Λατρεύω την γκρίζα, μονόφθαλμη πόλη της Αθήνας. Αυτοτραυματισμένη εδώ και χρόνια, λησμόνησε πως να βλέπει σε όλο το φάσμα των χρωμάτων. Οι κάτοικοί της είναι ιγκουάνας με γκρι δέρμα και γκρι πρόσωπα. Περνάνε απαρατήρητοι, περπατώντας ανούσια γρήγορα μπροστά από γκρι τοίχους, πολυκαιρισμένα κτίρια και φαγωμένα από την βιασύνη πεζοδρόμια.
Αθήνα. Γεννήτωρ της αρχαίας Δημοκρατίας, ασεβής προς την ίδια την αρχαία κληρονομιά, μεταλλάχτηκε σε υβρίδιο αρχαίων τοποθεσιών και πελώριων, καλοφαγωμένων κτιρίων αυτοδίδακτης αρχιτεκτονικής και για ακόμη μια φορά μονόφθαλμο οραματιστή του ριμοτομικού σχεδίου. Πόλη των σπάνιων αντιθέσεων, που όταν τις συναντάς στον ντοκιμαντερίστικο περίπατό σου, τις φέρνεις πιο κοντά σου από ποτέ, δένοντάς σε μοιρολατρικά με την - ίσως ανέλπιδη - προσπάθεια εξέλιξης του πρωτογονισμού.
Αθήνα. Γεννήτωρ της αρχαίας Δημοκρατίας, ασεβής προς την ίδια την αρχαία κληρονομιά, μεταλλάχτηκε σε υβρίδιο αρχαίων τοποθεσιών και πελώριων, καλοφαγωμένων κτιρίων αυτοδίδακτης αρχιτεκτονικής και για ακόμη μια φορά μονόφθαλμο οραματιστή του ριμοτομικού σχεδίου. Πόλη των σπάνιων αντιθέσεων, που όταν τις συναντάς στον ντοκιμαντερίστικο περίπατό σου, τις φέρνεις πιο κοντά σου από ποτέ, δένοντάς σε μοιρολατρικά με την - ίσως ανέλπιδη - προσπάθεια εξέλιξης του πρωτογονισμού.
