ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ...

...με υγεία και δύναμη για όλους!

Και για να μην ξεχνιόμαστε...

Γιατί πάντα από εκεί ερχόταν, έρχεται και θα'ρχεται η ελπίδα για τους λαούς... ΨΗΛΑ ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ!

Τιμή και Δόξα στον αντιφασίστα μαχητή Θανάση Κοσσέ!

Στις 18 Νοέμβρη, στο μαρτυρικό Ντονιέτσκ της Ανατολικής Ουκρανίας, έπεσε νεκρός από πυρά των φασιστών παρακρατικών συμμοριτών του καθεστώτος του Κιέβου, ο Έλληνας φωτορεπόρτερ και αντιφασίστας μαχητής, Θανάσης (Φάνια) Κοσσέ.

Με καταγωγή από το χωριό Ραζντόλνιε, έξω από το Ντονιέτσκ, ο 49χρονος Θανάσης ζούσε τα τελευταία 20 χρόνια στην Ελλάδα με την οικογένειά του, τη σύζυγο και τα δυο παιδιά του. Όπως λέει ο ίδιος σε μια συνέντευξή του:

«Με λένε Θανάση, οι φίλοι με φωνάζουν Φάνια, κατάγομαι από την Κριμαία, είμαι Ρωμιός της Αζοφικής και γεννήθηκα στο Ραζντόλνιε, έξω από το Ντονιέτσκ. Έζησα είκοσι χρόνια στην Ελλάδα κι άφησα πίσω μου τη γυναίκα μου την Ελένη, το γιο μου τον Πέτρο και την κόρη μου την Αφροδίτη. Είμαι 49 ετών, ορίστε η ταυτότητά μου. Δεν πρόκειται να γυρίσω στην Ελλάδα μέχρι να νικήσουμε. Σας περιμένω όλους εδώ για να γιορτάσουμε τη νίκη. Οι δικοί μου διαμαρτυρήθηκαν, γκρίνιαξαν, αλλά ήξεραν ότι δεν μπορώ να αλλάξω την απόφασή μου … Τώρα δεν είναι η ώρα για ουδετερότητα. Τώρα πρέπει να χτυπηθούν οι φασίστες κι οι εγκληματίες κατακέφαλα! » – Θ. Κοσσέ, Ιούλιος 2014

Καλό ταξίδι, σύντροφε Φάνια. Έπεσες σαν ήρωας, μα ο αγώνας και η θυσία σου δε θα πάει χαμένη. Θα ζεις στους αγώνες των προοδευτικών ανθρώπων, για την εθνική και κοινωνική απελευθέρωση των λαών όλου του κόσμου.

Οι Fates Warning απόψε στην Αθήνα

Για μια ακόμα φορά οι γκουρού του prog metal, οι Αμερικανοί Fates Warning θα βρίσκονται απόψε στη σκηνή του Gagarin 205, μετά από μια εμφάνιση που άφησε - όπως άλλωστε ήταν αναμενόμενο - εξαιρετικές εντυπώσεις, χθες στη Λάρισα. Μαζί τους, οι Ιταλοί Headless, βετεράνοι του prog hard rock/metal ήχου οι οποίοι επέστρεψαν το 2011 στην ενεργό δράση μετά από σιωπή 11 ετών από τα μουσικά δρώμενα. Στα αξιοσημείωτα της μπάντας, η παρουσία του σπουδαίου Goran Edman στα φωνητικά (ex-Malmsteen, ex-John Norum). Το live "ανοίγουν" οι έλληνες prog metallers Six For Nine, με τον Fotis Bernardo (των Septic Flesh) σε εμφάνιση έκπληξη πίσω από το μικρόφωνο.

