ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ: Στα λόγια του μίσους από "άμβωνος", μας προτρέπουν...

ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ: Στα λόγια του μίσους από "άμβωνος", μας προτρέπουν...: "Γράφει ο διάκονος π. Ιερόθεος Να μη μισήσεις τον αμαρτωλό (μέρος α΄) «Να μη μισήσεις τον αμαρτωλό, διότι όλοι είμαστε υπεύθυνοι. Και α..."

Να μη μισήσεις τον αμαρτωλό (μέρος β΄)

“Αν μισείς τον αμαρτωλό επειδή κατά τη γνώμη σου δεν είναι δίκαιος, δείχνεις με αυτό τον τρόπο ότι και συ είσαι αμαρτωλός, επειδή δεν έχεις αγάπη.”
Το μίσος κατά του αδελφού που ήμαρτε όπως ο άγιος μας Ισαάκ λέγει είναι μίσος που αποκαλύπτει όχι μόνον την αμαρτολότητα του ημαρτηκότος με πράξιν δημοσίαν αλλά και αυτού που αμαρτάνει με το να μην αγαπά.

Ο ένας τρόπος είναι να λές τον μισώ διότι είναι άδικος και εγώ ως δίκαιος δεν μπορώ να αφήσω την υπόθεσιν του δικαίου σε χέρια που το αμφισβητούν, αλλά ο άλλος τρόπος είναι να αγαπήσω αυτόν που δεν είναι δίκαιος και άρα να περικλείσω στην χαρά του αυτό-δικαιωτισμού μου τον αδελφό μου και ας αφήσω πίσω μου την ακρίβεια της δικαιοσύνης για χάρη του αδελφού μου.

Αλλά και αν σταθώ στο δίκαιο και παρακάμψω την αγάπη μου προς το πρόσωπο του αδελφού που αμάρτησε, τότε ξεγυμνώνω και την δική μου αμαρτωλότητα! Στέκομαι στον τύπο του πράγματος και αφήνω την ουσίαν … μπορεί εκείνος που αμάρτησε να μετανοήσει και εγώ την μετάνοια του, ποτέ δεν θα την δω! Αν και την αμαρτία του όπως καμώνομαι την είδα ή την διαβλέπω(διακρίνω) δημόσια, ας αφήνω και μερικά περιθώρια στην χάριν του Θεού να δράσει και να κάμει εκείνη ότι θέλει και γνωρίζει καλόν για το πλάσμα της.

Η σκληροκαρδία της τηρήσεως του τύπου και της ταυτοπαθείας της αμαρτίας που έκανε ο άλλος και της ποινής που προβλέπεται για την αμαρτία αυτή, μας αφήνει στην απεμπόλιση της ουσίας αλλά και την ενασχόλιση μας με μη ουσιαστικά θέματα, μας κάνει να ξεχνούμε την αγάπη που αξίζει σε κάθε εικόνα του Θεού και μας κάνει εξαντλητικούς τηρητές (μωσαϊκού) νόμου, νόμου που δεν ελευθερώνει αλλά δουλοποιεί το πλάσμα του Θεού σε τήρηση διατάξεων και όχι στην αγάπη του Θεού και στην αγάπη του Ανθρώπου, του κάθε ανθρώπου, όχι μόνον του συντασσομένου μαζί μας αλλά και αυτού που είναι μακρυά μας και μας διώκει με τον τρόπο του!


