Sentenced - Killing me, Killing you (lyrics)

Καλό ταξίδι.....Γιατί όμως τόση βιασύνη?

Δε θα μπορούσα με τίποτα να προσπεράσω το θάνατο ενός τύπου που δε γνώρισα ποτέ, ενός τύπου στον οποίο δε μίλησα ποτέ. Πέθανε λοιπόν ο κιθαρίστας και βασικός συνθέτης ενός από τα πιο αγαπημένα μου συγκροτήματα..τους Sentenced, o Miika Tenkula. Προβλήματα υγείας και κατάχρηση αλκοόλ. Γράφω όχι μόνο σαν φόρο τιμής, αλλά από ανάγκη, γι' αυτό άνοιξα και το blog εξάλλου για να λέω πράγματα που διστάζω να πω κατά πρόσωπο. Και ενώ λοιπόν πεθαίνει μια ακόμη φιγούρα, ένας ταλαντούχος άνθρωπος (για να μη φανώ κυνική) εγώ όπως πάντα, άρχισα να σκέφτομαι πέρα απο αυτό (μεγάλο ελάττωμα, έχω γεράσει πριν την ώρα μου). Άραγε ποιός έχει συνειδητοποιήσει τι είναι ο θάνατος και αν έχει σκεφτεί ότι κάποια μέρα θα πεθάνει. Γέρος, νέος, όμορφος, άσχημος, φτωχός, πλούσιος, έξυπνος, μορφωμένος, πετυχημένος, μεροκαματιάρης, μόνος, καταξιωμένος... στον θάνατο μπροστά είμαστε όλοι ίσοι..Πάντα απορούσα πως κάποιος μπορεί και παίρνει την απόφαση ν' αυτοκτονήσει, τι είναι αυτό που οπλίζει το χέρι του, που βρίσκει τη δύναμη, πως είναι δυνατόν να επιλέγει το θάνατο απο τη ζωή? Δεν έχει νόημα..μήπως η ζωή έχει? "Γιατί να πεθαίνεις αφού ζείς και γιατί να ζείς αφού θα πεθάνεις"? Κάπου είχα ακούσει ότι ο άνθρωπος είναι το μοναδικό ζώο που γνωρίζει ότι θα πεθάνει..Μεγάλη κατάρα! Νομίζουμε ότι μπορούμε να τον ξεγελάσουμε με μπότοξ, χρήμα, νοσοκομεία, παιδιά, θρησκεία και δε ξέρω τι άλλο...Αδύνατο...Τώρα που είπα θρησκεία, υπάρχει ζωή μετά το θάνατο? Μπούρδες...έχεις λοιπόν μια και μοναδική ζωή και αν τα σκατώσεις τι κάνεις? Δε συνεχίζω άλλο διότι έτσι δε θα τελειώσω ποτέ. Την πιο σοφή απάντηση στο ερώτημά μου την έδωσε ο φίλος μου.."Ποιό είναι το νόημα της ζωής"-"Το νόημα της ζωής είναι να μην κάνεις ποτέ αυτή την ερώτηση"!
Αφιερωμένο το τραγούδι λοιπόν σε όσους δεν κάνουν τέτοιες ερωτήσεις (διότι μάλλον ξέρουν την απάντηση) και σε όσους ψυχοπλάκωσα. Miika "Καλή Αντάμωση?"

Ημερολόγιο Ψυχανάλυσης Νο. 9

-"Aπό το τεστ βλέπω ότι το κυρίαρχο σχήμα σε σένα είναι αυτό της δυσπιστίας : Πιστεύεις ότι όλοι οι άνθρωποι σε πλησιάζουν για κακό ή ότι έχουν κακές προθέσεις και κίνητρα σε αντίθεση με αυτό που δείχνουν. Μετά ακολουθούν αυτά της συναισθηματικής ανεπάρκειας, της ευαλωτότητα δηλ. φοβάσαι ότι κάτι κακό θα σου συμβεί ξαφνικά πχ να χάσεις χρήματα, να πάθεις ατύχημα ή να αρρωστήσεις και τέλος αυτό του κοινωνικού αποκλεισμού δηλ. απομονώνεσαι, δεν κάνεις παρέες και αισθάνεσαι ότι δεν ανήκεις πουθενά ."
-(όπα! εδώ είμαστε) , "Δήλαδη λίγο απ' ολα (what a freak!)"
-"Έτσι συμβαίνει σε πολλούς ανθρώπους"
-(και τώρα πρέπει να χαρώ δηλαδή?)
-"Το σχήμα της ευαλωτότητας θα μπορούσε να οφείλεται και στην εμπειρία που είχες μικρή όταν πήγες να πνιγείς στη θάλασσα. Βρέθηκες σε κίνδυνο ξαφνικά, ένιωσες ανασφάλεια που σε παράτησε η δασκάλα σου μέσα στο νερό χωρίς να ξέρεις να κολυμπάς, σε τρόμαξε η αντίδραση των γονιών σου ενώ η παραλία ήταν γεμάτη κόσμο και ίσως γι' αυτό σήμερα να φοβάσαι μην πάθεις κάτι μπροστά σε κόσμο και "γίνεις ρεζίλι".


