είναι και το καλύτερο δισκάκι για να ακούει κανείς περιδιαβαίνωντας του δρόμους μιας πόλης που δεν φαίνεται να τον γουστάρει καθόλου.

Bjork-Volta

Ο τελευταίος δίσκος της Bjork είναι μνημείο εκκεντρικότητας. Η θεότρελη Ισλανδή πότε στέλνει απειλειτικά μυνήματα, πότε απαγγέλει ποιήματα που ακούγονται σε ταινίες του Ταρκόφσκι (συγκεκριμένα το Stalker), και πότε στέλνει κύματα μιας παράξενης αιθέριας γλύκας. Το γενικό πρόσταγμα έχει ο πασίγνωστος Timbaland, ο οποίος στρώνει προσθέτει αρκετό στρας και λούσο στην παραγωγή ενώ ο πασίογνωστος τροβαδούρος-τραβεστί Anthony βάζει την φωνή του στις πιο λυρικές στιγμές του δίσκου (τα ντουέτα The Dull Wings of Desire και My Juvenile. Γενικά η Bjork είναι μια ευφυέστατη συνθέτις, μια τραγουδίστρια με μια ευρεία γκάμα δυνατοτήτων, και μια ντροπαλή, παράξενη, αλλά άκρως ενδιαφέρουσα καλλιτέχνις.

Socrates featuring Vangelis Papathanasiou-phos

Socrates featuring Vangelis Papathanasiou-phos

Ο δίσκος που έκανε τους Socrates γνωστούς ανά το παγκόσμιο. Ο τρόπος που παίζειν κιθάρα ο Γιάννης Σπάθας δείχνει τι ισχυρές επιρροές από τον Hendrix ενώ ο Παπαθανασίου ππροσθέτει στην ψυχεδελική ατμόσφαιρα. Ο Γιώργος Τρανταλλίδης έχει ένα στυλ παιξίματος που φανερώνει την αγάπη προς τους μεγάλους ντράμερ της εποχής: Mitch Mitchell, Ginger Baker, John Bohnam, Keith Moon.. Όσο για τον Αντώνη Τουρκογιώργη, είναι στάνταρ ο πιο ball-άτος frontman του Ελληνικού ροκ της εποχής (μιλάμε εν έτει 1976) μετά τον Σιδηρόπουλο και τον Πουλικάκο. Αν και το χιτάκι βρίσκεται στην αρχή του δίσκου (Starvation), η κορύφωση έρχεται στο κλείσιμο του δίσκου (Mountains), όπου η Ηπειρώτικη μουσική παράδοση ενώνεται με το άγριο ροκ εντ ρολ των αρχών της δεκαετίας του 70, γισ να καταλήξουν σε ένα ημι-βουκολικό ψυχεδέλικό-blues κιθαριστικό σόλο, το οποίο σε φέρνει σε μια κατάσταση πνευματικής Νιρβάνα, παρόμοια με αυτή που νιώθει κανείς αντικρύζοντας τη μαγευτική παραλία του Μπάλλου, ή τη θέα από τις Πλαγιές του Βερμίου και της Πίνδου….

Του soundtrack της ζωής μου (και γιατί το επέλεξα)