“Εκείνος που έχει αποστερηθεί την αγάπη έχει χάσει και το Θεό διότι ο Θεός είναι κυρίως αγάπη. “

Όποιος λέγει ότι τον ενδιαφέρει πάνω από όλα η τήρηση της τάξεως και μια ηθικοπλαστική θέαση των πραγμάτων είναι απεστερημένος της αγάπης του Θεού, αλλά και της Αγάπης, που είναι ο Θεός μας.
Δεν μπορεί να θηριομαχεί για τον Θεό μας και να μην αγαπά τον αδελφό του, δεν είναι γνήσιο πράγμα αυτό, δεν είναι πράγμα που αναφέρεται σε καθαρούς και αγνούς ανθρώπους, σε ασκητές αλλά αναφέρεται σε ανθρώπους που ξεσκίζουν τα ρούχα αλλά και τις σάρκες των αδελφών τους για να γίνουν εκείνοι που αποδεικνύουν την δική τους αξιοσύνη και αρετή θυσιάζοντας σε εκκοσμικευμένο κριτήριο το εκκλησιαστικό ήθος και τον αδελφό τους, για να υπερασπιστούν όρια ανθρώπινα και κοσμικά.
Μα αφού η εκκλησία του Χριστού δεν είναι αγιασμένων υπόθεση, ως ανθρώπινος οργανισμός έχει και αμαρτωλούς που προσπαθούμε να μετανοήσουμε, χωρίς αυτούς δεν λογίζεται επίγεια εκκλησιαστική κοινότης!

(συνεχίζεται...)

modern father

Να μη μισήσεις τον αμαρτωλό (μέρος α΄)

«Να μη μισήσεις τον αμαρτωλό, διότι όλοι είμαστε υπεύθυνοι. Και αν παρακινείσαι εναντίον του από ζήλο Θεού, να κλάψεις για τον αμαρτωλό και να μην τον μισήσεις, αλλά να μισήσεις τις αμαρτίες του. Να προσευχηθείς για αυτόν, για να μοιάσεις με το Χριστό ο οποίος δεν αγανακτούσε εναντίον των αμαρτωλών αλλά προσήυχετο δι’ αυτούς ...Γιατί λοιπόν να μισήσουμε και να αποστραφούμε εκείνον που εξηπατήθη και γελάστηκε από τον κοινόν μας εχθρόν; Αν μισείς τον αμαρτωλό επειδή κατά τη γνώμη σου δεν είναι δίκαιος, δείχνεις με αυτό τον τρόπο ότι και συ είσαι αμαρτωλός, επειδή δεν έχεις αγάπη. Εκείνος που έχει αποστερηθεί την αγάπη έχει χάσει και το Θεό διότι ο Θεός είναι κυρίως αγάπη. Μη μισείς λοιπόν και μην καταδιώκεις τον αμαρτωλό αλλά με την συμπάθεια σου προς αυτόν γίνε κήρυξ της αγαθότητος του Θεού, ο Οποίος αν και είσαι ανάξιος, σε κυβερνά και δεν σε παραπετά, ούτε σε αποστρέφεται λόγω των πολλών και μεγάλων σου αμαρτημάτων. Μιμήσου λοιπόν και σύ, όσο μπορείς, την ευσπλαχνία Του και την αγαθότητά Του και γίνε οικτίρμων προς τον αδελφόν σου για να κερδίσεις από τον Θεόν την μέγιστη συμπάθειά Του με τη μικρή δική σου συμπάθεια.-»

Αββάς Ίσαάκ

http://www.naosanalipseos-kal.gr/Kyria/Evergetinos/evergetinos.html

αν μας δινόταν η κρίση των πραγμάτων αλλά και η κρίση και τιμωρία των συνανθρώπων μας, εμείς με δικαιοκρισία (δήθεν, κατ’ επίφασιν διακιοκρισία) και ευθύνη θα τους στήναμε στα τρία μέτρα και θα τους ρίχναμε (16 άδικες και πανούργες-ο αριθμός δεν είναι τυχαίος είναι συνιφασμένος με τα γεγονότα που εκτυλλίσονται πλησίον μας) σφαίρες για να αφήσουν την γη μας καθαροτέρα με την απουσία τους!

Αυτό φαντάζει στα μάτια μας δίκαιο, αυτό φαντάζει στην κρίση μας δικαιολογημένο και πρέπον, αλλά και έτσι νομίζουμε ότι ταχτοποιούμε τον κόσμο γύρω μας και αφήνουμε λευκότερη την μαύρη άβυσσο του κόσμου γύρω μας!