-"Το ότι αυτό τον καιρό είσαι στεναχωρημένη και δε μπορείς να πηγαίνεις σε "χαρούμενα μέρη" συμβαίνει διότι δε μπορείς να διαχειριστείς το συναίσθημα της χαράς και δε ξέρεις πως να φερθείς. Όταν είσαι με το φίλο σου κάπου αισθάνεσαι ασφάλεια διότι οι υπόλοιποι δεν επικεντρώνονται "σε σένα" αλλά "σε εσάς".

Ένα χρήσιμο link για χρήσιμους ανθρώπους...

http://silentcrossing.wordpress.com

Όχι για μένα, για τη φουκαριάρα τη μάνα μου...

Και το'χα πεί..."Είναι η τελευταία φορά!" Αλλά μάταια ... όταν με πρήζουν τόσο πολύ οι γονείς μου κάποια στιγμή και εγώ σαν άνθρωπος παραδίδω τα όπλα! Δεν άντεχε άλλο το νευρικό μου σύτημα..και βρέθηκα λοιπόν στην κοπή της πίτας του βουλευτή β' Αθηνών και νυν Υπουργού Παιδείας Αρη Σπηλιοτόπουλου :( Ξεκινήσαμε λοιπόν σαν μια χαρούμενη οικογένεια να τραβήξουμε για το Κάραβελ. Φάγαμε στη μάπα μία ώρα κίνηση με τον πατέρα μου στα πρόθυρα του εγκεφαλικού και με την πεποίθηση οτι δε θα προλάβουμε την "κοπι τι πίτα". Μας ξαμολά ο πατέρας έξω από το Κάραβελ και ψάχνει για θέση πάρκινγκ στο Παγκράτι (έλεος!). Ματαίως φυσικά, διότι μετά από 20 λεπτά με παίρνει στο κινητό και μου λέει ότι γυρίζει πίσω διότι δε βρίσει πάρκινγκ και να πάρουμε ταξί (ευκαιρία να δεί και τον Ολυμπιακό σπίτι να γελάσει και λίγο). Το τρομερό της βραδιάς ήταν το σκηνικό μέσα στο Κάραβελ. Φαντάζομαι πως κανείς δεν αντιλήφθηκε την αργοπορία μας διότι ο συνεδριακός χώρος, οι σκάλες, η είσοδος και το σαλόνι είχανε κατακλυστεί απο κόσμο! Κοίτα να δείς πόσοι άλλοι -χιλιάδες για την ακρίβεια- χαζοβιόληδες χαράμησαν το απόγευμά τους..Ο κόσμος είχε καλύψει τρια πατώματα, νέοι, γέροι, μαγκούρες, δαπήτες, γούνες, στρας, ξανθιές γκόμενες, στη σκάλα ο γραφικός, θα έλεγα, Γιώργος Βλάχος με το μπλοκάκι και το κινητό και κάπου στο τέλος της βραδιάς ο Πρέκας (ο γνωστός)! Μέτά από κανά δίωρο ξεχώρησε το χρώμα που είχε το χαλί διότι το μόνο που φαινόταν πριν ήταν μιλούνια ανθρώπων και καράφλες! Ασε, δε προλάβαμε ούτε ένα κομμάτι πίτα απο τα 1.500! Και δώσε χιαρετούρες ο Υπουργός και πάρε χαμόγελα και δε συμαζεύεται! Να μη σχολιάσω για το λόγο : "Είμαι υπερήφανος που είμαι νεοδημοκράτης, είμαι υπερήφανος που είμαι 'Ελληνας(...), το ερώτημα είναι ένα :Ανάπτυξη ή λαϊκισμός? Κώστας Καραμανλής ή Γιώργος Παπανδρέου?(...)" [ήμαρτον!]. Και κάπως έτσι πέρασε το απόγευμα με τα πόδια μου τούμπανο απο τα τακούνια και την ορθοστασία...έρχονται κι εκλογές, εκεί να δείς τι θα τραβήξω..Και αν είμαι (πολιτικώς) κιτς, μη με φοβάσαι!