ῼΔΗ ΣΤΙΣ ΒΙΛΛΕΣ ΤΗΣ ΛΕΩΦΟΡΟΥ ΒΑΣΙΛΙΣΣΗΣ ΟΛΓΑΣ

Τὶς νύχτες πῶς περνοῦσα ἀπὸ τὴν πύλη σας

γιὰ κείνη τὴν ἀπόκοσμη πολίχνη,

κυρές μου, ποὺ στὸν δρόμο τῆς βασίλισσας

κομίσατε τὰ πένθιμά μου ἴχνη·

πιὸ σάρκινοι ἀπ’τὴν σάρκα οἱ ἀσπαίροντες

ἁρμοί σας, οἱ μαρμάρινες κολῶνες,

πυργίσκοι νὰ ποντίζωνται σ’ Ἀχέροντες

τσιμέντου κι ἀστικοὺς ἐρειπιῶνες.

Κατάδικες σὲ ἰσόβια συγκατοίκησι

μὲ ὕψη καὶ μὲ πλάτη καὶ μὲ μήκη

ποὺ παίρνουν ἐπὶ τέλους τὴν ἐκδίκησι

γι’αὐτὸ ποὺ στὴν γενιά τους τώρα ἀνήκει.

Ποιόν ἔρωτα, μονάκριβά μου θήλεα,

ἐμπνεύσατε, ποιές κρύφιες μανίες

μιᾶς ὕστατης Ἐδὲμ ἐσεῖς προπύλαια

καὶ τ’ ἄδικου χαμοῦ της Ἐρινῦες;

Γιὰ σένα περπατῶ ἀργὰ κι ἀμφίθυμα

σκεπὴ τοῦ Καπαντζῆ χωρὶς κανένα

αἰδοῦς στὴν παρειὰ σεμνὸ ἐρύθημα,

εὐφρόσυνη, πολύτιμη παρθένα.

Γιὰ σένα τὴν σιωπή μου, Μπιάνκα, ἔλυσα,

Μορντὼχ καὶ Mon Bonheur καὶ Ἀλλατίνι

κι ὑψώνω τὴν ματιά μου τώρα, Μέλισσα,

σ’εὐθεῖες καὶ καμπύλες ποὔχουν μείνει

σὰν Τεῖχος τῶν Δακρύων, σὰν ὑπόλειμμα

μιᾶς πόλεως σβησμένης ἀπ’τὸν χάρτη,

σὰν ν’ ἄφησε ὁ Θεὸς τὰ Ἰεροσόλυμα

στὰ χέρια τοῦ Μολὼχ καὶ στὴν Ἀστάρτη.

Τοῦ Τούρκου, τοῦ Ἑβραίου καὶ τοῦ Ἕλληνα,

μὰ τώρα ὀρφανές, δικές μου μόνο,

φωτίστε μου τὰ σκότη ποὺ ἀσέληνα

σὲ γκρίζες συνοικίες ἀνταμώνω.

ΑΑΡΩΝ ΜΝΗΣΙΒΙΑΔΗΣ