Ενώ οι άγιοι μας και συγκεκρυμμένα ο άγιος Ισαάκ, μας λέγει: ότι να μην μισούμε τον αμαρτωλό διότι όλοι είμαστε υπεύθυνοι ενώπιον και έναντι του Θεού. Το μίσος έναντι του αμαρτωλού είναι ένα εγωϊστικό ξέσπασμα χωρίς καθόλου αγάπη και πόνο για τον άνθρωπο που δέρνεται στα κύματα του βίου του και κινδυνεύει να ναυαγήσει. Εκείνος ο θαλασσοδαρμένος και καραβοτσακισμένος άνθρωπος (ο αμαρτωλός) θέλει συμπόνια και θαλπωρή, για να βρεί χρόνο να σκεφθεί και να επανατοποθετηθεί μέσα στα γεγονότα του βίου του. Θέλει χρόνο και χώρο για να μετανοήσει και δεν θέλει να δωθεί από τον άλλον άνθρωπο το τελευταίο και τελεσίδικο χτύπημα του προς εκείνον ούτως ώστε να μην χαρεί τίποτε! Και να μην μετανοήσει για τίποτε!

«Και αν παρακινείσαι εναντίον του από ζήλο Θεού, να κλάψεις για τον αμαρτωλό και να μην τον μισήσεις, αλλά να μισήσεις τις αμαρτίες του.»

Ο άγιος είναι σαφής, ότι δεν μπορεί ζήλος Θεού να υπάρχει στην έχθρα κατά του αδελφού, δεν μπορεί άνθρωπος να θέλει να ζει κατά Θεόν και να μισεί τον αδελφό του … αν αγαπάς τον Θεό και θες να κάνεις κάτι καλό στον αδελφό σου δεν έχεις παρά να προσευχηθείς για εκείνον και για το σφάλμα του και έτσι θα είναι η καρδιά σου χαρούμενη για τον αδελφό και θα εύχεσαι την πνευματική του πρόοδο!

Αλλά και το μίσος που μας βγαίνει πολλές φορές πρέπει να οδηγηθεί στη σωστή βάση και στο σωστό τρόπο εκφοράς, να μισείς την αμαρτία – την πράξη και όχι να μισείς τον αμαρτωλό – τον πράξαντα το αμάρτημα!

Άρα και μίσος υπάρχει κατά της αμαρτίας και αγάπη προς το πρόσωπο του ημαρτηκότος αδελφού, που δυσκολα περνάει όταν αμαρτάνει και δεν χρειάζεται άλλο βάρος από το του αμαρτήματος τοιούτο!

«Να προσευχηθείς για αυτόν, για να μοιάσεις με το Χριστό ο οποίος δεν αγανακτούσε εναντίον των αμαρτωλών αλλά προσήυχετο δι’ αυτούς ...», ο άγιος συνεχίζει, όχι απλά να συγχωρήσεις αλλά να βάλλεις αίτημα προσευχής για τον αδελφό σου που ημάρτησε κατά πως έκανε και ο Χριστός μας που ηύχετο και προσηύχετο για τους αδελφούς εκείνους που επλανήθησαν παρά του Διαβόλου και ημάρτησαν ενώπιον Του και ο Κύριος και τους συνεχώρει και δι’ αυτούς προσηύχετο.

Καμμία αγανάκτησις δεν αρμόζει στον χριστιανό, αλλά προσευχή για το σφάλμα του αδελφού του, προσευχή για την πίκρα που νοιώθουμε όταν βλέπουμε αμαρτίες να κάνουν οι άλλοι ή να πραγματοποιούμε εντός του νοός μας, εμείς, εν κρυπτώ ή ενώπιον άλλων, εν τω φωτί, πάλιν εμείς. Αλλά μόνον προσευχή εγκάρδια για τον πταίσαντα εαυτόν ή αδελφόν μας.