Bob Dylan- Lay Lady Lay ( πάντα ερωτευμένος, με κάποια)
Bob Dylan- Love Minus Zero ( αλλά ανταπόκριση μηδέν)
Bob Dylan- The times they are a changing (ε θα γυρίσει ο τροχός)
Frank Zappa- Bobby Brown ( το κράξιμο του υπέρτατουχαζοχαρούμενου νεόπλουτου)
Maggie’s Farm- Bob Dylan ( Όχι δεν γουστάρω εργασιακό μεσαίωνα)
Για την Αγάπη Αυτή- Ρόδες (και όλες τις άλλες)
Εδώ- Τρύπες ( το υπέρτατο συγκρουσιακό τραγούδι, ιδίως όταν είσαι φάτσα κάρτα στους μπάτσους)
Into my arms- Nick Cave (αγκαλίτσα;)
Rid Of Me- PJ Harvey (σ’ αγαπάω ακόμη μ’ακούς;)
Time of your Life- Greenday (το τραγούδι καρτ-ποστάλ)
I’m bored- Iggy Pop ( σας βαρέθηκα όλους, ακούτε)
Guantanamo- active member ( γιατί με αυτό ξυπνάει ο αντιιμπεριαλισμός μου)
Sittin at the Dock of the Bay- Ottis Redding (γιατί και εγώ βρέθηκα ξενητεμένος μπας και ακολουθήσω τα όνειρα μου, αλλά μάλλον δύσκολα τα βλέπω)
The Lunatics have taken over the asylum- Fun Boy Three (όταν γράφτηκε, αναφερόταν σε Ρ’ηγκαν και Θάτσερ.....τώρα απλά τα ονόματρα έχουν αλλάξει, αλλά σχεδόν οιίδιοι παράφρωνες είναι στο τιμόνι)
Good Times Bad Times- Δημήτρης Πουλικάκος
( γιατί οΠουλίκαςτραγουδά δίχως αύριο)
Joe Hill-Joan Baez ( Ο Joe Hill ήταν ένας συνδικαλις΄της που σκότωσαν τα αφεντικά στη δεκαετία του ’60. Ακόμα το πνεύμα του βρίσκεται σε όλους τους αριστερούς απεργούς)
Diamonds and Rust- Judas Priest ( άλλος ένας καταραμένος έρωτας)
Refuse Resist- Sepultura ( Αρνήσου...Μην υπακούς)
Suicide-Bobby Gailor (Στην αρχή λες.....δε γαμιεται εαν ζήσω η πεθάνω.....προς το τέλος όμως, σου δίνει να καταλάβεις ότι η αυτοκτονία είναι λίγο μαλακία)
MC5- American Rouse (αντιπολεμικό, αντιαμερικανικό)
Stooges- Search and destroy (τέρμα γκάζια, αυτοκαταστροφή και wah wah)
Resistesncia- Ska p (αντισταση στα καταπίεστικά αφεντικά)
Navidad- Ska p (και εαν ο Χρηστός ήταν απλά ένας σοσιαλιστής;)
Little Wing- Jimi Hendrix (μια ονειρική ύπρξη που καβαλά τη φαντασία του μεγάλου κιθαρίστα)
Small Town Boy- Paradise Lost (Αχ, αυτές οι τάσεις φυγής)
Enter Sadman- Metallica (όταν μπαίνουν τα δρθμς, σου έρχεται να τα σπάσεις)
Motorbike to Heaven-Salad (Ταξιδιάρα Ψυχή που ειμαι.....)
Slash and Burn- Manic Street Preachers (και θα καώωωωω)
Suicide is Painless- Johny Mandell (τουλάχισοτν είναι καλύτερη από τον μιλιταρισμό)
Respect-Aretha Franklin (Σεβαστείτε τα δικαιώματα μας)
This is a man’s world- James Brown (ναι αλλά τι αξία έχει χωρίς τις γυναίκες;)
Living after Midnight- Judas Priest (Είμαι και νυχτόβιος)
I fought the Law- Clash (μου αρέσει και να «παρανομώ»)
Common People- Pulp (and dance, and drink,and screw, ‘cause there’s nothing else to do)
Trash- Suede (this is MY generation)
Hymn of the Big Wheel- Massive Attack (Ύμνος στην αλλαγή του κόσμου)
Different- Deus Ex Machina (κάποια πράγματα δεν σε κάνουν να διαφέρεις)
Clandestino- Manu Chao (τελικά είμαστε και εμείς λαθραίοι)
More- Sisters Of Mercy (η πεμπτουσία του καπιταλισμού)
My Country- New Model Army ( no rights were given to us by the grace of GOD)
The Killing Moon- Echo and the Bunnymen (ένα θα πω...Donnie Darko)
Lips Like Sugar- Echo and the Bunnymen (ακόμα θυμάμαι τη γεύση των χειλιών της)
Just Like Heaven- Cure (you, young and only....)
The Guns of Brixton- Clash (You us, you can bruise us, but you’ll have to answer to the guns of Brixton)
My Way- Sid Vicious (Και ο μέγας Σιντ κατακρεουργεί κατά βο΄λυλιση και το δοκούν το τραγούδι του Σινάτρα....Just Sublime)
Get Up Stand Up- Bob Marley ( Καιρός να παλέψεις για ότι αξίζεις)
Atlantic City- Bruce Springsteen (Η κατάρα και ο σοπαραγμός της ζωής ενός μέσου αμερικάνου προλετάριου)
I believe in Miracles- Ramones (κι ομως, γίνονται)
53rd and 3rd- Ramones ( I was a green berret in the Vietnaham)
Ever fallen In love-Buzzcocks (πάντα ερωτευόμουν όσες δεν έπρεπε)
Baba O Rilley- the Who (don’t try, don’t raise your eye, It’s only teenage wasteland)
Pink Floyd- Hey You (Εσύ, που το παίζεις αδιάφορος, έλα πολέμησε στο πλάι μου)
Pink Floyd- Set the Controls for the Heart of the Sun ( είστε για ένα τριπάκι;)
You can never hold back Spring- Tom Waits (ανίκητος ο έρωτας)
Me Cago un Amore- Tonino Carotone ( E un mondo dificcile)
There is a Light that Never Goes Out- Smiths ( And if a double decker bus, crashes into us, to die by your side, oh what a heavenly way to die)
I Just Can’t get enough- Depeche Mode ( δεν χορταίνω την αγάπη σου)
Always Look on the Bright Side of Life- Monty Pythons (όποτε με πιάνουν οι μαύρες μου, με αυτό το κομμάτι η διάθεση μου ανεβαίνει κατακόρυφα)
Summertime- Janis Joplin ( καλοκαιρινή χαλάρωση, ηλεκτρική φωνή)
Youth Against Fascism- Sonic Youth (γιατί είμαστε antifas)
Tori Amos- Cornflake Girl (η γλυκεία φωνή και το πιάνο της Tori)
The Pogues- And the band played Walzing Matilda ( η φρήκη του πολέμου, μέσα από τα μάτια ενός πιτσιρίκου που στα 16 του πήρε μέρος στην μάχη της Καλλίπολης)
God’s Away on Busines- Tom Waits (Ο Θεος μας άφησε μόνους, καιρός να πάρουμε τη ζωή μας στα χέρια μας)
Velvet Underground-All Tomorrow’s parties ( Η ζωή είναι πότε του ύψους και πότε του βάθους......ως αληλουχία)
Cat People-David Bowie (Keep the fires revolutionary burning)