Αυτά τα πολύ ενδιαφέροντα αναμένονται απόψε στο Gagarin 205. Όσο για την ποιότητα των FW, ό,τι και να ειπωθεί θα είναι λίγο. Με 11 full-length albums, 4 singles και άλλα τόσα demos/ep's από το 1984 ως σήμερα, είναι μια μπάντα-σταθμός στην ιστορία του progressive metal, μπάντα που τόλμησε να πειραματιστεί με τον ήχο της εξελίσσοντάς τον στο διάβα των (πολλών) χρόνων της μουσικής της διαδρομής, μπάντα-σημείο αναφοράς για πολλά μικρά και μεγάλα "ονόματα" της συγκεκριμένης σκηνής. Οι μελωδίες του ελληνικής καταγωγής Jim Matheos (guitars) και του Frank Aresti (guitars), δένουν άψογα με την εκφραστική αρτιότητα της φωνής του Ray Alder (vocals), ενώ το στιβαρό rythm section της μπάντας στηρίζεται στους Joey Vera (Armored Saint, ex-Anthrax, ex-John Arch) στο μπάσο και Bobby Jarzombek (Arch/Matheos, Halford, ex-Riot, ex-Iced Earth) στα τύμπανα.

Για να θυμούνται οι παλιοί του είδους και για να μαθαίνουν οι νεότεροι τι εστί progressive metal. Όσοι πιστοί ...στο Gagarin 205!

ΥΓ. Τα κομμάτια που "επενδύουν" τη σημερινή ανάρτηση είναι τα θρυλικά The Eleventh Hour από το LP Parallels (1991, Metal Blade Records) και Guardian από το LP Awaken the Guardian (1986, Metal Blade Records).

Τραγούδι της ημέρας, 13/11/2014

Από καλό φίλο μας λάβαμε το καταπληκτικό βιντεάκι που ποστάρουμε σήμερα, "επενδυμένο" με μια super εκτέλεση (σε ροκ ρυθμούς) του παλιού, επαναστατικού ρώσικου τραγουδιού με τον (μεταφρασμένο στα αγγλικά) τίτλο White Army, Black Baron.

Για την ιστορία, White Army (Λευκός στρατός ή αλλιώς "λευκοί") ήταν η ονομασία του αντεπαναστατικού στρατού που πολέμησε μετά τον Οκτώβρη του 1917 ενάντια στην επικράτηση της σοβιετικής εξουσίας και υπέρ της παλινόρθωσης της Προσωρινής Κυβέρνησης (δηλ. της αστικής τάξης και των ξένων συμμάχων της).

"Όλα τα λεφτά" είναι το καταπληκτικό animation video με αποσπάσματα από γνωστά animations, όπως τα Eden Of The East, Saikano, Neon Genesis Evangelion, Code Geass, Fullmetal Panic και First Squad. Δείτε το και τα σχόλια, όπως πάντα, δεκτά.

Στο ίδιο έργο θεατές - ως πότε;;;

Πλησιάζει ένα ακόμα τριήμερο μνήμης και τιμής στους νεκρούς του Νοέμβρη του ’73. Για την ημέρα, τη σημασία της στο τότε και στο σήμερα – με την καθιερωμένη «μουσική επένδυση» όπως πάντα – θα τα πούμε σε επόμενη ανάρτηση. Σήμερα, όμως, με αφορμή τα πρωινά «γεγονότα» της Νομικής, δεν κρατήθηκα και είπα να γράψω δυο αράδες και να τις καταθέσω κι από εδώ…

Ο Κ. Μαρξ είχε – πόσο σοφά – συμπληρώσει τον Χέγκελ, τονίζοντας ότι η ιστορία επαναλαμβάνεται, την πρώτη φορά σαν τραγωδία και τη δεύτερη σα φάρσα. Είμαι στη δυσάρεστη θέση να επιβεβαιώσω ότι το ίδιο ισχύει όχι μόνο για τη δεύτερη, αλλά και για την εκατοστή δεύτερη φορά. Ισχύει δε και για τη σημερινή προσπάθεια να ξαναζωντανέψει το γνωστό σκηνικό του «επεισοδιακού Νοέμβρη». Για μια ακόμη φορά – πόσες άλλες άραγε θα ζήσουμε ακόμα; - τα είδαμε «όλα»:

·        έναν πρύτανη (παλιότερα είχαμε κάποιον υπουργό) ο οποίος ανακάλυψε την «αρετή» του «νόμου» και της «τάξεως», για να θυμίσει σε κάθε εργαζόμενο, φοιτητή, λαϊκό άνθρωπο, ότι «το κράτος (των αφεντικών και των υπηρετών τους) είναι εδώ»

·       το καθεστωτικό πολιτικό προσωπικό αλλά και κάμποσα καλοπληρωμένα μαντρόσκυλα των αφεντικών τους των ΜΜΕ (η political correct ονομασία τους είναι «δημοσιογράφοι») που ξεσάλωσαν με τις ηλεκτρονικές γραφίδες τους προκειμένου να μας πείσουν ότι το πρόβλημα της παιδείας δεν είναι το τεράστιο κόστος σπουδών για τις λαϊκές οικογένειες, οι άθλιες ως ανύπαρκτες υποδομές, τα κενά σε προσωπικό, τα περιεχόμενα σπουδών που απέχουν έτη φωτός από τις πραγματικές λαϊκές ανάγκες, η προοπτική της ανεργίας και της υποαπασχόλησης. Δεν είναι τίποτε από όλα αυτά, αλλά… οι καταλήψεις!

·  τους επίδοξους «μεσσίες» της δήθεν αντιπολίτευσης που πουλάνε τζάμπα «ριζοσπαστισμό» από τις ζεστές θεσούλες τους στη Βουλή, για να κρύψουν τις – επιτυχείς καθώς φαίνεται – «εξετάσεις νομιμοφροσύνης» στα κέντρα των αληθινών εξουσιαστών, ντόπια και ξένα

·   τους δήθεν «πρωτοπόρους», δήθεν «αγωνιστές» που προκειμένου να ζήσουν το μικροαστικό τους απωθημένο του τύπου «κι εγώ πότε θα κάνω τη δική μου επανάσταση, το δικό μου Πολυτεχνείο;» είναι έτοιμοι να φαντασιωθούν ανύπαρκτες εξεγέρσεις και σαν άλλοι Δον Κιχώτες να εφορμήσουν προς τους ανεμόμυλους προς τους οποίους τους ωθούν οι μηχανισμοί του συστήματος για να αξιοποιήσουν την κακοήθη ηλιθιότητά τους σε βάρος του ΑΛΗΘΙΝΟΥ κινήματος. Όσο για το τελευταίο – αλλοίμονο! Αυτό βρίσκεται ακόμα στο λήθαργο της αναμονής των «σωτήριων εκλογών» που θα «διώξουν τους κακούς» χωρίς – προς θεού – να γίνουν αγώνες, χωρίς να χρειαστεί καμία θυσία από το λαό, με τους εργαζόμενους «καρφωμένους» στον καναπέ και την πολυθρόνα τους

Πάνω απ’όλα, όμως, αυτό που κάνουν κάποιου ότι δε βλέπουν είναι η γνωστή πρεσβεία, της γνωστής «φίλης και συμμάχου» χώρας και οι κάθε είδους μηχανισμοί της που κάνουν ό,τι μπορούν προκειμένου να ξεχαστεί ο βρώμικος, ματωμένος, λαομίσητος ρόλος της στη νεότερη ιστορία αυτού του τόπου. Κρίμα, βέβαια, που η «εφευρετικότητά» τους δεν είναι μεγάλη και αναγκάζονται κάθε χρόνο να επαναλαμβάνουν μονότονα το ίδιο, χιλιοπαιγμένο «έργο». Το «κοινό», άραγε, πότε θα τους πάρει χαμπάρι και θα αρχίσουν οι τομάτες;

Είναι όμως ώρα να ειπωθούν και μερικά άλλα πράγματα με το όνομά τους. Και για όσους (κάνουν πως) δεν καταλαβαίνουν:

·     Αγώνας ΔΕΝ είναι οι επικοινωνιακού χαρακτήρα ακτιβισμοί που δεν είναι «γειωμένοι» σε πραγματικές αποφάσεις, πραγματικών μαζικών φορέων και με πραγματικό κόσμο, αποφασισμένο να συγκρουστεί και να πληρώσει το κόστος της σύγκρουσης.