«Γιατί λοιπόν να μισήσουμε και να αποστραφούμε εκείνον που εξηπατήθη και γελάστηκε από τον κοινόν μας εχθρόν;» ο αββάς Ισαάκ λέγει ότι δεν πρέπει να μισούμε τον ανθρωπον που αμαρτάνει διότι πίσω από κάθε αμάρτημα και σύμπτωμα κακίας εις την ψυχήν μας κρύβεται ο διάβολος.

modern father

Αδικία

Αδικία

Δυστυχώς εμείς είμαστε οι αδικημένοι? ή αδικημένοι θα είναι όσοι έρθουν στο μέλλον?
Μάλλον εμείς φταίμε, και αδικούμεθα, διότι τόσα πολλά χρόνια ακόμη και τώρα δεν αντιδρούμε και δεν αντιδράσαμε κατά το παρελθόν.

http://www.youtube.com/watch?v=mGpacpEZl60&feature=player_embedded

η κυρία ανεξάρτητη βουλευτής ομίλησε ορθότατα και κατεψήφισε το νομοσχέδιο περί του μνημονίου και της αυτο-παράδοσης μας και μάλλον της αυτο- καταστροφής μας στα χέρια των ανθρώπων του Δ.Ν.Τ. !


εμείς χαιρόμαστε διότι δεν μας έκοψαν όλον τον μισθό … επαναπαυόμαστε σε αυτό και λέμε: «όλα καλα» για μένα αφού δεν εθίγην τόσο πολύ …
δεν έπρεπε όμως να με πειράζει που ο αδελφός μου όλη μέρα εργάζεται και βάζουν χέρι και στα δικά του δικαιώματα???


Δεν έπρεπε να με πειράζει που η αδελφή μου πρέπει ή να φιλήσει κατουρημένες ποδιές ή να πάει να εργασθεί εις το εξωτερικό που εκεί σέβονται τις γνώσεις που τις παρέχουν εδώ οι καθηγητές της ενώ εδώ είναι άγνωστο το μέλλον, καθότι εκεί υπάρχει σίγουρη δουλειά, συγκεκρυμμένη θέση και αξιοπρεπής αντιμετώπιση???


Δεν έπρεπε να με πειράζει και να με ενοχλεί η περικοπή των συνταξιοδοτικών δικαιωμάτων των συνταξιούχων γονέων μου???


Δεν έπρεπε τόσα και άλλα να με βγάζουν απο τα ρούχα μου? Και εγώ να επαναπαύομαι? Διότι δεν μας έκοψε όλον τον μισθό…για να μας δίνει κουπόνια και επιδόματα? Δεν μπορεί να με θεωρούν τόσο χαζό και εκείνοι να τρώνε (όλοι οι εξουσιαστές κάθε είδους και θέσεως) με χρυσά κουτάλια και να έχουν την απαίτηση και με τα χέρια να τρώμε και κάθε δέκα ημέρες να πεινάμε!

Αυτά είναι ανεπίτρεπτα και αδύνατα!

Θα μας βρούν αντιμέτωπους στο διάβα τους και θα μας βρούν και φύλακες της φιλτάτης πατρίδος όταν χρειασθεί που εκείνοι έχουν χαρίσει σε όσους την ζήτησαν χωρίς πολλές πολλές περιστροφές και χωρίς ανταλλάγματα!


Ας είμαστε αγωνιστικά έτοιμοι και ο παλμός να φωνάζει στης καρδιάς το βάθος!


modern father

ύβρις, καταφρόνησις και στερεωμα ψυχής

«Όπως το κερί λειώνει κοντά στη φωτιά, έτσι και η ψυχή παραλύει από τους επαίνους και χάνει τη δύναμη της. Αντιθέτως όπως η ψύξη κάνει στερεό το κερί έτσι και η ύβρις και η καταφρόνηση συσφίγγουν την ψυχή και την στερεώνουν. Γι' αυτό η Αγία Γραφή μας λέει:«Να χαίρετε και να ευχαριστείτε όταν σας ονειδίσουν και σας καταδιώξουν» και ο ψαλμός : «με την θλίψη με έκανες μεγάλο.»