Rachid Taha-Made in Medina

Τι γίνεται όταν η μεγαλύτερη φωνή της Αλγερινής ροκ μουσικής βρίσκεται στο ίδιο στούντιο με έναν από τους μεγαλύτερους βρετανούς παραγωγούς του περασμένου αιώνα; Μα βγαίνει ένα από τα ποιο βέβηλα μείγματα που κυκλοφόρησαν ποτέ στην Ευρωπαϊκή δισκογραφία.
Λοιπόν, έχουμε και λέμε. Αιθιστικοί οριεντάλ ρυθμοί, ένα ούτι που στέλνει επαναλαμβανόμενα ωστικά κύματα στον εγγέφαλο, ηλεκτρονικές παρεμβάσεις που μοιάζουν βγαλμένες από τα καλύτερα beatbox του Γαλλικού χιπ χοπ, και όλα αυτά συνεπικουρούμενα από πληθωρικές (όχι σε τεχνική , αλλά σε γέμισμα του ήχου) μπασογραμμές, και παραμορφωμένες κιθάρες. Το γενικό πρόσταγμα σε αυτή τη δουλειά έχει ο πασίγνωστος Steve Hillage, ο οποίες επιμελείται και το κιθαριστικό-προγραμματιστικό κομμάτι της δουλειάς, ενώ ο Rachid Taha αναλαμβάνει, με την χαρακτηριστική ημι-τσιφτιτελέ, ημί-πανκ φωνή του να δώσει το κάτι παραπάνω. Οι στίχοι αναφέρονται κυρίως στην αποξένωση , την ανεργία, το χάος, και όλα τα κακά που απορρέουν από την ζωή στις σύγχρονες μεγαλουπόλεις. Σαν στιχουργός ο Taha είναι αιχμηρός, ιδιοφυέστατος θα έλεγα, αν και η αγγλική μετάφραση των στίχων του (όποτε τραγουδά στα Αραβικά και πότε στα Γαλλικά), χάνει ένα μεγάλο μέρος από τη μαγεία του αυθεντικού στίχου.
Πάντως η αγάπη που έχει ο Taha για την μουσική της πατρίδας του του βγαίνει σε καλό. Οι αναρίθμητες αναφορές του στην μουσική παράδοση της Βορείου Αφρικής, προσθέτουν μια παραπάνω στρώση γοητείας σε αυτό το ανατρεπτικό έργο, το οποίο κάποια μυαλά στις Βερσαλίες και τον λευκό Οίκο, ίσως να θέλουν να καεί.
Από αυτήν την έμορφη σειρά από ηχιτικά τοπία, ξεχωρίζουν πολύ οριακά τα Barra Barra, Medina, Foqt Foqt , Hey Anta

9,5/10

Los De Abajo-Latin Ska Force

Κάτι ψήνεται στην εναλλακτική σκηνή της Πόλης του Μεξικού. Βασικά οι «Από Κάτω», αποτελούσαν το καλύτερα κρυμένο μυστικό της τοπικής σκα κοινότητας, μέχρι που άρχησαν να παίζουν σε συναυλίες για την ενίσχυση του Ζαπατιστικού Μετώπου. Αυτό μεγάλωσε την απηχισή τους, και τον Σεπτέμβρη του 2005 τους έφερε στην χώρα μας, σε μια συναυλία που έμεινε αξέχαστη, με αποκορύφωμα τον Κάρλος Κορτές να αφήνει το μπάσο , και να κάνει μπρέικντανς επι σκήνής, ενώ η απίστευτα δεμένη rhythm section ( Vladimir Garnica κιθάρα, Yocupitzio Arellano και Carlos Cuevas εναλλάξ στα κρουστά και τα ντραμς), να συνεχίζει να βαράει ακάθεκτη.

Τέλος πάντων, τέρμα η απόκλιση και περνάμε στα διαδικαστικά. Οι «Από κάτω» παίζουν ένα υβριδιο ανάμεσα στην μουσική παράδοση των Μαριάτσι και το ska, ενώ μπαίνουν εμβόλιμα ηχιτικά δείγματα, είτε από κάποιο dial-up σε διαδικασία σύνδεσης με το ίντερνετ, είτε από την τελευταία ομιλία του Αλιέντε , και κάποια από τις ομιλίες του Συνταγματάρχη Κάρλος, και άλλα.πολλά.
Το μουσικό αποτέλεσμα είναι ενδιαφέρον, και οι σπιντάτοι ρυθμοί του δίσκου δείχνουν μια διονυσιακή ατμόσφαιρα, εμπλουτισμένη με πολιτική και……..έρωτες

Para todos todo y para nosotros nada, λοιπόν, και για αυτούς ένα
8/10