·    Αγώνας ΔΕΝ είναι όταν μια παρέα «επαναστατημένων» τσαμπουκαλεύεται με τα ΜΑΤ (όσο προκλητικά κι αυταρχικά και αν είναι τα τελευταία), όταν η μάζα των εργαζόμενων και της νεολαίας είναι στο σπίτι και στα θρανία τους και παρακολουθεί με απάθεια τη μονομαχία στο El-Nomiki από τις ειδήσεις των 8...

Αντίθετα, ΚΙΝΗΜΑ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ ΕΙΝΑΙ η συστηματική, αδιάκοπη, ακούραστη προσπάθεια να τραβάς και τον πιο διστακτικό, τον πιο ταλαντευόμενο εργαζόμενο, αγρότη, φοιτητή, μαθητή στο να συμμετάσχει ο ίδιος – κι όχι δια των «πρωτοπόρων» αντιπροσώπων του – σε μια μαζική διαδικασία, να αποφασίσει και να συμμετάσχει ο ίδιος σε μια μορφή αγώνα για ένα αίτημα που Ο ΙΔΙΟΣ (και όχι οι «πρωτοπόροι» υποκαταστάτες του) θεωρεί ότι είναι σημαντικό και αξίζει τον κόπο να ρισκάρει κάτι για να το κατακτήσει.

Αγωνιστής δεν είναι όποιος κλίνει τη λέξη «αγώνας» σε όλες τις πτώσεις», ούτε όποιος πλειοδοτεί  σε βαρύγδουπες λέξεις όπως «ρήξη», «ανατροπή», «επανάσταση». Είναι εκείνος, αντίθετα, που μπαίνει στην πρώτη γραμμή, με θάρρος και ανιδιοτέλεια, αλλά και με υπομονή, σκέψη και ανοιχτά αυτιά που ξέρουν και μπορούν να αφουγκράζονται τη μάζα, όχι για να υποταχθούν στο αυθόρμητό της, αλλά για να μπορέσουν να την ανεβάσουν ως το επίπεδο του συνειδητού επαναστάτη που ξέρει ποιον έχει αντίπαλο, τι θέλει να γκρεμίσει και τι να χτίσει στη θέση του – και πάντως, όχι ως το «επίπεδο» κάποιου που από τον καναπέ και δια της ψήφου του περιμένει «εκλογικές ανατροπές» για να του αλλάξουν, τάχα, τη ζωή προς το καλύτερο…

Αν όλοι όσοι θέλουν να ανήκουν στην αληθινή πρωτοπορία, να φέρουν επάξια τον βαρύ τίτλο του λαϊκού αγωνιστή, θεωρούν πολύ «ασήμαντο» το καθήκον να ασχοληθούν με τα παραπάνω, τότε είναι αγωνιστές στη φαντασία τους κι όχι στη ζωή.

Ε, εσείς οι «αγωνιστές» του τηλεοπτικού δεκαπεντάλεπτου των ειδήσεων των 8!

Σας παρακαλώ, ασχοληθείτε με κάτι άλλο, κάτι διαφορετικό βρε αδελφέ. Το κίνημα δε σας χρειάζεται, ίσα-ίσα μπορεί και θα είναι πολύ καλύτερα χωρίς τον «πρωτοπόρο» σας ρόλο. Αν δε μπορείτε να είστε, να γίνετε πραγματικοί αγωνιστές, τουλάχιστον μη συκοφαντείτε, μη λερώνετε με τη μικροαστική σας εγωπάθεια έννοιες και στάσεις με τις οποίες η τελευταία είναι όχι απλά ξένη, αλλά και ξεκάθαρα εχθρική. Ο νοών νοείτω…

Ποιος κόσμος μας κρατά και ποιο σανίδι...