Άγιος Μαξίμος

http://www.naosanalipseos-kal.gr/Kyria/Evergetinos/evergetinos.html

Μιά ψυχή επαινούμενη και αυτάρεσκα κινούμενη μπορεί να είναι ψυχή παραλελυμμένη, ψυχή που διψά για κάτι τις καινούργιο αλλα τελικώς δεν μπορεί και δεν καταφέρνει τίποτα. Αφού αυτή η ψυχή εκτρέφεται επαινετικώς και τελικώς αδειάζει από το περιεχόμενο της αφού επαινείται!

Αδύναμη και αποστεωμένη είναι η ψυχή αυτή, τελικώς δεν ημπορεί και δεν θέλει να κάνει καλό σε εκείνην την ίδια, αλλά και σε κάθε τι και σε καθέναν άνθρωπο που την συναναστρέφεται.

Η παρομοίωση του κεριού είναι οικεία σε κάθε πιστό αλλά και σε κάθε άνθρωπο της εποχής εκείνης αφού εκείνον τον καιρό και όταν προσηύχοντο και όταν εδιάβαζαν είχαν κεριά για να φωτίζονται!

Όπως λιώνει το κερί έτσι λιώνει και η ψυχή, και αποδυναμώνεται μέχρι του χαμού της από προσώπου γης.

Το κερί όμως με την ψύξη και όχι με την θέρμανση στερεώνεται και σταματά να λιώνει, έτσι και η ψυχή εκείνη που υβρίζεται και δεν απαντά αλλά καρτεροψύχως υποδέχεται την υβριστική διάθεση του άλλου στεριώνει και γίνεται συμπαγής, ξέρει ότι είναι μόνιμη και συμπαγής σε σχέση με τους άλλους όταν υπομένει κάθε αντιξοότητα.

Ο άγιος Μάξιμος όπως μέρχι τώρα σοφά μας καθοδηγεί και στη συνέχεια μας λέγει ότι την συσφίγγει την ψυχή εκτός της ύβρεως και η καταφρόνησις, άρα να μην νοιάζεται η ψυχή του αγωνιστή πιστού όταν καταφρονείται και υβρίζεται, όταν παραθεωρείται και παραγνωρίζεται! Κανείς δεν πάει χαμμένος αν είναι υβρισμένος και καταφρονεμένος!

Η ύβρις και η καταφρόνησις είναι γερά θεμέλια που στερεώνουν την ψυχή του ανθρώπου, κανείς δεν ημπορεί να πει ότι αν υβρισθεί θα αντέξει και αν καταφρονεθεί θα ημπορέσει να φέρει μέχρι τέλους με το κεφάλι χαμηλά μέχρι της γης το βάθος τον πόνο της αδίκου ύβρεως και της κακεντρεχούς καταφρονήσεως.

Αλλά τον αγωνιστή δεν τον εγκαταλείπει η χάρις του Θεού και δεν αφήνεται μόνος του στον αγώνα!

Άρα κανείς φόβος δεν πρέπει να μας επισκέπτεται διότι η ενδυνάμωσις μας περνά από την αδυναμία μας και την αγωνία μας για την γνησιότητα του κόπου και του αγώνος μας.

Για αυτό και ο λόγος του Θεού μας λέει παράλογα και έξω από ανθρώπινα κριτήρια και προσδοκίες να χαίρεσαι όταν πονάς και να λυπάσαι όταν καλοπερνάς, «Να χαίρετε και να ευχαριστείτε όταν σας ονειδίσουν και σας καταδιώξουν», όταν σε ονειδίσουν με λόγο, με έργο, με συμπεριφορές εσύ να ευχαριστείς εκείνους που στα κάνουν όλα αυτά και να μην θλίβεσαι διότι στο τέλος εσύ θα έχεις καλλιεργήσει το χωράφι της ψυχής σου και ο άλλος που οργίσθηκε και ανταπέδωσε θα είναι χαμμένος στα κριτήρια του αιωνίου Κριτού.