Σαν σήμερα, τα ξημερώματα της 14ης Αυγούστου του 1954, έπεφτε νεκρός από τις σφαίρες του εκτελεστικού αποσπάσματος του μοναρχοφασιστικού μετεμφυλιακού καθεστώτος, ο λαϊκός αγωνιστής και στέλεχος του ΚΚΕ, Νίκος Πλουμπίδης. Ο θρυλικός "μπάρμπας" - όπως ήταν το ψευδώνυμο του της παρανομίας - έπεσε νεκρός. Έπεσε, αλλά δε γονάτισε. Δε λύγισε, δεν πρόδωσε, δεν αποκήρυξε. Και γι αυτό, ανεξάρτητα από το πως ο ιστορικός του μέλλοντος θα εκτιμήσει τη συνολική του διαδρομή, τη συνολική του συμβολή στην πορεία του επαναστατικού κινήματος στη χώρα μας, ο σεβασμός για την ηρωική στάση ζωής, για την επαναστατική αδιαλλαξία μέχρι το τέλος, για το παράδειγμα που διαπαιδαγωγεί τις νέες γενιές επαναστατών και δείχνει το δρόμο "της επανάστασης και της θυσίας" όπως λέει και το παλιό αντάρτικο τραγούδι, είναι πράξη αυτονόητης ηθικής, πολιτικής και ανθρώπινης ευαισθησίας.

Σεμνή συνοδεία στη μαύρη - και "χρυσή" συγχρόνως... - αυτή επέτειο, το υπέροχο τραγούδι του Θάνου Μικρούτσικου, με τη συγκλονιστική ερμηνεία της αξέχαστης Μαρίας Δημητριάδη, από το δίσκο "Τροπάρια για Φονιάδες" (1977, Lyra).

Με τη χρυσή της νιότης πανοπλία...

Σαν σήμερα, στις 23 Φλεβάρη του 1943 ιδρύθηκε η θρυλική ΕΠΟΝ, η μαζική, αντιφασιστική, εθνικοαπελευθερωτική οργάνωση της ελληνικής νεολαίας. Σε ένδειξη τιμής και μνήμης για τη μέρα αυτή, αναδημοσιεύουμε από την ιστοσελίδα 902.gr, το αφιέρωμα στην κορυφαία αυτή στιγμή της νεοελληνικής ιστορίας...

71 χρόνια από την ίδρυση της ΕΠΟΝ

Στις 23 Φλεβάρη του 1943, σε ένα σπίτι στην οδό Δουκίσσης Πλακεντίας 3, στους Αμπελόκηπους, ιδρύθηκε η Ενιαία Πανελλαδική Οργάνωση Νέων, η θρυλική ΕΠΟΝ.

Η ίδρυσή της αποφασίστηκε με πρόταση της ΟΚΝΕ στη σύσκεψη αυτή όπου συμμετείχαν επίσης εκπρόσωποι όλων των οργανώσεων νέων που συμμετείχαν στο Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο Νέων, εκπρόσωποι και άλλων οργανώσεων νεολαίας, αλλά και προσωπικότητες του πνευματικού κόσμου όπως ο Κ. Σωτηρίου, η Ρόζα Ιμβριώτη, η Μαρίας Σβώλου κ.ά.

Βασικοί σκοποί της ΕΠΟΝ, όπως διατυπώθηκαν στο άρθρο 3 του Καταστατικού της, ήταν:

α) Η εθνική απελευθέρωση, η πλήρης ανεξαρτησία και ακεραιότητα της Ελλάδας με καθημερινό και αδιάκοπο αγώνα.

β) Η υπεράσπιση των συμφερόντων και δικαιωμάτων της νέας γενιάς στη ζωή, στη μόρφωση και στον πολιτισμό.