Και ο ψαλμωδός λέγει ότι : «με την θλίψη με έκανες μεγάλο.» μεγαλείο ψυχής αποκτάς όταν εθλίβεις και άντεξες, πόνεσες και υπέφερες τον πόνο τον αναπάντεχο και το δάκρυ κύλησε στο μάτι όχι για εκείνον που σε πόνεσε αλλά για την δική σου ψυχή που ζητά να ποτισθεί και να χαρεί από το δάκρυ που είναι δάκρυ που οδηγεί στο δάκρυ του Αδάμ που έκλαυσε απέναντι από τον παράδεισο … και άρα θα είσαι μέγας αν αντέξεις και πιο μεγάλος αν δεν απαντήσεις στην ύβριν με ύβρεολόγιο, στην μύνιν με μυνητήρια αναφορά, στην σκληρή επιστολή και στον δηκτικό (δάκνω, μέσο-παθητικό: δάκνομαι = δαγκώνω) λόγο ή τρόπο με άλλην πιο σκληρήν γραφή και άλλη πιο βαθειά δαγκωματιά … που τελικά εσέ θε να πληγώσουν και την φωνήν να σου την κλείσουν όχι γιατί δεν θα έχεις τι να πεις ή να φωνάξεις αλλά από θλίψη και πόνο δεν θα θέλει πια να βγεί και να στραφεί κατά τινός ή ακόμα και ενάντια εις τον ίδιον σου τον εαυτό.

modern father

περι Τροκτικού λόγος

Μήπως έφθασε η στιγμή να πέσουν οι μάσκες?
Μήπως τώρα μετά τον θάνατο του Σωκράτη Γκιόλια δεν υπάρχει ο ιθύνων νους για το τροκτικό?
Μηπως κανείς δεν μπορεί να αντέξει τόσο πολύ πόνο και αποσύρεται?
Μήπως αποσύρεται για να μην πληγωθεί?
Μήπως πληγώνεται για να μην μιλήσει?
Μήπως μιλάει για να μην γράψει?
Μήπως «διώκεται» η ελευθερία λόγου, έργου, γραπτού κειμένου και της blog-ικής δημιουργίας?
Το θέμα δεν είναι να κλείσει ένα blog , το θέμα είναι γιατί οι καρδιές(που είναι ένα με τις πέννες) όσων έγραφαν θέλουν να σταματήσουν να γράφουν!
Δυστυχώς δεν υπάρχει κανείς να σταματήσει αυτή την κατρακύλα!
Δεν υπάρχει κανείς να πει γιατί? Γίνεται ότι γίνεται!
Γιατί σταματάτε εσείς που γράφατε? και δεν σταματάει το χέρι όσων αδικούν και σκοτώνουν ή μια φορά ή καθημερινά την αξιοπρέπεια και αξιοπιστία μας!
Πολύ θλίψη με γεμίζει το κλείσιμο του «τροκτικού» διότι μας ενημέρωνε και σε πολλά θέματα μας εξέφραζε όλους σε μεγάλο βαθμό.

modern father

δος αίμα

ΕΙΠΕΝ ὁ ἀββᾶς Λογγῖνος τῷ ἀββᾷ Ἀκακίῳ· Ἡ γυνὴ τότε γινώσκει ὅτι συνέλαβεν͵ ὅταν σταλῇ τὸ αἷμα αὐτῆς. Οὕτως οὖν καὶ ἡ ψυχή͵ τότε γινώσκει ὅτι συνέλαβε Πνεῦμα ἅγιον͵ ὅταν σταλῇ τὰ ῥέοντα ἀπ΄ αὐτῆς κάτωθεν πάθη. Ἐν ὅσῳ δὲ ἐνέχεται ἐν αὐτοῖς͵ πῶς δύναται κενοδοξεῖν ὡς ἀπαθής; Δὸς αἷμα καὶάβε πνεῦμα. λ

http://www.ellopos.gr/mystics/desert-fathers/12.asp

Είπε ο πατέρας (της Ερήμου) Λογγίνος προς τον πατέρα Ακάκιο` η γυναίκα τότε καταλαβαίνει ότι γεννάει το παιδί της, όταν της στέλνεται αίμα (και φθάνει η ώρα του τοκετού της). Έτσι λοιπόν και η ψυχή, τότε γνωρίζει ότι γεννάται (πνευματικά) παρά του Αγίου Πνεύματος, όταν καταστείλει τα πάθη που την έλκουν κάτω στη γη όπως ρέει ο ποταμός κάτω στη γη. Εν όσο περιπλέκεται σε αυτά (η ψυχή), πως μπορεί να κενοδοξεί (υπερηφανεύεται) ως απαθής ; Δώσε αίμα και (έτσι) θα λάβεις Πνεύμα(άγιον).

Ο αρχαίος ασκητής που βιώνει με κόπο και μόχθο ιδρώτος τον αγώνα της αγιότητος μας λέγει : «Δὸς αἷμα καὶ λάβε πνεῦμα.»!

Ο δρόμος της πνευματικής ζωής είναι αιματηρός και επιπόνου ασκήσεως για να εισακουσθεί η δέησις μας προς τον Θεό.

Μόνον άμα δώσουμε ακόμη και το αίμα της σαρκός μας στον Θεό δι’ ασκήσεως θα «τρέχωμεν» όπως λέγει ο μέγας Παύλος τον «προκείμενον ημίν αγώνα, αφορόντες εις τον της πίστεως Αρχηγόν και τελειωτήν ΙΗΣΟΥΝ», ο στόχος του πνευματικού αγώνος που είναι όλο κόπο και τρέξιμο πνευματικής φύσεως, είναι να φθάσουμε εις τον Χριστόν να γίνουμε αιματηρά και πονεμένα χριστοί Κυρίου, χρισμένοι με το άγιον μύρον εκ του Χρίσματος ημών και του ελαίου εκ του αγίου Βαπτίσματος ημών.

Αλλά είναι εξίσου σημαντικό σήμερα να δίνουμε και το αίμα του σώματος ημών κατά κυριολεξία στην ενοριακή κοινότητα εις την οποίαν ανήκουμε όταν ξέρουμε πόσο χρηστά και προσεκτικά χρησιμεύει δια να σώζει ζωές και δίνοντας αίμα στην αιμοδοσία της Ενοριακής Κοινότητος της Κοιλάδος, εις τον Ιερόν Ναόν Ευαγγελιστρίας, κατανοήσαμε μέσα σε χαρούμενη ατμόσφαιρα πόσο σημαντικό είναι αυτό το δώσιμο!

Δίνουμε δέκα λεπτά από τον χρόνο μας και ελάχιστο από το αίμα μας και παίρνουμε την χαρά του ότι συνεργήσαμε εις την οικοδομήν της κατά άνθρωπον υγειαινούσης ζωής και επίσης μάθαμε να δίνουμε και το ελάχιστο που φαίνεται σε εμάς πόσες φορές γίνεται κρίσιμο για τους αδελφούς μας αλλά και για τους εχθρούς μας, αφού ο Πρεσβύτερος της ενορίας το δίδει εις όσους το ζητούν χωρίς να εξετάζει κοινωνικούς δεσμούς και σχέσεις γειτονίας και συγγενείας!

Συγχαρητήρια κατά άνθρωπον, αφού τα εύσημα θα τα λάβετε από τον Θεόν!

π.Ιερόθεος ο εκ Κρανιδίου