γ) Η εξολόθρευση του φασισμού τώρα και στο μέλλον και με οποιαδήποτε μορφή και αν παρουσιαστεί. Αυτό σημαίνει ότι το εσωτερικό μας καθεστώς θα πηγάζει από τη λεύτερη εκδήλωση της κυρίαρχης θέλησης του λαού και της νέας γενιάς. Επιπρόσθετα, για τη νέα γενιά αυτό σημαίνει ίσα πολιτικά δικαιώματα για τους νέους και νέες που είναι πάνω από 18 χρόνων, αφού έχουν ενεργητική συμμετοχή στην κοινωνική ζωή.

δ) Ο αγώνας κατά του ιμπεριαλιστικού πολέμου για την κατοχύρωση της ειρήνης, με βάση την αυτοδιάθεση των λαών και νεολαίων και την αδελφική συνεργασία τους.

ε) Η ανοικοδόμηση της χώρας από τα ερείπια του πολέμου και της αξονικής κατοχής προς το συμφέρον και την ευημερία ολόκληρου του πληθυσμού.

Η ΕΠΟΝ έγραψε απαράμιλλες σελίδες ηρωισμού στα χρόνια της Εθνικής Αντίστασης, αλλά και μετά. Από τις γραμμές της πέρασαν 600.000 νέοι και νέες, από τους οποίους ένα μεγάλο ποσοστό εντάχθηκε στον ΕΛΑΣ.

Σε 1.300 υπολογίζονται οι ΕΠΟΝίτες αντάρτες που έπεσαν στα πεδία των μαχών, ενώ άγνωστος παραμένει ο αριθμός αυτών που έπεσαν στις διαδηλώσεις των πόλεων, που εκτελέστηκαν, που πέθαναν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης ή που πιάστηκαν και βασανίστηκαν από τις αρχές κατοχής και τα όργανά τους.

Η ΕΠΟΝ ήταν ο μεγάλος τροφοδότης του αγώνα. Στις πόλεις, στα πανεπιστήμια, στα σχολεία, στα εργοστάσια, στις γειτονιές, οι ΕΠΟΝίτες κι οι ΕΠΟΝίτισσες πάλεψαν για το ψωμί και τη λευτεριά, οργάνωσαν λέσχες μάθησης πολιτικής - πολιτιστικής. Έδωσαν από την πρώτη στιγμή τη μάχη κατά της επιστράτευσης, συνέβαλαν στη μάχη κατά της πείνας, πρωτοστάτησαν στις διαδηλώσεις στις πόλεις, στις απεργίες και σε σαμποτάζ κατά του εχθρού, βοήθησαν καθοριστικά στις εκλογές της ΠΕΕΑ, έδωσαν μάχη ενάντια στα ναρκωτικά, που οι Εγγλέζοι ιμπεριαλιστές προσέφεραν «απλόχερα» στην επαναστατημένη νεολαία μετά την απελευθέρωση. Αντίστοιχα, η δράση της ΕΠΟΝ και στα χωριά στάθηκε ένα μεγάλο σχολείο και φανέρωσε πόσες δυνάμεις έχει ο λαός μας, παίζοντας στα χρόνια της μαύρης σκλαβιάς σπουδαίο πολιτιστικό ρόλο. Αξιοσημείωτη εξάλλου είναι και η εκδοτική δραστηριότητα της ΕΠΟΝ με το περιοδικό της, τη «Νέα Γενιά» να κυκλοφορεί από το Μάρτη του 1943 έως τον Οκτώβρη του 1947, αλλά και με δεκάδες άλλα παράνομα περιοδικά και αντιστασιακά έντυπα στην επαρχία.

Χιλιάδες ανταρτόπαιδα - αετόπουλα έγιναν φωτεινά παραδείγματα για το λαό και τη νεολαία, φωτίζοντας με τα ιδανικά τους το δρόμο της ανειρήνευτης πάλης. Στελέχωσαν τον ΕΛΑΣ και αργότερα τον ΔΣΕ, δίνοντας λαμπρό αγώνα και στην κορυφαία φάση της ταξικής πάλης στην ιστορία της πατρίδας μας.

Το link της δημοσίευσης: http://www.902.gr/eidisi/istoria-ideologia/37988/71-hronia-apo-tin-idrysi-tis-epon